คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรื่องราวสองโลก
ข้ามีนามว่า คิสึกิ ฟุยุตะ
ข้าเป็นซานิวะประจำฮานามารุแห่งพฤกษา
เป็นบุตรชายของซานิวะคนก่อน นามว่า คิสึกิ ฮารุนะ ซานิวะแห่งบุปผา
เป็นซานิวะมาได้ 10 ปี ตอนนี้อายุ 22 แล้ว แต่ทำไหมกันนะราวกับว่าตัวข้าอายุ 40 ปีไปเสียได้
เหล่าดาบที่ถูกข้าอัญเชิญมาก็หาเรื่องมาให้ชวนปวดหัวไม่เว้นวัน
อิจิโกะก็ชอบเร่งหาน้องๆของตนให้ครบ ตอนนี้ก็มีราวๆ 10 กว่าเล่มกลายเป็นครอบครัวที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในเรือน
กระเรียนแสบก็หาเรื่องแกล้งคนอื่นๆไม่เว้นวัน ก่อนจะถูกวิ่งไล่ฟัยไปทั่วเรือน โดยเฉพาะหากไปแกล้งเหล่าน้องๆของอิจิโกะ
ฮาเซเบะ ก็เคร่งเครียดเกินไปแล้ว
คนอื่นๆก็สร้างสีสันให้เรือนแห่งนี้ในทุกๆวัน เหนื่อยอะ ! ออกไปข้างนอกดีกว่า
" วันนี้อากาศดีจังนะ . . . " ชายหนุ่มผมสีดำปลายมรกตจับจ้องไปยังท้องฟ้าสีคราม ก่อนจะค่อยๆเดินไปยังต้นซากุระที่อยู่ข้างบ่อน้ำหน้าห้องทำงานของตน
เป็นต้นซากุระสีขาวสองต้นที่อยู่เคียงข้างฮานามารุแห่งนี้มานานแสนนาน กิ่งซากุระสีดำโค้งเข้าหาพันเกี่ยวเป็นอุโมงที่มีขนาดพอให้ผู้คนสามารถเข้าไปนั่งได้ บ่อที่สะท้อนในบ่อน้ำคืออุโมงซากุระที่ในอุโมงมีภาพท้องฟ้าครามเหมือนกับว่าตัดภาพท้องฟ้ามาใส่เอาไว้
" สวยงามจังนะ ราวกับว่าเป็นทางผ่านไปยังอีกมิติเลย "
ชายหนุ่มนั่งชมทิวทัศน์ที่สะท้อนบนผิวน้ำไปเรื่อยๆโดยไม่รู้เลยว่า กระเรียนตัวแสบ หรือ สุรุมารุ คุนินากะ กำลังย่องมาอยู่ข้างหลังตน
" แฮร่ !! "
" เหวอ !! " สิ้นเสียงร้องตกใจ ชายหนุ่มก็จับตัวกระเรียนขาวเหวี่ยงข้ามตัวไปทันที โดยไม่รู้เลยว่าอุโมงต้นไม้ได้เปร่งแสงออกมาเพื่อเชื่อมโยงซะตาของสองโลกให้บรรจบกัน
" สุรุมารุ !! "
" นายท่าน !! "
อีกด้าน ที่คาลเดียตอนนี้สองมาสเตอร์ ริทสึกะ ริทสิโกะ พวงด้วยรุ่นน้องของพวกตนมาชู กำลังพากันเดินไปทานข้าวที่ห้องอาหาร ก็ได้ถูกร่างสีขาวที่พุ่งออกมาจากช่องวางตรงกำแพงพุ่งเข้าชนจังๆทามกลางความตกใจของทั้งสาม
" เหวอ !! "
" โอ๊ย ! "
"โครม !!! "
" รุ่นพี่ ! "
" ริทสึกะ ! " เสียงตะโกนอย่างตกใจของริทสึโกะ และ มาชู เรียกให้เหล่าวีรชนที่กำลังจะเดินไปทานข้าวรีบวิ่งมาดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
พอมาถึงก็ได้เห็นช่องว่างคล้ายประตูมิติบนกำแพง และร่างสีขาวที่กำลังทับมาสเตอร์อีกคนอยู่ ก่อนที่ร่างนั่งจะค่อยๆลุกขึ้นยื่น
" โอ๊ยเจ็บๆๆ ทำไหมนายท่านมือหนักขึ้นเรื่อยๆละ . . . " สุรุมารุที่ถูกจับเหวี่ยงมาชงักค้างไป เมื่อสังเกตุว่าตนนั้นอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้กำลังถูกจ้องมองด้วยเหล่าผู้คนที่แต่งกายด้วยชุดแปลกๆ
" อะ . . . เอ่อ ขะ " ยังไม่ทันทีสุรุมารุจะได้พูดอะไรก็ต้องใช้ดาบของตนขึ้นกันคมดาบของเด็กสาวผมสีเหลือง แล้วกระโดดหลบลูกศรที่ถูกยิงมาจากชายหนุ่มผิวแทน
" เห ~ จะสู้เช่นนั้นเหรอ ? น่าสนุกจังนะ " สุรุมารุเอ่ยถามโดยสวนกับท่าทางที่ตั้งดาบเตรียมรบอย่างสิ้นเชิง
" เดี๋ยวก่อนครับ ! ทุกคน " ริทสึกะที่หายมึงงงรีบเอ่ยปากห้ามเซอร์แวนของพวกตนไม่ให้ลงมือ แต่กลับถูกก้อนสีดำที่พุ่งออกมาจากประตูมิติชนเข้าอีกครั้ง
โครม !
" ริทสึกะ ! "
" รุ่นพี่ ! "
" มาสเตอร์ ! "
" นายท่าน ! มาได้ไงเนี่ย ! "
เดจาวูชัดๆคราวนี้ทั้งริทสึโกะ มาชู และ เหล่าเซอร์แวน รวมทั้ง สุรุมารุ ได้รีบเข้าไปช่วยทั้งคู่อย่างรวดเร็วทำให้เหล่าสมาชิกของคาลเดียได้เห็นว่าก้อนสีดำในแขนของสุรุมารุก็คือชายหนุ่มผมสีดำปลายมรกตที่มีผ้าสีขาววาดลวดลายสีดำแปลกๆเอาไว้ปิดบังใบหน้า
" สุรุมารุ ! เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม? " ชายผมดำจับตัวร่างสีขาวหมุนซ้ายหมุนขวาเพื่อค้นหาบาดแผล พอเห็นว่าไม่มีก็รีบลากกันเข้าไปในประตูมิติทามกลางสายตาของสมาชิกในคาลเดีย
" เดี๋ยวสิครับ !! " ก่อนที่ตัวริทสึกะจะกระโดดเข้าไป ตามด้วยริทสึโกะ มาชู และเหล่าเซอร์แวน
ภาพของท้องฟ้าสีครามประดับด้วยกลีบดอกซากุระสีขาว เรือนไม้แบบญี่ปุ่นขนาดกลางใหญ่ปรากฏขึ้นในสายตาของเหล่าผู้ที่กระโดดเข้าประตูมิติมา
ร่างสีขาวและดำมองมาทางพวกตนอย่างตกตะลึงปนหวาดกลัวก่อนที่หนึ่งในนั้นจะหลุดพรึมพรำออกมา
" บ้าไปแล้ว . . . เหตุใดพวกเจ้าจึงเข้ามาที่แห่งนี้ได้กัน ? "
" นายท่าน ! มาหลบอยู่ข้างหลังข้า " ร่างสีขาวคว้าผู้ที่ถูกเรียกว่านายท่านให้มาหลบอยู่ข้างหลังตน แล้วใช้ดาบชี้ไปยังผู้บุรุกเบื้องหน้า ก่อนที่จะมีบรรดาหนุ่มดาบที่รับรู้ได้ถึงความผิดปกติตามมาสมทบ
" นายท่านเกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ ? " เป็นมิคาสึกิ มุเนะจิกะ กับ อุกุยสุมารุ ที่นั่งดื่มชาตรงชายเรือนตามประสาผู้สูงอายุมาถึงเป็นสองคนแรก
" เหตุใดถึงมีมนุษย์ . . . ไม่สิสองคนเป็นมนุษย์ หนึ่งคนกึ่งวิญญาณ แล้วที่เหลือคือวิญญาณสินะ " นิคาริ อาโอเอะที่มาถึงเป็นคนที่สามพูดขึ้นแล้วจับดาบที่เป็นร่างจริงของตนเอาไว้
ทางเหล่าเซอร์แวนที่เห็นว่าอีกฝ่ายจับดาบเอาไว้ก็ได้นำอาวุธออกมาเช่นกัน แต่ทว่าทันทีที่อาวุธถูกนำออกมาก็สลายกลับไปด้วยฝีมือของชายผมดำ
" . . . ทำไมพวกเจ้าถึงมาที่นี้ได้ " ฟุยุตะที่ตั้งสติได้หลังจากที่หลุดไปหลายรอบเอ่ยถามพร้อมกับให้สัญญาณลดดาบลง
" ฮานามารุแห่งนี้ตั้งอยู่นอกกระแสเวลามีเพียง ซานิวะ ศาสตรา และผู้ส่งสารเท่านั้นที่สามารถเข้ามาได้ "
" ไม่ใช่ว่าทางพวกเจ้าก็เข้าไปคาลเดียเหมือนกันหรอกเหรอ " ชายหนุ่มผิวแทนกล่าวแล้วจ้องมองไปยังชายที่ปิดหน้าเขม่ง
" เจ้าชุดแดง ! นายท่านน่ะไม่รู้หรอกว่าเคยไปยังที่ๆเจ้าว่า เพราะสิ่งที่นายท่านสามารถมองเห็นได้มีเพียงในสนารบ เหล่าศาสตรา และ ฮานามารุ แห่งนี้เท่านั้น " เป็น คะชู คิโยมิทสึดาบเล่มแรกของเรือนเเห่งนี้บอก
" นอกเหนือจากนั้นนายท่านจะมองเห็นเพียงสีดำ "
" คะชู หยุดก่อน " ชายหนุ่มเอ่ยห้าม ก่อนจะค่อยๆปลดผ้าสีขาวที่ปิดบังใบหน้าลง เผยให้เป็นใบหน้ากึ่งสตรีกึ่งบุรุษ ดวงตาสีรุ้งข้างซ้าย สีขาวข้างขวาจ้องมองไปยังผู้ที่โผล่จากอุโมงซากุระ
" ข้ามีนามว่า คิสึกิ ฟุยุตะ เป็นซานิวะประจำเรือนแห่งนี้ ที่ท่านกล่าวมาว่าข้าเคยบุกรุกไปยังสถานที่ของท่าน ต้องขอโทษด้วย " ว่าแล้วฟุยุตะก็โค้งตัวลงแบบไซเคย์เรย์* ก่อนจะถูกบรรดาดาบของตนรวมทั้งมาสเตอร์ทั้งสองรีบเข้าไปห้าม
" พอเถอะครับ!/ค่ะ "
" นายท่าน ! "
...................................................................
ไซเคย์เรย์ (Saikeirei最敬礼) ซึ่งเป็นการโค้ง 45 องศา การโค้งคำนับแบบ ไซเคย์เรย์ นั้นเป็นการโค้งคำนับที่มีความหมายลึกซึ้ง เนื่องจากเป็นการแสดงออกถึงความรู้สึกสำนึกผิดอย่างลึกซึ้งเวลาที่ได้กระทำความผิด และยังใช้ในการแสดงความเคารพต่อคนที่มีตำแหน่งหรือสถานะทางสังคมสูงส่ง
จาก :https://jpninfo.com/thai/5815
ความคิดเห็น