โรงเรียนผึกทักษะผู้ใช้เทพอลเวง

ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11 วันแสนสงบ

       ภายในห้องฝึกพิเศษ

       หลังจากที่คิลถูกครูสมิงลากมาฝึกแบบไม่เต็มใจนัก ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหตุผลเท่าไหร่ว่าทำไมผลการเกรียนใส่ครูฝึกถึงลงเอยแบบนี้ได้ ครูสมิงเมื่อลากคิลเข้าในห้องเสร็จก็เดินหายไปดื้อๆทิ้งเขาไว้เพียงลำพัง คิลมองไปรอบๆห้องที่ถูกประดับประดาด้วยอาวุธต่างๆหลากหลายประเภท เขาเดินดูไปเรื่อยๆก็สะดุดตากับคาตานะที่ถูกวางเด่นเป็นสง่าตรงปลายห้องโถง รอบตัวดาบถูกพันด้วยผ้าสีแดงสดหลายๆชั้น ซึ่งใครดูก็รู้ว่าเป็นสิ่งของสำคัญมากๆแน่ด้วยความพิเรนคิลก็มุ่งตรงไปที่เป้าหมายอย่างไม่รอช้า ก่อนจะค่อยๆบรรจงแกะผ้าสีแดงออกอย่างระมัดระวัง

'' ไอ้หนุ่มทำอะไรวะ !! '' เสียงครูสมิงตะโกนลั่นมาจากข้างหลังทำให้คิลต้องรีบแกะตัวดาบออกทันที ซึ่งเขาใกล้จะทำสำเร็จแล้ว

'' ฮ่าๆ ครูพลาดเองที่ปล่อยผมไว้แบบนี้ให้กลับดีๆไม่ชอบ '' คิลพูดเยาะเย้ยก่อนจะกระชากดาบคาตานะออกมาชูเหนือหัว

'' ใครพลาดกันแน่ นั่นมันดาบคาตานะธรรมดาโว้ยข้าเอามาพันเล่นๆไว้หลอกเหยื่อมาหลายรายละ '' ครูสมิงพูด

'' งั้นหมายความ ว..ว่า '' 

       คิลพูดไม่ทันจบก็รู้สึกว่าตัวเองเบาหวิวราวกับไม่มีน้ำหนักก่อนจะพบว่าพื้นที่บริเวณที่เขายืนอยู่ได้หายไปแล้ว เหลือเพียงหลุมลึกที่ให้ความรู้สึกน่ากลัวเสียมากกว่า

'' ขอให้สนุกกับการฝึกนะ ฮ่าๆกร๊ากๆฮุๆฮิๆ '' ครูสมิงพูดพร้อมกับพยายามปิดปากกลั้นหัวเราะ

'' ไอ้ครูสมิงงงงงงงงง '' คิลตะโกนลั่นก่อนจะร่วงหายไป

ตู้มมมมม !! เสียงน้ำแตกกระเซ็น พร้อมกับร่างคิลร่วงจมลงไปในน้ำ เขาพยายามแหวกว่ายขึ้นมาหายใจบนผิวน้ำทันที

'' แฮ่กๆ โดนต้มซะเปื่อยเลย ฝากไว้ก่อนเถอะ '' คิลบ่น

      บริเวณภายในที่เขาอยู่เป็นถ้ำขนาดใหญ่พอสมควร ตามผนังมือตะเกียงเล็กๆแขวนเรียงรายรวมไปถึงแร่สะท้อนแสงส่องสว่างทำให้เขามองแยกสิ่งของออกค่อนค่างชัดเจน แน่นอนสิ่งแรกที่คิลมองหาอยู่นั่นก็คือฝั่ง คิลว่ายน้ำไปเรื่อยๆก่อนจะพบฝั่งที่เขาตามหาในที่สุด เขาจึงรีบขึ้นบกอย่างรวดเร็ว

'' ยินต้อนรับ เจ้าหนุ่ม กร๊ากๆ '' เสียงครูสมิงดังก้องไปทั่วถ้ำพร้อมเสียงหัวเราะอันกวนประสาททำให้คิลคิ้วกระตุกเล็กน้อยก่อนจะกระโกนตอบ

'' ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ ปล่อยข้าออกไปนะโว้ย ''

'' จุ๊ๆ พูดงี้กับครูฝึกได้ไง ถ้ำนี้คือดันเจี้ยงที่ข้าอุสาห์สร้างขึ้นมากับมือ แค่นั่นยังไม่พอยังมีหุ่นมนุษย์ที่ข้าภูมิใจนำเสนอมาด้วยนะ ถ้าผ่านไปไม่ได้ก็ไม่มีวันออกไปได้หรอก ฮ่าๆ ''

'' หุ่นก็คือหุ่น เดี๋ยวรอข้าออกไปได้เมื่อนะครับ ไอ้คุณครู ''

'' ทำให้ได้อย่างที่พูดล่ะไอ้หนุ่ม ฮ่าๆเวลามี 1 เดือนก่อนเปิดเทอมฤดูร้อนรีบๆออกมาให้ได้นะ  ''

'' ได้ '' คิลพูดอย่างมุ่นมั่นก่อนจะเดินดุ่มๆไปตามทางที่คิดว่าจะออกไปได้ 

       ครูสมิงที่มองดูอยู่ผ่านลูกแก้วก่อนจะก็แสยะยิ้มออกมานิดๆก่อนหันไปหยิบข้าวเหนียวไก่ย่างมากินอย่างเอร็ดอร่อย เขาหันไปหาหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งดูลูกแก้วอย่างเงียบๆ แสงออร่าที่แผ่ออกมารอบตัวเธอทำให้ทราบทันทีว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา

'' ในที่สุดก็มาจนได้ สมแล้วที่เป็นท่านเทพหยั่งรู้ '' ครูสมิงพูด

'' ค่ะ ที่เหลือเราต้องควบคุมพฤติกรรมเขาให้ดีไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง ถึงสร้อยเส้นนั้นที่เขาใส่อยู่จะสามารถสะกดสิ่งนั้นเอาไว้ได้ แต่ถ้าไม่ฝึกเขาแต่เนิ่นๆ ฉันเกรงว่ามันจะเป็นปัญหายามที่เขาปะทะกับผู้มีพลังระดับสูง '' เทพหยั่งรู้พูด แสดงสีหน้ากังวลออกมา

'' ผมเข้าใจ ถ้ามีอะไรมาต้อนให้เจ้านั่นจนมุมเมื่อไหร่สิ่งนั้นต้องตื่นแน่ '' ครูสมิงพูดก่อนจะก้มมองลูกแก้วต่อ

'' คราวนี้ มาดูผลว่าจะฝึกก้าวหน้าแค่ไหน ''

      คิลเดินตามทางแสงไฟไปเรื่อยๆก็พบกับนักดาบนิรนามคนหนึ่งยืนกอดอกก้มหน้าพิงผนังอยู่ตรงหน้าเขา เมื่อมันเห็นบุคคลที่มาเยือนก็ชักดาบออกจากฝักอย่างช้าๆก่อนจะพุ่งเข้าหาคิลโดยไม่พูดรำทำเพลง มันฟันดาบเป็นแนวขวางขนาบลำตัวเล็งที่แขนขวาอย่างรวดเร็ว เสียงดาบลู่ลมสงสียงดังวุบอย่างน่าหวาดเสียว ฝั่งคิลเห็นเข้าก็ยกดาบคาตานะที่ถือมาแต่แรกยกขึ้นเข้าปะทะทันที

เคร้งงงงง !! เสียงดาบทั้งสองเล่มเข้าปะทะกันส่งเสียงดังสนั่นหวั่นไหว คิลเซถอยออกมาเล็กน้อยพร้อมกับมองข้อมือขวาที่กำดาบอยู่มีอาการชาเล็กน้อย

'' เริ่มต้นมาก็เอาเรื่องเลยแฮะ แต่เรื่องอะไรจะยอมแพ้ตาเฒ่านั้นคอยดูเหอะ ''  คิลพูดจบก็เข้าปะทะกับนักดาบนิรนามอย่างรวดเร็ว 

       นักดาบนิรนามฟันดาบสลับซ้ายขวาสร้างบาดแผลและความหงิดหงิดให้กับคิลอย่างมาก เขาโหมเข้าโจมตีไปได้ครึ่งชั่วโมงก็มีอาการเหนื่อยหอบแต่นักดาบนิรนามคนนั้นกลับไม่แสดงอาการเหนื่อยออกมาเลย คิลจึงคิดวิเคราะห์และลองสังเกตุการเคลื่อนไหวของนักดาบคนนั้นก่อนจะพบว่านักดาบคนนั้นมีความเร็วปกติพอๆกับตนเองเพียงแต่มีฝือมือแบะเทคนิคที่เหนือกว่า คิลจึงแอบลอบจดจำท่วงท่าอีกผ่ายก่อนจะหาจุดอ่อน
 
       แต่เขาก็ล้มเหลวเพราะท่วงท่าดาบเรียกได้ว่าไร้จุดอ่อน เขาจึงใช้วิธีสร้างจุดอ่อนให้อีกผ่ายขึ้นมาเอง เมื่อคิดได้เช่นนั่น คิลจึงแกล้งเข้าปะทะดาบส่งเสียงเหลมแสบแก้วหูก่อนจะทำดาบคาตานะหลุดจากมือขวา นักดาบนิรนามเห็นว่าเป็นโอกาสจึงประสานมือทั้งสองเงื้อเหนือหัวก่อนจะหวดลงมาอย่างแรง

'' เสร็จข้าล่ะ '' คิลพูด สายตาเป็นประกาย ก่อนจะใช้มือซ้ายคว้าดาบคาตานะกลางอากาศแทงสวนเข้าที่กลางอกอีกผ่ายอย่างแม่นยำ

ฉึกกก !! นักดาบคนนั้นเซถอยไปหลายก้าวก่อนจะค่อยๆสลายกลายเป็นเศษดินร่วงกองลงกับพื้น

'' เจ้านี่คือหุ่นสินะ แสดงว่ามันต้องอีกมีหลายตัวแน่ๆ '' คิลพูดก่อนจะปรายตามองไปข้างหน้าซึ่งมีหุ่นนักดาบอีกตัวหนึ่งมองมาทางเขาก่อนจะวิ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว คิลดึงดาบคาตานะที่ปักอยู่บนพื้นขึ้นมาก่อนจะเข้าปะทะหุ่นนักดาบตัวต่อไป

      วันแรกคิลสู้กับหุ่นนักดาบอย่างทุลักทุเลเพราะไม่มีพื้นฐานต่อสู้อะไรเลย แต่เนื่องจากหุ่นนักดาบเคลื่อนไหวไม่เร็วมากเขาจึงพอมีโอกาสล้มมันได้อยู่ ทุกครั้งที่สู้เขาจะวิเคราะห์การเครื่องไหวของหุ่นซึ่งก็ทำให้ทราบว่ามันฉลาดไม่น้อยเพราะการเครื่องไหวที่พลิกแพลงไม่มีรูปแบบตายตัว ทำให้คาดเดาได้ยากว่าจะโจมตีจุดไหน

'' เฮ้อเหนื่อยโว้ย '' คิลตะโกนออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะถีบหุ่นนักดาบตัวหนึ่งกระเด็นติดกับผนังถ้ำก่อนจะขว้างคาตานะของเขาพุ่งปักคอเป้าหมายอย่างแม่นยำ การตัดสินใจเสี่ยงในหลายๆครั้งทำให้ประสาทสัมผัสแหลมคมขึ้น ฝือมือเชิงดาบของเขาเริ่มคู่คี่กับหุ่นนักดาบ คิลนั่งพังที่หินก้อนหนึ่งก่อนจะทอดสายตาไปข้างหน้า

'' ขนาดวันเดียวยังรู้สึกผ่านไปเป็นเดือนเลยแฮะ ดีนะที่ตาเฒ่าใส่อาหารมากับสัมภาระของหุ่นนั่นไม่งั้นมีหวังอดตายแน่ '' คิดพูดออกมาก่อนจะแกะห่อถุงที่เก็บมาอย่างไม่รีบร้อน ก่อนจะเบิดตาโพลงอย่างตกใจเพราะสิ่งที่ปรากฏเป็นสิ่งที่เขาคิไม่ถึง ' ลูกอมฮอน 2 เม็ด ' 

'' ตาแก่นั่นคอยดูเหอะ ต้องฆ่าให้ได้ '' คิลกำลูกอมในมืออย่างโกรธแค้นแต่จะปาทิ้งก็เสียดาย เขาจึงจำใจแกะลูกอมออกมากินอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะถือดาบคาตานะเดินไปต่อ

.................................................................................................................................................

เหตุการณ์ภายนอก

       นานะ ชิน มิ้น และยุ้ย ได้ลงจากเขามาสังเกตุการณ์เบื้องล่าง โดยหมิงได้กำชับทั้งสี่ว่าให้หลีกเลี่ยงการปะทะโดยไม่จำเป็น พวกเธอเลือกที่จะแต่งกายมิดชิดและใช้ด่านฟ้าอาคารเป็นที่สังเกตการณ์ เบื้อล่างมีนักเรียนสังกัดกลุ่มต่างๆได้รวมพลังเข้าปะทะกันมั่วไปหมดโดยไม่แบ่งแยกว่าใครมิตรหรือศัตรู

'' เป็นไปตามคาด การต่อสู้ครั้งนี้มีคนอยู่เบื้องหลังทั้งหมด '' ชินพูด สหน้าแสดงความเคร่งเครียด

'' บ้าจริง พวกอาจารย์มัวทำอะไนกันอยู่ทำไมไม่มายับยั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วพวกประธานนักเรียนมัวมุดหัวไปอยู่ไหนกันหมด '' ยุ้ยที่ดูเหตุการณ์เบื้องล่างกล่าวอย่างหัวเสีย

'' สิทธิของนักเรียนอาจารย์แกไม่ยุ่งหรอก ต่อให้ฆ่ากันตายเป็นสิบรอบก็เกิดใหม่ได้อยู่ดี แถมเจ้าตัวก็เลือกที่จะต่อสู้เองด้วย '' มิ้นอธิบาย

'' ส่วนพวกประธานนักเรียนที่คอยดูแลความสงบเรียบร้อบน่าจะถูกตรึงกำลังไว้โดยคนกลุ่มหนึ่งอยู่ '' นานะพูดก่อนจะกระโดดลงไปเบื้องล่าง

'' เธอจะไปไหนน่ะ '' ยุ้ยกระโกน ก่อนจะคว้ามือไปจับตัวอีกผ่ายซึ่งเธอช้าไป อีกผ่ายได้ลงไปเบื้องล่างแล้ว

'' ฉันคิดว่าพวกคาส SSพิเศษ น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกประธานนักเรียน ฉะนั้นเป้าหมายฉันอยู่ที่ไรท์ซึ่งสนิทกับต้าเป็นพิเศษ เขาน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องไม่มากก็น้อย '' นานะพูดก่อนจะวิ่งฝ่าคนจำนวนมากไป

'' รีบตามไปห้ามเธอเร็ว  '' ชินพูดด้วยความเคร่งเครียดก่อนจะกระโดดตามนานะไป พร้อมกับพวกยุ้ยและมิ้นที่ตามมาติดๆ

      ชินใช้ซ้ายขวาปัดลูกพลังที่พลัดหลงเข้ามาหาเขาก่อนจะวิ่งมุ่งไปข้างหน้า โดยมีนานะเป็นเป้าหมายซึ่งเธอได้หายไปในกลุ่มชน ชินหยุดก่อนจะมองหาไปรอบ แต่เขาก็ต้องก้มหัวลงอย่างตกใจ

'' เฮ้ยยย !! '' วูบบ ! เสียงดาบหวดลมผ่านศีรษะเขาไปไม่กี่เซ็น เขาใช้สันมือพาดข้อมือชายหนุ่มเจ้าของดาบที่มุ่งร้ายจนดาบหล่นลงพื้นก่อนจะชี้ไปที่อีกฝั่ง '' คู่ต่อสู้เอ็งอยู่นู่น ตูไม่เกี่ยวเฟ้ย ''

       ชายคนนั้นยิ้มแห้งๆก่อนจะก้มลงเก็บดาบวิ่งเข้าไปปะทะคู่ต่อสู้เขาทันที ปล่อยให้ชินมองหานานะต่อ ซึ่งเมื่อเขาหาไม่พบก็ใช้วิธีวิ่งไปแบบสุ่มๆ ร่างของเขาเปล่งออร่าสีเขียวอ่อนๆก่อนจะพุ่งเป็นเส้นตรงทะลุกลุ่มคนที่กำลังสู้แบบชลมุนจนกระเด็นกระดอน ส่วนด้านของยุ้ยและมิ้นเมื่อชินเปิดทางให้พวกเธอจึงพุ่งตามด้วยความเร็วไม่แพ้กัน 

..................................................................................................................................................

ณ บ้านแสนสุข

       เหล่านักเรียนคาส SSพิเศษ ที่ไม่สนใจเหตุการณ์ภายนอกสักเท่าไหร่ได้รวมกลุ่มกันอย่างสนุกสนาน ส่วนคนที่ไม่อยากเล่นก็เปิดทีวีอยู่รายการวาไรตี้ประจำวันอยู่อย่างเพลิดเพลืน ซึ่งการใช้ชีวิตในแต่ละวันค่อนค่างจะไปในแบบแม่น้ำใหลเอื่อยๆ 

'' เลขต่อไป 51... '' มิกิหยิบฉลากออกมาดูแล้วพูดตัวเลขเรื่อยๆ ในขณะที่รุ้งกำลังจ้องตารางที่ถูกกาไปสี่ช่องอย่างตื่นเต้น ส่วนไรท์ก็แสดงสีหน้าเคร่งเครียดออกมาอย่างเห็นได้ชัด

' 14 14 ' รุ้งคิดในใจอย่างตื่นเต้น

'' เลขต่อไป 73... '' มิกิยังพูดเลขตัวต่อไป ซึ่งไรท์สีหน้าเริ่มดูดีขึ้นเล็กน้อย 

' เทพแห่งโชตชะตาต้องยิ้มให้ผมแน่ แค่ตัวเดียว ' ไรท์คิดในใจ เลขแต่ละตัวที่มิกิพูดทำเอาทั้งสองลุ้นจนตัวโก่ง

       อีกฝั่งต้า ลิขิต และฮินะกำลังนังดูรายการไตพับ ซึ่งเป็นรายการเกี่ยวกับพวกตอบคำถามชิงเงินรางวัลที่มีมูลค่ามหาศาล แน่นอนว่าดาราที่มาตอบคำถามได้ฟ่าฟันปริศนาต่างๆจนมาเหลือข้อเดียว

'' คำถามต่อไปนะครับคุณดม ตอนนี้คุณไม่มีตัวช่วยเหลือแล้ว คุณจมยอมแค่ตอนนี้หรือจะไปต่อครับ '' ไตพับถาม

'' ลูกผู้ชายอย่างดม ดมคิดว่าดมต้องไปได้อยู่แล้วครับ เพราะถ้าดมยอม ดมก็จะไม่ได้ดม แล้วดมจะดม... '' 

'' เอ่อ คุณดมตั้งสติแปปนะครับ ผมรู้ว่าคุณตื่นเต้น เรามาเริ่มทายคำถามดีกว่า '' พิธีกรพูดจบก่อนจะเลื่อนจอไปที่คำถาม

'' มียักษ์ 2 ตัวเฝ้าประตูสวรรค์กับนรก ตัวแรกพูดโกหก ตัวที่สองพูดแต่ความจริง ถามว่าคุณดมจะถามคำถามอะไรถึงจะได้ขึ้นสวรรค์ถ้าอนุญาติให้ถามแค่ครั้งเดียวครับ ''

'' ช้อยล่ะครับคุณไตพับ '' ดมถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

'' คำถามนี้เป็นคำถามพิเศษไม่มีช้อยครับ ซึ่งตัวช่วยคือตอบสองข้อ เปลี่ยนคำถาม กับถามคุณแม่ คุณได้ใช้ไปหมดแล้ว คุณจะยอมหรือไม่ครับ ตอนนี้คุณดมยังมีโอกาส ''

'' ดมไม่ยอมแน่ครับ เพราะดมยังไม่ได้ดมเลย '' ดาราหนุ่มพูดลิ้นพันกัน

'' งั้นตอบคำถามมาได้เลยครับ '' ไตพับกดดัน

'' ถ้าให้ดมวิเคราะห์ดูดีๆแล้ว ดมแบ่งได้สองกรณีคือ ''

ถามว่า "ยักษ์เฝ้าทางไปสวรรค์พูดจริงใช่หรือไม่"

กรณี 1 
ยักษ์โกหก เฝ้าทางไปสวรรค์ จะตอบว่า "ใช่"
ยักษ์พูดจริง เฝ้าทางไปนรก จะตอบว่า "ไม่ใช่"

กรณี 2
ยักษ์โกหก เฝ้าทางไปนรก จะตอบว่า "ไม่ใช่"
ยักษ์พูดจริง เฝ้าทางไปสวรรค์ จะตอบว่า "ใช่"

ดังนั้น เราจะต้องเลือกทางที่ยักษ์ตอบว่า "ใช่" จึงจะได้ไปสวรรค์ ครับ

'' ว่า ความคิดคุณช่างหลักแหลมจังเลยนะครับ งั้นผมจะเฉลยเลยนะครับ เป็นคำตอบที่.... '' ไตพับลากเสียงยาวๆเพื่อให้ดารารับเชิญรวมไปถึงผู้ชมทางบ้านตื่นตัว

'' เป็นคำตอบที่...... ''  ต้ากับลิขิตนั่งลุ้นตัวโก่ง ส่วนฮินะยังไม่ค่อยเข้าใจรายการยากๆเท่าไหร่จึงนั่งดูแบบเงียบๆ ถัดไปที่มิกิหยิบฉลากตัวเลขออกมาจนเกือบหมดหน้าตัก เธอหยิบฉลากตัวสุดท้ายขึ้นมาก่อนจะประกาศก้อง

'' เลขตัวต่อไป.... ''

' 14 14 14 14 14 ' รุ้งคิดในใจอย่างตื่นเต้น มือกำชุ่มไปด้วยเหงื่อ

' หึหึ ชัยชนะต้องเป็นของผม ' ไรท์คิดอย่างผู้ชนะ

'' สิบ.. '' 

       มิกิพูดไม่ทันจบก็มีอะไรบางอย่างพุ่งทะลุประตูบ้านแสนสุขเข้ามาอย่างแรงการปะทะทำให้ประตูกระเด็นไปชนทีวีที่ต้ากับลิขิตนั่งดูอยู่จนทีวีเจ้ากรรมดันตกไปทับตารางบิงโกของรุ้งและไรท์เสียงดังโครมคราม

'' ม่ายยยยย ตารางบิงโกฉัน มิกิบอกมาว่าเป็นเลขอะไรๆ '' รุ้งพูดพร้อมกับเขย่าตัวมิกิแรงๆ

'' ฉันไม่รู้ ฉลากมันหลุดมือไปแล้ว '' มิกิที่เผลอทำฉลากหล่นลงไปปนกับตัวอื่นตอบปฎิเสธ

'' มันเฉลยว่าอะไรหรอ '' ลิขิตที่นั่งดูเหตุการณ์หันไปถามต้า

ต้าโบกมือปฎิเสธ '' ผมก็ไม่รู้ ''

       ระหว่างเหตุความวุ่นวายที่เกิดขึ้นก็มีเสียงชายหนุ่มนิรนามดังแทรกเข้ามา ก่อนจะเผยให้เห็นร่างอันสง่าของตนเองหน้าประตูบ้าน เขาเดินเข้ามาอย่างอาจๆก่อนจะชี้นิิ้วหาเรียงคน

'' ปล่อยตัวนานะมาะซะ เจ้าพวกคนเลว '' 

'' ห๊ะ '' ไรท์อุทาน

'' ไม่ต้องมาทำไขสือ พวกแกเอาตัวนานะไปไว้ไหน นานะบอกว่าจะมาหาพวกแกนี่ หรือว่าพวกแกจับนานะกิน โอ้ไม่ '' ชินโวยวายก่อนจะวิ่งวนรอบบ้าน

'' เดี๋ยวก่อนชิน คุยกับพวกเขาก่อนอย่าโวยวาย '' ยุ้ยที่ตามชินมาพยายามห้ามให้เพื่อนหนุ่มใจเย็นๆ

ชินสายหน้าก่อนจะชี้สลับไปที่มิกิกับรุ้ง '' จะคุยกัยยัยแก่พวกนี้น่ะหรอก น่ากลัวจะตายชัก ถ้าอยู่ต่อมีหวังถูกจับกินเหมือนนานะแน่ ''

รุ้งคิ้วกระตุกก่อนจะลุกขึ้นยืน '' พวกนายนั่นแหละทำอะไรบ้านฉัน สร้างความวุ่ยวายไม่พอแถมมาด่าเจ้าบ้านแบบนี้คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนยะ ''  

'' ไม่รู้ไม่ฟัง รอนานะเกิดก่อนแล้วพวกฉันจะแฉให้ดู '' ชินทำเป็ยหูทวนลมก่อนจะเดินหนีออกไปอย่ากวนประสาท ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้รุ้งอย่างยิ่ง

'' คุกเข่าลงซะ !! '' รุ้งพูดเสียงเย็นเฉียบ

'' ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอพูดหะ เอ๊ะ '' ชินพูดไม่ทันจบก็พบว่าบัดนี้เขาได้คุกเข่าลงต่อหน้าเธอเรียบร้อยแล้ว

'' คราวนี้ต้องสอนมารยาทสักหน่อย '' รุ้งพูดพร้อมกับย่างสามขุมเข้ามา

'' ยุ้ย มิ้นช่วยผมด้วย '' ชินตะโกนหาเพื่อน

'' เอ่อ คือตอนนี้ฉันกับมิ้นก็ขยับตัวไม่ได้เหมือนกัน '' ยุ้ยที่ยืนอยู่หน้าประตูตอนพลางคิดในใจ ' นี่หรือ พลังของคาส SSพิเศษ ชินประมาณพวกนั้นเกินไป ในทางกลับกันต่อให้สู้กันตรงๆก็มีแต่แพ้ '

'' หายากนะครับ คนที่ไม่กลัวพวกคาส SSพิเศษนี่ พวกเธอคงเป็นศิษย์ครูสมิงสินะครับ '' ไรท์เดินไปถามมิ้นที่พยายามเบือนหน้าหนีเขาอยู่ ก่อนจะใช้มือเชิดหน้าเธอให้มองมาตรงๆ

'' เรื่องนั่นช่างเถอะ เรามาสั่งสอนหนูที่มาก่อความวุ่นวายก่อนดีกว่า ที่สำคัญนานะคือใครย๊ะตั้งแต่เช้ายังไม่มีใครมาหาเลย '' รุ้งพูดก่อนจะมองชินด้วยสายตาอำมหิต ส่วนชินที่นั่งคุกเข่าอยู่เห็นสายตาอาฆาตของรุ้งก็เข้าใจความหมายทันทีว่าเธอไม่โกหก เขาหัวเราะแห้งๆออกมา

'' แหะๆ ขอโทษกั๊บ ''

.....................................................................................................................................

ฝั่งของนานะ

       เธอวิ่งวกไปวนมาที่สนามรบบริเวณแถวนั้นหลายรอบ ไม่มีวี่แววว่าจะหาพวกไรท์เจอจึงล้มเลิกความตั้งใจก่อนจะมองหายอดตึกสูงๆก่อนจะกระโดนใต่อาคารขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เธอนั่งพักบนด่านฟ้าก่อนจะบ่นอุบอิบคนเดียว

'' หลงทางจนได้ ฉันนี่โง่จริงเลย ''


**************************************************************************************************************************************

อีเว้นยังคงอยู่  

โทษๆแก้คำผิดอย่าด่าหนูเลย