คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : [SF] Winter Love... 3/?? >BangDae
Title : Winter Love
Pairing : BangDae
Chapter : 3/??
Note : ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากขอโทษนะคะ >< ที่ไม่ได้มาอัพตามที่บอกตั้งแต่... ช่วงปีใหม่
ผิดไปแว้ววววว... ยังมีใครรอไรท์มั้ยเอ่ย?
หลังจากที่ผมเจอกับจีอึนที่สนามบิน ตอนแรกผมเลยตัดสิ้นใจถามว่าจีอึนมาทำอะไรที่ออสเตรเลีย เธอตอบผมเพียงว่า เธอมาทำงานของเธอนิดหน่อย ผมเลยเลือกที่จะไม่ถามอะไรกลับไปอีกและตัดสินใจบอกจีอึนไปตรงๆว่าผมเจอคนที่ผมอยากจะอยู่ด้วยแล้ว ตอนแรกจีอึนก็เหมือนจะไม่ยอมเข้าใจ แต่พอผมเล่าให้ฟังเธอก็เงียบไปก่อนจะบอกว่าเข้าใจที่ผมพูด ก่อนที่เธอจะเดินจากผมไป แต่ครั้งที่ผมกลับไปรู้สึกอะไรอีกแล้ว ทั้งๆที่จีอึนเดินจากผมไปเหมือนครั้งนั้น
ผมดูเวลาที่นาฬิกาก่อนตัวเองก่อนจะพบว่ามันเลยเวลามาแล้ว ทำให้ผมต้องเลื่อนเที่ยวบินไปไฟล์ทหน้า เฮ้อ แทนที่ผมจะได้กลับไปเจอแมวน้อยเร็วๆ จะบอกว่าคิดถึงมากคงถูก...
“ อินซู... จำเด็กที่ชื่อจองแดฮยอนได้มั้ย? ฉันอยากให้นาย... จัดการแบบครั้งที่แล้วให้สำเร็จ อย่าพลาดเหมือนครั้งที่แล้ว... ”
จีอึนกดวางสายก่อนไปจองไฟล์ทบินกลับเกาหลีให้เร็วที่สุด หลังจากที่จีอึนได้ฟังสิ่งที่ยงกุกบอกว่าเจอคนที่อยากอยู่ด้วย ซึ่งมันไม่ใช่จีอึน แต่จะไม่เป็นไรเลย ถ้าคนๆนั้น ไม่ใช่ จองแดฮยอน คนที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ตัวเองต้องเลิกกับ คิมฮิมชาน!!! ไม่คิดว่าจะมาเป็นมารความรักกันได้ถึงขนาดนี้...
เราคงได้เจอกันเร็วๆนี้แน่... จองแดฮยอน
ถ้าพูดถึงสาเหตุที่ผมเลิกกับจีอึนก็คงเพราะเธอหวงแม้กระทั่งน้องชายของผม ผมเข้าใจเธอนะพร้อมผมมักจะให้ความสำคัญกับน้องชายผมเสมอ และหวังว่าสักวันเธอจะเข้าใจผม และรักแดฮยอนเหมือนกับที่แดฮยอนก็รักเธอเหมือนพี่สาวคนนึง ผมก็ได้แค่หวังแต่มันไม่ใช่...
มีวันนึงที่ผมไม่รับแดฮยอนช้ากว่าปกติเพราะเรื่องงาน แต่พอผมมาถึงร้านก็พบว่าแดฮยอนไม่ได้รอผมอยู่ด้านล่าง ผมเลยคิดว่าแดฮยอนอาจจะอยู่ด้านบนชั้นสองของร้าน แต่พอผมขึ้นมาโซฟาที่แดฮยอนมักจะมาชอบนั่งหลับเป็นประจำ แต่นอนนี้ร่างของแดฮยอนที่เปลือยท่อนบนนอนหลับไม่ได้สติอยู่ใต้ร่างของใครบางคนที่ผมไม่รู้จัก ก่อนที่จะตรงดิ่งเข้าไปกระชากและต่อยไปหลายหมัด ก่อนที่ผมจะมีสติแล้วถามรายละเอียดว่าเป็นใคร ถึงได้รู้ว่าชื่อ คังอินซู และเป็นเพื่อนสนิทของจีอึน และก็ยังสารภาพเพิ่มเติมว่าถูกจีอึนสั่งมา และตัวเองก็ชอบแดฮยอนอยู่แล้ว แต่จีบไม่ติดเพราะแดฮยอนมักจะไม่ใส่ใจเขาเท่าไหร่...
แต่เรื่องนี้ฮิมชานรู้ดีไม่ใช่เพราะแดฮยอนไม่ใส่ใจเพียงแต่ไม่รู้ว่าโดนจีบอยู่ก็เท่านั้น...
แดฮยอนเคยมาเล่าให้เค้าฟังอยู่ว่ามีลูกค้าคนนึง นิสัยดีมากๆ ชอบมาช่วยงานที่ร้านแล้วก็ชอบเอาขนมอร่อยของหลายๆร้านมาให้กิน
แดฮยอนมองโลกในแง่ดีเกินไป เชื่อคนง่ายเกินไป...
วันนั้น... ที่แดฮยอนอยู่กับใครบางคนสองต่อสอง มันเลยทำให้ผมกลัวเหตุการณ์วันนั้น...
เพราะหลังจากที่ผมคุยกังอินซูว่าอย่ามายุ่งกับแดฮยอนอีกไม่งั้นไม่จบง่ายๆ เพราะผมรู้ว่าคังอินซูก็เป็นเพียงแค่ เครื่องมือของซงจีอึนก็เท่านั้น... และผมก็ไม่ได้เล่าเรื่องวันนั้นให้แดฮยอนฟังเพราะอินซูใช้ยานอนหลับ แดฮยอนเลยจดเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เลย...
ถ้าจำได้... ผมอยากให้แดฮยอนรู้เหลือเกิน ว่าซงจีอึน นางฟ้าในสายตาแดฮยอน แท้จริงแล้วคือปีศาจในร่างนางฟ้า
“ ฮ ชาน... ฮิมชานฮยองงงงง ”
แดฮยอนตะโกนเรียกฮิมชานที่นั่งถือช้อนค้างไม่เอาเข้าปากสักทีอยู่ที่โต๊ะอาหาร ตักแต่ยังไม่กินอยู่นาน หลังๆนี้แดฮยอนรู้สึกว่าฮิมชานฮยอง เหม่อเป็นพิเศษนะ? เป็นอะไรหรือป่าวนะ?
“ หื้ม... มีอะไรครับแดฮยอน เรียกฮยองทำไม? ”
ฮิมชานที่พึ่งหลุดออกจากภวังค์ของตัวเอง ก็หันไปถ้าน้องชายของตัวเอง ก่อนจะจัดการเอาช้อนเข้าปากไป
แดฮยอนไม่ตอบเพียงแต่ลุกขึ้นเดินไปหาพี่ชายของตัวเองที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะอาหาร ก่อนที่ดวงตากลมโตจะมองพูดเป็นพี่ด้วยความสงสัยเอียงคอก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันเหมือนกำลังใช้ความคิด ก่อนจะใช้ฝ่ามือเล็กของตนเองทาบสัมผัสลงที่หน้าผากของพี่ชายและอีกมือก็สัมผัสกับหน้าผากของตัวเอง
“ อืมมม ก็ไม่ได้เป็นไข้นี่นา... ฮยองเครียดเรื่องงานหรอ? บอกผมได้นะ... ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้มากก็เถอะ... แต่ผมก็อยากช่วย ”
“ ฮยองไม่เป็นไร... แค่คิดอะไรนิดหน่อย ”
ฮิมชานว่าพลางอดนึกเอ็นดูแดฮยอนไม่ได้ ก่อนจะหลับตาลงสักพัก
“ ไม่นิดแล้วมั้งงง คิดมากเดี๋ยวจะแก่เร็วน้าาาา ผมไม่อย่ามีพี่ชายหน้าแก่ก่อนวัยนะ ฮาฮ่า ”
“ แดฮยอน วันนี้ฮยองคงไม่ได้ไปรับเรานะครับ... ”
“ แต่เดี๋ยวฮยองไปส่ง แล้วก็... ”
“ อ่อ... อ อืม ไม่เป็นไรครับฮยอง เดี๋ยวผมให้ยองแจมารับ... ”
แดฮยอนตอบแค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นห้องไป แล้วโทรให้ยองแจมารับจะได้ไปเปิดร้านพร้อมกัน โดยไม่คิดจะถ้าถึงเหตุผลของฮิมชานด้วยซ้ำ เพราะแดฮยอนรู้ดีว่าพี่ชายของตัวเอง เป็นยังไง... ถามว่าน้อยใจมั้ย? ก็คงนิดหน่อยอาจเพราะชินกับการที่มีพี่ชายคนนี้คอยไม่รับไปส่ง...
ฮิมชานลืมตาขึ้นมองไปยังแผ่นหลังของน้องชายที่เดินขึ้นไปบนห้องก่อนจะถอนหายใจ จะว่าเค้ามาธุระมันก็ถูกแต่คราวนี้คือ... เค้าต้องไปต่างประเทศตั้งอาทิตย์นึง ที่สำคัญเค้าไม่รู้จะบอกยังไงกับแดฮยอนดี... จะเหงามั้ย? และใครจะดูแลแดฮยอนได้ดีกว่าเค้า?
B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P
“ นี่ยองแจ... มารับหน่อยสิ อืม ลาหรอ? ไปธุระกับจุนฮง อ่ออืมได้ๆ จงออบล่ะ ใช่ๆวันนี้น้องลาไปต่างจังหวัดกับครอบครัวนี่นา... สงสัยวันนี้ต้องปิดร้านแน่ๆเลย อืม เข้าใจ แต่เสียดายนี่นาวันนี้วันที่ 24 นะ อื้ม ชั่งเหอะ ฉันว่าฉันไว้นะ อื้มไม่เป็นไร โอเคๆไม่เป็นไรจริงแค่นี้นะ ”
เฮ้อ จงออบก็ไม่อยู่ ยองแจก็ไม่อยู่ ส่วนจะให้ของคนของฮิมชานฮยองมาช่วยหรอ? ไม่เอาหรอก อืมมม เดี๋ยวนะ...
แดฮยอนที่เหมือนจะคิดอะไรได้ก็กดหาชื่อของคนที่พึ่งนึกขึ้นได้ ที่อยู่ๆก็หายไปดื้อๆ
อินซูฮยอง กำลังโทร...
“ อินซูฮยอง วันนี้พอจะวางมั้ยครับ? พอดีผมอยากจะให้มาหาที่ร้านจะเป็นไรมั้ยครับ? ”
“ ...สำหรับแดฮยอนฮยองว่างเสมอครับ ”
อินซูกดวางก่อนจะนึกตกใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกันที่อะไรๆจะลงล็อตได้ขนาดนี้ บางทีอะไรๆ มันก็ง่ายกว่าที่คิดว่ามั้ยครับ?
“ วันนี้... คุณ BYG จะมามั้ยนะ? ”
แดฮยอนมาถึงร้านเพราะให้คุณป้าจางเรียกรถแท๊กซี่มาให้หลังจากที่ฮิมชานขับรถออกไปได้สักพักแล้ว
“ แดฮยอน... แล้วคนอื่นหายไปไหนหมด? ยังไม่มาหรอ? ”
“ อ่อ... มาเร็วจังเลยนะครับ อินซูฮยอง พวกนั้นหนีผมไม่หมดแล้วววว เฮ้อ เหงาจัง... ”
แดฮยอนที่ร่าเริงขึ้นมานิดหน่อยเพราะไม่ต้องอยู่คนเดียวนานตอนนี้ในร้านยังไม่มีลูกค้าเลย สงสัยเพราะหิมะที่เริ่มตกลงมาเรื่อยๆ
แดฮยอนก็อดคิดถึงคนๆนั้นไม่ได้... ว่ากำลังทำอะไรอยู่ เดินตากหิมะอยู่อีกหรือป่าวก็เท่านั้น
“ เหม่อนะเรา... คิดถึงใครอยู่? กำลังมีความรักล่ะสิท่า เขินหรอ? เงียบเลย ฮาฮ่า ”
“ อินซูฮยองงง ผมไม่พูดด้วยล่ะ... เฮ้อ วันนี้ปิดร้านมั้ยฮยอง คงไม่มีใครออกมาหรอกมั่ง หิมะตกแบบนี้... ”
“ เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวฮยองพอไปหาไรกินไปมั้ย? หรือเราอยากกลับบ้านเลย? ”
“ อืมมม ผมยังไม่อยากกลับบ้าน... ฮยองพาผมไปเที่ยวหน่อยสิ ถ้าฮยองว่างน่ะ ”
“ ฮยองเคยบอกแดฮยอนแล้วไง... สำหรับเราฮยองว่างเสมอ ”
“ ขอบคุณนะฮะ... ”
ย้อนไปตอนที่อินซูคุยกับจีอึน...
“ อินซู... จำเด็กที่ชื่อจองแดฮยอนได้มั้ย? ฉันอยากให้นาย... จัดการแบบครั้งที่แล้วให้สำเร็จ อย่าพลาดเหมือนครั้งที่แล้ว... ”
“ .......................................................... ”
ผมไม่ได้ตอบอะไรจีอึนกลับไป เพียงแค่อยู่ๆก็คิดถึงใบหน้าที่มักจะยิ้มให้กลับผมเสมอ สิ่งที่ผมทำไปในครั้งนั้น ทำให้ผมแทบไม่กล้าจะไปหาแดฮยอนอีกเลย ผมรู้สึกผิดมากที่เกืบทำเรื่องแบบนั้นกับแดฮยอนที่แสนน่ารักไป ผมมันแย่จริงๆ ฉันจะไม่ทำตามที่เธอพูดหรอกนะ จีอึน...
จีอึนที่มาถึงเกาหลีก่อนหน้ายงกุกเพราะเธอทันไฟล์ทของตัวเอง ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ในรถจับจ้องเข้าไปยังร้านที่มีคุยสองคนกำลังคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน
“ นายเลือกเองนะ... คังอินซู ”
ก่อนที่แดฮยอนและอินซูจะช่วยกันปิดร้านและขึ้นรถเตรียมจะออกไปหาอะไรกินกันพลางเที่ยวไปด้วยเพราะแดฮยอนอยากกลับบ้านดึกๆ ซึ่งอินซูก็ไม่ขัดอะไรดีซะอีก อยากให้อยู่ด้วยกันจนถึงเที่ยงคืนด้วยซ้ำ ฉลองคริสต์มาสด้วยกัน
“ พร้อมนะครับ... ”
อินซูลูบหัวแดฮยอนด้วยความเอ็นดู ก่อนจะขับรถไปยังสถานที่ที่เค้าคิดไว้ในหัวเรียบร้อยแล้ว
“ ฮยองเถอะ... เตรียมกระเป๋าฉีกได้เลย ฮาฮ่าๆ ”
“ ขอให้ทันทีเถอะ... ”
ยงกุกหลังจากที่มาถึงเกาหลี ก็รีบบอกให้คุณคังมาที่ร้านของแดฮยอนทันที ก็แค่หวัง...
ว่าจะได้อยู่ด้วยกัน...
ยงกุกมองสร้อยคู่ที่ตัวเองเป็นคนออกแบบเอง เพื่อที่จะเอามาให้แดฮยอนและตัดสินใจจะขอแดฮยอนคบ ต่อให้แดฮยอนจะตอบ
ตกลงหรือปฏิเสธเค้าก็จะไม่เสียใจ
40%
เคยคิดกันบ้างมั้ย? ว่าบางสิ่งมันก็ไม่ใช่ความบังเอิญที่ทำให้คนเราได้รู้จักกัน...
ตกหลุมรักกัน หรือว่าใช้ชีวิตร่วมกัน...
แล้วในที่สุดก็ต้องจากลา...
ไม่ว่าจะด้วยคำพูดหรือแม้กระทั่ง...
สิ่งที่มนุษย์เราทุกคนต้องเผชิญ... ความตาย หรือการสูญเสีย
ไม่ว่าจะเร็วหรือช้า... ก็ตาม
ผมให้คุณคังตรงไปหาแดฮยอนที่ร้านเพียงแต่เมื่อไปถึงร้านก็ปิดไปแล้ว ผมก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง ซึ่งมันไม่ใช่เวลาที่แมวน้อยมักจะปิดร้าน หรือว่าปิดร้านเร็วกว่าปกติงั้นหรอ
ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่รู้สึกเศร้าอยู่ในใจ เค้าก็แค่หวังว่าแมวน้อยจะอยู่ฉลองกับเค้าสักครั้งก็ยังดี
แต่ก่อนที่ยงกุกจะให้คุณคังวนรถเพื่อกลับบ้าน คุณต้องไม่เชื่อแน่ๆเพราะผมเห็นแมวน้อย จะทางกระจกหลัง กำลังเดินไปยังร้านของตัวเอง ผมให้คุณคังจอดรถก่อนจะรีบลงจะรถตรงดิ่งไปหาคนที่ผมคิดถึงและอยากเจอมากที่สุด
ด้วยความที่พื้นค่อนข้างลื่นทำให้ยงกุกเสียหลักล้มลง ดีที่ยังมีหิมะลองรับไม่งั้นคงได้เจ็บตัวกลับบ้านอีกเป็นแน่
“ ใครเค้าให้วิ่งบนพื้นหิมะลื่นๆกัน... ต้องให้ดูแลตลอดเลยหรอ? เด็กน้อย อ่อ ไม่สิ... คุณบังยงกุก ”
เสียงหวานๆของคนที่ยงกุกคิดถึงแทบจะตลอด แต่ตอนนี้คนที่เค้าคิดถึงก็อยู่ตรงหน้าแล้ว ยงกุกเงยหน้าขึ้นมองแมวน้อยที่ส่งยิ้มมาให้ รอยยิ้มที่ทำให้เค้ายิ้มตามรอยยิ้มที่เค้าอยากครอบครองเพียงคนเดียว
ว่าแต่... ทำไมถึงได้รู้ชื่อผมล่ะ ทั้งๆที่ก็แค่เคยบอกไว้ว่า BYG แท้ๆ
“ ไม่ต้องมาทำหน้างง... เข้าไปในร้านก่อน หนาวจะตายแล้วเนี่ย ”
ไม่ว่าป่าว ร่างเล็กที่ใส่ที่ปิดหูสีแดงดำ กับผ้าพันคอสีขาว และเสื้อโค้ทสีครีม กับถุงมือสีแดงที่ตอนนี้มือเล็กทั้งสองข้างกำลังดึงผมให้ลุกขึ้นจากการนั่งเล่นบนหิมะ เค้าทำให้ผมเหมือนเด็กเล็กที่ต้องให้เค้าคอยดูแล แต่... ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากให้เค้าดูแลผมตลอดไปนะ
และผมก็จะดูแลเค้าอย่างดีด้วยเหมือนกัน...
“ ว่าแต่... รู้ชื่อผม? ”
ยงกุกลุกขึ้นตั้งหลัก ก่อนจะปัดหิมะที่ติดอยู่ที่เสื้อโค้ทออก
“ เข้าไปในร้านก่อนเดี๋ยวบอก... หนาววววว ”
แล้วแมวน้อยก็เดินนำหน้าเข้าหยิบกุญแจในเป้ก่อนจะเข้าร้านไป ยงกุกที่เหม่อแต่มองการกระทำต่างของคนตัวเล็กก็โดนคนตัวเล็กเรียกให้หลุดออกมาจากภวังค์อีกครั้ง
“ คุณยงกุก!! อยากยืนหนาวอยู่ข้างนอกหรอ? ”
ยงกุกยิ้มด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นโดยไม่รู้ตัว แต่ชัดเจนในสายตาของคนที่มองอยู่...
แดฮยอนที่หลังจากได้เห็นรอยยิ้มนั้น เค้ายอมรับว่า... เค้าคงตกหลุมรักคุณคนนี้เข้าแล้วจริงๆ
แดฮยอนส่ายตัวไล่ความนี้นี้ออกไป ก่อนจะไปเปิดไฟและอบนมร้อนเหมือนกับครั้งนั้น อีกครั้ง...
ถ้าถามว่าแดฮยอนรู้ได้ยังไงว่าคนๆนี้คือใคร เอาจริงๆตัวเค้าเองไม่รู้หรอกเพียงแต่ ตอนที่ยองแจกำลังเล่นไอแพดอยู่ตอนที่ในร้านยังไม่มีลูกค้า ยองแจที่ชอบเข้าเว็บนั้นเว็บนี้ไปเรื่อยจนไปหยุดอยู่ที่บทสัมภาษณ์นึงไว้ก่อน ที่จะขอตัวไปห้องน้ำ ตอนแรกที่ผมหยิบมาดูก็กะว่าจะเอามาเล่นเกมส์แต่ตาดันไปเห็นรูปของคนๆนี้เข้า ถึงจะใส่แว่นอยู่ก็ตามแต่ผมกลับจำได้ดี ยิ่งชื่อบังยงกุก กับ BYG มันก็คล้ายกันมากจริงมั้ย? ผมก็ไม่ค่อยมั่นใจหรอกแต่ก็ลองเรียกไปก่อน แล้วก็ใช่จริงๆ ผมเข้าไปอ่านข่าวของเขาผมถึงได้รู้ถึงสาเหตุของดวงตาที่แสนเศร้านั้น...
ไม่ใช่เพราะผมสงสารเค้า เพียงแต่ผมอยากดูแลเค้า อยากจะเห็นรอยยิ้มของเค้า...
และผมก็ทำสำเร็จ ถึงจะแค่นิดเดียวแต่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีคุณว่ามั้ย?
ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่ชม.ก่อน...
“ แดฮยอน... ฮยองชอบแดฮยอนนะ แดฮยอนพอจะเปิดโอกาสให้ฮยองได้หรือป่าว... ”
“ ...ข ขอโทษนะครับ แต่ผม... ”
“ แดฮยอนมีคนๆนั้นอยู่ในใจแล้วสินะ... ถ้างั้น... ฮยองว่าฮยองไปฉลองคริสต์มาสคนเดียวดีกว่า ฮยอง... ไม่ไปส่งนะครับ ”
อินซูฮยองเศร้าไปทันทีผมรู้สึกได้ ถามว่าผมโกรธฮยองเค้ามั้ย? คงไม่เพราะ... ผมก็พอจะเดาออกนิดหน่อยว่าฮยองเค้าอาจจะคิดกับผมเกินน้องชาย แต่ผมคิดกับอินซูฮยองแค่พี่ชายคนนึงจริงๆ ต่อให้คนๆนั้นไม่เข้ามา ความรู้สึกนี้ก็คงไม่เปลี่ยน
ผมลงจากรถ เดินกลับมายังร้านของผม ถ้าว่าผมรู้สึกยังไง?
มัยทั้งเหงาและรู้สึกแย่... จนเจอกับคนๆนึงที่วิ่งมาหาผมและล้มลง
มาหาให้หายคิดถึงสักทีสินะ... บังยงกุก
ตัดกลับมาที่อินซู...
หลังจากที่แดฮยอนลงจากรถไปเค้าก็สังเกตเห็นรถของจีอึนที่กำลังจะวนรถกลับไปหาแดฮยอนที่กำลังจะเดินกลับไปที่ร้านไวเท่าความคิดผมรีบขับรถไปตัดหน้าเธอไว้ ก่อนจะลงจากรถและตรงเข้าไปเถอะจะคุยกับเธอ จีอึนเลื่อนกระจกลงเพื่อคุยกับผม แต่อยู่ๆเธอก็ร้องไห้แล้วทุบมาที่อกของผมอย่างแรง ผมจับมือทั้งสองข้างของจีอึนไว้แล้วถามอย่างใจเย็นว่าเธอเป็นอะไร และที่สำคัญปล่อยแดฮยอนไปได้มั้ย? ตอนนี้จีอึนไม่ตอบผมทำแค่เพียงก้มหน้านิ่ง ผมไม่เคยเดาออกเลยว่าจีอึนกำลังคิดอะไรอยู่ จนจึนอึนพูดคำนึงๆออกมาอย่างแผ่วเบา...
จีอึนบอกว่าเขารักผม... ซึ่งผมถามผมเชื่อมั้ย ไม่เด็ดขาดเพราะจีอึนเป็นคนให้ผมไปทำเรื่องแบบนั้นกับแดฮยอน จีอึนเลยบอกว่าตอนนี้คบกับฮิมชาน และฮิมชานที่ไม่ค่อยใส่ใจกับอินซูที่มักจะมาคอยปลอบใจเวลาจีอึนไม่เหลือใครเสมอทำให้เธอรู้ใจตัวเอง อีกอย่างเธอ... ก็ไม่เคยคิดอะไรกับยงกุกไม่มากกว่าเพื่อนสนิทเลย แต่ทุกสิ่งที่จีอึนพูดมาอินซูเชื่อไม่ลงจริงเค้ารู้ว่าจีอึนรักเพียงแค่ตัวเองเท่านั้น... แต่หนทางเดียวที่จีอึนจะยอมเลิกยุ่งกับแดฮยอนคงมีเพียงอย่างเดียว...
อินซูตัดสินใจคบกับจีอึน... จีอึนดีใจมาก เธอร้องไห้ออกมาไปหยุดและอินซูก็ปลอบเธอเหมือนทุกๆครั้ง ก่อนที่อินซูจะขึ้นรถและชวนจีอึนไปสถานที่นึงด้วยกัน
เพื่อฉลองคริสต์มาส... ที่อาจผูกมัดเค้าไปตลอดกาล
..................................................................................................................................................................
“ นมอุ่นๆมาเสิร์ฟแล้วคร้าบบบบ ”
แดฮยอนยิ้มสดใสให้กับคนที่นั่งรออยู่แล้ว แต่ภาพตรงหน้าทำให้แดฮยอนตกใจจนแทบพูดไปออก อาจจะดูเว่อร์ไปแต่ยงกุกกำลังยิ้ม ยิ้มที่จากอบอุ่นตอนนี้มันกลายเป็นมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด...
“ คิดถึง... แดฮยอนนะครับ แล้วก็ Merry Christmas อาจจะฟังดูไม่น่าเชื่อ แต่ผมชอบแดฮยอนนะครับ ช่วยมาฉลองคริสต์มาสด้วยกันหลังจากนี้ตลอดไปได้มั้ย... ”
และแดฮยอนก็ต้องตกใจอีกครั้งกับประโยคที่แทบจะยาวที่สุดตั้งแต่ได้ยินมา ยงกุกไม่มองหน้าเค้าแถมยังเอาแต่ก้มหน้าไม่เลิก
น่ารักจัง...
“ นี่คุณยงกุก ผมของเรียกว่ายงกุกแล้วกันนะ... แล้วก็ขอบคุณเรื่องของขวัญคริสต์มาสล่วงหน้านะ ผมชอบมันมากๆเลย แล้วก็ผมไม่มีขอบขวัญอะไรให้คุณเลย ถ้างั้น... ”
ยงกุกที่กำลังตั้งใจฟังแดฮยอนที่อยู่ดีๆก็เงียบไปสักพัก ก่อนที่จะรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆและนิ่มลงมาที่แก้มของตัวเอง ยงกุกเงยหน้าด้วยความตกใจก่อนที่แดฮยอนจะรีบหันหลังหลบหน้าเค้าแล้วไปนั่งฝั่งตรงข้างกับเค้า พร้อมกับคำพูดที่แผ่วเบาหากแต่กับทำให้จิตใจของ บังยงกุกคนนี้...
พองโตและไม่ต้องทนเหงากับฤดูหนาวไปอีกนาน...
“ เมอรี่ คิส มาส นะครับ... คุณแฟน ”
แมวน้อยพูดแบบนี้ผมถือว่าเป็นอันตกลงนะครับ ว่าแต่ยังไม่ได้ให้สร้อยเลย...
อืม... ไม่เป็นไร ค่อยให้ทีหลังก็ได้... เพราะต่อไปนี้คงได้เจอกันทุกวัน
...Special...
“ ฉันฝากนายดูแลน้องฉันด้วยนะ... แดฮยอนจะไม่คิดถึงฮยองจริงๆหรอครับ ”
ฮิมชานที่ตัดสินใจบอกแดฮยอนเรื่องการเดินทางและโชคดีที่แดฮยอนไม่โกรธแถมดูดีใจมากๆ ที่จะได้ไปอยู่ที่บ้านของไอคนที่ชื่อ บังยงกุก นี่!!!
พี่ชายไม่ปลื้มมมมมม แดฮยอนไม่ติดผมอีกต่อไปแล้ว...
ผมรับไม่ได้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ นี่ยงกุก... คืนนี้เค้ามีอะไรจะให้ด้วยล่ะ ”
แล้วแดฮยอนก็กระซิบที่หูของยงกุก ซึ่งฮิมชานที่สติแตกไปแล้วไปมีทางได้ยิน ซึ่งคนที่ได้ยินอย่างยงกุกถึงกับตกใจกับสิ่งที่แมวน้อยพูด ส่วนเจ้าตัวก็หน้าแดงวิ่งหนีเข้าไปในบ้านโดยไม่อยู่ลาพี่ชายไปแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อยากรู้มั้ยครับว่าแมวน้อยพูดว่าอะไร...
“ คืนนี้... เค้าอยากนอนกอดทิกเกอร์ ”
คงไม่ต้องให้ผมอธิบายอะไรนะครับ...
..............................................................................................................................................
จบแว้วววว ชอบตอนจบแบบนี้มั้ยง่ะ... TT
สารภาพว่าตันครับตัน... ฝันดีจุ๊บ >3 มีช่วงนึงไม่ค่อยเกี่ยววว ฮาฮิ ><
Duck-
Fly
ความคิดเห็น