คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : INSATIABLE 2 [KrisDae Or HimDae]
Title : INSATIABLE
Pairing : KrisDae x HimDae
ผมกดโทรศัพท์โทรหาฮิมชานแต่มันไม่รับสายเลยทำไรอยู่ว่ะ!
แดฮยอนถ้าพี่จะขอโทษเรามันจะยังทันมั้ย?
ถ้าพี่จะขอเป็นคนเห็นแก่ตัวขอให้นายอยู่กับคนอย่างพี่!!
เพื่อที่จะเก็บนายไว้เป็นของพี่คนเดียวพี่ผิดไปแล้วจริงๆ อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ!!
.
.
.
ให้โอกาสคนเลวอย่างพี่สักครั้งเถอะนะ...
“ แดฮยอนเมื่อกี้? ใครโทรมาเหรอ? ” ฮิมชานที่หลังจากกินข้าวต้มหมดแล้วกำลังจะกินยาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้น
เขากำลังจะเดินไปหยิบมารับแต่โดยแดฮยอนห้ามไว้ซะก่อน!
โดยอาสาจะเป็นคนหยิบให้แต่พอแดฮยอนเดินไปดูว่าใครโทรมาเขาก็วางมันไว้ที่เดิมโดยเดินมานั่งข้างผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ ไม่มีไรหรอกฮะ! อย่าใส่ใจเลย! ” แดฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์เสียสุดๆเป็นอะไรใครโทรมา?
“ โอเคๆ งั้นพี่ไม่ถามแล้วก็ได้... ว่าแต่เมื่อวานเราร้องไห้เรื่องอะไร บอกพี่ได้มั้ย? ”
พอผมถามถึงเรื่องที่แดฮยอนร้องไห้เมื่อวานนี้สีหน้าของแดฮยอนก็หมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“ เรื่องคริสใช่มั้ย? ”
“ ....พะ พี่รู้! ” แดฮยอนมองผมด้วยแววตาตกใจและสงสัยในเวลาเดียวกัน
“ อืม ทุกคนก็รู้กันหมดแหละ... ”
“ แล้วก็ไม่บอกผมกันเนี่ยนะ!! สนุกกันมากมั้ย!!! ” แดฮยอนตะคอกใส่ฮิมชานสุดเสียง ลึกๆเขาก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันเพราะคนที่ผิดในเรื่องนี้มีคนเดียวจริงๆ
“ แล้วถ้าพวกพี่บอกนาย นายจะเชื่อเหรอ? แดฮยอน... ”
“ ผมก็ต้องเชื่อสิ!! ”
“ นายแน่ใจเหรอ? แดฮยอน ”
“ พี่หมายความว่ายังไง? จะพูดอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า! ”
ฮิมชานถอนหายใจเฮือกใหญ่ แดฮยอนจำไม่ได้จริงๆ หรือแดฮยอนเลือกที่จะไม่จำมันผมก็ไม่รู้...
ผมเลยเล่าให้แดฮยอนฟัง ช่วงนั้นน่าจะประมาณ 2 เดือนกว่าๆได้
ที่พวกผมยงกุก ยองแจ เจลโล่ ออกมาหาซื้อของข้างนอกเพราะวันนั้นเป็นวันเกิดของแดฮยอนพวกผมเลยอยากหาอะไรพิเศษๆให้...
ผมบอกให้จงออบคอยอยู่กับแดฮยอนพาไปเดินเล่นก่อนอะไรประมาณนี้!
ไอยงกุกก็ลงทุนจัดไงทุ่มซะ มันบอกว่าแดฮยอนอยากได้อะไรกินอะไรตามใจเลย... แดฮยอนก็นะ ลืมตัวเล่นซะไม่เกรงใจเลย ไอยงกุกตัวแทบฟีบกลับหอ
ตอนที่พวกผมมาช่วยกันเลือกของให้แดฮยอนนั่นแหละ...
พวกผมเจอเขากับคริสที่อยู่กับแบคฮยอน มันจะไม่แปลกเลย
ถ้าวันนี้! มันไม่ได้บอกผมไว้ว่าติดธุระตอนที่ผมชวนมันมาซื้อของให้แดฮยอนและอีกอย่างพวกนี้ก็เหมือนอยู่วงเดียวกันจะไปไหนมาไหนด้วยกันก็คงไม่แปลก!! มันอาจจะให้แบคฮยอนช่วยเลือของให้แดฮยอนก็ได้?
แต่ที่แปลกก็คือ ทำไมต้องเดินควงแขนกัน?
แต่อันนี้ก็ยังไม่แปลกเท่าไหร่หรอก มันก็ยังถือว่าปกติในระดับนึง
แต่ว่า ถึงขนาดต้องหอมแก้มกันเลยหรอ? พวกผมเดินตามคริสกันมาเรื่อยๆ
จนมันกลับมาที่รถตัวเอง ผมถึงได้รู้ความสัมพันธ์ของ 2 คนนี้!!
“ อี้ฟานนน ทำไมหลังๆนี้เย็นชาจังเลย แบคกี้ทำไรให้อี้ฟานโกรธเหรอ? ”
พวกเขาคุยกันอยู่แต่ยังไม่ได้ขึ้นรถ ไม่งั้นพวกผมคงไม่ได้ยินอะไรแบบนี้แน่ๆ
ผม ยงกุกกับคริสเราเป็นเพื่อนกันเลยพอจะรู้นิสัยสันดาษกันอยู่บ้างแต่มันบอกผมว่ามันชอบแดฮยอนจริงๆ ซึ่งตอนที่มันมาจีบแดฮยอนใหม่ๆผมก็ไม่เห็นมันยุ่งกับใครเลย ก็เลยเบาใจ... จนกระทั้งวันนี้ ซึ่งผมก็โดนมันหลอกด้วยเหมือนกัน!!
“ ก็ไม่มีอะไรมาก เราเลิกกันเถอะ ฉันว่าฉันรักแดฮยอนน่ะ... ”
“ อ่าาา เพราะเหตุผลนี้เองหรอ? ฉันก็กะแล้วเชียว... แล้วไงจะหยุดอยู่ที่คนๆนี้ได้เหรออย่างอี้ฟานน่ะ? ”
“ หึ ก็ว่าแต่ฉัน... ว่าแต่นายเถอะ ชานยอลถึงไหนกันแล้ว? ”
“ ก็นะ... ถึงขั้นนั้นนั่นแหละ แต่ชานยอลขี้หึงเกินไปหน่อยไม่เหมือนอี้ฟาน ”
“ จะเหมือนได้ยังไง ฉันไม่ได้รักนายจะหึงจะหวงทำไม? ”
“ อืมมม ก็จริงนะ ว่าแต่อี้ฟานแน่ใจแล้วเหรอ... แดฮยอนน่ะ ”
“ ทำไม? ”
“ ออกจะเป็นเด็กน่ารักนิสัยดี แต่อี้ฟานเนี่ยนะ! เฮ้อ ”
“ ทำไม? โอเคฉันผิดที่มีนายเป็นแฟนอยู่แล้วทั้งคนแต่ไปจีบแดฮยอน จนได้คบกันแล้วไงถึงตอนแรกแดฮยอนจะเป็นแค่กิ๊กแต่ตอนนี้เขาก็ได้เป็นตัวจริงแล้วนี่! ”
“ โอเคๆ ตามใจอี้ฟานก็แล้วกัน ”
แล้วทั้งคู่ก็ขึ้นรถก่อนจะขับออกไป...
ตอนแรกที่ผมได้ยินผมกับยงกุกอยากจะเข้าไปกระทืบมันจมคอนกรีตลานจอดรถเลยด้วยซ้ำ!!
แต่ผมโดยไอยองแจ กับ จุนฮง รั้งไว้ทั้งคู่! แต่พอผมหันกลับไปจะไปด่ามันว่ามาห้ามทำไมซะหน่อย ผมก็ต้องตกใจเพราะแดฮยอนกับจงออบยืนอยู่ข้างหลังพวกผม
แดฮยอนที่ก้มหน้าก้มตากำมือทั้งสองข้างไว้แน่น มันทำให้พวกผมไม่ต้องเดาเลยว่า แดฮยอนได้ยินทั้นหมด...
ผมกำลังจะเดินเข้าไปปลอบแดฮยอนเพราะผมคิดว่ามันคงสะเทือนใจแดฮยอนได้ไม่น้อยเหมือนกัน... แต่แดฮยอนดันสลบลงไปก่อนโดยมีจงออบรับไว้ได้ทัน...
พอแดฮยอนตื่นขึ้นมาอีกที พวกผมก็คิดว่าแดฮยอนจะต้องเสียใจมากแน่ๆ
แต่มันกับไม่ใช่เลย แดฮยอนยังคงเป็นปกติเหมือนเดิมสดใสร่าเริงจนผิดปกติ
สำหรับคนที่เจออะไรพวกนี้มา...
ตอนแรกพวกผมคิดว่าแดฮยอนแค่แกล้งทำว่าไม่เป็นไร!
แต่พอคริสมาพวกผมก็เห็นว่าแดฮยอนดูเป็นปกติมากเกินไป...
ผมเลยถามแดฮยอนตอนที่แดฮยอนอยู่ในครัวว่า
“ ไม่โกรธคริสเลยหรอ? ” แดฮยอนก็ตอบผมมาว่า
“ จะโกรธทำไมถึงพี่คริสจะมาช้า แต่พี่เขาก็ยังมานะ ^^ ”
ผมเลยกำลังคิดว่าตอนที่แดฮยอนสลบไปสมองสั่งการให้ลืมเรื่องนี้หรอ?
มันเป็นไปได้ด้วยหรอ? หรือแดฮยอนเลือกที่จะลืมมันไป...
แต่ผมก็ไม่อยากามอะไรเพิ่ม อีกอย่างคริสมันก็เลิกกับแบคฮยอนเพื่อแดฮยอนแล้วด้วยคงจะไม่มีอะไรแล้วมั่ง?
แต่ผมก็ยังเห็นมันควงคนอื่นอยู่แต่ก็คิดว่ามันไม่ได้จริงจังอะไร...
เข้าไปถามมันทีไรมันก็บอกว่าแค่คุยเล่นๆ จนผมเบื่อจะพูดกับมันแล้ว!!!
ผมเล่าทุกๆอย่างให้แดฮยอนฟัง ซึ่งตอนแรกแดฮยอนก็ยังทำหน้าไปค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่สักพักแดฮยอนก็ตาโตขึ้น แล้วจับเข้าที่ต้นแขนของผม
“ จะ จำได้แล้ว! ผมลืมไปได้ยังไงกันนะ โธ่เว้ยยย ”
“ แล้วเราจะเอายังไงกับไอคริส หื้ม? ”
“ ถามได้ก็ต้องเลิก เลิกอย่างเดียวเท่านั้น!! ”
“ แต่... เรารักมันไม่ใช่หรอ หื้ม? ”
“ รักได้ก็เลิกรักได้เหมือนกัน! ”
ผมมองแดฮยอนพยายามจะสื่อความหมายบางอย่างไปให้ผ่านสายตาคู่นี้ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกมึนหัวสุดๆ รู้สึกว่าโลกหมุนได้!
“ แดฮยอน ขอแบ่งไข้หน่อยนะ... ” ฮิมชานพูดขึ้นก่อนจะจูบแดฮยอนที่ตอนนี้ตกใจกับสิ่งที่พี่รองทำจนเผลออ้าปากออกนิดหน่อยแต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วอีกคนจะสามารถส่งลิ้มร้อนที่ตอนนี้มันร้อนกว่าเดิมเพราะพิษไข้ ที่ตอนแรกอาการเหมือนจะหายดีแล้ว แดฮยอนพยายามทุบที่ต้นแขนของฮิมชานและพยายามดันอีกคนสุดแรง แต่เพราะตอนนี้ฮิมชานโถมแรงมาทั้งตัวเลยทำให้เขาเสียหลักจนหลังติดกับโซฟา ฮิมชานถอนริมฝีปากออกก่อนจะ...
.
.
.
จะ...
.
.
.
สลบหรือหลับไปนั้นเอง =_=
ไอพี่เหยินบ้าาาา >[]<
พี่ทำไรของพี่เนี่ยยยยย!! ( ก็จูบไงถามแปลก =__= )
*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*
หลังจากที่... นั่นแหละ!!
ผมก็เลยตัดสินใจให้พี่ยงกุกมารับ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยู่ไหนแต่พอบอกพี่ยงกุกไปถึงสถานที่โดนรอบพี่ยงกุกก็ถึงบางอ้อ ทั้งๆที่ผมยังคงอยู่บางนา...
แล้วพี่ยงกุกก็โผล่มาผมสงสัยเลยถามไปว่าพี่ยงกุกรู้ได้ไงพี่ยงกุกก็บอกว่าที่นี้เป็นคอนโดที่พี่ฮิมชานเขามาซื้อเก็บไว้ เวลาที่ไปอยากกลับบ้านหรือหอ...
ง่ายๆก็คือ เวลาที่พี่ฮิมชานเขาอยากอยู่คนเดียวหรือเวลาส่วนตัวนั่นแหละ!!
“ แล้วเราอยากรู้มั๊ย?! ว่ามันซื้อเอาไว้ทำอะไรอีก... ” พี่ยงกุกหันมาถามผมก่อนที่จะประคองพี่ฮิมชานขึ้นจากโซฟา
“ ทำไรฮะ?! บอกหน่อยยยย ” แดฮยอนมองผมตาแป๋ว หึ หึ ช่วยไปได้นะมึงใครให้มึงมาป่วยในเวลาสำคัญๆแบบนี้ล่ะ! มันก็ต้องมีใส่ไฟกันนิดๆหน่อยๆ พอให้แดฮยอนได้รู้ใจตัวเองขึ้นมาบ้าง ผมจะได้แน่ใจด้วยว่าแดฮยอนคิดยังไงกับฮิมชาน...
“ ก็เอาไว้... เวลาหิ้วหญิงกลับมาจากผับไง ^[+++]^ ” พี่ล้อเล่นนะ อย่าคิดมาก เอานี้ผมพูดในใจ... #หรือใครจะไฝว้
แดฮยอนดูหงอยลงไปทันตาเห็น อ่าาา กูดีใจกับมึงด้วยนะไอ้ฮิม... หึ หึ
แล้วอยู่แดฮยอนก็เปลี่ยนสีหน้าทันที พี่ตามไปทันนะคับ แดฮยอน...
“ ก็ชั่งพี่เขาดิ!! เขาจะหิ้วหญิง!! จะทำไรก็เรื่องของเขา!! ”
ก่อนแดฮยอนจะหงุดหงิดอารมณ์ขึ้น (คล้ายหญิงประจำเดือนมา =.,= ) แล้วเดินนำไปที่รถก่อน โดยไม่ช่วยยงกุกหิ้วฮิมชานเลย
นี่... ไอ้เหมียว ไม่ทงไม่ถามสุขภาพเฮียสักคำ =__=
หรือผมจะเล่นแรงไปหว่า?! หรือว่าน้องมันเป็นคนหึงโหดอยู่แล้ว?!
ไอ้ฮิมโว้ยยย กูขอโทษนะโว้ยยย
เดี๋ยวกูจะ...
สวดอ้อนวอนพระเจ้าให้กับมึง
อาเมน #มือประสา
ตุบ!
เอ่อคือ... กูขอโทษอีกรอบนะ =.,=
เสียงนั้นคือ... ยงกุกที่เอามือประสานกันเพื่อสวดมนต์ต่อพระเจ้าให้เพื่อนลืมไปว่าประคอบเพื่อนอยู่... เลยทำให้เพื่อนล่วงลงไปนอนเล่นอยู่กับพื้น...
อืมนะ... กูไม่ได้ตั้งใจว่ะ
*^*^*^*^**^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*
หอพัก B.A.P
หลังจากมาถึงปุ๊บแดฮยอนก็เดินเข้าห้องไปเลยยงกุกเลยโทรให้เจลโล่ลงมาช่วยหิ้วฮิมชานหน่อย ส่วนยองแจผมให้มันต้มน้ำเอาไว้เช็ดตัวฮิมชาน...
อืม ใครน่ะ!? อ่า สบายดีจังขอบคุณนะ แดฮยอน
“ เห้ย!! ไอ้ฮิมเอามือมึงออกจากเสื้อกูเลยไอ้ห่านี่!! กูขนลุก!!! ”
ยงกุกพูดขึ้นเสียงดัง ก็ไม่ให้ผมด่ามันได้ไงคนอุตส่าห์ใจดีแต่ไหนแล้วมานั่งเช็ดตัวให้... แม่_งนึกว่ากูเป็นแดฮยอนไปพอมือมึงน่ะ ลวนลามกู!!!
เห็นยังงี้!!
บัง ยงกุก เมะนะ
จะบอกให้!!!
“ อืม... เห้ยยยย!! ” เหมือนมันจะพึ่งได้สติคับ =__=
ไอ้ฮิมชานรีบเอามือออกแล้วเอาไปถูกับเตียงเอาเป็นเอาตายประดุจยงกุกคนนี้...
เป็นเชื้อโรค!!
ฟัค!! กูเช็ดตัวให้มันนะเนี่ย!! แบกมึงมาอีก!! กูไม่ปล่อยให้เปื่อยเน่า(?)!! ก็ดีแค่ไหนแล้ว!! (มีทวงบุญกุศล เห้ย! บุญคุณ...)
“ ไงมึงกูคน!! ไม่ใช่เชื้อโรค!!! ”
“ กูรู้ เชื้อโรคน่ากลัวน้อยกว่ามึงเยอะ!! ”
อ่าวๆ ไอ้ฮิม มึง เดี๋ยวก่อน... เดี๋ยวก่อนเหอะมึง!! หึ หึ
“ เถียงได้งี้!? มึงคงหายป่วยแล้วมั่งงงง ไอ้ฮิม? ”
กูจะได้ไปทำธุระส่วนตัวของกูบ้าง แม่_งที่เหลือหนีหลับกันหมด ทิ้งแม่_งเป็นภาระให้กู เสียเวลา...
“ แค่ก แค่ก เพราะหัวอยู่นิดหน่อยว่ะ เรียกพยาบาลกูให้หน่อยดิ... ”
“ ก็กูนี่ไง!? ” ยงกุกว่าพลางใช้นิ้วเรียวยาวชี้มาที่ตัวเอง #ก็ไม่มันจริงนี่ ผมดูแลมันอยู่เนี่ย!!
“ ไม่ช่ายยยยย! คุณพยาบาลหน้าแมว(ดำ) ส่วนตัวกูอ่ะ... อยู่ไหน!? ”
มึงนี่!! ไม่ได้ดังใจกูเลย ไม่บอกว่า ให้พาว่าที่ ภรรยาในอนาคตมาให้หน่อยก็ดีแค่ไหนแล้ว
“ อ้อออออออออออ ”
“ เออออออออออออ ” ให้มันได้งี้ดิว่ะเพื่อนนนน
“ หลับไปนานแล้ว... อีกอย่างพรุ่งนี้มึงรีบไปง้อด้วย บายยย กูไปล่ะ... ”
ยงกุกพูดทิ้งไว้แค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไปที่ห้องทำงานของตัวเอง เพราะดูจากอาการป่วยของฮิมชานแล้ว ไม่น่าเป็นห่วงแล้วล่ะ...
ง่ายๆนะ ขี้เกียจดูแล
เอาเวลามานั่งแต่งเพลง
ยังมีประโยชน์กว่า(?)
หลังจากที่ยงกุกออกไปฮิมชานใช้เวลาในการประมวลผมก่อนจะนึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่ตัวเองไปจูบแดฮยอนเข้า!
ชิบ... หายแล้วไงกู
“ ให้มันได้งี้ดิ!! โว้ยยยย!! ปวดหัวโว้ยยยย!! ไม่น่าทำไรตามความรู้สึกเลยโว้ยยยยย ”
“ เห้ยยยย!! คนจะนอนนน ย๊าาา หุบปากกกก ”
ปัง!
อืม คับขอโทษคับ พี่ยองแจ
จะแดกหัวกูเลยไหมคับ
“ เฮ้อ! พี่ควรจะตัดใจจริงๆ แล้วใช่มั้ย? แดฮยอนอาา ”
*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*
3 วันต่อมาหลังจากที่เกิดเหตุการณ์ต่างๆขึ้นในชีวิตผม ทั้งเรื่องที่ทำให้ผมมีความสุขหรือเรื่องที่ทำให้ผมต้องเศร้าก็ตาม แต่ทุกอย่างมันก็ผ่านมาได้ด้วยดี...
หลังจากนั้น...
พี่คริสมาหาผมที่หอแต่ตอนแรกผมยังไม่อยากเจอหน้าที่เขาต้องนี้ ไม่ใช่ว่าโกรธเพียงแต่มันยังอยากลองทบทวนอะไรหลายๆอย่างที่เกิดขึ้น...
เพื่อสิ่งที่ผมกำลังจะตัดสินใจ...
ผมเราก็ยังไปทำงานกันตามปกติ ตอนนี้พี่ฮิมชานก็หายดีแล้ว แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปก็คือ...
เดี๋ยวนี้... พี่ฮิมชานไม่ค่อยมานอนที่หอ
เดี๋ยวนี้... พี่ฮิมชานเหมือนจะหลบหน้าผม
เดี๋ยวนี้... พี่ฮิมชานไม่ค่อยใส่ใจผมเหมือนเมื่อก่อน
เดี๋ยวนี้... พี่ฮิมชานเริ่มเปลี่ยนไป
.
.
.
จนผม... รู้สึกจุกแล้วเจ็บที่อกข้างซ้ายอย่างบอกไม่ถูก
ที่พี่ฮิมชานเปลี่ยนไปได้เร็วขนาดนี้
ผมทำตัวไม่ถูก
.
.
.
และทำใจไม่ทัน
แต่ถ้าพี่ฮิมชานจะเลิกชอบผมจริงๆ ผมก็ไม่ว่าพี่เขาหรอก...
ชั่งมันเหอะ! ก่อนอื่นที่ผมควรทำตอนนี้คือ...
จัดการเรื่องของผมกับพี่คริส...
“ ผู้จัดการคัง พรุ่งนี้เรามีงานตอนเช้าหรือป่าว? ”
“ อืมม ถ้างานนี้เสร็จแล้ว มีถ่ายปกนิตยสารก็ว่างยันเที่ยงพรุ่งนี้แหละ มีไรเหรอแดฮยอน!? ”
“ อ่อ ป่าวฮะ พอดีผมว่าจะไปทำธุระข้างนอก เผื่อกลับดึก ” ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากว่าจะคุยกับพี่คริสรู้เรื่องจะใช้เวลานานหรือป่าว...
เพราะตอนนี้มันก็เย็นแล้ว ถ้าไปถ่ายปกนิตยสารด้วยก็คงประมาณ2-3ชั่วโมงมั่ง ก็คิดว่าน่าจะดึกอยู่... ถ้าไม่ดึกมาก ผมก็กลับเร็วแค่นั้นเอง!
“ กว่าจะถ่ายแล้วเสร็จก็มึดแล้ว จะออกไปทำธุระอะไร!? ” พี่ยงกุกถามขึ้นเอาง่ายๆฟังจากเสียงแล้วพี่เขก็เป็นห่วงผมอ่ะแหละ ขอบคุณนะฮะพี่ แต่ผมโตแล้ว
ดูแลตัวเองได้(หรอ?)
“ ฉันไปเป็นเพื่อนป่ะ ไปทำธุระแถวไหน? ” ยองแจถามผมขึ้นอีกคน
แหม! ทีนี้ล่ะ อยากไปด้วย ทีเมื่อวาน... ชวนออกไปหาอะไรข้างนอกกิน ยังบอกขี้เกียจอยู่เลย ไอ้เพื่อนคนนี้!
“ อะ เอ่อ คือ... คือ ฉัน ” เอาไงดีว่ะเนี่ย!! ปกติจะไปไหนไม่เห็นจะมีปัญหาเท่ารอบนี้เลย!!! เอาไงดี? ไม่อยากโกหกเลยอ่ะ แต่ก็ไม่กล้าพูดตรงๆว่าจะไปหาพี่คริส โธ่โว้ยยยยยย
“ เขาไม่อยากบอกก็ปล่อยเขา! จะไปเซ้าซี้ทำไม!! ” พี่ฮิมชานที่เงียบอยู่นานหลังจากวันนั้น นี่เป็นประโยคแรกก็ว่าได้ที่พี่ฮิมชานพูดกับผม...
แต่ถ้าจะพูดแบบนี้!!!
หุบปากต่อไปเถอะ
“ ไปหงุดหงิดอะไรมาจากไหนว่ะไอ้ฮิม!? ” ยงกุกที่จำได้ว่าคืนนั้นที่เขาไปจัดการใส่ไฟไว้ให้แดฮยอนแต่คิดว่าไม่ฮิมชานเหมือนจะต้องไปง้อด้วยซ้ำ แล้วยิ่งดูจากอากการของแดฮยอนตอนนั้น...
ก็น่าจะไปได้ดี...
แล้วทำไมเป็นแบบนี้!?
“ นั่นดิ๊!? พี่เป็นไรมากป่ะ? ” ยองแจที่ไม่ค่อยพอใจกับท่าทีของฮิมชานสักเท่าไหร่แรกๆก็แค่คิดว่างอนกันธรรมดาเฉยๆแต่นี่!!
อะไร!? มันมากเกินไปหรือป่าว?
หรือมีอะไรที่ผมยังไม่รู้?
ผมไม่ชอบเวลาเห็นไอ้เหมียวมันหงอยหรอกนะ!! จะบอกให้!!!
“ ใช่ๆ ผมว่าเดี๋ยวนี้ พี่เปลี่ยนไปนาาา พี่ฮิมชาน... พี่มีปัญหาอะไรกับพี่แดฮยอนหรือป่าว?! ”
จุนฮงถามได้ตรงจุดอย่างแรง!! สำหรับต้นสายปลายเหตุทั้งหมด ของเรื่อง!
“ กะ ก็ไม่มีอะไร / ไร้-สา-ระ ” แดฮยอนกับฮิมชานพูดขึ้นพร้อมกันแต่คำตอบต่างกันโดยสิ้นเชิง โดยเฉพาะคำตอบของฮิมชาน...
แดฮยอนได้แต่นิ่งอยู่กับที่ก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะขอตัวไปห้องน้ำ
เมมเบอร์ทุกคนหันไปมองที่ฮิมชานเป็นตาเดียวว่า...
ถ้ามึงไม่ไปง้อ...
มีเคลียร์!!!
ฮิมชานถอนหายใจก่อนจะเดินตามแดฮยอนไปแต่ที่ถอนหายใจไม่ใช่ว่ารำคาญแต่อย่างใด เขารู้สึกผิดซะด้วยซ้ำ... เพราะพึ่งรู้ตัวว่าเหมือนจะพูดแรงเกินไป...
เขาก็แค่อยากตัดใจจากแดฮยอน แต่ถ้าแดฮยอนยังมาคอยอยู่ใกล้ๆหรือมาอ้อนเขาคงตัดใจไม่ได้สักทีแน่ๆ
ที่ฉันทำอยู่... มันถูกไหมนะ!?
ฮิมชานเดินมาที่ห้องน้ำระหว่างทางเขากำลังคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดว่าที่เขาทำมันถูกแล้วจริงๆหรือป่าว? ทำแบบนี้แล้วมันดีจริงๆยังงั้นหรอ? และพอเขากำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเขาก็เห็น...
แดฮยอนกำลังร้องไห้!!
เพราะเขาเป็นต้นเหตุงั้นหรอ?
ถ้างั้น... เขาขอคิดเข้าข้างตัวเองจะได้มั๊ย?
ว่า... แดฮยอนก็รู้สึกไม่ต่างกับเขา
ฮิมชานที่เห็นว่าอย่างชัดเจนว่าแดฮยอนกำลังร้องไห้จนตัวโหยง เขาไปลังเลเลยที่จะเดินเข้าไปปลอบคนตรงหน้า
แต่เขาต้องหยุดการกระทำของตัวเองไว้เมื่อ...
“ ฮึก พี่คริส ผม ฮึก มีเรื่องจะคุยด้วย... ฮึก คืนนี้เจอกันนะฮะ ฮึกๆ ที่คอนโดพี่ ”
ฮิมชานได้ยินดังนั้นเขาก็เลือกที่จะถอยหลังกลับมาและเดินไปที่รถเพื่อไปทำงานที่ต่อไป...
จะบอกว่าไงดีล่ะ หึ เขายังไม่เลิกกันซะหน่อย!
เลิกคิดเข้าข้างตัวเองสักที ไอ้ฮิมชาน!!
.
.
.
มันน่าสมเพช!!!
*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*
หลังจากที่ผมเดินมาที่ห้องน้ำ บอกตรงๆผมรู้สึกเสียใจมากจริงๆ กับสิ่งที่พี่ฮิมชานพูด ผมไม่รู้เหมือนกันว่าไปทำอะไรให้พี่เขาไม่พอใจขนาดนั้น...
เพราะที่ผมจำได้แค่ว่า พี่ฮิมชานจูบผมแล้วสลบไป...
และผมไม่กล้าพอที่จะดูแลเฝ้าไข้พี่ฮิมชานต่อก็มันเขินนี้นา ก็เลยมีแต่พี่ยงกุกที่เป็นคนดูแลแทน แล้วมันเกิดอะไรขึ้นล่ะ? ผมทำไรผิดขนาดที่พี่เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรอ?!
พี่ฮิมชาน...
เอาพี่ฮิมชานคนเดิมกลับมา!!
ผมคิดได้แค่นั้นแล้วก็ร้องไห้ออกมาเลย มันไม่ใช่ว่าผมอ่อนแออะไร แต่เพราะความน้อยใจต่างๆ มันมารวมกับจนผมทนไม่ไหวจริงๆเลยปล่อยมันออกมาให้หมดๆไป เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้นบ้าง...
ขอให้เป็นแบบนั้น...
ก่อนผมจะรวบรวมสติอะไรได้บ้างนิดหน่อยก่อนจะกดโทรหาพี่คริสเพื่อที่จะนัดคุยกับพี่เขาเรื่องของเรา...
ให้มันจบๆไป...
ผมไม่อยากรั้งพี่เขาไว้...
ถ้าผมยังไม่ใช่...
คนที่พี่เขา จะ รัก ได้มากพอ...
ตอนแรกพอพี่คริสรับสายผม พี่คริสก็ตกใจที่ผมร้องไห้เขาถามว่าผมเป็นอะไร
ร้องไห้เพราะเรื่องนั้นใช่มั้ย ซึ่งผมไม่ได้ถามรายละเอียด... เลยไม่รู้ว่าพี่เขาร้อนใจเรื่องอะไรเพราะเสียงพี่เขามันร้อนรนปนคนกลัวความผิด
ผมเลยนัดกับพี่คริสที่คอนโดพี่เขา... สถานที่
ที่ทำให้ผมกับพี่คริสคบกัน...
และเป็นมากกว่านั้นด้วยซ้ำ...
แต่หลังจากนี้...
มันคงเป็นเพียงสถานที่...
สำหรับความทรงจำ...
ผมล้างหน้าล้างตาดีนะที่ตาไปบวมมากเท่าที่คิดแต่มันก็ดูออกอยูดีว่าร้องไห้มา พอโดนพี่ยงกุกถามผมก็บอกแต่ว่าผมล้างมือแล้วอยู่ๆอะไรไม่รู้เข้าตา...
พี่ยงกุกทำถ้าไม่เชื่อยิ่งยองแจไม่ต้องพูดถึง แต่พวกเขาก็เลิกที่จะเซ้าซี้ถามผม เพราะพวกเขารู้ดีว่าถ้าผมไม่พูด... ต่อให้หายอะไรมางัดปาก
ผมก็ไม่พูดมันอยู่ดี...
ถ้าจะพูดก็คงมีเพียงแค่ พี่ฮิมชาน...
ที่ผมจะบอกหรือปรึกษา...
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว...
ผมต้องแต่งหน้าใหม่เติมนู่นเติมนี่แถมด้วยพี่สาวช่างแต่งหน้าบ่นป็นเวลานานเล่นซะหูชากันไปสองข้างเลย ข้างเดียวมันไม่พอรับฟังจริงๆ
ผมว่าผมก็บ่นเก่งแล้วนะ
เจอพี่สาวไป... ผมขอยกธงขาวเลย
*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*
แดฮยอนโทรมาหาผมหลัวจากที่ผมไม่ได้เจอเขาเลยตั้งแต่วันนั้น...
ที่ผมไม่หาแดฮยอนที่หอ โทรไปก็ติดต่อไม่ได้ พอติดต่อได้ก็ไม่รับสาย
ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ ไลน์ไปหาก็ไม่คุย โทรไปหาเบอร์พี่ผู้จัดการขอสายแดฮยอนก็โดนปัดตลอดว่าแดฮยอนไม่ว่างบ้าง ไม่สะดวกคุยบ้าง
แต่พอแดฮยอนโทรมากับร้องไห้อย่างหนัก...
ขอร้องล่ะ!
อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย!!
อย่าพึ่งบอกเลิกกันเลย!!!
.
.
.
ขอโอกาสให้คนเห็นแก่ตัวคนนี้ได้มั้ย?
แค่ครั้งเดียว?! ได้มั้ย?! แดฮยอน
*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*
พอผมถ่ายรายการเสร็จก็รีบโทรหาแดฮยอนและไปยังที่เดิมของพวกเราทั้งที
ผมโทรหาแดฮยอนแต่เขามาถึงแล้ว มาถึงก่อนผมอีกเช่นเคย...
วินาทีที่ผมเห็นหน้าแดฮยอน...
ผมรู้สึกดีใจมากจริงๆ...
และกลัวในเวลาเดียวกันด้วย...
เพราะรอยยิ้มของแดฮยอน...
มันเหมือนรอยยิ้มครั้งสุดท้าย...
ของการจากลา...
ความสัมพันธ์ของเรา...
ผมมารอพี่คริสไม่นานเท่าไหร่เพราะการถ่ายนิตยสารไม่นานอย่างที่คิด เลยมาถึงก่อนพี่เขาแต่ก็เพียงไปนาน ผมเห็นพี่เขาแล้วก่อนจะมองพี่เขาแล้วยิ้มให้...
รอยยิ้ม...
สำหรับ การจากลา...
ในที่ๆเป็นจุดเริ่มต้นของสองเรา...
ใช่... ที่นี้เป็นที่ๆผมกับพี่คริสเราได้คบกันจนเป็นมากกว่านั้น... ภายในคืนเดียว
และมันอาจจะไม่ต้องจบเร็วแบบนี้ ถ้าไม่ติดว่าพี่คริสยังเลิกนิสัยเดิมไม่ได้
ถ้าถามว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง?
ผมไม่โกรธพี่เขาแล้ว ยอมรับว่าตอนแรกทั้งก็ทั้งเสียใจ
ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้รักพี่เขาแล้ว เพียงแต่ความรักที่ผมมีให้พี่เขา
ตอนนี้เป็นแบบพี่กับน้องเท่านั้น...
ความรักของผม... ถูกส่งผ่านไปให้อีกคนนานแล้ว(?)
“ แดฮยอน / พี่คริส ” ทั้งคริสและแดฮยอนที่พูดขึ้นมาพร้อมกัน... ก่อนที่จะต่างคนต่างเงียบไปอีกครั้ง...
“ ทำไม... ไม่เรียกพี่ว่าอี้ฟานล่ะ... แดฮยอน ”
“ เรียกว่าพี่คริสแบบนี้น่ะ ดีแล้วฮะ... ”
“ แดฮยอน คือพี่... ”
“ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหละฮะ... พี่แค่ฟังผมก็พอ ”
แดฮยอนยิ้มให้ผม ถึงมันจะเป็นรอยยิ้มที่มีความเศร้าปนอยู่ด้วยก็ตาม แต่แดฮยอนกับดูสวยมากกว่าครั้งไหนๆ แดฮยอนที่น่ารักขี้อ้อน...
คงไม่มีอีกแล้วรอยยิ้มที่สดใส คงไม่มีอีกแล้วเสียงหวานๆที่ใช้เรียกกัน
และคงไม่มีอีกแล้ว คำว่า รักกัน
แต่เพราะผมเอง... ผมทำตัวเองสมควรแล้ว
ที่แดฮยอนเลือกที่จะทิ้งผมไป...
ผม... คงต้องปล่อยแดฮยอยไปจริงๆ
“ ผมรักพี่มากนะฮะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน ทุกๆอย่างที่เราเคยทำให้กันมาเสมอ พี่ไม่ต้องโทษตัวเองนะฮะ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม... ต่อจากนี้ขอให้เราต่างคนต่างเก็บความรู้สึกและความทรงจำของเราไว้... ”
“ ไม่เลิกกัน ไม่ได้หรอ... ” ทันทีที่ผมได้ฟังประโยคที่แดฮยอนพูดมาผมก็รู้ทันทีว่าสิ่งที่ผมคิดมันถูก แดฮยอนกำลังจะเลิกกับผมจริงๆ ผมร้องไห้ออกมาอ่างไม่อายแดฮยอนสักนิด ผมรักแดฮยอน ผมรักเขามากจริงๆ
“ ไม่ร้องนะฮะ พี่ไม่ใช่คนขี้แยนี่นา... ฮึก ” แดฮยอนใช้ทั้งสองมือประคองหน้าข้างคริสไว้ก่อนจะให้นิ้วเรียวเช็ดน้ำตาให้คริส ทั้งๆที่ตัวเองก็ร้องไห้เหมือนกัน
“ ไม่เลิก ฮึก ได้มั้ย แดฮยอน พี่ระ ” แดฮยอนจูบที่ริมฝีปากของคริสเพียงแผ่วเบาก่อนจะถอนริมฝีปากออกแล้วยิ้มบางๆให้คริส แดฮยอนจูบคริสเพื่อที่จะหยุดคำนั้นไว้...
คำว่า รัก
และนี่คง...
เป็นจูบสุดท้ายของเราสองคน...
ก่อนที่ทั้งสองจะโอบกอดกัน คริสกอดแดฮยอนแน่นพร้อมน้ำตาและแดฮยอนเองก็เช่นกัน เขาทั้งสองคนกอดกันอยู่นานโดยร้องไห้ไปด้วย
ก่อนแดฮยอนจะกระซิบที่หูของคริสเพียงแผ่วเบา แต่กับดังก้องอยู่ในโซนประสาทรับรู้ของคนฟังเป็นอย่างดีจนเหมือนทุกอย่างมันไม่รับรู้อะไรอีก
“ ลาก่อน... ที่รักของผม ”
และแดฮยอนก็เดินจากไป... เดินไปที่ประตู คริสมองทุกการกระทำ...
แต่เขาไม่สามารถรั้งแดฮยอนได้ได้เลย...
ไม่มีสิทธิอีกแล้ว...
คริสที่นั่งอยู่ที่โซฟาค่อยๆทรุดลงกับพื้นอย่างช้าๆ เพราะน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด...
ลาก่อน... ความรักของผม
*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*
ความคิดเห็น