มาเฟียร้าย มาเฟียรัก

ลำดับตอนที่ #2 : มาเฟียรัก 1

Chapter 01

“แม่ครับแม่สบายดีมั้ยครับ ผมคะ..คิดถึงแม่ มะ..อึก มากเลยนะครับ อึก ตอนนี้ท่านปู่กับ อึก ท่านพ่อดูแลผมดีมากเลยครับ”

ตอนนี้ผมยืนปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจากตาอย่างช้าๆ ผมกำลังนึกถึง วัน เวลา ที่ผมได้อยู่กับแม่ตลอดเวลา เมื่อก่อนไม่ว่าแม่จะไปไหน ผมก็จะไปด้วยเสมอ แต่แล้ววันหนึ่งฟ้าก็พาแม่ไปยังดินแดนที่แสนไกล ที่ๆผมไม่มีวันไปถึงนอกจากต้องตายเท่านั้น

แต่แล้วสายลมก็เหมือนพัดพาสัมผัสอ่อนโยนจากแม่มาถึงผมสายลม บางเบากำลังคอยเช็ดน้ำตาที่ไหลลินของผมให้จางหายไปช้า ผมยิ้มรับกับสัมผัสที่ท่านแม่ฝากสายลมมาถึงผม

“ขอบคุณนะครับแม่ และขอโทษที่ผมทำให้เป็นห่วงนะครับ ผมจะเข้มแข็งเพื่อไม่ให้แม่เป็นห่วงผมอีกแล้ว แม่อย่าลืมสิครับว่าผมยังมีมินอยู่ด้วย ผมไม่เป็นไรแน่นอนครับ”

ตอนนี้ผมกำลังเดินไปขึ้นรถที่ผมซื้อทิ้งไว้ที่นี่เผื่อเวลาผมมาไทยจะได้ไม่ลำบาก ส่วนที่พักของผม ผมก็พักอยู่ที่บ้านของแม่พ่อของผมบอกว่าไม่อยากขายทิ้งไปเพราะมันเป็นความทรงจำที่ดีระหว่างครอบครัวเรา

ผมกำลังขับรถไปที่ห้างประจำที่ผมชอบไปเวลาอยู่ที่ไทย ทำไมรถติดจังเลยนะเนี่ยกรุงเทพรถติดจริงๆเลยอ่ะ ว่ามั้ยครับท่านผู้อ่านเห้อๆๆๆๆ

ผมใช้เวลานานกว่า 2 ชั่วโมง กว่าจะฝ่ารถติดๆของกรุงเทพมาที่ห้างประจำ มาถึงก็เที่ยงพอดีแล้วผมว่าผมไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า ว้าว!ผมไม่ได้มาไทยแค่ 2 ปีเองนะเนี่ยร้านของอาหารต่างๆปรับเปลี่ยนไปมากมาย ร้านใหม่ๆก็เยอะ

งั้นผมเข้าร้านนั้นดีกว่าร้านอาหารไทยต้นตำรับ ที่เมื่อก่อนพ่อกับแม่ชอบพาผมมาทานด้วย แต่ร้านนนี่มันก็เป็น....ช่างเถอะครับผมว่าผมคงไม่ดวงซวยขนาดเจออะไรขนาดนั้นถึง 2 ครั้งซ้อนหรอกเนอะครับ

ปึก!

“เอ๊ะ! ขอโทษครับเป็นอะไรหรือเปล่า”

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ชนผมจนเสล้มขนาดที่กำลังจะเดินเข้าร้านไปแต่พอเงยหน้าเท่านั้นแหละ ผมเห็นเจ้าของใบหน้าที่ดูคมคาย ดูคุ้นตา แต่ขณะที่ผมมองหน้าเขาอยู่นั้นเขาก็ยื่นมือเขามาให้ผมจับ

“ขอบคุณครับ”

“ผมขอโทษด้วยจริงนะครับ แต่ว่าเราเคยเจอกันหรือเปล่าครับผมรู้สึกคุ้นหน้าของคุณยังไงก็ไม่รู้” ผู้ชายคนที่ชนผมถามขึ้น

“ไม่หรอกครับเพราะผมพึ่งมาที่ประเทศไทยไม่ค่อยรู้จักใครสักเท่าไร”

“คุณเป็นชาวต่างชาติหรอครับ”

“ไม่เชิงหรอกครับ ผมเป็นลูกครึ่ง นานๆจะมาไทยที”

“แล้วคุณมาทำอะไรหรอครับ” จะถามอะไรหนักหนาอ่ะเขาหิวข้าวแล้วนะ

“คือผมมาไหว้แม่นะครับ”

“แม่คุณเป็นคนไทยหรอครับ แล้วท่านพักที่ไหนหรอครับ”

“บนสวรรค์นะครับ”

“เอ่อ ผมขอดทานะครับที่เสียมารยาทที่ถามไป”

“งั้นผมขอตัวไปก่อนนะครับ” เขาหิวข้าวมากเลยนะ เดี๋ยวให้มินออกมาเคลียร์แทนหรอก ชิชิ

“ครับ แต่ว่าผมขอทราบชื่อได้มั้ยครับ ผมชื่อ มังกร”

“ผมว่าไม่ดีกว่าครับคุณมังกรเพราะยังไงเราก็คงไม่ได้เจอกันอีก ผมขอตัวนะครับ”

(Part ไรท์)

หลังจากที่ร่างเล็กปฏิเสธร่างใหญ่แบบทันควันมันทำให้ร่างสูงรู้สึกเสียหน้ามากแต่ก็ถูกใจมากด้วยเช่นกันเพราะไม่ว่าคนไหนที่เขาสนเขาจะแกล้งเดินเข้าไปชน ร่างสูงเห็นร่างเล็กเดินมาตั้งแต่ไกล ร่างเล็กดูมีออร่าที่น่าดึงดูด ผู้คนต่างๆพากันมองร่างเล็กโดยที่ร่างเล็กไม่สนใจ

ส่วนใหญ่เวลาเขาวิธีนี้ไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิงก็ต้องต่างอยากจะชอบให้ร่างสูงรับผิดชอบแทนการขอโทษแต่ร่างเล็กกลับทำตรงกันข้าม ไม่ว่าจะเป็นการพูดแบบไม่มีเยื่อใยหรือแม้กระทั่งไม่มีการพูดชื่อ ดูท่าจะเป็นคนที่ระวังตัวเองมาน่าดู แบบนี้ทำให้ร่างสูงยิ่งสนใจในร่างเล็กมาขึ้น

สักพักเมื่อร่างเล็กเดินเข้าไปในร้านอาหารแล้วร่างสูงจึงนำโทรศัพท์มาถ่ายรูปของร่างเล็กเอาไว้แล้วเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมาอีก

“วันนี้ปล่อยไปก่อน วันหลังเราคงจะได้เจอกันเพราะไม่มีใครที่จะไม่ยอมสยบให้กับมังกรแห่งแก๊งมังกรหรอกนะครับ ลูกแมวน้อย หึหึ”

(Part เฮอร์ลิส)

โอ๊ยอิ่มชะมัดเลยครับ เล่นกินซะเยอะเลยเนี่ย ผมชอบอาหารไทยมากเลยนะครับแต่อยู่ที่ญี่ปุ่นไม่ค่อยจะได้กินสักเท่าไรอ่ะนะ  ผมว่าคนเมื่อกี้เขาแปลกๆนะว่ามั้ย ถามนู่นถามนี่เหมือนกับรู้จักกับผมมาเนินนานยังไงอย่างงั้นเลยอ่ะ ผมไม่ชอบแบบนี้เลย

แล้วผมก็ต้องฝ่ารถที่แสนติดของกรุงเทพอีกชั่วโมงนิดๆกว่าจะถึงบ้าน ผมก้าวเข้ามาในบ้านทีไรความทรงจำมันก็ซ้อนทับขึ้นมาทุกทีเลย ภาพเหล่านี้มันทำให้ผมยิ้มทั้งน้ำตา ในบ้านมันมีทั้งพ่อแม่และผมกำลังสนุกสนาน มุมนั้นนั่งกินข้าวกันอย่างอร่อย

เมื่อไรกันนะ ที่ผมจะได้มีความสุขแบบนี้อีก แต่คงไม่มีอีกแล้วละนะ แต่ไม่ใช่ว่าตอนที่ผมอยู่กับท่านพ่อหรือท่านปู่ไม่มีความสุขนะครับมันก็มีความสุขอีกแบบหนึ่งแต่แค่นี้มันก็ทำให้ผมมีความสุขเหมือนกันเพราะท่านปู่พยายามให้ผมแทบทุกสิ่งทุกอย่างเลยก็ว่าได้

ออด ออด

ใครมากันนะ ผมก็ลงไปที่ประตูแล้วดูตรงช่วงส่องปรากฏว่าเป็น

“มิรัส” แล้วผมก็เปิดประตู

“นายน้อยครับ ผมรู้ว่านายน้อยคงรู้อยู่แล้วว่าพวกผมตามท่านมาตลอดทางตั้งแต่สุสานของของนายหญิงแล้วใช่มั้ยครับ”

“ใช่ฉันรู้ตั้งนานแล้วละ แต่แค่ไม่อยากจะพูดอะไรก็เท่านั้นไม่อยากโมโหเดี๋ยวมันจะไม่จบแค่ที่ฉันเดี๋ยวมินเขาจะออกมาอาละวาด นายก็รู้ว่ามินเขาเป็นพวกอารมณ์แรงกว่าฉันเยอะ”

“ครับผมทราบแต่นายท่านเขาเป็นห่วงนะครับแล้ววันนี้คนที่ชนคุณหนูคนนั้นผมว่าเขาดูไม่น่าไว้วางใจเลยนะครับ เขาถ่ายรูปของนายน้อยด้วย”

“ฉันไม่เป็นไรหรอกนะ คนอย่างฉันถึงจะดูแบบนี้นายก็รู้ถ้ามีอะไรมินเขาไม่ยอมอยู่เฉยๆอยู่แล้ว”

“นายน้อยครับผมขอคุยกับนายน้อยเฮอร์มินได้มั้ยครับ”

“ถ้านายคุณกับมินฉันก็ไม่รู้อะไรอีกสิเนี่ย เซ็งตัวเองจริงๆทั้งที่มินรู้ทุกสิ่งทุกอย่างเวลาที่เขาอยู่ข้างในตัวแต่ทำไมเวลาฉันอยู่ข้างในตัวไม่ค่อยรู้อะไรเลยนะ”

“นะครับนายน้อย ผมขอคุยกับนายน้อยมินหน่อยนะครับ”

“ได้แต่นายต้องสัญญามาก่อนว่าถ้าคุยเสร็จแล้วต้องบอกฉันด้วยว่าเรื่องอะไร”

“ครับ รับทราบ”

“ว่าไงมิรัส มีอะไรจะคุยกับฉันแล้วคุยผ่านลิสไม่ได้”

“ครับเรื่องนี้เกี่ยวกับผู้ชายคนที่ชนคุณลิสตอนที่อยู่ที่ห้าง”

“เขาทำไม”

“เขาคือมังกรหัวหน้าแห่งแก๊งมังกรคนที่ทำให้นายหญิงลินต้องเสีย”

“นั้นนะหรอคนที่ทำให้ฉันถือกำเนิด หึน่าสนุกดีนะแต่นายไม่ต้องห่วงหรอกเพราะว่าถ้านั้นเป้นมังกรคนนั้นจริงๆฉันคงจะไม่ให้ลิสเข้าใกล้หมอนั้นแน่ๆ”

“ครับแต่ผมต้องรายงานนายท่านนะครับ”

“ยังไม่ต้อง ถ้าหมอนั้นยังไม่เลิกยุ่งกับลิสค่อยว่ากันแต่ถ้ามันมากเกินไปเดี๋ยวฉันพาลิสกลับญี่ปุ่นเอง เพราะเห็นลิสตั้งใจว่าจะอยู่ที่นี้อีกแค่ประมาณ 2-3 วัน”

“ครับรับทราบครับ”

“แล้วพวกนายค่อยดุพวกฉันอยู่ห่างๆไว้นะ อย่าเข้าใกล้มากจนน่าสงสัยหรือไม่ก็ทำตัวตามปกติอย่าให้เขารู้ว่าพวกนายและฉันเป้นใครแค่นั้นก็พอนะมิรัส”

“รับทราบครับ งั้นผมขอเฝ้านายน้อยอยู่แถวนี่นะครับเพราะผมไม่วางใจใครทั้งสิ้น”

“อันนั้นก็แล้วนายนะงั้นฉันไปก่อนนะ  เออแล้วถ้าลิสถามว่าคุยอะไรกันก็บอกแค่ว่าคุยกันเรื่องธุรกิจที่ท่านปู่ฝากมานะ ลิสเขาก็ไม่ถามอะไรแล้ว”

“ครับ”

“อ่ะอ้าวคุยกับมินเสร็จแล้วหรอ บอกฉันมาเลยนะมิรัสว่าคุยอะไรกับมินอ่ะเขาอยากรู้นะๆๆๆๆ”

“ผมคุยเรื่องธุรกิจที่นายท่านใหญ่ฝากผมมาให้คุยกับคุณมินนะครับ”

“แน่นะ”

“ครับแน่นอน”

แล้วมิรัสก็ลาผมไปก่อนเขาบอกว่าจะเฝ้าผมไว้แต่อยู่แบบห่างๆไม่ให้ใครสงสัย ผมก็เลยเดินขึ้นมานอนเตียงของผมกับแม่ที่นอนด้วยกันประจำ แม่ครับคืนนี้กอดผมด้วยนะครับ

(Part มังกร)

“ไมค์นายไปตามสืบหาข้อมูลของคนในรูปให้ฉันหน่อย”

 ผมพูดเสร็จก็โยนมือถือของผมให้ลูกน้องคนสนิทไปตามหน้าลูกแมวน้อยของผม แต่ผมรู้สึกคุ้นเคยใบหน้านั้นเหลือเกินแต่ผมนึกไม่ออกว่าผมเคยเจอเขาที่ไหน แต่อีกไม่นานเราคงได้เจอกันอีกครั้งนะลูกแมวน้อย

(จบ มังกร)

--------------------------------------------------------------------------------2BC

เคโระขอแจ้งให้ทราบก่อนนะค่ะว่านายเอกของเราหรือเฮอร์ลิสเขาเป็นคนที่มี 2 บุคลิกเผื่อบางคนอาจจะงงเวลาอ่าน อีกบุคลิกหนึ่งของเฮอร์ลิสคือเฮอร์มินหรือมิน นั้นเองนะค่ะ

ไรท์ไม่รู้ว่าจะถูกใจรีดเดอร์หรือเปล่า ช่วยเม้นบอกไรท์กันด้วยนะค่ะ

อย่าลืมมาอ่าน มาเม้น มาโหวตให้กับนิยายเรื่องนี้ของไรท์ด้วยนะค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------------