คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Start
Start
Seoul
8 : 54 PM
“ พี่แดฮยอน... จะกลับเมื่อไหร่วีคิดถึง ”
“ ป่าวผมก็แค่อยากรู้... ว่าแต่พี่จะกลับมาตอนไหน? ”
“ ได้ๆ เดี๋ยวผมบอกแม่ให้ว่าพี่จะกลับมาอาทิตย์นี้ ”
“ แล้วตกลงพี่จะโอนเทียบเข้าที่มหาลัยโซลใช่ไหมฮะ? ”
“ ถ้าพ่อจัดการให้แล้ว... งั้นถ้าพี่กลับมาก็เข้าเรียนได้เลยน่ะสิ ”
“ โอเคๆ งั้นแค่นี้แหละฮะ พี่นอนต่อเหอะ ที่นั้นยังเช้าอยู่สินะ ”
ผมแทฮยองฮะ หรือจะเรียกน้องวีก็ได้ ผมเป็นน้องชายของพี่แดฮยอนคนที่ผมพึ่งวางสายไปเมื่อกี้ พี่เค้าหนีไปเที่ยวกับเพื่อนอยู่ที่ชิคาโกน่ะฮะ แต่อีกไม่กี่วันอีกวันพี่เค้าก็จะกลับมาแล้ว ที่ผมดีใจเพราะพี่แดฮยอนน่ะตามใจผมยิ่งกว่าพ่อกับแม่อีก พี่เค้าไม่อยู่ผมเลยโดนบังคับไอ้นู่นไอ้นี่เต็มไปหมด ดีนะที่พี่แดฮยอนจะกลับมาเร็วว่ากำหนดตอนแรกที่พี่เค้าบอกผม เห็นบอกว่าจะมาตามหาใครอะไรสักอย่างเนี่ยแหละผมเองก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไรพี่เค้ามาก
“ แม่ฮะ! พี่แดฮยอนจะกลับมาแล้วนะ จะกลับมาแล้ววววว ”
Chicago
6 : 54 AM
Rrrrrrrrrrr
“ โทรมาซะเช้าเลยนะวี ฮ้าว มีอะไรหรือป่าว? ”
“ อืม พี่น่าจะกลับภายในอาทิตย์นี้แหละ... ยังไงบอกแม่ให้พี่ด้วยแล้วกัน ”
“ อืม อย่าลืมแล้วกัน ”
“ ก็คงงั้น... ก็พ่อเล่นจัดการทุกอย่างหมดแล้วนี่พี่จะไปทำอะไรได้ ”
“ พี่ถึงได้เซ็งอยู่นี่ไง ฮ้าว ”
“ อืม... ”
กดวางสายก่อนจะนอนต่อเพราะตั้งแต่แรกก็ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาอยู่แล้ว ใบหน้าครึ่งหนึ่งจมลงไปบนหมอนใหญ่ใบนิ่ม ก่อนจะยิ่งออกมาเมื่อนึกถึงว่าตอนที่กลับถึงโซลและเจอคนๆนั้น
จะทำหน้ายังไงกันนะ
“ นี่ยองแจ... เมื่อไหร่จะเลิกนั่งกดโทรศัพท์สักทีฉันรำคาญ ”
แดฮยอนพูดทั้งๆที่ก็ยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ ก็จะไม่ให้รำคาญได้ยังไงไม่กดปิดเสียงยังไม่พอไลน์ดังเด้งขึ้นมาแบบที่ใครอีกคนคงส่งมาแบบไม่คิดชีวิตและไม่ต้องให้เดาคงเป็นใครไปไม่ได้ถามไม่ใช่ฮิมชานแฟนของยองแจ
“ จะโกรธอะไรพี่เค้านักหนาดีกันได้แล้วน่า... คนจะนอน ”
“ ถ้าจับได้ว่าแฟนนอกใจแกจะหายโกรธง่ายๆ ป่ะ!! ”
เฮ้อ! ผมก็ไม่อย่าจะเถียงด้วยหรอกเถียงไปก็ไม่ชนะอยู่ดีอีกอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่องของผมพูดไปยองแจมันก็หาว่าเข้าข้างฮิมชาน เรื่องแฟนนอกใจนี่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของคนเรานะ ที่อย่างฮิมชานของยองแจนี่ผมดูแค่แวบเดียวก็รู้ว่าฮิมชานอะไรนั่นรักยองแจจริงๆ ส่วนที่ว่านอกใจนั่นผมว่าน่าจะเป็นการเข้าใจผิดมากว่าล่ะมั่ง แต่ก็ชั่งเถอะมันไม่ใช่เรื่องของผม เรื่องของผมน่ะมีแค่คนๆ นั้นเท่านั้นแหละ
ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่?
จะนอนหรือยัง?
ห่มผ้าหนาๆหรือป่าว?
“ แดฮยอนอย่ามาเงียบตอบสิ!! ”
นี่ก็อีกคน... ผมมาเที่ยวแท้ๆ ตามมาด้วยแทนที่จะทำตัวให้มันดีๆ แล้วนี่อะไร?
นี่ถ้าเป็นแฟนผมนะ เลิกไปนานแล้วล่ะ
เพราะคนๆนั้นของผมน่ะ
เป็นคนใจเย็น
ผิดก็ว่าไปตามผิด
ถูกก็ว่าไปตามถูก
ภายนอกดูเหมือนแข็งกระด้างและเย็นชา
แต่จริงๆแล้วภายในกลับเป็นคนอ่อนไหวจนน่าปกป้อง
โลกส่วนตัวสูงพอๆกับผม
และที่สำคัญ... คนๆนั้นน่ารักที่สุดในสายตาของผม
“ จองแดฮยอน!!! ลุกขึ้นมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้!!! ฮิมชานฮยองน่ะ%#^&*&^#@^^$@&^%*^%$&^%#%$^$% ”
ฉันไม่ขอฟังแล้วกัน...
แดฮยอนหยิบหมอนอีกใบขึ้นมาอุดหูของตัวเองก่อนจะหลับไปอีกครั้งทั้งๆที่ยังมียองแจบ่นเรื่องฮิมชานให้พร้อมกับเอามือมาฟาดที่หลังเปลือยเปล่าของเค้าบางครั้ง ฟังไม่ผิดหลอกเวลานอนผมไม่ชอบใส่เสื้อนอน ส่วนยองแจน่ะหรอ? รายนั่นเห็นผมทอดเสื้อจนชินไปล่ะ ก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ เอาง่ายๆว่าเห็นของกันและกันมาหมดแล้วจนไม่มีอะไรให้อายแล้วล่ะ
Seoul
11 : 51 PM
“ ยงกุก... ทำไมไม่ไปนอนที่เตียงดีๆ เดี๋ยวตื่นมาก็ปวดคอกับพอดี ”
คุณนายบังที่เข้ามาหาลูกชายของตัวเองก็เห็นว่ากำลังนอนหลับอยู่ที่เก้าอี้นวมตัวใหญ่มันนั่งสบายนอนสบายก็จริง แต่เธอก็อยากให้ลูกชายของตัวเองไปนอนที่เตียงสบายๆจะดีกว่า
“ หื้ม? อ่อครับ... แม่มีอะไรหรือป่าว? ”
“ แม่จะมาบอกว่าพรุ่งนี้แม่จะไปเชจูอาจจะกลับอาทิตย์หน้าเราอยู่ได้ใช่ไหม? ”
“ ผมโตแล้วนะครับแม่... ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก ”
“ ยงกุก... ถึงลูกจะโตแค่ไหนแต่ในสายตาของคนเป็นแม่ลูกก็ยังคงเป็นแค่เด็กอยู่ดี ”
คุณนายบังพูดพลางลูบหัวของลูกชายตนเองอย่างเบามือและทะนุถนอม เธอไม่ค่อยมีเวลาได้อยู่กับลูกชายนักเพราะงานของเธอต้องเดินทางตลอดเกือบทุกอาทิตย์ ยงนัมลูกชายฝาแฝดคนโตที่อายุก็ไม่ได้ห่างกันเท่านั้นก็ขอแยกออกไปอยู่คนเดียวซึ่งนานๆทีก็จะกลับมาที่บ้าน ส่วนพี่สาวคนโตอย่างนาตาชาก็แต่งงานแล้วนานๆทีถึงจะมาเหมือนกัน เท่ากับบ้านหลังนี้นอกจากคุณนายบังแล้วก็มีแค่ยงกุก และตอนนี้ยงกุกก็ต้องอยู่คนเดียวในขณะที่เธอจะต้องที่เชจู จะโทรให้ยงนัมมาอยู่เป็นเพื่อนน้องก็ติดต่อไม่ได้ อีกทั้งยงกุกยังปฏิเสธเสียแข็งว่าอยู่คนเดียวได้ แต่หัวอกของคนเป็นแม่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
“ แม่ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ... ผมอยู่ได้จริงๆ ”
คุณนายบังไปได้เซ้าซี้อะไรต่อก่อนจะยิ้มบางๆ ให้ลูกชายของตนก่อนจะบอกฝันดี และเตือนว่าตอนที่แม่ไม่อยู่ห้ามนอนดึกและไม่กินข้าวเด็ดขาด ก่อนจะออกไปจะเปิดประตูให้เจ้าของห้องได้เข้านอนเพราะดวงตาที่เริ่มปรือเต็มทีของลูกชาย จนเธอเองก็อดยิ้มหลังประตูไม่ได้จริงๆ ยงกุกน่ะไม่ว่าจะโตแค่ไหนก็ยังคงเหมือนเด็กน้อยอยู่ดี
To Be Continued…
__________________________________________________________________________________________________
ถ้าเห็นคำผิดก็บอกได้นะคะ เพื่อไรท์ตกหล่น... ถ้าตัวอักษรเล็กไปหรืออ่านไม่สะดวกบอกได้นะคะ ไรท์จะปรับปรุงให้
ขอฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ ^^
ความคิดเห็น