คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : [SF] Winter Love... 1/?? >BangDae
Title : Winter Love
Pairing : BangDae
Chapter : 1/??
Note : ขอโทษนะงับ ที่ไรท์แต่ง บังแด้อีกแว้วววว ฮาฮิ อย่าพึ่งเบื่อกันนะ เดี๋ยวจบอันนี้...
ไรท์จะเปิดรีเควสคู่ เพื่อต้อนรับฉลองคริสต์มาสและปีใหม่ ไรท์จะเปิดห้องรีเควสคู่
ไหนก็ได้ ใครเคะใครเมะก็ได้ แต่!! ในบีเอพีเท่านั้นนะ (^[]^)/
December 21, 2013
WINTER ฤดูหนาวเป็นช่วงที่อากาศค่อนข้างหนาวเย็นมาก แต่เป็นช่วงที่ทุกคนรอคอย เป็นฤดูแห่งการเฉลิมฉลองเทศกาลคริสต์มาสและปีใหม่ เป็นช่วงที่คักคึกที่สุดในเกาหลีเลยทีเดียว ชาวเกาหลีจะสนุสนาน เพลิดเพลินกับกิจกรรมฤดูหนาวเช่น ปั้นตุ๊กตาหิมะ ปาหิมะ หรือเล่นสกี
ความหมายทั่วไปของฤดูหนาวที่หาได้ตามอินเทอร์เน็ต และร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงโดยมีผ้าห่มคลุมอยู่ถึงสามผืน ก่อนที่จะขดตัวเข้ากับผ้าห่ม พร้อมเป็นคนที่ไม่ชอบอากาศหนาว แต่ร่างเล็กก็ชอบหิมะ จนล่าสุดก็เป็นหวัดไม่สบายในที่สุด ทั้งๆก็จะใกล้วันคริสต์มาสเข้าไปทุกที แต่กับต้องนอนจมอยู่กับเตียงไปไหนไม่ได้นอกจากอยู่แต่ในบ้าน ด้วยความเป็นห่วงของพี่ชายที่กลัวว่าอาการของน้องชายจะแย่ลงกว่าเดิม
“ แดฮยอน... ลุกมากินข้าวต้มก่อนครับ? จะได้กินยากำลังร้อนๆเลย เดี๋ยวเย็นหมด ”
เสียงของบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายเข้ามาในห้องโดยที่ไม่ชอบเคาะประตูก่อน เป็นแบบนี้ทุกครั้ง
“ ฮยองงง ผมบอกแล้วไงว่าถ้าจะ ฮาดๆ ฮัดชิ้ววว ฟืด เข้ามาให้เคาะประตูก่อน ”
ร่างเล็กที่โผล่มาให้เห็นแค่หัวจากผ้าห่มหนาสามผืน จมูกน้อยๆที่ตอนนี้แดงจางๆเพราะอาการหนาวบวกกับมือเล็กที่ชอบขยี้จมูกแรงๆ
คนเป็นพี่ชายที่เห็นภาพตรงหน้าก็อดที่จะเอ็นดูไม่ได้ ก็น้องเค้าน่ารัก น่าเอ็นดูขนาดนี้
ต่อให้โตแค่ไหนในสายตา คิมฮิมชาน พี่ชายคนนี้ ก็ยังคิดว่าคิมแดฮยอน เป็นแค่เด็กน้อยที่ต้องคอยดูแลอยู่ใกล้ๆอยู่ดี
“ ครับๆ ฮยองผิดเองครับ มานี่มา ลุกไหวมั๊ย หื้ม ”
ฮิมชานวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปหาน้องชายตัวเล็กของตัวเอง ยิ่งมองแบบนี้เค้าก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังดูแลลูกแมวอยู่ไม่มีผิด ฮิมชานหยิบทิชชูที่หัวเตียงเช็ดน้ำมูกให้น้องชายโดยไม่คิดจะรังเกียจด้วยซ้ำ เพราะเป็นพี่ชายก็ต้องดูแลน้องชายมันเป็นธรรมดา แต่มันไม่ใช่สำหรับคนเป็นน้องชาย
“ งื้มมม โตแล้ว ฟืด เค้าเช็ดเองได้ ”
แดฮยอนพูดก่อนจะซุกหน้าเข้ากับผ้าห่มทั้งสามผืนนั่นแหละ หน้าตางัวเงียบวกกับทรงผมที่ชี้ฟูไม่เป็นทรง ผมสีเทาปนฟ้าอ่อน ยิ่งขับให้ใบหน้าน้องเค้าที่ปกติก็เหมือนแมวอยู่กับตอนนี้ที่นอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่
น น่ารัก...
“ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะให้ป้าจางเอาผ้าห่มไปซักให้หมดเลย... ”
ฮิมชานพูดขึ้นด้วยความหมั่นไส้ น้องใครไม่รู้น่าแกล้งชะมัด
“ งื้มมม ไม่เอา ฟืด ฮิมชานฮยองอย่าเอาไปให้ซักนะ... เค้าหวง ”
มาแล้วแดฮยอนน้อยโหมดอ้อนเล่นแบบนี้ฮยองก็ใจอ่อนกันพอดีสิ แดฮยอนอาา
แดฮยอนพูดจบก่อนจะกอดผ้าห่มทั้งสามผืนเอาไว้แน่น สายตาที่มองมาที่พี่ชายตนเองด้วยสายตาอ้อนปนเหมือนแมวน้อยไม่มีผิด ทั้งยังเหมือนแมวที่กำลังหวงปลาย่างของตัวเองไม่มีผิด
นี่บอกตามตรงเลย... ผมอยากเป็นผ้าห่ม
.
.
.
.
.
.
.
.
คิดอะไรกันอยู่ครับ... ผมแค่อยากทำให้น้องอบอุ่น
“ ครับๆ ไม่ก็ได้… ลุกขึ้นมากินข้าวต้มก่อนเร็วจะได้กินยาเด็กดื้อ ”
ฮิมชานจับลูกแมว ในผ้าห่มให้ลูกขึ้นมากินข้าวต้มจะได้กินยาสักที
แดฮยอนยอมลุกขึ้นมากินแต่โดยดีเพราะเริ่มรู้สึกหิวแล้วด้วยเหมือนกัน แต่ปัญหาอย่างนึงคือ...
ไม่อยากกินยาอ่า
“ ถ้ากินหมด... เค้าไม่กินยาได้มั้ย? ฮิมชานฮยอง มันขมอ่า ”
แดฮยอนที่กินข้าวต้มที่ตอนนี้ไม่ต้องเป่าสักนิดเพราะมันอุ่นๆไม่ร้อนแล้ว แถมยังกินเอาๆ ทั้งที่ป่วยอยู่แท้ๆ แต่กับไม่มีอาการอยากอาหารเลยสักนิด มันทำให้แดฮยอนหายป่วยเร็ว แต่ก็ป่วยง่ายเพราะไอความชอบกินโน่นกินนี่ไปเรื่อยเหมือนกัน
น่ารักอีกแล้ว…
แต่!! คราวนี้ยอมตามใจไม่ได้หรอกครับ!!!
“ ไม่ได้ครับ กินยาเร็ว... ”
“ ไม่กิน! หายแล้ว!! ฮาดๆ ฮัดชิ้วววว ฟืดดด ”
“ ถ้ายังดื้อแบบนี้... แดฮยอนกำลังทำให้ยองแจเหนื่อยที่ต้องอยู่ที่ร้านคนเดียวนะครับ... ช่วงนี้ใกล้เทศกาลคริสต์มาสแล้วด้วย ”
“ ฟืดดด แล้วจงออบไม่อยู่หรอฮะ? ”
“ น้องติดสอบน่ะ... วันนี้เลยขอลา หรือ... จะให้จุนฮงไปช่วยมั้ย? ฮยองจะได้โทรตาม ”
“ ร รีบเอายามีให้เค้ากินเลย!! ฟืดดด ”
แดฮยอนรีบหยิบยาไปแล้วกินน้ำกลืนยาอย่างรวดเร็ว
ไม่ใช่ว่าแดฮยอนไม่ชอบ จุนฮง แต่เพราะ...
จุนฮงเคยมาที่ร้านครั้งนึง
และ... ร้านเกือบพัง!!!
เพราะจุนฮงเคยเกือบทำให้เตาอบขนมระเบิด
ดีที่ยองแจเจอแล้วจัดการได้ทัน
ถึงจะเพราะความไม่รู้ก็เถอะ...
แต่น้องเค้าอันตรายเกินไปสำหรับร้านผม TT
B.A.P.A.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P
December 22, 2013
กริ๊งๆ!!
JAEDAE’s BAKERY ยินดีต้อนรับครับ...
ร่างสูงที่พึ่งเดินเข้ามาในร้านเบเกอรี่ไม่ได้มองไปยังเจ้าของรอยยิ้มที่กล่าวคำต้อนรับเลยสักนิด ก่อนจะเดินไปนั่งยังที่ประจำของตัวเอง จนตอนนี้มันเริ่มกลายเป็นกิจวัตรประจำวันที่ต้องทำไปแล้ว
“ Espresso เหมือนเดิม... สินะครับ ”
“ ...ครับ ”
แดฮยอนพูดกับลูกค้าประจำที่มักจะมาตรงเวลาเสมอ ทุกวันที่ 22 ของเดือนจะมานั่งที่นี้ประจำ จะสั่งแค่เอสเพรสโซดื่มสักพักแล้วก็กลับ อาจจะเพราะแดฮยอนสงสัยเลยเผลอสังเกตคนๆนี้แบบไม่รู้ตัว แต่กว่าจะรู้ตัวสายตาก็จับจ้องอยู่ที่คนๆนี้ไปแล้ว คุณคนนี้มักจะมานั่งจิบเอสเพรสโซพลางจ้องมองไปที่โทรศัพท์ในมือตัวเองเสมอ เหมือนกำลังรอคอยอะไรบ้างอย่าง ถ้านับๆ คุณคนนี้มาที่ร้านถ้ารวมครั้งนี้ก็คนที่ 11 แล้วจะนะ 11 เดือนเลยหรอ? กินแต่เอสเพรสโซไม่เบื่อบ้างหรือไงกัน? แล้วเคยมีครั้งนึงตอนที่แดฮยอนไปเก็บค่ากาแฟ เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นแววตาของคุณลูกค้าคนนี้ ถึงจะแค่เพียวแวบเดียวเท่านั้นก็ตามทีแต่เค้ารับรู้ได้ถึงความรู้สึกของคุณคนนี้ผ่านดวงตาสีดำชวนหลงไหลนั้น
เหงา
เศร้า
เดียวดาย
และสิ่งที่เข้ามาอยู่ในความคิดของแดฮยอนตอนนี้ก็คือ... ใบหน้าของคุณคนนั้น และความรู้สึกบางอย่างที่เข้ามาก่อขึ้นในจิตใจ
อยากดูแลคนๆนี้
อยากทำให้ดวงตาแสนเศร้านั่นมีความสุข
อยากเห็นรอยยิ้มของคนๆนี้
แค่สักครั้งก็ยังดี...
“ ด ฮยอน แดฮยอนนน!!! ”
“ อ อะไรยองแจ!! เสียงดังลูกค้าตกใจกันหมดพอดี ”
ยองแจทำหน้าเอือมๆให้เพื่อนของตัวเอง ก่อนจะชี้ให้ดูโดยรอบร้าน ซึ่ง... ไม่มีใครอยู่แล้วตอนนี้
“ คงแกคนเดียวแล้วล่ะที่ตกใจ ไอเหมียวเอ้ยยย ”
ว่าจบก็ขยี้ตัวเพื่อนตัวเองด้วยความหมั่นไส้ เค้าดูแดฮยอนตลอดทำไมจะไม่รู้ว่าแดฮยอนคิดอะไรอยู่แค่ไม่อยากพูดให้ตัวเองต้องเจ็บไปมากกว่านี้ก็เท่านั้น
ผมโทรหาฮิมชานฮยองให้มารับที่ร้านแต่ฮิมชานฮยองบอกว่าอาจจะมาช้าหน่อยผมก็เลยบอกให้ยองแจกลับไปก่อน ไว้ฮิมชานฮยองมาค่อยให้มาช่วยปิดร้านก็ได้ว่าแต่... หิมะเริ่มตกอีกแล้ว
ผมที่หยิบไอแพดในเป๋มาเล่นฆ่าเวลาแต่ก็นะ มันก็ยังรู้สึกเบื่ออยู่ดี...
ก่อนจะมองออกไปเห็นคุณคนนั้น ลูกค้าที่พึ่งออกจากร้านไปได้สักพัก หิมะก็เริ่มตกแรงแล้วด้วยนะเนี่ย ทำไมถึงไปยืนตากหิมะแบบนั้นกัน
ไม่ต้องคิดอะไรนาน ร่างเล็กเดินออกจากร้านไปอย่างรวมเร็วสองขาก้าวไปหาคนที่ยืนอยู่เหมือนไม่สนสิ่งโดยรอบด้วยซ้ำ แดฮยอนดึงแขนเสื้อเพราะไม่ทราบชื่อของคนตรงหน้า ก่อนจะดึงคนๆนี้ให้เดิมตามตัวเองมา พลางพูดไปแกมบ่น(?)ด้วยและคนที่ถูกดึงก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรแต่กับเดินตามแรงดึงของคนตัวเล็กเงียบๆ อย่างง่ายดาย พร้อมกับจ้องมองแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่เดินไปที่ร้านที่ตัวเค้าเองพึ่งจะออกมา
ร่างเล็กผลักประตูเข้ามาในร้านก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนเสื้อของตัวที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อด้วยซ้ำ แล้วก็คิดขึ้นได้ว่าไปลากเค้าแบบนี้เป็นใครก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ
“ อ่อ คือขอโทษที่ลากคุณมานะ แล้วก็... จริงดิ!! ใครเขาให้ยืนตากหิมะกันอยากแข็งตายหรือไง เอาจริงๆมันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของผมหรอกนะ เพียงแต่... อืม อ่อ ถ้าคุณเป็นอะไรขึ้นมาใครเค้าเห็นก็จะหาว่าผมเป็นคนไม่มีหัวใจบ่อยคนให้หนาวตาย แฮ่กๆ โอเค... อ่อ แล้วก็นะ นั่งลงแปปนึงเดี๋ยวไปเอานมร้อนๆ มาให้กินได้ใช่มั้ย? แต่กินไม่ได้ก็ต้องกิน ไม่ต้องมาทำหน้างง คุณฟังที่ผมพูดบ้างหรือป่าวเนี่ย? ลืมเอาปากมาหรอ? ผ ผมขอโทษนะลืมตัว อ่อ อีกอย่างผมไม่ได้ทำให้คุณคนเดียวหรอกไม่ต้องคิดอะไรผมจะกินเองด้วย โอเคนะ ผมไปล่ะ... แปปนึง เดี๋ยวมา ”
ร่างเล็กพูดเหยียดยาวก่อนจะเดินหายไป ทิ้งให้ร่างสูงนั่งอยู่กับที่ตอนนี้ร่างสูงกำลังอยู่ในอาการงง ขนาดคนที่ไม่รู้จักกันยังพูดขนาดนี้เลยหรอ? แถมยัง... ใจดีด้วยทั้งๆที่ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ
ดีใจ
คำเดียวที่เข้ามาในห้วงความคิดของร่างสูงตอนนี้
ชีวิตเขาที่มีแต่คนวิ่งหามันไม่เคยมาจะความจริงใจเลย ดีแต่จะหลอกลวง แย่งชิงเพื่อเข้าหา เค้าก็แค่หวังว่าจะมีคนที่จริงใจกับเค้าสักคน เพียงแต่ก็มีอยู่คนนึง... แต่ก็ทิ้งกันไปแล้ว
“ คุณๆ นี่คุณ!! เอ้านมร้อนดื่มซะสิ เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอกผมไม่ไปอุ่นให้อีกรอบหรอกนะ ”
ตอนที่ร่างสูงกำลังคิดอะไรไปเรื่อย ร่างเล็กก็โผล่มาพร้อมกับแก้วในมือทั้งสองใบ ยื่นให้ร่างสูงก่อนจะวางลงเมื่อคนตรงหน้าไม่ได้ยื่นมือมารับมันไป
“ ยังจะมาทำหน้างงอีก? ผมถามจริงๆนะ คุณ... ไม่ได้เอาปากมาหรอ? ”
ร่างเล็กถามด้วยความสงสัยก่อนจะจิบนมร้อน จนมีคราบนมติดอยู่ที่ปากบนเจ่อแกมยั่วตลอด เวลา ซึ่งเจ้าตัวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า มีคราบนมติดอยู่
เหมือนลูกแมว
ยิ่งเอียงคอมองเค้าด้วยความสงสัยนั่นอีก ดวงตากลมใสนั่น ยู่ปากเหมือนไม่พอใจนั่นอีก
มันอดขำไม่ได้จริงๆ จะว่าน่ารักก็ใช่ จะว่าน่าเอ็นดูก็ถูก
คนตรงหน้าไม่ตอบเพียงแค่ยิ้มน้อยๆให้แมวน้อยขี้สงสัยตรงหน้าก่อนจะ หยิบกระดาษทิชชู่ยื่นให้คนตรงหน้า แต่ร่างเล็กกับงงแต่ก็หยิบทิชชู่ไปแต่โดยดี ร่างสูงเลยชี้ไปที่ริมฝีปากของตัวเอง ตรงที่มีคราบนมติดอยู่
ช่าๆๆๆๆๆ โอเค... ผมกำลังเขิน เพราะดันกินนมเลอะปาก โคตรเด็กอ่ะบอกตรง อับอายดิ
แล้วก็พึ่งมาบอกนะ!!
ร่างเล็กพอรู้ตัวก็รีบเช็ดปากของตัวเองทันที
“ ปากก็มีพูดมั่งก็ได้... ”
แดฮยอนก็ยังคงอยากให้คนตรงหน้าพูดบ้างอะไรบ้าง เอาจริงก็เคยได้ยินเสียงนะแต่แค่ไม่มีกี่และไอไม่กี่ครั้งที่ว่าก็...
Espresso...
ครับ...
ทำตัวอย่างกับเป็นหุ่นยนต์โดนป้อนข้อมูลมาแค่นี้หรอ? เอาจริงเจอกันตั้ง 11 ครั้งไม่ใช่น้อยๆนะ แต่ได้ยินแค่เนี่ย? ผมรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนพูดมากไปเลยบอกตรง...
ว่าแต่... หนาวแฮะ
คิดแค่นั่นผมเลยเอาถุงมือในเป๋ออกมาใส่ ก่อนนะสงสัยเห็นมาคนตรงหน้าที่พึ่งยอมจิบนมและมองออกไปนอกหน้าต่าง เฮ้ยๆ สนในใจบ้างสิ เฮ้อ... จริงๆเลยน่าก่อนจะลืมตัวสังเกตคนตรงหน้าอีกครั้ง คนๆนี้มักจะทำให้ผมหลงไหลทุกที่สิให้ตายเถอะ!!
ดวงตา
สันจมูก
ปากเรียวบางนั่น
มือเรียวสวย สวยมากๆเลย...
เว้ยยย นี่ผมกลายเป็นไอโรคจิตชอบแอบมองชาวบ้านไปแล้วหรอ!!!
แต่... ก็ละสายตาออกจากคนตรงหน้าไม่ได้จริงๆ ก่อนจะสังเกตเห็นว่าคนตรงหน้ามีแค่เสื้อโค้ทที่ใช่กันหนาวไม่หนาวหรือไงกันนะ
ก่อนจะได้พูอะไรฮิมชานฮยองก็มาถึงแล้ว ตอนแรกฮิมชานฮยองก็ถามว่าอีกคนที่อยู่กับผมเป็นใครผมก็เล่าให้ฟัง และอยู่คนๆนั้นก็ลุกขึ้นออกไปเลย
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องลุกออกมาตามคนๆนี้ด้วย
ก็แค่คิดว่าข้างนอกมันหนาว
แค่นั้นจริงๆ!!!
“ นี่!! คุณหยุดก่อน... ”
ผมเรียกเขาตอนแรกก็นึกว่าคนๆนี้จะไม่หันกลับมาซะอีกแต่เค้าก็ยอมหันมาและหยุดรอผม
“ ผมคิดว่าคุณคงหนาว... แล้วก็!!! ห้ามปฏิเสธเด็ดขาดด้วย!!! ”
แมวน้อยที่อยู่ตรงหน้าผมตอนเหมียวลูกแมวกำลังขู่ฟ่อยู่ไม่มีผิด แต่มันไม่ได้ดูน่ากลัวเลยสักนิด
น่ารัก...
“ ………………………… ”
“ โอเคผมลืมไปคุณไม่ได้เอาปากมา มานี่สิเร็วๆ ”
แดฮยอนที่เห็นว่าคนตรงหน้าเอาแต่มองแบบงงๆเลยเดินเข้าไปหายเอง ดึงผ้าพันคอของตัวเองออกไปพันไว้ที่คอของคนตรงหน้า ถึงจะมีเพียงแสงไฟน้อยๆ ข้างทางแต่แดฮยอนก็เห็นว่าหูของคนตรงหน้าแดง แดฮยอนใช้มือทั้งสองข้างประกบที่ใบหูทั้งสองข้างของคนตรงหน้า สักพักก่อนผละออกเอาที่ปิดหูของตัวเองใส่มันให้คนตรงหน้า ที่นิ่งค้างไปเลย
“ ทำตัวให้ต้องดูแลเป็นเด็กเล็กๆไปได้ ไปนะ... ”
ร่างเล็กว่าจบก็เดินกลับไปที่รถของพี่ชายตัวเองเพราะตอนนี้แดฮยอนกำลัง...
หนาววววววววววววววววววววววววววววววววว
B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P
ตอนนี้บังยงกุกกำลังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
วันนี้นอกจากเขาจะโดนว่า ว่าไม่มีปากแล้วยังโดนหาว่าเป็นเด็กเล็กๆ
อาจจะฟังดูแปลกๆนะที่ตอนนี้ตัวเค้ากำลังดีใจ
และเหนือสิ่งอื่นใด...
เค้ากำลังยิ้ม อีกครั้ง....
ทั้งๆ ที่เลือกจะไม่สนใจกันก็ได้แท้ๆ แต่กลับให้ความอบอุ่นกับเค้า ทั้งทางร่างกายและจิตใจ ที่เหน็บหนาวไร้คนสนใจ ทั้งๆที่เป็นคนอื่นแท้ๆ ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ แค่มองผ่านแบบไม่สนใจก็ได้ ถ้าเป็นคนอื่นก็คงมองข้ามเค้าไป ถ้าไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเค้าเป็นใคร
ถ้าบอกว่าตอนนี้เค้ากำลังตกหลุมรักคนๆนี้... จะผิดมั้ย?
รอยยิ้มที่ถูกประทับขึ้นบนใบหน้า รอยยิ้มอบอุ่นที่หากใครได้เห็นคงเป็นต้องตกหลุมรักหรือหลงใหลได้ไม่ยาก รอยยิ้มที่เจ้าตัวก็คิดว่า... คืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยยิ้มแบบนี้เป็น
ขอบคุณนะ... ลูกแมวน้อย
ที่ทำให้ฉันได้สัมผัสกับคำว่าอบอุ่น
to be continued...
B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P.B.A.P
สนุกกันป่าววววววว >/////////////< งื้มมมม ขอโทษนะงับที่ให้ยงกุกกี้พูดแบบนับคำได้ #ฮา
สำหรับคนที่เล่นทวิตแล้วไปอยากเม้นไรงี้ ทักได้นะงับบบบ ไรท์ไม่กัด @Cos_tp588
ปล. เพราะไรท์คือ ทาสรักบังแด้... #ปล่อยพลัง
เอาบังยงกุกกี้มานอนรอตอนต่อไปเป็นเพื่อนจ้าาาาา...
Fly
ความคิดเห็น