เงาที่มีหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

“อ้าว! ไอ้จอมทัพ คิดยังไงแวะมาวะวันนี้” นภัทรชายหนุ่มผิวขาวตาตี่บ่งบอกเชื้อชาติเอ่ยทัก เมื่อเห็นเพื่อนสนิทเดินเข้ามาหาถึงห้องทำงาน อดแปลกใจไม่ได้เพราะเพื่อนคนนี้นานๆจะมากรุงเทพฯ ที ส่วนมากเวลามาหาก็โทรมาบอกก่อนทุกครั้ง

“ฉันมาทำธุระที่กรุงเทพฯ เลยแวะมาดูหน่อยว่าแกยังอยู่ดีอยู่ไหม” ชายหนุ่มผิวน้ำผึ้งที่ถูกเรียกว่าจอมทัพเอ่ยตอบ มือหนาทั้ง 2 ข้างซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยชวนให้คนมองเท้ากระตุก

“ฉันจะถือว่าแกห่วงใยฉันละกัน เอ้า นั่ง ๆ เดี๋ยวให้เด็กเอาอะไรมาให้กิน”

“ไม่ต้องหรอก วันนี้ฉันอยากนั่งข้างนอก” จอมทัพเอ่ยบอกความต้องการของตัวเอง เพราะแค่อยากมาให้เพื่อนเห็นหน้าเท่านั้น วันนี้เขาต้องการดื่มเงียบๆคนเดียวมากกว่า ซึ่งนภัทรเข้าใจดีจึงพยักหน้าตอบกลับเบาๆ  ชายหนุ่มผิวแทนยกยิ้มมุมปากอีกครั้งก่อนจะหมุนกายเพื่อกลับออกไปด้านนอก

พลั่ก!!

“อ๊ะ ขอโทษค่ะ ๆ”

ชายหนุ่มชะงัก เมื่อรู้สึกถึงความเย็นช่วงอกถึงหน้าท้อง กลิ่นละมุดลอยหึ่งขึ้นมาแตะจมูกทำให้รู้ว่านี่ไม่ใช่แค่น้ำเปล่า คิ้วหนาขมวดเข้าหากันจนยุ่งเยิง ยังไม่ทันได้แตะเหล้าสักหยด กลับได้อาบเหล้าแทนเสียอย่างนั้น

“ละอองดาว! เธอซุ่มซ่ามอีกแล้วนะ” นภัทรที่เห็นเหตุการณ์พอดีเดินเข้ามาดุพนักงานของตัวเอง คำว่าอีกแล้วทำให้จอมทัพเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ตาคมมองสำรวจหญิงสาวในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาว กระโปรงรัดรูปสีดำ ตัวคู่กรณีก็เปียกไม่น้อย แต่ยังดีที่ใส่เสื้อกล้ามอยู่ด้านในทำให้ไม่ดูโป๊มากนัก

“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าเอ่ยขอโทษเสียงสั่น

“ทำงานที่นี่มาไม่ถึง 2 เดือน เธอพูดคำว่าขอโทษเป็นร้อยครั้ง แต่เธอไม่เคยแก้ไขตัวเองเลย”

“...”

“3 ครั้ง เดือนนี้เธอทำเหล้าหกใส่แขก 3 ครั้งแล้วนะละอองดาว พิจารณาตัวเองได้แล้วว่าควรทำงานที่นี่ต่อไปไหม!”

“ขอโทษ…”

“เลิกขอโทษได้แล้ว! ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ แล้วเข้ามารับเงินเดือนงวดสุดท้าย”

นภัทรโลกมือไล่ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งทำงานต่ออย่างต้องการตัดบท ละอองดาวกัดริมฝีปากแน่นกลั้นก้อนสะอื้น มือบางบีบกันจนแดง จอมทัพที่มองการกระทำทุกอย่างของผู้หญิงข้างกายอยู่ตลอดเวลาส่ายหน้าเบา ๆ ทั้ง ๆ ที่ดูอ่อนแอขนาดนี้ ทำไมถึงได้เลือกมาทำงานในที่แบบนี้กัน

“เดี๋ยว” จอมทัพเอ่ยขึ้นเมื่อหญิงสาวขยับกายทำตามคำสั่งของนภัทรอย่างยอมรับ เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงเอ่ยออกไปแบบนั้น รู้ตัวอีกทีเขาก็สบตาเข้ากับดวงตากลมโตแดงก่ำของผู้หญิงหนึ่งเดียวในห้องเสียแล้ว

“ไหน ๆ ภัทรมันก็ไล่เธอออกจากงานแล้ว ไปทำงานกับฉันไหม”

จอมทัพรู้สึกเหมือนตัวเองไม่สติ เขาไม่ได้เมา แอลกอฮอล์ที่ราดบนตัวไม่สามารถทำให้ใครเมาได้ แต่ทำไม เขาถึงชวนผู้หญิงที่ทำงานพลาดจนถูกไล่ออกต่อหน้าต่อตามาทำงานด้วย

“ไอ้ทัพ ฉันไม่เข้าใจแกเลยว่ะ” นภัทรมองเพื่อนด้วยสายตาประหลาด รู้จักกันมาเกือบ 15 ปี เขารู้ดีว่าจอมทัพไม่ใช่คนที่ทำอะไรโดยไม่คิด สิ่งที่น่ากลัวกว่าการทำอะไรโดยไม่คิด คือการที่ทำอะไรโดยที่คิดมาดีแล้วของจอมทัพนี่แหละ นภัทรกลัวบางสิ่งบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต

“ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองนักหรอก”

"ไม่ถามหรือไงว่าฉันจะพาเธอไปไหน" จอมทัพถามหยั่งเชิงคนข้างกาย ชายหนุ่มพาหญิงสาวที่ชื่อละอองดาวออกมาหลังจากเธอเปลี่ยนชุดเสร็จ เธอไม่ถามอะไรสักคำ บอกให้ขึ้นรถก็ขึ้น บอกให้คาดเบลท์ก็คาด เหมือนตุ๊กตาที่สวยงาม หากแต่ดูไร้ชีวิต ไร้ความสดใส

"คุณชวนฉันมาทำงาน คนอย่างฉันจะทำมีประโยชน์อะไร นอกจากเรื่องแบบนั้น"

"แบบนั้นน่ะแบบไหน"

"..."

"เธอคงไม่ได้คิดว่าฉันจะพาเธอไปทำอย่างว่าใช่ไหม"

ละอองดาวไม่ได้ตอบ ใบหน้าเล็กก้มมองมือที่กุมกันแน่นของตัวเอง จอมทัพรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเสี่ยเลว ๆ ที่กำลังหลอกพาผู้หญิงไปนอนด้วย นี่หน้าเขาหื่นกามขนาดนั้นเลยหรอ?

"ทั้งๆที่เธอคิดแบบนั้น แต่เธอก็ยังยอมตามฉันออกมา?"

"ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้วค่ะ" คำตอบของหญิงสาวทำให้จอมทัพฉุนกึก ผู้ผญิงคนนี้ไม่มีศักดิ์ศรีเลยหรือไง ถึงเลือกขายเรือนร่างตัวเองแลกเงินน่ะ!

"ดี" จอมทัพตอบเพียงสั้น ๆ ก่อนจะหันไปสนใจท้องถนนต่อ

ละอองดาวเงยหน้าขึ้นมองข้างทาง เธอไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของเธอจะมาถึงจุดนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาแม้ว่าจะลำบากแค่ไหนเธอก็ไม่เคยคิดจะใช้ร่างกายหากิน แต่ดูเหมือนครั้งนี้จะหมดหนทางแล้วจริง ๆ เธอจบแค่มัธยม 6 เพราะต้องออกมาทำงานหาเงินเอง ละอองดาวได้งานโรงงาน ทำงานได้เพียง 2 ปี เศรษฐกิจก็แย่ลงจนเจ้าของหนีไป ติดเงินเดือนลูกน้องคนละ 3 เดือน ระหว่างที่ยังไม่แน่ใจว่ากำลังถูกลอยแพหรือเปล่าละอองดาวก็ออกหางานตลอด ไม่ปล่อยให้เวลาเสียเปล่าแม้แต่วันเดียว แต่เพราะเศรษฐกินที่แย่ทำให้ไม่มีนายจ้างที่ไหนอยากรับพนักงานเพิ่มเลย 3 เดือนเต็มที่เธอตกงาน เกือบถูกไล่ออกจากห้องเช่า สุดท้ายโชคก็เข้าข้าง เธอได้งานที่ร้านอาหารกึ่งผับของคุณณภัทร

การทำงานที่แบบนั้นมันเสี่ยง 2 ครั้งที่เธอทำน้ำหกใส่ลูกค้า เพราะเธอตกใจที่ลูกเอามือมาแตะต้องร่างกายของเธออย่างจาบจ้วง และครั้งล่าสุดที่ทำน้ำหกใส่ผู้ชายที่เธอขึ้นรถมาด้วย เพราะเธอเพิ่งหนีจากการลวนลามของเพื่อนร่วมงานมา

การมีชีวิตอยู่นี่มันยากจริงๆ

ละอองดาวเหลือบตามองคนที่กำลังจดจ่อกับการขับรถ ใบหน้าคมสัน  คิ้วหนา ตาดุ จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากหนาพอดี ถ้าบอกว่าเป็นดาราเธอก็เชื่อ

ไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอตัดสินใจในวันนี้มันถูกหรือผิด เธอแค่รู้สึกว่าหากโชคชะตาอยากให้เธอขายเรือนร่างหากินนัก เธอก็จะทำ หลายปีที่ผ่านมาเธอต่อสู้มาตลอด แต่ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นแม้แต่นิด ถูกเอารัดเอาเปรียบ ถูกเพศที่แข็งแรงกว่ารังแก จนบางทีเธอก็อยากตะโกนถามดัง ๆ ว่าเธอทำอะไรผิดหรอ? ถึงได้ใจร้ายกับเธอนัก ถ้าเธอยอมเดินตามทางที่พระเจ้าขีดไว้ ชีวิตเธอจะมีความสุขมากกว่านี้หรือเปล่า?

ละอองดาวหลุดจากภวังค์เมื่อรถคันที่เธอนั่งจอดกึกอยู่หน้าสถานที่แห่งหนึ่ง พนักงานชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูกุลีกุจอมาเปิดประตูรถให้ ดวงตากลมโตมองป้ายชื่อสถานที่ แม้จะเตรียมใจมามาก แต่ก็อดรู้สึกแย่กับตัวเองไม่ได้จริง ๆ

แค่คืนเดียว เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ละอองดาว

ลงนิยายครั้งแรก ผิดพลาดยังไง อ่านตรงไหนแล้วสะดุด หรือมีคำผิดคอมเมนต์บอกได้นะคะ น้อมรับทุกความคิดเห็น

ช่องทางการติดต่อตะวัน Twitter : @sunflower_np  ใครมีทวิตเตอร์ไปพูดคุยเรื่องนิยายกันได้นะคะ