โรงเรียนผึกทักษะผู้ใช้เทพอลเวง

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 10 ขีดจำกัดพลัง

       บรรยากาศโดยรอบตึงเครียดมีเพียงนานะที่ยังทำตัวสบายๆไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น คิลที่ดูการประลองก็ทึ่งในความสามารถเธอไม่น้อยเพราะในสายตาเขานานะจะเป็นคนเงียบๆขี้อาย ไม่กล้าสบสายตาคนอื่น แต่บัดนี้กลับตาลปัดไปหมด ดวงตาคู่งามที่มองคู่ต่อสู้เหมื่อนดั่งอสรพิษผู้ล่าจ้องเหยื่ออันโอชา คู่ต่อสู้เธอที่อยู่คาส S ดูเหมือนจะตกใจไปบ้างแต่ด้วยประสบการณ์ต่อสู้มาหลายครั้งก็ทำให้หล่อนตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว

'' ฉันเข้าใจละ เธอใช้พลังของเธอโฟกัสไปที่จุดๆเดียวก่อนจะกระทืบพื้นให้ยุบตัวลงไปเพื่อหลบการโจมตีฉันแบบเฉียดฉิว เพราะฉะนั้นหลุมนี่ไม่ได้เกิดจากพลังทำลายของฉันแต่เกิดจากเธอ '' หญิงสาวกล่าว

'' สมแล้วที่อยู่คาส S การคาดของเธอแม่นยำมาก '' นานะกล่าวชื่อชม

      คำตอบของนานะทำให้คนที่มาดูการประลองรอบๆส่งเสียงเฮฮาออกมามากเพราะนานะใช้ความสามารถรวบรวมพลังที่ฝ่าเท้าเพียงเสี้ยววิก่อนจะกระทืบให้แผ่นดินทรุดตัวรอดจากการโจมตีมาได้ บ่งบอกได้เลยว่านอกจากความสามารถที่รวบรวมลังได้อย่างรวดเร็วแล้วเธอยังมีไหวพริบเป็นเลิศอีกด้วย

       ห่างมาจากการประลองมีชายหนุ่มผมยาวชุดสีน้ำเงินผสมลายครามยืนพิงเสามองการต่อสู้อยู่ห่างๆ เขาส่ายหัวและยิ้มออกมาเบาๆ 

'' ดูเหมือนนานะจะปั่นหัวเด็กใหม่เล่นอีกแล้วนะ '' เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากด้านข้าง เขาปรายตามองต้นเสียงก่อนจะทำหน้าเบื่อโลกใส่ จนผู้หญิงคนดังกล่าวกระทืบเท้าเขาอย่างหมันใส้

'' โอ้ย เหยียบเท้าผมทำไม '' ชายหนุ่มโอดครวญ

'' ขามันกระตุกไปเองย่ะ ขอเถอะเลิกกวนประสาทฉันสักวันจะได้ใหม '' เธอพูดอย่างรำคาญ

       ชายหนุ่มมองคิลที่กำลังยืนคุยกับครูสมิงใกล้ๆลานประลองก่อนจะพูดออกมา '' โอเคจ่ะ แล้วคนที่นานะพามาด้วยล่ะ '' 

'' อืมมมม ผมเขียว สูงโปร่ง ต้องใช่คนที่หมิงบอกไว้แน่ '' หญิงสาวพูดอย่างเป็นปริศนา ผ่ายชายได้ยินเข้าก็ถามหญิงสาวอย่างงงๆ 

'' มันทำไมหรอ? '' หญิงสาวหัวเราะออกมาก่อนจะมากระซิบข้างหูชายหนุ่ม '' ก็คนที่เธอแอบชอบไง หมิงเล่าให้ฉันฟังว่านานะเคยพบชายคนนั้นในเมืองโดยบังเอินก่อนจะกลับมานอนเพ้อถึงเลยนี่แหละ ''

'' บ้ะ คนบ้าอะไรชอบง่ายขนาดนั้น เจอครั้งเดียวชอบเลยนี่นะ '' 

หญิงสาวส่ายหัวก่อนจะตอบ '' นายไม่เข้าใจความโรแมนติกของผู้หญิงหรอก รักแรกพบนี่แหละแจ่ม '' เธอทำเสียงเหมือนจะกรี๊ดกร๊าดออกมาให้ได้ ชายหนุ่มรีบขยับตัวออกห่างหญิงสาว เพราะถ้าหากหล่อนเผลอกรี๊ดออกมาจริงๆหูเขาได้พังแน่

'' เดี๋ยวยังไม่จบ เอียงหูมานี่เรื่องนี้ฉันเพิ่งได้ยินมา อย่าบอกใครล่ะ '' หญิงสาวกวัดมือ ชายหนุ่มจึงเอียงหูเข้ามาฟังอย่างสนใจ

'' เรื่องมีอยู่ว่า.... '' เมื่อเธอเล่าจบเขาก็อุทานออกมา '' ไม่จริงน่า แบบนี้มันร้ายแรงเกินไป '' 

'' จุ๊ๆ อย่าเพิ่งโวยวาย อีกนานกว่าจะเเรื่องนี้จะเกิดเพราะฉะนั้น นายอย่าเพิ่งโวยวายไป ''

       ระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ก็มีเสียงผู้หญิงอีกคนพูดแทรก บทการสนทนา

'' อะ แฮ่ม พวกเธอโดดฝึกมาทำอะไรกันที่นี่ '' สาวสวยผมแดงพูดขึ้น

'' ยุ้ยหอมแก้มผม '' ชายหนุ่มตอบหน้าตาย

'' ไม่ใช่นะๆ ชินมันโกหก ฉันแค่..เอ่อ คือ '' หญิงสาวอีกคนโวยวาย พยายามพูดแก้ตัวแต่เธอจะตอบว่ากระซิบคุยกันก็ใช้ที เพราะเกรงว่าหญิงสาวจะต้องถามเธอแต่แน่ว่าคุยกันเรื่องอะไร สุดท้ายก็ได้แต่อ้ำอึ้งอยู่คนเดียวเพราะอธิบายไม่ถูก

'' ฉันเห็นเธอกวัดมือเรียกชิน แล้วก็หอมแก้ม '' หญิงสาวพยายามซักต่อ

'' โอ้ย ไม่ใช่นะฉันสาบานได้ '' ยุ้ยชูสามนิ้วแบบฉบับลูกเสือไทย

'' มิ้นฝากจัดการยุ้ยหนักๆเลยนะ คดีรี้ผมเป็นผู้เสียหาย '' ชินแกล้งโวยวายก่อนจะทะยานหายไปอย่างรวดเร็ว ยุ้ยเห็นเข้าก็พยายามจะเข้าไปหาอย่างเอาเรื่อง แต่ถูกมิ้นคว้าแขนเอาไว้

'' เธอจะตามไปลวนลามเขาต่อหรือไง '' มิ้นพูดติดตลก

'' เธอเห็นฉันเป็นแบบนั้นหรอ '' ยุ้ยโวยวาย

'' ก็ไม่ได้เห็นเป็นคนยังไงนี่ กลับไปฝึกต่อได้เลยนี่ก็เลยเวลามาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ '' มิ้งจูงแขนยุ้ยเกึ่งลากกึ่งเดินไปอีกฝั่งหนึ่งของซุ้ม

'' ไอ้บ้าชิน ฉันจะฆ่ามันให้ได้คอยดู '' ยุ้ยกล่าวคาดโทษก่อนจะยอมเดินตามมิ้นแต่โดยดี

กลับมาที่การประลอง

       เมื่ออีกฝ่ายรู้เทคนิคและขีดความสามารถของนานะแล้วก็เปลี่ยนรูปแบบการโจมตีเป็นแบบประชิดตัวแทน เธอยกเท้าเตะไปที่ชายโครงซ้ายของนานะอย่างรวดเร็ว แต่นานะก็ก้มตัวหลบก่อนจะเตะกวาดไปที่ข้อพับอีกผ่ายทันที อีกผ่ายคาดการณ์ไว้อยู่แล้วเธอจึงกระโดดหลบขึ้นบนฟ้าก่อนจะร่ายพลังใส่รัวๆ นานะหน้าเสียก่อนจะโยกตัวหลบเป็นพัลวัล

ตุ้มมมๆๆๆ ! เสียงพลังปะทะพื้นดินดังต่อเนื่อง พื้นที่มีฝุ่นกับหมอกควันลอยไปทั่วบางแห่งมีเปลวไฟลุกขึ้นมา หญิงสาวยังคงจ้องไปที่หมอกควันอย่างไม่ประมาณ

'' ฉันอยู่ทางนี้ '' เสียงของนานะที่ดังมาจากข้างหลังทำให้หญิงสาวต้องหมุนตัวมาเตะอย่างฉับไว นานะยิ้มออกมาเธอยกเท้าขวาขึ้นสูงเลยหัว ก่อนจะตะโกนลั่น '' ช้าไป '' 

       แต่ก่อนที่ส้นเท้าจะลงถึงเป้าหมาย อีกผ่ายก็ได้ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นกันศีรษะตนเองอย่างรวดเร็ว เปรี้ยงงงง !! เสียงปะทะดังไปทั่ว พื้นที่จุดปะทะยุบตัวลงถึง 3 นิ้ว ก่อนจะเผยร่างคู่ต่อสู้นานะที่กระเด็นไปไกลถึง 10 เมตร เธอกระอักเลือดออกมาก่อนจะพยายามยันตัวเองขึ้นจากพื้น

'' แค่กๆ บ้าชะมัด '' หญิงสาวเช็ดเลือดที่มุมปากก่อนจะสำรวจสภาพของตนเอง คือแขนขวาแหลกละเอียดจากการปะทะเมื่อครู่ ซี่โครงร้าว อวัยวะภายในช้ำหลายแห่ง เมื่อเธอพบว่าตัวเองหมดสภาพต่อสู้แล้วจึงประกาศยอมแพ้ไปในที่สุด

แปะๆๆๆ เสียงตบมือดังขึ้นต่อเนื่องพร้อมกับนานะเดินเข้ามาประคองผ่ายตรงข้ามเดินออกไป

'' เธอนี่เก่งใช้ได้เลย ทำไมเธอถึงอยู่แค่คาส A เองล่ะ '' หญิงสาวถามนานะ

'' นานะอยู่คาส A น่ะสมควรอยู่แล้ว เพราะพลังของเธอมีแค่นั้น '' ครูสมิงพูดแทรกขึ้นม เขาเดินเข้ามาหาหญิงสาวก่อนจะส่งยาเม็ดเป้งหน้าตาประหลาดๆส่งให้ '' กินซะ พักผ่อนสักวันอาการทั้งหมดก็จะหายดีเอง ''

'' แล้วที่ครูพูดหมายความว่าไง ที่บอกว่าพลังของนานะมีแค่นั้นทั้งๆที่เธอเอาชนะคาส S มาได้ '' คิลถามอย่างสงสัย

'' งั้นข้าจะยกตัวอย่างให้ฟังนะ '' ครูฝึกถอนหายใจสั้นๆก่อนจะพูดต่อ '' ถ้าพลังของคาส A เปรี่ยบกับแม่น้ำสายเล็กๆ คาส S คือทะเลสาบกว่างขวาง ถามว่าปริมาณน้ำในที่นั้นๆที่ไหนมีมากกว่ากัน ''

'' ทะเลสาบ '' คิลตอบไม่คิด

ครูฝึกพยักหน้าก่อนจะพูดต่องั้นถ้าข้าให้เจ้าใช้ถังไม้ตักน้ำในแม่น้ำ กับใช้แก้วตักน้ำในทะเลสาบ ถามว่าในภาชนะใส่น้ำที่ได้แบบไหนจะมีปริมาณมากกว่ากัน '' 

'' ในถังไม้ที่ตักในแม่น้ำมากกว่า...เอ๊ะ หรือว่า '' คิลเริ่มสังเกต

'' ใช่ ถ้าพลังของเจ้าคือสายน้ำ เจ้าก็จะต้องทำตัวเป็นภาชนะเพื่อดึงเอาพลังออกมาได้สูงสุดตามความสามารถ ถ้าทำไม่เป็นก็เปรี่ยบเสมือนมีพลังยิ่งใหญ่ดั่งน้ำทะเล แต่ตักมาใช้ได้แค่หยิบมือเดียว การฝึกของข้าคือฝึกภาชนะไม่ใช่ฝึกน้ำ นี่คือสาเหตุที่ว่าทำไมที่นี่ถึงไม่มีใครฝึกใช้พลังเลยน่ะสิ '' 

       คิลได้ฟังเข้าก็รู้สึกชื่นชมครูฝึกคนนี้ไม่น้อยอยากที่จะขอฝึกด้วยเพราะเขาคิดว่าแต่ให้พลังเขาจะเท่าหมาเท่าแมวหรืออะไรก็ช่าง ถ้าแสดงความสามารถทั้งหมดออกมาอย่างเต็มที่ก็คงจะมีประโยชน์ไม่น้อย แต่ด้วยเหตุที่เขาที่เขากลัวจะเสียฟอร์มให้กับครูฝึก เขาจึงคิดโปรแกรมลับที่จะแอบฝึกแบบลองผิดลองถูกคนเดียว

'' ความคิดของครูก็งั้นๆแหละผมว่าฝึกการใช้พลังดีกว่าเป็นไหนๆ '' คิลพูดตอกหน้าครูสมิงก่อนจะเดินออกไปทางหน้าประตู แต่เขาถูกครูสมิงคล้องตัวเอาไว้

'' คนที่ก้าวมาที่นี่ถือว่าเป็นลูกศิษย์ข้าแล้ว จะออกไปได้ต้องผ่ายหลักสูตรข้าไปก่อน '' ครูสมิงกล่าวเสียงเหี้ยใก่อนจะแบกคิลเดินเข้าไปในซุ้มฝึกพิเศษ

'' ม่ายยยยยยยยยยยย '' คิลร้องโหยหวนก่อนจะเงียบไปในที่สุด

'' ท่าทางครูแกจะถูกใจเจ้าหนุ่มนั้นว่ะ ซวยชิบหาย '' ชายหนุ่มที่เห็นเหตุการณ์หันไปกระซิบกับเพื่อนที่เดินหิ้วสัมภาระมาเต็มมือ

'' ก็นะ ปกติคนส่วนใหญ่ไม่มีใครกล้าหือกับแกหรอก ยิ่งเจ้าหนุ่มนั้นเพิ่งเข้ามาด้วยนะ บรื้ยยยย คิดแล้วสยองสยอง จิตใจมันทำด้วยอะไรวะ '' ชายอีกคนทำหน้าสยองก่อนจะเดินผ่านไปทำธุระแถบนั้น

       ส่วนด้านของนานะ เธอก็ได้แต่มองคิลถูกแบกเข้าไปในซุ้มฝึกพิเศษก่อนจะเผลอพูดออกมาเบาๆ '' ซุ้มฝึกพิเศษ '' หญิงสาวอีกผ่ายที่กำลังพันแผลที่แขนอย่างขมัดเขม้นอยู่ก็ได้ยินนานะพูดก็เงยหน้ามาถามด้วยความสงสัย ซุ้มฝึกพิเศษคืออะไรหรอ

'' ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เพียงแต่กว่าจะได้พบเขาอีกทีก็ต้องรอเปิดเทอมหลักอย่างเป็นทางการแล้วนะสิ '' นานะพูดด้วยน้ำเสียงอาลัยอาวร

'' เธอชอบเขาหรอ? '' คำถามที่ยิงมาทำให้นานะถึงกับสะดุ้ง เธอโบกมือปฏิเสธอย่างรวดเร็ว '' ป..เปล่านะ ฉันเพิ่งเจอเขาเมื่อไม่นานนี้เอง จะให้ชอบได้ไง ''

'' แต่เขาก็ใจเด็ดนะ กล้ายั่วโมโหครูสมิงด้วย ฉันชักจะเริ่มชอบเขาเข้าซะแล้วสิ '' หญิงสาวยั่ว

'' ไม่ๆ เธอห้ามชอบเด็ดขาด '' นานะพูดเสียงแข็ง

'' ฮ่าๆ เธอนี่มันดูออกง่ายชะมัด ฉันชื่อแคทยินดีที่ได้รู้จักนะ '' แคทยื่นมือที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลมาหานานะ ซึ่งนานะก็จับมือกับอีกผ่ายอย่างไม่รอช้า 

'' เช่นกัน ฉันชื่อนานะ ฝากตัวด้วยนะ ''

'' นั่นมันคำพูดฉันต่างหาก ฝากตัวด้วย '' แคทยิ้มให้อีกผ่ายอย่างเป็นมิตรก่อนจะสนทนากันอย่างสนุกสนาน

..............................................................................................................................................

       ทางฝั่งของไรท์เมื่อกลับมาถึงที่พักก็เรียกทุกคนออกมาประชุมกันอย่างเงียบๆ ยกเว้นเด็กอย่างฮินะที่กำลังนั่งเล่นจิ๊กซออยู่บนห้องคนเดียว

'' ตอนนี้สถานะการณ์ภายนอกเริ่มตึกเครียด ผมว่าพวกเราทุกคนเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านจนกว่าจะเปิดเทอมดีกว่า '' ไรท์พูดออกมากลางที่ประชุม

'' แสดงว่าพวกมันเริ่มเคลื่อนไหวอีกแล้วสินะ '' ต้าพูดออกมาอย่างเคร่งเครียด

'' ไอ้พวกน่ารำคาญ ไปฆ่าให้หมดเลยดีมั้ย '' รุ้งพูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ส่วนมิกิที่นั่งอยู่อีกฝั่งก็พยักหน้าเบาๆเป็นเชิงเห็นด้วย

ไรท์ส่ายหน้า '' ไม่ได้ ตอนนี้ผมสืบมาได้ว่ากลุ่มของดาร์ดต้องการตัวฮินะไปเป็นข้อต่อลองในการประลองกับเคียวจิโร่ ถ้าพวกเราลดการ์ดลงรับรองพวกมันได้บุกเข้ามาแน่ ส่วนคุณมิกิก็ต้องปกป้องคุณลิขิตด้วยนี่ ส่วนต้าก็ต้องไปช่วยพวกสภานักเรียนป้องกันมิให้เหตุการณ์บานปลาย ''

'' แล้วคิลล่ะ เขาไปไหน '' รุ้งถาม

ไรท์ยักใหล่เบาๆ '' ผมได้ข่าวมาจากคุณหมิงว่าตอนนี้ไม่ต้องเป็นห่วง เขาฝึกอยู่กับครูสมิง '' 

'' ห๋า! '' รุ้งและต้าอุทานออกมาพร้อมกัน ส่วนมิกิก็ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย ลิขิตที่นั่งฟังอยู่ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนต้องตกใจจึงเอ่ยปากถาม

'' ครูสมิงคือใครหรอ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น ''

'' ถ้าห้อง SSพิเศษ อย่างพวกเราสามารถแหกกฏการใช้พลังได้ เขาก็คือคนที่สามารถแหกกฏการใช้ขีดจำกัดพลังได้ นักเรียนคาส B ที่เรียนกับเขาสามารถเอาชนะคาส A ได้อย่างสบายๆเขาเป็นคนที่ผมอยากเจอที่สุด '' ต้าอธิบาย

'' อย่างมากก็แค่ขั้นเดียว คนเข็นผักอย่างมากก็แค่เลื่อนขั้นไปขายผักเท่านั้นแหละ '' ลิขิตกล่าวติดตลก จนทุกคนต้องส่ายหัวให้เธออย่างระอา ส่วนเธอเพิ่งรู้ตัวว่าปล่อยมุกแป้กไปก็เลื่อนที่นั่งไปแอบหลังมิกิอย่างเขินๆ

'' สรุปคือเราต้องรอหมดฤดูหนาวนี้ไปก่อน จำศิลเงียบๆอยู่ในบ้าน รอเปิดเทอมในฤดูร้อนแล้วเหตุการณ์ก็คงจะไปสงบเอง '' ไรท์กล่าวสรุป

'' ก็ได้ๆ เปิดเทอมเมื่อไหร่แม่จะอาละวาดให้สะใจให้สมกับที่อดอู้มานานเลยคอยดู '' รุ้งพูดอย่างขัดใจก่อนจะกระแทกเท้าขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว

'' ฮ่าๆ แม่หมีจำศีลในฤดูหนาวย่อมดุร้ายเป็นธรรมดา '' ไรท์แซวหญิงสาวที่เพิ่งเดินออกไป พร้อมกับเสียงรุ้งดังสวนกลับมาอย่างฉับไว '' เดี๋ยวแม่ก็ฆ่าซะเลยนี่ ''

'' สรุปคือเราต้องหมกอยู่ในบ้านจนกว่าจะเปิดเทอมสินะ  ก็ได้ฉันไม่เดือนร้อนอยู่แล้ว '' มิกิพูดจบก็พากันลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นห้องไปกับลิขิต

       เหลือเพียงไรท์กับต้าที่นั่งอยู่ข้างล่างกันสองคน

'' เล่นเกมส์กันมั้ย '' ไรท์ถาม

'' ไม่มีทาง รอบก่อนข้าก็เกือบตาย อยากเล่นก็เล่นไปคนเดียวเลย ชิ้วๆ '' ต้าพูดจบก็เผ่นเข้าห้อง

'' อะไรวะ แหย่นิดๆหน่อยๆทำงอน '' ไรท์บ่นก่อนจะเดินเข้าห้องมั่ง


********************************************************************************************

กลับมาแล้ววจ่ะ แต่ช่วงนี้มีอีเว้นเยอะจะลงนานหน่อย แต่ไม่นานมาก ถ้ามีเวลาก็จะลงทันทีเลยนะแจ๊ะ โปรดเข้าใจชีวิตวันรุ่นจะเที่ยวเยอะไปไหน 55555+