[B.A.P] OS&SF BangDae & All Dae

ลำดับตอนที่ #12 : Close friend or A dear friend [JaeDae]

Title  :  Close friend or A dear friend.

Pairing  :  Jae  x Dae

Note  :  จบไปอีก 1 เรื่อง #ปาดเหงื่อหวังว่ารีดทั้งหลายจะชอบกันนะ  >[]<

YOUNGJAE  PART.

ผมไม่เคยคิดหรอกคับ...

ว่าเราจะได้มาเป็นเพื่อนที่สนิทกันจนถึงทุกวันนี้...

คงเพราะเราอาจจะ... มีอะไรที่ไม่เหมือนกันสักเท่าไหร่

แต่เพราะนั้นล่ะมั่งคับ ทุกวันนี้...

ผมถึงกลายเป็นคนที่...  แอบรักเพื่อนสนิท

ของตัวเอง... โดยที่เขาอาจจะรู้ แต่ทำเป็นไม่ใส่ใจก็ได้

2 ปีก่อน...

ผม ยู ยองแจ ตอนนั้นที่ผมอยู่มอต้น ผมแทบจะไม่ค่อยมีเพื่อนเลยด้วยซ้ำ...

ถึงจะมี แต่คงเป็นเพราะผมเองที่วันๆเอาแต่เรียนไม่ก็เข้าห้องสมุด เลิกเรียนก็กลับบ้าน วันหยุดก็อยู่บ้าน มันเลยทำให้ผมไม่ค่อยมีเพื่อน...

แต่ถ้าถามว่าผมแคร์มั๊ย?

ผมไม่อยากใส่ใจมากกว่า...

เอาจริงๆผมก็อยากมีเพื่อนที่สนิทด้วยนะ

แค่ใครสักคน... ที่เข้าใจกันก็ยังดี

พอตอนมอปลาย ผมต้องย้ายโรงเรียนเพราะพ่อกับแม่ของผมพวกท่านรู้เรื่องที่ผมไม่ค่อยมีเพื่อน ซึ่งจริงๆก็ไม่มีสักคนจริงๆนั้นแหละ อาจจะดูเหมือนผมเลือกคบคนหรือหยิ่งแต่จริงๆไม่ใช่เลย...

ผมก็แค่มีโลกส่วนตัวสูงเกินไป รักความสงบมากเกินไปก็ได้มั้ง?

แต่จะให้ผมทำยังไงล่ะ? ก็ผมเป็นแบบนี้อยู่แล้ว? ผมต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครล่ะ?

ถ้าจะเป็นเพื่อนกัน เขาก็ต้องเข้าใจ และเข้ากับเราได้เพราะสิ่งที่เราเป็น? ไม่ใช่หรอ?

พอเข้ามาโรงเรียนใหม่วันแรก...

มีคนมาทักผมแต่... ทำไงได้ล่ะ

ผมเป็นคนพูดไม่เก่ง

อย่างดีก็แค่ยิ้มๆ และหันมาสนใจหนังสือในมือต่อ

จนมีคนเดิมเข้ามาพูดกับผมอีกครั้ง...

“ นายน่ะ... มีคนฝากมาถาม ”  ผมไม่ได้ตอบอะไรคนที่คุยกับผมอยู่ตอนนี้... ผมก็แค่เงยหน้ามองเขา และยิ้มให้เป็นมารยาทเหมือนกับทุกๆคน เพื่อให้เขารู้ว่าผมสนใจในสิ่งที่เขาพูด ผมไม่ได้เป็นคนไร้มารยาทหรอกนะ

“ นายน่ะ... เป็นเด็กเก็บกดหรอ? ”  หึ มาถึงวันแรกแท้ๆ นี่ผมก็กลายเป็นเด็กเก็บกดไปแล้วหรอ? หรือเพราะการที่ผมไม่ค่อยคุยหรือสุงสิงกับใคร วันๆอยู่แต่กับหนังสือ ชอบอยู่คนเดียว เป็นเด็กใส่แว่น...

ถ้านั้นเรียกว่าเป็นเด็กเก็บกดก็คงจะใช่ล่ะมั้ง... ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรเขา ผมก็แค่ยิ้มให้เขาก่อนจะหันไปสนใจหลังหนังสือเหมือนเดิม

“ แปลกคน... ”  และคนนั้นที่ทักผมก็เดินออกจากห้องไป ตอนนี้ยังเป็นช่วงพักกลางวัน คนส่วนใหญ่ก็คงอยู่กันตามโรงอาหาร สนามบอล หรือบาส แต่มันคงไม่ใช่กับผม หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็ขึ้นมาที่ห้องเรียนเลย ตอนแรกผมว่าจะไปห้องสมุดสักหน่อย แต่ตอนที่เห็นห้องสมุดมันไม่ได้เงียบสงบอย่างที่ผมต้องการเลยสักนิด ก็เลยต้องมานั่งที่ห้องและโชคดีที่ไม่ดีใครอยู่เลยจนกระทั้ง คนนั้นแหละ... ที่เข้ามาทักผม

หลายอาทิตย์ต่อมาทุกอย่างก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนเท่าไหร่...

ถ้าจะมีอะไรที่เปลี่ยนไปก็คง... เป็นตัวของผมเอง

ช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาคนที่เข้ามาทักผมวันนั้น ผมถึงได้รู้ว่าเขาชื่อ จอง แดฮยอน

เขาเป็นคนร่าเริง ทั้งที่ตอนแรกดูเหมือนจะเป็นคนเงียบๆไม่ต่างอะไรจากผมด้วยซ้ำ แต่พอเริ่มสนิทกับเพื่อนในห้องเขาก็เป็นตัวเองมากขึ้นล่ะมั้ง จากที่ผมคิดน่ะนะ...

หลังจากวันนั้น... เขาก็มักจะมาชวนผมไปกินข้าวด้วยกันบ้างล่ะ... ซึ่งมันเหมือนออกแนวบังคับ

ชวนกลับบ้านด้วยกันทั้งๆที่ไม่จำเป็นด้วยซ้ำ สำหรับคนที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทกัน... อย่างผมกับเขา

แต่ก็นะ เพราะความเอาแต่ใจ ดื้อเปิดเผย ผมก็เลย... ต้องทำตามเขาเกือบทุกอย่าง

แต่ก็ ไม่ได้รู้สึกอึดอัดหรือรำคาญอะไร...

ปัจจุบัน...

หลังจากนั้นก็ผ่านมา 2 ปีแล้ว... ที่ผมกับแดฮยอนเรากลายมาเป็นเพื่อนสนิทและเพื่อนรักกัน อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าผมก็ต้องจบออกไปจากโรงเรียนนี้ และก็คงอาจจะไม่มีโอกาสได้เจอหรืออยู่กับแดฮยอนแบบนี้อีกแล้วก็ได้เพราะผมกับแดฮยอนเรามีอะไรไม่ค่อยเหมือนกัน อย่างที่ผมบอก...

แต่เราก็ยังอุตส่าห์เข้ากันได้...

ไม่สิ ต้องบอกว่า... ผมดีใจที่เขาเข้ามาเป็นเพื่อนกับผม

และเข้ามาในหัวใจของผม...

จนถึงทุกวันนี้...

“ ยองแจจจจจจ ”  ผมนั่งรอเขาอยู่ที่โรงอาหารโต๊ะประจำที่ผมกับเขามักจะนัดเจอกันทุกเช้า เพราะแดฮยอนไม่ค่อยชอบกินข้าวเช้าก่อนมาโรงเรียน อาจจะเพราะตื่นสายด้วยล่ะมั่ง เอาจริงๆผมก็ไม่ได้ชอบกินนักหรอก ข้าวเช้าน่ะ...

ผมก็แค่อยากให้เขากินข้าวเช้าบ้างเพราะมันมีประโยชน์และผมก็แค่อยากกินข้าวเช้าพร้อมกับแดฮยอนด้วย

“ ทำไมวันนี้มาเช้าจัง หื้ม ”  ผมก็แค่อยากแกล้งเขาบ้างแค่นิดหน่อยแต่บ่อยๆก็เท่านั้นเอง

“ เช้าที่ไหนล่ะ ยองแจไม่ต้องมาประชดเลย อีก 15 นาทีจะเข้าห้องอยู่แล้ว ”  ก็รู้แฮะ... หึ น่ารักจังเลยน้า จอง แดฮยอน

“ วันนี้ตื่นสายล่ะสิ ทำการบ้านดึกหรอ? ”  ซึ่งผมคิดว่าไม่น่าใช่เพราะปกติ แดฮยอนมักจะมาของผมดูแทบจะตลอด ดันมีพรสวรรค์ด้านการลอกเก่งและเร็วอีกตังหาก...

แต่เพราะเขาเป็นแบบนี้แหละมั้ง... ผมถึงชอบเขา จนตอนนี้มันกลายเป็นรักไปแล้วด้วยซ้ำ

“ นี่อย่ามาประชด ก ก็คุยกับแฟนอยู่นอนดึกไปหน่อย... ”  เจ็บคับ... ใช่อีกเหตุผลที่ผมไม่ได้บอกความรู้สึกของตัวเองกับแดฮยอนให้ชัดเจนนัก คงเพราะ... แดฮยอนมีแฟนแล้ว

และแฟนแดฮยอน เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักและนิสัยมากด้วย ผมเคยเจอเธอบ่อยๆเวลาเธอมาหาแดฮยอน แค่ผมคิดจะบอกรักแดฮยอนก็ผิดตั้งแต่ที่ผมรักเขาแล้วล่ะ เพราะทั้งผมและเขาเราเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่...

แต่ผมเคยบอกแดฮยอนไปแล้วหลายครั้ง... แต่เขามักจะคิดเสมอว่าผมแกล้งเขา

ซึ่งเขาบอกผมเสมอว่าเขาไม่ชอบ... ที่ผมชอบเล่นอะไรแบบนี้

“ แดฮยอนอาาา ฉันรักนายนะ ”

“ นี่ ยองแจอย่าเล่นไม่ตลก เพื่อนมันเข้าใจผิดกันหมดแล้วววว ”  นายจะรู้บ้างมั๊ย... ว่ามันคือความรู้สึกจริงๆของฉันน่ะ

“ แดฮยอน... นายเคยรู้บ้างมั๊ย? ว่าฉันไม่เคยคิดกับนายแค่เพื่อน ”

“ ยองแจ นายเป็นอะไรมากมั๊ย? รู้หรือป่าว นายจะทำให้อึนจี เข้าใจผิดนะ ถึงเธอจะเชื่อใจฉัน แต่นายเลิกเล่นแบบนี้สักที ”

แดฮยอน นายจะรู้บ้างมั๊ย ว่าสิ่งที่พูดออกมา... มันทำให้เจ็บจนพูดไม่ออกเกือบทุกครั้งเลยนะ

จอง แดฮยอน นายเนี่ย... น่ารักแต่ใจร้ายจังเลยนะ

ผมเคยบอกกับเขาครั้งนึง ก่อนที่แดฮยอนจะคบกับอึนจีด้วยซ้ำ...

แต่เขาก็คิดว่าที่ผมบอกรักเขา มันคือการที่เพื่อนคนนึงรักเพื่อนอีกคนก็เท่านั้น

อีก 5 เดือน...

ผมกับแดฮยอนก็จะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เพราะผมจะไปเรียนต่อที่มหาลัยออกซ์ฟอร์ด ซึ่งมันเป็นความต้องการของผมตั้งแต่เด็กๆ และพ่อกับแม่ของผมพวกท่านก็เห็นด้วย

แต่ผมไม่บอกแดฮยอนหรอก... อีกอย่างคงเพราะเขาไม่เคยถามผมด้วยล่ะมั้ง

“ ยองแจจจจจ ”  วันนี้แดฮยอนอารมณ์เสียมาแต่เช้า ผมขอเดาว่าคงทะเลาะกับอึนจีมา

“ ทะเลาะกับอึนจีหรือไง? ”  ผมปิดหนังสือที่อ่านอยู่ก่อนจะดันจานข้าวที่สั่งมาเตรียมไว้ให้แดฮยอนแล้ว...

“ ยิ่งกว่าทะเลาะอีก หลังๆมานี่ที่ทะเลาะกันบ่อยก็เรื่องเดิมๆ จนเมื่อวานฉันออกไปเที่ยวกับจงออบน้องข้างบ้านน่ะ ถึงได้รู้ว่า... อึนจี คบกับรุ่นพี่ฮิมชาน ”  เดี๋ยวนะ เป็นไปได้ยังไง อึนจีออกจะน่ารักนิสัยดี ไม่ได้ดูเป็นคนเจ้าชู้เลยนะ

“ รุ่นพี่ฮิมชาน? ”  ผมงงจนพูดไม่ออกนิดหน่อย ผมเคยเห็นรุ่นพี่ฮิมชานทะเลาะกับอึนจีบ่อยๆ ทั้งก่อนและหลังที่ผมกับแดฮยอนจะไปเจออึนจีเสมอ

“ อึนจี บอกว่าเธอกับรุ่นพี่ฮิมชาน เคยคบกันมาก่อนแต่เลิกกันไปเพราะรุ่นพี่ฮิมชานเจ้าชู้ ก็เป็นช่วงที่ฉันไปขอคบกับอึนจีนั่นแหละ ”  อ่อ เรื่องเป็นแบบนี้นี่เอง และผมขอเดา... ฮิมชานมาขอคืนดี และก็ทำสำเร็จสินะ

“ แล้ว? ”  ผมมักจะแกล้งถามออกไปทั้งๆที่ก็มักจะรู้คำตอบของคนตรงหน้าอยู่แล้ว...

“ รุ่นพี่ฮิมชาน มาขอคืนดี... อึนจีเลยตอบตกลง แล้วก็ไปเดทกันจนเจอฉันกับจงออบนั่นแหละ ”  แดฮยอนดูหงอยๆ ไปนิดหน่อย ถ้าเทียบกับปกติ น่ะนะ...  ผมอาจจะเป็นคนเห็นแก่ตัวก็ได้แต่ขอบอกตามตรง... ผมดีใจนะ ที่เขาทั้งสองคนเลิกกัน  ดีใจที่อึนจีกับไปคบกับฮิมชาน...

ผมมันคนไม่ดีจริงๆ

ผมก็แค่คนธรรมดา

ที่อยากครอบครองคนที่ผมรัก

ผมคงไม่ผิดใช่มั๊ย?

ที่คิดว่านี่คือ... โอกาส

โอกาส ครั้งสุดท้าย...

“ แล้วไม่เสียใจหรอ? ”  ผมก็แค่อยากรู้ถึงมันจะเป็นเพียงคำถามโง่ๆ ที่ไม่ควรพูดออกไปสักนิดก็เถอะ

“ ไม่รู้สิ... เสียใจก็เสียใจอยู่หรอก แต่ไม่รู้ทำไม ฉันดีใจนะที่เขาสองคนกลับไปรักกัน... ฉันไม่เข้าใจตัวเองสักนิด  เฮ้อออออ ”   แดฮยอนถอนหายใจยาว ก่อนจะฟุบหน้านอนลงกับโต๊ะ

“ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป... ฉันเชื่อ ”  ผมพูดพลางใช้มือของตนเองขยี้หัวคนที่นอนเอาหน้าฟุบโต๊ะอยู่

“ อื้อ... รู้แล้วน่า ”  แดฮยอนพูดก่อนจะจับมือของผมที่อยู่บนหัวของเขาไว้ แดฮยอนจะรู้มั๊ยว่าแค่นี้... ผมก็มีความสุขแล้ว

“ เสาร์นี้... ไปดูหนังกันมั๊ย? ”  แต่สำหรับผม... ขอคิดว่ามันเป็นเดทของเราแล้วกันนะ

“ ไปๆๆ ยองแจเลี้ยงนะ โอเคๆ ตกลงแล้วนะ ”  และก็ได้ผลแดฮยอนกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม แดฮยอนมักจะเป็นแบบนี้เสมอ พูดเองเออเอง แต่เพราะเขาเป็นแบบนี้แหละ... ผมชอบนะ

จอง แดฮยอน นายจะน่ารักไปถึงไหนกันนะ

DAEHYUN  PART.

“ น นี่... เลิกจ้องได้แล้ว ค คนจะกินข้าว ”  ผมนั่งกินข้าวอยู่แต่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของยองแจตลอดแบบนี้ มันก็รู้สึกนะ ไม่ใช่ไม่รู้สึก เพราะสายตาของยองแจใช้มองมา ผมเองก็รับรู้มาตลอดนะ...

ไม่ใช่ว่าไม่คิดอะไร...

แต่เพราะ... กลัวการเปลี่ยนแปลง

และการจากลาแบบที่อึนจีทำล่ะมั้ง

ผมยอมรับ...

ทุกครั้งที่ยองแจมักจะมากอดผม

หรือแค่หอมแก้มผม...

ถึงบางทีมันจะดูเหมือนเขาแกล้งผมเล่นๆ

แต่ผมรู้ใจสั่นทุกครั้งนะ

ที่ยองแจทำอะไรแบบนี้...

ผมคิดว่าที่ผมไม่เสียใจอะไรมากคงเป็นเพราะผมอาจจะไม่ได้รักอึนจีแล้วก็ได้

ผมว่าผมคงรักคนตรงหน้าผมนี้นี้แหละ...  ยู ยองแจ

ผมคิดว่าไหนๆเราก็จะจบแล้วล่ะอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็ได้...

ถ้า... ยองแจมาสารภาพรักกับผมอีกครั้ง

ผม... สัญญาว่าผมจะไม่กลัว

และตอบรับรักของเขา

ด้วยความรู้สึกของผมเอง...

ฉันรักนายนะ ยู ยองแจ

YOUNGJAE  PART.

ถึงวันเสาร์แล้ว ผมตัดสินใจแล้วว่าจะสารภาพอีกสักครั้ง...

และจะบอกกับแดฮยอนเรื่องที่ผมจะไปเรียนต่อที่มหาลัยออกซ์ฟอร์ดด้วย...

ตอนที่ดูหนังอยู่ทั้งๆที่หนังก็ออกจากสนุกมากด้วยซ้ำแต่แดฮยอนกับหลับไปซ้ำงั้น...

แถมยังนอนเอาหัวมาซบไหล่ผมอีก คุณคิดว่าใครกันล่ะที่ได้กำไร...

ลมหายใจสม่ำเสมอนั่นทำให้ผมมั่นใจว่าแดฮยอนคงหลับไปแล้วจริงๆ ผมมันก็แค่คนฉวยโอกาส...

ผมใช้มือของตัวเองกุมมือของแดฮยอนไว้ อยากหยุดเวลาไว้แค่นี้...

ผมไม่อยากจากเขาไปไหนจริงๆ ไปเลยสักวินาที...

“ รักนะคับ ยู ยองแจรัก จอง แดฮยอน ”  ผมพูดกระซิบเพียงแผ่วเบา ก็นะผมไม่ได้อยากให้เขาได้ยินนี่นามันยังไม่ถึงเวลาก็เท่านั้น...

DAEHYUN  PART.

คือ... ผมหลับจริงๆนะ แต่ตื่นตั้งแต่ตอนที่ยองแจจับมือผมแล้ว

แต่ผมก็แค่อยากรู้ว่าเขาจะพูดจะไรหรือป่าว...

แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ เขายังรักผมอยู่...

“ รักเหมือนกัน จองแดฮยอน รัก ยู ยองแจ ”  ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับยองแจที่ตอนนี้หน้าของห่างกันไม่ถึงห้าเซน เพราะหน้าเขาเราใกล้กันเกินไปผมเลยตัดสินใจจะหลบสายตานั่นซะ...

แต่ไม่ทัน เพราะยองแจจับใบหน้าของผมไว้ก่อนจะประกบริมฝีปากของตัวเองเข้ากับปากของผม จูบที่นุ่มนวลที่รู้สึกได้ถึงความรู้สึกของกันและกัน... ก่อนจะแผ่วออก

“ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย... ”  ยองแจพูดแค่นั้นก่อนจะจับมือของผมและออกมาจากโรงหนังเลย ทำอะไรบ้าๆก็ไม่รู้... เขาก็เขินเป็นนะ จะบอกให้!!

ตอนนี้ ผมกับยองแจเรามาคุยกันในรถของยองแจโดยยองแจไล่คนขับรถของตัวเองให้ไปหาอาหารกินค่าเวลานานได้ยินดี ที่ผมได้ยินยองแจพูดน่ะนะ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันศูนย์อาหารก็มีทำไมไม่ไปนั่งคุยที่นั่น... หิวแล้วน่ะ จะบอกให้!!

“ แดฮยอนที่บอกรักกัน นายพูดจริงใช่มั๊ย? ”  ทำไมถามแบบนี้เนี่ย คนเขาอุตส่าห์ตัดสินใจกล้าพูดมาไป...

“ อ อื้อ ”  ผมไปไม่สบตาของยองแจเพียงแค่มองมาที่หน้าจอมือถือทำเป็นกดโน่นนี่ ทั้งๆที่ไม่รู้จะทำอะไร ผมก็แค่ทำตัวไม่ถูกก็เท่านั้นเอง

“ แต่... ฉันกำลังจะไปเรียนที่เมือกนอก ”  จุกคับ... มันคืออะไร การปฏิเสธหรือป่าว? แล้วจะมาบอกรักกันทำไม? เพื่ออะไรต้องการอะไรกันแน่? ยองแจนายคิดอะไรอยู่?

“ อืม แล้วไง? ”  เขาไม่เคยบอกผมเรื่องนี้ด้วยซ้ำ เรื่องที่จะไปเรียนเมืองนอกอะไรพวกนี่...  ยู ยองแจ  นายมันใจร้ายที่สุดเลย

“ ก็ไม่แล้วไง... ฉันแค่ อยากให้นายรอฉัน ได้มั๊ย? ”  ผมเลิกมองที่หน้าจ้องมือถือ หันมาสบตากับยองแจ ผมตกใจนิดหน่อยกับสิ่งที่ยองแจพูด แสดงว่าเขาไม่ได้จะปฏิเสธผมอย่างที่ผมคิด แต่เพียงแค่อยากให้ผมรอ รอวันที่เขากลับมาก็เท่านั้น...

“ อื้อ ฉันจะรอ ”

“ สัญญานะ ว่าที่คุณนายยู ”  ยองแจพูดก่อนจะ จับมือข้อผมแล้วสวมแหวนเข้ากับนิ้วของผม

“ แค่จะรอ... ม ไม่ได้จะแต่งงานด้วยซะหน่อย ”

“ มันก็ไม่ต่างกันหรอก... รอนะคับ แล้วผมจะรีบกับมา ”

“ ไม่รู้สิ ถ้ายองแจไม่รีบกับมา... ฉันมีแฟนใหม่ก่อนไม่รู้ด้วย ”

“ ถ้าคิดว่ามีได้ก็ลองดูสิ แฟนคนนี้ ขี้หึงนะจะบอกให้ ”   ยองแจพูดก่อนจะยิ้มให้ผม ซึ่งผมว่ามันน่ากลัวง่ะ เอายองแจคนเดิมคืนมาน้าาาา

“ ย ยองแจก็ พูดเล่นน่ะ เข้าใจมั๊ย? พูดเล่น... ”  พูดเล่นก็ไม่ได้หรอกนะ อย่างงี้ต้องโดนลงโทษ

หื้มมม  อะไรนะ แล้วเดี๋ยวนะ... ไอสายตาแบบนี้?

นายคนตรงหน้านี้เป็นครายยยย

แง๊ๆๆ ยองแจสายตานาหื่นมากกก

ใครก็ได้เอายองแจคนเดิมคืนมาให้ผมมมมมมมม

 Fin

wwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww

โบนัสสึ... .///////.                                                                

  CR.SQ