คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [เพราะรักเธอมากกว่า...]ก่อนวันเกิด Ritz 2 วัน คิดดีแล้วเหรอ!
ก่อนวันเกิด Ritz 2 วัน
Ritz part
ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการไม่ค่อยจะสบายนัก นั่งลืมตาสักพักให้เคยชิ้นกับแสงก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นเข้าห้องน้ำไป
”พี่โน่..”เมื่อผมออกจากห้องน้ำ ผมก็เรียกหาอีกคนที่ทุกเช้าก่อนจะไปทำงานผมจะเห็นเขาเป็นคนแรก แต่เช้านี้แม้แต่เงาก็ไม่มี
”พี่โน่ครับ”ผมลองเรียกอีกครั้ง แล้วกวาดสายตาไปรอบๆห้อง ก่อนที่สายตาผมจะสะดุดกับแผ่นกระดาษที่แจกันวางทับอยู่
/พี่สั่งข้าวเช้าให้แล้วนะ อุ่นเอา
พี่โน่ /
ในแผ่นกระดาษมีแค่นั้น ผมรู้สึกได้ว่าเขาเป็นห่วง แต่ส่วนลึกในใจบอกผมว่าเขาตั้งใจหลบหน้าผม แววตาที่เปลี่ยนไป ทำให้ผมหวั่นไหว กลัวว่าเขาจะ..มีคนอื่น
//กัน//
เสียงโทรศัพท์ดังแทรกเข้ามาในห้วงความคิด ผมหยิบออกมาปรากฏว่าเป็นไอ่กัน ผมมองชื่อมันอย่างนั้นสักพัก ตัดสินใจรับสาย
[ไอ่เตี้ยยย มึงอยู่ไหนเนี่ยย]พอแนบหูปุ๊บกลับต้องเอาออกไปกะทันหัน มันไปโมโหมาจากไหนว่ะ
”อยู่คอนโด ทำไม?”
[มึงไม่ได้หนีพี่โน่ไปไหนใช่ไหมว่ะ หรือว่าทะเลาะกัน]
”เปล่า”
[มึงทำอะไรให้เขาเสียใจหรือเปล่า]
”เปล่า”
”มึงมะ…”
”เปล่าเว้ยยย!”ผมเผลอตะโกนกลับไป
[แล้วทำไมพี่กูซึมอย่างนี้ว่ะ]ไอ่กันเหมือนจะพึมพำกับตัวเองมากกว่าคุยกับผม
”มึงว่าไงนะ”
”กูบอกว่าพี่โน่ซึมๆไปน่ะ มึงแน่ใจนะว่ามึงไม่ได้ทะเลาะกับพี่เขาน่ะ”สิ่งที่มันพูดมาทำให้ผมเผลอกัดริมฝีปากแน่น
”กูไม่รู้..”ผมตอบมันเสียงแผ่ว ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง แต่มันหวิวในใจยังไงก็ไม่รู้
”ริท…”มันพูดได้แค่นั้น ก่อนผมจะตัดสายไป ผมนั่งลงที่เก้าอี้ข้างตัวอย่างหมดแรง ตอนนี้ผมไม่รู้อะไรเลย เมื่อคืนก็ดูแปลก ถึงแม้ว่าพี่โน่จะทำให้มันเหมือนเดิม แต่ผมก็ยังรู้สึกได้ว่ามันแปลกไป แล้ววันนี้ เขาตั้งใจจะหลบหน้าผม
”ฮือออออ……..”ผมก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไม แต่ผมเสียใจ ผมอยากระบายกับใครสักคน แต่ตอนนี้ คนที่ผมอยากจะคุยมากที่สุด เขาทำตัวออกห่างผมไปทุกที…ผมจะทำยังไงดี
ในที่สุด ผมก็มาอยู่ที่หน้ากองละคร เรือนแพ แล้วมองหาคนๆนั้น สายตาผมสอดส่องไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็น ขาผมเริ่มเดินก้าวไป เพื่อหา แต่ก็มีมือมาฉุดแขนผมเอาไว้ก่อน
”ริท มึงมาทำไม”เป็นไอ่กันที่จับแขนผมไว้
”กู…”
”มาหาเฮียใช่ไหม ตอนนี้พี่โน่ต้องการสมาธิให้จดจ่ออยู่กับงาน มึงกลับไปก่อนเหอะ”ไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ไอ่คุณชายเป๊ะก็แทรกมา แต่ทำไมมันดูลุกลี้ลุกลนชอบกล เหมือนปิดบังไรอยู่นั่นแหละ
”เดี๋ยวกูไปส่ง ไป….ริท..”
‘โอ๊ย! พอแล้วพี่โน่ เอ้กหายใจไม่ทัน’
‘ฮ่าๆ วิ่งไม่ไหวก็ยอมโดนแกล้งซะดีๆ ฮ่าๆ’
‘พี่โน่ อย่าาา อย่าเข้ามาน้าา..’
‘ฮ่าๆๆ’
เสียงหัวเราะกระหนุงกระหนิงกันของทั้งสองคน เป็นผลให้ดวงตาทั้งสองข้างของผมชะงักนิ่ง น้ำใสๆที่ไม่รู้ไหลมาตั้งแต่เมื่อไร ผมเห็นไอ่กันที่ทำหน้าประมาณกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจากหางตา ผมบิดข้อมือออกจากมือมัน แล้วก็ออกอย่างง่ายดาย ไอ่กันคงไม่คิดจะห้ามอะไรผมแล้วตอนนี้
”พี่โน่….”ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว พี่โน่หันมามองผมด้วยความตกใจ ตกใจอะไรล่ะ หรือที่ผมจับได้ว่าเขามีคนอื่น!งั้นเหรอ
”ริท! ริทมาได้ยังไง ไอ่กัน มึงพามาเหรอ”เขามองหน้าไอ่กันอย่างคาดคั่น ผมได้แต่ยืนยิ้มเยาะกับตัวเอง ฮึ ที่จริงทุกคนก็รู้เห็นเป็นใจ แล้วหลอกให้ผมโง่เป็นควายอยู่คนเดียว!
”กัน มึงก็รู้เหรอ”
”ไม่ริท..มะ…”
”แล้วทำไมไม่บอกกู!!”ผมตะคอกใส่หน้ามัน ทั้งๆที่แต่ก่อนผมไม่เคยทำอย่างนี้กับมันเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
”ริท…ฟังก่อน…”
”ให้ฟังอะไร ให้ฟังพวกมึงสองคนเล่นละครตบตากูงั้นเหรอ เห็นกูโง่ขนาดนั้นเลย แล้วพี่โน่ ทำไมไม่บอกริท ถ้าจะไป ไม่รัก ไม่สนกันแล้ว ทำไมไม่บอก คิดว่าริทจะใจแคบขนาดนั้นเลยเหรอ! คิดว่าริทจะรั้งคนที่ไม่รักเราไว้ต่องั้นเหรอ! บอกมาสิถ้าจะเลิก ริทจะเลิกให้!”
“อย่าห่วงว่าฉันจะเป็นจะตาย ห่างกันไว้ยิ่งไกลก็ยิ่งดี อย่างวันนั้นทิ้งกันอีกที ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม อยากให้ซึ้ง ให้คนมันตื้นตัน บอกกับฉันสักคำให้ชื้นใจ จากนี้จนวันสุดท้าย จะไม่ย้อนคืนมาอีกเลย ทางใครก็ทางมัน”
ผมมองหน้าคมทั้งสองสลับกันด้วยใบหน้าที่นองน้ำตา ผมปาดน้ำตาออก เพื่ออยากให้ตัวเองเข้มแข็งกว่าที่เป็นอยู่ แล้วมองหน้าคนตัวสูงด้วยแววตาที่จริงจัง
“จบไปแล้ว ขอร้องให้เธอลืม ไม่เหลืออะไรเลยจะได้ไหม ไม่ต้องรัก เพราะฉันไม่มีใคร ฉันไม่มีอะไรที่เธอต้องการ
ถามจริงๆเธอเป็นอะไร นึกยังไงมาเป็นห่วงกัน นี่ฉันมีค่าตั้งแต่เมื่อไร ฉันและเธอมันคนละทาง อย่าเสียเวลาทำความเข้าใจ อย่ามามีเยื่อใยกับคนๆนี้
อย่าห่วงว่าฉันจะเป็นจะตาย ห่างกันไว้ยิ่งไกลก็ยิ่งดี อย่างวันนั้นที่ทิ้งกันอีกที ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม อยากให้ซึ้งให้คนมันตื้นตัน บอกกับฉันสักคำให้ชื่นใจ จากวันนี้จนวันสุดท้าย จะไม่ย้อนคืนมาอีกเลย ทางใครก็ทางมัน!”
ร้องจบผมก็วิ่งออกมาจากตรงนั้น พาตัวเองเข้าไปในรถแล้วซบหน้ากับพวงมาลัย อ่อนแรง อ่อนล้าไปทั้งใจ
“ฮึก!... ทะ…ทำไม ฮืออ เห็นผม..เป็นอะไร! ฮึกก!”ผมพึมพำกับตัวเองพร้อมเสียงสะอื้น ตอนนี้สถานะผมกับเขาไม่ใช่คนรักกันอีกแล้ว แต่ผมก็ยังไม่พร้อมจะเป็นฐานะอื่นของเขา ให้เราไม่เจอกันสักพักคงจะดีกว่า…
ToNo part
ผมยืนมองคนตัวเล็กที่วิ่งออกไปอย่างเหม่อลอย เอ้กตอนนี้โดนเรียกไปเข้าฉากแล้ว ขาผมแทบยืนไม่อยู่แล้ว ทั้งๆที่ผมอยากให้เป็นแบบนี้แท้ๆ แต่พอมาเจอของจริงขาและมือของผมชาไปหมด เหมือนมันจะทรุดซะให้ได้
”พี่โน่”ไอ่กันมันเรียกผม แล้วมองหน้าผมเหมือนกับจะฆ่าผมซะให้ได้
”…..”
”ทำกับริทแบบนี้ได้ไง! คิดมั๊ย!ว่ามันจะเสียใจขนาดไหน เคยคิดบ้างไหม!”มันกระชากคอเสื้อผมก่อนจะลงหมัด ผมไม่มีแรงจะทำอะไร ปล่อยให้มันได้ระบายกับผมได้ตามใจ
”ถึงผมจะต่อยพี่ให้ไปเฝ้ายมบาล มันก็ชดเชยความเสียใจให้ริทไม่ได้! เข้าใจไหม หรือพี่มันเลวเกินกว่าจะเข้าใจความเสียใจของมนุษย์ ความเสียใจของคนที่รักพี่”จู่ๆเสียงของไอ่กันก็แผ่วลง ผมมองหน้ามันที่กำลังตึงเพราะความโกรธ แต่ในแววตา มันเสียใจ มันปล่อยคอเสื้อผมกำลังจะหันหลังเดินออกไป
”มึงชอบริทใช่ไหม?”ผมถามมันเมื่อมันกำลังจะเดินหนี ขาที่กำลังจะก้าวก็ชะงัก มันหันมามองผมด้วยแววตาที่มุ่งมั่นกว่าเดิม
”ใช่! แล้วครั้งนี้ ผมไม่ยอมให้พี่ทำให้ริทเสียใจอีกแล้ว ไม่มีทาง!”มันบอกผมมาดมั่นก่อนจะเดินไปเข้าฉากต่อ ผมมองตามหลังมัน ก้มหน้าลงกับพื้น
”มันดีแล้วใช่ไหมที่พี่ทำแบบนี้…..”
20.38 น .
Ritz part
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในคลับแห่งหนึ่งที่ผมก็ไม่รู้ว่าดังรึเปล่า แต่คนเยอะมาก ผมคิดว่านั่งในที่เสียงดังๆแล้วหัวสมองจะไม่คิดอะไรมาก แต่ผมไม่มีความสงบสุขนี่สิ
”เอ่อ…น้องครับ มาคนเดียวเหรอครับ”ผู้ชายตัวสูงๆคนหนึ่งเข้ามาทักผม ผมหันไปมองอย่างเนือยๆ ตอนนี้ผมไม่สนใครทั้งนั้นแหละ
”ครับ”ผมตอบแบบขอไปที ไม่มองหน้าคนถาม จ้องแก้วเครื่องดื่มในมือนิ่งๆ
”งั้น ให้พี่นั่งด้วยนะครับ”เขาคนนั้นพูด ไม่รอคำอนุญาตเขาก็นั่งลงข้างผม แล้วขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้อีก
”ไม่มีใครมาด้วยเหรอครับ แล้วทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ”เขาพยายามชวนผมคุย แต่ผมไม่มีอารมณ์จะเสวนากับใครทั้งนั้น เป็นใครตอนนี้ ผมก็ไม่สนอะไรทั้งนั้นแหละเว้ยยยยย
”แล้วคืนนี้ มีแพลนจะกลับกับใครหรือยังครับ”เขาพูดเสียงกระซิบข้างๆหู มือที่ยกขึ้นมาจะโอบผม ผมพยายามเลี่ยงแต่แรงมีไม่พอนี่สิ
Junior part
”ตาม นี่ๆพอได้แล้ว ดื่มมากไปแล้วนะ เดี๋ยวก็ต้องขับรถกลับอีก”ผมบอกคุณปริ๊นที่กำลังมัวเมากับเครื่องดื่มในมือ เมื่อเห็นว่าไม่หยุด ผมก็ฉกแก้วที่ใส่เครื่องดื่มของปริ๊นมา
”โถ่ จูครับ ตามขับไหวน่า นะๆ แก้วเดียวสุดท้ายแล้ว”คนตัวสูงว่างั้น แต่ดูจากกองเชียร์ที่มาด้วยแล้ว ไม่น่าจะหยุดที่แก้วนี้
”ไม่ต้อง เนียร์จะกลับแล้ว ถ้าตามไม่กลับ เนียร์กลับคนเดียวก็ได้!”ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นให้รู้ว่าผมพูดจริง เมื่อปริ๊นเห็นงั้น เขาก็ต้องลุกตามมาอย่างช่วยไม่ได้
เราเดินฝ่าฝูงชนที่เบียดเสียดกันมากมาย กำลังจะได้ออกจากร้านอยู่แล้วแต่สายตาผมเหลือบเห็นไรบางอย่าง
”ตามเดี๋ยวก่อน”ผมเรียกปริ๊นไว้ ก่อนจะลากมาหาคนคุ้นตา
”ปล่อยเว้ยย”
”เถอะน่า ไปกับผมเถอะ เดี๋ยวน้องจะสนุกเองแหละ”
”ไม่ ปล่อย!”
”ตาม นั้นมันพี่ริทนี่”ผมฝ่าฝูงคนเหล่านั้นจนถึงตัวพี่ริท
”พี่ริท!”ผมเรียกรุ่นพี่เดอะสตาร์ ที่ตอนนี้หน้าแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ กำลังถูกชายร่างสูงคนหนึ่งที่ดูจะจับลากให้พี่ริทไปด้วย
”เนียร์!”พี่ริทเรียกผมเหมือนขอความช่วยเหลือ
”ตาม ไปช่วยพี่ริทเร็ว”ผมตบบ่าปริ๊นให้แทรกเข้าไปช่วยพี่ริท ผมเดินตามเข้าไปติดๆ ผมเริ่มจะไม่ชอบที่คลับนี้คนเยอะแล้วนะ เดินลำบากเป็นบ้า
”เฮ้ย!!ไรว่ะ พวกมึงยุ่งไรด้วย”เสียงหาเรื่องของชายคนนั้น ตะคอกใส่ปริ๊นเมื่อปริ๊นเข้าไปช่วยพี่ริท เฮ้ย!อย่ามีเรื่องกันเลย
พลั๊ก!ๆ
”เฮ้ย!ตาม อย่ามีเรื่องเลย”ผมตะโกนบอกปริ๊นเมื่อเห็นทั้งสองทะเลาะกัน ก็เพราะเข้าไปไม่ได้เนี่ยล่ะ โอ๊ย!แล้วใครเนี่ย เบียดมาทำไมฟ่ะ
”อ้าว พี่กัน”มองเห็นใบหน้าคมเข้มของเดอะสตาร์คนที่หกของประเทศแล้วค่อยยังชั่ว ผมบอกพี่เขาให้รีบเข้าไปห้ามปริ๊นแล้วช่วยพี่ริทออกมา
นานหลายนาทีกว่าเหตุการณ์จะสงบลง ผู้คนแยกย้ายกันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อคนที่มายุ่งกับพี่ริทเมื่อกี้ล้มลงไปกองอยู่กับพื้นอาการสาหัส ส่วนปริ๊นกับพี่กัน มีแค่เผลอฟกช้ำเท่านั้น ในอ้อมกอดของพี่กันมีร่างบอบบางซบหน้าอยู่กับแผงอกเหมือนไม่อยากรับรู้เหตุการณ์อะไรทั้งนั้น มือแกร่งของพี่กันยกขึ้นมาลูบศรีษะในอ้อมกอดเหมือนกับจะปลอบใจ แต่เหมือนตัวละครจะผิดไปนิดหน่อยนะ
ผมกับปริ๊นมองตามภาพนั้นอย่างงุนงง ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด พี่ริทเป็นคนรักของพี่โน่สิ แล้วทำไม…
”พี่กลับแล้วนะ ตามเนียร์”พี่กันบอกผมกับปริ๊น เราสองคนมองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ จากนั้นพี่กันก็พยุงร่างไร้เรี่ยวแรงของพี่ริทออกไป มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับสามคนนี้แน่ๆ
”ตาม เนียร์บอกแล้วว่าอย่ามีเรื่อง ทำไมไม่เชื่อกันบ้าง! เห็นไหมต้องมีคนเจ็บกี่คนฮะที่ตามใจร้อนน่ะ”ผมมองหน้าคนตัวสูงกว่า ปริ๊นขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นผมเป็นแบบนี้
“งั้นเนียร์ก็ไปช่วยทำแผลให้เขาสิ”ปริ๊นพูดเรียบๆ แต่อารมณ์นี่ไม่เงียบเลยนะ คำพูดประชดประชันกับท่าทางที่เอาเรื่องที่ผมว่าเขามองมาที่ผม
”เอาจริงดิ งั้นตามช่วยเนียร์หามเขาส่งโรงบาลหน่อยดิ”ผมก็กวนไปงั้นแหละ ปริ๊นมองผมตาขวาง ก่อนจะเข้าประชิดตัว ดันผมไปติดเคาน์เตอร์บาร์
”จูเนียร์..”ทำมาเป็นเรียกเสียงเรียบ เฮอะ
”ก็ตามบอกเอง….”
”เนียร์!”
”ตาม!..อุ๊ปป์”ปริ๊นไม่ยอมให้ผมพูดอะไรมากกว่านั้น ริมฝีปากบางเฉียบของเขา แนบลงมาบนปากผม ฉกฉวยความหอมหวานที่เขาได้ครอบครองเพียงคนเดียว คนร่างสูงเบียดตัวเองเข้ามามากขึ้น ผมเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้วนะ
ผมดันคนตัวสูงออก เมื่อไม่มีอากาศหายใจ ปริ๊นมองหน้าผมอย่างมีความหมาย ก่อนที่ริมฝีปากจะแนบลงมาอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
”ตาม เนียร์จะกลับแล้ว”ผมบอกปริ๊นเสียงค่อย
”งั้นไปต่อที่ห้องนะ”
เพียะ!
“โอ๊ย!!”ปริ๊นร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บจากฝ่ามือที่ผมฟาดลงไปเมื่อกี้ข้อหา ลามกไม่ดูเวลา สภาพตัวเองเขียวช้ำขนาดนี้ ยังจะมีเวลาคิดเรื่องแบบนั้นอีกนะ
”สม!”
”ตามเจ็บแค่นี้น่ะทนได้ แต่ตัวเองน่ะ ทนให้ได้ก็แล้วกัน”แล้วเขาก็พูดอะไรน่าอายออกมาอีกแล้ว อ๊ากกกก ผมไม่รู้จะขุดหาคำตอกกลับผู้ชายคนนี้แล้วนะ ยังจะยิ้มอีก โอ๊ย!ไอ่หล่อเอ้ยยยย!!(ไม่มีไรจะด่าแล้ว แค่นี้ที่คิดออก)
____________________
ตอนนี้ ตามเนียร์เยอะหน่อย แต่เกี่ยวๆกันนั่นแหละ ตอนหน้ากันริทนะฮะ ตอนนี้จิตใจเริ่มเอนเอียง แต่ยังไงโน่ริทคู่เดียว ที่หนึ่งในใจน้าาา
ความคิดเห็น