คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Trusting
Trusting
20 นาทีก่อน...
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก็รู้สึกแสบตาอย่างบอกไม่ถูกเมื่อดวงตาต้องเเสง ดวงตากระพริบถี่เพื่อปรับเเสงในการมองเห็น
คอแห้ง
หิวน้ำชะมัด...
ที่นี่ที่ไหน?
จ้องมองไปโดยรอบถึงรู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในห้องโทนสีขาวสว่างมองชุดเเละสายน้ำเกลือหรือเเม้กระทั้งสาวพยาบาลชุดขาวคนนึง
โรงพยาบาลสินะ
ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง...
เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
เดี๋ยวนะ...
พอจะลองนึกดูก็เกิดปวดหัวขึ้นมา
ปวดหัวชะมัด!
พี่ชอบนายนะแดฮยอน
ยงกุก
ใช่ยงกุก!
ยงกุกอยู่ไหน!!
แล้วหลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
"พ่อฮะ พี่แดฟื้นเเล้ว... เเต่พี่เขาจำผมไม่ได้ ฮึก"
คนเป็นพ่อนั่งลงข้างๆลูบหัวปลอบลูกคนเล็กที่ยังคงเป็นเด็กขี้เเย
"ให้เวลาพี่เขา... พ่อเชื่อแดฮยอนต้องจำเราได้ พี่เขารักเรามากนะ"
"ฮึก วีรู้เเต่ ฮือออ"
"ไม่เอาน่าไม่ร้องๆ เดี๋ยวพ่อโทรไปบอกแม่ก่อนรู้ไหมแม่เราเขาเเทบไม่อยากอยู่ที่บ้านจะมาที่นี่ให้ได้ทุกคืน"
"ก็เเม่เขารักพี่แดนี่ฮะ"
"พูดแบบนี้เดี๋ยวแม่เขามาได้ยินจะน้อยใจเอานะ เเม่เขาก็รักเราทั้งคู่นั่นเเหละ"
"พ่อฮะ วีอยากทุบๆๆๆ พี่แด"
"ฮาฮ่าๆ คิดได้เเต่อย่าพึ่งทำล่ะเดี๋ยวพี่จำเราไม่ได้นะ"
"ก็ทุบจนกว่าพี่แดจะจำผมได้นั่นเเหละ ชิ มาลืมกันได้ไงใจร้ายชะมัดทีพี่ยงกุกจำได้!"
"หมายความว่ายังไง"
"อ เอ่อก็... พี่แดอาละวาดหาพี่ยงกุกตอนที่ตื่นขึ้นมาน่ะฮะ พึ่งโดนฉีดยาสลบไปก่อนพ่อจะเข้ามา"
"...พ่อจะเอาแดฮยอนไปอิตาลี วีรู้หรือยัง"
"อ อะไรนะฮะ! พ พี่แดไม่เห็นบอกวีเลย"
"เเต่พ่อว่า... พ่ออาจจะเปลี่ยนใจ"
"จริงหรอฮะ ~"
"แดฮยอนคงอยากจะขอไปเองมากกว่า..."
"พ่อพูดอะไรพี่แดเขาไม่ไปหรอก ~ กว่าพี่เขาจะเจอพี่ยงกุกมันไม่ใช่ง่ายๆนะฮะ"
หลังจากนั่นผ่านไปได้สองอาทิตย์แดฮยอนที่สลบไปก่อนหน้านั่นตื่นขึ้นมาอีกทีก็จำทุกอย่างได้เเละยงกุกก็มาเยี่ยมบ่อยขึ้นจนคนเป็นแม่ของแดฮยอนตอนนี้รู้สึกเอ็นดูยงกุกไปแล้ว โดยเฉพาะวีนี่ดีใจออกนอกหน้าเวลาที่เห็นยงกุกมา และช่วงที่วีได้อยู่กับพี่ชายสองต่อสองเลยตัดสินใจบอกเรื่องที่บอกพ่อไปว่าแดฮยอนคบกับยงกุกซึ่งนั่นทำให้แดฮยอนแปลกใจมากเพราะยงกุกยอมตกลงงั้นหรอ เเต่เหนือสิ่งอื่นใดคงจะเป็นพ่อของเขา จริงๆตอนที่เขาสลบอยู่พ่อจะย้ายเขาไปรักษาตัวต่อที่อิตาลีเลยก็ได้เเต่น่าแปลกที่คนเป็นพ่อกับไม่ทำหรือไม่พูดถึงเรื่องที่จะบังคับให้เขาไปอิตาลีเเละไม่ขัดขว้างเรื่องเขากับยงกุกอีกตังหาก ซึ่งมันแปลกเกินไปแถมพ่อมักจะพูดกับเขาบ่อยๆว่า...
'ถ้าแกอยากไปอิตาลีเมื่อไหร่บอกฉันเเล้วกัน...'
'อีกไม่นานหรอก... แกจะอยากไปที่ไหนไกลๆ'
'แกจะมาร้องขอฉันเอง...'
ทุกๆอย่างมันดูเหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดีเป็นความสุขที่อบอวนไปด้วยความรัก
เพราะความสุขมักจะอยู่กับเราเพียงไม่นาน
บ้านยงกุก
แดฮยอนตัดสินใจที่จะมาบอกเรื่องที่ตัวเองนั่นคบกับยงกุกซึ่งยงกุกก็ห้ามแล้วเเต่เเดฮยอนก็ไม่ฟัง
"ใครให้แกมาเหยียบที่บ้านหลังนี้!!"
"แม่ครับ..."
"ยงกุกแกพามันมางั้นหรอ!!"
"ผมมาเพราะจะมาบอกว่าเราสองคนรักกัน"
"ฉันไม่ยอม! แกสองคนรักกันไม่ได้!!"
"ไอ้แดฮยอน!!"
"ยงนัม!!!"
ผลัวะ!
วินาทีที่ไม่มีใครคิดว่ามันจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ยงนัมที่อยู่ก็ง้างไม้เบสบอลจะฟาดแดฮยอนเเต่เเล้วยงกุกกับเอาตัวเข้ามาบังเเละรับเเทนเเดฮยอน แดฮยอนตกใจกับภาพตรงหน้ามากเเต่เขาต้องมีสติ กอดจากพยุงยงกุกขึ้นไปบนรถ โดนมียงนัมที่ตกใจไม่เเพ้กันในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
"พอใจหรือยังล่ะคะ... ทำเพื่อคนตาย จนคนเป็น ฮึก อาจจะกลายเป็นคนตายไปอีก"
"นาตาชา! ทำไมพูดแบบนี้ ฮึก แม่ ฮืออ ยงกุก แม่ขอโทษ"
"ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายเเล้วครับ นอนพักดูอาการอีกไม่กี่วันก็ออกจากโรงบาลได้เเล้วครับ"
"เธอ... แดฮยอนฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"
"ครับ..."
แดฮยอนจ้องมองยงกุกที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียงที่ขาวของโรงพยาบาลมือที่กุมมือยงกุกเอาไว้เเน่นนั่นเริ่มคลายออกก่อนจะเดินไปหาผู้เป็นแม่ของยงกุก
"เธอ... โตขึ้นนะ"
"ขอบคุณครับ"
"รู้เรื่องที่พ่อของยงกุกเสียไปแล้วใช่ไหม... สามีฉัน"
"ครับ... ผมขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ"
"วันนั้นเป็นวันเดียวกับที่ยงกุกความจำเสื่อม เธอรู้ไหมเพราะใคร"
"ยงกุกความจำเสื่อมหรอครับ!"
นี่สินะเหตุผลที่ทำให้ยงกุกลืมผม
"ที่ฉันต้องเสียสามีไป ที่ยงกุกต้องความจำเสื่อมก็เพราะเธอนั่นเเหละ! ออกไปจากชีวิตลูกชายฉันซะ!!"
อยู่ๆคุณนายบังก็ตะคอกใส่แดฮยอน ก่อนจะตบหน้าแดฮยอน
เพี๊ยะ!
"ฉันพูดแบบนี้เธอคงจะเข้าใจ..."
"...ครับ"
ผมเป็นต้นเหตุ...
ผมทำให้ยงกุกเสียพ่อไป...
ผมทำให้ยงกุกความจำเสื่อม...
ผมมันเลวจริงๆ ที่ทำกับคนที่ตัวเองรักแบบนี้...
"ขอผม... รอจนกว่ายงกุกจะฟื้นได้ไหมครับ แล้วผมจะไม่กลับมาให้พวกคุณเห็นหน้าอีก"
"ได้... ถ้าเธอรับปากว่าจะออกไปจากชีวิตลูกชายฉัน"
"ครับผมรับปาก..."
ลาก่อนความรักของผม...
ความรักที่ไม่มีวันเป็นจริง...
เเค่รักกัน... ก็ผิดอย่างงั้นหรอ
ยงกุก... ผมขอโทษ
Rrrrrrrrrrrr
"พ่อครับ... ผมจะไปที่อิตาลีตามที่พ่อต้องการ"
"ไม่ครับ... ผมอยากไป"
"ผมขอร้อง..."
ยงกุก... ถ้าสวรรค์เมตตาเรา
หวังว่าเราคงจะรักกันได้
โดยไม่มีใครขัดขว้าง...
ลาก่อน... ความรักของผม
'ถ้ายงกุกฟื้นขึ้นมาผมอาจจะไม่ได้อยู่ที่โซลเเล้ว ผมรักยงกุกมากนะ เเละจะรักตลอดไป'
DH
บ้านตระกูลคิม
"ทะเลาะกันหรอกับยองแจน่ะ"
"นิดหน่อยครับ... เพราะอดีตของผมเองน่ะ"
"เเล้วจะยอมแพ้?"
"ผมไม่ได้ยอมแพ้... เเค่ถอยออกมาเพื่อให้ยองแจเเน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง"
"แดฮยอน?"
"ครับ"
"ได้ข่าวว่าฟื้นเเล้วนะ เเล้วก็โชคดีที่ไม่ได้ความจำเสื่อม ยองแจรู้หรือยัง?"
"ผมจะไปบอกเองครับ... อ้อ แล้วก็ปู่ครับสถานที่กำลังสร้างใกล้จะเสร็จเเล้วนะครับ อีกไม่กี่เดือนก็คงให้คนเข้าไปอยู่ได้"
"ขอบคุณมากนะ"
"อ้อ ปู่ครับอย่าลืมโทรไปบอกบ๊อบบี้ด้วยนะครับว่าถ้าอยากกลับมาบ้านน่ะก็กลับมาได้เเล้ว"
"เดี๋ยวปู่จะบอกย่าให้นะ เเต่ไม่รู้จะกับมาไหมนะ ช่วงนี้มันกำลังติดแฟน"
"แฟนหรอครับ?"
"หนูฮันบินน่ะ เราคงจะจำได้"
"จำได้ครับ น่าเเปลกจะครับตอนเด็กๆนี่ทั้งทะเลาะทั้งตีกัน"
"เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน ความรู้สึกก็เปลี่ยน"
"เเต่ก็มีบางคนที่เวลาผ่านไปนานเเค่ไหนเเต่ความรู้สึกก็ไม่ทำให้เขาเปลี่ยนไปนะครับ"
บ้านตระกูลยู
"ยองแจ พ่อพึ่งมาบอกเเม่ว่าตอนนี้แดฮยอนฟื้นเเละออกจากรพ. ได้อาทิตย์กว่าๆเเล้วนะเราอยากจะไปเยี่ยมหรอ? ตอนนี้แดฮยอนกลับมาอยู่บ้านได้สักพักแล้วทำไมเเม่ไม่เห็นเราไปเยี่ยมแดฮยอนเลย ทะเลาะกันหรอลูก"
"ป่าวครับ... เเค่ที่คณะมันยุ่งมากๆ"
"เป็นอาทิตย์ๆเนี่ยนะยองแจ? เราทะเลาะกันใช่ไหม บอกแม่มานะ"
"ป่าวครับ..."
"เราจะไม่พูดก็ไม่เป็นไร... เเต่เเม่อยากจะเตือนเอาไว้ว่า 'เพื่อนดีๆ' แบบแดฮยอนหาไม่ได้ง่ายๆหรอกนะ"
"....................."
"เราโตเเล้วนะยองแจทิฐิอะไรพวกนี้ปล่อยๆมันไปบ้างก่อนที่เราจะไม่เหลือใครเลย ความใจร้ายขี้ระเเวงด้วยเเม่ขอล่ะ"
"พี่ฮิมชานมาฟ้องอะไรเเม่อีกล่ะ?"
"นี่ทะเลาะกับพี่เขามาหรอ? ไม่เเน่ล่ะเเม่ไม่เห็นเราไปหาพี่เขาหรือเวลาพี่เขามาเราก็ไม่อยู่บ้าน"
"นิดหน่อยครับก็เรื่องเดิมๆ"
"ถ้ามันเป็นเรื่องเดิมๆก็ปล่อยวางซะบ้างนะลูก อย่าเอาอดีตหรือเรื่องเดิมๆมาทำร้ายปัจจุบันของกันเเละกัน"
"เเม่ครับ... ผมอยากอยู่คนเดียว"
"งั้นเราก็อยู่คนเดียวไปเลยเเล้ว!"
ปัง!
ทำไมใครๆก็มองว่าผมผิดหาว่าผมมีทิฐิ!
เเล้วพอผมเป็นคนมีเหตุผลใครฟังผมบ้าง!
'อย่าใช้อารมณ์ ใช้เหตุผลฉันอยู่ข้างนายเสมอ'
ไอบ้าจองแดฮยอน ฮึก
"แดฮยอน ฮือๆ ฉันคิดถึงนาย... ฉันรักนาย"
แกร๊ก
ฮิมชานได้ยินประโยคนั้นชัดเจน ก่อนจะปิดประตูลงโดยที่ยองแจไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ว่าตัวเองพูดอะไรออกมา
รู้ใจตัวเองเเล้วสินะ...
พี่ดีใจด้วยนะ...
"ทำไมไม่เข้าไปหาน้องล่ะฮิมชาน"
"ยองเเจคงอยากอยู่คนเดียวมากกว่าน่ะครับ"
"ฮึก เเต่ฉันรักพี่ฮิมชานมากกว่า ฮือๆ ฉันทำอะไรลงไป แดฮยอนฉันขอโทษ ฮึก มาช่วยฉันทีสิไอบ้า ฮือๆ"
ถ้าหากฮิมชานอยู่รอฟังคงจะรู้ว่ายองเเจนั่นรักตนมากเเค่ไหน...
To Be Continued…
_________________________________________________________________________________________
ช่วงนี้อาจจะอัพช้านิดนึงน้าาา ขอโทษด้วยนะคะ >< เรื่องราวอาจจะจะผ่านไปแบบเร็วๆหน่อยนะคะ เพราะจะจบจริงๆแล้วคะ เย้ๆๆๆๆ TT น้ำจิไหล หวังว่าจะไม่เเสบตาหรืออ่านยากนะคะ ตัวอักษรมันมีปัญหากับธีมเก่าน่ะคะ TT #เเวะมาแก้คำผิดไม่รู้จะตกหล่นอยู่ไหมเขาขอโทษไปล่ะ...
ความคิดเห็น