คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ทวิภพ ภาคอลาวดี้ x อุเก็ตสึ 1880 ตอนที่1
ทวิภพ ภาคอลาวดี้ x อุเก็ตสึ 1880
แนะนำตัวละคร
- อลาวดี้ ผู้นำหน่วยสืบราชกาลลับ บุคคลในอดีตเมื่อนานมาแล้ว มาปฏิบัติงานที่ญี่ปุ่นตามคำสั่งรุ่นที่1
- อาซาริ อุเก็ตสึ เพื่อนอายุรุ่นเดียวกับฮิบาริ อุเก็ตสึรู้ว่าฮิบาริคิดยังไงกับตน แต่อุเก็ตสึไม่ได้คิดอะไรด้วย จึงคิดอยากจะหนีไปที่ไหนสักที่ เพื่อหลบหน้าจากฮิบาริสักพัก
- ฮิบาริ เคียวยะ กรรมการคุมกฎโรงเรียนนามิโมริ อยากให้ตัวเองกับอุเก็ตสึเป็นมากกว่าเพื่อนสนิท ตัวเองพยายามบอกความในใจหลายครั้ง แต่ก็พลาด
- ยามาโมโตะ ทาเคชิ นักเรียนของโรงเรียนนามิโมริ แอบชอบฮิบาริมานานแล้ว แต่เกรงใจอุเก็ตสึที่เป็นรุ่นพี่ที่รักและใจดีกับยามาโมโตะมากที่สุด
ฮิบาริ กับ อุเก็ตสึ เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่ประถม
อุเก็ตสึ กับ ยามาโมโตะ เหมือนพี่ชายน้องชายแท้ๆ เพราะบ้านอยู่ติดกัน
ตอนที่1
‘ มีข่าวลืออยู่ว่า มีบ้านเก่าแก่ในนามิโมริ ที่นั้นมีบ่อน้ำผีสิง ที่ใครก็ตามที่ไปชะโงกดูเงาของตนในบ่อน้ำแห่งนั้น วิญญาณคนนั้นจะโดนดูดลงไปไม่มีวันได้กลับขึ้นมาอีก’
“เป็นไง!! น่าลองไปไหมละ ฉันอยากดูบ่อน้ำนั้นจัง ไปด้วยกันนะฮิบาริ ยามาโมโตะคุง” อุเก็ตสึหันไปถามเพื่อนสนิทและน้องชายด้วยความตื่นเต้น
“นายยังเชื่อเรื่องไร้สาระแบบนี้อยู่อีกเหรออุเก็ตสึ ฉันไม่ว่างไปหรอกนะ” ฮิบาริพูดขึ้นด้วยอาการเบื่อหน่าย
“รุ่นพี่ชอบเรื่องแบบนี้จริงๆนะครับ งั้นผมไปด้วย!!” ยามาโมโตะผู้รักอุเก็ตสึเหมือนพี่ชายแท้ๆ ไม่ว่าอุเก็ตสึไปไหนยามาโมโตะก็จะตามไปด้วยทุกที แต่นั้นก็ไม่ใช่เหตุผลเดียวหรอกที่ยามาโมโตะตามอุเก็ตสึไปทุกที่นะ
“เย้! สมแล้วที่เป็นน้องชายที่น่ารักของฉัน ฉันละรักยามาโมโตะคุงจริงๆละ งั้นหลังเลิกเรียนเราสองคนไปกันเลยนะ ไม่ต้องไปสนคุณกรรมการคุมกฎจอมเย็นชาหรอก ปล่อยให้เค้าอยู่กับโรงเรียนให้พอ ให้เค้าทำความสะอาดโรงเรียน เช็ดกระจก ชัดส้วม แล้วก็.....” อุเก็ตสึกำลังพูดประชดใครบางคน จนคนคนนั้นเริ่มทนไม่ไหว
“เออ!!? ก็ได้ ก็ได้ ฉันยอมไปด้วย พอใจรึยัง” ฮิบาริอดทนกับการประชดประชันไม่ไหวจนยอมตกลงไปด้วยจนได้
“ฮะ ฮะ ให้มันอย่างนี้สิเพื่อนรักของฉัน” อุเก็ตสึยิ้มอย่างดีอกดีใจที่ตัวเองทำสำเร็จอีกครั้ง โดยมียามาโมโตะนั่งหัวเราะขบขันไปตามๆกัน
สำหรับฮิบาริการมีใครสักคนมาหัวเราะเยาะเค้าถือว่ากล้ามาก ยอมตายก่อนวัยอันควร แต่กับอุเก็ตสึเป็นข้อยกเว้นทุกประการ ฮิบาริชอบที่เห็นอุเก็ตสึยิ้มและหัวเราะ แต่ก็มียามาโมโตะมาขวางลูกกะตาอยู่ร่ำไป ฮิบาริไม่ชอบที่ยามาโมโตะมาเกาะติดอุเก็ตสึตลอดเวลา ฮิบาริอยากอยู่กับอุเก็ตสึแค่สองคนเท่านั้น แต่ยามาโมโตะก็เข้ามาขัดคอตลอดทำให้ฮิบาริไม่ชอบหน้ายามาโมโตะเลยสักนิด
ณ บ้านเก่าแก่ในนามิโมริ
“เราตรงไปที่บ่อน้ำกันเลยดีกว่า” อุเก็ตสึวิ่งตรงดิ่งเข้าไปในตัวบ้านทันที
“รุ่นพี่รอด้วยครับ เข้าไปคนเดียวมันอันตรายนะ ไปพร้อมกันสิ” ยามาโมโตะวิ่งตามอุเก็ตสึเข้าไป แต่ระหว่างกำลังเดินกับอุเก็ตสึนั้นฮิบาริก็เข้ามาดึงแขนยามาโมโตะให้ออกห่างจากอุเก็ตสึ และส่งสายตาไล่ให้ยามาโมโตะไปไกลๆ ยามาโมโตะก็ยอมทำตามด้วยดี โดยเก็บความรู้สึกไว้ในใจไม่ระบายออกมา
“อืม บ่อน้ำ บ่อน้ำ เจอแล้ว บ่อน้ำนั้นไง!!?” อุเก็ตสึเจอบ่อน้ำที่ตนต้องการ ก่อนจะวิ่งตรงไปที่บ่อน้ำนั้นทันที
วันนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงและแสงของพระจันทร์สาดส่องลงมาตรงกลางบ่อน้ำนั้นพอดีจนเกิดแสงมีฟ้าประกายออกมาเป็นวงกว้าง น้ำในบ่อน้ำเริ่มมีการเคลื่อนไหวเป็นวงกลมและขยายกว้างมากขึ้น มากขึ้น
“เดี๋ยวก่อนอุเก็ตสึ บ่อน้ำนั้นมันมีอะไรแปลกๆแล้วนะ” ฮิบาริที่เห็นความผิดปกติได้รีบตะโกนบอกอุเก็ตสึทันที แต่ดูเหมือนว่าอุเก็ตสึจะไม่ได้ยินยังวิ่งตรงไปที่บ่อน้ำนั้นอยู่ดี
“รุ่นพี่!!!?” ยามาโมโตะที่ดูอยู่นานเริ่มตะโกนออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่า อุเก็ตสึวิ่งสะดุดก้อนหินแล้วตกลงไปในบ่อน้ำ
“อุเก็ตสึ!!!??” ฮิบาริวิ่งเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับอุเก็ตสึบ้าง ตามด้วยามาโมโตะ แต่ปรากฏว่าในบ่อน้ำนั้นมีแต่ความว่างเปล่า มีแต่น้ำใสๆและปลาตัวเล็กตัวน้อย ไม่พบร่างคนหรือร่องรอยใดๆว่าเคยมีใครเคยตกลงไปเลยแม้แต่น้อยเพราะบ่อน้ำนี้ลึกถึงหัวเข่าเท่านั้น ทำให้ทั้งสองยืนตะลึงกับสิ่งที่เห็น
“อุเก็ตสึ นายหายไปไหนนะ ได้โปรด อย่าแกล้งฉันแบบนี้ ออกมา อุเก็ตสึ นายออกมาเดี๋ยวนี้!!!??” ฮิบาริลงไปหาในบ่อน้ำนั้นทันที ฮิบาริยังไม่เชื่อสายตาตัวเอง คิดว่าอุเก็ตสึแกล้งเล่น ฮิบาริล้มตัวลงไปหาจนตัวเองเปียกทั้งตัวแต่ก็ไม่ยอมหยุดหา
“รุ่นพี่ฮิบาริหยุดเถอะ หาที่นี้ต่อไปก็เปล่าประโยชน์ ได้โปรดหยุดเถอะครับ” ยามาโมโตะที่เชื่อในสิ่งที่ตาเห็นตั้งแต่แรกเรียกสติตัวเองกลับมาแล้ววิ่งเข้าไปห้ามฮิบาริที่กำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่ด้วยความเป็นห่วง แต่ปรากฏว่า
“ออกไป อย่ามายุ่งกับฉัน แกไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องฉัน คงจะสมใจแกแล้วสินะที่อุเก็ตสึหายตัวไป คงแอบดีใจละสิ!” ฮิบาริสะบัดยามาโมโตะออกไปอย่างแรง ก่อนจะพูดด้วยถ้อยคำที่รุนแรงจนทำให้ยามาโมโตะตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
ผัวะ! ยามาโมโตะต่อยไปที่หน้าฮิบาริอย่างแรง แล้วดึงคอเสื้อฮิบาริเข้ามา
“ฟังนะรุ่นพี่ฮิบาริ สิ่งที่เกิดขึ้นไม่มีใครคาดคิดหรอก คุณเองก็ไม่มีสิทธิ์มาใส่ร้ายคนอื่นแบบนี้ แล้วรุ่นพี่อุเก็ตสึเองเค้าก็ต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน เชื่อผมสิ!" ทันทีที่พูดเสร็จ ยามาโมโตะโดนฮิบาริสวนด้วยทอนฟาทันที การโดนสวนครั้งนี้ทำให้ยามาโมโตะกระเด็นไปไกลนอนลงกับพื้นเลยทีเดียว
“แกกล้าดียังไงมาต่อยหน้าฉัน ถ้าไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใครได้อีก” ฮิบาริเข้ามาเตะยามาโมโตะอีกหนึ่งที
“.....ผะ ผม ไม่รู้ แต่ผมกล้ายื่นยันว่า รุ่นพี่ยังมีชีวิตอยู่ ยังปลอดภัยดี แต่แค่ตอนนี้ที่ที่เค้าอยู่อาจจะไม่ใช่ที่นี้ ไม่ใช่ญี่ปุ่น และอาจไม่ใช่โลกปัจจุบันที่เราอยู่ก็ได้” ยามาโมโตะที่ยังเจ็บจากการโดนฮิบาริสวนก็พูดออกมาด้วยความยากลำบาก
“หึ แกจะพูดอะไรก็ช่าง แต่ฉันจะไม่เชื่อนายอีกแล้ว ออก ไป จาก ชีวิต ของ ฉัน ซะ!!?.........” ฮิบาริตะหวาดเสียงดัง ใส่ยามาโมโตะอย่างแรงแบบที่ในชีวิตนี้ไม่เคยตะโกนดังเท่านี้มาก่อน หลังพูดจบฮิบาริยังคงเดินหาอุเก็ตสึอย่างไม่ลดละ
“อึก........กึก พี่อุเก็ตสึ อึก อือ พี่อยู่ที่ไหนกัน” ยามาโมโตะที่ได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากๆจากฮิบาริ จนเก็บน้ำตาไม่ไหว ยามาโมโตะยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ลุกไปไหน ยามาโมโตะไม่ได้นั่งรอฮิบาริเลิกแต่อย่างใด แต่รอการกลับมาของรุ่นพี่ที่ตนรักเหมือนพี่ชายต่างหาก ในตอนนี้หัวใจยามาโมโตะแตกเป็นเสี่ยงๆเมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้นจากปากของฮิบาริ จนยามาโมโตะอยากเข้าไปกอดอุเก็ตสึแล้วระบายความอึดอัดให้หมดไป
ทางด้านอาซาริ อุเก็ตสึ
ผมตกลงไปในบ่อน้ำนั้นด้วยความซุ่มซ่ามของผมเองแท้ๆ แต่ทำไมเมื่อผมตกลงไปมันกลับลึกกว่าที่เห็น และเมื่อผมตกลงไปก็เกิดเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ที่ดูดลงไป ผมพยายามพลิกตัวเพื่อจะว่ายหนี แต่ยังไม่ทันจะขยับตัวผมก็ตกลงบนพื้นแข็งๆแทน
“อูย......เจ็บงะ” อุเก็ตสึร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ร้องได้ไม่นานก็ต้องเงียบทันทีเมื่อมีเสียงคนอีกคนดังขึ้นในความมืด
“ใครอยู่ตรงนั้นนะ ออกมาเดี๋ยวนี้” มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้อุเก็ตสึกสะดุ้งโหยงทันที
“ถ้ายังไม่โผล่หัวออกมา ผมจะจับกุมคุณในข้อหาบุกรุก” ชายคนนั้นพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนที่หลบอยู่ไม่ยอมออกมาสักที
“โอเคๆ ผมยอมออกมาแล้วๆ อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ!!” อุเก็ตสึพอได้ยินว่าจะถูกจับก็รีบวิ่งออกมาจากพุ่มไม้ทันที และก็ต้องตกใจกับคนที่เห็นตรงหน้าทันที
“ฮะ ฮิบาริ” อุเก็ตสึตกใจมากที่คนที่อยู่ตรงหน้าตาเหมือนฮิบาริมาก แต่ต่างกันแค่สีผมและสีตาแล้วก็ใส่ชุดยูกะตะอยู่
“หืม........นาย เป็นใคร สัญชาติอะไร” ชายที่หน้าตาเหมือนฮิบาริถามอุเก็ตสึ
“เออ ผมชื่อ อาซาริ อุเก็ตสึ ครับ สัญชาติญี่ปุ่น” อุเก็ตสึตอบคำถามแบบกล้าๆกลัวๆ เพราะถึงชายคนนั้นจะเหมือนฮิบาริขนาดไหนแต่อุเก็ตสึก็รู้ดีว่าไม่ใช่
“คนญี่ปุ่นเหรอ.......ทำไมถึงแต่งตัวแบบนั้น หรือว่านายเป็นคนของกลุ่มอันธพาล” ชายคนนั้นยกกุญแจมือขึ้น
“เอ๋ อันธพาลอะไรกันครับ ที่ผมใส่มันคือชุดนักเรียนนามิโมริต่างหาก คุณดูไม่ออกเหรอ?” อุเก็ตสึรีบร้อนตอบเพราะไม่อยากถูกจับเข้าคุกในข้อหาเป็นอันธพาลมาบุกรุกบ้านคนอื่น แต่พออุเก็ตสึดูบ้านหลังนี้ดีๆแล้ว ทำไมโครงบ้านถึงดูคุ้นๆจังเหมือนกันเคยเห็นที่ไหนนะแต่เพราะตอนนี้เป็นเวลากลางคืนทำให้ดูลำบาก ทำไมที่นี้มันมืดจัง รอบๆก็ไม่มีไฟอะไรเลย เสาไฟฟ้าก็ไม่มี
“...............แล้วนายมาทำอะไรที่นี้” ชายคนนั้นมองดูอุเก็ตสึสักพัก จึงยอมเอากุญแจมือลง
“ไม่รู้สิครับ ผมจำได้ว่า ผมมากับเพื่อนอีก2คน ระหว่างที่ผมกำลังวิ่งผมก็หกล้มแล้วก็มารู้ตัวอีกทีก็โผล่ที่นี้และละครับ 555” อุเก็ตสึหัวเราะออกไปแบบเคยชิน
“เออคือ ผมขอถามคุณบ้างได้ไหมครับ ที่นี้ที่ไหนเหรอครับ ทำไมมันมืดจัง” อุเก็ตสึลองใจดีสู้เสือถามชายคนนั้น
“ที่นี้คือ เมืองนามิโมริ ค.ศ.......นะสิ” ชายคนนั้นตอบอุเก็ตสึน้ำเสียงเรียบๆ แต่ก็ยังมองอุเก็ตสึไม่ละสายตา
“ว่าไงนะ!!!? ค.ศ...... ไม่จริง!!” อุเก็ตสึที่ได้ยิน ค.ศ. จากชายคนนั้น อุเก็ตสึลองปีนกำแพงขึ้นไปดูรอบๆก็เห็นบ้านเรือนเป็นแบบบ้านทรงญี่ปุ่นแบบโบราณ มีบางคนที่ออกมาเดินกลางคืน คนพวกนั้นเดินไปเดินมาโดยถือโคมไฟ ที่เอวจะมีดาบ ใส่ชุดแบบละครย้อนยุคหลังข่าวเป๋ะเลย
“ไม่จริง เรื่องแบบนั้น โกหกชัดๆ เราจะเดินทางมายังอดีตได้ไง” อุเก็ตสึถึงกับทรุดเมื่อเห็นความจริงแล้วว่าตัวเองมาอยู่ในอดีตจริงๆ
“หรือว่า บ่อน้ำนั้น!” อุเก็ตสึเริ่มนึกออกว่าทำไมตัวเองแทนที่จะล้มตกลงในบ่อน้ำแต่กลับมาอยู่ล้มตรงพื้นแข็งๆแทน เพราะบ่อน้ำที่เค้าตกลงไปเป็นประตูเชื่อมระหว่างโลกปัจจุบันกับโลกแห่งอดีตนั้นเอง อุเก็ตสึรีบวิ่งตามหาบ่อน้ำทันที และก็เจอบ่อน้ำที่ว่า อุเก็ตสึลงชะโงกหน้าดูก็พบเพียงแค่เงาของพระจันทร์ที่กระทบบนพื้นน้ำเท่านั้น
แกร็ก!
“ผมขอจับกุมคุณในข้อหาบุกรุกพื้นที่ส่วนบุคคลในยามวิกาลโดยไม่ได้รับอนุญาต และมีความเสี่ยงที่จะเป็นกลุ่มโจรที่กำลังอาละวาดขโมยของของชาวเมืองในขนาดนี้ด้วย” ชายคนนั้นเอากุญแจมือมาจับอุเก็ตสึเอาไว้ตอนที่กำลังมองแต่บ่อน้ำ
“ดะ เดี๋ยวสิครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะบุกรุกสักหน่อย ไม่ใช่ขโมยด้วย คุณเข้าใจผิดแล้ว!!?” อุเก็ตสึพยายามดิ้นสุดชีวิตเพื่อไม่ให้ชายคนนั้นลากเค้าเข้าคุกเข้าตาราง
“แล้วนายเป็นใคร มาจากที่ไหนกันแน่ ถ้ายังโกหกผมอีกละก็ผมจะ....” ไม่ทันที่ชายคนนั้นจะพูดเสร็จอุเก็ตสึก็ไม่รอช้าทันที
“ผมมาจากอนาคต!!!!!??”
.........................................................................................................................
จบแค่นี้ก่อนนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องยาว แล้วเรื่องนี้เราเองก็ยังแต่งไม่จบเลย ยังไม่ถึงครึ่งด้วย แต่มีคนขอมาคะ เลยเอามาลงก่อน T{}T จะลงตอนที่2เมื่อไหร่ขึ้นอยู่กับความนิยมและความสนใจของคนอ่านนะคะ อิอิอิ
ถ้างงว่าทำไมสรรพนามที่อลาวดี้ใช่ถึงเป็น ผมกับคุณละก็ เราก็ไม่เข้าใจเช่นกัน เพราะเคยอ่านตอนพรีโม่กับจีคุยกัน เค้าก็ใช่ ฉัน นาย คุณ ผม เลยนะคะ
ความ(ไม่ลับ)ที่จะบอก // ความจริงฟิคที่เราคิดมาทั้งหมด25เรื่องตอนปิดเทอม ยังไม่เสร็จสักตอนเลยคะ เพราะแต่งไปเรื่อยๆมาก 55555++(ความอู้สุดยอด)
แต่ก็จะลงตอนอื่นไปเรื่อยๆแหละคะ
ไปละคะ บ้ายยยย ขอไม่ลงรูปน่า...>3<
ความคิดเห็น