โรงเรียนผึกทักษะผู้ใช้เทพอลเวง

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 พนัน

'' ฮ่าๆ ปฏิกริยาตอบสนองมากกว่าที่คาดไว้แฮะ '' 

 

       เคียวจิโร่หัวเราะอย่างชอบใจ เขาดึงเก้าอี้ที่ยืนนิ่งอยู่ตัวหนึ่งเข้ามานั่งอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับกวักมือเรียกคนที่มากับเขาให้นั่งลง ซึ่งเขาก็ทำตามอย่างว่าง่าย

 

'' เอ่อ แล้วสรุปรุ่นพี่มีธุระอะไรกับผมครับ ''

 

       ไรท์ที่เพิ่งสังเกตเห็นหน้าของบุคคลที่เข้ามาก็ตกใจเล็กน้อย จากนั้นเข้าก็ดึงเพื่อนของเขาเข้ามากระซิบ

 

' นายไม่รู้จักชายคนนี้หรอ '

 

' ไม่รู้ ว่าแต่จะกระซิบทำไม '

 

' ฟังให้ดีนะ ชายคนนี้ถือเป็นคนที่เรียกได้ว่าเข้าถึงสิ่งที่เรียกว่าจุดสูงสุดของโรงเรียนนี้ก็ว่าได้ ก็เลยตกเป็นเป้าหมายของกลุ่มพวกที่คิดจะครองโรงเรียนไง '

 

' งั้นหมายความว่า.. '

 

' เราก็อาจจะโดนหมายหัวไปด้วยไง ถ้าพวกมันมาเห็นเข้า ' ไรท์พูดพร้อมกับรินน้ำใส่แก้วใบที่ว่างเปล่า

 

       ระหว่างที่ทั้งสองกำลังปรึกษากันอยู่ จู่ๆก็มีกลุ่มนักเรียนประมาณ 50 กว่าคนเดิมเข้ามาล้อมโต๊ะเขาไว้ ไรท์ที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอยู่ก็วางแก้วลงบนโต๊ะ ก่อนจะบ่นอุบอิบออกมา

 

'' พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มาเลยแฮะ ''

 

'' ฮ่า ฮ่า วันนี้โชคดีจังโว้ย อยู่ก็มีคนมาให้ฆ่าถึงที่ ''

 

       หนึ่งในพวกมันพูดออกมาเสียงดัง จนพวกนักเรียนคนอื่นที่กำลังทานอาหารอยู่ก็หันมามองด้วยความสนใจ บางคนกลัวโดนลูกหลงก็ถอนตัวจากโรงอาหารเงียบๆ จนข้างในโรงเรียนอาหารมีคนอยู่ไม่ถึงร้อยคนด้วยซ้ำ  และแน่นอนว่าในจำนวนเกือบร้อยคนที่อยู่ข้างในย่อมมีคิลที่กำลังยกแก้วน้ำอัดลมอย่างใจเย็น ส่วนไรท์ก็ดูเหมือนจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษก่อนจะหันไปถามบุรุษที่มากับเคียวจิโร่

 

'' สถานการณ์แบบนี้ คุณสภานักเรียนจะแก้ใขปัญหานี้อย่างไรครับ ''

 

       เขาฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างอัมหิตจนน่าขนลุก จากนั้นเขาก็ดึงขดลวดบางๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะใส่ถุงมือหนังสือดำสนิท พร้อมกับขยับนิ้วขึ้นลงไปมา

 

'' นายก็น่าจะเข้าใจนี่ ''

 

'' อา~ครับ แต่ผมไม่อยากมีความผิดนี่ครับ ''

 

'' สำหรับนายมันกรณีพิเศษโว้ย ถ้าจับจอมร้อยเล่อย่างนายได้ง่ายๆป่านนี้ผมไม่มาหาเรื่องมาแก้ตัวกับประธานนักเรียนหรอก เมื่อวานก็เล่นเอาซะพวกผมหัวปั่นเหมือนกันนะครับ ''

 

''  งั้นไม่เกรงใจนะครับ ''

 

       ไรท์ลุกบิดขี้เกียจไปมาเล็กน้อย ก่อนจะมองวิเคราะห์ผ่ายตรงข้างอย่างพิจารณา ก็สังเกตได้ว่ากลุ่มคนที่มาหาเรื่อง ไม่ใช่พวกกระจอก เพราะดูจากความมั่นใจที่จะสังหารผู้ที่เรียกได้ว่าเก่งที่สุดในโรงเรียน แสดงว่าต้องมีอะไรดีๆเก็บไว้แน่ พวกหัวหน้ามันก็คงไม่บ้าส่งลูกน้องมาตายฟรีๆหรอก เขาพึมพัมออกมาเบาๆ

 

'' มีห้อง SS ด้วยแฮะ อืมมม ''

 

'' ไม่เห็นต้องคิดมาก ฆ่าๆมันให้หมดก็สิ้นเรื่อง ''

 

      สภานักเรียนหนุ่มขยับนิ้วไปมาหลังจากที่ใส่ขดลวดเข้ากับถุงมือเรียบร้อย พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างถูกใจ ยัยนี่สร้างของได้เหนือกว่าที่คาดไว้แฮะ
 

" ว้าว ของเล่นใหม่หรอครับ  "
 

       ไรท์มองดูถุงมือสีทมิฬอย่าคงสนใจ สภานักเรียนยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับ
 

" มันจะดีมากถ้าใช้จับนายได้นะ "
 

" แหม่ ถ้าคุณตั้งใจจะจับผมจริงๆ ป่านนี้ผมคงไม่ยืนอยู่ตรงนี้หรอก "
 

 " ฮ่าๆ พูดเป็นเล่น ผมก็ตั้งใจจะจับคุณทุกรอบแหละ "

 

" พวกแกกล้าเมินพวกข้าหรอวะ "
 

       หนึ่งในพวกมันทนรอไม่ไหวถีบเท้าพุ่งเข้าใส่ไรท์อย่างกราดเกรี้ยวพร้อมกับเร่งพลังสุดขีดจนเกิดเป็นออร่าเพลิงร้อนระอุขึ้นรอบตัวมัน จากนั้นมันก็รวบรวมเพลิงทั้งหมดมารวมกับที่มือทั้งสองข้างจนเกิดเป็นแสงวูบวาบก่อนจะง้างหมัดขวาที่ห่อหุ้มด้วยพลังมหาศาลต่อยเข้าที่ใบหน้าไรท์อย่างดุดัน ซึ่งเจ้าตัวก็ยืนนิ่งไม่คิดจะหลบเลยสักนิด
 

ตู้มมมมม !! เปรี๊ยงงง !!
 

       เสียงปะทะดันสนั่นหวั่นไหว ข้าวของรอบๆบริเวณนั้นถูกกระแทกด้วยคลื่นทำลายอย่างรุนแรง พื้นที่ปะทะเกิดเป็นหลุมลึกขนาดใหญ่ใจกลางของมันมีฝุ่นควันลอยฟุ้งจนมองไม่เห็นบุรุษที่อยู่ภายใน มันคิดว่าสามารถกำจัดเป้าหมายได้เรียบร้อยแล้วก็เดินหันกลับ แต่ทว่า

 

" จบแล้วเรอะ "
 

       เจ้าของเสียงอย่างน่าขนลุกพูดพร้อมกับเดินฝ่าฝุ่นควันออกมาอย่างช้าๆ ส่วนมันได้ยินเข้าก็รีบหันกลับมารับมืออย่างผวา
 

" ป..เป็นไปไม่ได้ " มันอุทานออกมาอย่างตกตะลึง
 

" ถามอะไรหน่อย สมองของแกโง่ที่ใช้ไฟสู้กับน้ำ หรือว่าแกกำลังคิดดูถูกข้าอยู่ กันแน่ "
 

       เสียงอันน่าขนลุกดังออกมาจากภายในหมอกควันแสดงถึงอารมณ์โมโหถึงขีดสุด แน่นอนสำหรับผู้ใช้พลังธรรมชาติจะใช้หลักธาตุดินน้ำลมไฟมาใช้อ้างอิงถึงสมดุลพลัง เป็นการข่มกันระหว่านธาตุ สำหรับผู้ที่ใช้ธาตุที่ด้อยกว่าเข้าสู้กับธาตุที่เหนือกว่า มันเป็นการแสดงถึงความดูถูกฝ่ายตรงข้ามอย่างรุนแรง ไรท์ที่ค่อนค่างจะถือเรี่องนี้อย่างมากจึงทำให้เขาฟิวขาด

 

       เขาเดินเข้าไปหามันอย่างช้าๆอย่างเกรี้ยวกราด ส่วนมันก็ก้าวขาไม่ออกด้วยความหวาดกลัว เมื่อไรท์เข้าถึงตัวเหยื่อก็เอื้อมมือขวาไปบีบคอมันอย่างรวดเร็ว พร้อมกับชูตัวมันเหนือพื้นเล็กน้อย มันพยายามกรีดร้องขอควาดช่วยเหลือ แต่หาได้มีเสียงออกจากลำคอมันไม่ สุดท้ายก็ได้แต่ดิ้นทุรนทุรายอย่างน่าเวทนา ไรท์ผลงานตัวเองอย่างพอใจ ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างออกมาเบาๆ แต่มันได้ยินชัดสองรูหู
 

" ตาย ! "
 

เปรี๊ยงงง !!
 

       บริเวณลำคอมันที่ไรท์จับอยู่เริ่มถูกลุกลามด้วยน้ำแข็ง และยังคงลามต่อไปอย่างช้าๆ ทั่วทั้งร่าง ก่อนจะค่อยๆปริแตกกระจายกลายเป็นเศษน้ำแข็งร่วงลงพื้น ไรท์หันไปมองพวกมันด้วยแววตาอำมหิต
 

" ใครอยากตายก็เข้ามา เดี๋ยวข้าจะสงเคราะห์ให้ "
 

" อย่าไปกลัวมัน บุกเข้าไปเลย "
 

       จากนั้นก็มีพวกมันคนหนึ่งบุกเข้าถึงตัวไรท์อย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะง้างดาบฟันลงไปที่ลำตัวเขาอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าก่อนที่ดาบจะฟันโดนตัวเป้าหมาย ร่างมันก็กลายเป็นชิ้นๆกลางอากาศในพริบตา พร้อมกับร่างชายคนหนึ่งโผล่มาข้างหลังไรท์จะสภาพยืนหันหลังให้ เขากำลวดที่เปื้อนไปด้วยหยาดเลือดสดๆก่อนจะบ่นออกมาอย่างน้อยใจ
 

" เล่นสนใจแต่ไรท์ แบบนี้ผมก็น้อยใจแย่สิ ทั้งๆที่ผมออกจะเก่งกว่าแท้ๆ "
 

       ไรท์ได้ยินก็ฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาคิดอะไรบางอย่างในใจ ก่อนจะแกล้งพูดออกมาลอยๆ
 

" เก่งจริงก็กล้าแข่งกับผมหรือเปล่า ว่าใครฆ่าได้มากกว่ากัน "
 

       อีกผ่ายได้ก็คิ้วกระตุกเล็กน้อย เขาขยับนิ้วไปมารัวๆ เพื่อให้ลวดเข้าที่ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย
 

" ได้ ! แต่คนแพ้ต้องทำตามคนชนะสั่งทุกอย่าง "
 

       แน่นอนว่าการโจมตีโดยใช้ลวดของเขาเป็นแบบวงกว้าง โอกาสชนะจึงค่อนค่างสูง เขาก็เลยคิดจะใช้โอกาสนี้สั่งให้ไรท์ไปมอบตัวกับสภานักเรียนเมื่อเขาได้รับชัยชนะ 
 

" ตกลงครับ "
 

' กินเบ็ดละ '

       ทั้งสองคิดออกมาพร้อมกันในใจ ก่อนจะพุ่งเข้าสังหารพวกมันอย่างบ้าคลั่ง บริเวณไหนที่ไรท์ผ่าน บริเวณนั้นจะถูกจับตัวด้วยน้ำแข็งรวมไปถึงเหล่าคนที่อยู่แถวนั้นด้วย ส่วนสภานักเรียนหนุ่มก็ไม่แพ้กัน เขาสามารถฆ่าคนที่อยู่รอบๆโดยแค่ขยับนิ้วเท่านั้น พื้นที่ที่เขายืนอยู่ถูกย้อมไปด้วยเลือดแดงฉานพร้อมกับซากศพที่ระบุถึงรูปร่างไม่ได้

      ในระหว่างเหตุการณ์ชุลมุนคิลได้แต่อ้าปากค้างในความบ้าของเพื่อนตัวเอง พร้อมกับคิดแผนรับมือหากตนเองพลาดโดนลูกหลงเข้า ในระหว่านที่คิลกำลังดูเหตุการณ์อยู่เพลินๆ จู่ๆก็มีชายสองคนบุกเข้ามาโจมตีเขา

 

" เฮ้ย ผมไม่เกี่ยว "
 

       คิลลุกขึ้นเดินถอยหลังพร้อมกับพยายามโบกมือไปมา แต่พวกมันหาได้สนใจคำพูดของเขาไม่
 

" ตาย !! "
 

มันพูดพร้อมกับฟันดาบซ้ายขวาลงมากลางลำตัวเขาอย่างรวดเร็ว 
 

" เหวอออ !! " 

 

ฟิ้ววว !! ฉับบบ ! ฉั๊วะ

 

       ภาพที่เห็นคือพวกมันกำลังฟันดาบใส่คิลทั้งซ้ายขวาทั้งสองด้าน แต่ทว่ามีอะไรบางอย่างทำให้มันหยุดชะงักลง ก่อนจะกลายเป็นเศษเนื้อลอยคว้างอยู่ในอากาศ พร้อมกับเลือดแดงฉานสาดกระจายอย่างน่าสยดสยอง
 

" เปลี่ยนสถานที่คุยกันดีกว่า "
 

       เคียวจิโร่พูดพร้อมกับเก็บดาบใส่ฝัก ก่อนจะเดินไปหาคิล จากนั้นเขาก็สร้างอักขระแสงสีขาวขึ้นมาโอบร่างคิลและตัวเขาไว้ อักขระหมุนวนรอบตัวทั้งสองอย่างช้าๆก่อนจะเปล่งแสสว่างงวูบวาบและหายไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว

       คิลรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองอยู่บนด่านฟ้าของตึกที่อยู่ห่างออกไปไม่มาก เขามองสำรวจไปเรื่อยๆก็พบเคียวจิโร่กำลังมองเหม่อออกไปบริเวณระเบียง คิลจึงเดินเข้าไปใกล้ๆเขา
 

" อีกไม่กี่วันสินะ " เขาพึมพัมเบาๆ
 

" ทำไมหรอครับ " 
 

" พิธีจบการศึกษาน่ะ "
 

" งั้นผมก็ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ "
 

" ไม่อยากจบเลยน้า พี่ยังมีปัญหาอยู่น่ะสิ "
 

" พี่มีปัญหาอะไรหรอครับ เดี๋ยวถ้าผมช่วยได้ก็จะช่วย "
 

เคียวจิโร่แอบยิ้มออกมาในใจก่อนจะแกล้งพูดเสียงเศร้า
 

" พี่มีศัตรูที่กัดไม่ปล่อยอยู่น่ะสิ ถ้าพี่ออกไปจากเกาะนี้ มันต้องหาวิธีเรียกตัวพี่กลับมาแก้แค้นแน่ ที่พี่เป็นห่วงที่สุดก็คือน้องสาวพี่น่ะสิ "
 

" เอ่อ เรื่องนี้ผมคิดว่า... "
 

       คิลพยายามช่วยคิดวิธีแก้ไข และที่เขาคิดเอาไว้คือการส่งไปให้ทางอาจารย์หรือไม่ก็สภานักเรียนดูแล ซึ่งพวกนักเลงไม่อยากเข้าไปมีปัญหามากที่สุด แต่ก่อนที่เขาจะพูดออกไป ก็โดนพูดขัดซะก่อน
 

" ขอบใจมาก ไอน้องรัก อย่าทำให้น้องพี่ร้องให้ล่ะ "
 

" ห๋า "
 

" แบบนี้พี่ก็หมดกังวลละ " เขายิ้มกว้างออกมาก่อนจะหันไปตบใหล่คิลอย่างอารมณ์ดี ส่วนคิลก็ได้แต่แอบบ่นอยู่ในใจ ' แบบนี้มันมัดมือชกนี่หว่า ' 
 

" เอาล่ะ เดี๋ยวพี่ต้องไปละ เดี๋ยวส่งไปที่เดิมละกัน "
 

       เขาพูดจบก็สร้างอักขระแสงสีขาวอีกครั้ง แบบแต่ครั้งนี้มันหมุนวนรอบคิลแค่คนเดียว จากนั้นคิลก็หายวับไปในบริเวณนั้น
 

" ทั้งศัตรูจอมอาฆาต ทั้งพวกสภานักเรียน ทั้งปัญหาของนักเรียนพวกอาจารย์ก็ไม่สนใจ อย่างน้อยที่ไว้ใจได้ตอนนี้ก็มีแต่เด็กคนนั้นแหละ " เขาพึมพัมออกมาเบาๆ
 

" นายนี่เห็นแก่ตัวจริงๆ คิดจะโยนปัญหาให้คนนอกที่ไม่รู้เรื่องเลยหรือไง "

      เสียวหวานๆดังโผล่ขึ้นมาจากข้างๆเขา ก่อนเจ้าของเสียงจะปรากฏตัวอีกมา เคียวจิโร่หันไปมองเพื่อนสาวตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างช้าๆก่อนจะตอบ
 

" ทำไงได้ ผมขอยอมความผิดนี้คนเดียวละกัน "

........................................................................................

ถัดมาอีกด้าน
 

" กระจอกจริงๆแฮะ "

       ไรท์พูดอย่างอารมณ์หลังจากเปิดฉากบรรเลงบทเพลงแห่งความตายเสร็จมาหมาดๆ เขาก็เดินเข้าไปหาสภานักเรียนหนุ่มที่นั่งหมดอาลัยตายอยากอย่างหดหู่พลางด่าทอตัวเองที่ไม่น่าจะท้าอะไรโง่ๆกับจอมแกล้งอันดับหนึ่งอย่างไรท์เลย ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่คิลวาบลงมาถึงพอดี
 

" ไงคิล หายหัวไปไหนมา "
 

" ไปคุยกับรุ่นพี่น่ะ ว่าแต่คนนั้นทำไมทำหน้าเศร้าล่ะ "
 

" ฮ่า ๆ เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดหรอกครับ อ้อคนๆนี้ชื่อต้าอยู่ห้องเดียวเดียวกับเราครับ "
 

" แล้วทำไมถึงอยู่ในสภาพนั้นล่ะ " คิลถามอย่างสงสัย
 

" เขาแพ้พนันผมครับ คนแพ้ต้องทำตามที่คนชนะสั่งทุกอย่าง "

      ไรท์พูดพร้อมกับเหลือบไปมองต้าเล็กน้อย ซึ่งเจ้าตัวก็ร้องให้โฮออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร
 

" โอ้ ม่าย~ สั่งให้ตายยังง่ายกว่า " ต้าพึมพัมออกมาคนเดียวจนไม่ได้ศัพท์
 

" แล้วนายไปสั่งอะไรเขา "
 

" ให้ไปเปิดกระโปรงมิกิครับ !! "

" เอิ่มมม " (-.. -)

*************************************************

โอ้ เย้แต่งได้สักที คำผิดเพียบเบย