Love has no end date. {Kyuhyun x Seohyun} [SJ&SNSD]

ลำดับตอนที่ #6 : stage-05 >>>>>>> -100%-

ร่างสูงเดินทอดน่องเอามือประสานไว้ที่ท้ายทอยอย่างสบายๆ เสื้อคอซองสีขาวที่เอาออกนอกกางเกงพลิ้วไหวเมื่อโดนลม กางเกงขายาวสีน้ำตาลเข้มดูรับกับขายาวๆของเขา ข้างๆเขามีร่างบางเดินอยู่อย่างเนิบๆไม่รีบร้อน

“นี่ ซอฮยอน...” คยูฮยอนเอ่ยขึ้นหาเรื่องคุยพลางมองนาฬิกาเพื่อเช็คเวลาเข้าเรียน

“ว่าไง” ซอฮยอนเงยหน้ามองคยูฮยอน

“...เยซองกับแทยอนยังไม่คืนดีกันเลยเหรอ ?” คยูฮยอนเอ่ยถามเมื่อนึกถึงวันที่เกิดเรื่องทะเลาะวิวาทจนทำให้เยซองเจ็บหนัก

“อืม... แทยอนเค้าใจแข็งมากเลย” ซอฮยอนอธิบาย

“เห็นเยซองบอกว่าเรื่องมันเกิดขึ้นตอนสองปีก่อน” คยูฮยอนพยายามนึกให้ออก

“แทยอนเคยเล่าให้ฟังเหมือนกัน เห็นบอกว่าหลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้เยซองเปลี่ยนไปมากเลย แทยอนก็เลยไม่ชอบเยซอง” ซอฮยอนเล่า

“งั้นเหรอ... คิดไม่ตกเลยแฮะ” คยูฮยอนเปลี่ยนท่า เอามือมาโอบไหล่ซอฮยอน
“แล้วเรื่องของเราล่ะว่าไง ?”

“หืม ? ระ...เรื่องอะไร...?” ซอฮยอนถามแล้วมองหน้าคยูฮยอน

“ก็...กำหนดการแต่งงานไง” มือหนาเลื่อนลงโอบเอว

“เอ่อ...ซะ...ซอ...ยะ...ยัง...ยังไม่ได้คิด...” ซอฮยอนพยายามยามแกะมือคยูฮยอนออก

“แหม่...เราก็เป็นพ่อแม่กันแล้วนะ ไม่ได้คิดได้ยังไงกัน” คยูฮยอนเป่าลมจนแก้มป่องแสดงถึงอาการงอน

“กะ...ก็...ซอ...”

“ไม่เป็นไร...ตอนนี้ยังไม่พร้อมนี่นา” คยูฮยอนยิ้มให้และเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ

“เอ่อ...คยู...” ซอฮยอนหน้าแดงเมื่อเห็นคยูฮยอนเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆจนริมฝีปากของทั้งสองเกือบจะแนบสนิทกัน


“ไอ้คยูหย่อนยาน!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลังของซอฮยอน คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นหญิงสาวไม่มีใครเอายืนชี้หน้าเขาพร้อมกับถือถาดสีเงินแวววาว

“เวรแล้วไง !” คยูฮยอนสบถเบาๆ เรียวปากหนาจุ๊บหน้าผากซอฮยอนเบาๆหนึ่งครั้งแล้วโกยอ้าวสุดชีวิต

“ไอ้คิ้วหย่อนนนนนนนนนนนนน แกกล้าแต๊ะอั๋งเพื่อนฉันเหรออออออออออ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงลากยาวราวกับจะให้รู้กันทั่วโรงเรียนดังมาจากปากของแทยอนที่กำลังวิ่งไล่ตามคยูฮยอน ส่วนสองสาวที่วิ่งตามมาก็มายืนข้างๆซอฮยอนที่กำลังหัวเราะกับท่าทางของแฟนหนุ่มและเพื่อนสาว

--------------- 10%





“เฮ้อ.....” ร่างสูงถอนหายใจขณะที่นอนหงายอยู่บนเตียงเพราะวันนี้เขาเหนื่อยมาทั้งวันรวมทั้งการที่วิ่งหนีแทยอนเมื่ตอนกลางวันด้วย

“เลิกถอนหายใจซะที น่ารำคาญ” เสียงเพื่อนร่วมห้องที่เอ่ยขึ้นทำให้ร่างสูงอารมณ์เสียไม่น้อย คยูฮยอนมองหน้าของคนที่ว่าเขาด้วยสายตาไม่พอใจ จากนั้นจึงลุกขึ้นและเดินออกไปนอกห้องนอน
‘คงต้องรอจนกว่าซองมินจะหลับ’

คยูฮยอนเดินออกมาจากห้องนอนแล้วหยิบ PSP มาเล่นเกมอย่างสนุกเพื่อฆ่าเวลาที่รอให้ซองมินหลับไปพลางๆ แต่แล้วสายตาของร่างสูงก็มองไปยังสถานที่ที่ส่องสะท้อนแสงจันทร์เข้ามาในห้องพักของเขา คยูฮยอนเดินออกไปนอนระเบียงเพื่อมองหาสิ่งที่สะท้อนแสงจันทร์เข้ามาในห้องพักของเขา สายตาของคยูฮยอนมองเห็นสระน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลังของโรงเรียน คยูฮยอนเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อเห็นสถานที่ที่สามารถแก้เซ็งเขาได้

ขายาวๆเดินลงบันไดไปอย่างไม่รีบร้อนนักเสียงนาฬิกาจากหอนาฬิกาใหญ่ใจกลางโรงเรียนดังเก้าครั้ง บอกเวลาสามทุ่มซึ่งนักเรียนที่นอนหอควรอยู่ในห้องของตัวเอง คยูฮยอนไม่สนใจเพราะเขาอยากจะหนีเพื่อนร่วมห้องจอมโวยวายให้ไกลๆ ร่างสูงต้องแอบหลบซ่อนตามพุ่มไม้เมื่อเห็นยามที่เดินตรวจตราอยู่ เมื่อยามเดินผ่านไปแล้ว คยูฮยอนก็เดินไปที่สระน้ำหลังโรงเรียนทันที ที่สระน้ำหลังโรงเรียนนี้ไม่มีใครอยากผ่านมาเพราะความมืดสลัวในเวลากลางวันและกลางคืน คยูฮยอนเลือกนั่งริมฝั่งที่มีต้นแอปเปิ้ลต้นใหญ่ขึ้นอยู่ ด้านหลังของเขาเป็นพุ่มไม้เล็กๆประเภทเบอร์รี่ขึ้นเป็นพุ่มโค้งสวย ร่างสูงเอาหลังพิงต้นแอปเปิ้ลพลางทอดสายตามองสระน้ำที่สะท้อนแสงจันทร์สวย

ฟุ่บๆๆ!!

เสียงพุ่มไม้ขยับทำให้ร่างสูงต้องหันหลังมาดูอย่างรวดเร็ว คยูฮยอนมองอย่างสงสัย แล้วทันใดนั้น....

“จ๊ะเอ๋ !!!”

“เฮ้ย !!!!!” คนคนหนึ่งโผล่มาจากพุ่มไม้จนคยูฮยอนลุกพรวดและเซตกน้ำ

ตูม !!

“อ้าว” คนที่ทำให้คยูฮยอนตกใจรีบยื่นมือมาจับมือคยูฮยอนที่นั่งแช่อยู่ในน้ำ
“ผมขอโทษน้า ~” เสียงสดใสเป็นภาษาอังกฤษเอ่ยขอโทษคยูฮยอนที่เดินที่มานั่งใต้ต้นแอปเปิ้ล

“อืม...ไม่เป็นไร” คยูฮยอนตอบกลับไปแบบธรรมดาๆ มองหนาเสยผมเปียกๆที่ปรกหน้าอยู่ออกช้าๆ ผู้มาใหม่มองหน้าคยูฮยอนอย่างพินิจพิจารณา

“หน้าเหมือนอาราเลย” เขาโพล่งขึ้นมาทำเอาคยูฮยอนสะดุ้ง

“ก็เราเป็นพี่น้องกัน” คยูฮยอนเอ่ยและมองหน้าของคนอีกคนให้ชัดๆ
“นาย....ชานี่ ?!”

“น้องของอาราเหรอ โจคยูฮยอนสินะ คนที่นี่เรียกนายว่า ‘คิวกี้’ น่ะ” ชานี่พูดและเอาหินขว้างใส่สระน้ำ

“เหรอ ?” คยูฮยอนถามอย่างไม่เชื่อนัก เขาเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรกจึงยังไม่น่าจะมีใครรู้จักชื่อเขาและตั้งชื่อเล่นเป็นภาษาอังกฤษให้

“อื้ม...อาราเค้าตั้งให้”

“ท่าทางนายจะรู้จักกับพี่อาราดีเหลือเกินนะ” คยูฮยอนออกอาการหวงพี่สาว ก็แหงล่ะ พี่สาวของเขาออกจะสวยขนาดนั้น

“ก็ฉันกับอาราเป็นแฟนกันนี่นา” ชานี่เอ่ยเสียงใส คยูฮยอนที่ฟังอยู่แทบจะกระโดดบีบคอถามทันที

“เป็นแฟนกันเมื่อไหร่ ตั้งแต่ตอนไหน รู้จักกันยังไง นายอายุเท่าไหร่ พ่อแม่ชื่ออะไร ปู่ย่าตายายเป็นใคร คิดได้ยังไงมาเป็นแฟนพี่ฉัน” คยูฮยอนกระชากคอเสื้อของชานี่แล้วรัวคำถามใส่

“แอร๊กกกกก ถ้านายอยากรู้ก็ไปถามพี่นายเซ่ !!!!” ชานี่บอกปัด

“ก็แล้วฉันถามนายไม่ได้รึไง ?” คยูฮยอนถามเสียงเข้มแล้วทำตาเขียวใส่

“นายอยากรู้ก็ควรไปฟังจากปากพี่นายดีกว่านะ เค้าจะได้ไม่เสียใจที่นายรู้จากปากคนอื่น” ชานี่อธิบาย

“พี่อาราคิดแบบนั้นเหรอ ?”

“อื้ม!”

“งั้นเหรอ...” คยูฮยอนเอาไม้เขี่ยพื้นดินเล่น

“ดึกๆแบบนี้ไม่มีใครอยากมาที่แบบนี้กันหรอกนะ” ชานี่หาเรื่องคุย

“ก็...เอ่อ...คือ...ฉันมาหาอะไรแก้เซ็งแถวนี้น่ะ” คยูฮยอนตอบแบบขอไปทีและนั่งมองเงาของพระจันทร์ในน้ำและโยนก้อนหินลงในสระน้ำ
“แล้วนายมาทำอะไรแถวนี้”

“ฉันแอบตามนายมาน่ะ”

“หือ ?” คยูฮยอนสงสัย

“ฉันมาตรวจตราตอนกลางคืนน่ะ วันนี้เป็นเวรฉัน”

“อ๋อ อย่างนั้นเองเหรอ”

“ฮ้า ~ นี่มันก็ดึกแล้ว ฉันว่านายควรไปนอนได้แล้วนะ” ชานี่ลุกขึ้นพร้อมทั้งเอาป้ายประธานนักเรียนมาติดไว้ที่ต้นแขนข้างขวา
“ฉันเป็นประธานนักเรียน ฉันเอาผิดนายที่หนีออกมาจากหอได้นะ” ชานี่พูดพลางชี้ไปที่สัญลักษณ์รูปมังกรแดงที่มีอักษร ‘GES’ เรียงอย่างสวยงาม

แค่คยูฮยอนเห็นก็แทบจะวิ่งขึ้นเพื่อเตรียมวิ่งหนีทันที แต่ก่อนที่คยูฮยอนจะก้าวเท้าวิ่งหนีเขาก็เอะใจบางอย่างขึ้นมา

“ทำไมนายหาฉันเจอ ?” คยูฮยอนเอ่ยถามอย่างแปลกใจ ก็แน่ล่ะ ขนาดยามจอมเข้างวดเขายังหลบมาได้เลย แต่ทำไมชานี่ที่เดินตรวจตราอยู่ไกลๆถึงตามหาเขาเจอ

“เรื่องอะไรที่เชอร์ล็อกเกียนอย่างฉันจะสะกดรอยตามไม่เป็น” ชานี่เอ่ยอย่างอวดภูมิแล้วขยับแว่นที่เขาใส่อยู่เล็กน้อยเป็นเชิงเก๊ก (*เชอร์ล็อกเกียน = แฟนคลับของเชอร์ล็อก โฮล์มส์)

“หลงตัวเอง” คยูฮยอนกระซิบกับตัวเอง

“ว่าไงนะ !!!” ชานี่หันมาว่าใส่

“เปล่าๆๆๆ ไม่ได้ว่าอะไร ฮ่าๆๆๆ” คยูฮยอนเฉไฉบ่ายเบี่ยงและหัวเราะกลบเกลื่อน

“แต่เอาเถอะ ฉันจะไม่เอาเรื่องนาย” ชานี่พูดเสียงเรียบ คยูฮยอนเกิดอาการงงทันที
“ก็ฉันทำให้นายเปียกนี่นา เดี๋ยวฉันจะไปส่งนายละกัน” ชานี่บัดผมสีเขียวที่ยาวประบ่าของเขาแล้วเดินนำไปทางหอเอเชียชาย

ถึงแม้ว่าคยูฮยอนจะงงอยู่แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองเดินไปคนเดียวและถูกยามจับได้หรอก ขายาวๆกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามชานี่ไป เพราะว่าตัวยังเปียกอยู่จึงทำให้เขาเดินไม่ค่อยถนัดนัก

...

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

...

“ยังไม่นอนอีกเหรอ ?” แทยอนเดินมาหาเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างห้องโถง

“ฉันนอนไม่หลับน่ะ” ซอฮยอนตอบเสียงเรียบพลางมองไปที่พระจันทร์ แทยอนยู่หน้าก่อนจะตอบกลับ

“เป็นแม่คนแล้วก็ต้องพักผ่อนให้มากๆสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เพลียหรอก” แทยอนลูบศีรษะซอฮยอนที่เปรียบเสมือนน้องสาว เพราะบุคลิกของซอฮยอนที่ไร้เดียงสาทำให้เธอดูเด็กกว่าเพื่อนในกลุ่ม

“จริงเหรอ ?” ซอฮยอนถามอย่างไม่แน่ใจและลูบท้องของตัวเองที่เริ่มป่องออกมาเล็กน้อย

“อื้ม จริงสิ ฉันอ่านจากนิตยสารน่ะ เค้าว่าเด็กในท้องจะดูดเอาสารอาหารจากแม่ไปใช้ในการเจริญเติบโต ฉันว่าต่อจากนี้ไปเธอคงกินจุกว่าเดิมแน่ๆเลย” แทยอนแซวและกอดเอวซอฮยอน

“นั่นสินะ” ซอฮยอนยิ้ม

“ว่าแต่เธอบอกพ่อแม่หรือยัง ?” แทยอนถามเพื่อนสาว

“ยังเลย แม่ฉันคงต้องกักฉันไว้แน่ๆเลย ถ้าบอกน่ะ” ซอฮยอนยู่หน้าและหันไปมองพระจันทร์

“แม่เธอคงไม่ใจร้ายเหมือนพ่อของฉันหรอก” แทยอนหันไปมองพระจันทร์บ้าง
“แค่พี่จงอุนดื่มเหล้าเมากลับบ้าน พ่อฉันยังไล่ให้ไปที่อื่นเลย ถ้าแม่ไม่ขอไว้นะก็คงไม่ได้กลับมา” แทยอนพูดและนึกถึงพี่ชายที่เคารพรักของเธอ
“แต่ตอนนี้พี่เค้าตายไปแล้วล่ะ ตายเพราะฉัน...” แทยอนเอ่ยเสียงเศร้า
“แต่ช่างเถอะ...ฉันว่าเราไปนอนดีกว่านะ” หญิงสาวที่ไม่สมหญิงชวนว่าที่คุณแม่ม.ปลายเข้าห้องนอน ซึ่งซอฮยอนก็ยอมไปแต่โดยดีโดยที่แทยอนไปส่งถึงเตียง

ทั้งสองไม่เห็นคนที่เดินออกมาจากมุมมืดของห้องหมายเลข 1 ที่ยืนเกาะขอบประตูอยู่ สายตาที่ฉายแววเศร้ามองมาทางแทยอนและซอฮยอนที่เดินเข้าห้องหมายเลข 2 ไปเมื่อสักครู่

“ฉันรักเธอนะแทยอน ถึงเธอจะรักซอฮยอนก็เถอะ”

...

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

...

“ฝันดีนะพวก ~” ชานี่โบกมือลาเมื่อเห็นคยูฮยอนเข้าไปในห้องพักเรียบร้อยแล้ว มือหนาโบกสองสามทีแล้วค่อยปิดประตูเข้ามา
“ฉันไปล่ะนะ” สิ้นคำพูด เจ้าของคำพูดก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

“อะไรของเขา จู่ๆก็หายไป” คยูฮยอนขมวดคิ้วและเดินไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนชุดนอนทันที

เมื่อเขามองเข้าไปในห้องก็เห็นคนที่ทำให้เขาหนีออกไปนอกหอนอนหลับไปแล้ว คยูฮยอนเปิดประตูเข้าไปในห้องของเยซองและรยออุกก็เห็นทั้งสองคนนอนหลับสนิท คยูฮยอนอดไม่ได้ที่จะเข้าไปแกล้งดึงหูของเยซองซึ่งเป็นพี่ชายที่เขาเคารพรัก และบีบจมูกของรยออุกที่เปรียบเสมือนน้องชายขี้อ้อนของเขา คยูฮยอนมองเยซองและเห็นภาพของคนคนหนึ่งที่ไล่เอาถาดฟาดใส่หัวเขาเมื่อตอนกลางวัน

‘ไอ้คิ้วหย่อนนนนนนนนนนนนน แกกล้าแต๊ะอั๋งเพื่อนฉันเหรออออออออออ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’

ประโยคที่ทำให้เขาหงุดหงิดทั้งวันลอยขึ้นมาในหัวของเขา แต่เมื่อเขานึกขึ้นตอนนี้มันทำให้เขาอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก สีหน้าของเด็กสาวทั้งสามคนที่หัวเราะเขาทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาเฉยๆ จนเขารู้สึกว่าตัวเองใกล้บ้า

“ฉันอยากให้นายเห็นตอนน้องนายเอาถาดฟาดหัวฉันจัง” คยูฮยอนเอ่ยติดตลกกับเจ้าชายแก้มป่องที่หลับกรนคร่อกๆอยู่บนเตียง สายตาของคยูฮยอนมองไปที่รูปหัวเตียงของเยซอง
“นายคงอยากกอดน้องสาวอีกครั้งสินะ” คยูฮยอนเอ่ยลอยๆพร้อมกับก้มลงไปจูบหน้าผากเยซอง
“ฝันดีนะพี่ชาย” คยูฮยอนเดินมาที่เตียงอีกฝั่ง
“ฝันดีนะรยออุก” คยูฮยอนจูบหน้าผากรยออุกหนึ่งครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องและไม่ลืมที่จะปิดประตูให้สนิท

ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องของตัวเองและเดินมาที่เตียงของซองมิน

“หวังว่าพรุ่งนี้นายจะเลิกเย็นชานะ” คยูฮยอนจูบหน้าผากของซองมินเบาๆและลูบหัวซองมิน
“ฝันดีนะ” คยูฮยอนเอ่ยและเดินไปนอนที่เตียงของเขาจากนั้นจึงหลับตาลงและเข้าสู่นิทรา

(*ท่านผู้อ่านอาจจะสงสัยกันว่าทำไมพระเอกของเราแอบลักหลับคนอื่นเค้าไปทั่ว
ที่คยูฮยอนต้องจูบหน้าผากของเพื่อนๆทุกคนก็เพราะแม่ของเขาสอนว่าถ้าเราเข้านอนทีหลังก็ต้องอวยพรให้คนที่หลับอยู่ก่อนแล้วหลับฝันดีด้วยการพูดหน้าผากหนึ่งครั้งและกล่าวฝันดีกับคนที่หลับไปแล้ว ซึ่งคยูฮยอนก็ทำเป็นประจำเวลาที่เขานอนคนสุดท้าย เมื่ออยู่ที่บ้านเขาก็จะต้องไปจูบหน้าผากพ่อแม่และพี่สาวก่อนเข้านอนทุกครั้ง เวลาไปนอนค้างกับเพื่อนก็เหมือนกันเขาจะทำแบบนี้จนเพื่อนของเขาชินและไม่ได้สนใจเรื่องนี้นัก)
...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

...

กลางดึกภายในห้องนอนหมายเลข 1 ของห้องพักในหอเอเชียชายชั้นบนสุด ปรากฏเงาตะคุ่มขึ้นที่ข้างเตียงของคยูฮยอน ในมือนั้นถืออุปกรณ์ฉีดยาที่บรรจุสารบางอย่างไว้ มือเรียวบางฉีดยาเข้าที่ขมับด้านซ้ายของคนที่นอนตะแคงอยู่ ร่างบนเตียงสะดุ้งน้อยๆก่อนที่จะกลับมาหลับสนิทเหมือนเดิม แสงจากดวงจันทร์ที่สอดส่องเข้ามาในห้องทำให้เห็นดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความเกรี้ยวกราดและสะใจเมื่อได้ฉีดยาให้กับคนที่นอนอยู่ ริ้มฝีปากยิ้มยกอย่างพอใจก่อนที่จะกลับไปนอนต่ออย่างคนไม่รู้เรื่องราวอะไร

---------------------------------------------------------------------

แหง่ว~!!

ได้แค่นี้เอง = =;;

เดี๋ยวมาอัพต่อนะ ^0^;

--------------------------------------------------------------------------------

มาอัพต่อแล้วนะ ><'

ถึงแม้รู้สึกว่ามันจะสั้นก็เถอะ = =;;

ถ้าอยากรู้ว่าใครทำร้ายพระเอกของเรา

ก็ติดตามได้ในตอนต่อๆๆๆไป~!





สู้ต่อไปนะไรเตอร์ !!!