คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter : 3
บทที่ 3
เงาของหญิงสาวผู้หญิงยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่เดินผ่านไปมา ด้วยแสงสว่างที่มีอยู่เพียงน้อยนิดทำให้เห็นใบหน้าของหญิงสาวได้ไม่ชัดเจนนักเพียงแต่ว่าพอจะอ่านคำพูดที่ออกจากริมฝีปากอันเรียวงามนั้นได้
“ช่วยดูแลเด็กคนนั้นแทนข้าที เวลาของข้าใกล้จะหมดลงแล้วอีกไม่นานเขาก็จะได้รู้ความจริงที่จะเกิดขึ้นทั้งหมดต่อจากนี้ ช่วยอยู่ข้างๆเขาแทนข้าที”
“คุณฟุซึจิ?”
เสียงเรียกของหนุ่มน้อยร่างบางดึงให้สติของชายร่างสูงที่อยู่ตรงหน้ากลับมาสนใจเขาอีกครั้งหลังจากที่ตนยืนเหม่อไปได้เพียงชั่วครู่เท่านั้น
“เจ้าไปเถอะ วันนี้เริ่มเรียนวันแรกเดี๋ยวจะเข้าห้องเรียนสายเอา”
นาโอโตะพยักหน้าตอบรับคำสั่งของร่างสูงอย่างดีก่อนจะรีบวิ่งตามอาจารย์ซีนอสผู้ที่อาสารับหน้าที่พาเขาไปส่งที่ห้องเรียนให้
วิชาการเรียนของสวรรค์แตกต่างจากการเรียนหนังสือของโลกมนุษย์อยู่มาก พวกเขาไม่จำเป็นต้องเรียนตรรกะคณิตศาสตร์ใดๆหรือข้อเท็จจริงที่พิสูจน์ได้เพราะพลังของเทพสามารถสร้างสิ่งที่อยู่นอกเหนือกฎเกณฑ์อย่าง ปาฏิหาริย์
“วันนี้คงไม่มีอะไรมากหรอก อย่างมากก็แค่แนะนำตัวครบทุกคนก็หมดชั่วโมงเรียนแล้ว ฮ่าๆ”
คำพูดของอาจารย์ซีนอสตั้งใจจะให้กำลังใจนาโอโตะซึ่งไม่เคยเรียนบนสวรรค์มากก่อน โลกที่เขาเคยอยู่อาจจะแตกต่างจากบนนี้มากอาจารย์ซีนอสคิดว่าอีกไม่นานนาโอโตะจะปรับตัวได้เอง แต่เสียงหัวเราะของเขาก็ไม่ทำให้ร่างบางหายตื่นเต้นแม้แต่น้อย
ครืด!
“เอาล่ะทุกคน เงียบๆหน่อย”
ซีนอสเปิดประตูห้องเรียนแล้วเดินนำหน้านาโอโตะเข้าไปก่อนเพื่อที่จะทำให้นักเรียนของเขาทั้งหมดกว่าสองร้อยคนเงียบเสียงและหยุดฟังสิ่งที่เขากำลังจะพูดต่อไปนี้
“เอาละเข้ามาได้”
ร่างบางค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปในห้องอย่างช้าๆก่อนจะลืมตามองไปรอบห้องที่เขาเข้ามา ห้องโถงใหญ่กว้างเกือบเท่าบ้านหลังเก่าของเขาสี่หลังต่อกันได้ ชั้นที่นั่งของนักเรียนแต่ละคนเรียงรายสูงขึ้นไปจนเหนือศีรษะของเขาเป็นชั้นเรียงกัน ถึงแม้ห้องจะกว้างแค่ไหนก็ตามแต่มันก็มากเกินไปสำหรับนักเรียนทั้งสองร้อยคน ถึงแม้ทุกคนจะมาเรียนครบสองร้อยแต่ก็ไม่ทำให้ห้องดูแคบลงเลยแม้แต่น้อย
“เอาล่ะ ไปนั่งที่ของเจ้าได้แล้วเราจะมาแนะนำตัวกันก่อนนะ”
ซีนอสไล่ให้นาโอโตะรีบไปหาที่นั่งของตนทันทีเพราะเขาตั้งใจจะทำความรู้จักกับนักเรียนกว่าสองร้อยชีวิตของเขาก่อนที่จะเรียนมีการเรียนการสอนจริงในวันพรุ่งนี้
“ครับ!”
นาโอโตะรีบวิ่งไปที่ชั้นเรียงที่นั่งทันที แต่เขาลังเลที่จะเลือกว่าควรนั่งตรงส่วนไหนกันเพราะแต่ละที่ก็ดูมีความแตกต่างกันอยู่มาก ทันใดนั้นชายผมยาวสีดำแกมน้ำเงินก็กวักมือเรียกเขาไปนั่งด้วย
“อ๊ะ ขอบคุณครับ”
ทันทีที่นาโอโตะนั่งลง ชายหนุ่มก็เริ่มแนะนำตัวเองก่อนเพื่อเป็นการรักษามารยาทของชนชั้นสูงไว้
“ข้า ซึยุน้องชายของฟุซึจิน่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ผม นาโอโตะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือจริงๆครับ”
“ไม่เป็นไร ไข่มุกชิ้นนั้นมันเหมาะกับเจ้ามากกว่าพี่ข้าอีก”
ตลอดเวลาที่อยู่ในห้องนาโอโตะเห็นว่าไม่ค่อยมีใครฟังที่อาจารย์ซีนอสพูดเสียเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะเขาสอนน่าเบื่อเองก็ได้เลยไม่มีใครอยากจะฟังแต่ถ้าหากมีใครแอบหลับละก็จะโดนไม้คทาอาจารย์ร่อนไปหาแน่นอน
กริ๊ง--!
เสียงระฆังบอกหมดเวลาเรียนคาบแรกดังขึ้น นักเรียนทุกคนต่างพากันลุกฮือออกไปข้างนอกทันทีโดยไม่สนใจอาจารย์เลยแม้แต่น้อยทิ้งให้ซึยุและนาโอโตะนั่งตาแป๋วอยู่ในห้องกับอาจารย์ตามลำพังสามคน
ซึยุอธิบายให้นาโอโตะฟังว่าในหนึ่งวันจะเรียนเพียงสองคาบเท่านั้น ซึ่งเป็นวิชาที่แตกต่างกันออกไปสิบสองอย่างๆละสามชั่วโมงต่อคาบ เขามีโอกาสได้พบนาโอโตะก็เพียงวิชาพื้นฐานนี้เท่านั้น นอกเหนือจากนี้เป็นวิชาที่ใช้ศาสตราวุธทั้งหมด แตกต่างจากนาโอโตะที่เลือกสายร่ายมนต์มา
“ข้าไปก่อนนะ มีอะไรก็ติดต่อที่นี่ละกัน”
ชายหนุ่มส่งกระดาษให้กับร่างบางที่นั่งอยู่อย่างเรียบร้อย ก่อนจะรับกระดาษมาไว้อย่างงงๆ
อาจารย์ซีนอสเข้ามาสนทนากับเขาหลังจากที่ซึยุออกไปแล้ว พร้อมกับสอนวิธีเขียนจดหมายให้หากต้องการจะติดต่อใครเพียงแต่เขียนข้อความลงไปแล้วระบุชื่อผู้รับผู้ส่งอย่างชัดเจน จากนั้นพับเป็นรูปสัตว์อะไรก็ได้โยนไปในอากาศมันจะไปหาผู้รับเองทันที
“เป็นการส่งจดหมายที่แปลกใหม่ดีจัง”
“ฮ่าๆ ก็ที่นี่คือสวรรค์ไงล่ะ…ออ อีกเดี๋ยวก็วิชาเวทย์มนต์แล้วไม่รีบไปหรือไง”
“อ๊ะ จริงด้วย…ขอตัวก่อนนะครับ”
นาโอโตะรีบคว้ากระดาษที่อยู่บนโต๊ะแล้วรีบวิ่งตรงไปยังตึกที่อยู่ถัดไปทางด้านทิศเหนือทันที ที่นั้นมีนักเรียนยืนมุงกันอยู่เป็นจำนวนมาก ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่กันแน่
นาโอโตะจึงสะกิดเด็กหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวถามถึงสิ่งที่พวกนักเรียนกับกำลังมุงดูกันอยู่
“พวกอาจารย์กำลังแบ่งสายให้พวกเราน่ะ อย่างข้าได้สายลมเจ้าต้องไปต่อแถวรวมกับคนอื่นๆตรงนู้นนะ”
เด็กหนุ่มชี้ไปที่ปลายหางของแถวที่เขากำลังทำการทดสอบกัน ทุกคนพากันตื่นเต้นถึงธาตุเวทย์มนต์ตัวเองว่าจะได้อะไรกันพวกเขาจะได้ไปรวมกับเพื่อนหรือต้องแยกตัวออกมาก็ขึ้นอยู่กับสายพลังที่มีเสียแล้ว
ในขณะนั้นเองก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเข้าร่วมการทดสอบผลปรากฏว่าเขาได้แสงสีดำ เป็นที่อือฮาของบรรดาอาจารย์และเด็กคนอื่นๆ ตามกฎแล้วหากใครได้สายดำจะถูกส่งตัวไปที่อื่นโดยที่จะไม่มีใครได้เห็นตัวเขาอีกเลย ส่วนสาเหตุอาจารย์แต่ละคนให้ข้อ สันนิษฐานต่างกันไปว่าเป็นสายเลือดผสมหรือไม่ก็ลูกของคนทรยศ บ้างก็ว่าเป็นโชคชะตา
“ต่อไป….น้ำ”
“ต่อไป…ลม”
เด็กที่ยืนอยู่ก่อนหน้านาโอโตะต่างได้รับธาตุที่เป็นพื้นฐานสำคัญกับชีวิตกันทั้งนั้น เขาหวังว่าจะได้สายลมแบบเด็กผู้ชายก่อนหน้านี้ไม่ก็ไฟอย่างฟุซึจิคงจะดี
“คนต่อไป …เจ้าน่ะ”
ผมสีขาวประกายเงินสะดุดตาทำให้เหล่าอาจารย์ชะงักไปเล็กน้อยแต่การแต่งกายของเข้าทำให้เขาดูเป็นชนชั้นสูงของเทพมากกว่าที่คิดจึงไม่มีใครเอะใจอะไรกับสีผมและหน้าตาของเขามากนัก
“ครับ!”
นาโอโตะค่อยๆสาวเท้าเข้าไปยังแท่นหนังสือที่วางเรียงอยู่บนโต๊ะหาธาตุในร่างกายของผู้ใช้ตรงกับสีของหนังสือเล่นใด หนังสือก็จะลอยขึ้นมาตรงหน้าเขาทันทีนาโอโตะเริ่มเดินจากหนังสือเล่มสีฟ้าแห่งธาตุน้ำไปเรื่อยๆจนถึงสีแดงแห่งไฟก็ไม่มีเล่มใดตอบสนองกลับบรรดานักเรียนที่มุงดูต่างลุ้นไปกับเขาด้วยในเวลาเดียวกัน หากสองเล่มที่เหลือไม่มีปฏิกิริยาทุกคนต้องรู้แน่ว่าเข้าไม่ใช่ทูตสวรรค์ที่แท้จริง
(ไม่จริง อย่าบอกนะว่าเราจะต้องความแตกตั้งแต่วันแรกแบบนี้?)
“รีบๆเดินไปสิเจ้าหนู”
อาจารย์ท่าทางเคร่งขรึมคนหนึ่งเร่งให้เข้ารีบเดินไปหาหนังสือสองเล่มที่เหลือเพื่อที่คิวต่อไปจะได้ขึ้นมาทดสอบต่อบ้าง
นาโอโตะค่อยๆเดินไปใกล้หนังสือสีดำเพราะคิดว่าเขาคงโดนเลือกจากมันแน่นอน ปรากฏว่าหนังสือเล่มสีขาวที่อยู่ถัดไปมันลอยเข้ามาหาเขาก่อนที่จะถึงตัวเล่มสีดำ สร้างความตกใจให้กับผู้คนที่มารอดูเป็นอย่างมากในรอบสิบปีน้อยคนนักที่จะได้รับเลือกจากหนังสือเล่มสีขาวสำหรับผู้เชี่ยวชาญเวทย์มนต์สายแสง
“นาโอโตะ ปีหนึ่ง สายเวทย์แห่งแสง!”
อาจารย์หนุ่มผมยาวสลวยสีทองเดินมารับนาโอโตะไปรวมกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นที่ได้สายเดียวกันปีนี้นักเรียนสายแสงมีน้อยที่สุดในประวัติกาลเพียงสี่คนเท่านั้นทั้งที่เมื่อก่อนเคยมีถึงยี่สิบคน อาจารย์ไชกะผู้สอนวิชาสายแสงบอกกับนักเรียนของตัวเองทั้งสี่คนว่าถึงจะมีแค่สี่คนแต่อาจารย์จะตั้งใจสอนถึงที่สุด
“สายแสง…”
นาโอโตะยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาระดับอก มองลงไปที่ฝ่ามือของตัวเองพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อยพลางคิดอะไรไปต่างๆนานา
(อย่างน้อยท่านพ่อก็ช่วยปกป้องผมอยู่ตลอดเวลา)
.
.
.
แสงอาทิตย์ที่เคยลงมาอยู่ขอบฟ้าเหมือนเมื่อก่อนคงไม่มีอีกแล้ว บนสวรรค์ที่อยู่เหนือเมฆขึ้นมานี้ไม่มีอะไรมาบนบังแสงจากพระอาทิตย์ดวงใหญ่ได้เลยแม้กระทั่งเวลาเย็นขนาดนี้แล้วแต่ความสว่างยังไม่ลดลงเลย
“กลับมาแล้วครับ”
ตามปกติแล้วนักเรียนที่เข้ามาศึกษาในเซนต์อาเมเลียนั้นจะต้องอยู่หอพักรวมกับเพื่อนๆคนอื่นแต่ทว่ากรณีของนาโอโตะนั้นแตกต่างจากทูตสวรรค์ตนอื่น เพราะเขาอยู่ในความดูแลของทูตสวรรค์อิซานางิผู้เป็นบิดาของมหาจตุรเทพทั้งสี่ของเซนต์อาเมเลีย จึงสามารถไปกลับจากบ้านพักของฟุซึจิได้
“ข้าน้อยเตรียมอาหารเย็นไว้ให้แล้วขอรับ ทานเสร็จแล้วสามารถอาบน้ำได้เลยขอรับ”
ข้ารับใช้ผู้หนึ่งของฟุซึจิกล่าวถึงภารกิจที่ตนได้จัดเตรียมไว้ในนาโอโตะเรียบร้อยแล้ว ปกติทูตสวรรค์จะเป็นพวกอิ่มทิพย์ไม่จำเป็นต้องกิน นอนหรืออาบน้ำใดๆทั้งสิ้นแต่ยังมีความรู้สึกเหนื่อย เศร้าใจและดีใจเหมือนกับมนุษย์อยู่สำหรับลูกครึ่งอย่างนาโอโตะสิ่งพวกนี้ยังจำเป็นอยู่ เพราะท้องของเขายังว่างอยู่ตลอดเวลาถ้าไม่หาอะไรกิน หรือจะรู้สึกง่วงถ้าพักผ่อนไม่เพียงพอ
“ขอบใจนะ”
นาโอโตะรู้ว่าเพื่อให้เขาปรับตัวกับที่นี่ให้ได้มากที่สุดพี่น้องฟุซึจิกับซึยุพยายามจะเอากิจวัตรประจำวันที่ตัวเขาเองเคยทำที่โลกมนุษย์ มาทำกับนาโอโตะบ้างเพื่อว่านาโอโตะจะได้นึกถึงน้าของเขาบ้าง
ไอน้ำที่ลอยปะปนกับอากาศภายในห้องน้ำขนาดใหญ่กว่าห้องนอนเสียอีก ฟองสบู่ที่ลอยไปมาเกิดจากการเล่นอย่างสนุกสนานของร่างบางที่กำลังอาบน้ำอยู่ หลังจากเสร็จภารกิจร่างบางสวมใสชุดสีขาวสะอาดที่ดูกลืนไปกับสีผมและผิวของเขา ทำให้ดวงตาของนาโอโตะกลับมาดูเด่นชัดกว่าปกติ
“นอนไม่หลับเลยอ่ะ”
ร่างบางกลิ้งตัวไปมาบนเตียงใหญ่ขนาดหกฟุต เรียกได้ว่าเขาเป็นผู้เดียวในบ้านหลังนี้ที่จำเป็นต้องพักผ่อนด้วยการนอนหลับเสมอ ถึงแม้ว่าบางครั้งพวกซึยุจะใช้วิธีนี้ในการพักบ้างหากรู้สึกเหนื่อยจากการใช้พลังมากๆ
“นอนไม่หลับหรอ?”
ร่างสูงเดินผ่านประตูเข้ามานั่งคุยอยู่บนเตียงกับนาโอโตะก่อนจะนำดอกไม้ที่อยู่ในแจกันบนโต๊ะมาวางรายล้อมรอบนาโอโตะ
“กลิ่นดอกโบตั๋นสีแดงจะช่วยให้เจ้ารู้สึกดีขึ้นนะ”
มืออันใหญ่และหนาของร่างสูงเอื้อมไปหยิบขอบผ้าห่มที่อยู่ส่วนล่างของเตียงมาห่มให้กับนาโอโตะ
“ราตรีสวัสดิ์ นาโอโตะ”
หลังจากที่นาโอโตะหลับตาลงไปได้สักพักเขาก็ผล็อยหลับไป บรรยากาศภายในห้องมีแต่ความเงียบสงบ ฟุซึจิขยับตัวไปใกล้กับร่างบางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง จากนั้นก็ประทับจุมพิตอันหอมหวานที่ริมฝีปากของนาโอโตะอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เขารู้สึกตัวได้
ร่างสูงผละออกจากร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องนอนพร้อมกับค่อยๆเปิดมันออกอย่างช้าๆ
“ท่านคาลอสมาขอพบ ขอรับ”
เด็กรับใช้ของฟุซึจิพูดด้วยเสียงแผ่วเบากับผู้เป็นนาย เนื่องจากเจ้านายของเขาทำมือส่งสัญญาณให้พูดด้วยเสียงที่เบากว่าปกติเพราะกลัวว่านาโอโตะจะตื่น
“ไปบอกเขาว่าเดี๋ยวข้าตามไป”
“ขอรับ”
..............................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น