โรงเรียนผึกทักษะผู้ใช้เทพอลเวง

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9 เจออาจารย์คนแรก(นอกห้องเรียน)

       หลังจากที่ปัญหาทุกอย่างคลี่คลายลง ไรท์ก็ไปคุยกับเจ้าของร้ายเรื่องความเสียหายที่เกิดขึ้น ซึ่งเจ้าของร้านก็ไม่ได้เอาความแต่อย่างไรซ้ำยังขอบคุณที่ไล่ตัวปัญหาไปได้ แถมยังงจะจ้างไรท์มาเป็นบอดิการ์ดเฝ้าร้านในราคาสูงอีก แต่ไรท์ก็ปฏิเสธไปเพียงเพราะว่ามันไม่สนุก!! แน่นอนว่าการจะเดินออกทางหน้าร้านก็กระไรอยู่เพราะขณะนี้หน้าร้านถูกมุงไปด้วยกลุ่มคนจำนวนมากที่มายืนรายล้อมด้วยเหตุผลต่างๆนาๆ

'' เฮ้ยๆ จริงหรอวะที่ว่ามีคนคาส SSพิเศษ มาอาละวาดที่นี่ '' ชายหนุ่มที่ยืนดูเหตุการณ์ถามเพื่อนที่ยืนอยู่ไม่ห่างมากนัก

'' จริงสิ ข้าเดินผ่านหน้าร้ายนี่เห็นกับตา เขาเล่นเอาซะอีกผ่านหงอยไปเลย ''

'' แต่ว่ามันก็เชื่อยากนะ ปกติพวกตั้งแต่คาส S ขึ้นไปนี่มีจำนวนน้อยมากๆแถมยัวเป็นพวกชอบเก็บตัวอีก จู่ๆจะให้มาทำอะไรเด่นๆนี่น่ะหรอ '' ชายหนุ่มยังคงถามอย่างสงสัย

'' เชื่อไม่เชื่อก็ตามใจเหอะ แต่คนที่ถูกเล่นงานเป็นคนของดาร์ด ถึงมันจะไม่ใช่คนที่จะตามเช็ดตามล้างให้พวกลูกน้องมัน แต่ถ้ามันรู้ว่าเป็นฝีมือของคนคาส SSพิเศษล่ะก็... ''

'' มันก็คงจะตามล่าและหาข้ออ้างที่ลูกน้องมันโดนทำร้ายเพื่อขอต่อสู้ด้วยไง นิสัยมันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ชอบสู้กับคนเก่งๆโดยไม่เจียมกะลาหัวตัวเอง '' เสียงลึกลับแทรกการสนทนาของบุรุษทั้งสองที่กำลังคุยกัน ทั้งสองจึงหันมามองที่ต้นเสียงแทบจะพร้อมกันก่อนจะผง่ะถอยหลังโดยอันโนมัติ

'' ว..ไวท์ '' นายหนุ่มคนแรกอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ใบหน้าซีดเผือดราวกับเห็นผี มือทั้งสองข้างชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งๆอากาศค่อนค่างเย็นสบาย แน่นอนว่าการปรากฏตัวของบุรุษที่ชื่อไวท์ทำให้กลุ่มคนที่ยืนมุงอยู่ถอยออกห่างแทบจะพร้อมเพรียงกัน

'' บ้าน่า เขามาทำอะไรที่นี่ ไม่ใช่ว่ากำลังทำสงครามกับสมาคมเสือป่าอยู่ไม่ใช่หรอ!? '' ชายคนหนึ่งอุทานออกมา ไวท์ได้ยินก็ยักใหล่เบาๆก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่ยีระ '' สมาคมเสือป่ามันเคยมีตัวตนที่โรงเรียนนี้ด้วยหรอ ไร้สาระสิ้นดี '' พูดจบชายหนุ่มก็หายวับไปราวกับธาตุอากาศ

'' หรือว่า เขาจัดการพวกนั้นไปหมดแล้ว บ้าน่าสมาคมเสือป่าถึงจะไม่ใหญ่มากแต่มีสมาชิกถึงสองพันคนเลยนะ ''

'' ร้ายกาจยิ่งนัก แต่สมแล้วที่เป็นเขาแหละ ถ้าเขาสร้างกิลขึ้นมาละก็โรงเรียนนี้ได้วุ่ยวายแน่ ''

'' พวกเราคอยดูอยู่เฉยๆดีกว่า เหตุการณ์ครั้งนี้เริ่มไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้ว '' หลังจากที่พวกกลุ่มที่มาดูเหตุการณ์คุยกันจบเรียบร้อยแล้ว ต่างก็ทยอยกลับไปเพราะเกรงว่าจะมีบุคคลที่อันตรายกว่าไวท์โผล่มาแทน

..............................................................................................................

       ถัดมาที่บริเวณหมิงกับไรท์ที่แอบเดินหลบออกมาทางหลังร้านอย่างเงียบๆเพราะไม่อยากวุ่นวาย ทั้งสองก็พากันเดินลัดป่าเพื่อจะทะลุออกไปบริเวณลานกว้างซึ่งเป็นจุดนัดพบปกติของหมิงกับเพื่อนอีกคนของเธออยู่แล้ว พอทั้งสองเดินผ่านในพื้นที่ของส่วนน้ำตกตื้นๆอันสวยงาม ปกติมักจะมีพวกนักเรียนมาเที่ยวพักผ่อนกันบ่อยๆแต่คงเป็นเพราะสงครามที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องในโรงเรียนทำให้ไม่มีใครว่างพอที่จะมาเที่ยวเล่นได้

'' ที่นี่สวยจังเลยนะครับ สงสัยคราวหน้าต้องมาเพื่อนๆมาเที่ยวกันซะแล้ว '' ไรท์พูดออกมาอย่างอารมณ์ดี เขาไปเดินเลาะลำน้ำไปเรื่อยๆอย่างช้าๆ โดยที่หมิงเดินตามอยู่ห่างๆเธอเตะหินที่อยู่ใกล้ๆเท้าเบาๆก่อนจะพูดแซวฝ่ายตรงข้าม '' นายมีเพื่อนกับเขาด้วยหรอ ''

'' ก็เธอเพื่อนผมไงครับ ครั้งหน้าต้องมาเที่ยวกับผมให้ได้เลยนะ '' ไรท์ตอบก่อนจะหันมายิ้มให้หญิงสาวอย่างน่าหมันไส้

'' ไม่ต้องมาเนียนเลยนะยะ ต่อให้มาชั้นก็ไม่มากับนายสองคนหรอกย่ะ ''

'' รับปากแล้วนะครับ ''

'' ห๊ะ!! ''

'' ถึงวันนั้นจะไม่ได้อยู่กันสองคน แต่ผมรับปากว่าจะไม่นอกใจคุณแน่นอน '' หมิงได้ฟังเข้าก็เลิกคิ้วสูงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะวิ่งไปเตะก้นคนที่เดินนำอยู่ข้า้งหน้า

'' โอ้ย! เตะผมทำไมอ่ะ '' ไรท์อุทานแกล้งตีสีหน้าเจ็บปวด ทำสำออยปล่อยให้ผ่ายหญิงเดินนำ

'' หมันไส้ย่ะ '' หมิงกอดอกก่อนจะหันกลับมาแลบลิ้นใส่

'' โถ่ว ที่รักก็ทำเป็นใจร้ายไปได้.. '' ก่อนที่ไรท์จะหยอกล้อผ่ายตรงข้ามต่อ จู่ๆเขาก็รับรู้ถึงอาการผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้น เขาชะลอความร็วลงช้าๆก่อนจะหยุดเดินตรงบริเวณต้นไม้ใหญ่หน้าน้ำตก ผ่ายหญิงจึงถามด้วยความสงสัย

'' นายหยุดเดินทำไม '' ไรท์ยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะตอบ

'' ผมมาส่งคุณแค่นี้่พอนะครับ ขอโทษที่ไปส่งถึงปลายทางไม่ได้ '' ไรท์พูด

'' ทำไมล่ะ นายยังบาดเจ็บที่แขนอยู่หรอ ไปกับชั้นสิ เดี๋ยวรักษาแผลให้ '' หมิงถามด้วยความเป็นห่วง

'' ได้โปรดอย่าถาม คุณรีบไปเถอะ '' ไรท์พูดด้วยน้ำเสียงแหบลงเล็กน้อย หน้าเขาซีดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แม้เขาจะหันหน้าหนีแต่หมิงก็สังเกตอาการผิดปกติได้ เธอเดินไปจับใหล่ไรท์เบาๆก่อนจะสับผัสถึงความผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด เธออุทานออกมาอย่างตกใจ '' ตัวเย็นเฉียบเลย อย่าบอกนะว่าวิชาที่นายใช้เมื้อกี๊.. '' ไรท์ยิ้มออกมาเล็กก่อนจะตอบ

'' ใช่ครับ ผมข้างเคียงของวิชาไอเย็นอเวจี '' ม่านตาการรับรู้แสงเริ่มพร่ามัว ร่างกายชาไปทั่วร่างไม่อาจควบคุม ไรท์ค่อยๆร่วงลงไปนอนกับพื้นช้าๆก่อนที่สติจะดับวูบ ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือหมิงกำลังลนลานเข้ามาประคองเขาไว้

........................................................................................................

ถัดมาทางด้านของคิลมั่ง

       ขณะนี้หญิงสาวชุดกิโมโนกับคิลกำลังยืนอยู่ตรงหน้าบอร์ดแนะนำสถาที่ต่างๆในโรงเรียน โดยรวมแล้วโรงเรียนแห่งนี้มีพื้นที่โดยรวมพอๆกับประเทศเล็กๆประเทศหนึ่งถ้าเกิดผลัดหลงถึงมามีหวังได้เดินลากขาเป็นวันๆเลยทีเดียว และแน่นอนว่าทำไมเขาถึงมายืนนะจุดนี้ เหตุก็เพราะเพื่อนสาวตัวน้อยพาคิลเดินวนไปวนมาที่เดิมหลายรอบจนเขาทนไม่ไหวจึงต้องมายืนณะจุดนี้

'' เอ่อ คือว่าเรากลับไปเริ่มต้นที่ตลาดใหม่ได้หรือเปล่าคะ '' หญิงสาวรวบรวมความกล้าสะกิดคิลที่ยืนดูบอร์ดก่อนจะเอ่ยปากถาม ซึ่งคิลได้ยินเข้าก็หันกลับมาถามด้วยความสงสัย '' เอ๋ คุณนานะจะกลับไปทางตลาดอีกรอบหรอ ? ''  หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะพูดต่อ

'' เอ่อ อืมค่ะ พอดีนานะก็ไม่ค่อยรู้เส้นทางเท่าไหร่ ก็มีหมิงนี่แหละที่ชอบลากไปนู่นไปนี่บ่อยๆถ้าเป็นทางตลาดนานะไม่หลงแน่ค่ะ '' คิลพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงเข้าใจ '' อ้อครับ เชิญนำเลย '' 

       ทั้งสองเดินเรื่อยๆไปตามทางสัญจรที่มีคนเดินไปมาพอประมาณ หรืออาจเป็นเพราะสถานที่ใกล้ๆเป็นย่านการค้าจึงทำให้มีผู้คนมีตั้งร้านแผนลอยขายของต่างๆมากมายที่มีทั้งถูกและแพง เนื่องจากสินค้าที่นำมาขายมีหน้าตาส่วนใหญ่เหมือนๆกันทำให้เหล้าพ่อค้าแม่ค้าต้องตะโกนเรียกลูกค้าแข่งกันตั้งแต่ไก่โห่นั่นเอง

'' เร่เข้ามาจร้าาาาา ทางนี้มีสินค้าดีมีคุณภาพราคาย่อมเยาว์ คนขายหน้าตาดี เหมาะสำหรับลูกค้าที่ดูดีทุกคนเลยนะจ๊ะ '' พ่อค้าแผนลอยร้านหนึ่งตะโกนมาทางคิลกับนานะ

'' ถู๊ย! หน้าตาดีตายแหละ ก่อนจะขายของมาซื้อกระจกร้านชั้นไปส่องหนังหน้าก่อนเถอะย่ะแล้วค่อยพูด '' แม่ค้าฝั่งตรงข้ามแกล้งพูดลอยๆเบรกพ่อค้าแทบหัวทิ่ม เขาหันมามองอีกผ่ายก่อนจะทำตาเขียวใส่

'' บ๊ะ ยัยเหี่ยวนี่ แก่ตายดีๆอยู่แล้วไม่ชอบไงหะ หรืออยากจะมีเรื่อง ไม่ใกล้ฝั่งอย่างเจ๊ควรนั่งอยู่เฉยๆดีกว่า '' ชายหนุ่มสวนออกมาทันควัน ผู้หญิงฝั่งตรงข้ามที่กำลังตั้งแผนขายของกะแทกกล่องลังลงไปพื้นดังตึ้ง! ก่อนจะชี้หน้าคู่กรณี

'' แก่บ้านแกเดะ ชั้นเพิ่ง 17 เองนะยะ ใช้อะไรมองหะ ตาถั่วแบบนี้อย่าเป็นเลยพ่อค้า ไปเป็นลูกจ้างเข็นผักตามตลาดเถอะย่ะ '' คำด่าของแม่ค้าคนนั้นทำให้คิลที่กำลังเดินผ่านอยู่สะดุดขึ้นมาก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น 

' เอ๊ะคำนี้คุ้นๆ ทำให้นึกถึงคนไม่อยากนึกถึงจนได้ ' คิลบ่นอุบอิบในใจก่อนจะรีบเดินเพราะไม่อยากฟังคู่ก็อปปี้ลิขิตกับเขาเวอร์ชั่นแม่ค้าพ่อค้าทะเลาะกัน พอเขานึกถึงฉากที่ทะเลาะกันต่อหน้าเพื่อนๆทีไรก็ทำให้เเขารู้สึกอายขึ้นมาทันที แต่ด้วยนิสัยไม่ยอมแพ้ง่ายๆทำให้เขามองข้ามสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ายางอายนัก คิลเดินคิดไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ตัวว่าตนได้เผลอจับมือนานะเดินไปด้วย

'' อ..เอ่อ คุณคิลไม่ต้องจับมือก็ได้ค่ะ '' คิลได้ยินก็หันกลับมามองนานะที่กำลังล้มหน้าลงด้วยความอาย เขารู้สึกถึงมือน้อยๆที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ คิลจึงรีบปล่อยมือก่อนจะขอโทษ

'' เอ๊ะ ขอโทษครับ พอดีคิดอะไรเพลินๆไปหน่อย ''

       หญิงสาวไม่ได้ตอบเธอได้แต่พาคิลเดินจ้ำไปเรื่อยๆจนในที่สุดพวกเขาก็ถึงใจกลางย่านการค้าอีกครั้ง บริเวณตรงกลางของบริเวณนั้นถูกปล่อยไว้โล่ง ตรงกลางมีชายหนุ่มคนหนึ่งถูกมัดติดกับเก้าอี้ ข้างหน้ามีป้ายเขียนว่ากระทืบฟรี

'' เอ่อ เราควรจะไปช่วยเขาดีมั้ย '' คิลถามนานะ

'' อย่าเลยพ่อหนุ่ม เจ้านั่นพูดเองว่าให้กระทืบ เพื่อนที่ดีอย่างพวกข้าจึงต้องรับสนองหน่อยเดี๋ยวเสียน้ำใจ '' ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดแทรกขึ้นมา ก่อนจะเล่าความเป็นมาให้พวกเขาฟัง

'' ก็เจ้าปากเปราะนี่วิจารณ์การจีบสาวของชาวบ้านเขา แถมถ้าบอกว่าจีบติดให้กระทืบด้วย สุดท้ายเป็นไง ฮ่าๆต้องดัดนิสัยมันหน่อย '' หลังจากที่คิลได้ฟังเขาเบ้ปากเล็กน้อยก่อนก่อนจะเดินหลบออกมาพลางคนในใจว่าสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม(รวมทั้งไรเตอร์ตอนนี้ด้วย กรรม -*-)

'' เจอแล้วๆๆ '' นานะอุทานก่อนจะรีบดึงแขนคิลไปที่แห่งหนึ่งซึ่งอยู่หลังย่านการค้า ลักษณะรอบๆเป็นป่าทึบตรงกลางเป็นทางชัันให้เดินขึ้นไปเรื่อยๆ ถ้ามองไกลๆก็จะรู้ได้ทันทีว่าเป็นทางขึ้นเขา ซึ่งคิลก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่เพราะขนาดเขตของเกาะขนาดพอๆกับประเทศซึ่งถูกทำมาเป็นโรงเรียนจะมีภูเขาสัก 2-3 ลูกก็ไม่แปลกเผลอๆอาจจะมีสัตว์ป่าดุร้ายซุกซ่อนอยู่ก็เป็นได้

       นานะพาคิลเดินขึ้นไปเรื่อยๆจนอากาศรอบๆตัวเริ่มเบาบางลง ' สูงประมาณ 500 เมตรแฮะ ' เขาคิดในใจก่อนที่จะเอื้อมมือไปหักกิ่งไม้รอบๆตัวเพื่อนกันหลงทาง(ก่อนหน้านี้นานะพาเดินในเมืองยังหลง) เมื่อคิลเดินมาถึงจุดหมายก็ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจยิ่งนักเพราะบริเวณบนยอดเขาที่ควรจะเป็นป่าทึบกลับถูกสร้างเป็นค่ายอย่างแน่นหนาต้นไม้โดยรอบโดนตัดโล่งเตียน ภายในค่ายมีเหล่านักเรียนคาสต่างๆฝึกฝนทักษะประเภทต่างๆไม่ว่าจะเป็นดาบ ธนู โล่ ปืน รวมไปถึงศิลปะการป้องกันตัวแบบไร้อาวุธซึ่งเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก

'' สวัสดีค่ะ ครูสมิง '' นานะกล่าวทักบุรุษคนหนึ่งพร้อมยกมือไหว้ ซึ่งคิลเห็นเข้าก็ยกมือไหว้ตาม ชายคนนั้นพยักหน้ารับไหว้หญิงสาวก่อนจะหันมาทำหน้าดุใส่คิล

'' เด็กใหม่หรอ เงื่อนในการฝึกที่นี่คือห้ามใช้พลัง ถ้าทนไม่ไหวก็กลับไปซะไอ้หน้าอ่อน '' คำพูดไม่ไว้หน้าของเขาทำให้คิ้วคิลกะตุกเล็กน้อย เขาข่มอารมณ์ก่อนจะถามกลับอย่างสุภาพ

'' จะฝึกไปทำไมครับ ถ้าไม่ใช้พลังต่อให้ทักษะเก่งกาจขนาดไหนก็แพ้พวกมีพลังอยู่ดีไม่ใช่หรอ '' ครูสมิงได้ฟังคิลพูดยั่วโมโหก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไร ซ้ำยังหัวเราะออกมาจนคิลเริ่มระแวง

'' ฮ่าๆ คนที่ถามคำถามวอนโดนทุบแบบนี้ก็เพิ่งมีแกคนแรก แต่เอาแหละวันนี้ข้าอารมณ์ดีเดี๋ยวจะแสดงให้ดูละกันแล้วค่อยอธิบาย '' พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปหากลุ่มนักเรียนที่เพิ่งฝึกเสร็จ เขาใช้เวลาพูดคุยสักพักก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับนักเรียนหญิงคนหนึ่ง 

'' นี่คือนักเรียนใหม่เหมือนกันอยู่คาส S สูงว่านานะ 1 ขั้น วันนี้ข้าจะให้เจ้าดูการประลองของทั้งสองให้ดู การประลองครั้งนี้ข้าอนุญาติให้ใช้พลังได้ '' ครูสมิงพูดก่อนจะเดินไปนั่นซุ้มไม้ไฝ่โดยมีคิลเดินไปยืนอยู่ข้างๆเพื่อดูการประลองอย่างสนใจ

'' ให้นานะประลองแบบนี้เธอจะไหวหรอ ถึงอีกผ่ายจะเป็นหน้าใหม่ก็เหอะ แต่นั่นคาส S เชียวนะครู '' ผู้หญิงชุดเขียวรูปร่างผอมบางเดินมาถาม

'' เธอเพื่อนนานะสินะ มาฝึกที่นี่ได้ก่อนวันแล้ว '' ครูสมิงถามสวนไปที่หญิงสาว

'' 1 สัปห์ดาค่ะ '' เธอตอบ

'' เข้าใจมั้งว่าฝึกไปเพื่ออะไร ''

'' ไม่ทราบค่ะ ''

'' งั้นก็จงเบิ่งตาดูให้ดี นี่คือผลตอบแทนจากการฝึก ''

       ภาพการประลองเป็นอะไรที่ถือว่าน่าตื่นตาตื่นใจมากเพราะผ่ายที่อยู่คาส S เธอได้สำแดงพลังธาตุไฟอย่างอลังการ เปลวไฟปะทุเคลื่อนไหวไปมาสวยงามราวกับสายน้ำ ดุดันยิ่งกว่าพยักร้ายเธอบังคับเปลวไฟได้ชำนาญเปรียบเสมือนแขนขา ก่อนจะทดสอบใช้ดวงไฟเล็กๆพุ่งเข้าใส่นานะทันที ซึ่งนานะที่ฝึกมาพอสมควรก็หลบได้อย่างชำนาญ ก่อนจะมีนกเหยี่ยวสีเพลิงพุ่งระนาบกับพื้นเข้าใส่นานะอย่างรวดเร็ว  แต่ด้วยความที่ฝึกมาจนประสาทสัมผัสแหลมคม ก่อนวิหกเพลิงจะถูกตัวเธอ เธอได้กระโดดหลบอย่างหวุดหวิด

'' เธอติดกับชั้นละ คราวนี้อย่าหวังว่าจะหลบพ้น เพลิงเทพปีศาจ '' คู่ต่อกรนานะพูดออกมาก่อนจะดีดนิ้วเบาๆ เป๊าะ!!

'' เอ๋ '' นานะอุทานออกมา เมื่อพบว่ามีเปลวเพลิงร้อนระอุหมุนล้อมตัวเธอทั้งสี่ทิศในลักษณะเป็นรูปสัตว์ประจำสี่ทิศนั่นคือ  วิหก เสือ เต่า และมังกร เมื่อจังหวะที่นานะลงพื้นพอดีซึ่งเป็นจังหวะที่เสียการทรงตัวไปชั่วขณะสัตว์ทั้งสี่ก็พุ่งเข้าใส่เธออย่างพร้อมเพรียงกัน

ตู้มมมม!! เสียงปะทะสนั่นหวั่นไหว เศษฝุ่นควันลอยฟุ้งหนาไปทั่ว บนพื้นที่ปะทะมีหลุมขนาดยักษ์ลึกไม่ต่ำกว่า 3 เมตร ความเสียหายที่เกิดถึงกับทำให้แผ่นดินบริเวณรอบๆเกิดรอยร้าวเป็นแถบๆ 

'' เกิดอะไรขึ้นหรอกครูสมิง '' กลุ่มอื่นๆที่กำลังฝึกถึงกับกุลีกุจนมาเพราะเสียงปะทะเมื่อครู่นี้ ครูสมิงไม่ได้พูดอะไร เขามองไปที่หลุมยักษ์ก่อนจะสลับหันมามองคู่ประลองนานะ

'' สมแล้วที่เป็นคาส S การโจมตีเมื่อกี้ต่อให้เป็นคาส SS ก็คงบาดเจ็บหนักแน่ๆ '' ครูสมิงกล่าวชม

'' ขอบคุณค่ะ แล้วหนูไปได้หรือยังคะ '' หญิงสาวเอ่ยปากถาม

'' บ้ะ ข้าแค่ชมเฉยๆไม่ได้บอกว่าเจ้าชนะสักหน่อย '' ตบตักตัวเองอย่างขัดใจ

'' งั้นหมายความว่า '' หญิงสาวรีบหันกลับไปมองที่หลุมยักษ์อีกครั้ง หมอกควันเริ่มจางลงตามลำดับ ภาพที่เห็นทำแทบทุกคนไม่เชื่อสายตาคือนานะยังยืนอยู่ณะที่เดิม ไม่แสดงอาการบาดเจ็บหรือแม้แต่ร่องรอยเผาไหม้แม้แต่แห่งเดียวด้วยซ้ำ 
นานะปัดฝุ่นเล็กน้อยก่อนจะกระโดดขึ้นมาเบื้องหน้าผ่ายตรงข้าม

'' มาเริ่มต่อได้หรือยัง ''

'' เป็นไปไม่ได้น่า เธอทำได้ไง ''


************************************************************************************************************************************

เป็นไปไม่ได้น่าเน็ตหลุดได้ไง สัตว์โลกย่อมเป็ยไปตามกรรม -*-

พิมพ์ผิดก็กรรม 555555555+