คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Confused
Confused
หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้นะขณะนี้คะ กรุณาฝากข้อความเสียงไว้หลังได้ยินเสียงสัญญาณ
ตื้ด
"ฮัลโหล แดฮยอนไม่ได้คุยกันนานเลยนะ ฉันจะบอกว่าฉันกับพี่ฮิมชานคืนดีกันเเล้ว ฉันหวังว่านายจะปล่อยพี่ฮิมชานได้เเล้วนะ ฉันรู้ว่ามันเป็นฝีมือนาย ฉันไม่โกรธนายหรอก อยากจะขอบคุณนายซะมากกว่า ไว้ค่ำๆฉันจะพาพี่ฮิมชานเเวะไปหา"
มหาลัยโซล...
"นี่น้องจงออบครับ เห็นพี่ยงกุกบ้างหรือป่าว?"
แดฮยอนที่เดินไปทั่วคณะเเต่ก็ไม่เห็นเเม้เเต่เงาของยงกุก จนเดินมาเจอกับจงออบที่นั่งอ่านหลังสืออยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นต้นไม่ใหญ่เลยคณะไปสิดหน่อย จงออบเงยหน้าขึ้นมองคนถามด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งก่อนที่จะใช้นิ้วดันเเว่นขึ้นลงนิดหน่อย
พี่มาหาผมเเต่พี่ถามหาคนอื่นเนี่ยนะ
พี่นี่มันใจร้ายชะมัด...
"วันนี้พี่ยงกุกมีเรียนช่วงบ่ายครับ พี่ดูว่างจังเลยนะครับ"
"นี่น้องจงออบคงไม่ได้กำลังหลอกด่าพี่อยู่ใช่ไหมครับ หึหึ"
แดฮยอนหัวเราะพลางมองนาฬิกาก่อนจะนั่งลงที่ตรงข้ามกับจงออบ
"ขยันจังเลยนะเรา"
ยิ้มก่อนจะถือวิสาสะถอดแว่นของอีกคนมาใส่อย่างเบามือ
"เอ๊ะ! เลนส์เปล่านี่นา"
"ผมใส่เอาไว้เพราะความชอบตังหากล่ะ"
พูดจบก็หยิบเเว่นกลับมาใส่ไว้อย่างเดิม
"อืมมม เเต่พี่ว่าตาไม่ใส่กับตอนใส่ก็ไม่เเต่ต่างกันเลยนะ ยังไงนายก็ยังน่ามองอยู่ดี ~ อ๋า พี่อยากเห็นรอยยิ้มของนายจัง"แดฮยอนพูดจบก็ยิ้มกว้างให้อย่างเป็นมิตรเช่นทุกครั้ง เเต่เจ้าตัวไม่รู้หรอกว่าทั้งการกระทำและคำพูดมันทำให้ใครอีกคนหัวใจเต้นเเรงจนจะหลุดยิ้มออกมาอยู่เเล้ว
"พี่ช่วยเงียบๆได้ไหม? ผมต้องการอ่านหนังสือ"
"ได้เลย ~"
แดฮยอนยิ้มให้จงออบก่อนจะเอนหลังลงนอนไปกับเก้าอี้ไม้หินอ่อนที่ขนาดก็ไม่ได้ใหญ่มากมายเเต่ก็พอนอนได้ เพราะอีกประมาณครึ่งชั่วโมงยงกุกก็น่าจะมา
รอยยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว...
ขอได้ไหม ถ้าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับผม
เลิกทำแบบนี้สักที...
พี่กำลังทำให้ผมไม่อยากตัดใจ
"เฮ้อ ~ คราวนี้ออบบี้ไปนั่งอยู่ตรงไหนอีกเนี่ย"
จุนฮงที่คลาสตัวเองพึ่งเลิกเลยรีบมาหาจงออบที่คณะที่ตอนนี้ก็ยังหาไม่เจอ จงออบชอบเปลี่ยนที่ไปเรื่อยๆไม่ค่อยชอบอยู่กับที่ๆเดิมสักเท่านั้น จุนฮงเลยต้องมาตามหาอยู่แบบนี้
"อ่ะนั่น ออบบี้ ~"
พอเห็นจงออบเเต่เเค่ไกลๆเขาก็จำได้ เเต่ภาพตรงหน้าค่อยๆทำให้เขาหยุดฝีเท้าของตัวเองที่กำลังวิ่งอยู่ให้ลดความเร็วลงเรื่อยๆจนเหมือนเดิน
จงออบกำลังมองดูพี่แดฮยอนหลับอยู่ เเววตาเเบบนั้น เเววตาที่จงออบเคยมีให้กับชายนิรนามอย่างเขา ตอนนี้มันมีไว้ใช่มองพี่แดฮยอนไปแล้ว...
เอาไงจุนฮงแกจะเดินไปไหม
ต้องเดินเข้าไปสิ!!
เเต่... จะเข้าไปตรงนั้นทำไมกัน มันไม่มีที่ของเราด้วยซ้ำ
ใช่ ไม่ใช่ที่ของเรา...
จากเท้าทั้งสองข้างที่ตอนเเรกเดินไปข้างหน้าเพื่อพุ่งหาเป้าหมายของตัวเอง เเต่บัดนี้กำลังถอยหลังออกมาทีล่ะก้าว เเละเลือกเบืินหน้าหนีหันหลังกลับไปในทิศทางตรงข้าม
จะหนีงั้นหรอ?!
ใช่... ฉันมันขี้แพ้
ไม่กล้า... เเม้เเต่จะสารภาพว่าชอบกับเขาด้วยซ้ำ
"อ่าว! จุนฮงกำลังจะไปไหนน่ะ จงออบนั่งอยู่โน่นไง"
"...พี่ยงกุก"
เพียงเเค่สายลมพัดเบาๆ จู่ๆแดฮยอนลืมตาขึ้นหันหลังมองไปยังทิศทางที่ ยงกุกยืนคุยอยู่กับจุนฮง หากแต่ว่ามันไกลพออยู่เหมือนกันเเต่เขาจำได้ดี
ยงกุกน่ะ... ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่เคยลืม
"ยงกุก! ผมคิดถึงจังเลย"
แดฮยอนวิ่งไปด้วยความเร็วรวบกอดยงกุกเอาไว้ทั้งตัวทำให้คนบริเวณนั่นมองมาที่คนทั้งคู่ รวมทั้งจงออบด้วย
"จุนฮง... พี่ขอตัวยงกุกแปปนานนะ"
"เห้ย! ใครจะไปกลับแกห๊ะ!! เเล้วจะให้พูดกี่ครั้งฉันเป็นพี่!!!"
"จุ๊ๆ ไม่เอาครับ เสียงดังเดี๋ยวจับจูบโชว์น้องเลย"
"ไอหน้าด้าน! อยากโดนทีบอีกใช่ไหม!!"
"จุนฮงพี่ไปก่อนนะ อ่อ จงออบนั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ"
แดฮยอนว่าพลางใช้นิ้วชี้ไปทางจงออบที่กำลังนั่งอยู่ ส่วนมืออีกข้างนึงที่พยายามล็อคกอดยงกุกที่กำลังดิ้นอยู่เอาไหว
จุนฮงค่อนข้างจะงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าพอสมควรมองตามพี่ยงกุกที่ค่อยๆโดนพี่แดฮยอนฉุด(?) กระชากลากออกไป
เดี๋ยวนะ... เมื่อกี้พี่แดฮยอนพูดว่าจูบโชว์
จูบโชว์
จูบ
เห้ย!!! จูบ
สองคนนี้เป็นอะไรกัน!!!
เเล้วจงออบล่ะ!
นายจะกำลังรู้สึกแย่อยู่หรือป่าว
กว่าสมองจะประมวลเสร็จเขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองมายืนอยู่ตรงหน้าจงออบตอนไหนกัน จงออบเงยหน้ามองผมด้วยเเววตาที่ดูเศร้าลง ตอนเเรกผมไม่รู้หรอกว่าพี่แดฮยอนกับพี่ยงกุกเป็นอะไรกันหรือจะเป็นแค่เพื่อนเเต่ตอนนี้ผมพอจะเดาได้อยู่อย่างว่าความสัมพันธ์ของสองคนนั้นจะต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ
"...อยากให้ฉันนั่งเป็นเพื่อนไหม?"
จุนฮงลองถามดูเเต่เขาก็พอจะเดาได้ว่าอีกคนจะตอบอะไร ก็คงจะปฏิเสธเเล้วบอกว่าขออยู่คนเดียวอีกสินะ
จงออบที่เงียบไม่มีคำตอบให้จุนฮง จุนฮงเลยคิดว่าจงออบคงไม่ต้องการเขาในเวลาเเบบนี้ จุนฮงหันหลังกลับและกำลังจะเดินกลับคณะของตัวเอง
หมับ!!
เเรงดึงกระตุกเสื้อนักศึกษาจากด้านหลังทำให้จุนฮงต้องหันกลับไปมอง
"อ อย่าไปนะ..."
จ้างให้ก็ไม่ไปไหนเเล้ว
ตุบ!
ผลัก!!
โครม!!!
โอ๊ยยย!!!!
"สม!!"
"ทำไมยงกุกใจร้ายจัง ผมเเค่จะคุยด้วยดีๆ"
"เรียกพี่ดิเห้ย! เรียกพี่ๆๆๆ"
"โอเคๆ พี่ยงกุกกี้"
เดี๋ยวพ่อต่อยหน้าหงาย...
มากุกกงกุกกี้ เอาซะมุ้งมิ้งขึ้นมาทันตา
=_____=)o
"นี่... พี่ยงกุกกี้ยา ~ คิดถึงจัง"
ยังคงยิ้มสไตล์เดิมทั้งๆที่ก่อนหน้านี้โดนทั้งเตะทั้งต่อยทั้งทีบ
อยากบอกว่า... เต็มรักเลยล่ะ
พยศดีเเท้ ผม... ช๊อบบบบชอบ
"............................"
ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับไอเด็กนี่เเล้วจริงๆ คิดถึงได้ข่าวพึ่งเจอกันไม่นาน
ว่างๆ หัดไปเช็คสมองซะบ้าง
จะได้ไม่ต้องมาเป็นภาระผมมมมม!!!
"แกไม่มีเรียนหรือไง?!"
"โห!! ยงกุกเรียกซะไม่น่าฟังเลย ถามยงกุกยอมเรียกผมว่าแดฮยอน ผมก็... จะเรียกยงกุกว่าพี่โอเคไหม?"
"เออ!!!"
"หื้มมม พูดงี้เดี๋ยวก็จับจูบซะหรอก ~"
"เข้ามาดิ! จะทีบให้หน้าหงาย!!"
"โหดร้ายยย ~ ว่าที่เเฟนผมโหดจัง"
ดู๊ดู ดูมันพูดอยากบอกว่า... ไอหน้าด้านนนนนนนน
ใครมันจะไปคบกับแก๊!!!
"...นี่พี่ยงกุกจำผมไม่ได้จริงๆงั้นหรอ?"
แดฮยอนที่อยู่ก็มาเปลี่ยนโหมดจริงจังเอาซะดื้อๆ เอาซะยงกุกเกือบไปไม่เป็น เเละเเววตาเเบบนั้นของแดฮยอนมันยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองลืมอะไรสักอย่างที่สำคัญมากไป จะว่าแปลกก็คงใช่ยงกุกอย่างเห็นไอเด็กนี่กวนประสาทซะยังดีกว่ามาโหวดหงอยๆแบบนี้
เดี๋ยวนะ!! เเล้วผมจะไปแคร์มันทำเพื่อ!!!!
"...ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำไมพี่ถึงลืมผม เเต่พี่รู้ไหมว่าผมตามหาพี่มาตลอดเลยนะ เเล้วพอได้มทเจอกันอีกครั้ง ...พี่กลับบอกว่าพี่จำผมไม่ได้ ถ้าพี่เป็นผมพี่จะรู้สึกยังไง ว่าคนที่เราเเคร์เขามากๆคนนึง เขาไม่เคยจดจำเราเอาไว้เลย"
แดฮยอนพูดแค่นั้นก่อนจะเดินสวนยงกุกออกมา เขาเเค่อยากพูดเเละอยากถามในสิ่งที่เขาคิด เเต่บางทีเขาก็พอจะเข้าใจ คนเราที่ลืมกันไป อาจจะเพราะว่าเขาไม่เคยคิดที่จะจดจำเราเอาไว้เลยก็ได้
แปลก...
รู้สึกเศร้า... ที่เห็นไอเด็กนั่นเป็นแบบนั้น
ไม่ชอบเลย...
รู้สึกแย่... ทั้งๆที่ก็ยังไม่รู้สาเหตุ
มันสับสนยังไงไม่รู้บอกไม่ถูกแต่รู้อย่างเดียวว่าโคตรจะเกลียดความรู้สึกแบบนี้เลย
จุ๊บ ~
"พี่ยงกุกสมองปลาทอง ~ จำผมให้ได้เร็วๆล่ะ"
ยงกุกจะหันกลับไปตั้นหน้าให้สักหมัดเเต่อีกคนไวกว่าหลบได้เเละวิ่งหนีไปแล้ว ยงกุกล่ะอยากจะบ้าตายข้อถอนคำพูดไอเด็กนี่ไม่มีทางที่เขาจะรู้จักมาก่อนเด็ดขาด!!!
น นี่ผมโดนมันจุ๊บเเก้มหรอ?
อ ไอเด็กเฬวววววววววววว
ตึกๆ
ตึกๆ
อย่าๆ ขอเลยอย่ามาเต้น
ตึกๆ
ตึกๆ
ไอหัวใจทรยศ!!!
เดี๋ยวพ่อก็ควักออกมาหั่นเป็นชิ้นซะเลย!
อ่อ ลืมไปเอาออกมาได้ก็ตายดิ...
เป็นอะไรว่ะเนี่ยยยยยย โว้ยยยย
ยัง... รู้สึกอุ่นที่แก้มอยู่เลย
เห้ย!!! คิดอะไรว่ะเนื่ย!!!!
บังยงกุก!!!!!!
ยงกุกเอามือมาถูกเเก้มของตัวเองไปมาเร็วๆ ก่อนที่จะหยุดเเล้วจับแก้มของตัวเองเอาไว้เอบบนั้นสักพัก หลับตาพริ้มยกยิ้มขึ้นที่มุมปากก่อนจะกลายเป็นยิ้มกว้าง ก่อนที่สายตาจะใองไปที่นาฬิกาข้อมือ
คลาสเริ่มเเล้ว!!!
อ ไอเด็กนั่นทำให้ผมเข้าคลาสไม่ทันนนน!!!!
พอได้สติยงกุกก็เรียบวิ่งไปที่ตึกเด็กความรวดเร็ว โดยมีสายตาของแดฮยอนแอบมองปฏิกิริยาของอีกคนอยู่ไกลๆ
หึหึ น่ารักซะมัดเลย ~
บ้านฮิมชาน
"พี่ฮิมชานอา ~ ลุกได้เเล้ว เขาทำข้าวต้ทเอาไว้ให้เร็วๆ ลุกกกกก"
"อื้มมม หอมแก้มก่อน"
"บ บ้า ลุกเลยเร็วๆ .//////.)"
"ไม่งั้นก็ไม่ลุก"
"ตามใจจะกินให้หมดเลย"
ยองแจที่มาปลุกฮิมชานที่นอนอยู่บนเตียงพอเห็นอีกคนไม่ลุกก็กำลังจะลงจะเตียงยกข้าวต้มขึ้นมาให้ฮิมชานนั่นเเหละ เเค่พูดว่าจะกินให้หมดเฉยๆ
หมับ!!
ตุบ!!!
"นอนเล่นกับพี่ก่อนสิ... คิดถึงเราจัง ~"
ฟอด ~
"ชื่นนนนจายยยย ~"
ฮิมชานหอมแก้มของยองเเจทั้งของข้าง ก่อนที่จะใช้จมูกโด่งเป็นสันนั่นคลอเคลียอยู่ที่คอของอีกคนเล่น จูบเม้นจนเกิดรอยแดงจางๆที่ต้นคอของอีกคนโอบกอดเอาเอาไว้เเน่นใจกอด
"งื้มมมม พอแล้ววว พี่ฮิมชาน ~ >\\\\\\<)"
"นี่... ยองแจครับ มาต่ออีกสักยกไหม?"
"พ พอเเล้ว! น นี่เอามือออกไปนะพี่ฮิมชาน!! อ๊ะ อื้มม"
เรียบร้อยโรงเรียนฮิมชาน ~
To Be Continued…
____________________________________________________________________________________________
สปอยตอนหน้า... #ยังไม่ได้ตรวจคำผิดนะ >< ฝันดีจ้า
"แม่ของสั่งห้ามไม่ให้ลูกไปยุ่งกับเด็กนั่นอีก!"
"เเต่แม่ครับ! แดฮยอนเคยอยู่ในความทรงจำวัยเด็กของผมนะ!!"
"ไม่ว่ายังไงแม่ขอสั่งห้ามแก เข้าใจไหม!!!"
"ถ้ามันคือความสุขของแก... ฉันก็จะไม่ห้ามแกอีก ฉันขอโทษที่ไม่ได้เป็นพ่อที่ดีนัก"
"เพื่อความสุขของลูกๆทั้งสองคน แม่ยอมจ๊ะ... ถ้ามันจะทำให้แม่ได้ทำหน้าที่เป็นแม่ที่ดีเพื่อความสุขของลูกบ้าง"
"ขอบคุณนะแม่ ฮึก ขอบคุณครับพ่อ"
"แดฮยอน... พ่อไม่ต้องการให้แกเจอกันยงกุกอีก พ่อจะส่งแกไปดูเเลบริษัทสาขาย่อยที่อิตาลี เเละเเกจะไม่ได้กลับมาที่โซลอีก"
"พ่อต้องการอะไรจากผมอีก... ความฝันของผมที่พ่อเป็นคนทำลายมันเองกับมือ เเละตอนนี้พ่อก็กำลังทำลายความรักของผม..."
"จงออบ... ชอบฉันบ้างหรือป่าว เเต่ฉันน่ะรักจงออบมากนะ รักมาตั้งนานเเล่ว"
"จ จุนฮง คือฉัน..."
"ยังไม่ต้องบอกอะไรฉันตอนนี้ก็ได้... ฉ ฉันยังไม่พร้อมที่จะฟังมัน"
"ฉันจะบอกว่า... ฉันชอบนาย"
ความคิดเห็น