ตอนที่ 3 : Chapters 3
* ไม่รับประกันความสั้น-ยาวของเนื้อหา เพราะไรต์หั่นชาร์ป แบ่งตอนอาจไม่เท่ากัน
** หากเนื้อหา สำนวนต่างๆ การเว้นบรรทัด อ่านแล้วไม่เข้าใจ ก็ขอให้เม้นท์มาได้เลย เพราะไรต์พิมพ์ใน note 8
*** ไรต์อัพฟิคช้านะ แต่ไม่ปิดฟิคจ้ะ ขอบคุณสำหรับการติดตามมาหลายบทความน๊าาา...
Chapters Three
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึกก...
"แฮกกกๆ...ถึงแล้วๆ ๆ บ้านจ๋าาา เห้อออ..."
ชายผมสีน้ำตาลหยุดวิ่งเมื่อถึงเขตหน้าบ้านของตนพร้อมกับสูดอากาศเข้าปอดด้วยความเหนื่อยล้ากับการวิ่งมาราธอน
จากโรงเรียนมาถึงบ้านของตนภายใน 15 นาที
"มาได้เร็วดีขึ้นนิ สึนะ"
เสียงคุ้นหูของเขาดึงสติของสึนะขึ้นมา ทำให้ชายร่างเล็กตกใจและรีบวิ่งเข้าไปที่หน้าประตูบ้านหลังจากยืนพักเหนื่อยไม่นาน
"...เสียงนี่มัน!!...รึว่าจะ..."
"ไง เจ้าศิษย์ไม่เอาไหน สึนะจอมห่วย"
"รีบอร์นจริงๆ ด้วย!!"
เขาตะโกนออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นครูพิเศษของตนมานั่งรอที่หน้าประตูบ้านอย่างแปลกใจ
บทสนทนาระหว่างลูกศิษย์และครูพิเศษจึงเริ่มขึ้นทันทีที่สึนะเจอรีบอร์น
เพราะพวกเขาไม่ได้คุยด้วยกันมาหลายเดือนไม่แปลกที่จะตั้งคำถามและพูดคุยกันมากมาย ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา
"จู่ๆ ก็โผล่มา ทำไมถึงมาญี่ปุ่นตอนนี้ด้วยล่ะ ไม่โทรมาก่อนล่วงหน้า ชั้นจะได้ไปรับ"
"มีธุระนิดหน่อย เดี๋ยวก็กลับแล้ว"
"...งั้นหรอ กลับวันไหนล่ะ"
"คืนนี้"
"อ๋ออ คืนนี้…...ห๊ะ!!?"
"จะไม่เข้าบ้านก่อนหรอ แล้วค่อยคุยเรื่องสำคัญ"
รีบอร์นรีบพูดแย้งสึนะที่เอาแต่รัวพูดมากมายเพื่อจะได้เข้าไปนั่งพักทั้งตนและลูกศิษย์ที่วิ่งหอบมาจากโรงเรียน
"อ...ได้ๆ รอแป๊ปนึงนะ"
ว่าแล้วร่างเล็กก็คว้ากุญแจบ้านพร้อมกับรีบเปิดประตูบ้าน
แล้วรีบวิ่งเข้าห้องรับแขกไปเตรียมที่นั่งจัดโต๊ะให้ว่างเพื่อรับชายที่มาเยือน
ด้านของครูพิเศษก็เดินตามเข้ามาไล่ๆ กัน และปิดประตูบ้านสึนะให้
เพราะรู้ว่าเจ้าของบ้านต้องวุ่นกับการตระเตรียมรับแขกในบ้าน
เมื่อรีบอร์นถอดรองเท้าเสร็จ เขาก็สาวเท้าเข้าไปนั่งรอในห้องรับแขกที่สึนะจัดรอไว้ให้
ส่วนเจ้าของบ้านก็ได้ยกน้ำชาพร้อมกับถ้วยชาอีกสองใบมาวางบนโต๊ะและรินชาให้ทันที
"ขอโทษที่ให้นายต้องรอนานนะ"
เขาพูดไปพลาง รินชาไปพลาง แล้วค่อยๆ นั่งลงตรงข้ามรีบอร์นอย่างเรียบร้อย
"ชั้นรอจนชินแล้วล่ะ รู้อยู่แล้วว่าสึนะจอมห่วยเป็นคนยังไง"
"เออๆ ครับๆ....ว่าแต่ มีเรื่องอะไรหรอถึงได้มาแบบกระทันหันอย่างนี้น่ะ รีบอร์น"
"..นายได้เจอคนๆ นี้รึยัง?"
เมื่อรีบอร์นพูดจบ เขาก็หยิบรูปออกมาจากเสื้อสูทพร้อมกับวางไว้ที่โต๊ะเพื่อให้สึนะดู
"...นี่มัน.......โกคุเดระคุงนิ!"
ร่างเล็กอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นรูปของเด็กใหม่ที่เพิ่งได้คุยกันวันนี้ไม่นาน
"เจอกันแล้วสินะ"
"ก็ว่าอยู่ ทำไมถึงคุ้นๆ ชื่อ นายเคยพูดไว้เมื่อปีที่แล้วใช่มั้ย?"
ร่างเล็กยื่นรูปคืนเมื่อตนดูรูปของโกคุเดระเสร็จให้กับครูพิเศษที่นั่งจิบชา
"ใช่ ที่ว่าจะพามาญี่ปุ่นตั้งแต่ปีที่แล้วล่ะนะ แต่โกคุเดระเพิ่งจะขอปลดระวางจากหน้าที่นักฆ่ามาเป็นคนธรรมดาเมื่อไม่นานมานี้เอง เพราะครอบครัวเค้าถูกสังหารก่อนที่ชั้นตั้งใจจะพามา และในที่สุดเค้าก็แก้แค้นสำเร็จ เมื่อวานโกคุเดระเพิ่งจะบินมาที่ญี่ปุ่นคนเดียว ชั้นก็เลยเป็นกังวลกลัวจะมาไม่ถูก หรือหลงที่น่ะ แต่พอมาเจอนายแล้วชั้นก็วางใจหน่อย ชั้นตั้งใจจะมาที่นี่เพื่อจะมาคุยอะไรกับโกคุเดระน่ะ"
"โห...น่าสงสารจัง อายุเท่าๆ กันแท้ๆ แต่ครอบครัวถูกโดนฆ่าตายหมด...มิน่าล่ะ ถึงดูเป็นคนไม่ค่อยจะพูดอะไรมาก"
ชายร่างเล็กทำหน้าซึมทันทีเมื่อฟังเรื่องแสนเศร้าและหดหู่ของเด็กใหม่ที่มีปมด้อยแสนจะน่ารันทดกว่าคนปกติทั่วไป
รีบอร์นจิบชาไม่นานก็พลิกนาฬิกาข้อมือของตนแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยกับศิษย์ของตน
"เลิกเรียนกี่โมง สึนะ?"
"ใกล้แล้วล่ะ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงได้"
เมื่อสึนะตอบคำถามของเขาเสร็จ มือหนาวางถ้วยชาลงพร้อมกับแสยะยิ้มกว้าง
"นายพาชั้นไปหาโกคุเดระหน่อย"
"ตอนนี้เลยหรอ?"
"ใช่"
กรี้งงงงงงง.....
ในที่สุดก็เลิกเรียนแล้ว อิสระของผมใกล้จะเข้ามาเรื่อยๆ แล้วสินะ
อยากกลับบ้านใจจะขาดแล้ว วันนี้ขอโดดซ้อมเบสบอลซักวันล่ะกัน เหนื่อยใจกับเด็กใหม่คนนี้จนแทบไม่อันจะทำอะไรได้เลย
'จะกลับบ้านแล้ว คงไม่ต้องถามหรอกมั้งว่าบ้านอยู่ที่ไหนน่ะ'
ระหว่างที่ผมเก็บสมุด ปากกาลงกระเป๋า ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปกับเด็กใหม่คนนี้ดี
เพราะผมเพิ่งจะสัญญากับเพื่อนสนิทแสนดีของผม จะทิ้งแล้วเดินออกจากห้องไปเลยก็ได้นะ
แต่คำขอของสึนะมันลอยในสมองตลอดเลย ผมขัดใจตัวเองไม่ได้นี่สิ...เห้ออออ
ครืดดด...
เสียงเก้าอี้ของร่างบางดังขึ้นท่มกลางความเงียบ เขายันกายลุกขึ้นจากที่นั่งของตน
มือบางจึงคว้ากระเป๋าเป้แล้วลุกเดินออกไปจากห้องทันทีอย่างไม่รอช้า
ทำให้ยามาโมโตะถึงกับผงะตัวเมื่อเจอพฤติกรรมที่เหมือนโดนเมินใส่
'ผมคงไม่ต้องสนใจกับเด็กใหม่แล้วสินะ'
วันที่แสนเลวร้ายของผมจบลงแล้ว...แล้วไงต่อล่ะ?
ผมเกิดอาการค้างแบบนี้อีกแล้ว ทั้งๆ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่กลับมาเป็นในวันนี้หลายหนติดๆ กันอีก
พรืดดดด....
ยามาโมโตะรีบลุกจากที่นั่งของตนแล้ววิ่งตามชายที่เพิ่งลุกไปจากห้องไม่นานมานี้
'ทำไมเราจะต้องรีบวิ่งตามออกมาทำไมล่ะเนี่ย?'
ผมชักเริ่มสับสนกับความคิดของตัวเองขึ้นแล้วล่ะ ทั้งๆ ที่อยากจะเป็นฝ่ายเมิน ดันถูกเมินกลับซะงั้น
แล้วเรายังจะวิ่งพรวดพราดตามออกมาอีก…..เพื่อ!?
ร่างบางชะงักตัวแล้วหันไปมองร่างสูงที่เดินตามมาติดๆ
เพราะเขาเกิดอาการรำคาญจนต้องหยุดเดินแล้วหันไปพูดตะคอกใส่ชายที่เดินตามหลังมาติดๆ
"นายจะตามชั้นมาทำไม?"
"..ช ชั้นไม่ได้จะตามนาย แต่ประตูทางออกมันทางเดียวกันนะ..."
นั่นสิ....เมื่อกี้มันรู้สึกว่าเราจะวิ่งตามเค้ามานะ เราเป็นอะไรไปเนี่ยะ
อย่าบอกนะว่า ถูกเด็กใหม่หลอกหลอนแล้วน่ะ ยามาโมโตะ ทาเคชิเอ๋ยยย
"....."
เหมือนเค้าจะเลิกมองผมด้วยสายตาอันเย็นชาแล้วเดินนำตีตัวห่างออกไปแล้วสิ
เห้อออ....ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีกับความรู้สึกที่ถูกกระทำแบบนี้
นี่ผมถอนหายใจกี่รอบแล้วนะ วันนี้เนี่ยะ แย่จริงๆ เล๊ยยย
เอาล่ะนะ ตอนนี้พวกเรากำลังจะหลุดจากรั้วโรงเรียนนามิโมริแล้ว!
'ใกล้จะเป็นไทแล้ว ยามาโมโตะเอ๊ยย!'
ความดีอกดีใจแบบนี้มันดังก้องในสมองของผมขึ้นเรื่อยๆ เมื่อใกล้จะเดินไปที่ประตูเพื่อออกจากโรงเรียนนี้...เร็วเข้าๆ
และเมื่อพวกเราเดินออกมาจากประตูนามิโมริ สิ่งที่เกินความคาดหมายก็มาเยือน...
"ไง โกคุเดระ"
ฮู๊วววว...ตอนที่สามแล้ววว พอรู้เรื่องของก๊กจังรึยังคะ
มันช่าง....สั้นนน!(มากกกกกกกกกก!) *ลากเสียงยืดยาว* #ผิดประเด็น
ยามะเอ๊ยย แกควรจะรับรู้ได้แล้วนะว่าก๊กจังน่ะ ลำบากแค่ไหน! 55555
เอาเป็นว่า รีบอร์นโผล่มาแบบนี้ มี R59 จ้าาา #เฮ้ยยย! ผิดๆ =0=!!
(คือ....แอบคิดลึกอยู่นะ -..- เรามันสาวก All59 เป็นธรรมดาฮร่ะ 55555)
งานนี้มารอลุ้นต่อไปว่ายามะจะเข้าใจก๊กจังได้ไหม 8059 จ้าาาา
//ท่านฮิรออีกนาน #รองเท้าใครปามาเต็มหน้าเจ๊เลยฮร๊ะ? ส๊วยสวย! 55555
อยากดูบทแซบๆ ของท่านฮิกับหนูก๊ก ก็โปรดตามติดๆ นะคะ 5555 //ติดตามสิ =w=
ขอบคุณที่เม้นท์ที่อ่านนะจ๊ะ 5555 #ปลงกับเม้นท์แล้ว อัพไปเรื่อยๆ ล่ะกันเนอะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
.."ประตูมันออกทางเดียวกัน"
อืม..ประตูเดียวกัน...รู้สึกเป็นข้ออ้างที่ฟังดูดีไม่เบา -...- #เก็บไปเล่นบ้างดีฟ่า ฟฟ
ยามะคุงงงงงง รีบๆเข้าก๊กคุงหน่อยยยยยย จะได้ไม่เกลียดกันนะๆๆ *0*
จะได้ไม่ต้องฝืนแบบที่ผ่านมาไง สู้ๆ นะ