Love has no end date. {Kyuhyun x Seohyun} [SJ&SNSD]

ลำดับตอนที่ #10 : stage-09

“โธ่เอ๊ย !!! ทำไมต้องให้ฉันไปเป็นเจ้าหญิงคู่กับเจ้าบ้านั่นด้วย !!!~” หญิงสาวอาวะลาดลั่น

“แล้วมันแย่ตรงไหน ?” เพื่อนชายเอ่ยถาม

“ก็...ก็ฉันไม่ชอบมัน !” แทยอนตะโกนลั่น

“นี่เธอลืมพี่ชายแท้ๆของเธอแล้วเหรอ ?” ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่ ในห้องนี้ตอนนี้มีเพียงแค่เขาและแทยอนกำลังคุยกันอยู่

“หมอนั่นไม่ใช่พี่ชายฉันซะหน่อย !” แทยอนบอกปัด แต่ในใจก็รู้สึกแปลกๆ

“ถึงเธอจะปฏิเสธยังไง สายเลือดมันก็ปฏิเสธไม่ได้หรอก” คยูฮยอนกำมือแน่น เขาไม่ชอบเลยเวลาที่แทยอนปฏิเสธว่าเยซองไม่ใช่พี่ชายของตัวเอง

“นายไม่เข้าใจหรอก ! ความรู้สึกที่เสียพี่ชายน่ะ... มันเป็นยังไง !!!!” แทยอนหันมาตวาด ทำเอาคยูฮยอนชะงัก

“ถึงฉันจะไม่เข้าใจเธอ... แต่ฉันก็เข้าใจเยซอง...” ร่างสูงก้มหน้าลง

“เข้าใจมันเหรอ ?” แทยอนเอ่ยเสียงเบา
“คนอย่างนายจะไม่เข้าใจมันได้ยังไง ?!!”

“ฉันเองก็เคยเจอเหตุการณ์เดียวกับเยซอง” คยูฮยอนหลบตาแทยอน

“รถชน...? ความจำเสื่อมเหรอ...?” แทยอนประชดประชัน เธอรู้ว่าคยูฮยอนไม่เคยประสบอุบัติเหตุรถชน

“เหตุการณ์ที่ทำให้ตัวเองเปลี่ยนไปเป็นคนละคน...” คยูฮยอนเอ่ยเสียงเรียบ แทยอนหยุดคิด... เมื่อเห็นว่าแทยอนไม่พูดจึงพูดต่อ
“พี่อาราก็เคยเป็นเหมือนเธอ... เกลียดน้องชายที่ตัวเองรัก...”

“พี่อาราน่ะเหรอจะเคยเกลียดนาย” แทยอนหันหลังให้

“เมื่อก่อน... ฉันเคยเป็นคนที่สดใสร่าเริง... พอเกิดอุบัติเหตุ ฉันเครียดมาก...แล้วฉันก็กลายเป็นคนเย็นชา พี่อารารับไม่ได้ ก็เลยเกลียดฉัน...”

“แต่มัน...”

“พอฉันรู้ตัวว่าพี่ไม่รัก... ฉันก็พยายามปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น จนกลายเป็นคนสดใสร่าเริงเหมือนเดิม พี่อาราจึงกลับมารักฉันอีกครั้ง”

“มันไม่เหมือน...”

“ตอนนี้เยซองก็กำลังปรับปรุงตัวเหมือนกัน... เขาจำได้แล้วว่าตัวเองเคยนิสัยยังไง อะไรในตัวที่น้องสาวชอบ... เขากำลังจะดึงสิ่งนั้นกลับมาใส่ตัวอีกครั้ง...”

“ไม่เห็นจะมีเลย !!!”

“มันไม่ได้เกิดขึ้นทันทีหรอกนะ มันจะเกิดขึ้นทีละน้อย จนเธอไม่ทันสังเกต”

“ฉันก็ยังมองไม่เห็นอยู่ดี” แทยอนปฏิเสธ ยืนกอดอกแน่น

“เธอยังมีอคติอยู่... ถ้าตัดอคติออกไป เธอก็จะมองเห็น...” คยูฮยอนเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเปิดประตูออกไปข้างนอก โดยทิ้งให้แทยอนอยู่ในห้องคนเดียว

...ตัดอคติทิ้งไป...จะมองเห็นอย่างนั้นเหรอ.... นายชอบพูดให้ฉันเข้าใจยากจริงๆเลยนะ... คยูฮยอน...

...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...

สามวันต่อมา

คยูฮยอนก็ยังคงไปหาซอฮยอนอย่างสม่ำเสมอ ซึ่งช่วงนี้จะดูเอาใจใส่เป็นพิเศษ เนื่องจากซอฮยอนท้องโตขึ้นมากแล้วนั่นเอง ทุกอย่างก็ยังเป็นปกติดี ยกเว้นเสียแต่...

“นี่นายตามมาทำไมเนี่ย... ซองมิน ?!!” รยออุกสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นซองมินโผล่มาจากด้านหลัง

“ก็ฉันอยากจะสนิทกับพวกนายบ้างนี่นา...” ซองมินเอ่ยเสียงใส ซึ่งผิดกับบุคลิกที่เงียบขรึมและไม่ชอบสุงสิงกับใคร

“แปลกคน...” รยออุกสบถเบาๆ ซึ่งซองมินได้ยิน และเดินหนีไป

“เป็นศัตรูกับซองมินมันลำบากนะ รยออุก...” เสียงของเยซองที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ดังขึ้นอย่างเรียบๆ

“หมายความว่ายังไง ?”

“ซองมินมีพ่อเป็นนักวิทยาศาสตร์ ถ้าเค้าแค้นนายมากๆ อาจจะจับนายไปให้พ่อทดลองก็ได้” เยซองเหล่ตามองรยออุก สายตาเรียบๆของเยซองที่มองรยออุก แทบจะทำให้โลมาทุกเส้นตั้งขึ้นพรึ่บเลยทีเดียว

“นายอย่าพูดให้ฉันขนลุกจะได้มั้ย” ร่างบางเอามือลูบแขน

“หึๆ” เยซองแค่นหัวเราะแล้วเอนหลังพิงเก้าอี้อ่านการ์ตูนอย่างหลุดโลกอีกครั้ง รยออุกเดินไปหาคยูฮยอนกับซอฮยอนที่กำลังอ่านนิตยสารอยู่

“บู่วววว เยซองเย็นชาเป็นบ้า...” รยออุกบ่นกระปอดกระแปด แล้วนั่งลงเอามือเท้าคาง

“อา... จริงสินะ...” คยูฮยอนฟังที่รยออุกพูดก็นึกได้
“กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว”

“หือ ? อะไรกลับมาเป็นเหมือนเดิม” รยออุกถาม

“เดี๋ยวนายก็รู้” คยูฮยอนตอบให้เป็นปริศนา แล้วชวนให้ซอฮยอนไปเดินเล่น

...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...

ร่างสูงเดินทอดน่องไปเรื่อยๆอย่างสบายใจ... ขณะที่ร่างบางเดินอยู่ข้างๆแล้วมองไปรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจ เธอไม่เคยมาที่นี่เลย ...ที่สวนหลังโรงเรียน...

“ซอไม่เคยมาที่นี่เลย...ที่นี่สวยจัง” ซอฮยอนเอ่ยทำลายความเงียบ

“ผมเห็นที่นี่ครั้งแรกตอนที่หนีซองมินมา” คยูฮยอนเอ่ยหน่ายๆ

“ฮิๆ ซองมินชอบว่าคยูเหรอ” ซอฮยอนถามกลับ

“ใช่ น่าเบื่อมากเลย แค่ผมถอนหายใจก็ว่าแล้ว” ร่างสูงอมลมจนแก้มป่อง

“คยูมาที่นี่บ่อยหรือเปล่า ?” ซอฮยอนเห็นว่าคยูฮยอนพาเดินชมราวกับไกด์พาเที่ยว

“ผมชอบโดดเรียนมาที่นี่บ่อยๆน่ะ” คยูฮยอนเอ่ยเสียงใสพลางยกมือประสานกันที่ท้ายทอย

“อือ.. คยู โดดเรียนไม่ดีเลยนะ” ซอฮยอนหันมาค้อนใส่คยูฮยอน คยูฮยอนแทบแก้ตัวไม่ทัน

“ก็แหม ~ มันเบื่อนี่นา โดยเฉพาะวิชาการช่าง ลูกคุณหนูอย่างผมมันไม่ถูกกับวิชาพวกนี้นี่นา” คยูฮยอนทำหน้าบึ้ง

“จริงสินะ... คยูเป็นคุณหนูนี่นา...” ซอฮยอนหัวเราะคิกคัก
“ว่าแต่คยูจะพาซอไปไหนเหรอ ?” ซอฮยอนถามเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนพาเดินมาจนเกือบจะถึงอีกฟากของโรงเรียนแล้ว

“จะพาไปอาคารสภานักเรียน...” คยูฮยอนตอบเสียงใสแล้วจูงมือซอฮยอนเดินไป

“ไปหาใครเหรอ ?”

“ไปหาพี่อารา” คยูฮยอนหันมายิ้มให้ร่างบาง
“ไม่ได้เจอมาเกือบเดือนแล้ว”

“จ้า ~” ซอฮยอนยิ้มรับและเดินตามร่างสูงไป

...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...

วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่นักเรียนโรงเรียนกิลฟอร์ดได้หยุด เนื่องจาก Gee ทำให้นักเรียนป่วย ซึ่ง Gee เป็นเชื้อโรคประเภทใหม่ที่มากับน้ำฝนในฤดูร้อน ซึ่งทำให้นักเรียนเครียดจนเกิดภาวะซึมเศร้าขึ้นรุนแรง จนทำให้นักเรียนล้มป่วยลง เพื่อไม่ให้ระบาดมากกว่าเดิม ทางโรงเรียนจึงสั่งให้นักเรียนทุกคนหยุด จนกว่าวัคซีน Genie จะมาถึง
แต่งานของประธานนักเรียนทุกคนยังคงมี ทำให้ต้องรับภาระสรุปบทเรียนที่ต้องเรียนภายในชั้นนั้นๆให้สั้นที่สุด เพื่อที่นักเรียนจะได้เรียนครบตามกำหนดเวลา

ก๊อกๆๆๆ

“เข้ามาได้ค่ะ” ร่างบางที่นั่งจิบชาอยู่บนเก้าอี้ประธานนักเรียนเอ่ยเชิญคนที่เคาะประตูยู่ข้างนอกเข้ามาข้างใน

“ขออนุญาตนะครับ...” เสียงเรียบเอ่ยขึ้น อารามองผู้มาใหม่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดีค่ะ ชานี่...” หญิงสาวเอ่ยทักทายคนรักที่กำลังเดินมานั่งข้างๆ

“วันนี้ไม่ได้พักเหรอ...?” ชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าสองปีเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่หรอกค่ะ... ช่วงนี้ยุ่งมาก เพราะ Gee เข้ามาเร็วกว่าที่คิดไว้...” อาราถอนหายใจ แล้วางถ้วยชาไว้ที่โต๊ะ

“แล้วเมื่อไหร่ Genie จะมาถึงซะทีล่ะ นักเรียนจะได้หายซะที” ชานี่เอามือกุมขมับ แน่นอนว่าเขาติดเชื้อ Gee เข้าแล้ว

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” อาราเปิดเอกสารอ่านดูกำหนดการเรียนในวันพรุ่งนี้
“ชานี่... ถ้านายไม่ไหวก็กลับไปที่บ้านเถอะนะ เดี๋ยวอาการจะแย่ลงซะเปล่าๆ” หญิงสาวเตือนชายหนุ่ม ชานี่จึงลุกไปเปิดประตูเพื่อกลับบ้านตามคำแนะนำของอารา

แต่ทันทีที่เปิดประตูออกชานี่ก็ล้มลงไปทันที แขนของคนคนหนึ่งรับตัวเขาเอาไว้ และพยุงไม่ให้ล้ม

“พี่อารา... ชานี่เค้า...” เสียงเครียดเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพี่สาวของตนกำลังเดินมา

“Gee” อาราบอกแค่นั้น และพาตัวของชานี่มานอนที่โซฟายาวด้านในห้องทำงานทันที

“Gee คืออะไรครับ ?” คยูฮยอนเอ่ยขึ้น

“โรคซึมเศร้าประเภทหนึ่งที่เกิดจากเชื้อโรคที่ปะปนมากับน้ำฝน” อาราเอ่ยเสียงเครียด ช่วงนี้เริ่มเข้าสู่หน้าฝน ยิ่งจะทำให้เชื้อแพร่กระจายได้ดี

“อืม... แสดงว่าต้องอย่าให้ตัวเองโดนน้ำฝนใช่มั้ยคะ ?” ซอฮยอนเอ่ยถาม อาราพยักหน้า

“พี่อาราติดเชื้อ Gee แล้ว !!!” คยูฮยอนโพล่งขึ้นมา แววตาของร่างสูงดูไม่ดีนัก

“หมายความว่ายังไง ?” ซอฮยอนเอ่ยถาม
“คยูรู้ได้ยังไง ?”

“พี่อาราไม่ยิ้ม... พี่อาราติดเชื้อ Gee แล้ว....” คยูฮยอนลุกพรวด

“ผู้ที่ติดเชื้อ Gee มักจะไม่รู้ตัวเอง...” อาราเอ่ยเสียงเรียบ
“พี่มีเรื่องที่สำคัญจะพูดนะ...” อาราพูดขัดเปลี่ยนเรื่อง
“พี่รอโอกาสที่จะพูดมานานแล้วล่ะ...”

“เรื่องอะไรเหรอครับ ?” คยูฮยอนจ้องหน้าพี่สาว

“มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเธอทั้งสองคน...” อาราเกริ่น
“พวกเธอน่ะ... รักกันจริงๆหรือเปล่า ?...”

คำถามคำถามเดียว... ทำให้หัวใจทั้งสองดวงกระตุกวูบ... ...รักกันจริงๆหรือเปล่า....?...

“ก็รักน่ะสิครับ !” คยูฮยอนตอบเสียงดัง

“รักสิคะ” ซอฮยอนเอ่ยอย่างร้อนรน บางทีพี่สาวของคยูฮยอนอาจจะแค่ลองใจก็ได้

“แน่ใจเหรอ ....ว่ารักกันจริงๆ ...” อาราเอ่ย
“ไม่ใช่ว่า...รักเพราะความรับผิดชอบ...” หญิงสาวหันมามองน้องชาย
“หรือรักเพราะเป็นคนแรก...” แล้วหันมามองซอฮยอนที่กุมมือของคยูฮยอนเอาไว้
“พวกเธอรักกันด้วยใจจริงแล้วน่ะเหรอ....?” อารายิ้มเหยียดๆ เธอเคยมีประสบการณ์มาก่อน
“ถามใจให้แน่ก่อนนะ...แล้วค่อยตัดสินใจ... ถ้าผิดพลาดแล้ว...มันเอาคืนไม่ได้เลยนะ...” อาราเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับชานี่ที่เธอพยุงเพื่อไปห้องพยาบาล

....อะไรกัน....พี่อาราไม่เชื่อใจฉันเหรอ....?....

------------------------------------------------------

มาอัพอีกแล้ว ~

ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว ขอขยันหน่อย

เดี๋ยวเปิดเทอมไม่มีเวลามาอัพ





ถ้าอยากรู้ว่า S-cell Gee Genie คืออะไร และมาจากไหน

ก็โปรดติดตามหลายๆตอนต่อไป - -"