Love has no end date. {Kyuhyun x Seohyun} [SJ&SNSD]

ลำดับตอนที่ #9 : stage-08

“ทำอะไรอยู่เหรอ ซองมิน ?” ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงข้ามเอ่ยถามคนใส่แว่นที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่

“ก็อ่านหนังสืออยู่... ตาบอดรึไง ?” เสียงเรียบเฉยและเย็นชาดังออกมาจากปากร้ายๆของซองมิน

“ฮึ่ม... เพราะว่าสนใจหรอกนะถึงได้ถามนะ...” คยูฮยอนพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินหนีไปนั่งกับเยซองและรยออุก

“สองสามวันมานี่... ดูเหมือนคยูฮยอนจะสนใจซองมินนะ...” รยออุกกระซิบกับเยซองเมื่อเห็นคยูฮยอนกำลังเดินมา

“คยูฮยอนก็ทักทายซองมินเป็นปกติอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ...” เยซองตอบเสียงเรียบพลางอ่านหนังสือการ์ตูน นอกจากคยูฮยอนแล้วก็ไม่มีใครกล้าคุยกับซองมิน

“มันก็จริงอยู่นะ... แต่เดี๋ยวนี้มันดูแปลกๆน่ะสิ วันๆเอาแต่นั่งจ้องซองมิน ไม่ไปหาซอฮยอนเลย จนยัยแทยอนจะมาวางระเบิดในห้องนอนแล้วนะ” รยออุกเอ่ยเสียงเครียด

“นายคิดมากไปได้ บางทีคยูฮยอนอาจจะอยากจะเป็นเพื่อนกับซองมินก็ได้นะ” เยซองยังคงเฉยชา

“งั้นเหรอ... คยูฮยอนนี่ก็แปลกจริงๆ อยากเป็นเพื่อนกับเจ้าลูกนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องนั่นได้ยังไง” รยออุกบ่นๆ เมื่อคยูฮยอนมานั่งที่โต๊ะเดียวกันก็อดไม่ได้ที่จะประจบคยูฮยอนให้เลี้ยงขนม

“วันๆเอาแต่กินขนม... เดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมูหรอก” คยูฮยอนที่ฟังเสียงออดอ้อนของรยออุกก็เกิดเบื่อและรำคาญ
“เลิกอ้อนฉันซะทีน่า... ขนลุก...” ร่างสูงสะบัดแขนใส่

“ถ้าฉันไม่อ้อนนายแล้วฉันจะไปอ้อนใครเล่า ?!” รยออุกเอ่ยอย่างเซ็งๆ

“มีคนอยากให้นายอ้อนอยู่ตั้งคนนึงแน่ะ” ร่างสูงเหล่สายตาไปมองคนที่กำลังอ่านหนังสือการ์ตูนแบบหลุดโลก รยออุกมองตามสายตาของคยูฮยอนก็เกิดเขินขึ้นมา

“จะบ้าเหรอ ?!” รยออุกเผลอตะคอกเสียงดัง จนคยูฮยอนเอานิ้วแคะหูเบาๆ

“ก็อยากให้นายกล้าๆหน่อย” คยูฮยอนกระซิบ
“นายไม่อยากให้เยซองชอบนายเหรอ ?”

“ก็....อยากอยู่นะ....” รยออุกตอบเสียงสั่นๆ

“ก็ไปสิ” ร่างสูงกระซิบ

“ไม่เอา” รยออุกส่ายหน้า

“ไม่อยากให้เค้ารู้เหรอว่าตัวเองชอบ” คยูฮยอนแหย่

“ถึงฉันจะชอบเยซอง แต่เยซองก็ไม่ชอบฉันหรอก !!!” รยออุกตะโกนใส่หน้าคยูฮยอนเสียงดัง แต่ลืมไปว่าเยซองก็นั่งอยู่ด้วย

“เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ ?!” เยซองจ้องมองรยออุกอย่างอึ้งๆ

“เอ่อ... ไม่มีอะไรหรอก...” รยออุกเฉไฉและวิ่งออกไปจากโต๊ะที่นั่งอยู่

“อ้าว... รยออุก !” คยูฮยอนร้องตามหลัง
“เดี๋ยวฉันมานะ เยซอง” คยูฮยอนหันมาบอกเยซองและวิ่งตามรยออุกออกไป

เยซองมองตามรยออุกและคยูฮยอนที่วิ่งออกห่างไปเรื่อยๆ ในใจก็รู้สึกแปลกๆ ในนึงก็ดีใจ อีกใจนึงก็เสียใจ เขาน่ะแอบชอบรยออุกมาตั้งนานแล้ว แต่เขากลับคิดว่ารยออุกชอบคยูฮยอน ก็เลยไม่ได้สารภาพความรู้สึกออกไป เมื่อได้ยินรยออุกบอกว่าชอบตัวเองจึงรู้สึกดีใจ
แต่ทีเสียใจก็คือ... รยออุกบอกว่าเขาไม่ได้ชอบรยออุก แสดงว่าสิ่งที่เขาแสดงว่าชอบ มันยังไม่เข้าสายตาของรยออุก รยออุกจึงไม่รู้ว่าเขาชอบอยู่

...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...

“แฮกๆๆๆ นี่...รยออุก...นายจะวิ่งไปถึงไหน ฉันเหนื่อยแล้วนะ....” คยูฮยอนเอ่ยเมื่อวิ่งตามรยออุกมาไกลมากจนถึงสวนหลังโรงเรียน

“เยซองตามมามั้ย ?” รยออุกหยุดวิ่งแล้วถามขณะที่ไม่หันหน้ามา

“ไม่นี่... ยังอ่านการ์ตูนอยู่ที่โต๊ะตัวเดิม” คยูฮยอนเอ่ยพลางมองไปที่จุดที่เขาวิ่งจากมา ในสายตายังมองเห็นคนคนหนึ่งกำลังอ่านการ์ตูนอย่างหลุดโลก

“ฮึก...ฮือ....” รยออุกทรุดเข่าลงร้องไห้

“อ๊ะ... รยออุก...” คยูฮยอนนั่งลงข้างๆ
“ร้องไห้ทำไม ?” คยูฮยอนถามอย่างเป็นห่วง ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาสามปีเขาเพิ่งเคยเห็นรยออุกร้องไห้

“เยซองไม่รักฉันสินะ... เค้าถึงไม่ตามมา...” รยออุกซุกหน้ากับเข่าและไม่มองคยูฮยอน

“ฉันว่าไม่ใช่อย่างนั้นหรอก...” คยูฮยอนเปลี่ยนคำพูดเมื่อใครบางคนแตะบ่าของเขาแล้วให้เขาเดินออกไปจากตรงที่รยออุกอยู่

“ทำไมนายถึงพูดอย่างนั้นล่ะ... ถ้าเยซองไม่ตามมาแสดงว่าเค้าไม่สนใจฉัน...” รยออุกยังคงร้องไห้และไม่ได้เงยหน้ามอง

“เอ่อ... เยซองน่ะสนใจนายนะ แต่เค้าแค่ไม่แสดงออกเฉยๆ” คยูฮยอนเอ่ยจากที่ไกลๆ เพื่อให้รยออุกรู้ว่าเขายังไม่ได้ไปไหน

“ฉันรักนายนะ เยซอง.... นายรักฉันหรือเปล่า...” รยออุกพร่ำเพ้อออกมา

“ฉันก็รักนายเหมือนกัน... รยออุก” เสียงทุ้มนุ่มๆดังออกมาจากตรงหน้าของรยออุก ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาพบกับคนที่คยูฮยอนบอกว่ายังอ่านการ์ตูนอยู่ที่โต๊ะตัวเดิม

คยูฮยอนยืนมองเพื่อนรักทั้งสองคนที่กำลังปรับความเข้าใจกัน แล้วเขาก็นึกได้... เมื่อซักครู่เขาเห็นเยซองนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ที่โต๊ะนี่นา ทำไมเยซองเดินมาเร็วจัง ?
คยูฮยอนมองไปที่โต๊ะตัวเดิม เขามองให้ชัดๆก็เห็นคนคนหนึ่งที่เขารู้จัก ผมสีเขียวนั่นเขาจำได้ดี

“ชานี่ ?!”

ชานี่ไปนั่งอานการ์ตูนแทนเยซองนั่นเอง !

...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...

“ฮึ่มๆๆๆ ทำไมเดี๋ยวนี้คยูฮยอนถึงไม่มาหาซอฮยอนเลยนะ !!!” เสียงของร่างบางที่ดูแข็งแรงกว่าเพื่อนทั้งสามคนที่นั่งอยู่ภายในห้องโถงใหญ่ ดังขึ้นเหมือนกับภูเขาไฟปะทุ

“แทยอน... เธอใจเย็นก่อนนะ บางทีคยูฮยอนอาจจะไม่ว่างก็ได้ ช่วงนี้ก็ใกล้สอบปลายภาคแล้วนี่นา” ซอฮยอนเอ่ยขัดแทยอนที่กำลังโมโห

“ใช่ๆๆ เยซองยังบอกเลยนี่นา ว่าเดี๋ยวนี้มาหาไม่ได้ เพราะว่าต้องไปติวหนังสือกันน่ะ” ทิฟฟานี่พยายามอ้างเหตุผลให้แทยอนใจเย็นลง

“โกหกชัดๆ” แทยอนยังไม่หายโกรธ
“คยูฮยอนทิ้งซอฮยอนได้ยังไงกัน ลูกในท้องไม่คิดจะรับผิดชอบเลยเหรอ ?!”

“ก็ฉันบอกเธอแล้วไง... ว่าสามคนนั้นเค้าติวหนังสือกันอยู่” ทิฟฟานี่เอ่ย แทยอนมองหน้าทิฟฟานี่

“จริงเหรอ ?”

“จริงสิ ฉันเคยโทรถามพวกเขาดูแล้ว” ทิฟฟานี่ยิ้มให้ เธอดีใจที่ทำให้เพื่อนหายโกรธได้ จากนั้นทั้งสองคนก็เดินกลับเข้าห้องไป

ซอฮยอนเดินมาหาเจสสิก้ากำลังอ่านนิยายของ ‘เซอร์ อาเธอร์ โคนัน ดอยล์’ เรื่อง ‘Sherlock Holmes’ เธอนั่งลงข้างๆและมีสีหน้าไม่ดีนัก

“เป็นอะไรไป ซอฮยอน” เจสสิก้าถามเพื่อนสนิทที่มีเศร้าหมอง

“แทยอนต้องโกรธคยูฮยอน เพราะฉันแน่ๆเลย ถ้าเกิดเจอกันอีก แทยอนจะต้องทำร้ายคยูฮยอนแน่ๆ” ซอฮยอนเอ่ยพลางลูบท้องที่มีสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆอยู่ในนั้น

“อย่าคิดมากเลยน่า... แทยอนกับคยูฮยอนไม่ทะเลาะกันง่ายๆหรอก เค้าทั้งสองเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆนี่นา น่าจะเข้าใจกันดี” เจสสิก้าจับมือซอฮยอนและยิ้มให้
“ตอนนี้เธอไม่ควรมาห่วงเรื่องของพวกเขา เธอควรจะห่วงเจ้าตัวเล็กในท้องมากกว่า” เจสสิก้าลูบท้องของซอฮยอน

“อืม... ฉันจะพยายามไม่คิดมากนะ...” ซอฮยอนเอ่ยตอบรับและลุกขึ้นจากเก้าอี้จะกลับห้อง เจสสิก้ามาพยุงซอฮยอนที่กำลังท้องได้สี่เดือนแล้ว
‘ขอบคุณนะ เจสสิก้า... ที่ทำให้ฉันคิดได้...’

...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...

วันต่อมา...

ก๊อกๆๆๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นแต่เช้า ทำให้คนที่ยังนอนอยู่บนเตียงนั้นลุกขึ้นตื่นอย่างอารมณ์ไม่ดี

“ใครฟระ มาบังอาจปลุกฉันที่กำลังนอนอย่างสบาย” เสียงเซ็งๆเอ่ยดังมาจากห้องหมายเลขหนึ่ง

ทันทีที่เดินออกมาเปิดประตู เสียงปังก็ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

“เฮ้ย !” แทยอนสบถอย่างมาดแมนกับเสียงที่ดังขึ้น

“สุขสันต์วันเกิด คิมแทยอน !!!!” เสียงประสานเสียงของคนสามคนดังขึ้นอย่างเอิกเกริก

“นี่มันอะไรกันเนี่ย...” แทยอนมองอย่างงงๆ ตรงหน้าของเธอคือเยซองที่อยู่ในชุดอัศวินสีแดง คยูฮยอนในชุดอัศวินสีเขียว และรยออุกในชุดอัศวินสีม่วง
“เล่นอะไรปัญญาอ่อนแบบนี่เนี่ย”

“เห็นเยซองบอกว่าเธอชอบดูการ์ตูนเกี่ยวกับเจ้าหญิงและอัศวิน ก็เลยแต่งมาเผื่อเธอชอบไง” คยูฮยอนเอ่ยพลางยิ้มแก้มปริ

“ก็...โตป่านนี้ฉันเลิกชอบตั้งนานแล้วย่ะ !!!” แทยอนตะคอกใส่แล้วกอดอกหันหน้าหนี ในใจเธอแทบจะกรี๊ดออกมาเพราะเป็นตัวการ์ตูนที่เธอชอบทั้งนั้น

“ฮ้าว ~ ใครมาปลุกแต่เช้าเนี่ย...เพิ่งจะตีห้าเอง...วันนี้ก็ไม่ได้ไปโรงเรียนด้วย...” เจสสิก้าเดินออกมาในสภาพโทรมยิ่งกว่าโคลอสเซียมในกรุงโรม ตามมาด้วยทิฟฟานี่ที่เดินออกมาในชุดนอนลายหมีสีชมพู

“อ้าว... ซอฮยอนไปไหน ?” คยูฮยอนถามเจสสิก้าที่เดินมาสมทบแทยอนที่หน้าประตู

“นอนอยู่....” เจสสก้ายังพูดไม่จบ

“นึกว่านายจะไม่ถามถึงซะแล้ว...” แทยอนโพล่งขึ้นมาก่อนที่เจสสิก้าจะอ้าปากตอบคำถามจนจบ
“นายหายหัวไปไหนตั้งสามสี่วัน ปล่อยให้ซอฮยอนคิดถึงนายอยู่ได้” แทยอนแว้ดใส่คยูฮยอนทันที

“ก็ช่วงนี้มันยุ่งนี่นา....”

“ยุ่งก็น่าจะมาหาศรีภรรยาของนายบ้างเซะ ! ไหนว่าจะดูแลซอฮยอนให้ดีไง ผิดคำพูดนี่ !” แทยอนทิ้งระเบิดใส่ไม่ยั้ง

ชั่วขณะนั้น...คยูฮยอนมีสีหน้าหมองลง แต่คยูฮยอนก็ปรับเปลี่ยนสีหน้าให้ยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนเดิม และวิ่งเข้าไปในห้องที่ซอฮยอนนอนอยู่ คยูฮยอนถอดหมวกอัศวินที่ประดับไปด้วยขนนกออกมาวางไว้ข้างๆ

“เจ้าหญิงนิทราพ่ะย่ะค่ะ... ท่านได้หลับมาหลายร้อยปีแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ... ข้าจะทำให้ท่านตื่นจากมนตร์สะกดแห่งการหลับใหลนี้เอง” คยูฮยอนเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม

เพื่อนๆอีกห้าคนเดินมาดูที่หน้าประตูห้องอย่างตื่นเต้น
...นิทานเรื่องเจ้าหญิงนิทรา ที่ฉันชอบ... แทยอนคิดเมื่อมองซอฮยอนที่นอนหลับอยู่ และคยูฮยอนที่สวมชุดอัศวิน
...อา.. ตื่นเต้นจัง... ทิฟฟานี่มองฉากนั้นที่อบอวลไปด้วยความโรแมนติก
...จูบสิ จูบเลย คยูฮยอน...จูบซอฮยอนเลย !... เสียงในใจของเจสสิก้าส่งเสียงเชียร์เมื่อคยูฮยอนลูบผมของซอฮยอน
...โรแมนติกเป็นบ้า ~ ... เยซองมองภาพนั้นอย่างลุ้นๆ
...อยากให้เยซองทำแบบนั้นมั่งจัง... เสียงนี้คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร

คยูฮยอนค่อยๆก้มลงจุมพิตซอฮยอนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เมื่อคยูฮยอนถอนจูบออกมา ซอฮยอนก็ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น คยูฮยอนหันมามองเพื่อนๆ

“เป็นไงล่ะ... พลังแห่งรัก...” คยูฮยอนเอ่ยและขยิบตาให้เพื่อนๆ ทำเอาเพื่อนแทบจะวิ่งไปห้องน้ำเพื่ออาเจียนทันที

“เลี่ยนสุดๆ” แทยอนเอ่ย แล้วยืนกอดอกที่หน้าประตู

“ฮ่าๆๆๆ พวกเธอไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อมาดูโชว์เท่ๆได้แล้ว~” คยูฮยอนไล่สาวๆให้ไปอาบน้ำ

“หวังว่าคงจะเท่อย่างที่พูดหรอกนะ” แทยอนแซว

“แน่นอน... เตรียมมาเพื่อวันเกิดของเธอโดยเฉพาะ” คยูฮยอนยิ้มให้

“พูดบ้าอะไรน่ะ... ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะเฟ้ย !” แทยอนเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเข้าห้องไปอาบน้ำ ส่วนคยูฮยอนก็มานั่งรอที่ห้องโถงกลางกับเพื่อนหนุ่มอีกสองคน

...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...

การแสดงสำหรับวันเกิดของแทยอนเริ่มขึ้นแล้ว...

“เจ้าอัศวินแห่งความชั่วร้าย ~ จงหลีกทางให้ข้าไปหาเจ้าหญิงแทยอนซะ !!” อัศวินสีแดงเอ่ยกับอัศวินสีเขียว

“หึๆๆๆๆๆ ไม่หลีกซะอย่าง มีไรม๊ายยยย ?!!!” อัศวินลากเสียงกวนๆ

“หึ ! งั้นก็ต้องขอโทษ ที่ต้องทำร้ายเจ้า !!!” อัศวินแดงเข้าต่อสู้กับอัศวินเขียว ส่วนอัศวินม่วงที่แพ้อัศวินแดงไปแล้วก็ได้แต่นอนโอดโอยอยู่บนพื้น

เคร้ง !

เสียงดาบสุดท้ายดังขึ้นปลายดาบทั้งสองชี้ที่จุดสำคัญของทั้งสอง ดาบสีขาวของอัศวินแดงจ่ออยู่ที่กลางอกของอัศวินเขียว ดาบสีดำของอัศวินเขียวจ่อที่ศีรษะของอัศวินแดง อัศวินแดงนั่งทับร่างของอัศวินเขียวอยู่... แล้วเวลาก็หยุดชั่วขณะ...

ความรู้สึกนี้...มัน...

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก...

มีเด็กสองคนกำลังฝึกดาบ เพื่อใช้ในการแสดงของสำนักดาบ

“อ๊ากกกกกก” ดาบปักเข้าที่กลางอกของเด็กคนหนึ่ง...

“พ...พี่...พี่ขอโทษ...” เด็กอีกคนที่ฝึกพลาดทำให้ดาบแทงเข้าที่กลางอกของรุ่นน้อง




หลายปีต่อมา ในวันที่ฝนตกหนัก...


โครม !

“กรี๊ดดดดดดดดดด” เสียงของเด็กประถมคนหนึ่งกรีดร้องเมื่อรถเข้ามาชน เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็พบกับพี่ชายนอนจมกองเลือด ที่ศีรษะที่เลือดออกมามาก จนพื้นถนนแถวนั้นมีแต่เลือดนองเต็มไปหมด
“พี่ค่ะ !!!” เด็กหญิงตาโต และค่อยๆยกร่างของพี่ชายมากอด

“เธอ...ปลอดภัย...ดี...ใช่มั้ย....” ผู้เป็นพี่ถามเสียงสั่น เมื่อเห็นน้องปลอดภัยดีก็หลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้มและเลือดที่กำลังไหลออกมาเต็มศีรษะ

“พี่ค่ะ.. !!!!!!” เด็กหญิงร้องสุดเสียงเมื่อเห็นพี่ชายกำลังจะตาย คนที่ขับรถมาชนเดินออกมาแล้วย่อลงนั่งข้างๆเด็กหญิง

“ฉันขอโทษนะ...” เขากล่าวแค่นั้นแล้วอุ้มร่างไร้สติของเด็กหนุ่มเข้าไปนั่งเบาะหลังของรถยนต์พร้อมทั้งจูงมือเด็กหญิงให้เข้าไปนั่งด้วย

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

แล้วเวลาที่หยุดไป ก็กลับมาเดินอีกครั้ง...

“อ๊ะ...” คยูฮยอนสะดุ้งพยามหอบเหนื่อย... จากนั้นจึงชักดาบกลับเก็บเข้าฝักเช่นเดิม เมื่อเยซองเห็นดังนั้นจึงทำตาม
“หึ... ฝีมือไม่เบานี่นา... ข้าจะยอมให้เจ้าไปหาเจ้าหญิงแทยอน ถือเป็นรางวัลที่เจ้าชนะข้าได้” อัสวินสีเขียวเอ่ยพลางหลีกทางที่เป็นทางไปหาเจ้าหญิงแทยอน

อัศวินสีแดงเดินตามทางไปหาเจ้าหญิงแทยอนจนพบแล้วก็จบบริบูรณ์


แปะๆๆๆๆๆ

“แสดงได้เก่งมากเลยนะ... ทั้งสี่คน...” ซอฮยอนปรบมือให้และลุกขึ้นยืนชื่นชม คยูฮยอนเดินมาโอบเอวซอฮยอนและหอมแก้มอย่างไม่สนใจสายตาเพื่อนๆ

“พอเถอะ... จะเลี่ยน !” เจสสิก้าเอ่ยขัดความหวาน

“จริงด้วย เดี๋ยวต้องหามะม่วงเปรี้ยวๆมากินซะแล้ว” ทิฟฟานี่เอ่ยติดตลก ทุกคนต่างหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

ยกเว้นคนคนเดียว...

คนที่เป็นเจ้าของวันเกิด...

แทยอน...

----------------------------------------------------------

อัพอีกตอนแล้วค่า...

ดีจ๊ายยย ดีใจค่า T^T

ปลาบปลื้มเป็นที่สุด TOT

เพิ่งเคยอัพสองตอนเต็มๆภายในวันเดียว

ใครอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ก็ติดตามตอนต่อไปนะคะ ^-^