คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Only look at me [??xDae]
Title : Only Look At Me
Pairing : [ ?? x Daehyun ]
Chapter : 1/2
คุณเคยไหม... กับคำว่า “ แอบชอบ ”
จนมากขึ้น กลายเป็น คำว่า “ รัก ”
คุณเคยไหม... รัก เขา ทั้งๆที่เขา ไม่รักเรา
แต่เรา ก็ยังอยากที่จะอยู่ใกล้ๆเขา
คุณเคยไหม... รักทั้งๆที่รู้ ว่ามันเป็นไปไม่ได้
แต่ก็ยังรัก ไปพร้อมๆกับคำว่า เจ็บ...
.
.
.
.
.
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่อากาศสดใส และก็ยังคงเป็นอีกวันที่ผมจะไปหาคนๆนึง
ซึ่งทำให้ผม... ได้รู้จัก กับคำว่า “ แอบชอบ ” จนทุกวันนี้มันกลายเป็นคำว่า
“ รัก ” ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ผมก็ยังไม่รู้เลย...
ทุกๆวัน ผมจะมาที่ร้านนี้เสมอ...
ร้าน B.A.P Coffee ที่อยู่ระหว่างทาง ที่ผมจะกลับบ้านเสมอหลังจากเรียนเสร็จ
เพราะอะไรน่ะหรอ?? ก็ร้านนี้เขามีชีสเค้กที่ผมชอบมากน่ะซิ ><
แต่เดี๋ยวก่อนอย่าพึ่งนึกว่าผม เห็นแก่กิน จริงๆแล้ว ผมชอบ...
แกร๊ก แกร๊ก
“ ยินดีต้อนรับ / ยินดีต้อนรับคร้าบบบบบ ”
เจ้าของร้านนี้ ตะหากล่ะ... >////<
“ อ่าว นึกว่าใครพี่แดฮยอน นี่เอง!!! ” เด็กร่าเริงสดใสเกิ๊นนนน
คนนี้ ชื่อ ชเว จุนฮุน หรือ เจลโล่ อ่ะๆอย่าคิดว่าผมชอบเด็กคนนี้นะ...
คนที่ผมชอบน่ะ...
“ มาตรงเวลาเหมือนเดิมเลยนะ... ” อ่อ... ก็ยังไม่ใช่คนนี้นะ!!! ><
ส่วนพี่เหงือกคนนี้ ( เขาล้อเพราะรักนะ >< ไรท์ ) ชื่อ บัง ยงกุก เห็นพี่แกแนวเถื่อนๆงี้ สาวๆ เข้าร้านเยอะมากกกกกกก เพราะพี่เขาเลยนะ ไม่ใช่ว่าชอบผู้ชายหน้าโหดกันหรอก แต่ลองให้พี่แกยิ้มดิ ถึงจะเห็นเหงือก แต่... ผมว่ามันน่ารักเเละมีเสน่ห์ไปอีกแบบนะ
บางทีผมยังหวั่นไหวเลย >////<
“ อ่อ ว่าไงเจลโล่ วันนี้ ยองแจไม่ได้มาหาหรอ?? ”
“ มาแล้วแต่กลับไปแล้วฮะ เห็นพี่แกเขารีบๆน่ะ ^^ ”
“ เหงาเลยซิเรา ^^ ”
“ ก็ นิดหน่อยฮะ ”
“ ว่าแต่เรา จะรับอะไรดีล่ะ ” พี่ยงกุกถามขึ้น เพราะเห็นผมกับเจลโล่ คุยกันอย่างเมามัน ปานคนไม่เคยคุยกันมาก่อน
“ พี่ก็ถามมาได้ มาทีไรผมก็สั่งเหมือนเดิมนั่นแหละ ”
“ อ่าว นี่พี่ผิดหรอ?? แล้วถ้าเผื่อนาย ไม่อยากกินแบบที่สั่งล่ะ ”
“ ผมก็จะบอกเองไง!!! ก็รู้อยู่... ผมไม่เปลี่ยนหรอก ”
“ ทำไมล่ะ ไม่เบื่อบ้างหรอ?? ไม่คิดจะลองอะไรใหม่ๆหรอ?? ”
“ ไม่หรอกฮะ!! ผมเสพติดมันซะแล้ว ”
“ ร้านพวกพี่ไม่ได้ขายยานะ แดฮยอน ”
“จะรู้หรอฮะ!! ก็ดูเพื่อนเจ้าของดิ ”
“ พี่ทำไม?? ”
“ น่าเหมือนคนค้ายา ค้าอาวุธอะดิ๊ >< ” แล้วผมก็วิ่งไปนั่งที่ประจำของผมทันทีเหมือนมันไม่มีอะไรเกินขึ้น
“ ย๊ากกกกกก แดฮยอนนนนนนนนนนน ”
“ เสียงดังโวยวาย อะไรกัน นี่มันร้านกาแฟนะโว้ย ยงกุก ”
“ ก็ไอ้เด็ก หน้าแมว เจ้าประจำนั่นแหละ ”
“ หึ แดฮยอน ซนอะไรอีกล่ะ ”
“ มันบอกว่า หน้าตากรู เหมือนพวกค้ายา ”
“ ค้าอาวุธ ด้วยฮะ!!! ”
“ ย๊ากกกกกกกก แดฮยอน ถ้ายังไม่หยุดฉันจะบอกความลับของนาย!! ”
“ ความลับอะไร?? ”
แว๊บบ เหมือนเงาดำเคลื่อนที่ด้วยความเร็ว
“ พี่ยงกุกฮะ ^^; ผมขอโทษ ผมก็แกล้งพี่ไปงั้นแหละ พี่น่ะหล่อจะตาย ”
ทำไงได้ล่ะครับ อิพี่ยงกุกมันดันรู้เรื่องพี่ผมชอบเพื่อนพี่เขาเข้าอ่ะดิ๊!!
“ นี่ประชดหรือป่าว?? ”
“ ป่าวนะฮะ เวลาพี่ยิ้มอ่ะ ผมยังหวั่นไหวเลย ” อันนี้ ผมพูดความจริงนะ ส่วนตอนแรกโกหกน่ะ ก็คนที่หล่อที่สุกสำคัญผมมัน พี่ฮิมชาน นี่นา... ><
“ สงสัยจะจริง หน้าแดงใหญ่เลยนะฮะ พี่แดฮยอนนนน ” เชลโล่พูดหลังจากมาเข้าร่วมลงสนทนา
“ อะ อะไร เล่า นะ นายก็ไปทำงานของนายดิ๊!! ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน ”
“ อย่าบอกนะ ว่าที่มาร้านพวกพี่ ทุกวันพร้อมยงกุกน่ะ ^^ ” พี่ฮิมชานพูดขึ้นอีกคน ซึ่งมันทำให้ผมเจ็บอย่างบอกไม่ถูก
“ .............................. ” พูดอะไรไม่ออกเลยครับ...
ผมไม่เคยคิดเลยว่าพี่เขาจะคิดแบบนี้ ทั้งๆที่คนที่ผมแอบชอบ ไม่ซิรักเลยตะหาก
ก็คือ พี่นั่นแหละ พี่ฮิมชาน
“ อ่าว เงียบเลย สงสัยจะจริง ^^ ” ผมมองไปที่พี่ฮิมชาน ผมคิดว่าพี่เขาจะเข้าใจ
ทั้งๆที่ พี่ยงกุกรู้เรื่องนี้ เพราะพี่เขาเคยพูดกับผมว่า...
( แค่มองมาที่ตาของนาย พี่ก็รู้แล้วว่านายรู้สึกยังไงกับฮิมชาน เพราะพี่... )
ผมฟังที่พี่เขาพูดไม่จบน่ะ เพราะตอนนั้น พี่ฮิมชานเข้ามาพอดี... ผมเลยไม่ได้ฟังจนจบ ผมกะว่าจะไปถามพี่ยงกุกอีกรอบ แต่ก็นะ... เหมือนพี่เข้าจะไม่ได้ใส่ใจ ผมเลยไม่ถามดีกว่า... แล้วทำไมล่ะ ทั้งๆที่ พี่ยงกุกยังรู้ ยังดูออกแล้วทำไมพี่ถึงดูไม่ออกล่ะฮะ พี่ฮิมชาน
“ ผะ ผมขอตัวกลับก่อนนะฮะ พอดี นะ นึกได้ว่ามีการบ้านต้องทำ ”
แล้วผมก็ออกมาเลย โดนไม่ได้ สนหรือฟังเสียงใครทั้งนั้น เพราะผมรู้สึกว่า เหมือนจะร้องไห้ ซึ่งนั่นก็ใช่จริงๆ พอผมออกมาพ้นหน้าร้านเท่านั้น น้ำตามันก็ไหลออกมา และผมก็ไม่คิดที่จะห้ามมันด้วย ผมเหนื่อยจังเลย...
“ แดฮยอน เหนื่อยหรือป่าว ถ้ามันเหนื่อยนักพักบ้างก็ได้นะ ”
“ พะ พี่ ฮึก ยงกุก ฮือๆๆ ทะ ทำไม ฮึก พี่ถึง ฮือๆๆๆ ”
“ นายลืมกระเป๋าไว้น่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน ถ้ากลับทั้งๆแบบนี้ ”
“ ทำไม ฮึก ไม่เป็น ฮือๆๆๆ พี่ฮิมชาน ฮึก ฮือๆๆ. ”
“ พี่ขอโทษนะ คนที่ยืนอยู่ตรงนี้ควรจะเป็นฮิมชานซินะ ”
พี่ยงกุกพูดพร้อมกับเสียงที่ตัดท้อ ซึ่งนั่นมันทำให้ผม รู้สึกผิด ที่พูดแบบนั้น ออกไปทั้งๆที่พี่เขา อุตส่าห์มาเป็นห่วงผม...
“ ผะ ผมขอโทษ ฮึก ฮือๆๆๆ อย่าไปนะ ฮึก อย่าทิ้งผมไว้คะ... ”
ผมยังพูดไปทันจบ พี่ยงกุกก็เดินกับมาพร้อมกับกอดผม ซึ่งอ้อมกอดของพี่เขามันอบอุ่นจริง มันยิ่งทำให้ผม อยากร้องไห้เข้าไปใหญ่...
“ พี่จะไม่ทิ้งแดฮยอนให้อยู่คนเดียว พี่สัญญา ”
“ ฮึก ฮือๆๆๆ พี่ ฮึก ยงกุก ฮือๆๆๆ ”
แล้วผมก็ร้องไห้หนักขึ้นจนไม่กลัว หรืออายใครทั้งนั้น โดยเฉพาะกับคนๆนี้ เพราะยิ่งเป็นพี่ยงกุก ผมถึงรู้สึก... เหมือนกับว่าบอกพี่เขาได้ทุกอย่างและพี่เขาจะคอยปกป้องผมเสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขามักจะรู้เสมอว่าผมคิดอะไร... ทั้งๆที่ ผมไม่ต้องพูดมันออกมาด้วยซ้ำ...
“ ร้องออกมาเถอะ แดฮยอน ถ้านายเจ็บปวด ร้องออกมาเลย อย่าเก็บมันไว้ ”
..........................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น