โรงเรียนผึกทักษะผู้ใช้เทพอลเวง

ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 8 ฮุฮิ(แก้ไขเพราะลงไม่ครบจร้า)

เวลา 6.00 ณ บ้านพักสุขสบาย

      แว๊นนนนนนนนนนนน !! เสียงลำโพงลั่นไปทั่วบ้านต้นตอของเสียงก็มาจากสองเพื่อนซี้คู่สร้างคู่สมอย่างไรท์และต้าที่กำลังสายตัวไปมาตามจังหวะเกมส์ซึ่งกำลังเล่นอย่างเมามัน ห่างๆจากทั้งสองมีคิลนั่งดูอย่างเงียบๆถ้าสังเกตจากชุดเสื้อยืดกางเกงยืนสุดเก่งที่เขาใส่อยู่ก็ทำให้เดาไม่ยากว่างานนี้มีแผ่นชัว

'' ผมว่าใกล้แล้วล่ะ '' ไรท์พูดขณะที่เอียงขวาจนตัวโก่งจนหัวแทบแนบพื้น ส่วนต้าที่ยังเอ๋อๆอยู่ก็ไม่ได้พูดอะไรแค่ทำหน้างงๆและเล่นต่อ '' ให้นับถอยหลังมั้ย '' คิลถาม  ไรท์สายหน้าเบาๆก่อนจะพูดเบาๆ '' 3.2.1 วิ่งโว้ยพวกกกกกกกกก !! ''  พูดจบสองเกลอก็วิ่งออกจากบ้านอย่างรวดเร็วปานสายลม ส่วนต้าก็นั่งมองพฤติกรรมเพื่อนทั้งสองอย่างไม่เข้าใจ '' คราวนี้จะมาไม้ไหนอีกล่ะ '' ต้านั่งเกาหัวตัวเองก่อนจะเล่นต่อ แต่ทันใดนั้นเองเขาต้องสะดุ้งเพราะวัตถุบางอย่างทะลุลงมาทางเขาพอดิบพอดี

โคร้มมมมมม!! '' ไรท์ นายช่างกล้ามากที่บังอาจมารบกวนนอบพักผ่อนของสาวน้อยผู้อ่อนแอคนนี้!! '' เสียงอันน่าหวาดหวั่นดังก้องอย่างน่าหวั่นเกรงพร้อมกับจิตสังหารอันมหาศาลอันหนาวเหน็บราวกับจะฉีดกระชากเหยื่อให้แยกเป็นเสี่ยงๆ แน่นอนว่าจิตสังหารดังกล่าวให้ข่มนักเรียนระดับห้อง 4-SSพิเศษอย่างต้าไม่ได้หรอกแต่เขากลัวเจ้าของเสียงต่างหาก เขาพยายามกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากก่อนจะมองหาทางหนีทีไล่พลางร่ำร้องในใจ ' ฮือๆ ไอ่เพื่อนทรยศเล่นแบบนี้เลยหรอวะ ครางหน้าต้องเอาคืนให้สาสม คอยดูดหอะ ' 

'' นึกว่าไรท์ที่แท้ก็เพื่อนใหม่นี่เองคิดจะตามรอยไรท์หรอ ชั้นจะบอกให้มีกี่ชีวิตก็ไม่พอ '' รุ้งพูดพร้อมยิ้มสยองมาทางเขา เธอย่างสามขุมตรงเข้าไปอย่างเอาเรื่อง พื้นกระเบื้องที่ปูมาอย่างดีเริ่มปริแตกออกช้าๆก่อนจะลอยขึ้นสูงพอประมาณ ข้าวของในบ้านเริ่มกระจัดกระจายออกราวกับแผ่นดินไหวขนาด 7-8 ริกเตอร์มาลงที่บ้านอย่างไหน อย่างนั้น '' ใจเย็นๆก่อนครับ ผมว่าอาจมีการเข้าใจผิดเกิดขึ้นแน่ ผมก็แค่ตื่นเช้ามาเข้าห้องน้ำเฉยๆไม่มีอะไรพิเศษกว่านั้น '' ต้าพยายามหาเรื่องพูดแก้ตัวพร้อมกับโบกมือเป็นพัลวัล 

'' แล้วจอยที่อยู่ในมือนายล่ะ มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย ? '' มิกิที่กำลังเดินออกจากห้องน้ำพูดแทรกขึ้นมาพลางยกมือขึ้นมาปิดปากหาวฟอดใหญ่ เธอปิดประตูห้องน้ำเบาๆก่อนจะหันไปพูดกับรุ้ง '' ฝากส่วนของชั้นด้วยนะ '' พูดจบเธอก็เดินขึ้นห้องเพื่อไปนอนต่อ ก่อนจะหยุดชะงักเราะรุ้งตะโกนขึ้นมา '' ทำไมไม่เข้าห้องน้ำข้างบนล่ะ เห็นเดินลงมานึกว่าจะร่วมวงด้วย '' มิกิยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบออกมาตามสไตล์ตัวเอง '' ไร้สาระ เธอก็รู้อยู่ว่าประตูห้องน้ำข้างบนมันเสีย '' มิกิพูดจบก็เดินไปต่ออย่างเฉื่อยชา

'' แต่ถ้าพวกผู้ชายมันเผลอเข้ามาชั้นว่ามันก็คงไม่มีโอกาสเห็นเธอโป๊หรอกน่า เธอคงจะส่งพวกนั้นเข้าไปรอเกิดใหม่เป็นวันๆแน่ '' รุ้งพูดพร้อมหันไปหาต้าที่กำลังยิ้งแห้งๆทำสีหน้าอ้อนวอนขอชีวิตอันแสนจะน้อยนิดของเขา แต่สำหรับรุ้งนี่คงเป็นใบหน้าอ้อนเท้ามากกว่า '' อยากตายแบบไหนมี 2 ตัวเลือกคือ 1 ตายช้าๆ 2 ตายแบบทรมาร '' เธอพูดด้วน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม 

'' มี 3 ป่ะ ''

'' 3 คือตายภายใน 1 วัน ''

'' มันก็ไม่ต่างกันตรงไหนเลยครับ -*- ''

'' เอาเป็นว่าไม่ได้ตายไวแน่ รับมือ!! ''

'' กรี๊ดดดดด !! แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย ''

       ต้ากรีดร้องพร้อมพยายามหลบการโจมตีของรุ้งเป็นพัลวัล สองที่ยืนกลับหายกลายเป็นเงาสองเส้นพุ่งไปมารอบบ้านซึ่งถ้ามือสมัคเล่นที่ฝึกสมาธิมาไม่ดีก็จะมองไม่เป็นเลยว่าทั้งสองทำอะไร มันก็คงจะเป็นภาพที่น่านับถือสำหรับบุคคลที่ได้ก้าวผ่านระดับ Sคาสมาได้ พลังที่ถูกลับมากอย่างแหลมคมทำให้เกิดความเร็วระดับเสียง ผู้ที่ฝึกถึงขั้นนี้ได้แทบจะกลายเป็นนักล่าเต็มตัวเพราะมีความเร็วที่หาใครเทียบยาก แต่ถ้าให้บุคคลระดับใกล้เคียงหรือเหนือกว่ามาดูมันจะกลายเป็นภาพน่าสมเพศขึ้นมาทันที เพราะในเส้นเงาสีดำที่พุ่งไปมานั้นมีเสีนหนึ่งพยายามหนีอีกเส้นหนึ่งซึ่งก็เดาไม่ยากว่าเป็นใคร -*-

.................................................................................................................

ณ ย่านการค้าใจกลางโรงเรียน

       คิลและไรท์ที่ปล่อยเพื่อนให้กลายเป็นเหยื่ออารมณ์รุ้ง ขณะนี้กำลังเดินชมสินค้าเกรดต่างๆที่มีมากมาย ช่วงเวลาเช้าๆเป็นเวลาที่คิดไม่คับคั่งเท่าไหร่แต่ก็จะมีเป็นบางโซนที่จะมีพวกนักเรียนระดับคาส C-A มาดูข้าวของเพื่อจะใช้ในบทเรียนหรือไม่ก็ใช้ฝึกพลังธาตุต่างๆ บางโซนก็จะเป็นพวกข้าวของแปลกๆของนักเรียนที่ลงทุนเดินลุยป่าลุยเขาเพื่อนำมาขายในคาราสูง

'' คิดดีแล้วหรอที่ปล่อยต้าไว้แบบนั้น '' คิลที่กำลังเดินดูของเอ่ยปากถามเกลอของเขา ไรท์ยักใหล่อย่างกวนอารมณ์ก่อนจะหันไปผิวปากแซวสาวสองคนที่กำลังมองมาทางพวกเขา คนหนึ่งผมดำสลวย ยาวถึงกลางหลัง ผิวขาว ตากลม จมูกโด่งแบบพอดีพองาม ปากสีชมพูระเรื่อ เธออยู่ในชุดกิโมโนสีสดใส ส่วนอีกคนก็ไม่แพ้กันแต่เธอจะออกแนวหมวยๆหน่อย ใส่ชุดกี่เพ้าสีแดงเลือดนก '' หุ่นดีทั้งคู่ ถึงผมจะชอบใสๆแนวญี่ปุ่นแต่จีนก็ไม่เลวเหมือนกันนะ '' ไรท์พูดก่อนจะเดินเข้าไปหาทั้งสองอย่างสุภาพ

'' สวัสดีครับสาวน้อยทั้งสอง ไม่ทราบว่าที่มองผมคือมีธุระอะไรหรอก? หรือถ้าบังเอินความงี่เง่าของผมทำให้พวกเธอตกหลุมรักได้นี่ พอจะมีวิธีบรรเทาได้หรือเปล่าครับ '' หญิงสาวใส่กิโมโนต่างอึ้งในความมั่นบวกความด้านของไร้จนก็ไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมา เธอได้แต่อั้มอึ้งก้มหน้าหลบไปแอบหลังเพื่อนที่ใส่ชุดจีนสีแดงสด '' เขาไม่ได้มองนายย่ะ พ่อหนุ่มผมเขียวนั่นตะหาก '' สาวชุดแดงพูด '' น..นี่ อย่าพูดเสียงดังสิเดี๋ยวเขาได้ยิน '' สาวชุดกิโมโนหน้าแดงฉ่า เธอตบใหล่เพื่อนเบาๆก่อนจะพยายามดึงแขนเพื่อนเธอไปที่อื่น ปล่อยให้ไรท์ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นส่วนคิลที่มองไรท์อยู่ห่างๆก็พอจะเดาเหตุการณ์ได้ เขาก็เดินมาจับใหล่เพื่อนเบาๆเป็นเชิงปลอบ '' หน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลยดิเพื่อน '' 

'' ใครบอกมันเพิ่งเริ่มต้นตะหาก ผมได้ยินอะไรดีๆมาด้วยคราวนี้นายต้องมากับผมนะ '' ไรท์พูดจบก็ลากคิลเดินตามสองสาวอย่างไม่ลดละ ส่วนสาวชุดกิโมโนเห็นเข้าก็รีบเร่งฝีเท้าหนีแต่ถูกเพื่อนชุดแดงดึงแขนไว้ก่อน '' นี่เป็นโอกาสนะ เดี๋ยวชั้นคุยกับไอ้บ้านั้นเอง ส่วนเธอก็ไปคุยกับนายคนนั้นสิ '' เพื่อนชุดแดงกระซิบบอก '' ไม่เอาๆ น่าอายจะตาย '' สาวชุดกิโมโนพยายามปฏิเสธ '' ถ้าเธอปฏิเสธความหวังดีของชั้นนะ ชั้นจะ.... '' เพื่อนเธอเริ่มขู่  '' อ่า..เออ...ก็ได้  '' เธอพูดเสียงอ่อย พูดจบทั้งสองก็หยุดเดินก่อนจะมีสาวหมวยชุดกี่เพ้าเดินหันกลับมาหาพวกคิล

'' พวกนายเลิกไล่ตามได้แล้ว มีธุระอะไรถึงได้ตามพวกชั้นมา '' ไรท์ยิ้มหวานก่อนจะตอบออกมาอย่างไม่แคร์สายตาผู้คนรอบข้างที่กำลังเดินดูข้าวของเครื่องใช้ รวมไปถึงของกินในตลาดอยู่ด้วยน้ำเสียงดังฟังชัดว่า '' เดินมาตามทางหัวใจไงครับ คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าทางหัวใจเว้นนี้คุณจะยอมเดินร่วมไปกับผมหรือเปล่า ถ้าไม่รังเกียจให้ผมเลี้ยงอาหารสักมื้อหนึ่งแทนการขอบคุณที่ยอมให้ผมเดินตามหัวใจมานะ '' ผู้คนที่อยู่บริเวณรอบๆเริ่มมองสลับมาทางเธอและไรท์พร้อมกับซุบซิบนินทาต่างๆนาๆในระยะเผาขน 

'' โห แมร่งโครตหน้าอายเลยว่ะมุกจีบสาวโครตเสี่ยว ถ้าใช้ได้ผลนะตูให้กระทืบเลย ''  

'' พูดถึงผู้ชายก็น่ารักดีออกเนอะ ดูออกซื่อๆดีถ้าชั้นเป็นยัยคนนั้นป่านนี้ชั้นคงจะกระโดดเกาะไม่ปล่อยเลยแหละ ฮิฮิ ''

'' บ้าน่าเธอก็พูดไป ถ้าไปกระโดดเกาะเขานี่รับรองเขาได้กลัวเธอแน่ '' 

 '' ชั้นสวยย่ะ ใครจะกลัวมีแต่คนจะชอบไม่เชื่อถามผู้ชายกลุ่มนั้นดู '' หญิงสาวในกลุ่มพูดพร้อมกับชี้ไปหาผู้ชายอีกกลุ่มที่กำลังซุบซิบนินทาอย่างสนุกปาก จากนัั้นก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนกลับมา '' ยัยเพ้อเจ้อ!! ''  

'' ว่าไงนะยะ '' 

'' พอก่อนๆ ดูปฏิกริยาผู้หญิงคนนั้นก่อนว่าเธอจะตอบตกลงมั้ย ''

'' ไปก็บ้าละ ''

       สิ้นสุดเสียงนินทาสาวชุดแดงเริ่มอายเล็กน้อยที่ตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนจำนวนมากที่เริ่มทยอยมามุงเพิ่มเรื่อยๆ เธอจึงรีบตัดบทก่อนจะมีคนมามุงเพิ่มขึ้นมากกว่านี้ '' ก็ได้ๆจะพาไปไหนรีบๆเลยนะ คนเริ่มเยอะแล้ว '' ไรท์ได้ฟังเข้าก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างยินดีก่อนจะคว้ามือสาวชุดแดงมากุมเบาๆก่อนจะพาแหวกฝูงชนที่มามุง '' น..นี่ ชั้นเดินเองได้ ไม่ต้องมาจูงมือชั้นเดินหรอก '' เธอพูดพร้อมพยายามแกะมือไรท์ออกแต่ก็ไร้ผล ส่วนทางด้านคิลกับสาวชุดกิโมโนเห็นเพื่อนตนเดินแหวกฝูงชนไปก็พยายามเดินออกไปบ้าง แต่ดูเหมือนคนจะแออัดมากในส่วนนั้น คิลเห็นหญิงสาวเดินฝ่าออกไปไม่ได้เขาจึ้งเดินมาจับมือเธอจูงออกจากที่แห่งนั้น

'' เอ่อ ขอโทษที่ทำอะไรไม่ปรึกษานะเธอใช่เพื่อนของผู้หญิงเสื้อแดงคนนั้นหรือเปล่า '' หญิงสาวได้แต่ก้มหน้าเพราะเขินอายตอบก็ได้แต่ตอบออกมาเบาๆ '' เอ่อ..ค่ะ '' คิลไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะเพื่อนเขาได้หายไปไหนก็ไม่รู้พร้อมกับสาวอีกคน เขาได้แต่กุมขมับในนิสัยเพื่อนตัวแสบ เขามองหน้าสาวน้อยก่อนจะเอ่ยปากพูด '' งั้นระหว่างนี้ เราไปเดินเล่นกันดีกว่าครับ ผมเพิ่งมาใหม่ไม่ค่อยรู้เส้นทางเท่าไหร่ ถ้ามีที่ไหนสวยก็รบกวนด้วยนะครับ ''

'' ค..ค่ะ ชั้นจะพยายาม ''


.............................................................................................................................


เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมงฝั่งด้านของไรท์

'' ว่าไงครับคุณหมิง อาหารที่นี่ถูกใจหรือเปล่า ''

       หญิงสาวชุดแดงไม่ได้พูดอะไร เธอมองไปรอบๆชื่นชมการจัดการสร้างสรรค์ การตกแต่งสไตล์ไทยซึ่งทำออกมาได้ลงตัวสวยงามมาก เด็กเสริฟ รวมไปถึงพนักงานในร้านแต่งชุดออกแนวไทยๆ อาหารก็รสชาตอร่อยเป็นเอกลักษณ์ ถ้าเธอจะมาทานอีกรอบก็คงไม่ลืมลากเพื่อนซี้มาที่ดีๆแบบนี้แน่ 

'' อื้ม อร่อยดีแต่ชั้นว่ามันถึงแก่เวลาที่ชั้นต้องไปแล้วล่ะ '' ไรท์ขมวดคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะวางถ้วยต้มยำกุ้งที่กำลังซดอยู่ไว้บนโต๊ะเบาๆก่อนจะถาม '' ทำไมล่ะครับ เวลาผ่านไปไม่นานมากนี่ ถือว่าเปิดโอกาสให้เพื่อนคุณอยู่กับเพื่อนผมนานๆด้วย แล้วก็ถือว่าเปิดโอกาสให้ผมอยู่กับคุณนานๆด้วย '' หมิงฟังที่ไรท์พูดก็ยิ้มบางๆก่อนจะใช้นิ้วเรียวๆของเธอเชิดหน้าไรท์ขึ้นช้าๆ '' พวกนายจะเดือดร้อนเปล่าๆน่า พวกมันกัดไม่ปล่อยด้วยเผลอๆจะอยู่ที่โรงเรียนนี้ยากขึ้นไปอีกนะ ''

โคร้มมมม !! หมิงพูดไม่ทันจบก็มีชายรูปร่างสูงโปร่งผมสีเพลิง ดวงตาคมกริบสีน้ำเงิน พังประร้านเข้ามาเขายืนมองรอบๆอย่างช้าๆเมื่อพบคนที่ต้องการหาเขาก็พูดออกมาอย่างเย็นชา '' หมิงเธอหนีผมไม่รอดหรอก เธอคิดว่าจะหนีผมได้ตลอดหรอ ?? '' หมิงตะโกนกลับอย่างเกรี้ยวกราว '' นายนั่นแหละเลิกตามชั้นได้แล้ว ชั้นไม่ได้ชอบนายและไม่คิดจะชอบนายด้วย ''

'' ไม่มีอะไรที่ผมต้องการแล้วไม่ได้ '' มันพูดก่อนจะพุ่งหาหมิงอย่างรวดเร็วราวกับประกายฟ้าแลบ แต่ไรท์เข้ามาขวางไว้ด้วยความเร็วที่ไม่แพ้กัน  '' ใช้กำลังเพื่อให้ได้ครอบครองมันไม่ใช่วิถีลูกผู้ชายว่ะ '' ไรท์ยิ้มเยาะใส่ฝ่ายตรงข้าม อีกฝ่ายได้ยินก็ยักใหล่อย่างไม่ยีระก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น '' แต่นั่นวิถีของข้าว่ะ ใครขวางก็ตายซะ '' มันพูดจบก็ง้างหมัดขวาห่อหุ้มด้วยพลังจิตมหาศาลต่อยเข้าที่ใบหน้าของไรท์ เขาจึงต่อยสวนไปเข้าปะทะหมัดของมันด้วยพลังธาตุเยือกแข็งอย่างรุนแรง

เปรี๊ยงงงงงงงง !! แรงปะทะทำให้ข้าวของในร้างพังกระจัดกระจาย หมอกที่เกิดจากไอเย็นลอยหนาไปทั่วบริเวณ ลูกค้าในร้านเริ่มทยอยหนีออกจากร้านบางคนซึ่งมีคาสเรียนสูงๆหน่อยก็จะรักษาระยะห่างเพื่อดูการต่อสู้ เวลาผ่านไปได้สักครู่หมอกไอเย็นเริ่มจางลงปรากฏให้เห็นชายคนหนึ่งกำลังกุมแขนซ้ายตัวเองสภาพแขนปิดงอผิดรูปมีแผลปริแตกของกล้ามเนื้อที่ทนแรงปะทะไม่ไหว ปริมาณเลือดที่ใหลออกท่วมแขนป่งบอกถึงอาการบาดเจ็บได้ดีว่าไม่น้อยเลย ส่วนอีกคนยืนนิ่งแขนขวามันยังเปล่งแสงสีเขียวอ่อนๆ '' เจ้าโง่ ผู้ใช้ธาตุมันแพ้เอสเปอร์อยู่แล้ว หัดสำเนียจตัวเองซะบ้าง '' มันพูดเยาะเย้ย ไรท์ได้แต่ยิ้มรับเบาๆก่อนจะเอ่ยออกมาอ่อยๆว่า

'' นั่นสิ หัดสำเนียจตัวเองซะบ้าง ''

'' ไรท์พอเถอะ นายสู้มันไม่ได้หรอก '' หมิงพยายามเดินเข้ามาดูแขนที่บาดเจ็บของไรท์ ยิ่งทำให้อีกฝ่านไม่พอใจเพิ่มขึ้น มันตวาดอย่างเกี้ยวกราด '' ถอยออกมาหมิง ข้าจะทำให้มันรู้จัดถึงนรกที่แท้จริง '' เธอได้ยินเข้าแทนที่จะหนีกลับเอาตัวเข้ามาขวางไรท์ไว้ '' ถึงนายคนนี้จะกวนประสาทไปบ้างแต่ก็ให้เกียรติผู้หญิงมากกว่านาย ชั้นว่าอยู่กับเขาดีกว่าอยู่กับนายหลายร้อยเท่า ''

'' งั้นก็ตายทั้งคู่ '' พูดจบมันก็พุ่งหมายเอาชีวิตหมิงอย่างรวดเร็ว เธอได้แต่หลับตารับความตายที่จะมาแต่โดยดี ถึงแม้ว่าภายในอณาเขตรอบรั้วโรงเรียนจะตายแล้วพื้นคืนชีพได้ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะกลัวอยู่ด้วย เธอรับรู้ถึงลมร้อนผ่าวที่พุ่งตรงมาที่ร่างเธอแต่ก่อนที่ชีวิตเธอจะถูกเด็ดออกเธอได้รับรู้ถึงลมเย็มสบายห่อหุ้มร้างเธอไว้ เธอจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็พบว่าภาพที่ปรากฏคือสภาพรอบๆร้านมีเศษน้ำแข็งน้อยใหญ่เกาะอยู่พร้อมกับร่างของไรท์ที่บัดนี้ได้ยืนอยู่ข้างหน้าเธอแล้ว

'' พูดถึงนรกก็ต้องนี่สินะ '' ไรท์ถอนหายใจก่อนจะกล่าวต่อ '' ไอเย็นอเวจี ''

       อุณหาภูมิรอบตัวลดลงอย่างแต่เนื่องจนติดลบ พื้นที่ตลอดบริเวณที่พวกเขายืนอยู่ถูกแช่ไปด้วยน้ำแข็ง บุรุษที่อยู่ ณ ใจกลางอุณหภมิติดลบค่อยๆสืบเท้าเข้าไปหาคู่กรณีอย่างเฉื่อยชา ผิวของเขาขาวซีดราวกับไม่มีเลือดมาหล่อเลี้ยง ไรท์ขยับแขนซ้ายที่เต็มไปด้วยบาดแผลอย่างยากลำบากก่อนจะส่งเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ เขาบอกมองหน้าอีกผ่ายที่กำลังเรียกสติที่เตลิดของตัวเองให้กลับมา ไรท์พูดอ่อกมาอย่างเย็นชา '' แขนข้างเดียวก็เกินพอละ พ่อหนุ่มเอสเปอร์ '' จากนั้นเขาก็ค่อยๆยกนิ้วขึ้นมาจรดไปที่หน้าผากของอีกผ่ายอย่างเชื่องช้า เมื่อคู่ต่อสู้เขาเห็นท่าไม่ดีก็พยายามก้าวหนีไปด้านหลังแต่ทว่าไร้ผลเพราะเท้าทั้งสองข้างได้ดูตรึงด้วยน้ำแข็งที่ลามขึ้นมาเกาะไว้เมื่อไหร่ไม่รู้ '' หน่อยยยยย! แกนะแก '' มันสถบคำก่อนจะรวบรวมพลังจิตเข้มข้นไว้ที่หมัดซ้ายขวาต่อยกลับพร้อมกัน

เปล้งงงงง !! เสียงปะทะกลับกลายคล้ายเสียงแตกของวัตถุบางอย่าง ภาพที่เห็นคือแขนทั้งสองข้างของคู่ต่อกรไรท์แหลกละเอียดโดยที่ไรท์ไม่ได้ทำอะไรเสียด้วยซ้ำ ฉากการต่อสู้ที่ดุเดือดและดูเหมือนจะได้เปรียบบัดนี้กลับกลายเป็นเวทีล่าเหยื่อเสียแล้ว 

'' ก..เกมส์พลิกหรอ?? '' ชายหนุ่มซึ่งดูเหตุการณ์อยู่พูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก เขาพยายามหันหน้าไปหากลุ่มเพื่อนที่ดูเหตุการณ์อย่างยากลำบากเพราะอากาศหนาวเย็นบวกกับแรงกดดันที่ไรท์แผ่ออกมาทั่วราวกับจะฆ่าทุกคนที่อยู่ในอาณาเขตการล่าอย่างไหนอย่างนั้น '' มันไม่ได้พลิกหรอก ผู้ชายคนนั้นออมมือแต่แรกต่างหากนายไม่รู้จักผู้ชายคนนั้นหรอนั่นคือไรท์ พีเดเตอร์ แห่งแดนเหนือรวมไปถึงนักเรียนคาส SSพิเศษ ในบรรดานักเรียนที่มีพรสวรรค์ไม่ถึง 50 คนด้วยซ้ำ '' หญิงสาวที่มาด้วยกันตอบ '' คาส SSพิเศษแน่หรอ ขนาดโดนไอ้สวะนั่นทำให้บาดเจ็บได้ สงสัยจะ SSพิเศษเก๊ละ '' ชายหนุ่มร่างกำยำที่ยืนฟังพูดอวดอ้างอย่างถือดี '' ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน ดูเหมือนไรท์จะอ่อนแอกว่าที่ได้ยินมาอยู่หลายส่วนนะ '' 

        สิ้นสุดการสนทนาทั้งสามก็กลับมาดูการต่อสู้อีกครั้งซึ่งดูเหมือนใกล้จะปิดฉากเต็มที ไรท์ใช้นิ้วแตะที่หน้าผากอีกผ่ายอย่างแผ่วเบาก่อนจะคำรามลั่นออกมา '' ตายยยยยย '' เขาง้างหมัดขวาอันแน่นไปด้วยไอเย็นต่อยใส่ผ่ายตรงข้าม ใบหน้าที่เคยมั่นอกมั่นใจในฝีมือเริ่มหายไปกลายเป็นใบหน้าที่เวทนาแทน มันพยายามพูดร้องขอชีวิตอย่างลนลาน '' ปล่อยผมไปเถอะ ให้ผมทำอะไรก็ยอม '' ไรท์ได้ยินเข้าก็ชะงักหมัดลงก่อนจะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง '' ทำทุกอย่างสินะ ''

'' ครับ ทุกอย่างแน่นอน ''

'' นายมีพวกมั้ย? ''

'' มีครับ ประมาณ50-80คนได้ ส่วนใหญ่อยู่คาส B ''

'' อืมมมม งั้นลองทำงานนี้ให้หน่อยนะ แล้วข้าจะไว้ชีวิต '' ไรท์พูดก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่างให้ชายหนุ่มฟังเบาๆ ซึ่งผู้ที่ดูเหตุการณ์รอบๆที่กำลังลุ้นจนตัวโก่งต่างออกอาการเซงตามๆกันก่อนจะทยอยเดินออกจากร้าน '' ทำได้หรือเปล่า '' ไรท์ถาม
'' ทำได้ ชายหนุ่มตอบ '' 

'' งั้นพวกผม ขอไปเตรียมตัวก่อนนะ '' ชายหนุ่มพูดพร้อมกับพยายามพาร่างอันสะบักสะบอกเดินออกไป แต่มันต้องสะดุ้งโหยงเพราะเสียงไรท์ตะโกนไล่หลังมา '' แล้วก็เลิกยุ่งกกับคุณหมิงหมิงด้วยล่ะ '' มันยิ้มเจือๆก่อนจะหันกลับมาตอบ '' เจอแบบนี้ผมคงเข็ดไปอีกนาน '' ไรท์ผยักหน้ารับเบาๆ เมื่ออีกผ่ายเดินลับตาไปไรท์ก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

'' งานนี้มีเฮแน่พวก '' 


*******************************************************************************************************************************

ไรเตอร์กลับมาแบ้วงานจะเยอะไปไหนล่ะนั่นผมนี่โครตจะเซง แต่ก็นะ แอบไปซุ่มฝึกการเขียนมาล่วยยยย 
ไม่รู้เหี่ยวลงเปล่า (ฮา) ตะกี้เซพงานดันหลุด ดีนะก๊อปไว้ -0-
พอดีลงไม่ครบด้วยกรรมๆ ซวยซ้ำซวยซ้อน ซ่อมคอมแปป