ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : stage-06
เช้าวันใหม่แสนจะสดใสสำหรับเจ้าชายนิทรา วันนี้เขาตื่นเช้ากว่าที่เคย ขายาวๆเดินเข้ามาในห้องครัวและลงมือทำอาหารจากตำราที่ซื้อมาเมื่อวันก่อนทันที หัวสีดำๆก้มๆเงยๆที่หม้ออย่างเงอะๆงะๆ กลิ่นหอมฉุยของอาหารที่ลอยไปทั่วห้องเรียกให้สมาชิกร่วมห้องสองคนเดินออกมาจากห้องหมายเลข 2 อย่างช้าๆ ทั้งสองแทบไม่เชื่อสายตา เจ้าชายนิทราตื่นเช้าแล้วยังตื่นมาเพื่อทำอาหารอีกด้วย !!!
“ลมอะไรพัดนายให้มาทำอาหารเนี่ย” เยซองแซวเบาๆ
“ฉันว่าจะทำให้ซอฮยอนทานก่อนไปเรียนน่ะ” คยูฮยอนตอบเสียงเรียบและหันหน้าเข้าหาหม้อเช่นเดิม
“ให้ฉันช่วยดีกว่ามั้ย ถ้าเกิดนายทำคนเดียวฉันว่าซอฮยอนคงต้องรอนายจนกลายผมคุณยายแน่เลย” รยออุกอาสาเมื่อเห็นท่าทางเงอะๆงะๆของคยูฮยอน
“เอ่อ...ก็ดี...” คยูฮยอนเอ่ยพร้อมหน้าแดงด้วยความอาย แน่นอนว่าทั้งชีวิตนี้เขาไม่เคยคิดจะจะเข้าครัวกับชาวบ้านเค้าหรอก รยออุกเดินแทรกเข้าไปทำซุปด้วยตัวเอง คยูฮยอนถอยออกเพื่อให้รยออุกทำสะดวกมากขึ้น
“คิดยังไงถึงได้มาทำอาหารตอนเช้าน่ะ” เยซองถามขึ้นเมื่อเห็นอาการที่ไม่ปกติของเพื่อนสนิท
“ก็แหม...ฉันก็เอาแต่เรียนนี่นา ไม่ค่อยจะมีเวลาสนใจซอฮยอนซักเท่าไหร่ พอว่างๆก็เลยอยากใช้เวลากับเค้าให้มากที่สุดนะสิ” คยูฮยอนเอ่ยเสียงใส
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับทำอาหารล่ะ ?” เยซองทำหน้าเซ็งกับการตอบไม่ตรงคำถามของเพื่อน
“ก็ฉันจะได้เอาอาหารไปให้ซอฮยอนและกินด้วยกันไง” คยูฮยอนยิ้มหน้าบาน เยซองรู้สึกว่าคิ้วซ้ายของเขาเริ่มกระตุก อาการนี้จะมีขึ้นเมื่อเขาเริ่มละอายใจ
“นายติ๊งต๊องจริง”
...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...
“แย่จัง ! ตื่นสายซะได้ ขอโทษนะทุกคน” ทิฟฟานี่เอ่ยเสียงเครียดเมื่อเธอเพิ่งตื่นและเห็นเพื่อนๆนั่งรอที่โต๊ะอาหาร วันนี้เป็นเวรของเธอที่ต้องทำอาหารให้เพื่อนๆทาน
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เหลือเวลาอีกตั้งเยอะ” เจสสิก้าเอ่ยและแปลกใจนิดๆเพราะเพื่อนสาวคนนี้ของเธอไม่ค่อยตื่นสายนักและส่วนใหญ่ทิฟฟานี่จะเป็นคนปลุกพวกเธอ
ทิฟฟานี่รีบอาบน้ำแต่งตัวและมาทำอาหารให้เพื่อนๆทานทันที แต่ระหว่างที่เธอกำลังทำอาหารนั้นก็มีคนมาเคาะประตูห้อง
“เดี๋ยวฉันเปิดเอง” แทยอนอาสาและเดินไปเปิดประตู คนที่เธอเห็นกำลังยืนถือถาดอาหารที่มีอาหารวางอยู่บนถาดเต็มไปหมด นอกจากนั้นก็ยังมีชายหนุ่มอีกสามคนที่ยืนพิงผนังอยู่
“ไอ้โจรคยูหย่อนยาน !!!” แทยอนร้องขึ้นจงใจให้เพื่อนทุกคนได้ยิน ทำเอาคนฟังแทบปล่อยก๊าก
“เธอจะเรียกชื่อฉันดีๆไม่ได้รึไง ยัยผู้หญิงสามีไม่เอา” คยูฮยอนเอ่ยเสียงเรียบเดินผ่านแทยอนแล้วเชิดใส่เล็กน้อย และเดินเข้ามาในห้องที่มีโต๊ะอาหาร คนที่มองต่างหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้กับความน่ารักของเพื่อนซี้คู่นี้ คยูฮยอนและแทยอนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก จึงสนิทและรู้ใจกันมาก ทุกคนที่นี่ต่างรู้ดีว่าทั้งสองต้องการเรียกเสียงหัวเราะเท่านั้น ไม่ได้โกรธกันจริงๆ
“ฉันทำอาหารมา กินด้วยกันนะ” คยูฮยอนเอ่ยกับเพื่อนๆและวางอาหารลงบนโต๊ะ
“ฉันกับรยออุกตื่นมาทำแต่เช้าเลยนะ”
“ฉันทำคนเดียวไม่ใช่เหรอ” รยออุกแทรกขึ้นมาและเล่าว่าคยูฮยอนขอให้เค้าสอนทำอาหารเมื่อเช้าและเขาต้องทำเองทั้งหมดเมื่อเห็นคยูฮยอนกำลังจะเอาพริกใส่แกงจืดซึ่งเป็นเมนูแรกที่ทำ เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆได้เป็นอย่างดี
นักเรียนทั้งแปดคนนั่งทานอาหารล้อมโต๊ะกันอย่างเอร็ดอร่อยและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะแม้แต่คนที่ไม่คาดคิดก็นั่งหัวเราะร่วมด้วย คยูฮยอนมองที่ซองมินที่กำลังหัวเราะเรื่องที่เยซองเล่าถึงเรื่องคุณตาในบอลลูนที่ชอบเจาะลมบอลลูนให้มันลอยลงต่ำเพื่อจอดที่กลางทะเล
“นี่ ซองมิน นายเลิกเย็นชาแล้วเหรอ ?” คยูฮยอนเอ่ยแซวเล่นๆเมื่อเห็นเพื่อนหัวเราะอย่างเป็นธรรมชาติผิดกับท่าทีที่นิ่งเงียบที่เคยเห็น
“ฉันเคยเย็นชาเมื่อไหร่กัน...” ซองมินทำเสียงขรึม ทำให้บรรยากาศเริ่มแปลกไป คยูฮยอนเห็นท่าไม่ดีจึงเบี่ยงเบนความสนใจ
“ซอฮยอนจ๋า~ แกงจืดถ้วยนี้ผมทำเองเลยนะ ลองทานหน่อยสิ” คยูฮยอนตักข้าวในจานของซอฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆจ่อที่ปากของซอฮยอน ซึ่งซอฮยอนก็ยอมกินแต่โดยดี
“อ้ำ~” ซอฮยอนกินข้าวที่คยูฮยอนป้อนให้
“เดี๋ยวซอป้อนบ้างนะ” ร่างบางตักข้าวในจานและส่งป้อนให้คนที่ป้อนเธอเมื่อสักครู่
“อ้าม ~” คยูฮยอนกินอย่างเอร็ดอร่อย
“อร่อยจัง ~” คยูฮยอนทำหน้าเคลิ้ม ซอฮยอนตีแขนคยูฮยอนเบาๆและหัวเราะ
“ฮิ้ว~วววว” เสียงโห่ของเยซองดังขึ้นมา
“น่าอิจฉาเว้ย!!!” เยซองเอ่ยขัดความหวาน
“ฉันอยากมีแฟนมั่งจัง”
“หาเพื่อนผู้หญิงให้ได้ก่อนเถอะ” เจสสิก้าแซวขึ้นเมื่อนึกได้ว่าเยซองไม่ค่อยมีเพื่อนสาว
“นั่นสิ” ทิฟฟานี่เสริมด้วยรอยยิ้ม
แล้วทั้งห้องก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ทุกคนทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยจนเยซองอาสาเอาจานชามไปเก็บ งานเลี้ยง(?)จึงเลิกราไป
โป๊ก !
“โอ๊ย...” คยูฮยอนร้องเบาๆเมื่อถาดที่เยซองยกเพื่อที่จะเอาไปเก็บโดนขมับด้านซ้ายของเขาเต็มๆ มือหนากุมศีรษะด้านซ้ายไว้
“ขอโทษที คยูฮยอน ฉันรีบไปหน่อย เจ็บมากรึเปล่า” เยซองก้มลงมาดูขมับของคยูฮยอน
“ไม่เป็นไรหรอก นายเอาไปเก็บเถอะ” คยูฮยอนบอกปัด เยซองจึงเอาถาดไปเก็บ คยูฮยอนรู้สึกว่ามือเริ่มเปียกนิดจึงเอามือมาดู
“ให้ตายเถอะ” ร่างสูงสบถเมื่อเห็นของเหลวสีแดงเปรอะเป็นจุดเล็กๆที่มือ คยูฮยอนรีบเอาผ้าเช็ดหน้าที่พกมาเช็ดถูเบาๆที่ขมับด้านซ้ายจนแน่ใจว่าเลือดไม่ไหลแล้ว กิริยาอาการทั้งหมดตกอยู่ภายในสายตาของผู้กระทำที่ยืนมองด้วยสีหน้าเรียบเฉยตรงริมประตู
...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...
“ซอฮยอน ! พักเที่ยงไปกินข้าวด้วยกันนะ เดี๋ยวผมมารับ” ร่างสูงเอ่ยเสียงใสและโบกมือลาคนรักที่หน้าประตูห้อง ซอฮยอนยิ้มบางๆตอบและโบกมือให้เช่นกัน คยูฮยอนยืนยิ้มอยู่นานจนดูคล้ายคนบ้า และสาวๆในห้องเริ่มหันมามอง ซอฮยอนรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆจึงกระซิบกับคยูฮยอน
“เอ่อ...คยู...ซอว่าคยูรีบกลับห้องดีกว่านะ” ซอฮยอนปรามเบาๆ เนื่องจากสาวๆในห้องของเธอไม่ใช่คนที่จะรอให้ผู้ชายมาหา พวกเธอชอบยั่วผู้ชายและจับผู้ชายทำสามีจนตั้งท้องประจำ จึงไม่แปลกใจเลยที่เห็นนักเรียนสาวๆที่ท้องเดินไปเดินมาทั่วโรงเรียน ซอฮยอนจึงหายสงสัยเมื่อตั้งคำถามว่าทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่ทันทีที่มาถึง
“อะ..เอ๋ ?! ทำไมล่ะ ผมอยากอยู่กับซอฮยอนนะ” คยูออกอาการงอแงเหมือนเด็กถูกขัดใจ
“แต่ตอนนี้อยู่ไม่ได้นะ” ซอฮยอนพูดพลางเหลือบมองไปทางด้านหลัง
“แล้วทำไมล่ะ ? สามีอยากอยู่กับภรรยาไม่ได้หรือไง ?” คยูฮยอนเอ่ยเสียงเรียบ
“ซอไม่ใช่ภรรยาของคยูน้า~” ซอฮยอนชกไปที่แขนของคยูฮยอนเบาๆ ทำเอาคยูฮยอนหัวเราะคิกคัก
“คยูกลับไปเถอะ เดี๋ยวเพื่อนในห้องเค้าจะว่าเอาน้า~” ซอฮยอนพยายามอ้อนให้คยูฮยอนกลับไป
“ทำไมอ่ะ ?” คยูฮยอนทำหน้างง
“ก็ผู้หญิงพวกนี้น่ากลัวนี่นา ถ้าคยูเผลอเมื่อไหร่ก็เสร็จมันเลยน่ะสิ” ร่างบางกล่าวพลางหน้ามุ่ย
“ฮ่าๆๆๆๆ จะบอกว่าหวงผมล่ะสิ !” ร่างสูงเอ่ยอย่างรู้ทัน
“ไม่ใช่ซะหน่อยน้า~ ซอแค่ไม่อยากให้ผู้หญิงพวกนั้นมายุ่งกับคยูนี่นา” ซอฮยอนเริ่มค้อนคยู
“ผมมีภรรยาแล้ว...ทำไมจะต้องห่วงล่ะ” คยูฮยอนเอ่ยเสียงใส ซอฮยอนรับรู้ได้ถึงรังสีอันลึกลับทางด้านหลังของเธอ กลุ่มผู้หญิงพวกนั้นเริ่มเดินมาหาคยูฮยอนที่ยืนคุยกับซอฮยอนที่ประตูห้อง
“ถ้าคยูไม่อยากได้ภรรยาเพิ่มก็กลับไป !” ซอฮยอนพูดเสียงดัง แต่เนื่องจากเป็นภาษาเกาหลีคนในห้องจึงไม่ได้สนใจนัก
“หะ...หา ?! กลับก็ได้” คยูฮยอนรีบเดินหนีทันทีที่ซอฮยอนบอก ซอฮยอนนึกขำที่คยูฮยอนเดินหนีเพราะความกลัว
“นี่...เธอน่ะ...” เสียงเอ่ยทักทายดังมาจากกลุ่มผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลังของซอฮยอน
“เอ่อ... คะ ?” ซอฮยอนตอบกลับอย่างสุภาพ
“แฟนเธอหล่อดีนะ”
“เธอใช้อะไรจับเค้าไว้เหรอ ?” หญิงสาวท้องโตในชุดพั้งค์ทาตาทาปากทาเล็บสีดำก้มลงถามซอฮยอนที่ตัวเล็กกว่า
“ทะ...เธอ หมายความว่ายังไง ?” ซอฮยอนไม่เข้าใจในสิ่งที่สาวพั้งค์ถาม
“ก็ฉันถามว่าเธอเอาเจ้าหน้าหล่อนั่นเป็นผัวได้ยังไง ?!!” สาวพั้งค์ตะโกนใส่
“ก็เรารักกัน...” ซอฮยอนตอบเสียงเรียบพลางเบือนหน้าหนีเพราะเหม็นกลิ่นบุหรี่ที่สาวพั้งค์สูบ
“รักเหรอ....เฮอะ..!! เรื่องแบบนี้ก็ยังคงมีคนหลงงมงายอยู่อีกเนอะ !” สาวพั้งค์หันหน้าไปคุยกับเพื่อนสาวในกลุ่ม
“เธอหมายความว่ายังไง ?”
“หึหึ....เธอน่ะยังอ่อนต่อโลก....ผู้ชายเค้ามองผู้หญิงแต่เป็นเครื่องมือสืบพันธุ์เท่านั้นแหละ” สาวพั้งค์เชิดใส่ซอฮยอน
“อย่าไปรักเจ้าหน้าหล่อนั้นเลย ให้พวกฉันไปสนุกกับเค้าดีกว่านะ” มือที่หยาบกระด้างเชยคางบอบบางของซอฮยอนให้มองหน้าตัวเอง
“เรื่องอะไรที่ฉันต้องยกคยูให้พวกเธอ” ซอฮยอนมองอย่างท้าทาย
“ชิส์...เธอขัดใจฉันเองนะ.... คนที่ขัดใจ‘เวซูล่า’น่ะ ไม่มีใครตายดีหรอก !” สาวพั้งค์ตะคอกใส่มองซอฮยอนอย่างเหยียดหยามก่อนจะเดินจากไป
ซอฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่และเดินมานั่งที่ของตัวเอง เจสสิก้ารีบเดินมาหาซอฮยอนที่กำลังนั่งแล้วโอบไหล่เบาๆ
“ทำไมเธอไปคุยกับเวซูล่าล่ะ ?” เจสสิก้าถามเสียงสั่น
“ยัยนั่นน่ากลัวนะ เธอก็รู้นี่”
“นั่นสิๆ อย่าไปคุยกับเค้าเลย” ทิฟฟานี่เห็นด้วยกับเจสสิก้า
“ไม่ต้องห่วงหรอกนะซอฮยอน ถ้ายัยนั่นมันทำอะไรเธอ ฉันจะปกป้องเธอเอง” แทยอนรับคำมั่น ในชั่วขณะนั้นเจสสิก้ามองเห็นอะไรบางอย่างในแววตาของทิฟฟานี่
“ใช่... แทยอนจะดูแลเธอเอง...” ทิฟฟานี่เอ่ยยิ้มๆ
...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...
“โอ๊ยยยยยยยยยยย ปวดหัวชะมัดเลยยยยยยยย” ร่างสูงร้องโอดครวญในคาบพักทานอาหารกลางวัน
“นายเป็นอะไรมากรึเปล่า ?” รยออุกมองดูเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ไปห้องพยาบาลมั้ย ?”
“ไม่ไป” คยูฮยอนตอบแทบจะในทันที ทั้งๆที่มือกุมขมับด้านซ้ายอยู่
“ทำไมอ่ะ ?”
“บอกว่าจะไปรับซอฮยอนไปกินข้าว”
“ให้เยซองหรือฉันไปรับมาแทนก็ได้นี่”
“ไม่เอา...” คยูฮยอนบอกปัดและวิ่งไปยังห้องของซอฮยอนทันที
“อ้าว...เฮ้ย...คยูฮยอน !!!!” รยออุกรีบเดินตามไปทันทีเพราะอาการของเพื่อนมันยังไม่ดีนัก เขามองเห็นคยูฮยอนเดินเซไปเซมาและใช้ผนังเป็นที่พยุง
“เยซอง... นายวิ่งเร็ว รีบตามคยูไปหน่อยสิ” รยออุกถือสิทธิ์สั่ง เยซองเห็นคยูฮยอนเดินเซก็รีบวิ่งตามไปพยุงทันที
“คยูฮยอน นายไปกินยาก่อนเถอะนะ” เยซองยืนขวางคยูฮยอนไว้
“ไม่เอา” คยูฮยอนเดินเบี่ยงไปทางซ้าย เยซองก็ตามไปขวาง
“ไปกินยา” เยซองทวน
“ไม่...” ยังไม่ทันจะจบประโยค คยูฮยอนก็ทรุดลงเยซองแทบคว้าตัวไว้ไม่ทัน
“คยู...” เยซองเขย่าตัวให้คยูฮยอนรู้สึกตัว แต่คยูฮยอนกลับแน่นิ่งไป เยซองเลยเอาหลังมือแตะหน้าตัวเองแล้วเอาไปแตะหน้าผากคยูฮยอน
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา” เยซองพึมพำและแบกคยูฮยอนขึ้นหลังอย่างระมัดระวัง รยออุกที่เดินตามมาก็ถามเยซองทันที
“คยูเป็นอะไร ?”
“เค้าวูบไป” เยซองตอบสั้นๆ เพราะเขาไม่แน่ใจว่าคยูฮยอนหมดสติหรือเป็นลมไป
-------------------------------------------------------
ไรเตอร์หายไปนานเลยกว่าจะได้อัพ
พอดีว่าคิดฟิคไม่ออก
แหะๆๆ = =;
ไรเตอร์คิดถึงรีดเดอร์ทุกคนนะคะ ><'
ก็เลยกลับมาอัพต่อนี่ไง ^0^
รักคนอ่านทุกคน
รักคนเม้นทุกคน
รักคนโหวตทุกคน
ไรเตอร์หายไปนานเลยกว่าจะได้อัพ
พอดีว่าคิดฟิคไม่ออก
แหะๆๆ = =;
ไรเตอร์คิดถึงรีดเดอร์ทุกคนนะคะ ><'
ก็เลยกลับมาอัพต่อนี่ไง ^0^
รักคนอ่านทุกคน
รักคนเม้นทุกคน
รักคนโหวตทุกคน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น