โรงเรียนผึกทักษะผู้ใช้เทพอลเวง

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 โอ้ (=W=)//

   
       หลังที่คิลวิ่งมุ่งหน้าไปหยิบกระเป๋าสัมภาระที่ห้องเรียนมาเรียบร้อยแล้วเขาก็มุ่งหน้าไปที่พักตามหมายเลขกุญแจ อันเนื่องมาจากเป็นฤดูหนาวที่เพิ่งเข้ามาสดๆร้อนๆท้องฟ้าเลยมืดเร็วกว่าปกติ จึงทำให้การค้นหาเป็นไปอย่างยากลำบาก

       คิลเดินหาไปเรื่อยๆจนพ้นเขตห้องพักออกมา สายตาเขาก็จะสะดุดกับบ้านสูงสองชั้นขนาดกลาง ตรงรั้วมีหมายเลขแปะอยู่ ซึ่งตรงกับหมายเลขบนกุญแจพอดิบพอดี

" นี่ไม่ใช่ห้องพักขนาด 10 คนละ นี่มันบ้านพักต่างหาก แถมอยู่ได้มากกว่า 10 คนอีก " คิลเผลออุทานออกมาอย่างตื่นเต้น

" อื้ม สุดยอดไปเลยนะครับ อยู่สบาย แถมมีสาวสวยอยู่ด้วยตั้งสามคนแหนะ "

       คิลหันไปมองต้นเสียงอันคุ้นหู ที่มายืนอยู่ข้างๆเขาตอนไหนไม่รู้

" อ่าวไรท์ ฟื้นแล้วหรอ "

" อย่าใช้คำว่าฟื้นครับ เกิดใหม่เหมาะกว่า ยัยมิกิเล่นซะร่างผมสลายไปหมด เลยใช้เวลาเกิดนานหน่อย " ไรท์พูดอย่างหัวเสีย

" เหมือนเกมส์เลยนะ "

" ถ้ามันเป็นเกมส์มันจะสนุกกว่านี้นะครับ แต่นี่ผมไม่สนุกเลยสักนิด ไอการที่ต้องมานั่งรอเกิดกับวิญญาณที่ไหนไม่รู้ในอัญมณีแห่งพันธสัญญาน่ะ "

" ถือเป็นประสบการณ์ที่ดีนะ " คิลพูดล้อเลียน

" ฮ่า ฮ่า  ผมก็หวังว่าจะไม่ตายอีกนะครับ " ไรท์หัวเราะ ก่อนจะเดินเข้าไปเปิดประตูบ้าน โดยมีคิลเดินตามมาติดๆ

" แด้~สาวๆออกมาต้องรับคนหล่อหน่อยเร็ว " ไรท์พูดพร้อมกับยิ้มหวาน

" ถุ๊ยยย หล่อตายล่ะ " รุ้งที่นั่งดูทีวีอยู่กลางบ้านหันมาตบมุกผู้มาเยือนไป 1 ดอก ก่อนจะหันไปดูทีวีต่อ

" ผมคิดว่าเธอไม่เหมือนคนเย็นชาเลยนะ ตอนแรกที่เจอผมคิดว่าเธอไม่ชอบคุยกับใครเท่าไหร่เลยนะ " คิลกระซิบถามไรท์

" อย่างยัยนี่อ่ะนะจะเย็นชา เพราะหน้าเธอให้หรอก แต่เอาจริงๆแล้วยัยนี่เป็นคนขี้เหงา แถมพูดมากอีก " ไรท์จงใจพูดเสียงดังออกแนวกัดเล็กน้อย

" ย่ะ ยังดีกว่านายละกัน จะไปไหนก็ไปลย เกะกะลูกตาจริงๆ "

" ขอบคุณ จะถือว่าเป็นคำชมแลวกัน "

       ไรท์พูดหยอกก่อนจะก้าวเข้าไปข้างในห้อง ลักษณะที่อยู่เป็นห้องกว้างๆ ภายในมีเฟอร์นิเจอร์และข้าวของครบเซ็ต มีห้องน้ำห้องครัวในตัว ทำให้คิลเริ่มเปลี่ยนความคิดความคิดแย่ๆเรื่องที่พักไปนิดนิง

       คิลหิ้วกระเป๋าสัมภาระเดินขึ้นชั้นสองอย่างช้าๆ และบังเอินไปพบมิกิที่กำลังเดินลงมาพอดี เธอพยักหน้าให้คิลเล็กน้อยก่อนจะชี้ไปข้างหลัง

" ห้องริมสุดว่างอยู่ ฉันนอนกับลิขิต ส่วนนายนอนกับไรท์ "

" คร้าบบบ~ว่าแต่ปาร์ตี้ชุนอนจะเริ่มเมื่อไหร่ " ไรท์ที่อยู่ข้างหลังคิลเสนอหน้าออกมาถาม

       คิลซึ่งพอจะรู้อยู่ว่าแห่งการณ์จะเป็นยังไง สังเกตง่ายๆจากสีหน้าไร้อารมณ์ของมิกิและเขารู้ดีว่าควรจะทำอะไร เขากลืนน้ำลายเฮื้อกใหญ่ก่อนจะเดินเลี่ยงมิกิที่ขวางหน้าเขาอยู่

ตู้มมม !!

       เสียงดังสนั่นลั่นไปทั่วบ้านจนคิลต้องแอบหันกลับไปมอง ภาพที่คิลเห็นคือมีรูขนาดใหญ่บนพื้นพร้อมกับเสียงเอะอะโวยวายของรุ้งที่อยู่ข้างล่าง

" ไรท์ แกกล้าดียังไงมาทำลายทีวีของฉัน กำลังถึงฉากสำคัญอยู่ด้วย "

โคร้มมม !!

       เสียงสนั่นดังขึ้นมาอีกพร้อมกับร่างของไรท์ที่พุ่งทะลุขึ้นมาจากชั้นแรกและปะทะกับประตูห้องริมสุดอย่างแรง

" ท่าทางผมจะถึงห้องก่อนคุณนะครับ " ไรท์พยายามเค้นเสียงพูดออกมาอย่างสะบักสะบอมพร้อมกับชูสองนิ้วให้เขา

" เฮ้ออ " ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจอีกจนได้

" นายนี่ไม่รู้จักเข็ดเลยนะ "

" จะถือว่าเป็นคำชมละกันนะครับ "

................................................................

เช้าวันต่อมา

       คิลและไรท์ออกมากินข้าวข้างนอก เพราะถึงแม้บ้านพักเขาจะมีห้องครัว แต่ในตู้เย็นหามีวัตถุดิบไม่ มิกิกับลิขิตจึงอาสาออกไปซื้อข้าวของมาตุน ส่วนรุ้งก็เอาแต่ดูทีวีไม่ลุกไปไหน สุดท้ายก็เลยกันอยู่แค่ 2 หน่อที่มากินข้าวในโรงอาหารพลางพูดคุยกับเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ

 " โรงเรียนแห่งนี้ถึงแม้จะถูกสร้างมาเพื่อให้คนมีพลังพิเศษเหนือธรรมชาติมาเรียน แต่ระบบโรงเรียนก็ไม่ต่างกับโรงเรียนธรรมดา ยังมีพวกนักเรียนที่ทะเยอทะยานที่จะเป็นที่หนึ่งและแน่นอน นักเรียนประเภทนี้ไม่ได้มีแค่คนหรือสองคน พวกมันรวมกลุ่มกันและพยายามโค่นผู้ที่เก่งกว่า แต่อย่างไรก็ดีความคิดพวกมันก็ใช่ว่าจะตรงกัน จึงทำให้เกิดการปะทะกันขึ้นบ่อยๆ "

" นายนี่รู้เยอะจังนะ " คิลที่กำลังกินลูกชิ้นเอ่ยปากชม

" แน่นอน "


ตุบ ตุบ ตุบ !!

       ห่างไปไม่มากมีชายคนหนึ่งกำลังเดินเล่นอยู่อย่างไม่รีบร้อน จุดมุ่งหมายที่เขาจะไปก็คือโรงอาหารที่คิลและไรท์กำลังนั่งกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย

" พวกเธอดูสิ ใช่เขาหรือเปล่า " นักเรียนหญิงคนหนึ่งพูดกับเพื่อนพร้อมกับชี้มาทางเขา จนเพื่อนคนอื่นหันมองตาม

" ต้องใช่แน่ๆฉันจำผมสีเงินเขาได้ พกดาบคาตานะด้วยเห็นมั้ย "

" จริงหรอ เท่สมคำร่ำลือจริงๆ ชักจะชอบเข้าแล้วสิ "

" ได้ข่าวว่าเก่งสุดๆด้วยแหละ "

       เขาได้ยินเสียงซุบซิบกันก็ไม่ได้ว่าอะไร และหันไปยิ้มให้ตามมารยาท เขาเดินเล่นไปได้สักพัก แต่ทันใดนั้นเองจู่ๆก็มีกลุ่มนักเรียนชายมาล้อมเขาไว้

" มีธุระอะไร "

" ไม่มีอะไรหรอกครับรุ่นพี่ แต่วันนี้ช่วยตายได้มั้ยครับ เพื่อความยิ่งใหญ่ของกลุ่มพวกผม "

       คนที่น่าจะเป็นหัวหน้าก้าวออกมาพูด พร้องกระชับดาบสีทมิฬเล่มใหญ่ไว้บนบ่า มันยกมือขึ้นเป็นสัญญาณพร้อมโจมตี

" ฆ่ามัน ! เข้าโจมตีพร้อมกันทุกด้าน "

" เฮ้ !! "

เคร้งงง !!

       อาวุธมีคมทั้งหลายแหล่พร้อมใจกันพุ่งหาเป้าหมายคือชายคนนั้น แต่พวกมันถูกสกัดด้วยกำแพงที่มองไม่เห็น ราวกับมี
บาเรียปกคลุมรอบตัวเขา

" วันนี้ข้าไม่ว่างเล่นกับเด็กซะด้วย ช่วยรีบๆตายหน่อยละกัน "

ชี้งงง!

        เขาพูดจบก็มีเสียงปริศนาดังขึ้นเบาๆพร้อมกับร่างผู้เคราะห์ร้ายกลายเป็นชิ้นๆลงไปกองกับพื้น สายเลือดจากผู้เคราะห์ร้าย
กระฉูดย้อมพื้นที่บริเวณนั้นให้กลายเป็นสีแดงฉาน

" บ..บ้าชัดๆ ไอปีศาจ " หัวหน้ามันที่รอดชีวิตอยู่เห็นสภาพลูกน้องมันก็ถึงกับหมดแรงยืน มันทรุดตัวลงนั่งลงกับพื้นและพยายามถอยหนีด้วยความหวาดกลัว

" น่าสมเพช สุซาคุฝากด้วยนะ "

" เอ๋.. " หัวหน้ามันยังไม่ทันได้พูดอะไร จู่ๆก็มาอะไรสักอย่างพุ่งผ่านคอของมัน

ฉับบบ !!

       หัวของมันถูกแยกเป็นอิสระออกจากร่างและตกลงไปกลิ้งกับพื้นอย่างน่าสยดสยอง ชายคนนั้นเดินจากไปพร้อมกับทิ้งศีรษะของหัวหน้าพวกมันไว้บนพื้นอย่างไม่แยแส

" ยังโหดเหมือนเดิมเลยนะครับ คุณเคียวจิโร่ " เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นมาข้างๆเขา

" นายก็ปวกเปียกในหน้าที่เหมือนเดิมเลยนะ รุ่นพี่นายโดนรังแกไม่คิดจะช่วยเหลือกันเลยไง "

" ก็แหม๋ ผมเข้าไปก็เกะกะเปล่าๆนี่ครับ ว่าแต่รุ่นพี่มาทำอะไรที่ตึกพวกปี 4 หรอ " 

       เคียวจิโร่ไม่ตอบเขาเดินไปเรื่อยโดยมีชายคนนั้นตามมาอย่าง งงๆ  และเขาก็หยุดลงที่โต๊ะของคิลกับไรท์

" มาหาคนๆนิง "

" หืม ? "

        ไรท์ที่ตั้งหน้าตั้งตากินอยู่หาได้สนใจไม่ ส่วนคิลก็เงยหน้ามองผู้มาเยือนทั้งสองอย่าง งงๆ ชายผมเงินเดินตรงมาทางเขาและตบใหล่เบาๆเป็นการทักทาย ก่อนจะพูดกับเขาอย่างอารมณ์ดี

" ว่าไงน้องเขย !! "

พร้วดดด !!!

       คิลที่กำลังซดเกี๋ยวเตี๋ยวถึงกับพ่นเส้นออกมาอย่างแรงจนเลอะเต็มโต๊ะที่นั่งอยู่ ส่วนไรท์ก็เงยหน้าจากจานข้าวมาฟังด้วยความสนใจ

" หะ ตะกี้ว่าไงนะ " คิล \\(0[]0)//

" โอ้ " ไรท์ (=w= )


************************************************

โอ้ ><