โรงเรียนผึกทักษะผู้ใช้เทพอลเวง

ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 12 สะพรึง

      10 วันต่อมา 

       คิลใช้ดาบคาตานะเข้าต่อสู้กับหุ่นนักดาบจนชำนาญ เขาสามารถใช้ดาบได้ราวกลับส่วนหนึ่งของร่างกายแต่ทว่าความยากในการต่อสู้กับหุ่นก็ยากขึ้นเช่นกันราวกลับว่ามันสามารถพัฒนาฝีมือให้เหนือเขาเสมอแต่เหนือกว่าไม่มาก คิลจึงต้องใช้ความพยายามในการต่อสู้ในแต่ครั้งจนเลือดแทบตากระเด็นซึ่งในที่สุดเขาก็ปราบหุ่นนับดาบตัวสุดท้ายสำเร็จ

'' ไหนล่ะทางออก '' คิลพึมพำออกมมาในขณะที่กวาดสายตาไปรอบๆ เขาเดินสำรวจพร้อมกับใช้มือคลำหาทางไปพลางเพราะคาดว่าอาจจะมีสวิซต์สำหรับเปิดทางก็ได้

       ระหว่างที่เขากำลังหาทางออกจู่ๆก็มีอะไรบางอย่างพุ่งมาหาเขาอย่างรวดเร็ว ซึ่งคิลก็ยกดาบคาตานะรับตามสัญชาติญาณทันที 

เคร้งงงง!! เสียงปะทะดังแสบหูคิลถอยหลังออกมาเพื่อลดแรงปะทะ ก่อนจะปรากฏชายคนหนึ่งผู้มาสีหน้าและสาตาเย็นชา มันไม่สวมเสื้อท่อนบนเพื่ออวดให้เห็นกล้ามเนื้อที่ดูสมสวน แขนทั้งสองข้างถูกพันด้วยผ้าขาวเก่าๆ การที่มันไม่พกอาวุธทำให้คิลเดาได้ไม่ยากว่าบุรุษผู้นี้ชำนาจการต่อสู้มือเปล่า

'' หุ่นนักสู้มือเปล่า ไม่ใช้อาวุธแบบนี้ก็สู้ง่ายขึ้นสิ..เอ๊ะ '' คิลพูดไม่ทันจบ เขาก็ต้องชะงักเพราะดาบคาตานะคู่ใจในมือเขาเกิดรอยร้าวจนเกือบจะหัก ที่ผ่านมาเขาใช้ดาบเล่มนี้ต่อสู้กับหุ่นนักดาบมากมายไม่ว่าจะปะทะรุนแรงขนาดไหนอย่างมากก็แค่เกิดรอยปิ่นเล็กน้อย แน่นอนว่าการปะทะครั้งนี้ออกแนวบังคับให้เขาต้องใช้มือเปล่าสู้

       คิลโยนดาบคาตานะทิ้งอย่างเสียดายก่อนจะพุ่งไปปะทะกับหุ่นนักสู้มือเปล่าทันที เฟี้ยวววว !! หมัดแรกของคิลถูกปล่อยไปอย่างรวดเร็วเล็งไปที่ใบหน้าของอีกผ่าย แต่มันเอียงตัวหลบอย่างชำนาญก่อนจะฟันศอกสวนไปที่ปลายคิ้วเทันที

ผั๊วะ !! คิลผงะถอยหลังเล็กน้อยปลายคิ้วขวาแตกออกเผยให้เห็นเลือดจำนวนมากใหลกระฉูดลงมาปิดตาเขาแบบพอดิบพอดี การมองเห็นเพียงข้างเดียวทำให้เขาแยกแยะระยะห่างยากขึ้น ก่อนจะพลาดท่าโดนฟันศอกเข้าที่คิ้วอีกข้าง

'' บัดซับ!! '' คิลสถบคำออกมา บัดนี้ประสาทสัมผัสแสนสำคัญอย่างการมองเห็นเขาได้ถูกปิดตายไปเรียบร้อย เขาพยายามตั้งรับหุ่นนักสู้ที่เคลื่อนตัววกไปวนมารอบตัวเขาพร้อมกับโจมตีสลับไปมาเพื่อหลอกล่อให้เขาเสียสมาธิ ระหว่างนั้นคิลพยายามรีดเร้นประสาทสำผัสให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อทดแทนประสาทมองเห็นทีหายไป

''ถึงจะมองไม่เห็นการโจมตี แต่เราสามารถระบุมันผ่านจิตสังหารได้ ' เมื่อคิดได้เช่นเขาก็ค่อยๆปรับตัวในการต่อสู้ โดยให้ประสาทสสัมผัสและจิตนาการถึงรูปร่าง การโจมตีแทน 

       การที่เขาสู้กับหุ่นนักดาบแบบเข้าแลกชีวิตจำนวนมากทำให้ประสาทสัมผัสเขาดีขึ้นแบบไม่น่าเชื่อ ทำให้การต่อสู้ในสภาพหลับตาและการจินตนาการภาพคู่ต่อสู้เป็นไปได้ง่ายขึ้น เมื่อหุ่นนักสู้เห็นว่าสภาพตนเองเป็นต่ออีกผ่าย มันจึงรีบปิดฉากการต่อสู้ทันที คิลสัมผัสได้ถึงทีเสียงฟาดเท้าแหวกอากาศดังใกล้เข้ามาที่ต้นคอ เขาจึงยกแขนซ้ายเข้าป้องกันอย่างรวดเร็ว

เปรี้ยงงง !! เสียงก้องดังสนันหวั่นไหว พริบตาที่ตั้งรับคิลจับขาหุ่นนักสู้ที่โจมตีเข้ามาพร้อมกับเตะตัดขาอีกข้างที่ค้ำยันยืนของอีกผ่าย แต่มันใช้ขาข้างที่เหลือกระโดดหลบและถีบเข้าที่อกเขาทันที ซึ่งคิลสัมผัสถึงการโจมตีเข้ามาได้เขาจึงปล่อยขาหุ่นนักสู้และกระโดดออก ส่วนหุ่นนักสู้ก็พลิกตัวตีลังกาลงพื้นอย่างสวยงาม

       ทั้งสองหยุดนิ่งเพียงชั่วครู่ก่อนจะโผเข้าปะทะกันอีกครั้ง !!

..............................................................................................................................................

'' นานะ เธอห้ามไปไหนมาไหนคนเดียวโดยไม่บอกกล่าวอีกนะ '' เสียงมิ้นตวาดใส่หญิงสาวที่นั่งจ๋อยข้างหน้าอย่างเงียบๆ  หมิงที่นั่งมองอยู่ห่างๆเกิดสงสัย เธอจึงเดินเข้ามาถาม

'' เกิดอะไรขึ้นหรอ '' 

มิ้นถอนหายใจก่อนจะชี้ไปที่ชินกับยุ้ย ทั้งสองอยู่ในสภาพอ่วมราวกับผ้าขี้ริ้ว '' เมื่อ 10 วันที่แล้วนานะบอกจะไปหาไรท์ ทั้งๆที่เจ้านั้นเป็นตัวโครตอันตราย '' 

'' แต่นานะไม่เห็นเป็นอะไรนี่ แถมไรท์ก็ไม่ใช่คนเลวร้ายด้วยฉันเคยไปกินข้าว...เอ่อ หมายเคยเจอกันระหว่างไปกินข้าวน่ะ '' หมิงแย้ง

'' เธอไม่เป็นไรแต่ฉันเป็น '' ชินโอดครวนอย่างน่าสงสาน

'' ตอนนั้นเธอไปคนเดียวน่ะ พวกฉันก็ตามหาซะให้วุ่นเลย ชินจึงคิิดว่าพวกไรท์จับตัวนานะไป '' ยุ้ยตอบพร้อมกับปัดเศษดินที่ติดมากับเสื้อผ้าตัวโปรด

หมิิงได้ฟังจึงสรุปความได้อย่างรวดเร็ว '' แสดงว่าพวกเธอบุกไปหาเรื่องพวกไรท์ ทั้งๆที่พวกนั้นอยู่คาส SSพิเศษเกือบทุกคนอ่ะนะ !? ''

ทั้งสามตอบพร้อมกัน '' ใช่!! ''

      ส่วนนานะอาศัยจังหวะที่ทั้งสี่คุยกันแอบหนีออกมา เธอกระโดดไต่ไปตามยอดไม้มุ่งตรงไปหาครูสมิงที่อยู่ตรงซุ้มฝึกพิเศษอย่างรวดเร็ว เป้าหมายจริงๆเธอไม่ได้อยู่ที่ครูฝึกหรอก แต่เป็นคนที่อยู่ในโปนแกรมการฝึกต่างหาก

'' มาแล้วรึ '' ครูสมิงที่นั่งจิบน้ำชาหันมาทักทายลูกศิษย์อย่างอารมณ์ดี

'' สวัสดีค่ะ วันนี้ครูมีเรื่องอะไรดีๆหรอคะ '' นานะถามเพราะวันนี้ครูแกดูอารมณ์ดีแปลกๆ

'' ไอ้หนุ่มที่เจ้าพามามันผ่านโปรแกรมนักดาบได้ใน 10 วันน่ะสิ ไม่เจอคนมีพรสวรรค์เช่นนี้มานานแล้ว '' ครูสมิงพูดกับเพ่งสายตามองไปที่ลูกแก้วที่ฉายภาพการต่อสู้ระหว่างคิลกับหุ่นนักสู้อยู่

'' ถ้าเป็นเช่นนั้นแสดงว่าเขาต้องออกจากที่นั่นได้ก่อน 30 วันใช่มั้ยคะ ? '' นานะถามอย่างตื่นเต้น

'' ฮ่าๆ ใครบอก เจ้าคนน่าหมันไส้นั่นถ้าไม่สอนให้รู้สำนึกซะบ้างมีหวังเสียชื่อครูสมิงหมด '' ครูสมิงหัวเราะลั่น ก่อนจะลุกขึ้นไปที่โรงฝึกต่างๆซึ่งมีนักเรียนจำนวนมากกว่าร้อยชีวิตรอฟังคำสั่งสอนจากเขา ส่วนนานะก็ได้แต่ถอนหายใจเพราะถึงคิลจะออกมาก่อนจะเปิดเทอมได้ก็คงโดนแกล้งก่อนจะปล่อยไปเรียนภาคบังคับแน่

       การเรียนของที่โรงเรียนฝึกทักษะเทพนี้แบ่งเป็น 3 ภาค คือภาคบังคับ(ฤดูร้อน-ฤดูใบไม้ผลิ) ภาคอิสระ(ใบไม้ร่วง) เป็นภาคที่เหล่านักเรียนระดับผู้บริหารเช่นประธานนักเรียน ประธานสารวัตรนักเรียน ประธานห้องพยาบาล ประธานห้องครัว ประธานห้องสมุด ฯลฯ มาจัดกิจกรรมต่างๆเพื่อเก็บแต้มซึ่งส่วนใหญ่จะเน้นหนักไปที่การต่อสู้เพื่อนจัดลำดับเสียมากกว่า สุดท้ายคือปิดเทอมคือนักเรียนสามารถพักผ่อนได้ตามอัชฌาสัยรวมไปถึงฝึกพิเศษกับครูฝึกนอกเวลา

      การที่คิลพลาดการเรียนภาคบังคับเกินที่กำหนดย่อมหมายความว่าเขาต้องโดนลงโทษจากอาจารย์เช่นการตัดคะแนน ดรอปเรียน ร้ายแรงถึงขั้นโดนไล่ออก

'' เอาเถอะ ยังไงเราก็มองคนไม่พลาดเขาแตกต่างกับทุกคนที่เราเคยเจอ '' นานะปลอบตัวเองก่อนจะกระโดดมุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วโดยมีมิ้นและยุ้ยไล่ตามมาติดๆ

'' อย่าหนีนะ !! ''

'' จ้างให้ก็ไม่หยุดหรอก แบร่ๆ '' นานะหันไปทำหน้าทะเล้นใส่สองสาว ก่อนจะวิ่งหายไปต่อหน้าต่อตา

'' จำไว้เลยนะ '' มิ้นตะโกนอย่างเคียดแค้น

......................................

'' เฮ้อ เหนือยแฮะ หุ่นนักสู้นี่หินเอาเรื่อง '' คิลบ่นอุบอิบ

       เขาใช้เวลาสักห์ดากว่าๆในการต่อสู้กับหุ่นนักสู้ ซึ่งกินเวลาและกินแรงค่อนค่างมาก แต่ทว่ามันไม่เสียเปล่า การต่อสู้ครั้งแรกทำให้เขาคิดที่จะเรียนรู้วิธีการต่อสู้แบบปิดตา ซึ่งช่วยเพิ่มพัฒนาประสาทสัมผัสให้คมกริบตลอดเวลา แน่นอนว่าต่อให้ใครคิดที่จะมาลอบโจมตีเขา บอกได้เลยว่าคิดผิด เพราะต่อให้เดินในที่มืดเขาก็พอที่จะแยกออกว่าควรไปทางไหน

เฟี้ยวววว !! เสียงวัตถุแหวกอากาศเบาดังเข้ามาทางใบหน้าเขา คิลจึงเอี้ยวตัวหลบด้วยความเคยชิน จึ้กกก!! เสียงวัตถุปักผนังถ่ำเบาๆ ที่แถมขวาของคิลมีแผลเลือดออกเล็กน้อย

' ไม่มีจิตสังหารแทรกมากับการโจมตี ' คิลลูบแผลตัวเองเบาๆ ก่อนจะกวาดสายตามองหาอีกผ่าย เมื่อเขาไม่พบจึงหลับอีกครั้งเพื่อสัมผัสหาการมีตัวตนของมัน

เฟี้ยวววว !! การโจมตีมาอีกระรอก 

'' ตรงนั้น '' คิลตะโกนลั่นก่อนจะพุ่งเข้าไปหาเป้าหมายด้วยความเร็วทั้งหมดที่มี พร้อมกับเหวี่ยงหมัดต่อยเข้าไปโดยไม่ลังเล

ตู้มมมม!! เสียงปะทะดังลั่น พร้อมกับร่างของหุ่นนักฆ่าร่วงไปกับพื้น

'' เจ้านี่เก่งเรื่องการซ่อนตัวและใช้อาวุธลับสินะ แต่อ่อนแอเป็นบ้า '' คิลปัดฝุ่นเบาๆก่อนจะเดินไปต่อพร้อมกับความหวังที่มีอยู่ในใจ ' คราวนี้สบายหน่อยละ ' 

หลายวันต่อมา

       หลังจากที่คิลผ่านการต่ออย่างยากลำบา่กในที่สุดเขาก็ใกล้จะทำสำเร็จ ตรงหน้าของเขามีประตูทางออกขนาดใหญ่ทำจากไม้ สภาพเก่าจนฝุ่นเกาะ แต่ไม่ร่องรอยปลวกแทะแสดงว่าไม้ชนิดที่เอามาทำต้องมีคุณภาพพอสมควร ด้านข้างประตูมีหุ่นตัวหนึ่งซึ่งเขาแยกไม่ออกว่าเป็นหุ่นอะไรถ้าเปรียบเทียบกับหุ่นนักดาบ หุ่นนักสู้ หุ่นนักฆ่า ทั้งหมดนี้้ที่เคยเผชิญมามันให้ความรู้สึกแตกต่างและดูแข็งแกร่งอย่างเทียบไม่ได้ หลังมันสะพายคาตานะสีเงิน แขนทั้งสองข้างมันมีเกราะมือสวมเอาไว้ มีดสั้นที่เหน็บไว้ที่ขาทั้งสองข้าง คิลเดาได้ไม่ยากเลยว่าหุ่นตัวนี้มีความสามารถเชิงดาบ หมัดมวยและการใช้อาวุธลับ!!

       คงจะภาพออกว่าความสามารถในการฟาดฟันอันสูงส่งสร้างความได้เปรียบเรื่องระยะ ถึงแม้จะเข้าประชิดตัวได้ก็คงโดนจับทุ่มอัดกับพื้นอยู่ดี บวกกับการปกปิดจิตสังหารอันยอดเยี่ยมทำให้ยากที่จะเดาว่ามันจะจู่โจมจากตรงไหน พูดได้เลยว่าความยากนั้นคือสูงสุด

       ทั้งสองมองหน้ากันชั่วครู่ คิลจึงตัดสินใจจู่โจมก่อน คิลพุ่งหมัดไปใบหน้าอีกผ่ายอย่างรวดเร็วซึ่งมันได้แต่มองเขาช้าๆก่อนจะปัดหมัดเขาออกอย่างสบายๆ เมื่อหมัดไม่ได้ผลคิลจึงหมุนตัวเตะตอกส้นไปที่ต้นคอของมัน แต่มันคว้าข้อเท้าเขาไว้ได้ คิลเห็นเข้าจึงใช้ขาอีกข้างกระโดดถีบหน้าอกของอีกผ่ายก่อนที่มันจะเปิดฉากโจมตีกลับ ซึ่งมันก็ไวพอสมควร มันปล่อยข้อเท้าของเขาก่อนจะกระโดดถอยหลังออกมา ส่วนคิลก็ตีลังกากลับหลังอย่างสวยงาม

       แต่ทว่าหุ่นผู้เฝ้าประตูมันไม่รอให้อีกผ่ายตั้งหลัก มันขว้างดาวกระจายใส่คิลอย่างต่อเนื่องซึ่งเขาก็พยายามเบี่ยงตัวหลบอย่างยากลำบากพร้อมกับหาวิธีการประชิดตัว เมื่อคิลเข้าใกล้หุ่นในระยะพอสมควรมันจึงหยุดปาดาวกระจาย แต่มันชักดาบคาตานะสีเงินฟันลงมาที่เขาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย 

ฉั๊วะ !! ดาบฟันลงมาตั้งแต่ไหปลาร้าซ้ายถึงชายโครงขวา ถึงแม้ว่าดาบจะฟันถากๆลึกแค่ผิวหนังแต่มันกลับเรียกเลือดของเขาได้อย่างดีเยี่ยม

'' โอ๊ย เจ้าบ้านี่ '' คิลกุ่มแผลทางยาวที่เต็มไปด้วยเลือด

       หุ่นผู้เฝ้าประตูมันไม่หยุดแค่นี้ มันรุกไล่โจมตีคิลไปเรื่อยๆซึ่งตอนนี้เขาก็เริ่มหมดแรงเพราะเสียเลือดไปมาก ลมหายใจเข้าออกเขาเริ่มถี่ขึ้น เหงื่อใหลท่วมกายจนเสื้อเปียกชุ่ม ความหวังที่จะออกไปได้เริ่มริบหรี่ แต่ว่าเมื่อทางออกอยู่แค่เอื้อมเขาจึงไม่ยอมแพ้

'' เข้ามาเลย เจ้าดินเหนียว '' คิลตะโกนท้าทาย

       หุ่นผู้เฝ้าประตูก็พุ่งเข้ามาตามคำเรียกร้องทันที มันฟันมาที่ลำตัวเขา หวังที่จะสร้างแผลอีกรอบ แต่คราวนี้เขาไม่คิดที่จะหลับ แถมยังเดินสวนเข้ามาอย่างรวดเร็ว

' ถ้าดาบได้ฟันในระยะของมันจะมีฟังทำลายสูง แต่ถ้าสั้นกว่าระยะล่ะ ' คิลคิดในใจก่อนจะเข้าประชิดหุ่นอย่างรวดเร็ว

เปรี้ยงงง !! เสียงปะทะดังขึ้นก่อนจะพบว่าหุ่นกระเด็นถอยหลังไปหลายเมตร ส่วนคิลมีแผลฟันถากๆที่หัวใหล่ เขาไม่คิดจะสนใจ ผลลัพธ์จากการเสี่ยงมีีผลน่าพอใจ

'' 1 หมัด '' คิลพูดเบาๆถึงเขาใกล้จะหมดแรง แต่ความหวังที่จะชนะปรากฎแล้ว

       เมื่อถูกโจมตีมันเริ่มระแวงขึ้นมันจึงเปลี่ยนรูปจากการฟันมาเป็นแทง แน่นอนว่าเป้าหมายต้องอยู่ที่ขั้วหัวใจของคู่ต่อสู้มันแน่นอน แต่ว่ามันหาทำให้คิลกลัวไม่ เขาใช้มือซ้ายจับที่ปลายดาบก่อนจะต่อยอีกผ่าย มันเห็นเขาจึงปล่อยดาบก่อนจะผงะถอยหลังออก คิลเห็นเข้าจึงเตะไปที่ข้อพับของหุ่นทำให้มันล้มลงไปนอนกับพื้น

       เมื่อโอกาสมาเขาจึงรีบคว้ามันทันที คิลใช้ดาบคาตานะสีเงินที่ยึดมาได้จ้วงแทงใส่เป้าหมายไม่ยั้งมือ

'' ตายๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆ ชนะแล้วโว้ย '' เมื่อหุ่นผู้เฝ้าประตูสลายก็ปรากฎกุญแจทองเหลืองที่อยู่ในตัวของมัน ซึ่งเดาได้ไม่ยากว่ากุญแจทองเหลืองใช้สำหรับอะไร

       คิลหยิบกุญแจทองเหลืองขึ้นมาอย่างช้าๆก่อนจะเดินมุ่งไปที่ประตูทันที

..........................................................................................

ปิ้่งป่องงงง !!

       เสียงระฆังดังลั่น เป็นสัญญาณถึงการเปิดเรียนวันแรก เหล่าบรรดานักเรียนต่างวิ่งไปเข้าแถวฟังคำจี้แจงจากคณะอาจารย์ให้วุ่น เพราะการเปิดเรียนวันแรกอาจารย์ประจำชั้นจะคอยชี้แจงหลักการปฏิบัติตน หลักสูตรเนื้อหารวมไปถึงกฎระเบียบต่างๆที่จะทำให้สอบผ่านชั้นปีไปได้โดยไม่ลำบาก

       ในบรรดากลุ่มนักเรียนที่วิ่งวุ่นอยู่มีเพียงกลุ่มเล็กกลุ่มหนึ่งที่ดูไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวกับการเปิดเรียนมากนัก กลุ่มนั้นก็คือนักเรียนคาส SSพิเศษนั่นเอง 

'' อา น่าเบื่อชมัด '' ดาร์ดบ่นออกมาสายตาเขากวาดมองไปรอบๆอย่างไม่เป็นมิตร ทำให้เหล่านักเรียนคาสอื่นๆต่างพากับหลบตาเขาอย่างหวาดกลัว

'' เป็นเรื่องธรรมดาน่ะครับ ผมคิดว่าปล่อยตัวไปตามสบายดีกว่า '' เรทที่นั่งอยู่ข้างๆดาร์ดพูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

'' โฮ่ นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้คู่ดูโอ ไอ้ดำไอ้แดงที่เอง '' ไวท์ที่เพิ่งเดินมาถึงพูดจากชวนหาเรื่องทันที ข้างกายเขามีคนที่ค่อนค่างหยิ่งทะนงติดตามมาด้วยคนหนึ่ง

ดาร์ดได้ยินเข้าก็ลุกขึ้นชี้หน้าไวท์อย่างกราดเกรี้ยว '' ฉันให้โอกาสพูดใหม่ หรือจะให้ฉันเลาะฟันหน้าแกมาประดับรองเท้าคู่นี้ดี ''

'' ถ้าทำได้ก็เข้ามา '' 

       ไวท์ยังคงยั่วโมโหต่อ สภาพโดยรอบเริ่มกดดันรุนแรง เสียงปะทะกันระหว่างดาร์ดกับไวท์มีพลังอำนาจรุนแรงขนาดทำให้อากาศระเบิดแตกตัวออกมา นักเรียนคาสต่ำที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันเป็นลมเพราะทนแรงกดดันไม่ไหว ความรู้สึกไม่ต่างอะไรกับโดนมีดกรีดหัวใจ บริเวณโดยรอบเริ่มมีการเอะอะโวยวายเพราะมีคนเป็นลมกันเป็นแถวๆ

'' เฮ้ พวกคาส A ช่วยมาทางนี้หน่อยมีคนเป็นลม '' เสียงชายคนหนึ่งตะโกนเรียกความช่วยเหลือ

'' เฮ้อ พวกนี้เอาอีกแล้ว '' ไรท์ มิกิ รุ้ง ต้า และลิขิตที่นั่งอยู่ก่อนหน้านี้ก็ได้แต่ส่ายหน้าเพื่อนร่วมชั้นของตนเอง ดูเหมือนพวกเขาและนักเรียนคาส SSพิเศษคนอื่นจะไม่ได้รับผลกระทบนี้

'' ว่าแต่คิลจะมาหรือยัง วันนี้เรียนวันแรกถ้าพลาดขึ้นมามีหวังจบยากแน่ '' ต้าพูดออกมา สายตาเขายังคงจับจ้องไปที่
ดาร์ดกับไวท์ถ้าเกิดมีการปะทะเขาจะได้ไปแยกออกทันที

'' ผมคิดว่าเขาต้องมาแน่ อีกไม่ช้านี้หรอก '' ไรท์พูดออกมาเบาๆแต่มันก็ดังพอที่จะได้ยินกันทั้งกลุ่ม

       ถัดมาไม่ห่างนานะ มิ้น และชินกำลังพยายามลำเลียงนักเรียนที่เป็นลมออกมาปฐมพยาบาลอยู่ห่าง โดยยุ้ยและหมิงจะคอยเคลียเส้นทางให้ขนส่งนักเรียนสะดวกยิ่งขึ้น

'' บ้าอะไรกันแต่เช้านี่ ถ้าจะตีกันทำไมไม่ทำข้างนอกคนอื่นเขาเดือดร้อนรู้มั้ย '' นานะบ่นออกมา ซึ่งเสียงของเธอดังพอที่จะทำให้ดาร์ดหับขวับไปที่เธอทันที

       ซึ่งนานะสัมผัสถึงจิตคุกครามของดาร์ดได้เธอก็ถอยหลังตามสัญชาติญาณทันทีโดยที่เธอไม่ได้ระวังที่ทางข้างหลัง ทำให้สะดุดกับขาของนักเรียนที่นอนขวางอยู่ 

'' ว้ายย!! '' เธอถอยหลังสองสามก้าวใหญ่ก่อนจะไปชนกับนักเรียนคนหนึ่ง ซึ่งเขาก็ได้ประคองเธอไว้ '' เอ่อ ขอโทษค่ะ '' นานะกล่าวขอโทษพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองอีกผ่าย ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยเนื่องจากชายคนนั้นเป็นที่คุ้นหน้ากันดี

'' ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่แถวของคาส SSพิเศษนี่อยู่ไหนหรอ ? ''


***************************************************************************************************************************************

ออกมาเที่ยว เอ้าออกไปเที่ยว  ดูค่าใช้จ่ายนี่สะพรึงเป็นแถวๆจนแปป