คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [SF] Winter Love... 2/?? >BangDae
Title : Winter Love
Pairing : BangDae
Chapter : 2/??
Note : Merry Christmas นะคะเบบี้เเละรีดทุกคน ^^ ตอนหน้าก็จบเเล้วคะ... จะพยายามไม่ให้ดราม่า หรือป่าว? #ฮาฮิ
December 23 , 2013
หิมะที่กำลังโปรยปรายเบาบางของฤดูหนาว มือเรียวสวยทาบทับที่กระจกบานใหญ่ของตัวเอง พลางมองลงไปยังผู้คนที่เดินอยู่ด้านลาง ผู้คนมากมายที่กำลังมีความสุขยิ้มแย้มและหัวเราะอย่างสนุกสนาน บางทีเขาเองก็อยากที่จะมีความสุข ยิ้มและเที่ยวเล่นเหมือนกันคนอื่นเขาบ้าง แต่มันก็ดูจะเป็นอะไรที่ยากเกินไปในตอนนี้
ก๊อกๆ
“ เข้ามา... ”
ยงกุกตอบก่อนจะกลับไปนั่งยังที่เดิมพร้อมกับหยิบผ้าพันคอที่พับวางไว้อย่างที่บนโต๊ะทำงานใหญ่โตของตัวเองที่ที่ปิดหู ถ้าจะบอกว่ามันเป็นเหมือนตัวแทนของแมวน้อยที่เขากำลังคิดถึงอยู่ก็คงจะไม่ผิด แมวน้อยที่ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นเด็กเล็กๆ
“ บอสคะ ดิฉันจะเรียนให้ทราบถึงกำหนดการที่เหลือของวันนี้นะคะ... ”
เลขาสาวซฮนฮวากล่าวรายระเอียดยาวเหยียดหากแต่เขากับจำมันได้ดีทั้งที่ไม่ได้เป็นคนความจำดีอะไรเพียงแต่ อาจจะเพราะทุกๆอย่างที่เลขาสาวคนนี้มาเตือนหรือพูดทั้งหมดมันก็คงไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่เขาต้องทำเป็นประจำอยู่แล้วก็ได้
“ นี่... คุณซอนฮวา ผมพอจะมีเวลาว่างบ้างหรือป่าว? ”
ยงกุกที่ถามออกไปเพราะอยากจะเอาผ้าพันคอกับที่ปิดหูไปคืนเจ้าของก็เท่านั้น เพียงแต่เอาจริงๆแล้วตัวเขาเองก็แค่อยากจะไปหาเจ้าของคนที่ให้มาก็เท่านั้น ถ้าจะถามว่าเขาอยากเอาไปคืนจริงๆหรือป่าว ตอบตามตรงว่าไม่แต่เพราะเป็นครั้งแรกที่เขาจะไปที่ร้านนั้น วันที่วันใช่วันที่ 22 ของทุกเดือน
“ มีเวลาประมาณ 2 ชั่วโมงหลังจากที่ประชุมกับเครือชเวกรุ๊ปเสร็จ และตอนห้าทุ่ม ก็ต้องไปบินไปดูงานที่ออสเตรเลียคะ ดิฉันจองตั๋วให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนเสื้อผ้าทุกอย่างคุณคังก็จัดการให้เรียบร้อยแล้วคะ ”
“ การประชุมกับชเวกรุ๊ปจะเริ่มตอนไหน? ”
ขอเวลาหน่อยเถอะ ขออย่าให้ดึกเกินไปเลย แค่ 2 ชั่วโมงก็เพียงพอแล้วที่จะได้เจอกับแมวน้อยที่เขาคิดถึง ยงกุกก็ได้แต่ภาวนาในใจให้เป็นจริง
“ การประชุมจะเริ่มในอีกครึ่งชั่วโมงคะ ส่วนเอกสารทุกอย่างอยู่ที่โต๊ะในห้องประชุมแล้วคะ ”
“ ขอบคุณมาก คุณซอนฮวา ”
“ มันเป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้วคะ... แล้วก็ Merry Christmas ล่วงหน้านะคะบอส แล้วก็ขอให้บอสได้ของขวัญที่ถูกใจจากคุณซานต้านะคะ ”
เลขาซอนฮวาพูดทิ้งไว้ก่อนจะออกไปจากห้อง เพียงแต่คำพูดพวกนั้นก็ทำให้เขาหวังอยู่เหมือนกันว่าวันคริสต์มาสปีนี้ คุณซานต้าคงจะไม่ใจร้ายกลับเขาหรอกนะ เพราะตอนนี้เขาเจอของขวัญถูกใจแล้ว
“ ก็หวังว่าคุณจะยอมเป็นของขวัญที่ซานต้าส่งมาให้ผมนะ แมวน้อย... ”
ยงกุกพูดพลางมองที่นาฬิกาซึ่งตอนนี้ก็หกโมงครึ่งแล้ว กว่าจะประชุมเสร็จก็คงสองทุ่ม ของให้ไปทันทีเถอะนะ
B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P
“ ยองแจกาแฟกับเค้กโต๊ะ 4 ได้หรือยัง... จงออบรับออเดอร์ลูกค้าที่โต๊ะ 8 ด้วย ”
จะบอกว่าวันนี้ยุ่งวุ่นวายสุดๆก็คงจะไม่แปลกอาจจะเพราะว่ายิ่งใกล้วันคริสต์มาสมากเท่าหรือคู่รักหลายคู่ก็เริ่มทยอยออกมาเรื่อยและตอนนี้ร้านเขาก็มีลูกคือที่เรียกง่ายๆว่าเกือบเต็มร้าน ยังไม่รวมคนที่โทรมาสั่งเค้กที่ร้านตอนนี้ยองแจวุ่นวายอยู่ในครัวจนผมปวดหัวแทนสงสัยคงต้องรับพนักงานพิเศษเพิ่มสักหน่อยแล้ว
กริ๊งๆ!
JAEDAE’s BAKERY ยินดีต้อนรับครับ...
ร่างเล็กพูดก่อนก้มหน้าทักทายลูกค้าตามปกติแต่ร่างเล็กก็ต้องตกใจเพราะเห็นร่างสูงที่ปกติจากมาที่ร้านเฉพาะวันที่ 22 เท่านั้น แต่ตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเค้า พร้อมกับใส่ผ้าพันคอที่เค้าให้ไปเมื่อวานด้วย ส่วนที่ปิดหูเกี่ยวอยู่ที่คอจากตอนแรกที่ปิดหูอยู่
สาบานนะ... ว่าไม่ได้คิดอะไรจริงๆ เค้าอาจจะแค่เอาของมาคืนก็ได้เเต่ไม่ได้ใส่ถูกมาอะไรงี้ .////////.
“ ...วันนี้ ร้านดูวุ่นวายดีนะ ”
เค้ายืนอยู่ต้องหน้าผมพร้อมกับเอาปากมาด้วยแล้ว(?) แถมไอรอยยิ้มบางๆที่มันดูอบอุ่นนั้นมันคืออะไร!!! มาทำให้คนอื่นเขาใจเต้นแล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะประจำของตัวเองเฉย(?) ดีนะว่าลูกค้าที่นั่งอยู่เขาคิดตังค์แล้วกำลังจะกับพอดีแปลกคนแหะ(?) แล้วจงออบล่ะ... อืมไปต้องให้ไปรับออเดอร์หรอกมั่งก็คงเสร็จเหมือนเดิมล่ะมั้ง
“ เอสเพรสโซได้แล้วครับ... แล้วก็นี่กินสิผมให้ ”
ผมพูดแล้วก็วางแก้วกาแฟลงที่โต๊ะตรงหน้าร่างสูงที่กำลังนั่งอยู่ แต่วันนี้นอกจากจะมาแบบที่ไม่ใช่วันที่ 22 แล้ว ไม่นั่งมองแต่มือถือแต่สิ่งที่เขามองอยู่ตอนนี้คือผม!! คือไม่ได้คิดไปเองจริงๆนะ
“ เค้ก? แต่ผม... ไม่ชอบทานของหวานๆน่ะ ”
“ รู้แล้วน่า... ก็เลยเอาสูตรแบบไม่หวานมาให้ไง!! คนเค้าให้ก็รับๆไปสิ ไม่ใช่ว่ามาปฏิเสธให้คนให้เค้าเสียความรู้สึก ผมไม่เก็บตังค์คุณเพิ่มหรอก ”
แดฮยอนวางจานเค้กลงบนโต๊ะด้วยความหมั่นไส้ปนอารมณ์เสียนิดๆคนเค้าหวังดี อีกอย่างนะเห็นกินแต่กาแฟอยู่ได้ไม่เบื่อหรือไง มาแนวเดียวกับฮิมชานฮยองไม่มีผิดดีนะที่ฮิมชานฮยองชอบกินเค้กแต่นิดหน่อยไม่เท่าผมที่เรียกได้ว่าเกือบคลั่งไคล้ล่ะ
“ ...ขอโทษ ก็แค่ ”
“ ข ขอโทษทำไมกัน ./////. ผมไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย ก็แค่... ชั่งเหอะ! ต แต่ก็ดีใจนะ ที่คุณมา... ”
แล้วก็ไม่หนีผมไปเก็บตังค์ลูกค้าโต๊ะ จะผิดมั้ยนะ ที่ผมจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าแมวน้อยก็ชอบมองเหมือนกัน เอาจริงๆก็อยากจะถามอยู่ว่ารู้ได้ยังไงว่าผมไม่ชอบแต่ก็คงไม่แปลกมาร้านเขาที่ไหร่สั่งแต่กาแฟนี่นะ แมวน้อยอาจจะจำได้เพราะแบบนี้ก็ได้... แต่ก็อดดีใจไม่ได้เหมือนกัน
ตรงที่เขาดีใจ... ที่ผมมา
Rrrrrrrrrrr
“ ได้เวลาต้องไปแล้วครับ... ”
คุณคังที่อยู่ที่รถโทรมาตามผมเพราะต้องไปที่สนามบินแล้ว
“ อืม... เดี๋ยวผมออกไป ”
ยงกุกที่อยากจะเป็นคนให้ของขวัญแทบแทนสำหรับผ้าพับคอและที่ปิดหูเพราะเค้าเปลี่ยนใจไม่คืนทั้งสองอย่างให้กับเจ้าของและล่ะ ด้วยเวลาที่เริ่มเหลือน้อยลงยงกุกมองไปยังแมวน้อยที่กำลังวุ่นวายอยู่เค้าเลยได้แต่ยิ้มบางๆให้กับภาพตรงหน้า วางกล่องของขวัญใบเล็กไว้พร้อมกับค่ากาแฟและโพสต์อิทใบเล็กสีฟ้าอ่อน เขียนข้อความไว้ก่อนจะลุกออกไปจากโต๊ะหันหลังกลับมาดูร่างเล็กที่กำลังยิ้มอย่างมีวามสุข รอยยิ้มที่ยงกุกจะเป็นเจ้าของเพียงคนเดียวให้ได้
ขอบคุณสำหรับเค้ก... อร่อยมากแต่ก็ยังหวานอยู่ดี ^^
ของขวัญคริสต์มาสล่วงหน้า ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือป่าว?
...Merry Christmas...
BYG
แดฮยอนหลังจากที่เรียกง่ายๆว่ายุ่งวุ่นวายสุดๆแต่ทุกอย่างก็เรียบร้อยพอไปได้ด้วยดี ปีนี้เรียกว่าลูกค้าเยอะกว่าเกือบทุกปีก็คงถูกจะถูก ระหว่างที่ร่างเริงกับกำไรที่คาดว่าจะได้มากกว่าปกติ ก่อนจะหันไปมองยังโต๊ะของลูกค้าที่เขาเอาเค้กสูตรพิเศษไปให้แต่เจ้าตัวก็ไม่อยู่ที่โต๊ะแล้ว
แดฮยอนเดินไปที่โต๊ะเก็บจานที่เค้กพึ่งโดยตักไปแค่คำเดียวกับแก้วกาแฟลงบนถาด ก่อนจะหยิบโพสต์อิทขึ้นมาก่อน พออ่านจบก็ยิ้มชนิดที่เรียกได้ว่าแก้มแทบปริ มือเล็กหยิบถุงกำมะหยี่สำดำขึ้นมาเปิดดูก่อนจะเห็นกล่องสีดำเปิดมันออกถึงได้รู้ว่าของขวัญชิ้นนี้คือ Chrome hearts cemetery ring
“ ห ให้แหวนเนี่ยนะ... ถึงจะชอบก็เถอะ .///////. แต่มันมากไปแล้ว ผมยังไม่ได้บอก Merry Christmas คุณเลยนะ ”
แดฮยอนจัดการใส่มันเข้าที่นิ้วชี้ของตัวเอง พึ่งก็พอดีอย่างไม่น่าเชื่อ... ตอนนี้ดีใจสุดๆเลยล่ะ
ขอบคุณนะ คุณ BYG
จะผิดมั๊ย? ถ้าแดฮยอนจะคิดว่ามันคือแหวนแทนใจ...
งื้มมม คิมแดฮยอนคิดอะไรบ้าๆ .///////////////////.
ตัวไม่อยู่ยังทำให้คนอื่นเขาเขินได้อีกนะ... บ้าที่สุดเลย!!!
“ คิมแดฮยอน!!! เก็บโต๊ะสิจะปิดมั๊ยร้าน? จะกลับมั๊ยบ้านเนี่ย!? ”
“ รู้แล้วน่า!!! เงียบไปเลยหมูอ้วนนน ยูยองแจ ”
B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P
“ แดฮยอนว่าแต่เรายังไม่ได้บอกฮยองเลยนะว่าคนที่อยู่กับเราตอนนั้นเป็นใคร? ”
พอฮิมชานฮยองมารับผมที่ร้านก็ถามไม่หยุดเลยว่าคนๆนั้นเป็นใครแล้วจะให้ผมพูดยังไงก็ผมไม่รู้จักเขาจริงๆนี่นา... (=3=)\/
“ แล้วผมจะบอกฮยองยังไงล่ะ ในเมื่อผมไม่รู้จักเขาอ่ะ ฟังกันมั่งสิ =3= ”
ฮิมชานฮยองก็เหมือนจะไม่ค่อยเชื่อผมสักเท่าไหร่บวกกับผมวิ่งตามเขาออกไปแล้วเอาผ้าพันคอกับที่ปิดหูที่ผมแสนหวงเพราะมันเป็นสีโปรดทั้งสองอัน แต่ก็นะ... ไม่รู้ทำไมถึงให้ไปง่ายๆ เหมือนกัน ผมคงกลัวเขาหนาวตายมั่ง ในฐานะที่เป็นมนุษย์ด้วยกันผมมองเห็นเค้าเย็นตายไม่ได้หรอก
เดี๋ยวนะ!!! ผมไม่ได้เป็นห่วงเค้านะ (>////<)\/
“ แล้วไปอยู่กับเขาสองต่อสองเนี่ยนะ!!! ”
เฮ้อ!!! ฮยอนเหนื่อยใจดูคิดแต่ล่ะอย่างใครมันจะคิดอกุศลเหมือนฮยองกันล่ะฮะ เขาออกจะดูเป็นผู้ใหญ่กว่าฮยองของผมซะอีก แต่เค้าอาจจะอายุมากกว่าฮยองของผมก็ได้มั่ง? ดูจะความเป็นผู้ใหญ่นะไม่ได้ดูที่หน้า... จริงๆนะ *^*
“ เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผมสักหน่อย... ฮยองก็ ”
.///////. มาพูดให้คิดถึงคนๆนั้นอยู่ได้ที่ให้แหวนมานี่ยังเขินไม่เลิกเลยนะบอกตามตรง วันนี้ก็พูดเยอะกว่าปกติด้วยถึงจะแค่นิดเดียวก็เถอะ แต่เห็นแล้วรอยยิ้มนั้น ถึงจะเป็นรอยยิ้มเล็กๆแต่กับรู้สึกอบอุ่นมากๆเลย แล้วถ้ายิ้มจากใจจริงๆจะอบอุ่นขนาดไหนกันนะ ชักอยากจะเห็นแล้วสิ
“ อืม... แต่ฮยองรู้สึกเหมือนจะคุ้นๆหน้ายังไงก็ไม่รู้สิ หมอนั่นมันดันลุกออกไปก่อนฮยองเลยไม่ได้สังเกต แต่เราเถอะ... ชอบเขาหรอ? ”
ฮิมชานฮยองถามผม ซึ่งเอาจะผมหยุดความคิดทุกอย่างและรีบลงจากรถทันที พร้อมตะโกนก่อนจะวิ่งหนีเข้าบ้าน
“ ฮิมชานฮยอง!! พูดไรเนี่ยยย ไม่คุยด้วยแล้ว... ”
แต่ที่หน้าประตูมีน้ำแข็งเกาะอยู่น่ะสิ!!!
“ แดฮยอนหน้าแดงทำไมน่ะ นี่!! แบบนี้แสดงว่าจริงใช่มั๊ย? เห้ยยย แดฮยอน ระวัง ”
พรืด!!
ตุ๊บ!!
ฮิมชานที่เห็นแดฮยอนลื่นล้มก้มจ้ำเบ้าถึงกับเอามือกุมท้องหัวเราะจนแทบหงอยหลัง
“ อ อะไรฮยองบ้า!! ยังจะมาขำอีก!!! ”
ตอนนี้โคตรอับอายบอกตามตรง อายจนอยากเอาหน้ามุดหิมะมากกกก แต่กลัวเป็นหวัด เดี๋ยวป่วยอีกเบื่อ แต่ตอนนี้...
เจ็บก้นนนนนนนนนน
B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.PB.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P
คุณเอาแต่... คิดถึงคนที่ทิ้งแล้วจากคุณไป..
แล้วผมคนนี้ล่ะ?! ที่อยู่ตรงนี้ข้างๆ คุณมาตลอด..
มันเคยมีความหมายอะไรบ้างมั๊ย?! สำหรับคุณ..
แล้วถ้าวันไหน... ผมทิ้งคุณไปเหมือนเขาบ้างล่ะ...
คุณจะคิดถึงผม... เหมือนที่คุณคิดถึงเขาหรือป่าว?! แค่อยากรู้...
หลังจากที่ผมมาถึงออสเตรเลียพอคุยงานเสร็จเรียบร้อยผมก็ไปเจอตั๋วเพื่อที่จะบินกลับเลย เพียงแต่... ผมเจอกับเธอคนนั้น คนรักเก่าของผม ซน จีอึน
ความรักของเราจบลงแบบไม่ดีเท่าไหร่นักแต่ผมยอมรับว่าตลอด 11 เดือนที่ผ่านมา ผมไม่เคยลืมเธอได้สักครั้ง และเหตุผลที่ผมไปนั่งที่ร้านนั้น ทุกๆวันที่ 22 ก็เพราะว่าวันที่ 22 คือวันที่เธอบอกเลิกกับผม ผมกับจีอึนเราคบกันได้ 2 ปีแล้วและอีกไม่กี่เดือนก็จะครบ 3 ปี เพียงแต่ผมพึ่งมารู้เอาทีหลังว่าเธอไม่เคยลืมคนรักก่อนของเธอได้เลย จนวันที่คนรักก่อนเธอมาขอคืนดี จีอึนก็เลือกที่จะทิ้งผมไป...
จีอึนคือผู้หญิงคนเดียวและคนแรกที่เข้ามาหาผมไม่ใช่เพราะ หน้าตา ทรัพย์สิน เงินทอง จีอึนกับผมเราเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ก่อนที่ผมเป็นคน
เปลี่ยนสถานะระหว่างและมันก็จบลงในที่สุด โดยแทบจะไม่เหลือแม้กระทั้ง สถานะเพื่อนด้วยซ้ำ...
จีอึนเข้ามาหาผม มีเติมเต็มความรู้ถึงที่ยาวหายไปของผมในช่วงนี้ผม สูญเสียและไม่เหลือใครเลย ตอนผมอายุ 17 ทุกๆอย่างเหมือนจะไปด้วยดีทั้งผมและครอบครัวเราเหมือนครอบครัวทั่วไปที่มีความสุข วันนั้นเรากำลังจะไปเที่ยวพักผ่อนวันหยุดยาวกัน เพราะพ่อแม่ของผมพวกท่านไม่ค่อยมีเวลาว่างกันเท่าไหร่นั้นสำหรับนักธุรกิจ แต่เพราะนานๆทีเมื่อมีเวลาเลยอยากมีเที่ยวกันเหมือนครอบครัวคนอื่นๆ พ่อผมเลยไม่ให้คุณคังเป็นคนขับรถให้ พ่อผมท่านเป็นคนขับเอง วันนี้อากาศสดใสท้องฟ้าปลอดโปล่งผมจำได้ดี แต่ทุกอย่างกับพังไปไม่เหลือต่อหน้าต่อตา พ่อกับแม่ของผมนั่งกันอยู่ข้างหน้าและพี่ชายฝาแฝดของผมนั่งอยู่ข้างๆผม ผมกำลังเล่นกับพี่ชายกันอย่างสนุกสนานและรอยยิ้มของพ่อและแม่ที่ผมเห็น มันกับเป็นครั้งสุดท้าย
ทุกอย่างดำมืดไปหมดผมรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่อยู่โรงพยาบาลแล้ว พร้อมกับคุณคังที่นั่งอยู่ข้างๆเตียง สาบานได้ว่าผมกำลังเห็นคุณคังร้องไห้อยู่ หลังจากนั้นผมถึงได้รู้ว่ามีรถบรรทุกของเสียหลักมาชนกับรถของเราซึ่งคนขับเสียชีวิตค้างที่พร้อมพ่อกับแม่ของผมด้วย ผมถ้าถึงพี่ชายของผม แต่คำตอบที่ได้กับมาคือ ผมที่บาดเจ็บสาหัสจนต้องเปลี่ยนหัวใจ ซึ่งมันก็คือหัวใจของยงนัมพี่ชายฝาแฝดของผมเอง เพราะอาการผมกับยงนัมเข้าขั้นโคม่าพอๆกันแต่ถ้าเปอร์เซ็นต์รอด คือผมหมอเลยผ่าตัดเอาหัวใจของยงนัมให้กับผม แต่คุณคังก็เล่าให้ฟังว่ายงนัมเป็นคนขอไว้เป็นครั้งสุดท้ายว่าให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อไป
หลังจากนั้นผมก็ต้องดูแลบริษัทแทนซึ่งต่อให้มีคุณคังช่วยแต่มันก็มีภาระหน้าที่ ที่ยิ่งใหญ่เกินไปสำหรับเด็กอายุ 17 ตอนนั้นผมไม่เหลือใครเลยคนที่เข้ามาก็ไม่ประสงค์ดีทั้งนั้น มีแค่จีอึนคนเดียวแต่สุดท้ายเขาก็ทิ้งผมไป
จนมาเจอเธออีกครั้งตอนนี้...
“ ย ยงกุก สบายดีหรือป่าว... ”
จีอึนยิ้มให้ผมแต่รอยยิ้มของเธอกับเศร้ามาก ผมอยากเข้าไปปลอบเธอแต่มันไม่ใช่หน้าที่ของผมในตอนนี้ อีกอย่างผมก็มีคนที่ผมอยากดูแลแล้วด้วย
“ ...ก็สบายดี เเล้วคุณล่ะเป็นไงบ้าง? แฟนคุณ ”
ผมถามจีอึนก่อนจะมองที่นาฬิกาเพราะได้เวลาที่ผมจะต้องไปขึ้นเครื่องแล้ว
“ เรา... เลิกกันไปตั้งนานแล้วคะ เขาเลือกน้องชายของตัวเอง ฮึก ไม่ใช่ฉัน... ”
อยู่จีอึนก็ร้องไห้ คนบริเวณโดยรอบจับจ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว แต่ผมก็ไม่ได้สนใจผมเค้าเหล่านั้น ผมเดินเข้าไปหาจีอึนลูบหัวเพื่อปลอบเธอแต่เธอเข้ามากอดผมแน่นพร้อมกับร้องไห้ และพูดประโยคนึงที่ผมเคยอยากได้ยินมันมาก แต่ไม่ใช่ในตอนนี้
“ ยงกุก ฮึก ร เรากลับมาเป็นเหมือนเดินนะคะ... ”
B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P
“ ฮิมชานฮยองว่าแต่... ทำไมผมไม่ค่อยเห็นจีอึนนูน่าเลยล่ะ หลังๆมานี้ไม่เห็นฮยองมาเธอมาที่บ้านเลย ”
แดฮยอนที่กำลังกินเค้กช็อกโกแลตอยู่พูดพลางคาบช้อนไว้ จ้องพี่ชายตัวเองตาแป๋ว
“ ฮยอง... เลิกกับเธอแล้วน่ะ ”
ฮิมชานที่เดินออกมาจากครัวพร้อมกับแก้วนมร้อนที่เอามาให้น้องชาย ก่อนจะนั่งลงข้างๆกัน
“ ท ทำไมล่ะฮยอง!! ฮยองปล่อยให้จีอึนนูน่าหลุดมือไปได้ไงเนี่ยยยย ผมชอบจีอึนนูน่านะ ”
แดฮยอนพูดด้วยอารมณ์ไม่อยากเชื่อ เลิกกันแล้วหมายความว่าไง ก็เห็นรักกันดีจะตายไป แต่ก็ชั่งเถอะ ดูจากสีหน้าฮิมชานฮยองแล้ว แดฮยอนก็เลยเลือกที่จะไปถามรายละเอียดอะไรเพิ่มเคิม เพราะไม่อยากทำให้พี่ชายของตัวเองลำบากใจ
ฮิมชานมองแดฮยอนอยู่ๆก็เงียบไปตั้งหน้าตั้งตากินค้กแบบไม่ลืมหูลืมตา กินแบบนี้เดี๋ยวก็ติดคอกันพอดี และก็ใช่จริงๆ ฮิมชานเลยส่งแก้วนมร้อนให้น้องชายตัวเอง ก่อนจะขยี้หัวเพราะเอ็นดู
ถ้าถามว่าทำไมผมถึงเลิกกับเธอ คงเพราะเธอไม่ชอบน้องชายของผม เธอไม่ชอบแดฮยอนทั้งๆที่แดฮยอนชอบเธอขนาดนี้ ต่อให้พี่รักเธอมากแค่ไหนแต่มันจะไม่มีวันมากไปกว่าแดฮยอนเป็นอันขาด ถ้าเธอได้ยินที่แดฮยอนพูดก็คงจะดี ทั้งๆที่น้องชายผมดีกับเธอขนาดนี้...
แต่คุณกลับคิดจะทำร้ายน้องผม?
และนั่นคือ... สิ่งที่ผมจะไม่มีวันอภัยให้คุณ!!!
ตอนแรกฮิมชานว่าจะเดินขึ้นไปที่ห้องทำงานของตัวเองเพื่ออ่านเอกสารที่ต้องประชุมพรุ่งนี้
แต่สายตาดันไปเหลือบเห็นไอนิ้วที่น้องชายตัวเองกำลังใส่อีก ถึงจะที่นิ้วชี้ก็เถอะ แต่ใครให้มาไม่ใช่ว่าแดฮยอนไม่มีตังค์ซื้อเพียงแต่เค้ารู้ดีว่าน้องชายของเค้าเป็นคนประหยัดและใช่เงินยากมากยิ่งสำหรับของแบบนี้ไม่ได้เงินแดฮยอนไปแน่นอน
คำถามในหัวตอนนี้คือ... ใครให้มา?
“ แหวนที่นิ้ว... ใครให้มา คนๆนั้นหรอ? ”
แค่กๆ อะ แค่ก
“ เป็นอะไรไปเรา หื้ม... ถึงกับสำลักเลยหรออออ ”
“ ย ยุ่งน่า... ไม่คุยด้วยแล้ว!! ฮยองบ้า!!! ”
แดฮยอนงอนหนีกันพี่ชายตัวเองล้อและสอบสวน วิ่งขึ้นห้องโดนมีฮิมชานตะโกนล้อตลอดทางจะป้าจางตกใจนึกว่าเกิดอะไรขึ้น ฮิมชานเลยขอโทษป้าจางและบอกว่าไม่มีอะไรเพียงแค่...
ลูกแมวของเรากำลังมีความรักครับ...
ถึงจะขำแต่สนุกที่ได้แกล้งน้องของตัวเอง แต่เอาจริงๆฮิมชานก็หวงน้องสุดๆเลย จะบอกให้ สงสัยต้องไปทำความรู้จักด้วยหน่อยแล้วมั่ง
ได้เวลาพี่ชายออกโรง!!!
ถ้าเป็นคนไม่โอเคจะได้รีบจัดการ แดฮยอนยิ่งอ่อนต่อโลกอยู่
บางที่ก็อาจจะเป็นความผิดของผมเองเหมือนกัน ที่เลี้ยงแดฮยอนมาแทนพ่อแม่ที่ต้องบินไปทำงานที่นั่นที่นี้บ่อย เลี้ยงแดฮยอนในแบบที่ถ้าแดฮยอนเจออะไรที่สะเทือนใจมากๆ ผมก็ไม่รู้ว่าน้องผมจะเป็นยังไง
แดฮยอนไม่ใช่เด็กอ่อนแอ เพียงแต่อ่อนต่อโลกเกินไป...
แดฮยอนมองโลกในแง่ดีเกินไป จนไม่รู้ว่าใครว่าร้าย...
แดฮยอนให้อถัยคนง่ายเกินไป นั่นทำให้ผมกลัวเพราะคนพวกนั้นจะกลับมาอีก...
แล้วถ้าเค้าปกป้องแดฮยอนไม่ทันล่ะ...
ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับแดฮยอน...
พี่ชายคนนี้... จะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง
รวมทั้งไอคนที่มันทำร้ายน้องชายพี่เช่นกัน
To be continued...
B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P
มาซะดึก... พี่บังเริ่มพูดเยอะขึ้น นิดนึง... #ฮาฮิ
Fly
ความคิดเห็น