คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Please don't forget me 3... TaoDae
Title : Please don’t forget me
Pairing : Tao x Dae
Chapter : End
Note : อย่าว่ากันเลยนะ มันตันจริงๆ ที่เหลือหลังจากนี้ จากลุยแด้เคะกับในวงก่อนให้หมด
เคะกับวงอื่นเหมือนไม่ค่อยฟินเดี๋ยวเอาใหม่ #โค้ง 90 % ขอโทษงามๆ อย่าพึ่งทิ้งกันนะ
ณ ตอนนี้เวลาผ่ามาหลายชั่วโมงแล้วแล้วหมดก็ยังไม่ออกมานั่นยิ่งทำให้เทายิ่งกังวลขึ้นอีกป็นแบบตัวตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น สมองมันตื้อไปหมดเทาไม่ต้องการรับรู้อะไรอีกทั้งนั้นนอกจากเรื่องของแดฮยอน...
Rrrrrrrrrrr
เทาที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ต่างๆมากมายก็โดนเสียงโทรศัพท์ดึงออกมาได้ซะก่อน
“ เทาตอนนี้ หมอนั่น... กลับมาเกาหลีแล้วนะ ” สิ่งที่ทำให้เทาถึงกับต้องวิตกกังวลเพิ่มขึ้นอีกอย่าง... ทำไม ทำไมล่ะ ทำไมปัญญามันต้องเกิดขึ้นมากมายขนาดนี้ แล้วแกกลับมาอีกทำไม
ต้องการอะไรอีก ตอนนี้เทาคิดได้เพียงแค่ว่าเขาต้องหาคนมาเพื่อคอยปกป้องแดฮยอนเวลาที่เขาไม่อยู่...ใช่ และ ต้องเป็น “ นักฆ่า ” ไม่ใช่คำว่า “ บอดี้การ์ด ”
ต้องเก่งพอ... และมีสัญชาติญาณนักฆ่าอยู่ในสายเลือด มันถึงจะจัดการกับหมอนั่นได้!
และเทาก็พอจะมีนักฆ่ามือดีอยู่หลายๆคน ใช่ว่าเขาลามือแล้ว... แต่ก็ไม่ได้เสมอไป
เขาแค่ไม่ต้องการให้แดฮยอนมารับรู้ก็เท่านั้นเอง... และเพื่อความปลอดภัยของแดฮยอนเองด้วย เขาจำเป็นที่จะต้องทำ!!
“ ได้ถ้าครั้งนี้มันเลือกกลับมา... แสดงว่าครั้งทุกอย่างต้องจบ!!! ”
“ เทาใจเย็นๆก่อน แล้วทีนี้แกจะทำยังไง ”
“ ก็ไม่ยาก... ฉันจะไปเจอกับมันเอง ให้เรื่องมันจบๆไปซะ ดีไม่ดีมันอาจจะมากหาฉันเองก็ได้ ”
“ แล้วแดฮยอนล่ะ!? ”
“ ลู่หาน นายช่วยส่งนักฆ่ามือดีของเรามาให้ฉันที ”
“ จะเอาไปจัดการหมอนั่นนะหรอ... ได้เดี๋ยวจัดการให้ ”
“ ไม่ใช่... ฉันจะเอามาเพื่อปกป้องแดฮยอน ”
“ เทาแกบ้าไปแล้ว!! จะให้นักฆ่ามาปกป้องคนเนี่ยนะ!! ”
“ แกก็รู้ว่านักฆ่าเท่านั้น ที่จะพองัดข้อกับหมอนั่นได้ นายนะจะรู้ดีนะ... ”
“ อืม ได้แต่ตอนนี้... ที่อยู่เกาหลีมีแค่ 2 คนนะ ”
“ ใครบ้าง? เพราะถ้าชื่อไม่อยู่ในลิสฉันล่ะก็ คงต้องหาเพิ่ม ”
“ ยงกุก กับ เจลโล่ น่ะ แต่ฉันว่า... ”
“ สองตัวนี้ บอกให้มาให้ฉันที่รพ.ด้วย ยิ่งด่วนยิ่งดี... ”
“ เห้ยยย ฟังกันมั่งซิ!! พวกนี้มันนักฆ่ามือหนึ่งของเราเลยนะ!! คงไม่ยอมมาทำงานเป็นคนปกป้องอะไรแบบนี้แน่!!! ”
“ บอกว่า... ฉันต้องการให้มาปกป้องคนสำคัญ พวกนั้นไม่ขัดแน่... ”
“ ทำไมถึงมั่นใจนัก ”
“ เพราะสองคนนี้เคยทำพลาดมาแล้ว... ฉันอยากให้พวกมันได้แก้ตัว ”
“ อ่อ เรื่องนั้นนี่เอง... แต่คิดดีแล้วหรอ แล้วถ้าเกิดพลาดอีกล่ะ... ”
“ ครั้งนี้!! จะไม่มีคำว่าพลาด!!! ”
*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*
ทางด้านลู่หาน…
“ พวกนาย... ”
“ ขอปฏิเสธ / ผมด้วย ”
“ เทาบอกว่า... นี่เป็นโอกาสที่พวกนายจะได้แก้ตัว... ”
“ …… / งั้นผมจะทำ ”
“ แล้วนายล่ะ!? ยงกุก ”
“ ...เอาที่อยู่รพ.มา ”
“ หึ... ” เทาพวกนี้ไม่ปฏิเสธจริงๆ หวังว่าครั้งนี้จะไม่เหมือนครั้งที่แล้วนะ ครั้งที่... ให้ไปปกป้อง ท่านประธานหวง!!
ทางด้านเทาที่รพ.
ตอนนี้หมอออกมาแล้ว และได้บอกอาการของแดฮยอนคราวๆว่า... หน้างอกในสมองตอนนี้ควรที่จะตัดออกแต่มันมีความเสี่ยงมากบวกกับร่างกายที่ค่อนข้างจะอ่อนแอของแดฮยอนในตอนนี้ หมอจึงแนะนำให้ทำการส่งตัวแดฮยอนไปรักษาที่อเมริกาจะดีที่สุด ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี...
อาการโดนรวบที่โดนเศษแก้วแทงที่บริเวณไหล่นั้น ทำการเย็บเป็นที่เรียบร้อยและคอบระวังให้ให้ติดเชื้อแผลบริเวณท้องด้วยเช่นกัน แดฮยอนคงต้องอยู่รพ.อีกพักใหญ่และนั่นคือสิ่งที่เทาไม่อยากได้ยิน เพราะมันอันตรายเกินไป... สำหรับแดฮยอนในตอนนี้
แดฮยอนโดนย้ายมาที่ห้องส่วนรวมแล้วเป็นที่เรียบร้อย เทาจัดการให้ทั้งชั้นมีผู้ป่วยเพยงห้องเดียวเท่านั้นคือแดฮยอน เพราะมันจะง่ายแก่การดูแลและปกป้องจากที่ๆใครก็สามารถเข้าออกได้
มันอาจจะดูในร้ายสำหรับคนอื่น แต่ทั้งชั้นนี้... ก็มีแค่ 6 ห้องเท่านั้นถ้ารวมห้องของแดฮยอนด้วย
แต่มีอยู่ห้องนึงที่เขายอมให้อยู่ชั้นเดียวกับแดฮยอนได้ ห้องของคนที่ชื่อ คิม ฮิมชาน บอดี้การ์ดของพ่อแม่แดฮยอน คนที่... เกือบตาย ไม่สิ่งที่เป็นอยู่ก็เหมือนตายเพราะตอนนี้ฮิมชานก็ไม่ต่างจากเจ้าชายนิทรา... ก่อนฮิมชานจะมาเป็นแบบนี้ ฮิมชานได้ปกป้องแดฮยอนไว้จนตัวเองต้องมาเป็นแบบนี้ ซึ่งแดฮยอนเองก็ไม่รู้เรื่องนี้เหมือนกัน...
แกร๊ก
“ มาแล้วหรอ ยงกุก เจลโล่... ”
“ ลู่หานคงเล่าให้พวกนายฟังหมดแล้ว ใช่มั๊ย!? ”
“ คับ / …… ” เจลโล่ตอบส่วนยงกุกก็พยักหน้าเท่านั้น
เจลโล่มองไปยังร่างเล็กที่นอนอยู่ที่เตียง ร่างที่ดูน่าถนุถนอมอย่างบอกไม่ถูก...
หึ นี่ซินะ... คนสำหรับที่ต้องปกป้อง
แต่ผม... ไม่ได้ใส่ใจนักหรอกนะ ก็แค่ทำตามหน้าที่ไปงั้น... ก็แค่อยากแก้ตัว
“ นี่หรอคับ คนที่เราต้องปกป้อง ”
“ ใช่ นี่แดฮยอนภรรยาของฉัน... ”
“ เดี๋ยวนะ บอสแต่งงานแล้วหรอ ทำไมผมไม่เห็นรู้ ”
“ แล้วนอกจากงานนายเคยสนใจอะไรบ้างมั๊ย ” อันนี้ยงกุกเป็นคนพูด ส่วนยงกุกก็พอจะรู้มาบ้างว่าเทาแต่งงานแล้ว ยงกุกกับเทาเคยเป็นคนที่เรียกได้ว่าสนิทจนเกือบจะเป็นเพื่อนกันอยู่ครั้งนึง
จนกระทั้ง... วันนั้นที่เกิดเรื่องกับท่านประธานหวงขึ้น
“ แล้วต้องปกป้องจากใคร ”
“ ศัตรูเพียงคนเดียวของฉัน... คนเดียวกันกับที่ฆ่าพ่อฉัน ” เทาพูดก่อนจะบดกรามแน่น เขาไม่อยากกับไปเป็นคนใจร้อนเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว เขาค่อยเย็นลงหลังจากเจอกับแดฮยอนจะกะจะวางมือกับทุกสิ่งแต่คงไม่ได้อีกแล้ว
“ และมันกลับมาแล้ว... นี่คือสาเหตุที่ฉันต้องการนายสองคน สำหรับงานนี้ ”
แกร๊ก
แขกที่ไม่ได้รับเชิญโผล่เข้ามา ในห้องจะมันทำให้เทาแทบไม่เชื่อสายตา... แต่ก็กะไว้แล้วว่าต้องมาในที่สุด...
“ หึ ไง! เพื่อนเก่า... ”
“ ฉันกับแกเราไม่เคยเป็นเพื่อนกัน!!! อี้ฟาน ”
“ ไม่เอาน่า... อย่าเสียงดังจะดีกว่านะ รบกวนแดฮยอนป่าวๆ ”
คริสหรืออี้ฟานเพื่อนเก่าของเทา ที่คริสกับเทาเลิกเป็นเพื่อนกันไปนั่น...
เพราะคริสรู้เรื่องที่พ่อของเทาฆ่าพ่อของตัวเอง มันเป็นเรื่องที่คริสจะไม่ให้อภัยประธานหวงเด็กขาดแต่เขาก็ยังคิดว่าเทาเป็นคนๆเดียวกันอยู่จน กระทั้งวันที่รู้ว่าเทาแต่งงานกับแดฮยอน...
คนที่เขาเคยเล่าให้ฟังว่าเป็นรักแรกของเขา และแดฮยอนกำลังจะเปิดใจให้คริสอยู่แล้ว ถ้าไม่มาเจอเทาก่อน... คริสไม่โกรธเทาเลย แต่ที่เขาโกรธเพราะรู้ว่าประธานหวงเป็นคนจัดการทุกอย่างเขาต้องการให้มันเป็นแบบนี้ และครั้งล่าสุดคริสเลยจัดการให้ตนไปวางระเบิดในเครื่องบินที่ประธานหวงจะนั่งกลับเกาหลี... แต่สิ่งที่ผิดคาดจากนั้นคือ...
พ่อแม่ของแดฮยอนพวกท่านอยู่เครื่องลำเดียวกันมันเป็นความผิดพลาดที่คริสก็ไม่คิดไม่ฝันว่ามันจะเกิดขึ้น หลังจากนั้นเขาก็ไม่กล้าที่จะไปสู้หน้าแดฮยอนได้อีกเลยกลับไปที่เกาหลี พร้อมๆกับที่เทากับเขาก็เลิกเป็นเพื่อนกันไป... หลังจากที่เทาได้รู้ความจริงว่าใครเป็นคนฆ่าพ่อของเขา
แต่คนส่วนใหญ่ไม่รู้เรื่องนี้ไม่ว่าจะเป็นตำรวจหรือใครก็ตามและยังคงเป็นคดีปริศนาต่อไปสำหรับใครหลายๆคน รวมถึงแดฮยอนด้วย...
“ นาย ทำให้แดฮยอนเป็นแบบนี้ได้ยังไง!? ทำไมไม่ดูแลเขาให้ดีๆกว่านี้ล่ะ ” ที่คริสพูดมามันไม่ใช่ความเป็นห่วงแต่อย่างใด เพราะเขา... เลือกแล้วที่จะแก้แค้น ความรักอะไรนั้นไม่สำคัญอีกแล้ว สำหรับเขา... และที่เขาบอกว่าจะมารับแดฮยอนก็คือ ให้ไปอยู่ในนรกด้วยกันก็เท่านั้น...
แต่สิ่งที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้าแดฮยอนก็ไม่ได้ต่างการคนตายแล้วสักนิดก็แค่ยังไม่ถึงเวลาก็เท่านั้น
คริสกำลังจะเดินเข้าไปใกล้ๆแดฮยอนแต่ก็ต้องหยุดเมื่อปืนที่กำลังจ่ออยู่ที่หัวของเขา...
หึ สมแล้วที่เป็นนักฆ่าสัญชาติญาณมันคงเรียกร้องซินะ แต่นายมันยังเด็กอยู่นัก
“ เดี๋ยวนี้ต้องใช้นักฆ่ามาเป็นบอดี้การ์ดเลยหรอ? แต่... นายก็คิดถูกนะ ” ก่อนคริสจะใช้ปืนของตนชี้ปลายกระบอกปืนไปที่เทา ก่อนที่ยงกุกจะใช้มือจ่อมาที่คริสด้วยเช่นกัน...
เจลโล่แสยะยิ้มก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ มาดูซิ ว่าใครมันจะเร็วกว่านัก ” เจลโล่ที่กำลังจะเหนี่ยวไกร ถึงกับผงะเพราะท่าทีของคนตรงหน้า
“ หึ นายไม่สงสัยเลยหรอ? ว่าทำไมฉันถึงไม่เลือกที่จะเร่งปืนไปที่แดฮยอนน่ะ ”
คำพูดของคริสทำให้เทาฉุดคิดขึ้นมาได้รวมทั้งยงกุกด้วย เพราะตอนนี้ในทั้งห้องแดฮยอนเป็นตัวต่อรองที่ดีที่สุด และก็ใช่จริงๆ
ฟิ้ววว เพล้ง
เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับหลอดไฟโดนยิงแตกจนไฟดับลงแต่ทุกคนยังอยู่กับที่ท่าเดิมไม่ไปไหน ภายในห้องไม่มืดมากเพราะมีหน้าต่างขนาดใหญ่ของห้องที่พอจะส่องแสงของพระจันทร์ที่ไม่ใช่เดือนมืดทำให้มองเห็นอะไรได้บ้างแต่สำหรับนักฆ่าอย่างยงกุกและเจลโล่เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องเล็กน้อยมากเพราะพวกเขาคุ้นเคยดีกับความมืด...
“ หื้มมม ง่ายไปนะ... BINGO! ” คริสพูดก่อนที่จะมีเลเซอร์สีเขียวจ่ออยู่ที่หน้าผากของแดฮยอนที่นอนหมดสติอยู่หายใจโรยรินด้วยเครื่องช่วยหายใจ
“ เล่นสกปรกที่สุด ไอ้เลววว ” เทาบดกรามแน่นกว่าเดิมเขาผิดเองที่ไม่ระวังเรื่องนี้ พวกซุ่มยิง หึ ไอ้หมาลอบกัด เทาที่กำลังจะหยิบปืนของตัวเองขึ้นมา แต่ก็ถูกคริสพูดดักเอาไว้
“ ถ้านายหยิบปืนหรือใครในห้องนี้ขยับแม้แต่นิดเดียว... คงรู้นะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ”
เทาไม่อยากเสี่ยงเพราะยังไง... คริสก็คงเปลี่ยนไปแล้วเหมือนกัน... ไม่งั้นคงไม่เป็นแบบนี้
“ นายต้องการอะไร? ” อาจจะเป็นคำถามโง่ๆที่ใครๆคิด แต่ก็นะเขาเดาไม่ออกจริงๆว่าคริสยังต้องการอะไรอีก เพราะคริสก็ฆ่าพ่อของเขาไปแล้วยังต้องการอะไรอีก...
“ หึ ฉันก็แค่... ต้องการชีวิตแดฮยอนก็แค่นั้น ”
“ แกมันบ้าไปแล้ว แดฮยอนไปทำอะไรให้แก ฉันไปทำอะไรให้แกถึงยังคอยลาวีไม่เลิก!! ”
“ เพราะแกยังไม่ลามือจากวงการไง!!! เพราะแกทำให้ฮิมชานต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทราที่ตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้วว!!! ” คริสตะโกนอย่างบ้าคลั่งคลายคนไร้สติเต็มทนที่พร้อมจะทำอะไรบ้าๆขึ้นมาได้ทุกวินาที เทาบอกให้ยงกุกกับเจลโล่ลดปืนลงก่อนเพื่อดูสถานการณ์ที่ตอนนี้พวกเขาเป็นรองอยู่มาก
“ เดี๋ยวนะ นายหมายความว่ายังไง ที่ว่าฮิมชาน ” ก่อนที่เทาจะรวมรวมสติและเรื่องราวต่างๆ หมายความว่ายังไงแล้วฮิมชานมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้
“ ฮิมชานเป็นแฟนฉัน ซึ่งฉันพึ่งมารู้ทีหลังว่าฮิมชานทำงานให้พ่อแดฮยอน แต่ตรงนั้นไม่ใช่ป่ะเด็น นายอาจจะคิดว่าที่ฮิมชานเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ทุกวันนี้เพราะช่วยแดฮยอนล่ะก็ไม่ใช่ ”
“ นายหมายความว่ายังไง!? ” ใช่ ตอนนี้เขายอมรับมาเขางงไปหมดมันมีเรื่องอะไรที่เขายังไม่รู้อีกอย่างงั้นหรอ
“ วันนั้น ที่เกิดเหตุมันมีมือปืนสองคน คนนึงเป็นของศัตรูคนที่มาฆ่าแดฮยอน แต่ยังมีอีกคนคือคนของนายเองงง!!! ” เทาได้ยินก็เบิกตากว้างเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน... เพราะตอนที่มารายงานเขาเขาฟังถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นคือคนสนิทที่สุดของเขา
“ หึ งั้นฉันจะบอกอะไรให้นายตาสว่างก่อนตายนะ วันนั้นที่เกิดเหตุ มือปืนที่ถูกสั่งให้ไปฆ่าแดฮยอนน่ะตายไปแล้วด้วยน้ำมือของคนที่นายคิดไม่ถึงเลยล่ะ อ่อ และคนๆนั้นก็เป็นคนของนายเองด้วย หึ ซึ่งมันก็จ้องที่จะฆ่าแดฮยอนด้วยเหมือนกันแต่คนที่รับเคราะห์ไปมันเป็นฮิมชาน!!! แล้วรู้อะไรมั้ย วันนั้นที่เกิดเหตุขึ้นฮิมชานจะขอลาออกจากงานแล้วมาอยู่กับฉันที่จีน แต่เพราะแกคนของแกทำให้ฉันต้องเสียคนรักไป!!! ” คริสพูดเล่าเรื่องทุกอย่างด้วยน้ำตา ที่เขารู้เพราะเขาเป็นห่วงฮิมชานที่ต้องทำงานอะไรเสี่ยงๆแบบนี้และคอยให้คนตามสะกดรอยทำให้รู้ทุกๆอย่าง และที่เขากลับมาวันนี้ก็เพื่อจะแก้แค้น แต่มันก็ผ่านมาแล้วหลายปีเขายอมรับ แต่เขาต้องจัดการอะไรหลายๆอย่างให้ตนเองมีอำนาจมากพอก่อนถึงวันนี้ วันที่เขาจะได้แก้แค้น
“ แล้วแดฮยอนไปเกี่ยวอะไรด้วย ” ยงกุกเป็นคนพูดขึ้นหลังจากที่เงียบฟังเรื่องราวอยู่นาน เพราะเท่าที่ฟังมาแดฮยอนไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลยด้วยซะ
“ หึ เพราะแดฮยอนเป็นคนรักของมันไง! ฉันต้องการให้มันได้รู้สึกถึงการที่ต้องสูญเสียคนรักแบบที่ไม่มีวันย้อนกลับบ้าง!! ”
จังหวะนั้นเองยงกุกพุ่งตัวไปกระชากปืนคริสออกมาจากมือคริส ยงกุกลองเสี่ยงดูเพราะเท่าที่เขาเห็นเซเลอร์ของมือปืนคนนี้นิ่งเกินไป... มันผิดวิสัยของพวกทำตามคำสั่ง และยงกุกมั่นใจแล้วว่า ตอนนี้มือปืนเป็นคนล่ะคนกับตอนแรกเพราะตอนแนกที่เขาเห็นลำแสงของเซเลอร์ไม่อยู่นิ่งเท่าไหร่นัก ก่อนที่จะหายไปแวบนึงช่วงที่คริสกำลังคุยกับเทาอยู่ซึ่งยงกุกสังเกตอยู่ตลอดเวลา
เขามองหน้าเจลโล่ก่อนที่จะพุ่งไปหาคริส และมันกจริงแดฮยอนไม่ได้โดนยิงแต่อย่างใด ดังนั้นมือปืนก็คงไม่ใช่คนของคริสแล้วอย่างแน่นอน
“ ยิงมันยิงมันเดี๋ยวนี้!! โธ่โว้ยย กูบอกให้ยิง!!! ” คริสตะโกนให้มือปืนของตัวเองยิงแต่ก็ไร้ผลไม่มีการยิงเกิดขึ้นแต่อย่างใด
“ เสียใจด้วยแต่นั้นไม่ใช่คนของนายแล้วล่ะ ท่าทางน่ะนะ ” ยงกุกพูดแค่นั้น ก่อนจะมีเสียงกระจกแตกอีกครั้งนึง
เพล้ง
ก่อนที่ร่างของเจลโล่จะล้มลงไปกองอยู่กับพื้น นั่นทำให้ยงกุกหลบมุมยิ่งมาอยู่หลังเสาด้านในก่อนจะลากเจลโล่ตามเข้ามา พร้อมเสียงยิงตามเขาด้วยเช่นกัน ลูกกระสุนโดนเข้าที่ต้นแขนไป แต่เขาก็ไม่ได้สนใจแต่อยากใด ยงกุกพยุงเจลโล่ที่ตอนนี้กลายเป็นร่างที่ไร้วิญญาณไปแล้วเพราะกระสุนเข้าที่จุดสำคัญพอดี ยงกุกวางเจลโล่ลงก่อนจะบดกรามแน่นเพราะเจลโล่ก็เหมือนน้องแท้ๆของเขา มันเป็นใครไอ้มือปืนนั้น!!
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว
เสียงกระสุนแบบเก็บเสียงและยิงจากระยะใกล้หลายนัดถูกยิงเข้ามาจนเทาและคริสต่างต้องหลบเข้าไปอยู่กลับมุมห้องที่พอจะปิดวิถีการยิงของมือถือได้
“ คริสนี่มันหมายความว่ายังไง!! ” เทาตะโกนถามคริสที่ตอนนี้ทุกๆอย่างได้เงียบลงแล้วโดนการซุ้มยิง เทาไม่รู้ว่าทำไมมือปืนถูกหยุดยิง เทาคิดแค่ว่ากำลังเปลี่ยนกระสุนไม่ก็... กำลังหาเป้ายิง
“ คริส คริส!!!! ” เทาตะโกนถามคริสแต่เมื่อเห็นว่าคริสไม่ตอบเทาเลยหลบมาอยู่อีกมุมของห้องก่อนจะเห็นว่าคริสโดนยิงไปแล้ว เทากำลังจะวิ่งไปอีกฝั่งเพื่อไปหาคริส เพราะเหมือนคริสมีอะไรจะพูดกับเขา
ปัง ปัง!!
แต่แล้วก็มีเสียงมือดังขึ้นจากบุคคลที่เข้ามาในห้องคนใหม่ ซึ่งเทาไม่รู้ว่าเป็นใคร รู้แค่ว่าคนๆนี้ ยิงคริสเข้าที่ศรีษะสองนัดเลือดกระจายมาโดนเทาที่ตอนนี้ยังคงอึ่งกับสิ่งที่เห็น เพราะเขาไม่เคยยิงหัวใครด้วยระยะเผาขนแบบนี้อย่างเลือดเย็นทั้งที่ใบหน้านั้นยังคงเรียบเฉยไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ คงเป็นนักฆ่าซินะ เทาคิดเพราะคงไม่มีใครที่สามารถยิงหัวคนได้แบบไม่รู้สึกรู้สาแบบนี้หรอก
“ ยู ยองแจ นายมาที่นี่ได้ยังไง ” ยงกุกถามขึ้นเขาจำได้ดีใบหน้าที่หวานราวกับผู้หญิงและเป็นนักฆ่าเหมือนกันกับเขาละเจลโล่ ถ้าเทาไม่รู้จักคงไม่แปลกเพราะเวลายองแจทำงาน ทุกๆอย่างจะเงียบไปหมดและเป็นคนที่เรียกได้ว่าน่ากลัวว่ายงกุกกับเจลโล่เยอะ ง่ายๆว่ายองแจเกิดมาเพื่อเป็นนักฆ่าเลยก็ว่าได้... แต่ที่สงสัยคือยองแจมาทำอะไรที่นี่ เพราะครั้งล่าสุดที่เขารู้มา ยองแจอยู่ที่อิตาลีและเหมือนอยากจะวางมือแล้วเพราะเริ่มเบื่อหน่ายกับการฆ่า... เพราะถ้าเทียบกันแล้วยองแจฆ่าคนมาเยอะกว่ายงกุกและเจลโล่รวมกันด้วยซ้ำ งานของยองแจส่วนใหญ่จะเป็นการเก็บเป็นกลุ่ม แต่ยงกุกกับเจลโล่คือเก็บเป็นรายคน...
“ มาเอาอิสรภาพคืน... ” ยองแจพูดแค่นั้นและยิงเข้าที่ศีรษะกลางหน้าผากของยงกุกอย่างจัง
ปัง ปัง!!
โดนที่ยงกุกยังไม่ได้ทันตั้งตัวอะไรทั้งสิ้นร่างของยงกุกที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นใบหน้าที่โดนกระสุนเข้าอย่างจัง ทำให้ใบหน้าของยงกุกตอนนี้เรียกง่ายๆว่าแทบจะดูไม่ออกมาเป็นใคร
“ ลาก่อน... ” ยองแจพูดกับร่างของยงกุกที่ไร้วิญญาณไปแล้วเป็นที่เรียบร้อยด้วยมือของเขาเอง
“ ยองแจนายเป็นใคร!! ต้องการอะไร ” เทางงไม่หมดตอนแรกก็คิดความเป็นคนของเขาเองเพราะยิงคริสก็ก็ยังยิงยงกุกอีกซึ่งนั่นทำให้เขาไม่แน่ใจแล้วว่าไอคนที่ชื่อยองแจนี่มันเป็นพวกไหน
“ ก็บอกแล้วไง... ว่าต้องการอิสรภาพ ” ก่อนจะเดินตรงไปยังเตียงที่มีแดฮยอนนอนอยู่ยกปืนขึ้นจะจ่อที่ขมับของแดฮยอน เทาเห็นดังนั้นก็คว้าปืนในมือยงกุกยิงเขาที่ช่องท้องของยองแจ ยองแจที่โดนยิงใช้มือข้างนึงกดไว้ที่แผลมองมาที่เทาก่อนจะเปลี่ยนทิศทางปืนมาเล็งที่เทาแทน
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว
กระสุนปริศนาหลายนัดดังขึ้นอีกครั้งซึ่งเทารู้ดีว่ามันคงเป็นของไอ้มือปืนซุ้มยิงที่ยิงเข้ามาแต่มันยิงไปที่ยองแจอย่างจัง โดนนัดที่แรกของที่อกซ้ายซึ่งโดนเข้าที่หัวใจพอดี และนัดต่อมาเข้าที่ลำคออย่างจัง และนัดสุดท้ายเข้าที่ดวงตาข้างขวาก่อนร่างทั้งร่างจากล้มทั้งยืน เขาไม่เข้าใจนี่มันอะไรกันแล้วตกลงไอมือปืนนั่นมันเป็นใครพวกใครกันแน่ก่อนที่เทาจะได้คิดอะไรให้เป็นเรื่องเป็นราวว่ามันเกิดอะไรขึ้นและมือปืนปริศนานี่คือใคร...
ฟิ้ว
ตี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงเครื่องตรวจชีพจรดังขึ้น ใช่ นัดนี้มันยิงแดฮยอน ใช่และแดฮยอนเสียชีวิตแล้ว...
“ แกเป็นใครว่ะ ” เทาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นออกมายิ่งเห็นมือปืนเห็นไปเลยจะยิงก็ยิงตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรแล้วไม่เหลืออีกแล้ว เทาร้องไห้เพราะแม้แต่คนรักของตัวเองอยู่ตรงหน้าแท้กับยังปกป้องไมได้เลยด้วยซ้ำ
ฟิ้ว
ใช่มือปืนยิงเข้ามาจริงๆแต่มันไม่ได้โดนเข้าที่จุดตายของเทา เทาเพียงแค่เสียเลือดจนหมดสติไปในที่สุด...
แกร๊ก
เสียงคนเปิดประตูเข้ามา คนนั้นมองทุกอย่างก่อนจะแสยะยิ้ม ด้วยใบหน้าที่แสนจะโหดร้ายและน่าชิงชังเป็นที่สุดถ้าใครได้มาพอเห็น...
“ จงออบ งานของนายจบแล้ว นาย... เป็นอิสระแล้ว ”
ร่างบางพูดผ่านทางโทรศัพท์ก่อนจะเดินตรงเข้ามาที่เตียงของแดฮยอนที่ตอนนี้ได้ตายไปแล้ว...
“ ลาก่อนตลอดกาล... ” ก่อนจะใช้มือลูบหน้าของแดฮยอนเบา ยกโทรศัพท์ขึ้นแล้วกดโทรออก
“ ฮึก ชานยอล ฮืออ ช่วยด้วย ช่วยเทาด้วยย ” ก่อนจะบอกว่าอยู่ที่รพ. ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครเลย
เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะเขาเองเขาเป็นคนสั่งให้ยองแจเก็บทุกๆคนที่อยู่ที่รพ. ก่อนที่เขาจะให้จงออบฆ่ายองแจทิ้งซะ เพราะยองแจต้องการอิสรภาพก็ได้เขาให้แล้วอิสรภาพตลอดการเลยล่ะ
เขาให้จงออบยิงเทาก็จริงไม่ได้โดนจุดสำคัญแค่เสียเลือดและสลบไปก็เท่านั้น
เขาไม่ยอมให้คนที่เขารักเป็นอะไรไปหรอก
ส่วนยงกุกกับเจลโล่ ที่เขาให้จงออบฆ่าสองคนนี้ด้วยเพราะ... สองคนนี้ไม่ยอมที่จะอยู่ข้างเขาเอง ช่วยไม่ได้ฉันเคยถามพวกนายแล้วนะ รางเล็กแสยะยิ้มราวคนโรคจิต ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นร้องไห้คล้ายจะเข้าสติซะให้ได้เมื่อชานยอลวิ่งเข้ามาในห้อง
“ ลู่หาน น นี่มันเกิดอะไรขึ้น!? ”
“ ฮือออ ไม่รู้ ฮึก ช่วยเทาด้วย ฮึกชานยอล ช่วยเทาด้วย ฮืออ ฮึก ” ลู่หานล้มลงร้องไห้ชานยอลรีบโทรตามพวกพยาบาลที่อยู่ใกล้บรรดาหมอหรือใครก็ตามให้รีบมาก่อนจะบอกให้ลู่หานโทรเรียกตำรวจแล้ว ชานยอลก่อนเดินไปพยุงร่างของเทาโดนหลังจากนั้นก็มีหมอคนอื่นๆที่อยู่ใกล้ๆมาช่วยอีกแรง ตอนนี้ไม่มีใครเหลืออยู่ ที่เหลือก็มีแค่ลู่หานที่อยู่ในห้องกับร่างที่ไร้วิญญาณในห้องนี้...
ลู่หานแสยะยิ้มเช็ดน้ำตาก่อนจะโทรศัพท์ แต่ไม่ใช่โทรหาตำรวจหรอกนะ
“ เทมโป ฉันมีงานให้นาย... จัดการเก็บจงออบซะ นี่เป็นคำสั่งของบอส ” ปลายสายรับทราบเทมโปเป็นนักฆ่าที่หาตัวจับได้ยากเช่นเดียวกับยองแจเช่นกันแต่ต่างกันตรงที่... เทมโปยังคงสนุกอยู่กับการฆ่า ไม่ใช่พวกอยากออกจากวงการอย่างยองแจและจงออบ
“ แต่อีกไปนาน นายก็ต้องโดนเก็บเหมือนกัน... โทษฐานรู้มากเกินไป... ”
ลู่หานยิ้มด้วยความสะใจทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาต้องการ รวมทั้งการที่เขาจะได้เทามาอยู่เคียงข้างด้วยตลอดการ...
ใครๆก็ว่ากันว่าคนที่ไว้ใจมักน่ากลัวที่สุดใช่ เขาเป็นคนจัดการทุกๆอย่างเองทั้งเรื่องที่ส่งคนไม่ฆ่าแดฮยอนและก็เป็นเขาเองที่เป็นคนปิดปากมือปืนคนนั้นและรวมทั้งเรื่องที่ยิงฮิมชานด้วย
ทุกๆอย่างเขาเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังคอยบงการมาตลอด...
หึ อย่าว่างั้นงี้เลยนะ... เพราะโลกแห่งความเป็นจริงมันมักจะโหดร้ายเสมอแหละ
และคุณล่ะ...
ไว้ใจใครได้บาง...
*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*
ความคิดเห็น