คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เซ็น สื่อรักสื่อวิญญาณ ภาค 188069 (80%)
เซ็น สื่อรักสื่อวิญญาณ ภาค 188069
แนะนำตัวละคร
- ฮิบาริ เคียวยะ กรรมกฎของโรงเรียนนามิโมริ หลายวันที่ผ่านมานี้ ทุกวันจะฝันถึงสถานที่แปลกๆ และเจอคนคนหนึ่ง เค้าคนนั้นต้องการให้ผมพาเค้าออกไปจากที่นี้ แต่เมื่อผมยื่นมือไปช่วยกลับเจอคนอีกคน ผมฝันแบบนี้ทุกคืนๆ ผมจะทำอย่างไรถึงจะไม่ฝันแบบนี้อีกนะ แล้วทำไมคนคนนั้นถึงอยากให้ผมช่วยละ??
- ยามาโมโตะ ทาเคชิ นักเรียนของโรงเรียนนามิโมริ วันหนึ่งที่กำลังนอนหลับแบบปกติทุกวัน ก็ได้เจอผู้ชายทีมีตาสองสี เค้าพาผมมาที่ที่แปลกๆ ก่อนที่เค้าจะขังผมเอาไว้ในห้วงมิติที่ผมไม่สามารถออกไปได้ ผมไม่ยอมตื่นจากฝันนี้ได้ ผมรู้ว่าในตอนนี้ผมกลายเป็นเจ้าชายนินทราหลับไม่ยอมตื่นไปตลอดกาล ขอร้องละใครก็ได้ช่วยผมที ผมไม่อยากติดอยู่ที่นี้
- โรคุโด มุคุโร่ ระหว่างผมกำลังเดินเล่นในฝันของคนอื่นอยู่นั้นผมได้ไปเจอกับเด็กผู้ชายตาสีน้ำตาล ผมสีดำ ไม่รู้ทำไมเมื่อผมเห็นครั้งแรกก็มีความรู้สึกอยากได้คนคนนั้นมาครอบครองเพียงผู้เดียว ผมจึงขังเค้าเอาไว้ในห้วงมิติมายาที่ผมสร้างขึ้น เพื่อจะได้ครอบครองและเชยชมเด็กผู้ชายคนนั้นเพียงผู้เดียว คึหึหึหึ
ตอนที่1
ฝันประหลาด
‘ช่วยด้วย ใครก็ได้ ช่วยผมด้วย’
‘นาย เป็นใคร........’
‘คุณ คุณเห็นผมด้วยเหรอครับ ขอร้องละได้โปรดช่วยผมด้วย’
‘จะให้ช่วยอะไร’
‘ช่วยพาผมออกจากที่นี้ที เร็วเข้า ก่อนที่ชายคนนั้นจะมาที่นี้’
‘ชายคนนั้น ใคร ใครจะมาที่นี้’
‘เค้าคือ......’
‘คึหึหึหึ หนีมาอยู่ที่นี้เองเหรอครับ ยามาโมโตะ ทาเคชิ’
‘อึก.... โรคุโด มุคุโร่....’
‘คึหึหึหึหึหึ สงสัยผมต้องทำโทษคุณบ้างซะแล้วสิครับ’
‘มะ ไม่ๆ’
‘คึหึหึหึหึหึ.....’
‘นายนะ พอได้แล้ว ก็เห็นอยู่ว่าเขาไม่เล่นด้วยกับนายนะ ไอหัวสับปะรด’
‘หืม....... คึหึหึหึ คุณเป็นคนนอกก็ไม่ควรมาสอดเรื่องของคนอื่นนะครับ คุณกลับไปสู่โลกของคุณได้แล้วละครับ’
ฟุ่บ!.......
Hibari
ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนของตัวเองแบบนี้ทุกเช้า เป็นปกติแบบนี้ทุกวัน แต่มันเริ่มไม่ปกติตั้งแต่เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน ผมฝันเห็นเด็กหนุ่มอายุพอๆกับผม กำลังวิ่งไปทั่ว พลางตะโกนหาคนช่วยตลอดเวลา วันแรกๆที่ผมฝันตอนนั้นผมไม่สามารถสื่อสารกับเด็กหนุ่มคนนี้ได้เลย แต่รู้สึกยิ่งนานวันผมจะยิ่งสื่อสารและสัมผัสได้มากขึ้น เหมือนอย่างวันนี้ ผมสามารถคุยกับเด็กคนนั้นได้แล้ว แล้วเด็กหนุ่มคนนั้นก็เห็นผมด้วยเช่นกัน
“ทำไม ทำไมถึงช่วยไม่ได้สักที” ผมเอามือกุมหัวด้วยความเครียด เพราะนี้ก็เข้าวันที่15แล้วที่ฝันแบบเดิมๆ ทั้งๆที่สัมผัสได้มากถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังช่วยไม่ได้ ผมไม่อยากฝันแบบนี้อีกแล้ว จะทำยังไงดี
สักพักประตูห้องก็เปิดออก ปรากฏร่างของเท็ตสึเข้ามาในห้อง พร้อมเอกสารของทางโรงเรียน
“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเคียว ฝันเรื่องนั้นอีกแล้วเหรอครับ” เท็ตสึรู้เรื่องความฝันแบบเดิมๆของผม เหตุที่ต้องให้เท็ตสึเอาเอกสารมาให้เพราะผมไม่ค่อยสบายเลยสั่งให้เอางานมาทำที่บ้านแทน แต่อาการป่วยจะหนักกว่าที่คิด
“อืม แต่คราวนี้ฉันสื่อสารกับเค้าได้แล้วละ แต่ก็ยังช่วยไม่ได้อยู่ดี” ผมเล่าเรื่องความฝันให้เท็ตสึฟัง คราวนี้รู้สึกเท็ตสึจะมองผมแปลกๆ
“คือว่า คุณเคียวครับ ผมว่าคุณลองไปพบจิตแพทย์ดีไหมครับ” เท็ตสึพูดออกมาแบบกล้าๆกลัวๆ
“นี้แกคิดว่าฉันบ้ารึไง” แน่นอนผมฉุนมาก ผมไม่ชอบพวกหมอทางจิตอะไรแบบนั้นหรอกนะ
“ปะ เปล่าๆครับ ผมไม่ได้มีเจตนาคิดแบบนั้นนะครับ” เท็ตสึรีบก้มหน้าขอโทษยกใหญ่
“ช่างเรื่องของฉัน นายจะไปไหนก็ไป” ผมไล่ให้เท็ตสึออกไปจากห้อง เพราะผมต้องการอยู่คนเดียว เงียบๆ อยู่กับความคิดของตัวเองสักพัก
ผมอยู่ในห้องอีกพักใหญ่ แล้วก็ออกมาอาบน้ำ ล้างหน้า แปลงฟัน กินข้าวเช้าและกลับเข้าไปพักผ่อนต่อในห้อง ผมตรวจสอบเอกสารของโรงเรียนไปเรื่อยๆจนมาถึงเอกสารจาก ม.2 ห้องA
“อะไรเนี้ย!!? ขอลาหยุดทั้งห้องเป็นเวลา1วัน เพื่อไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลงั้นรึ” ผมถึงกับขึ้นเสียงทันทีที่อ่านเอกสารขอลาหยุด หยุดทั้งห้องเพื่อไปเยี่ยมเพื่อนที่ป่วยแค่คนเดียวนี้นะ ใครมันจะไปอนุญาตกันฟะ แต่ผมมาคิดอีกที การที่ยอมหยุดกันทั้งห้องแบบนี้ มันผิดปกติแน่ๆ เพื่อนคนที่ป่วยนั้นเป็นอะไร ร้ายแรงถึงชีวิตเลยเหรอ ทำไมต้องไปเยี่ยมกันขนาดนั้น
“เท็ตสึ ไปถามหัวหน้าม.2ห้องAสิ ว่าทำไมถึงขอลาหยุดทั้งห้องแบบนี้” ผมรีบสั่งเท็ตสึไปทันที เพราะเอกสารนี้เป็นเอกสารเร่งด่วนด้วย
“คือว่า เพิ่งมีโทรศัพท์มาว่า ตอนนี้พวกนักเรียนเด็กม.2ห้องAได้เดินทางออกจากโรงเรียนไปโรงพยาบาลแล้วละครับ”
“ อะไรนะ ทั้งๆที่ฉันยังไม่อนุญาตงั้นรึ!!?” ผมเลือดขึ้นหน้าทันทีที่ได้ยิน ไอเด็กพวกนั้นกล้าออกไปก่อนจะได้รับอนุญาตของฉันแบบนี้มันท้าทายกันนี้หว่า
“ครับ พวกเขาบอกว่า เพื่อไปดูใจเพื่อนเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ เพื่อนคนนั้นชื่อ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ครับ เห็นว่า นอนหลับไม่ยอมตื่นกลายเป็นเจ้าชายนินทรามาประมาณ2อาทิตย์แล้วครับ” เท็ตสึรีบราบงานข่าวที่ได้มาให้กับผมฟัง
“หืม………….อะไรนะ!!? ”
..........................................................................................................
ตอนที่2
ฉันจะช่วยนายออกมาให้ได้
ฮิบาริรีบไปที่โรงพยาบาล แล้วก็ตรงไปยังห้องที่เท็ตสึบอกว่าเป็นห้องของ ยามาโมโตะ ทาเคชิ พักอยู่ เมื่อฮิบาริไปถึงก็เจอกับเด็กนักเรียนนามิโมริเต็มหน้าห้องไปหมด แต่ละคนมีอาการซึมเศร้า บางคนก็ร้องไห้ มีคนออกมาจากในห้องแล้วก็มีเข้าไปอีก ฮิบาริรู้ทันทีว่า เกิดอะไรขึ้นกับคนในห้องนั้น
“อ๊า!....นั้นคุณฮิบารินี้น่า นี้หรือว่าเค้าจะมาขย้ำที่พวกเราออกจาก ร.ร. ก่อนได้รับอนุญาตแน่เลย!!?” มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเห็นฮิบาริแล้วก็พูดเสียงดังทำให้เด็กนักเรียนทั้งหมดหันมาไปมองฮิบาริด้วยสายตาหวาดกลัวทันที
ฮิบาริไม่ฟังเสียงโวยวายของเด็กนักเรียนสักเท่าไหร่ ฮิบาริรีบเข้าไปในห้องผู้ป่วยทันที เมื่อฮิบาริเข้าไปก็ยังเจอเด็กนักเรียนชาย หญิง 4-5ยืนรอบเตียงผู่ป่วยจนฮิบาริมองไม่เห็นหน้าคนที่นอนอยู่
“ยามาโมโตะ........หลับให้สบายเถอะ” เด็กผู้ชายผมเงินพูดขึ้นเบาๆ โดยมีเด็กผู้ชายอีกคนผมสีน้ำตาลนั่งคุกเข่าร้องไห้เงียบๆอยู่ข้างๆเตียง
“ทาเคชิ แกเป็นลูกที่ดีที่สุดของพ่อนะ....” ฮิบาริหันไปเห็นชายค่อนข้างมีอายุยืนก้มหน้าเอามือลูบหัวคนที่นอนอยู่บนเตียง
ฮิบาริถือจังหวะนี้ผลักเด็กผู้ชายผมเงินออกไปเพื่อจะดูหน้าคนที่นอนอยู่ และแล้ว ฝันก็เป็นจริง
“........ ใช่นายจริงๆด้วย ยามาโมโตะ ทาเคชิ” ฮิบาริถึงกับพูดไม่ออก เพราะเมื่อเห็นบุคคลที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ยามาโมโตะ ทาเคชิ ใบหน้าแบบนี้คือคนคนเดียวกับที่ฮิบาริเห็นในฝันมาตลอด2อาทิตย์นั้นเอง
ฮิบารินึกถึงความฝันเมื่อคืนได้ว่า ชายหัวสับปะรดคนนั้นบอกว่า จะลงโทษที่หนีออกมานี้น่า ‘นี้คือการลงโทษงั้นรึ’ ฮิบาริคิดในใจ ไม่คิดว่าชายตาสองสีคนนั้นจะพูดจริงทำจริง
‘..........ช่วยด้วย..........ช่วยผมด้วย’
ฮิบาริได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือดังแว่วเข้ามาในหู แต่ลองหันดูรอบๆก็ไม่เห็นใครพูดอะไรออกมาเลยสักนิด เมื่อฮิบาริหันไปมองคนที่นอนอยู่ก็นึกออกทันที เสียงนี้ เหมือนเสียงของยามาโมโตะ ทาเคชิ ฮิบาริรู้ดีว่ายามาโมโตะเป็นอะไร อยู่ที่ไหน ต้องการให้ช่วยอะไร เมื่อคิดได้ดังนั้นฮิบาริจึงเดินเข้าไปที่หัวเตียงแล้วก้มลงข้างๆหูของยามาโมโตะ แล้วพูดว่า
“ตื่นขึ้นมา ....... ตื่นขึ้นมาสิ ยามาโมโตะ ทาเคชิ” ฮิบาริกระซิบออกไปครั้งแรก แต่ทุกอย่างยังเงียบ ฮิบาริจึงเม้มปากเล็กน้อย
“......... นายจำฉันได้ใช่ไหม ฉันจะช่วยนายออกมาให้ได้ ยามาโมโตะ ทาเคชิ!!?”
.....พรึบ!
ตาของยามาโมโตะเปิดขึ้น ช่วงหน้าอกมีอาการกระตุกอย่างรุนแรง ยามาโมโตะอ้าปากเหมือนเอาอากาศเข้าปากเกิดเสียง เฮือก ใหญ่ ทำให้ทุกคนในห้องนิ่งเงียบไปทันที
ตี๋ด.......ตี๋ด....ตี๋ด...ตี๋ด..
อยู่ๆเครื่องที่วัดชีพจรหัวใจก็ดังขึ้น และดังขึ้น
“ทะ ทะ ทาเคชิ ลูกกลับมาแล้ว!” ชายมีอายุพูดออกไปเสียงดังเมื่อเห็นว่าหัวใจของลูกชายของตนกลับมาเต้นอีกครั้งราวปฏิหาร ถึงแม้ตาคู่นั้นจะกลับไปหลับตามเดิม
“ ตามหมอมาเร็วเข้า!!?” ชายผมเงินรีบวิ่งออกไปสั่งคนที่อยู่ข้างนอกทันที
ตอนนี้ทุกคนที่อยู่ข้างนอกก็เข้ามาในห้องพร้อมกันทันที แล้วก็ร้องออกมาด้วยความดีใจ ฮิบาริรีบปลีกตัวออกจากการสุมหัวนั้น เมื่อออกมาได้ก็ออกไปเดินตรงสวนในโรงพยาบาลแล้วก็นั่งเงียบๆ
“ถึงบอกว่าจะช่วยก็เถอะ แต่ฉันจะช่วยนายยังไง?” ฮิบาริพูดเบาๆพลางเอามือกุมหัวด้วยความคิดหนัก ฮิบาริเริ่มรู้สึกไม่ดีเพราะอาการไข้ออกอาการออกมาอย่างหนัก ฮิบาริจึงลุกขึ้นเพื่อจะกลับบ้าน แต่ช่วงที่กำลังลุกนั้นเอง
‘ใช่แล้วครับ คุณไม่มีทางพายามาโมโตะ ทาเคชิ ออกจากโลกของผมได้หรอกครับ ล้มเลิกความตั้งใจนั้นซะ เพราะผมว่าคุณควรนอนอยู่เฉยๆน่าจะดีกว่านะครับ ฮิบาริ เคียวยะ.....’
สิ้นเสียงปริศนา ฮิบาริก็ล้มลงไปทันที ก่อนจะหมดสติฮิบาริได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นรอบๆตัว และแล้วสติสัมปชัญญะก็ดับวูบลง
ยังไม่จบนะจร้า อย่าลืมอ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยนะ>3<
...........................................................................................
ความคิดเห็น