คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Client:18 Flying Island (ตรวจสอบ100%)
บทที่ 18
เสียงรอยเท้านับร้อยกำลังเดินผ่านป่าและทุ่งหญ้าที่แสนกว้างใหญ่ไปสู่จุดหมายที่ได้ตั้งใจไว้ วันนี้ท้องฟ้ามีแดดส่องตลอดทั้งวันแต่มันก็ไม่ทำให้ความตั้งใจของเหล่าผู้กล้าลดน้อยลงเลยแม้แต่น้อย
“ดูนั่น!”
เสียงร้องทักของหนุ่มน้อยชวนให้ทุกสายตาจับจ้องไปยังจุดที่เขาชี้ไปด้านหน้า
“บรรยากาศดูเข้ากับเกาะลอยฟ้าดีเนอะ”
นฤนาถพูดเสียงอ่อยๆเธอรู้ดีว่าหลังจากที่ก้าวข้ามผ่านหลังประตูบานนั้นไปคงได้เจอเรื่องอะไรที่แย่อีกแน่นอน
หลังจากที่พวกจิราภัทรได้ขึ้นบอลลูนลอยฟ้าขึ้นไปบนเกาะลอยฟ้า บรรยากาศรอบตัวได้ดูเปลี่ยนไปหมอกที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ในเวลากลางวันได้ลงอย่างหนาทึบทำให้มองไม่เห็นทาง เบื้องหน้าของพวกเขามีประตูบานใหญ่สีเงินสูงกว่าขนาดยักษ์เดินผ่านไม่มีใครรู้ว่าควรจะเปิดมันอย่างไรดี
“วิ่งชนเสียก็สิ้นเรื่อง!”
นทีหวังเอาแรงชนเข้าว่าแต่ว่าแม้จะมีกำลังพลมากเท่าไหร่ก็ตามประตูก็ยังไม่ยอบขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย
“ช่วยไม่ได้ ต้องมาวางแผนกันใหม่”
จิราภัทรเสนอให้ตั้งฐานอยู่ตรงหน้าประตูก่อนเนื่องจากยังไม่มีวิธีใดที่จะสามารถเปิดประตูบานใหญ่ยักษ์ขนาดนั้นได้นอกจะมีจินนี่มาเสกเวทมนต์แบบอาลาดินให้ แต่ในขณะที่ทุกคนยังเครียดกับการเปิดประตูเสียงเอี๊ยดอ๊าดของประตูก็ดังขึ้น
“ประตู เปิดแล้วล่ะ”
สาวน้อยผมสีน้ำตาลอ่อนยิ้มกระโดดไปมาอย่างสนุกสนาม ดูเหมือนว่าเธอจะจัดการปัญหาหนักใจของเพื่อนๆได้อย่างง่ายดาย
“ประตูเปิดได้ไงอ่ะ พี่โย”
“พาร์-ติ-เคิล ยังไงละจ้ะ”
ดูเหมือนว่าหลายๆคนจะลืมไปแล้วว่าพลังพิเศษของนฤนาถนั้นสามารถจะแก้ไขรหัสลับ รหัสเอกสารหรือของอะไรก็ตามที่เป็นรหัสอิเล็กทรอนิกส์หรือไม่ก็เกี่ยวข้องกับเลยศูนย์และหนึ่งก็ตาม เธอสามารถที่จะปลดล็อดแก้ไขมันได้เพียงแต่ข้อจำกัดของการใช้พลังนั้นต้องแลกกับรอยยิ้มของเธอในบางเวลา อธิบายไปอาจจะไม่เข้าใจเรียกได้ว่าหลังจากใช้พลังไปก็จะกลายเป็นคนมืดมนแทนร่าเริงนั่นแหล่ะ
“ทุกคนเดินหน้าได้”
เมื่อเปิดประตูออกก็ไม่มีเวลามาให้พักเสียแล้วกลุ่มที่รวมตัวเป็นกลุ่มขนาดใหญ่รีบตั้งฐานที่อยู่และหน่วพยาบาลพร้อมกับสถานการณ์อยู่ตลอดเวลา ในขณะที่มีกลุ่มเล็กๆออกลาดตะเวน ค้นหาจำนวนและประเภทของมอนสเตอร์ที่อยู่ข้างในนี้
“แปลกมากที่พวกเราเข้ามาได้ง่ายๆ”
จิราภัทรเริ่มกังวลใจมากขึ้นเพราะปกติแล้วพวกเธอไม่น่าที่จะได้รับอนุญาตให้เข้าเกาะลอยฟ้ามาได้ง่ายดายขนาดนี้
“ไม่เกิดอะไรขึ้นก็ดีแล้วล่ะจ้ะ”
นริศาที่กลับมาจากการลาดตะเวนกับนทีเดินมาสมทบ เธออธิบายถึงสภาพแวดล้อมภายในเกาะลอยฟ้า
“จะเรียกว่าเกาะก็ได้ละนะ แต่ยังไงมันก็มีพื้นที่รอบข้างแค่นิดเดียวถ้าเดินมั่วๆคงหล่นไปเกมโอเวอร์ตายแน่ ที่เห็นจะเข้าทางหน่อยคงเป็นประตูที่อยู่ตรงบันไดทางทิศเหนือเพราะดูเหมือนมันจะเปิดได้นะส่วนสภาพอากาศก็ฤดูร้อนบ้านเราดีๆนี่แหล่ะ”
“งั้นเราต้องรีบชิงลงมือก่อนแล้วล่ะ”
จิราภัทรสั่งให้นฤนาถและนพดลรวบรวมกำลังคนเพื่อนตั้งทีมไปบุกชั้นต่อไปทันทีโดยทิ้งให้พวกเลเวลน้อยๆและหน่วยแพทย์บางส่วนคอยอยู่ข้างล่าง
.
.
.
กำลังพลมากกว่าห้าสิบร่วมเดินทางไปกับพวกจิราภัทรแต่ก็ต้องประหลาดใจที่ประตูสำหรับขึ้นชั้นที่สองมันถูกปกคลุมไปด้วยป่าและต้นไม้รายล้อมเต็มไปหมด คาดว่าคงจะต้องมีปริศนาอะไรซ่อนอยู่อย่างแน่นอน
“อย่าบอกนะว่ามีคนเฝ้าประตู?”
ศรัญคิดว่ามันคงจะเหมือนนิทานของเด็กๆที่เวลาจะเข้าไปหาสมบัติจะต้องสู้กับคนเฝ้าประตูก่อนเสมอ
“ปิ๊งป่อง ถูกต้องจ้า”
ไม่ทันขาดคำของศรัญเสียงของระบบเอไอตอบรับอัตโนมัติของประตูก็ทำงาน เบื้องหน้าของพวกเขาคือสาวน้อยแสนน่ารักขนาดไซส์มินิมายืนขวางไว้
“จะให้สู้กับเด็กเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก”
นทีชี้ไปยังสาวน้อยผมสีเขียวที่ดูเหมือนว่าข้างหลังเธอจะเป็นปีกมังกร
“ไม่ใช่เด็กนะ! ฉันแก่กว่าพวกนายอีก”
นิสัยเด็กๆของระบบเอไอสร้างได้เหมือนคนจริงขนาดนี้หากเอาไปใส่ให้หุ่นยนต์ได้คงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว
“โธ่เอ้ย ช่วยไม่ได้ พวกเจ้าอยากดูถูกข้าเองนะ”
ทันใดนั้นสาวน้อยผมสีเขียวเข้มก็คว้างระเบิดออกจากกระเปากระโปรงของเธอทำให้ภาพที่อยู่ตรงหน้ากลายเป็นเขาวงกตพุ่มไม้ขนาดยักษ์
“หากพวกเจ้าอยากไปหาพี่ชายของข้าก็ต้องฝ่าฟันไปด้วยตัวเองนะ มีเวลาให้แค่สามชั่วโมงเท่านั้นหากใครไม่ผ่านจะถูกส่งกลับจุดเซฟโซนทันที(คาดว่าจะหมายถึงฐานที่ตั้ง)โดยห้ามกลับขึ้นมาอีก”
กลังจากอธิบายวิธีการไปสู่ประตูชั้นที่สองสาวน้อยคนนั้นก็หายตัวไป ทิ้งให้พวกจิราภัทรหลงอยู่ในเขาวงกตอยู่อย่างนั้น
“ทำไงดีครับพี่ พวกพี่ศรศิลป์ถูกแยกออกไปแล้ว”
“ใจเย็นไอนัท กำลังคิดอยู่นี่ไง”
จิราภัทรดูท่าจะเป็นคนที่สงบและเยือกเย็นที่สุดแล้วในตอนนี้ เธอนั่งคิดอยู่ซักครู่ใหญ่ก่อนจะร้องอ๋อออกมาเพราะรู้ว่าจะสามารถหาทางออกได้อย่างไร
“นัทเรียกมาริโอเน็ตของแกออกมาซักห้าตัวที”
“พี่จะทำอะไรอ่ะ?”
“เอาเถอะน่า”
นันทกรเริ่มร่ายเวทย์เรียกภูตรับใช้รูปร่างเป็นหนูออกมาห้าตัวอยู่รอบข้างตัวเขา และสั่งให้มันฟังสิ่งที่จิราภัทรจะสั่งหลังจากนี้และปฏิบัติตาม เมื่อจิราภัทรแจกแจงรายละเอียดให้กับบรรดาภูตรับใช้เสร็จแล้วนั้นทั้งห้าตัวก็แยกย้ายกันไปตามจุดต่างๆ
“ภัทร แกทำอะไรอ่ะ”
นฤนาถที่อยากรู้อยากเห็นพอๆกับนันทกรดสงสัยไม่ได้ว่าเพื่อนสาวของเธอตั้งใจจะทำอะไรกันแน่
“Imagination ยังไงละ”
นริศาทำหน้าที่อธิบายแผนของจิราภัทรแทนเจ้าตัวเองเนื่องจาก ตัวจิราภัทรเองนั้นต้องใช้สมาธิอย่างสูงในการสร้างภาพในจินตนาการขึ้นมา
“ให้พวกหนูไปรวบรวมข้อมูลมาแล้วสร้างขึ้นเป็นภาพในจิตนาการก็จะสามารถบอกได้ว่าทางออกอยู่ทางไหนไง”
เวลาผ่านไปประมาณสามสิบนาทีพวกหนูทั้งทั้งตัวก็กลับมารายงานผลให้จิราภัทรทราบ ตอนนี้ที่เธอรู้แล้วว่าควรจะเดินไปทางไหนถึงจะไปหาประตูชั้นถัดไปได้ ทุกคนทำได้แต่เดินตามจิราภัทรไปอย่างเงียบๆเท่านั้นในที่สุดก็มาถึงปากทางออกแต่ก็ยังไม่เห็นพวกศรศิลป์เลย
“พี่ครับ ส่งกระแสจิตไปบอกพี่ศรศิลป์หน่อยสิ”
“ไม่ใช่หทัยนะที่จะส่ง เทเลพาธีไปบอกได้”
จิราภัทรพูดพลางโมโหที่เพื่อนสาวของตนไม่ยอมชวนตัวเองไปด้วยปล่อยให้เธอมารับหน้าที่นำกลุ่มที่ไม่ค่อยจะถนัดแทน ก็ทำได้แต่ทำให้ดีที่สุดก็พอ
ฝั่งศรศิลป์ที่ยังหลงอยู่นั้นเหมือนได้รับกระแสจิตอะไรบางอย่างมาเกิดขึ้นเป็นภาพ เขาเห็นว่าจิราภัทรสามารถหาทางออกได้แล้วจึงคิดจะลองไปตามทางของพวกจิราภัทรดูบ้าง
“ทุกคนตามผมมา”
“จะไปไหนอ่ะไอศร”
นทีรีบห้ามปรามไว้เพราะกลัวว่าเพื่อนจะเดินไปตกกับดักเสียก่อนจะถึงทางเข้า แต่แล้วศรศิลป์ก็พาทุกคนออกมายังปากทางออกเพื่อมารวมกับพวกจิราภัทรได้อย่างปลอดภัย
“รู้ทางออกได้ไงอ่ะ”
“ก็ที่รักผมเขาบอกมาน่ะ”
ศรศิลป์พูดปนตลกให้กับทุกคนเพราะรู้ว่าคนอื่นๆคงจะรู้แล้วว่าตัวเขาเองกับจิราภัทรตกลงเป็นแฟนกันแล้ว
“จ้าๆ”
นฤนาถทำได้แต่เพียงตอบแบบปัดๆไปกับคำพูดหวานชวนเลี่ยนของเขา
ตอนนี้ด้านหน้าของผู้เล่นที่เหลืออยู่ไม่ถึงสามสิบคนคือประตูนขนาดเท่าปกติไม่ได้ใหญ่โตมากมายแต่ดูหรูหราเกินกว่าความเป็นจริง เพราะตัวประตูประดับด้วยคริสตัลที่ฟ้ามากมายนับราคารวมกับคงไม่ต่ำกว่าสิบล้าน
“อยากจะงัดไปขายจัง”
ศรัญสะกิดนันทกรให้รับรู้ความคิดของเขาก่อนจะขอความร่วมมือ แต่ก็ได้รับการปฏิเสธกลับมาแทน
แอ๊ด!
นพดล เปิดประตูเข้าไปอย่างช้าทำให้ไอเย็นด้านหลังประตูลอดผ่านออกมา กลิ่นน้ำแข็งจางๆลอยไปกระทบกับจมูกของนันทกรทำให้เขาเกิดจามขึ้นอย่างเสียงดัง
“ฮัดเช้ย!”
“เบาๆสิไอนัท เดี๋ยวพวกมันก็รู้ตัวหรอก”
จิราภัทรรีบเอาปิดบีบจมูกของน้องชายทันทีเพราะเสียงจามของเขามันดังมากกว่าที่คิด อาจเป็นเพราะห้องที่ถูกออกแบบมาเป็นสี่เหลี่ยมทึบเสียงจึงก้องกว่าปกติ
ผู้เล่นทุกคนก้าวผ่านประตูไปก็พบว่า ทิวทัศน์ที่เคยเป็นป่าไม้ได้หายไปเสียแล้วตอนนี้มีแต่สีของหิมะขาวโพลนอยู่เต็มไปหมด จนมองไม่ออกว่าจุดสิ้นสุดอยู่ตรงไหนกันแต่โชคยังดีที่มีต้นไม้และหินถ้ำอยู่จำนวนมาจึงพอที่จะบังลมหนาวให้ได้
“โอย….หนาว!”
ศรัญบ่นด้วยเสียงสั่นไม่เป็นจังหวะเพราะเสื้อของแต่ละคนอยู่ในโหมดโจมตีทำให้มันบางเกินไปสำหรับอากาศหนาวระดับนี้
“อะ,,,เอาเสื้อไปใส่สิจ้ะ”
ความเตรียมพร้อมของนริศาดูท่าจะเป็นประโยชน์ของเพื่อนๆได้ไม่น้อยเลยทีเดียวเพราะนอกจากอาชีพรองของเธอจะเป็นช่างตัดชุดแล้วเธอไม่ได้มีแค่เสื้อของผู้หญิง แฟชั่นผู้ชายเธอเองก็มีเหมือนกัน
“อุ่น…..”
นทีที่รับเสื้อจากนริศามาใส่ก็รับรู้ได้เลยว่าเสื้อแต่ละชุดนั้นมีความเอาใจใส่และความรักอยู่มากแค่ไหน เพราะนริศาฝันที่จะเป็นดีไซน์เนอร์ออกแบบชุดมานานมากแล้ว
“เอาไงต่อละ จะหาประตูชั้นสามเจอไหมเนี่ย?”
“นั่นสิหิมะหนาขนาดนี้”
จิราภัทรพูดพลางใช้ฝ่ามือของเธอแทงลงไปที่หิมะเพื่อวัดความหนาของมัน
ระหว่างที่ทุกคนพึ่งแสงอบอุ่นจากกองไฟเล็กๆอยู่ภายในถ้ำก็เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มีเสียงดังเล็กน้อยแถวปากถ้ำแต่ทว่าก็ไม่มีใครอยากจะตื่นขึ้นมาดู นันทกรที่นอนอยู่ด้านนอกสุดได้ยินเสียงชัดกว่าคนอื่นจึงลุกออกไปดูเขาจึงพบว่าหิมะนั้นได้หยุดตกแล้วตอนนี้มีแต่รอยเท้าของเขาเต็มไปหมด ส่วนตัวแล้วนันทกรจะชอบหิมะมาก(เพราะมันน่าอร่อยเหมือนน้ำแข็งไส?) เพราะหิมะมันเย็นและขาวสะอาด
เมี๊ยว!
“หือ…เสียงแมว ได้ไง?”
ใช่แล้วแมวอะไรมันจะมาอยู่ในที่แบบนี้ได้กันล่ะ นันทกรจึงตามเสียงร้องของมันไปจนพบกันเจ้าแมวลายทางสีขาวล้วยตัดกับสีเท่าอ่อน ดวงตาสีฟ้าของมันเหมือนกับเพชรสีฟ้าบนสร้อยของของแม่เลย
“มานี่มา เจ้าแมวน้อย”
นันทกรพยายามเรียกแมวเข้ามาใกล้แต่แต่ก็ก็ไม่ประสบความสำเร็จ จึงพยายามวิ่งตามมันไปโดยไม่รู้ว่าทางด้านหน้านั้นเป็นหลุมขนาดใหญ่ที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะ
เหวอ!
“เจ็บจัง!”
นันทกรตกลงมาในหลุมที่สูงกว่าสิบฟุตเขาไม่รู้ว่าจะกลับขึ้นไปอย่างไรดีเพราะคนอื่นๆอาจจะยังไม่ตื่นกัน แต่แล้วก็มีเสียงเอ่ยทักเขาไว้ทำให้นันทกรต้องหันหลังกลับไปดู
“เจ้าเข้ามาที่นี้ได้ไงเนี่ย?”
ชายหนุ่มผู้มีผมสีน้ำตาลเข้มใส่ชุดสีแดงขัดตากับภาพทิวทัศน์แสยะยิ้มให้กับนันทกรเล็กน้อย สีหน้าของเขาดูเหมือนเด็กที่เพิ่งจะได้ของเล่นใหม่เลยทีเดียว
...............................................................................................................
Funtom ค่ะ ขอภัยที่ลงช้านะคะพอดีฝากเพื่อนพิมพ์ให้เลยลงช้าไปหน่อยค่ะ แต่หวังว่าอีกสองตอนที่เหลือก็จะตามมาติดๆในเร็วๆนี้อย่างแน่นอน ใกล้จบแล้วละคะจะได้ต่อภาคต่อแล้ว ดีใจจัง!
ติดตามตอนต่อไป>>>>>
ความคิดเห็น