ซินยุนบก

ลำดับตอนที่ #1 : #ภาพวาดพิเศษภาพที่ 1 ความสุขทุกเช้า

#ภาพวาดพิเศษภาพที่  1 ความสุขทุกเช้า

แสงแดดวาดส่องขับอากาศหนาว  รับอรุณ  เสียงนกร้องเจี้ยวจ้าวแข่งกับสายลม

“ช่างเขียน ตื่นได้แล้วค่ะ” จองฮยางเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับอ่างล้างหน้าพร้อมด้วยผ้าซับหน้า  นางวางอ่างล้างหน้าลงข้างฟูกของยุนบก 

“ขอบใจเจ้ามาก” ใบหน้าระบายด้วยรอยยิ้มส่งรับอรุณแก่หญิงที่เขารักมากที่สุด จองฮยางมองรอยยิ้มนั้นพร้อมกับยิ้มตอบ

หลังจากที่ล้างหน้าแล้วยุนบกก็ลุกขึ้น หยิบทูรูมาคี(เสื้อคลุมยาวถึงน่อง)ที่แขนไว้มาสวมทับชอโกรี จองฮยางเดินเข้ามาผูกโบให้อย่างประณีตสวยงาม นางปฏิบัติเช่นนี้เฉกเช่นทุกๆเช้า เมื่อผูกโบเสร็จแล้ว ก็หยิบคัช(หมวกทรงสูงมีปีก)มาสวมให้ยุนบก  

การกระทำของนางอ่อนซ้อย สวยงามยากที่ผู้ถูกปฏิบัติจะละสายตาไปได้  ยุนบกไล่สายตาตามมือที่เคลื่อนไหวของนาง  จากที่ผูกโบที่อกเสื้อให้เขาไปจนถึงผูกสายคัช ก่อนจะมาหยุดลงตรงดวงหน้างามซึ่งตอนนี้สายตาคู่นั้นก็จ้องเขาอยู่ก่อนแล้ว  ดวงตาส่องประกายยิ้มตอบเธอ

จองฮยางยกมือขึ้นสัมผัสหน้ายุนบกเบาๆ ปลายนิ้วไล้สัมผัสดวงหน้าตั้งแต่คิ้ว ก่อนจะเลื่อนลงมาที่โหนกแก้ม ยุนบกยกมือแนบมือนั้นไว้  ตาสบตา เนินนานราวกับอยากดึงสัมผัสนั้นให้อยู่กับพวกเขาให้นานที่สุด ก่อนที่คิ้วของเขาจะถูกยกขึ้น

“หน้าข้ามีอะไรแปลกไปรึ”

จองฮยางยิ้ม “หนวดท่านน่าเกลียด  ไม่เหมาะกับหน้าท่านเลย” (กรี๊ดขอยืมมาใช้นะคะ ชอบมาก)

“เออเฮอ เจ้าจะว่าข้าแก่ใช่มั้ย” ยุนบกอุทานขึ้น ผินหน้าเดินหนีนาง หากยังคงหลิ่วตาให้ บ่งบอกให้รู้ว่าเขาล้อนางเล่น

จองฮยางยิ้มให้กับท่าทางนั้น “หากท่านแก่จริง สาวเล็กสาวใหญ่ทั้งเมืองคงไม่ชายตาแลหรอกค่ะ  แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว”

“สาวเล็กสาวใหญ่ที่ไหนมองข้า”  คิ้วยุนบกขมวดมุ่ง ด้วยเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน ผิดกับนางที่เดินเข้าตลาดยามใดเป็นต้องได้ยินหญิงเหล่านั้นพูดถึงช่างเขียนของเธอเสมอ เรื่องแรกก็ฝีมือการวาดภาพของเขา หากรองลงมากลับเป็นรูปโฉมที่สะดุดตา กับกริยาที่สง่างามนี้

“ผีเสื้อมักจะตามกลิ่นดอกไม้ เช่นใดท่านจึงไม่รู้”

ยุนบกยิ้มทะเล้น “ดอกไม้สวยย่อมดึงดูดผีเสื้อโดยธรรมชาติอยู่แล้ว”

“เอ๊ะ นี่ท่านกล้าว่าพวกนางไม่สวยรึ” จองฮยางนึกฉุนแทนผู้หญิงที่ถูกอ้างถึง

“เปล่า ข้าก็แค่ตามกลิ่นหอมของดอกไม้และดอกไม้ดอกนั้นอยู่เบื้องหน้าข้า”  สายตาประสานกันและเป็นยุนบกเองที่หลบสายตานาง(สู้ไม่ไหวล่ะซิ ร้อนแรงขนาดนั้น)

“อ่ะแฮ่ม ข้าว่าเราออกไปข้างนอกกันเถอะ ลูกบกคงรอทานข้าวนานแล้ว”  ยุนบกแก้เขินด้วยการเบี่ยงประเด็น

“ช่างเขียนเย็นนี้ท่านจะรีบกลับมา  ได้มั้ยคะ” น้ำเสียงว้าวอนของจองฮยางทำให้ยุนบกอดสงสัยไม่ได้

“เจ้ามีอะไรรึ”

“ไว้ท่านกลับมาก็จะรู้เองค่ะ”  นางยังคงไม่ตอบเขา

ยุนบกมองหน้านางอีกครั้งก่อนจะยิ้มพร้อมรับปาก

“ก็ได้ ข้าจะรีบกลับ”

#จบภาพวาดพิเศษภาพที่  1#