short fic ' super junior (yaoi) .

ลำดับตอนที่ #1 : [sf] night seen รักฉันมัน(ส์)กลางคืน .

name : [sf] night seen รักฉันมัน(ส์)กลางคืน .

rate : non nc , romance with 2 pp.
inspiration : ไปเที่ยวโต้รุ่งมา เลยนึกถึงคิเฮ  -0-

 

 

 

 ..

 

 

เวลาที่ล่วงเลยมาตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดินจนกระทั่งตอนนี้ พระจันทร์ขึ้นเต็มดวงสว่าง ลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้า ..

 

 

ที่ใต้ตึกคณะ แสงนีออนจากหลอดไฟถูกเปิดสว่างตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ มีนักศึกษาที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย หัวฟู นับสิบชีวิตกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางเศษกระดาษ โฟม กระป๋องสี อุปกรณ์อะไรต่างๆมากมาย เปิดเพลงฟังไปในขณะที่มือก็ยังคงง่วนอยู่กับการทำงานตามหน้าที่ของตน

 

 

 

ด้านนึงก็ช่วยกันทาสีไม้กระดานแผ่นเบ้อเร่อ เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปหมด อีกด้านนึงก็เต็มไปด้วยขยะ เศษกระดาษเศษโฟมที่ถูกตัด บางคนก็แพ้กลางคืน ฟุบหลับลงคากองงานมั่ง หรือไม่ก็พักเหนื่อยด้วยการล้อมวงกันเล่นไพ่ - -

 

 

 

 

 

และตอนนี้ก็เหลือคนที่นั่งทำงานจริงๆกันอยู่แค่สี่ห้าคน   = =

 

 

 

 

 

“หิวววววว ~” เสียงยานๆที่เล็ดลอดออกมาจากกองโฟมขนาดมหึมา เรียกความสนใจให้คนแก้มบวมที่นั่งตัดกระดาษ นั่งแก้งานที่อีกคนทำเละ โดยอ้างว่า

 

 

‘ก็ไม่มีสมาธินี่หว่า ง่วงด้วย หิวด้วย .. นายทำไปแล้วกัน   -[++++]-’

 

 

 

 ต้องหันไปมองเป็นรอบที่ห้าก่อนจะยกมือขึ้นมาดูนาฬิกา พลางเอื้อมมือไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ที่วางอยู่ข้างๆ   ..

 

 

 

“จะกินอะไร เดี๊ยวไปซื้อให้ เห็นบ่นมาตั้งแต่สี่ทุ่มกว่าแล้ว - -”

 

 

สิ้นเสียงคิบอม คนหน้าหวานก็เด้งตัวขึ้นมาจากกองโฟมทันที พร้อมด้วยเศษโฟมที่ติดตามตัวเต็มไปหมด เนื่องจากตัวเองเอามาเป็นที่รองนอนเพราะเห็นว่าโฟมมันนิ่มดี -…-

 

 

 

“จะกินบะหมี่ แต่ก็จะไปด้วย ฮี่ๆ” รอยยิ้มที่เห็นฟันซี่เล็กๆเรียงตัวกันอย่างสวยงาม ที่คิดว่าอ้อนแล้วได้ผลทุกทีถูกส่งไปยังอีกคน คิบอมก็ทำได้แต่หน้าเอือมๆ ไม่ตอบอะไร พลางเดินนำลิ่วไปที่รถ ตบท้ายด้วยเสียงวิ่งตึกตักๆของทงเฮ  

 

 

 

 

ผมขาสั้น วิ่งไม่ทันเขา TT..

 

 

 

 

“รอด้วยเว่ยยยยยยยย     - -”  

 

 

 

สุดท้ายก็สามารถวิ่งตามไปกระโดดซ้อนท้ายได้อย่างเฉียดฉิว 

 

 

 

 

 

..

 

 

 

 

 

มอเตอร์ไซค์สีเขียวคลาสสิคคันผอมๆเก่าๆ ที่ทั้งคันมีแค่แฮนด์ เบาะ ล้อ  และถังน้ำมัน ยังคงแล่นไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน จนทำให้ถึงที่หมายช้ากว่าปกติ และที่หมายที่ว่าก็คือ .. ตลาดโต้รุ่งหลังม.

 

 

 

เมื่อถึง คิบอมก็จอดรถข้างทางเพื่อปลุกอีกคนที่หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ให้ตื่น

 

 

“เว่ยย หลังชั้นเปียกน้ำลายนาย - -” คิบอมว่าพลางดึงเสื้อด้านหลังมาดูด้วยสีหน้า(และท่าทาง)รังเกียจ

 

 

 

“ฮื้มม..? ฮะ อะไร ก็น้ำลายชั้นไง”ทงเฮ ที่เพิ่งสะดุ้งตื่นด้วยอาการสะลึมสะลือพูดพลางปาดน้ำลายที่มุมปากไปป้ายเสื้ออีกคน

 

 

 

“ยังจะมาป้ายอีก ลงรถแล้วเดินเองเลยไป - -”

 

 

“ได้ไง เค้าให้ขี่เข้าตลาดได้ไม่ใช่หรอ เอาเปรียบ ๆ”

 

 

“ก็ใช่ แต่ชั้นจะให้นายเดิน = =”

 

 

“ไม่เดินเว่ย จะนั่งรถ!”

 

 

“แต่นายนั่งน้ำลายยืดเลอะหลังชั้น - -”

 

 

“งั้นนั่งหน้า”

 

 

“-0-”

 

 

“เหวอทำไม ก็จะได้ไม่เปื้อนหลังนายไง ~”

 

 

“แล้วจะมั่นใจได้ไงว่านั่งหน้าแล้วน้ำลายจะไม่ยืดมาเลอะตรงนั้นชั้น?”

 

 

“ก็ถ้าเปื้อน เดี๊ยวชั้นเลียเอง! เรื่องมากว่ะ - -”

 

 

“หมายถึงเบาะ - -+”

 

 

“ก็เบาะไง”

 

 

“แล้วถ้าไม่ใช่เบาะล่ะ ?”

 

 

“-//////- ”

 

 

“ล้อเว่ย น้ำลายยืดถึงล้ออ่ะ เอ๋อจัด   - -”

 

 

“ไม่เอ๋อนะเว่ยยยยยยยยยย! ”  

 

 

 

หลังจากเถียงกันอยู่พักใหญ่ ทงเฮก็ตัดสินใจตัดบทกระโดดขึ้นนั่งหน้าทันที ทำให้คิบอมจับแฮนด์ไม่ถนัดเท่าไหร่นัก

 

 

 

แต่ได้จับ(กอด)เฮเต็มๆว่ะเฮ้ยยย 55   

 

 

 

 

ด้วยขนาดของรถที่ผอมๆ เบาะเล็กๆ ทำให้ตุ๊กตาหน้ารถ(มอ‘ไซค์)อย่างทงเฮต้องบีบตัวให้เล็กตามไป ด้วยกลัวจะตกลงไปถ้าหากนั่งตัวพองไปมากกว่านี้ ซึ่งต่างจากคิบอมที่นั่งไม่รับรู้ถึงความลำบากของคนในอ้อมแขนตัวเองแต่อย่างใด - -

 

 

 

 

 

 

..

 

 

“เฮ้ยร้านนี้ๆ ~” 

“ร้านนี้ด้วย เลี้ยวเลยๆ”

“เออ ซื้อบะหมี่ยัง ลืมไปเลยว่าอยากกิน เลี้ยวๆ ทำหน้าทำตาดู๊ - -   เลี้ยวดิ!”

 

 

คนหน้าหวานเที่ยวชี้สั่งให้ซื้อนู่นซื้อนี่จนถุงของกินเต็มสองมือไปหมด เหนือสิ่งอื่นใดคือเงินคิบอมทั้งนั้น   -_______-

 

 

 

“= =” คิบอมเริ่มแสดงสีหน้า

 

 

“เออ ไม่ได้แกล้งนะเว่ย ร้านนี้สุดท้ายแล้ว ฮี่ๆ กินติมกันๆ” เมื่อเห็นว่าคิบอมทำท่าจะไม่เลี้ยวเข้าร้านไอติมให้ ทงเฮเลยจับบิดแฮนด์มันเองซะเลย ..

 

 

“เฮ่ย อยากกินขนาดนั้นเลย - -+?”

 

“(พยักหน้า)”

 

“เออ - -”   สุดท้ายคิบอมก็เลี้ยวไปจอดให้ดีๆ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงทงเฮตะโกนสั่ง..

 

 

 

“ส้มแท่งครับ ”  ทงเฮตะโกนสั่งก่อนจะหยิบแว่นสีดำ 2 อันที่แขวนอยู่ตรงแฮนด์รถขึ้นมาใส่ให้ตัวเองพร้อมกับหันไปยื่นให้คิบอมด้วย

 

 

“ใส่เหมือนๆกัน จะได้จ๊าบๆ ^[]^”

 

 

“จ๊าบ -0- ?”

 

 

“เท่ก็ได้วะ - - ทำไมอ่ะ จ๊าบผิดอะไร ~” พลางหันหน้าไปหาคิบอม แย่งแว่นที่ส่งให้เมื่อกี้มากางออก แล้วสวมให้คิบอมเองก่อนจะหยิกแก้มบวมนั่นเบาๆ

 

 

“-[]- +” คิบอมเหวอไปอีกแล้ว

 

“ไม่ต้องมาเหวอ ใส่ไว้นะ จ๊าบด้วยกัน ฮ่าๆ ~” เสียงหัวเราะที่ฟังดูก็รู้ว่ามีความสุขแค่ไหนทำให้คิบอมไม่กล้าที่จะขัด เลยตามเลย

 

 

 

 

จังหวะเดียวกันกับเด็กในร้านเอาไอติมมาให้พอดี คิบอมจึงสตาร์ทรถออกทันที ทำเอาอีกคนหน้าแทบคว่ำ เกือบจะหันหน้ากลับไม่ทัน - -

 

 

 

 

 

 

..

 

 

 

 

แสงสีของร้านค้าต่างๆ ตึกสูงเด่นก็ต่างประดับไฟกันอย่างสวยงาม ตัดกับสีมืดของท้องฟ้ายามค่ำคืน จนทงเฮต้องหันมองซ้ายมองขวาอย่างสนใจ ลมเย็นที่ปะทะเข้ากับหน้าหวานๆของทงเฮ บวกกับไอติมที่คนตัวเล็กกำลังค่อยๆละเลียดกินเหมือนเด็กที่กลัวว่าขนมจะหมดไว ทำให้อารมณ์ดีจนเผลอเอนซบอกคิบอม

 

 

 

 

คิบอม : เอาแล้วกู -..-

 

 

 

 

 

เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังซบคิบอมอยู่ ถึงได้รู้ว่า เออใช่ คิบอมมาด้วยนี่หว่า (มีความสุขจนลืมโลกไปมั้ยเฮ - -?)

 

 

 

“กินมั้ย?” ไม่พูดเปล่าแต่กลับชูไอติมที่ตัวเองยังดูดๆเล็มๆอยู่เมื่อกี้ไปจ่อตรงปากบอม

 

 

คนแก้มบวมอ้าปากกัดปลายแท่งไอติมเบาๆ โดยที่สายตาไม่ละไปจากถนนตรงหน้า

 

 

“บิงโก! นายกินน้ำลายชั้นแล้ว วุฮะฮ่า ~”

 

 

“แค่เนี้ย? - -”คิบอมเริ่มเหล่สายตาลงมามองคนข้างหน้าตน 

 

 

“เอออออออออออออ” ร่างเล็กหันไปพูดอ้าปากใส่หน้าบอมอย่างสะใจแกมประชด

 

 

“ชั้นจะกลายเป็นทายาทอสูรมั้ย?    เฮ้ย ผมล้อเล่นๆ  หน้าบูดเลยอ่ะ ฮ่าๆ ” ยิ่งได้เห็นอีกคนหน้าบูดลงเรื่อยๆ คิบอมยิ่งหัวเราะร่วน

 

 

“ผม ? นายแทนตัวเองว่าผมอ่ะ เฮ้ยชอบ ><” คนตัวเล็กหัวเราะชอบใจใหญ่

 

 

“-___-+”

 

 

 

 

 

แก่นสารของเฮมันมีแค่นี้?

 

 

 

=w=

 

 

 

 

 

 

..

 

 

 

 

เมื่อถึงม. คนตัวเล็กก็เดินถือถุงของกินนำละลิ่วไปยังใต้ตึกทันที ในตอนนี้เพื่อนที่นั่งทำงานอยู่เมื่อกี้ก็หลับคากองงานกันไปหมดแล้ว ต่างจากทงเฮที่ตอนนี้พลังงานเต็มเปี่ยม ไม่ง่วงอย่างเคย คิบอมที่เดินตามหลังมาก็ได้แต่มองแล้วยิ้มให้กับความน่ารักนั้นพลางถอดแว่นออก

 

 

 

ตอนนี้คิบอมกำลังมีสมาธิกับงานตรงหน้า ส่วนทงเฮก็มีเหมือนกัน ๆ

 

 

 

มีสมาธิกับการกินและการตัดกระดาษเล่น - -a

 

 

 

ถึงอย่างนั้นคิบอมก็ไม่ได้ว่าอะไร จนกระทั่งคนตัวเล็กเริ่มลามมาตัดกระดาษแผ่นเดียวกัน

 

 

“ลามแล้วเอ๋อ - - ”

 

“ลามอะไร ? ก็ทำงานอยู่นะ” ทงเฮเงยหน้าขึ้นพร้อมกับแว่นตาสีดำตัดกับสีผิวที่ขาวอมชมพูนิดๆ

 

“ก็เห็นอยู่ว่าเล่น  = = เอาอันนี้ไปเล่นไป” คิบอมโยนกระดาษอีกกองนึงให้ ทางเจ้าตัวก็ไม่ได้อิดออดอะไร รับไปตัดเล่นตามใจตัวเองต่ออย่างว่าง่าย

 

 

 

 

 

เมื่อเริ่มเบื่อที่จะเล่น คนตัวเล็กก็เริ่มวางมือแล้วเขยิบไปใกล้คนข้างๆตน พลางจิ้มลูกชิ้นป้อน ส่วนคิบอมเองก็อ้าปากกินอย่างไม่ใส่ใจอะไร

 

 

จนนานเข้าๆ ก็เริ่มเคี้ยวไม่ทัน จนตอนนี้แก้มคิบอมบวมไปด้วยลูกชิ้นมากๆ -0-

 

 

“จะแกล้งรึไง? ” คิบอมถามพลางแย่งแว่นตาจากเฮมาใส่ให้ตัวเอง

 

“เออ แกล้ง 5555555 ”

 

“สวิตซ์ปิดทงเฮนี่อยู่ตรงไหนวะ จะกดปิดเดี๊ยวนี้เลย -..- ”

 

“หน้าผากๆ ><”

 

คิบอมเลยเอื้อมไปจิ้มหน้าผากอีกคน ทงเฮก็แกล้งหลับตา แลบลิ้น แล้วล้มพับลงตรงข้างบอม 

 

 

“- - เอาจริงเว้ย ” คนแก้มบวมส่ายหัวเบาๆ ตั้งหน้าทำงานของตัวเองต่อ

 

 

 

 

 

แต่ขณะที่กำลังจะหยิบกระดาษขึ้นมา สายตาก็เหลือบไปเห็นกองกระดาษที่ทงเฮตัดเล่น จึงเอื้อมมือไปหยิบมาดู

 

 

 

กระดาษรูปหัวใจนับร้อยที่คนตัวเล็กนั่งตัดเล่น พร้อมกับคำที่เขียนตรงกลางของกระดาษทุกแผ่นที่เขียนว่า ‘ให้’    ทำให้ตอนนี้คิบอมของเราหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ พร้อมกับรอยยิ้มที่ค่อยๆกว้างขึ้นเรื่อยๆ

 

 

 

..

 

 

 

“ใจนายเต้นแรงจังคิบอม ”  ใบหน้าของทงเฮแนบกับอกข้างซ้ายของคิบอม ซึ่งมาตอนไหนไม่รู้ - -   ทำให้คิบอมสะดุ้งตัวก่อนจะปรับสีหน้ามาเป็นเรียบเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 

“....”

 

“ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอ?”

 

“….”

 

“อุตส่าห์ให้ใจนะ ให้หมดเลย ..”

 

“….”

 

“ถ้านายไม่ตอบอะไร ชั้นร้องไห้นะ TT” ทงเฮแบะปากเหมือนเด็กจะร้องไห้

 

 

“....”

 

“ฮือ ฮึก ฮืออออออ” เสียงงอแงของทงเฮดังขึ้นทันที ทำเอาคิบอมตกใจ รีบตอบพลัน

 

 

 

“เฮ้ย อย่าร้องดิ ๆ - -    ให้พูดอะไรอ่ะ?”

 

“ฮือออออออ TT”

 

 

“โอเคๆ ชั้นก็รู้สึกดีกับนายอยู่เหมือนกัน หยุดร้องซักทีนะ -w-”

 

 

“-0-” ได้ฟังคำสารภาพที่ดูเหมือนจะพูดเพื่อให้หยุดร้องซะมากกว่าแล้ว เฮก็ถึงกับเหวอไปไม่ถูกเหมือนกัน

 

 

“แล้วนั่นจะกินกระดาษทำไม? - -” คิบอมทักขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังหยิบกระดาษที่ตัวเองตัดเมื่อกี้มากิน

 

 

“ก็มันกินใจอ่ะ  T^T”

 

“-0-” บอมเหวอ

 

 

“แล้วนั่นจะทำอะไร?” คราวนี้เฮเริ่มเอากระดาษรูปหัวใจขึ้นมาฉีก จนบอมต้องท้วงอีกครั้ง

 

“ก็รักบอมใจจะขาด ฮี่ๆ” สีหน้ายิ้มระรื่น น่ารักซะจนบอมก็เริ่มยิ้มตาม

 

 

“ส่วนนี่ก็รักบอมไม่เสื่อมคลาย รักบอมเนเวอร์ดาย รักบอมๆๆๆ” คำว่ารักคำแล้วคำเล่าที่ทงเฮพูดพร้อมกับเอากระดาษรูปหัวใจที่ตัวเองตัดเล่นมาประกอบคำพูดตัวเองทำให้บอมลูบผมทงเฮเล่นอย่างเอ็นดู

 

 

 

 “คำว่ารักพูดบ่อยแล้วมันไม่ซึ้งนะ คำเดียวก็พอมั้ง -..-”

 

 

“แหะๆ ><”  รอยยิ้มแหยๆของคนตัวเล็ก ทำให้คิบอมต้องยิ้มตามเช่นกัน

 

 

“อย่างเช่น ..”

 

 

“อย่างเช่น ??”

 

 

“ก็อย่างเช่น...” คิบอมละจังหวะไว้ ทำให้ทงเฮเริ่มที่จะอยากรู้ ทั้งยังค่อยๆกระเถิบเข้ามาใกล้บอมเรื่อยๆ

 

 

“อย่างเช่นอะไรเล่า ???”

 

 

“ก็เช่น .. ชั้นรักนาย”

 

“-[]-”

 

 

 

 

“ซึ้งรึเปล่า?”

 

 

“ซึ้งดิ -[]-++” สิ้นเสียง ทงเฮก็โผเข้ากอดคิบอม(ในท่านั่ง - -) ทันที เรียกเสียงหัวเราะให้กับคิบอมใหญ่ ส่วนทงเฮก็ได้แต่ยิ้มแก้มปริ

 

 

 

 

 

มีความสุขเว่ยยยยยยยยยยยยยยย   ~

 

 

 

 

 

 

..

 

 

 

 

มาตอนหลังคิบอมก็เริ่มที่จะไม่รังเกียจน้ำลายเฮเท่าไหร่

 

 

 

 

 

อาจเป็นเพราะได้กินทุกวันล่ะมั้ง

 

 

 

จ๊วบๆ

 

 

 

 

-////////-

 

 

 




จบแล้วนา ติชมหน่อย ~