โรงเรียนผึกทักษะผู้ใช้เทพอลเวง

ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ 24 งานเลี้ยงเต้นรำ

ในคืนงานเลี้ยงเต้นรำ

ภายในจัตุรัสชั้นสองของปราสาทขนาดใหญ่ซึ่งสามารถบรรจุคนได้มากถึงสามร้อยคน ส่วนหนึ่งมีโต๊ะอาหารมากมายซึ่งถูกปูทับไปด้วยผ้ารองสีขาวตามด้วยถ้วยจานช้อนซ่อมอย่างละคู่ ผนังรอบๆถูกประดับไปด้วยรูปวาดกรอบทองต่างๆกันไป แสงจากโคมไฟติดเพดานจำนวนมากทำให้มองเห็นภายในได้อย่างชัดเจน ภายนอกมีระเบียงไว้ชมวิวสำหรับบุคคลที่ไม่ชอบความวุ่นวาย ทั้งหมดนี้ถูกประดับอย่างหรูหราเพื่อต้อนรับบุคคลสำคัญหลากหลายตัวเมืองซึ่งจะมาในงานนี้โดยเฉพาะ

ภายนอกปราสาทมีทหารองครักษ์จำนวนหนึ่งคอยยืนตอนรับแขกคนสำคัญที่จะมาในเร็วๆนี้ นี่ก็เหลืออีกเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้นสำหรับการเตรียมตัว บรรดาสาวใช้ต่างก็พากันวิ่งวุ่นอยู่กับการจัดเตรียมอาหาร ขนปัง เครื่องดื่มน้ำชากาแฟไปทั่ววัง เคมิสเป็นแขกของปราสาทจึงไม่ได้ทำอะไร เขาจึงเดินเล่นผ่านสนามหญ้าของปราสาทยามค่ำคืนพร้อมกับชมแสงจันทร์ไปเรื่อยๆ ส่วนพวกรุ่ง ลิขิต มิกิถูกเชิญมาเพื่อช่วยเจ้าหญิงจัสมินแต่งตัวอยู่แล้วต่างก็พากันช่วยเลือกชุด แต่งหน้า ทำผมอย่างตั้งใจ

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงก่อนงานจะเริ่มแขกคนแรกก็เดินทางมาถึง รถม้าสองคันวิ่งตรงมาจอดหน้าประตูกำแพงปราสาทอย่างเงียบเชียบ รอบๆมีทหารขี่ม้ารักษาการณ์ประมาณสี่ห้าคนซึ่งมองแวบเดียวก็รู้ว่ามีฝีมือมากมายขนาดไหน เมอลินที่เป็นหัวหน้าองครักษ์เห็นแขกคนแรกก็โค้งคำนับผู้มาเยือนอย่างสุภาพ

‘’ ยินดีต้อนรับครับ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านมาร่วมงาน ‘’

บุคคลที่อยู่ในรถม้าก้าวขาลงมาอย่างช้าๆพร้อมกับผู้หญิงวัยกลางคน ชายคนนั้นมีริ้วรอยบนใบหน้าเล็กน้อย รอยยิ้มอ่อนโยนกับผมหงอกแซมดำดูท่าทางเป็นคนใจดีผู้ผ่านโลกมาพอสมควร เขาตบไหล่เมอลินเบาๆก่อนจะพูด

‘’ ไม่เป็นไรหรอกก็พวกเราเป็นมิตรกันมานานนี่ ‘’ พูดจบเขาก็พาผู้หญิงอายุไล่เลี่ยงกันเดินเข้าประตูปราสาทไป

เมื่ออีกฝ่ายเดินไปสุดสายสายแล้วเมอลินจึงหันมาพูดกับทหารที่อยู่กับรถม้า

‘’ ส่วนพวกนายสามารถเข้าไปพักอีกด้านของปราสาทได้ พวกผมจัดอาหารคาวหวานรวมถึงเครื่องดื่มไว้ต้อนรับแล้ว ‘’

‘’ ขอบใจมาก ‘’ เหล่าทหารที่เหลือตอบก่อนจะเดินผ่านเขาเข้าประตูไปอีกทาง แต่มีทหารคนหนึ่งเดินมาหยุดตรงข้างหน้าแบบไม่พูดไม่จา วูบบบ!! เสียงดาบสลับคมพุ่งแหวกอากาศฟันลงมาที่ศีรษะของเขาอย่างรวดเร็วจนมองไม่ทัน เมอลินทราบเจตนาอีกฝ่ายจึงกระชับดาบประกายสีเงินเงาวับในมือขึ้นรับอย่างทันถ้วนที

เช้งงง!! เสียงดาบปะทะกันดังพอสมควร สงผลให้ทหารองครักษ์คนอื่นที่อยู่บริเวณไม่ห่างพุ่งกันมาโอบล้อมทหารคนนั้น เช้งๆๆๆ เสียงดาบชักออกจากฝักอย่างต่อเนื่องพร้อมกับบรรยากาศเริ่มตึงเครียด

‘’ พวกนายไม่ต้องกังวล พอดีฉันทักทายเพื่อนเก่าเฉยๆ ‘’ เสียงหวานๆดังออกมาภายใต้หน้ากากเหล็กของทหารรักษาการณ์ก่อนจะเก็บดาบเข้าฝัก เมอลินยิ้มเล็กน้อยก่อนจะลดดาบลง

‘’ ไม่เปลี่ยนไปเลยนะคุณหนู ‘’

‘’ ฉันไม่ใช่คุณหนู เลิกเรียกแบบนี้สักที ‘’ หญิงสาวภายใต้ชุดทหารพูดออกมาอย่างหัวเสีย

‘’ อ่าครับ คุณพ่อคุณแม่เธอเข้างานไปแล้วนะ ไม่ตามไปหรอ ‘’

‘’ ไม่เอา ข้างในมันน่าอึดอัดจะตาย ฉันขอเดินเล่นก่อนค่อยเข้าละกัน ‘’ เธอพูดก่อนจะเดินจากไปด้วยความว่องไว

เมอลินกุมขมับตัวเองเบาๆ ‘’ งานนี้ขอให้จบสวยๆทีเถอะ อย่างให้มีเรื่องน่าปวดหัวเลย ‘’ เขาบ่นพร้อมกับสั่งทหารองครักษ์คนอื่นให้กลับไปเฝ้าที่จุดประจำของตนเอง เวลาผ่านไปอีกไม่ถึงห้านาทีรถม้าอีกขบวนก็ตามมาติดๆ เมอลินขวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะโค้งคำนับอีกฝ่าย

‘’ ยินดีต้อนรับสู่ปราสาทครับ ไม่นึกว่าพ่อค้าอย่างท่านสนใจงานเลี้ยงเล็กๆแบบนี้ด้วย ‘’

ชายอ้วนเตี้ยเดินอุ้ยอ้ายลงมาจากรถม้าอย่างกะฉับกระเฉง ผมบนศีรษะล้าน เขาใส่สร้อยทองและแหวนเพรชเต็มตัวตามปกติของผู้มั่งคั่งในทรัพย์สินเงินทอง

‘’ อั๊วะสนใจเสื้อผ้าของพวกฝั่งตะวันออกน่ะ อย่างจะยลโฉมสักครั้ง ‘’

‘’ ครับ เชิญด้านในได้เลย ‘’ เขาผายมือเล็กน้อยก่อนจะหันไปต้อนรับเหล่าบรรดาแขกที่เดินทางมาอย่างต่อเนื่องเพราะในเวลาอีกไม่นานก็จะได้เวลาเริ่มงานเลี้ยงแล้ว

ทางจุดอีกด้านของปราสาทซึ่งเป็นที่พักของทหารในเมืองอื่น พวกเขาแบ่งโซนเอาไว้สำหรับเขตของตัวเองโดยเฉพาะ อาจจะมีปากเสียงกันเล็กน้อยเพราะพื้นที่จุคนไม่มีเพียงพอแต่ก็ฝ่านไปได้ด้วยดี แสงไฟจากดวงจันทร์สว่างพอที่จะทำให้มองเห็นพื้นที่รอบๆได้โดยมิต้องจุดคบเพลิงหรือตะเกียง

ห่างออกไปไม่มากจะมีโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ซึ่งเต็มไปด้วยเนื้อหมูเนื้อไก่หรือชนิดอื่นๆมากมาย เมนูอาหารนับไม่ถ้วนถูกวางไว้รองรับทหารที่มาเยี่ยมเยียน ข้างๆโต๊ะอาหารจะมีถังไม้ใส่เครื่องดื่มประเภทต่างๆโดยมีสาวใช้ในปราสาทมาบริการอย่างใกล้ชิด

หญิงสาวในชุดทหารรักษาการณ์นั่งมองทหารคนอื่นนั่งกินเนื้ออย่างเอร็ดอร่อยก่อนจะถอนหายใจเบาๆเพราะความด้วยนิสัยไม่ชอบความวุ่นวายทำให้เธอเลือกที่จะหลีกเลี่ยงการเข้าร่วมในงานเลี้ยงกับพ่อแม่ของเธอ พอเธอหนีมาอยู่กับพวกทหารในตอนแรกก็ไม่มีอะไรแต่ตอนหลังทหารจากเมืองอื่นเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยหน่าย

‘’ เบื่อหรอครับคุณหนู ‘’ ทหารคนหนึ่งพูดพร้อมกับเคี้ยวเนื้อวัวในปาก

‘’ มันน่าอึดอัดน่ะ ฉันขอไปเดินเล่นดีกว่า ‘’

‘’ ให้ผมไปด้วยมั้ย ‘’

‘’ ไม่ต้อง ฉันเดินคนเดียวได้ ‘’ พูดจบเธอก็โยนหมวกเหล็กทิ้งไปกลิ้งกับพื้นก่อนจะเดินออกมาอย่างรวดเร็วโดยไม่รอฟังคำพูดออกอีกฝ่าย

หญิงสาวในคราบทหารรักษาการณ์เดินเตร่ลัดเลาะไปตามสวนดอกไม้จนมาหยุดที่น้ำพุหินอ่อนสีขาวขุ่น มีสามชั้นขนาดจะเรียงตามลำดับใหญ่ไปหาเล็ก ชั้นบนสุดรูปปั่นกามเทพแพลงศรอยู่ทั้งสองข้าง ส่วนใจกลางจะมีในน้ำพุพุ่งออกมาตลอดเวลา

เธอมองเหม่ออยู่พักหนึ่งก่อนจะรีบหลบไปแอบที่หลังพุ่งไม้เพราะมีคนเดินผ่านมาพอดี ภาพที่เห็นเป็นชายผมสีแดงเพลิงหน้าตาคมเข้มใส่ชุดรัดกุมสีดำเดินตรงมาที่น้ำพุ เขาชักดาบคาตานะสีเงินที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมาชูอย่างช้าๆก่อนจะจ้องมองมันอย่างชื่นชม จากนั้นเขาก็สะบัดข้อมือเล็กน้อยฟันออกไปข้างหน้า เพี้ยวว!! แรงลมสีขาวพุ่งออกไปเป็นเส้นตรงก่อนจะไปตัดต้นไม้ในสวนนับสิบต้น

ฉับบบ!! โคร้มม!!! ‘’ ซวยแล้ว พลังยังไม่เสถียนนี่หว่า ‘’ เขาพูดอย่างตื่นตระหนกพร้อมกับทิ้งดาบคาตานะวิ่งไปสำรวจความเสียหายอย่างรวดเร็ว หญิงสาวที่ซุ่มแอบมองอยู่อ้าปากค้างอย่างตกตะลึงก่อนจะรีบตั้งสติย่องมาหยิบคาตานะมาดูอย่างสนใจ เพราะเนื่องจากดาบคาตานะเป็นอาวุธที่หาไม่ได้ในทวีปฝั่งตะวันตกด้วยความเบาความบางเธอจึงรู้สึกชอบมันเป็นพิเศษ

‘’ นั่นดาบของผมนะ วางมันลงเดี๋ยวนี้ ‘’

เสียงของชายคนนั้นดังมาจากข้างหลังทำให้หญิงสาวสะดุ้ง

‘’ จ..ใจเย็นๆสิ คือฉันแค่ชอบดาบของนายน่ะ ขายต่อได้เปล่า ‘’

‘’ ไม่ครับ ผมขอคืนด้วย ‘’ เขาปฏิเสธ

‘’ งั้นฉันไม่ให้ แบร่ ‘’ พูดจบเธอก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆก่อนจะพุ่งไปดังข้างหน้าเธอในพริบตา ทำให้ใบหน้าของเธอกระแทกเข้าที่หาอกของชายหนุ่มเบาๆ

‘’ เธอหนีผมไม่ได้หรอก เอาคืนมาซะโดยดี ‘’ เขาพูด

หญิงสาวกรอกตาไปมาก่อนจะพูด ‘’ งั้นฉันขอยืมคืนหนึ่ง พรุ่งนี้คืน โอเคนะ ‘’

‘’ ทำไมผมต้องทำตามที่เธอพูด ‘’

‘’ เพื่อแลกกับการไม่บอกใครเรื่องที่นายทำลายสวนในปราสาทไง ‘’

‘’ เธอเห็นด้วยหรอ ‘’

‘’ เห็นตั้งแต่ต้นจนจบ ‘’

ชายหนุ่มทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

‘’ ก็ได้ ‘’

ถัดมาที่ห้องของคิล เขาลืมตาตื่นมาได้สักพักแล้วก็พบข้อความจากพวกลิขิตเกี่ยวกับเรื่องงานเลี้ยงเต้นรำ พร้อมกับอาหารชุดหนึ่ง หลังจากกินอาหารเสร็จเขาก็ปิดขี้เกียจช้าๆก่อนจะเดินไปส่องกระจก ภาพสะท้อนของชายผมเขียวหัวยุ่งเหยิงทำให้เขาต้องใช้มือเสยผมเบาๆให้เข้าทรงก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า เขาเลือกเสื้อกล้ามสีดำตัวใหญ่ตามด้วยชุดสีเขียวแก่ขึ้นมาสวมก่อนจะก้าวขาเดินออกจากห้อง เพราะขืนอยู่ไปก็ไม่มีอะไรทำเปล่าๆ

เนื่องจากเป็นงานเลี้ยงของบุคคลสำคัญเขาจึงเลือกที่จะไม่พกดาบคาตานะมาด้วย กลับเลือกใช้มีดสั้นเมื่อตอนที่ได้มาคราวก่อนแทน เขาเดินไปตามทางที่ทอดยาวไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดมุ่งหมายก่อนจะหยุดที่ห้องโถชั้นล่างสุดของปราสาทเพราะสังเกตการมาที่ผิดปกติของคนกลุ่มหนึ่ง พวกมันซุกซ่อนไปตามส่วนต่างๆอย่างมิดชิดราวกับรออะไรบางอย่าง คิลเห็นว่าไม่เรื่องของตัวเองจึงปล่อยเลยตามเลย

แต่เมื่อเขาเดินออกไปได้สองก้าวก็หยุดชะงักเพราะมีวัตถุแหลมคมผิวเย็นเฉียบพุ่งมาโจมตีที่ท้ายทอย ฟิ้ววว!! เขาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะเบี่ยงตัวหลบอย่างง่ายดาย ฉึ้ก! วัตถุปลายแหลมปักผนังตรงหน้าเขาเบาๆก่อนจะมีเสียงชายคนหนึ่งดังมาจากข้างหลัง

‘’ ยอดเยี่ยม นอกจากจะรู้การมีอยู่ของผมแถมยังสามารถหลบมีดสั้นได้อีก ‘’

‘’ พวกแกมีอะไรกับฉัน ‘’ เขาถามเสียงเรียบ

‘’ พวก! ‘’ มันพูดทวนเบาๆก่อนจะยิ้มออกมา ‘’ รู้หมดแล้วสินะ ว่าพวกผมมากันกี่คน ‘’

‘’ ใช่ ถ้าพวกนายจะมาป่วนงานเลี้ยง บอกเลยยาก ‘’ คิลตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ

‘’ ใครบอกว่าจะมาป่วน ‘’ มันยิ้มเหี้ยมออกมาอย่างเห็นได้ชัด ‘’ ผมมาทวนของคืนต่างหาก ‘’

คิลขมวดคิ้ว ‘’ มีคนในนี้มาขโมยของนายหรอ ‘’

‘’ ไม่เชิงน่ะ ความจริงมันไม่ใช่ของผมแต่เป็นของพี่ชายผมต่างหาก ‘’

‘’ ที่แกบอกฉันมาหมดนี่จะดีหรอ ‘’

‘’ ดีสิ อีกเดี๋ยวนายก็จะตายละ ‘’ มันตอบพร้อมกับสะบัดมีดสั้นสองสามเล่มพุ่งใส่อีกฝ่ายทันที คิลเอี่ยวตัวหลบไปมาอย่างง่ายดายก่อนจะถีบหนีออกไปอีกฝั่งอย่างรวดเร็ว

‘’ ฉันขี้เกียจเล่นกับนายอ่ะ บ๊ายบายละกัน ‘’ พูดจบเขาก็วิ่งไปอีกฝั่งทันที

‘’ กรอดด! ‘’ มันกัดฟัน

‘’ ใจเย็นๆพวกเราไม่ได้มาชวนตีกับใครสักหน่อย รีบทำภารกิจให้เสร็จดีกว่า ‘’ เสียงของชายที่อยู่หลังเสาพูด

‘’ เข้าใจแล้วน่า ‘’ ชายคนนั้นพูดอย่างหัวเสียก่อนจะเครื่องร่างหายไป

ส่วนคิลที่ปลีกตัวออกมาจากความวุ่นวายได้ก็รู้สึกหมันไส้คนกลุ่มนั้นเล็กน้อยก่อนจะหาวิธีแกล้ง ปกติเขาเป็นคนเฉยๆใครว่าไงก็ว่างั้นแต่ลึกๆยังมีนิสัยร้ายๆไม่ยอมใครอยู่ เมื่อเขาถูกรบกวนก็ต้องเอาคืนเสียหน่อย เขาใช้เวลาคิดอยู่นานก็ยังหาแผนดีๆไม่ได้จึงปล่อยไปก่อนแล้วหาโอกาสทีหลัง

‘’ อ่าว คุณคิลฟื้นแล้วหรอคะ ‘’ เสียงหญิงสาวดังขึ้นมาจากด้านหลังทำให้เขาต้องหันไปมองอย่างสงสัย ภาพที่เห็นคือหญิงสาวอายุไม่มากหน้าตาน่ารัก ผิวขาวดุจน้ำนม ร่างอ้อนแอ้นของเธออยู่ในชุดกระโปรงแขนสั้นสีขาวอ่อนยาวถึงพื้นดูสวยงาม

‘’ อ้าปากค้างเลยน่ะสิ เป็นไงฝีมือฉัน ‘’ ลิขิตที่เดินตามหญิงสาวอยู่ไม่ห่างพูด

‘’ เพราะเขาดูดีแล้วหรอก ใส่ชุดอะไรก็สวยต่อให้ลิงภูเขาอย่างเธอมาแต่งตัวเละๆให้ก็สวย ‘’ คิลตอบโดยไม่ละสายตาไปจากผู้หญิงคนนั้น

‘’ เชอะ จะยังไงก็ช่าง นายขวางทางพวกฉัน หลีกไปซะ  ‘’

‘’ ให้เพื่อนคุณลิขิตมาร่วมงานด้วยดีกว่าค่ะ อยู่กันเยอะๆคงจะสนุกดี ‘’ หญิงสาวในชุดกระโปรงพูด

‘’ แต่.. ‘’ ลิขิตกำลังจะแย้ง คิลก็รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อน

‘’ คงไม่รบกวนนะครับ งั้นผมขอไปด้วยละกัน ‘’

‘’ รบกวนมากเลยย่ะ ‘’

ลิขิตบ่นอุบอิบคนเดียวก่อนจะเดินนำไปห้องจัดงานเลี้ยงอย่างเงียบๆ เธอใช้เวลาไม่นานก็มาถึงห้องจัดงานเลี้ยงแต่เธอกลับพบบางอย่างที่ทำให้เธอต้องตกตะลึง

*********************************************************************************************************

ช่วงนี้รู้สึกปวดหัวตุบๆ ขออภัยเรื่องคำผิดคับ (- -)(_ _)(- -)