คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : SF หลายใจ I [โน่ริทกัน]
SF หลายใจ [โน่ริทกัน]
RitZ part
”เมื่อกี้คุยไรกันเหรอริท”
”ก็ธรรมดาครับ อ้อ ไอ่กันมันตกลงไปด้วยแล้วนะ”ผมบอกพี่โน่ไป แล้วสบตากับเขา แต่ผมไม่ได้รู้สึกไปเองใช่ไหมว่า พี่โน่มองผมด้วยสายตาแปลกๆ
”อือ ไปเถอะ เขาเรียกแล้วน่ะ”ว่าจบพี่โน่ก็จูงมือผมไปรอที่ฉากที่จะถ่ายแบบ
”ไม่ต้องเกร็งนะครับ ทำตัวธรรมชาติ”พี่ช่างภาพบอกพวกผม บางครั้งก็มาจัดท่าให้นิดหน่อย
”โตโน่โอบริทได้ไหมครับ เหมือนเพื่อนโอบกันน่ะ”พี่ช่างภาพบอก ส่วนพี่โน่ก็ได้แต่อมยิ้มแล้วมองหน้าผม ก่อนจะเนียนก้มลงมากระซิบข้างหู
”พี่น่ะ มากกว่าเพื่อนแล้ว”พูดจบเข้าก็หันไปมองกล้องมุมปากยกยิ้มน้อยๆ เจ้าเลห์นักน่ะ
”อ้อ…น้องกันเอ่อ..ยืนตะแคงข้างมองกล้องแล้วเอนตัวพิงน้องริทได้ไหมครับ ส่วนมือไว้ในกระเป๋ากางเกงก็ได้”พี่ช่างภาพบอกก่อนจะมาจัดท่าทางให้ดูดีกว่าเล็กน้อยแล้วรัวชัตเตอร์อย่างมืออาชีพ ผมเห็นตอนไอ่กันมันหันมาด้วยแหละ อย่ามองอย่านั้นได้ไหมเล่า!!
สายตาเจ้าเล่ห์พร้อมที่จะทำให้ทุกคนใจละลายได้ ยังจะยักคิ้วกวนประสาทอีก ไอ่นี่ ขึ้แกล้งชะมัด แต่มันไม่ได้ทำให้ใครเห็นนะครับ มันกะจะให้ผมคลั่งคนเดียว
/////
ปิ๊บๆ
หลังจากถ่ายแบบเสร็จ เราสามคนก็มานั่งที่ที่พักที่พี่ทีมงานจัดไว้ให้ คุยกันอยู่ดีดี เสียงโทรศัพท์ของพี่โน่ก็ดังขึ้น เขากดรับแล้วเลี่ยงไปคุยที่อื่น ทีนี้ก็เหลือแต่ผมกับไอ่กัน
”มองไร”ผมที่เห็นไอ่กันมันมองแล้วเอาแต่ยิ้ม มันน่าหมั่นไส้ครับ คนบ้าอะไร ทำหน้านิ่งก็หล่อ กวนตีนยังเสือกหล่อ แล้วยังจะยิ้มอีก เออ..ไอ่หล่อเป๊ะ อยากให้ริทหล่อบ้างแล้วกัน
”มองก็ไม่ได้ ใครหวงเหรอ”กวนตีน!
”ไม่ใช่คนแถวนี้หรอกน่า”
”รู้ได้ไง บางทีคนแถวนี้ก็อาจจะหวงกว่าคนที่ไม่ได้อยู่แถวนี้ก็ได้”มันพูดพร้อมกับทำหน้าจริงจัง ผสมกับรอยยิ้มมุมปาก จะผิดไหม ถ้าผมจะเขินอ่าา
///
ไอ่กันมองหน้าผมพร้อมกับเอื้อมมือมากุมมือผมไว้ ผมทำใจกล้าๆมองตอบมันแต่ก็ต้องหลบตา ทำไมสายตามันพิฆาตอย่างนี้เนี่ย ไอ่ตัวพ่อเอ้ยยย!!
”ริท..”เสียงพี่โน่ที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ไอ่กันต้องปล่อยมือจากผม ผมเห็นในแววตามันตอนแรกเหมือนจะไม่พอใจ แต่สักพักก็เปลี่ยนเป็นมีประกายวิบวับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนทุกที
”วันนี้พี่ไปส่งริทไม่ได้แล้วให้ไอ่กันไปส่งได้ไหมครับ”พี่โน่เดินเข้ามาใกล้ ไอ่กันจำต้องลุกออกไปเพราะไม่มีเก้าอี้ว่าง ฝ่ามือใหญ่กุมมือผมมาแนบที่แก้ม สายตาเป็นเชิงขอโทษ
เป็นมือข้างเดียวกับที่ไอ่กันกุมเมื่อกี้…
ทำไมผมถึง…….เลวได้ขนาดนี้นะ!!
สายตาผมเหลือบไปหาไอ่กันที่เหมือนกับจะเมินหน้าหนีไปทางอื่น ผมรู้มันเจ็บ แต่ผมก็ไม่ต่างจากมัน ผมไม่อยากเสียทั้งสองคนไป ผมรักพี่โน่ แต่ผมก็รักไอ่กันด้วย…
ห้าเดือนก่อน
ซ่าๆๆ
เสียงฝนที่ตกอย่างหนักตลอดวัน แม้จะใกล้ค่ำแล้วแต่ยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ร่างสองร่างที่อยู่ภายใต้ร่มอันเดียวกัน รีบสุดชีวิตที่จะพาตัวเองเข้าไปภายในชานคอนโดของหนึ่งในนั้น
”เฮ้อ กว่าจะฝ่าฝนมาได้ เปียกได้บัดซบมากอ่ะ”น้ำเสียงของคนตัวเล็กกว่าบ่นพึมพำก่อนจะสะบัดร่ม เพื่อให้น้ำฝนที่เกาะอยู่ออกบ้าง
”อย่าบ่นเลยน่า ไป เดี๋ยวพาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ ชักช้าเดี๋ยวปอดบวมตายหรอก”ร่างสูงกอดคอเพื่อนของตัวเองก่อนจะพาขึ้นลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังคอนโดของตัวเอง ระหว่างทางก็ได้ยินแต่เสียงเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดบ่นเป็นระยะๆ
”เข้าไปอาบดิมึง กูอาบสะ….ฮัดชิ้ว!!...แล้ว”น้ำเสียงของคนตัวเล็กที่มีท่าทีว่าหวัดจะเล่นงาน มือบางยกขึ้นถูจมูกไปมา เหมือนเด็กๆ
”หวัดกินเหรอมึง แปปนะ เหมือนจะมียา…”
”มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก กูหากินเองได้ ไปอาบน้ำได้แล้ว ใครที่บอกเมื่อกี้ว่าเดี๋ยวเป็นปอดบวมตาย”คนตัวพ่อโดนย้อนเข้าให้ สายตาจิกกัดถูกส่งมาหาคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้าล้อๆอยู่ เมื่อไม่มีข้อให้โต้แย้ง ร่างสูงก็ยอมไปอาบน้ำแต่โดยดี
”ครับๆๆ อยู่กับไอ่กันเนี่ย โหยย ริทไม่ใช่เด็กแล้วนะ โอเคครับจะดูแลตัวเองอย่างดีเลย บ้า!!พูดไรเนี่ยพี่โน่ ครับๆ ตั้งใจทำงานนะ ครับ รักเหมือนกันนะครับ จุฟ”แล้วมือบางก็กดวางสาย
”อ้าว อาบเสร็จแล้วเหรอมึง กูหายาไม่เจอว่ะ อยู่ไหนว่ะ”คนตัวเล็กเมื่อเห็นเพื่อนออกจากห้องน้ำแล้วก็ถาม เนื่องจากหาอยู่พักใหญ่ๆแล้วก็ไม่ยักกะเจอยาสักเม็ดเลย
”อ้อ ยาเหรอ อยู่ในห้องนอนน่ะ รอแปป เดี๋ยวกูไปหยิบให้”ว่าจบร่างสูงก็หันหลังเข้าไปในห้องเพื่อจะหยิบยาให้เพื่อน
”เฮ้ย! เข้ามาทำไมเนี่ย ได้แล้วยาอ่ะ เอาไปๆ”ร่างสูงรีบดันคนตัวเล็กออกไปพร้อมกับยัดยาในมือให้ เมื่อเห็นพิรุธเกิดขึ้น มีเหรอที่คนอย่างเรืองฤทธิ์จะไม่เซ้าซี้ มันต้องมีอะไรแน่ๆ
”อะไรๆ กูเพื่อนมึงนะ มีความลับเหรอ ดูดิมีอะไร”คนตัวเล็กพยายามจะเข้าไปเพื่อดูว่าเพื่อนมีอะไรปิดบัง แต่แรงก็ไม่สามารถเอาชนะเพื่อนได้
”โหย! มีความลับอ่ะ กูไปกินยาดีกว่า เชอะ!!”ว่าแล้วก็สะบัดหน้าหนีเพื่อนสนิทซะอย่างนั้น คนถูกงอนก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร แค่มุมปากยกยิ้มเหมือนชิน
”มึงๆๆเรื่องนี้ๆ”
”ไม่เอา ไร้สาระ เอาเรื่องนี้ดีกว่า”สองเสียงเถียงกันไม่ยอม คนตัวเล็กที่โดนขัดใจก็สีหน้าง้ำงอ
”เออสิ คอนโดมึง เรื่องไรก็แล้วแต่มึงเถอะ”คนตัวเล็กกำลังจะลุกขึ้นแต่โดนคว้าข้อมือไว้ซะก่อน
”อะไรอีก มึงก็ดูไปดิ”
”ก็มาดูด้วยกันไง อะไรมึง นี่งอนจริงเหรอเนี่ย”ว่าแล้วก็จับคนตัวเล็กมัดไว้ด้วยอ้อมกอดของตัวเอง คนที่ถูกพันธนาการก็ดิ้นไม่ยอม ถึงจะเคยกอดกันมาแล้วกี่ครั้งแต่ครั้งนี้หัวใจเพื่อนสนิทกลับเต้นแรงกว่าครั้งไหนๆ คนตัวเล็กดิ้นไปดิ้นมากลับเหนื่อยเสียเอง
”นี่มึงคิดว่ากูงอนมึงเล่นๆเหรอฮะ!!”
”ก็…เอ่อ.”
”กูจะกลับคอนโดแล้ว ปล่อย!!”
”อะไรของมึง แค่กูไม่ให้เข้าห้องเนี่ยนะ!!”
”ที่มึงมีความลับกับกูต่างหากเล่า!!”
”แล้วอยากจะรู้ไปทำไม รู้แล้วได้อะไรขึ้นมารึไง!”
”งั้นไม่รู้ก็ได้ ปล่อยดิ”คนขี้งอนบอกยอมๆ ไม่อยากจะเถียงมากกว่านี้ ที่สำคัญ เขาง่วงแล้วด้วย
”ทำไมต้องปล่อย?”เสียงกวนประสาทดังขึ้น ทำเข้าคนที่กำลังจะอารมณ์ดีกลับดิ่งลงวูบ มันจะกวนประสาทให้ได้ใช่ไหมเนี่ยยย
”ตามใจมึง ถ้าเมื่อยอย่ามาบ่นทีหลังล่ะ”เมื่อขี้เกียจเถียง เลยปล่อยให้คนขี้แกล้งกอดไว้อย่างนั้น ทั้งสองนั่งดูหนังไปเรื่อยๆ จนอีกคนเผลอหลับไป…
ไม่ใช่ว่าผมอยากมีความลับกับมันนักหรอกนะ แต่ความจริงบางอย่าง ถ้าไม่พูดมันอาจจะดีกว่าก็ได้ ผมมองริทที่หลับอยู่ในอ้อมกอดแล้วอดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ เกือบสองปีแล้วนะที่รู้จักเป็นเพื่อนกันมา แต่มันจะรู้ไหมว่าผมไม่เคยคิดจะเป็นแค่เพื่อนมันเลยสักครั้ง ผมไม่อยากจะเสียความเป็นเพื่อนกับริทไป เลยไม่ได้บอกความรู้สึกนี้กับริท
จนเมื่อผมได้มารู้ว่า ริทตกลงเป็นแฟนกับพี่โน่…
มันทำให้ผมโกรธตัวเองที่ไม่บอกริทไป มาถึงตอนนี้แล้วจะทำอะไรได้…
คนตัวสูงพิจารณา ใบหน้าหวานของคนที่หลับอยู่ มือเอื้อมไปปัดผมที่ปรกหน้าอยู่ออก แพขนตาที่ภายในบรรจุตากลมโตที่มองที่ไรก็สวยหวานทุกครั้ง พวงแก้มที่มักขึ้นสีทั้งยามโกรธและยามเขิน ริมฝีปากอิ่มที่เจ้าของจะเผลอขบทุกครั้งที่มีเรื่องกลุ้มใจ ทุกอย่างรวมกันเป็นริท ยิ่งมองนานๆความรู้สึกอยากล่วงเกินก็ครอบงำจนได้ ใบหน้าหล่อเข้มของคนตัวพ่อก้มชิดใบหน้าหวาน
”แค่มึงไม่รู้ก็พอ..”
”ทำอะไร..”เสียงหวานที่แม้แต่ตาหลับแต่เสียงเล็ดลอดทำให้ร่างสูงไม่รอช้าที่จะก้มปิดปากลงไป
แค่ครั้งเดียวนะริท…ขอแค่ครั้งเดียว
”อื้ออออ…”คนตัวเล็กที่เผลอเปิดปากให้เพื่อนเพราะความตกใจ จนลิ้นร้อนของอีกคนรุกล้ำเข้ามาได้ มือบางผลักไสอีกคนอย่างแรง แต่ก็ไม่เป็นผล ความเร่าร้อนที่ร่างสูงมอบให้แทบจะเผาผลาญทุกสิ่งอย่าง
ไม่เว้นแม้แต่…
ร่างข้างใต้ที่อ่อนระทวยไปเรียบร้อยแล้ว…
ร่างบางหยัดตัวขึ้นจูบตอบ มือสองข้างที่ว่างถูกเจ้าตัวยกขึ้นโอบรอบคอร่างของเพื่อน ลิ้นเล็กตอบสนองลิ้นร้อนอย่างไม่ยอม มอบทุกสัมผัสให้กัน ทุกสัมผัส ทุกส่วน….
”….”
”….”
เมื่อรู้ลิมิตของตัวเองว่าทนไม่ไหว ร่างสูงเลยผละออกมา ไม่ใช่ว่าไม่อยากต่อความเร่าร้อนเมื่อครู่ แต่ตกใจที่อีกคนตอบสนองเขา สายตาคมมองอีกคนอย่างหาคำตอบ
”ริทจะกลับคอน..”
”กันรักริทนะ”ร่างสูงชิงพูดก่อนที่อีกคนจะพูดจบ ไม่ได้ ให้หนีไม่ได้ เมื่อกี้เขามั่นใจว่าไม่ได้รู้สึกไปเอง ริทมีใจให้เขาเหมือนกัน…ริทจูบตอบกันเหมือนกัน
“อือ ริทรู้ ริทก็รักกัน…”
”ไม่ใช่แบบเพื่อนริท ไม่ใช่”ร่างสูงเชยคางให้ร่างบางมาเผชิญหน้า ใช้สายตาบอกทุกสิ่งในใจ ร่างบางมองตอบสายตานั่นสั่นระริก ริทรู้ว่ามันผิด รู้ดีแก่ใจเลย
”แต่..”
”ครับ กันรู้ แค่ให้กันได้คอยดูแล ให้เป็นแค่..ที่สองก็ได้ นะครับ ได้ไหม”น้ำเสียงที่บวกกับแววตาเว้าวอน ทำให้ร่างบางถึงกับน้ำตาคลอ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
”แล้วกันจะไม่เจ็บเหรอ?”
”แค่ริทไม่ทิ้งกันไป…”
”ฮึก..ตก…ฮึก..ลง ไม่ต้องพูดแล้ว ฮืออ…ตกลง ฮือออๆ”ร่างบางโผเข้ากอดร่างสูงที่อ้าแขนรับ แล้วร้องไห้โฮ ร่างสูงกอดคนที่เพิ่งเป็นแฟนได้หมาดๆ แล้วปลอบไปด้วย
”อะไร ไม่ร้องนะครับ.. อย่าร้องสิ”ว่าแล้วก็ลูบหัวศรีษะของอีกคนเป็นการปลอบ ใช้ริมฝีปากจูบซับน้ำตาให้ แล้วกอดปลอบจนคนในอ้อมกอดเผลอหลับไปอีกรอบ
ปัจจุบัน
RitZ part
”ไอ่กัน ไปส่งริทให้ด้วย ส่งให้ถึงห้องให้ปลอดภัยนะมึง”พี่โน่หันไปสั่งไอ่กัน ทั้งยังไม่ปล่อยมือผม
”รู้แล้วน่า”มันหันมาตอบ แล้วเผลอมองไปที่มือพี่โน่ที่กุมมือผมอยู่ เลยขึ้นมามองหน้าผม
”งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ ฝากด้วยนะมึง”พี่โน่บอกผม ทั้งยังไม่วายจะกำชับไอ่กันอีกรอบ มันก็พยักหน้าไป ผมมองไปจนพี่โน่สุดสายตา รู้สึกตัวว่ายังมีอีกคนที่อยู่ แล้วที่สำคัญมันมองมาที่ผมเหมือนงอนด้วยแหละ
”จะไม่พูดกับริทเลยเหรอ”ผมถามสารถีจำเป็น ที่จริงมันก็นั่งรถคันอื่นมาแต่ตอนแรกผมกับพี่โน่มารถผม โดยที่ผมเป็นคนนั่งแล้วพี่โน่เป็นคนขับ ทีนี้พอไอ่กันจะไปส่งผม มันเลยตั้งขับรถผมไปส่งผม ตั้งแต่ขึ้นรถมาไอ่กากก็ยังไม่พูดกับผมสักคำเลยอ่ะ
”อะไรอ่ะ ริททำอะไรให้กันโกรธเหรอ”ง้อมันหน่อย นานๆมันจะงอนที
”…”
”ทำไมอ่ะ โกรธอะไร กันพูดดิ”
”กันรู้ว่ากันไม่มีสิทธิ์โกรธ ไม่มีสิทธิ์หวง ไม่มีสิทธิ์หึง แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ มันงี่เง่ามากเลยใช่ไหมริท”ไอ่กันมันเลี้ยวรถจอดไว้ข้างทางแล้วพูดออกมาเหมือนเหนื่อยใจตัวเอง ผมไม่อยากเห็นมันรู้สึกแย่เลย ผมใจไม่ดี
”…”
”อุ๊บ!..”ผมโน้มคอไอ่กันลงมารับจูบที่มันไม่ได้ตั้งตัว ตอนแรกมันคงตกใจที่ผมทำอย่างนี้ แต่สักพักก็เปลี่ยนเป็นจูบตอบแทน เรามอบสัมผัสอ่อนหวานให้กัน แม้มือไอ่กันจะซนไปหน่อยก็เถอะ เมื่อคิดว่าพอแล้ว ผมจะผละออก
”แค่นี้เองเหรอ”
”แค่นี้พอแล้วว!! ขอโทษนะ”ผมบอก พร้อมกับกุมมืออุ่นๆนี้ไว้แล้วบีบเบาๆ
”อือ แค่ริทอยู่กับกันแบบนี้ก็พอแล้ว”ไอ่กันพูดแล้วก้มลงมาให้หน้าผากเราชิดกัน ริมฝีปากยกที่มุมปากตามแบบฉบับ
”รักริทจัง…”
”////”ไม่ถามว่าเขินได้ไหม ผมเขินไปแล้วอ่ะ
”ขับรถไปได้แล้วน่า”ผมบอกปัดแล้วขยับตัวมานั่งตามปกติ พยายามหันหน้ามองนอกหน้าต่าง แต่เสียงหัวเราะของคนข้างๆนี้ ทำผมเขินไปอีก หัวเราะทำไมฮะ!!
เบื้องหลังความสุขของสองคน กลับมีอีกคนที่ปวดใจ…
”อือ ครับ เห็นแล้ว ขอบคุณครับ”มือหนากดวางสาย แล้วมองที่รถของคนรักที่เคลื่อนตัวออกไป
”…”ไร้เสียงที่หลุดออกจากปาก แต่กลับเป็นหัวใจที่เต้นถี่ราวกลับจะหลุดจากร่าง ภาพของคนรักกับน้องชายที่สนิทยังติดตาตรึงใจ ยากจะลบไปได้โดยง่าย ร่างสูงเอนหลังพิงเบาะรถอย่างหมดแรง
พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไม่เคยหลั่งให้ใครเห็นได้ง่าย แต่วันนี้มันยากจะกลั้นไว้แล้ว
พร้อมกับริมฝีปากที่ขยับอีกครั้ง ‘ทำไม…’
________________________
ทำไมมัน Sad เยี่ยงนี้ พี่ริทอ่ะใจร้ายเนอะ (ผลั๊ว!) เอาล่ะๆๆ อย่าทะเลาะกันเลยเน้อ เขาเห็นรีเคสวส่วนใหญ่แล้วใจแป๋วๆยังไงไม่รู้ รักกันไว้เถิดนะทุกความคิดเห็นเลย
รักคนอ่านคนเม้นท์ทุกคนจ๊ะ
ความคิดเห็น