คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Disorganized
Disorganized
"นี่จงออบ... เย็นนี้กลับด้วยกันนะ ห้ามปฏิเสธ! "
จงออบมองจุนฮงยิ้มๆ ก่อนจะโบกมือลาเพราะได้เวลาที่จะเข้าคลาสเเล้ว
"เฮ้! เซโล่เเกมาอยู่นี่เองหรอว่ะ!! เพื่อนๆเขาหาตัวกันให้วุ่น!!!"
มีผู้ชายคนนึงวิ่งมาหาจุนฮงหลังจากที่จุนฮงแยกออกมาจากจงออบได้เพียงเเค่นิดเดียวเเต่จงออบเเกล้งทำเป็นเดินต่อไปว่าไม่ได้ยิน เเต่จริงๆได้ยินเต็มๆหูทั้งสองข้างเลย เเต่เเกล้งทำเป็นหยิบไอพอดขึ้นมาเสียบหูฟังทำท่าเหมือนกดเพลงเเต่จริงๆไม่ได้เปิดหรอก เเล้วก็ทำท่าค่อยๆเดินออกมาเเต่เป็นการเดินที่ช้าที่สุดก็ว่าได้ ก่อนจะหยุดเดินเเกล้งทำเป็นมองท้องฟ้า
"เห้ย! จองกุกเบาๆไม่เป็นหรอว่ะ?!"
"โห้ยยย คนที่เเกชอบเขาไม่ได้ฟังอยู่ไม่เห็นไง!! เสียบหูฟังไปแล้วนั่น!?"
ค คนที่ชอบ!!
จุนฮง... ชอบผมหรอ?!
"เห้ย!! หรือแกยังไม่ได้สารภาพกับเค้าอีกหรอว่ะ?!"
"พูดมากน่า! มานี่!!"
จุนฮงว่าพลางมองจงออบเเล้วถึงกับเหงื่อตกกลัวว่าอีกคนจะได้ยิน ก่อนจะปากปากจองกุกเอาไว้ไม่ให้ได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ เเล้วลากไปทางคณะด้วยกันทั้งอย่างงั้น
เวลาผ่านไปสักพักจงออบค่อยหันหลังกับไปถึงรู้ว่าทั้งสองคนไม่อยู่เเล้ว ก่อนจะมีไลน์กลุ่มของเพื่อนที่คณะ บางคนใจดีเอาจงออบเข้าด้วยเวลามีอะไรจะเเจ้ง ไลน์ที่เด้งเข้ามาเเจ้งเตือนนั้นบอกกับจงออบว่าวันนี้อาจารย์ยกเลิกคลาส
ดูเหมือน...
อะไรๆ จะเป็นใจมากๆเลย
ถ้าจำไม่ผิดกว่าจุนฮงจะเลิกก็น่าจะประมาณสี่โมง ยังเหลือเวลาอีกประมาณสองชั่วโมงกว่าๆสินะ มาดูกันสิ ว่านายจะโกหกฉันได้อีกนานไหมคุณชายนิรนาม อ่อ ไม่สิ ชเวจุนฮง!!
ไอเพื่อนตัวดี!!
บังอาจมาหลอกกันได้นะ!!!
ถ ถ้าชอบก็บอกกันมาเลยตรงๆสิ
อ ไอบ้า! ./////.)
ความรู้สึกตอนนี้จะว่าโกรธก็คงไม่ใช่ เเต่พอมาคิดๆดูเเล้วคนที่น่าจะเข้าข่ายมากที่สุดก็มีเเค่จุนฮงคนเดียว เขามันโง่เองที่ไม่เคยตามหาจริงๆจังๆ ไม่งั้นคงรู้ไปนานเเล้วว่า ZL คือเซโล่ เเละที่สำคัญ มันคือคนๆเดียวกันกับที่ชื่อว่า ชเวจุนฮงนั่นเเหละ!!!
คิดได้ดังนั้นจงออบเลยจัรีบกลับบ้านไปการ์ดที่เคยเขียนเอาไว้จะให้เซโล่ เเต่เจ้าตัวไม่เคยหยิบมันไปเลย ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าทำไม?! ผู้ร้ายคนนี้จะปากเเข็งหรือว่าปากไม่ตรงกับใจหรือป่าวนะ สงสัยต้องจับมาสอบสวนหน่อนเเล้ว
จงออบก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองในตอนนี้เหมือนกัน เขายอมรับว่าเขาชอบพี่แดฮยอนจริงๆเเต่วินาทีที่รู้ว่า ZL คนนั้นคือจุนฮงมันก็รู้สึกดีใจมากจนบอกไม่ถูกแล้วยิ่งไม่รู้ว่า... จุนฮงชอบมันก็รู้สึกอดเขินไม่ได้ ผมเคยแอบชอบเจ้าบ้านี่นะ! เเต่เพราะเห็นว่าหมอนั่นคงมองผมเป็นเเค่เพื่อนเเล้วตอนนั้นผมก็ได้พบกับคุณชายนิรนามนั่นด้วย ก็เลยมั่วเเต่เพ้อเจ้อจนไม่ได้มองคนที่ใกล้ตัวขนาดนี้อย่างจุนฮงเลย
ให้ตายสิ!! นายมันโง่ชะมัด
มุนจงออบ!!!
จงออบกลับมาทันเวลาพอดีก่อนที่จุนฮงจะเลิกคลาส ต้องขอขอบคุณที่มหาลัยค่อนข้างจะอยู่ใกล้บ้านเเบบนี้ไม่งั้นคงกลับมาไม่ทันเเน่ๆ
เเฮ่กๆ เหนื่อยชะมัด!!!
จงออบถือถุงผ้าสีเขียวมินท์เอาไว้ก่อนจะกอดมันเอาไว้ ก็อยากจะเอามาให้นะ เเต่มันก็...
เขินแปลกๆเเหะ เเต่ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ผมก็จุนฮงก็ต้องเจ็บกันอยู่ดี จงออบมองหาที่นั่งเเถวๆ หน้าคณะของจุนฮง เเละมองหาจุนฮงว่าจะออกมาตอนไหน
"เซโล่ ~ ฉันไม่เข้าใจแกจริงๆนี่นา มันจะปีกว่าเเล้วนะ ทำไมไม่บอกๆเขาไปสักที หรือแกกลัว?!"
"...อืม กลัวว่าถ้าจงออบไม่ได้คิดแบบฉัน เเล้วอาจจะมองหน้ากันไม่ติดไปเลยก็ได้"
"เซโล่... ฉันอยากจะบอกไว้อย่างนะ ที่กล้าที่จะรัก ต้องไม่กลัวที่จะเจ็บ โอเคนะ"
"...อืม"
"อืม นี่คือ?!"
"เออๆ กูจะบอกเขาเย็นนี้!"
"ให้ได้งี้ดิ!! สู้ๆโว้ยยย"
จุนฮงกำลังจะเดินไปหาจงออบที่คณะที่ดันเจอจงออบมานั่งรออยู่ที่คณะก่อน เอาตรงๆเจ้าตัวก็เเอบดีใจมากๆเลย เเล้วบวกกับรอยยิ้มนั่นอีก รอยยิ้มที่เขาหลงรัก ที่จงออบยิ้มให้กับเขา ไม่ใช่ใคร
"จงออบ... ฉันมีอะไรจะคุยด้วย"
"จะไปไหนดี?"
"ที่สวนสาธารณะเเถวบ้านไหม? / สวนสาธารณะเเถวบ้าน"
"ตอบพร้อมกันถือว่าตกลงใช่ไหม?! ไปกัน ~"
"ทำไมวันนี้ดูร่าเริงเเปลกๆนะ"
"อ่าว! คนร่าเริงก็ผิดงั้นไม่ยิ้มล่ะ"
"เห้ย! ไม่เอาๆ ออบบี้ยิ้มน่ะดีเเล้วเราชอบ"
"ชอบ ชอบแบบไหนหรอ?"
"อ เอ่อ ล เเล้วนั่นถุงอะไรเดี๋ยวเราถือให้"
"เห้ย! ม ไม่ต้อง ถือเองได้ ~"
สวนสาธารณะ
จงออบกับจุนฮงนั่งด้วยกันอยู่ที่ชิงช้า เเกว่งไปมานิดหน่อย สายลมพัดผ่านเเละความเงียบบวกกับบรรยากาศที่มันแปลกๆพิกล เเต่วันนี้ท้องฟ้าสวยงาม ดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกทำให้ท้องฟ้าตอนนี้ดลายเป็นส้มๆปนชมพูเต็มท้องฟ้า
จุนฮงสูดหายใจเข้าเพื่อเรียกกำลังใจก่อนจะหันหน้าไปหาจงออบ เเละพูดประโยคที่เขาเเถบไม่เคยคิดว่าจะกล้าพูดมันออกมาด้วยซ้ำ
"จ จงออบ... ชอบฉันบ้างหรือป่าว? เเต่ฉันน่ะรักจงออบมากนะ รักมาตั้งนานเเล้ว"
หื้ม! ด เดี๋ยวดิ!! พูดออกมาง่ายๆซะงั้น!!!
ท ทำไมเมื่อก่อนถึงเก็บเงียบมาได้อ่ะ ./////.)
"จ จุนฮง ค คือฉัน..."
โอ้ยยยย เเล้วมันใช่เวลามาติดอ่างป่ะเนี่ย!!
จงออบได้เเต่ก้มหน้างุนทำอะไรไม่ถูก ก็จู่ๆเล่นสารภาพง่ายๆแบบนี้เลย ก็ไปไม่เป็นน่ะสิ!!
จุนฮงที่เห็นว่าจงออบเงียบไปก็อดใจเสียไม่ได้ ไม่น่าพูดไปเลย ไม่น่าพูดจริงๆ
"ยังไม่ต้องบอกอะไรฉันตอนนี้ก็ได้... ฉ ฉันยังไม่พร้อมที่จะฟังมัน"
พอจุนฮงพูดจบก็ทำท่าจะลุกหนีไป จงออบเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจก่อนจะคว้าเเขนของอีกครเอาไว้
"ฉ ฉันจะบอกว่า... ฉันชอบนาย"
ฉันชอบนาย
ฉันชอบนาย
ฉันชอบนาย
จงออบชอบผม
จุนฮงตกใจจนเเข็งเป็นหิวไปเลย จงออบเลยอดที่จะกลั้นขำอดไว้ไม่อยู่
ทั้งๆที่อยู่ใกล้ๆขนาดนี้เเท้ๆ เเต่ผมกับมองไม่เห็น
ไม่สิ... ต้องเรียกว่าเพราะใกล้เกินไปผมเลยไม่ได้ใส่ใจตังหากล่ะ ว่ามีคนที่รักผมขนาดนี้อยู่อีกมั้งคน
"แล้วก็นี่!! ช่วยเอาไปอ่านด้วยนะ ~ คุณ ZL ไม่สิ เซโล่ หรือจะเรียกให้ถูกก็คง ชเวจุนฮง ฉันไปล่ะ ~"
จงออบส่งถุงผ้านั้นใส่มือจุนฮงก่อนจะหันหลังกลับเเล้วเดินมา เเต่จู่ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จงออบหันกลับมาหาจุนฮงอีกครั้ง ก่อนจะเขย็งเท้าขึ้นเล็กน้อย
จุ๊บ ~
ก่อนจะจุ๊บที่มุมปากขวาของจุนฮง
"ขอบคุณนะ ~"
เเล้วหลังจากนั้นจงออบก็ทั้งยิ้มเเล้วก็หัวเราะเดินออกไปเพื่อกลับบ้าน
เหลือเพียงจุนฮงที่ยังคงติดสตั้นไปครั้งเเล้วครั้งเล่า
จงออบชอบเรา
จงออบจุ๊บเรา
จงออบ
จงออบ
คร่อก ~
"มาม๊าฮับบบ นั่นใครไปนอนเล่นอนู่ตรงนั้นฮะ!"
"ตายเเล้ว!! พี่เขาเป็นลมเเน่นๆเลย คุณคะคุณ มีคนเป็นลมที่สวนน่ะมาช่วยเขาหน่อย!!"
มหาลัยโซล
พอเลิกคลาสปุ๊บยงกุกก็ออกมาจากห้องให้ช้าที่สุดย้ำว่าช้ามากกก ผมไม่ได้กำลังหนีใครนะจริงๆ เเค่อยากกลับบ้านเย็นๆบ้าง ~
แดฮยอนที่กำลังดักรอยงกุกเพื่อที่จะไปส่งยงกุกกลับบ้าน เพราะอยากรู้ว่าบ้านของยงกุกอยู่ที่ไหนด้วน จริงๆถ้าให้คนมาสืบก็คงได้เรื่องไปนานเเล้ว เเต่อยากไปทักทายว่าที่คุณแม่เเฟนสักหน่อย
"มองหาใครอยู่ครับ ^^ "
"มองหาไอเด็กตัวดำ"
โห้! เเรงนะครับคุณแฟน ~
เดี๋ยวก็ชวนมาผสมสีเล่นซะเลย ~
"แล้ว? เจอไหม"
"คงกลับไปแล้วมั้ง? เฮ้อ ~ ค่อยยังชั่ว ห เห้ย!!!"
"ว่าไงกับคุณเเฟน ~"
ไม่ทราบว่าไปคบกันตอนไหนคร้าบบบบ
กุกไม่เข้าจายยยย TT
"ไอเด็กดำ!!"
"โห้ย!! ดูเรียกเข้า เดี๋ยวก็จับมาผสมสีซะเลย!!"
หื้มมมม ผสมสี?!
คือตัวเเค่นี้ริจะมากดบังยงกุก!!!
ฝันเถอะ!! ฮาฮ่าๆ ฮาฮ่าๆ
เดี๋ยวๆเห้ย!! ตัวเเค่นี้เเต่เเม่_งมือไวเกินไปแล้ว!!
"เอวบางจัง ~ "
เดี๋ยวพ่อตบคว้ำ!!
ผู้ชายที่ไหนเขาเอวบางว่ะ!!
เเค่ผอมเฉยๆ โว้ยยยย
เเล้วไม่ทราบว่า...
ผมจะยืนอยู่ให้มันกอด(?)
ให้มันลวนลาม(?)
อีกนานไหม?!
สติออบซอ ~
หมับ!!
"จะตบหรอ? ถ้าตบผมจูบ อย่าคิดว่าผมไม่กล้านะ ต่อหน้าคนอื่นผมก็ทำได้ เเล้วยิ่ง... คนกลับไปกันหมดเเล้วเเบบนี้? พี่ติดว่าผมจะกล้าทำมากกว่าจูบหรือป่าวคิดเอานะ"
อ ไอเด็กเฬววววว
มันข่มขู่ผมมมมม
ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเกิดมาเสียเปรียบใครเท่าวันนี้เลย
ไอดำ!!!
ไอหน้าด้าน!!!!
ไอหื่นไม่เลือกที่!!!!!!
หึ เเล้วคิดว่าคนอย่างผมจะยอมหรอ!!!
"เอามือออกไปก่อน พี่ไม่ทำอะไรเราทั้งนั้นเเหละ"
ค่อยยังชั่วที่มันยังฟังผมบ้าง
"เดี๋ยวไปส่งบ้าน"
"ไม่เป็นไร กลับเองได้ เปลือยน้ำมันรถป่าวๆ"
ผมเป็นคนรักโลกครับ
"เดี๋ยวผมเดินไปส่งก็ได้"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวจะเหนื่อยมันไกล"
"ขนาดนั้นเลยหรอ?"
"อืม"
"งั้นนน นอนมันที่นี่เลยเเล้วกันป่ะ!"
"เห้ย! เออ!! ไปส่งก็ไปส่ง!!!"
ผมได้ไม่กลัวมันนะ!!
จริงๆนะ เชื่อผมดิ TT
หลังจากที่เดินออกมาจากมหาลัยด้วยกันสักพัก ซึ่งตอนนี้ยงกุกเเต่แดฮยอนก็จับมือกันอยู่ คงเป็นอะไรไปไม่ได้ถ้าแดฮยอนไม่บังคับเเละขู่เอาไว้
ถ้าพี่ไม่จับมือกับผม...
ระหว่างทางที่เดินไปจนกว่าจะถึงบ้านพี่ผมจะตะโกนบอกว่าเราเป็นเเฟนกันตลอดทาง
ซึ่งผมไม่อยากเอาความแมน(?)ของตัวเองไปเสี่ยง!!
กับไอเด็กหน้าด้านพันธุ์นี้!!!
"นี่... พี่จำผมไม่ได้จริงๆหรอ?!"
"เฮ้อ ~ ฉันกับนายเราเคยรู้จักกันจริงๆงั้นหรอ?"
"อืม รู้จักสิ นี่... ทิกเกอร์น่ะ ยังเก็บเอาไว้ดีหรือป่าว?"
เห้ย!!! มันรู้ได้ไงว่าผมชอบทิกเกอร์!!!!!
คือนอกจาก แม่พี่ชายฝาแฝด กับพี่สาว เเล้วก็จงออบ ที่เหลือก็ไม่มีใครรู้เเล้วนะ
หรือว่า... มันจะเป็นโรคจิต!!
แอบตามผม สะกดรอยผม!!!
"หยุดความคิดของพี่ไปเลย ~"
"นี่... คิดดีๆสิ ยงกุก พี่ยงกุก นี่ยงกุก ผมกลับมาเเล้วนะ"
วินาทีที่แดฮยอนพูดยงกุกก็รู้สึกเหมือนเห็นภาพซ้อนบางอย่างเด็กคนนั้นที่ไม่ได้เห็นหน้าชัดเจน เเต่ตอนนี้เขาเห็นมันสลับกับไอเด็กนี่เเละยังมีเสียงที่ก้องอยู่ในหัว ทั้งเสียงของไอเด็กนี่เเละเด็กในความฝันคนนั้น
ชอบทิกเกอร์หรอ?
นี่... ไว้พรุ่งนี้มาเล่นด้วยกันนะ?
นี่... ชื่ออะไรน่ะ เราชื่อแดยอนนะ?
ยงกุก... สอนการบ้านผมหน่อย
เฮือก!
ป ปวดหัวอีกเเล้ว!
"ยงกุก!! เป็นอะไรน่ะ"
ไอเด็กนี่! เคยอยู่ในความทรงจำของผมจริงๆ
"ปวดหัวเฉยๆน่ะ ไม่เป็นอะไรเเล้ว"
"เเน่ใจนะยงกุก... ผมเป็นห่วงยงกุกนะ"
"...นายไม่เรียกฉันว่าพี่อีกเเล้วนะ"
"ผมขอโทษ..."
เห้ๆ อย่ามาทำท่าทางแบบนี้น่ะ!
"อืมๆ ชั่งเหอะ! นายจะเรียกยังไงก็เรื่องของนาย"
"จริงหรอครับ ^^ คุณเเฟน ~"
นี่ผมหลุดปากอะไรออกไป...
"เเต่ยงกุกไม่ปวดหัวเเล้วจริงๆใช่ไหม?"
"อืม..."
"นี่... ถ้าการที่ผมอยากให้ยงกุกคิดออก เเต่ต้องเลือกกับการที่ยงกุกเป็นแบบนี้... ยงกุกลืมผมไปเลยก็ได้นะ เเค่จำผม จำผมในตอนนี้เอาไว้ก็พอ"
อืม... คนแบบนี้
ถ้าลืมอีก...
ก็บ้าเเล้ว
บ้านยงกุก
ตอนนี้เเม่ของยงกุกกลับมาเเล้วเพราะทำงานเสร็จก่อนกำหนดเวลาเลยได้กลับมาเร็วกว่าเดิม ก่อนจะสังเกตุเห็นคนสองคนที่หน้าบ้านอีกคนนึงคนเธอจำได้ดีว่าเป็นใครก็ลูกชายของเธอยงกุกน่ะสิ เเต่อีกคน...
หน้าตาแบบนั้น!!
จองแดฮยอน!!!
"นี่ยงกุก ~ ผมขอไรอย่างสิ"
"หื้ม? อย่างนายเนี่ยนะต้องการอะไรจะฉัน"
"ขอ... กอดหน่อยสิ"
อ เอ่อ ดูมันขอ...
ตึกๆ
ตึกๆ
ตึกๆ
"ไม่ตอบ... ผมกอดนะ"
แดฮยอนพูดจบก็ดึงตัวเองยงกุกเข้ามากอด กอดที่เขาพยายามส่งความรู้สึกทุกอย่างของตัวเองออกมา เเต่ก็ไม่รู้ว่าอีกคนจะรับรู้บางไหม
อบอุ่น...
ผม... กำลังรู้สึก
อบอุ่นเเละคุ้นเคยกับอ้อมกอดนี้
รู้สึกดีมาก... จนไม่รู้สาเหตุ
แดฮยอนผละออกช้าๆ ก่อนจะใช้มือข้างนึงลูบที่ใบหน้าของยงกุกอย่างเบามือ รอยยิ้มที่อบอุ่น เเบบที่มีเอาไว้ให้กับคนที่สำคัญเท่านั้น
"ขอบคุณนะ... ยงกุก"
ก่อนที่แดฮยอนจะโบกมือลาเเละค่อยๆเดินห่างออกไปเรื่อยๆจนสุดสายตา
ขอบคุณอะไร
คนที่ต้องขอบคุณ
มันฉันตังหาก...
ยงกุกเดินเปิดประตูเข้ามาในบ้านก็เจอเเม่ยืมอยู่ห่างจากประตูไม่กี่ก้าว ยิ้มก่อนที่จะพูดทักทายผู้เป็นเเม่ เเต่ยังไม่ทันได้พูดคุณนายบังก็เปิดประเด็นด้วยท่าทีเกรี้ยวกราดอย่างที่ยงกุกไม่เคยเห็นเพราะเเม่ของเขาค่อนข้างใจเย็นมีเหตุผลไม่ได้เป็นคนใช่อารมณ์แบบนี้
"แม่ของสั่งห้ามไม่ให้ลูกไปยุ่งกับเด็กนั่นอีก!"
"เเต่... แม่ครับ! แดฮยอนเคยอยู่ในความทรงจำวัยเด็กของผมนะ!!"
"ไม่ว่ายังไงแม่ขอสั่งห้ามแก เข้าใจไหม!!!"
To Be Continued…
______________________________________________________________________________________________________________________________________
เราดราม่าไม่เก่ง TT ที่สำคัญสงสารโลโล่จัง TT ปล. ไม่สามารถยัดให้อยู่ในตอนที่ 14 ให้หมดได้จริงๆง่ะ TT จลยจะมีตอนที่ 14.5 แล้วกันนะ ไม่ได้กวนจริงๆนะ
ฝันดีจ้าาาา #รีดไม่อยากให้จบเดี๋ยวก็ไม่จบซะเลย 555 เต้าล้อเล่นนน #ยังไม่ได้ตรวจคำผิดนะ ><
★ten tativo
ความคิดเห็น