คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : อุ้มรัก ฉบับวอนซิน ตอนจบ ค่า...
ฟิกอุ้มรัก เวอร์ชั่นวอนซิน PART ENDING
"ฮึก...ฮึก......."
"คุณ...อย่าเพิ่ง...คุณ...อย่า..." ซีวอนกำลังห้ามร่างที่เริ่มแบะปากเหมือนเด็กสามขวบเป็นสัญญาณเตือนว่า..บ้านกำลังจะเกิดภัยพิบัติจากมลภาวะทางเสียงจากคนที่บัดนี้วางโทรศัพท์แล้วมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ข้างๆซีวอนแล้วค่อยทำปากยื่น สะอื้นเล็กน้อยก่อนจะ...
"แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.........ง...ลิ้งง........แง.........ง ...เค้าไม่...ฮึกเค้าไม่ห้ายยย อินฮวานไปไหน.....ไม่อาวววววววว.....แงๆๆๆๆๆๆ..."เสียงสิบแปดหลอดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบ้าน...กำแพงสีขาวแตกเปรี๊ยเป็นรอยร้าว(เวอร์และๆ 555) ซีวอนเหงื่อตกลงมาสิบล้านหยด...จะทำยังไงกับเด็กขี้แยคนนี้ดีเนี๊ย!!!!
"ไอหยา...คุณอย่าร้องสิ" สงสัยติดภาษามาจากกิ๊ก เอ๊ย เพื่อนห้องข้างๆ...เลยอุทานออกมาเป็นหนุ่มแดนมังกรเสียนี่....ซีวอนได้แต่ปาดเหงื่อ พยามเอามือปิดปาก ปาดน้ำตา และ น้ำมูกแจมนิดๆ ของคนตรงหน้า แต่ไม่ได้มีท่าทีว่าจะสงบเลย....รู้ก็รู้...ได้ยินทุกอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้...เข้าใจฮีชอลดีว่ารักเด็กน้อยมากแค่ไหน...เค้าเองก็รักอินฮวานเหมือนกัน....แต่จะทำยังไงได้...ก็ในเมื่อเวลาที่จะอยู่ด้วยกันมันมีจำกัด...งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา
"ฮึก..ฮึก....ลิ้งไม่เสียใจหรอ....ลิ้ง..ไม่..ฮือ..เสีย...แงๆๆๆๆๆๆๆๆ..." พูดอะไรไม่ทันจบก็ปล่อยโฮมาอีกระลอกเมื่อนึกถึงว่าต้องจากเจ้าตัวเล็กไปแล้ว
"เสียใจน่ะ...เสียใจ...แต่คุณมาร้องให้อย่างนี้มันจะได้ประโยชน์อะไร..สู้สงบสติอารมณ์แล้วใช้เวลาที่เหลือให้ดีที่สุดไม่ดีกว่าเหรอ....ถ้าคุณมัวแต่ร้องให้ ลูกมาเห็นลูกต้องไม่ดีใจแน่ๆ"ซีวอนพูดเตือนสติคนอายุมากกว่า....ซึ่งมันก็ได้ผลทันตา...เจ้าเด็กโข่งพยักหน้าปาดน้ำตาก่อนจะพยักหน้าหงึกๆเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ถึงแม้มันจะหยุดความเศร้าของเค้าไม่ได้แต่อย่างน้อยสติของเค้าก็กลับมา.....
ต้องไม่ให้ลูกน้อยของเค้าเห็นว่าเค้าร้องให้!!!!!!
"ฮึก...ๆ ลิ้งพูดถูก เค้าต้องไม่ทำให้ลูกกังวลใจ...ตะ..แต่ว่า...เค้า...ฮึก..ๆ..." เจ้าตัวที่เพิ่งตั้งสติได้ เมื่อนึกถึงหน้าเล็กๆน่ารักของลูกน้อยสติก็ใกล้จะล่องลอยอีกครั้ง...คนปลอบเลยได้แต่เหงื่อตก ไม่รู้จะทำยังกับคนขี้แยจริงๆ ก็เลยตัดสินใจคว้าคุณแม่ของลูกมากอดปลอบประโลมให้เศร้าซะเลย...
"ฮึก...ฮึก...ฮืออออออออ......"ยิ่งโดนกอด ยิ่งโดนปลอบ ยิ่งมีที่พักพิงที่แสนอบอุ่น ความอ่อนแอยิ่งเผยออกมามากเท่านั้น..ชีวิตนี้คงไม่ต้องมีอะไรมากั้นระหว่างเค้ากับซีวอนแล้ว...ใจทั้งสองใจมันเปิดให้กันไปหมดแล้ว...ร่วมทุกข์....ยามเศร้า...ร่วมสุข...ยามดีใจ...เชื่อใจคนตรงหน้านี้ที่สุดเลย....ซีวอนเห็นคนน้ำตาแตกก็ยิ่งโอบกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก มือแกร่งลูบศรีษะคนรักเบาๆ
"ไม่เอาน่าคุณ...ไหนบอกไม่อยากทำให้ลูกกังวลใจ...ไม่ร้องน้าคนดี...ถ้าคุณอยากมีลูกเดี๋ยวผมปั๊มให้ทุกวันเลยดีมั้ย...อิอิ" ซีวอนหยอกเล่นเพื่อให้คนตรงหน้าอารมณ์ดีขึ้นมาซึ่งมันก็ได้ผล ฮีชอลส่งค้อนให้หนึ่งที ก่อนจะยิ้มเขินๆ
"บ้า ลิ้งนี่..ทะลึ่งจริงๆ...."คนเศร้าหายเศร้าขึ้นมาได้เปราะหนึ่ง....ก่อนจะทุบไปสองทีที่อกหนาๆของคนรัก...ทะลึ่งจริงๆลิ้งนี่...แต่ใจจริงก็ชอบน้า...อิอิ ^///^
"แหนะๆ ...แล้วทำไมหน้าแดง...ใจจริงก็อยากอะจึ๊กๆอยู่ใช่มั้ยล่าาาาาา" ซีวอนแกล้งแหย่เจ้าตัวดี...เส้นเลือดคนฟังเลยยิ่งไปหล่อเลี้ยงที่หน้าสวยยิ่งกว่าเก่า....
"ลิ้งงงงงงงงง อะจึ๊กอะไร ทะลึ่งที่สุ๊ดเลยยย!!!! นี่แหนะๆๆๆๆ" มือเล็กจี้เอวหนาไปหลายทีแก้แค้นการพูดจาไม่สุภาพ(ที่เจ้าตัวชอบ555)ที่ทำให้นางพญาฮีชอลเขิลลลล์ ได้(>///<)
"เฮ้ย..คุณ...ฮ่าๆๆๆๆ อย่าสิคุณ...มันจั๊กจี้...ฮ่าๆๆๆๆๆๆ..คุณพอแล้ว...ๆๆๆๆ ผมยอม..ฮ่า.ๆๆๆๆพอแล้วคุณ..มันจั๊กจี้....ฮีชอล..พ๊อออออ!!!!" สิงห์หนุ่มพ่ายแพ้ต่อเสือสาวอย่างราบคาบ....
วิทยายุทธจั๊กจี้ที่ได้เรียนมาจากศิษย์วัดเส้าหลินห้องข้างๆนี่มัน...เกินบรรยายจริงๆ....ห้องทั้งห้องที่เคยเต็มไปด้วยความเศร้าบัดนี้อบอวนไปด้วยไอรักแล้วล่ะมั้ง.....
^///^
"...แฮ่กๆๆๆเหนื่อยๆจริงๆ...ลิ้งนี่ก็วิ่งเร็วเหมือนกันนะเนี่ย...แฮ่กๆๆ" สองร่างที่จุ้มปุ๊กหลังจากวิ่งไล่จั๊กจี้ นำทีมโดยแม่เสือสาวฮีชอลมือวางอันดับหนึ่งของเกาหลี...ก่อนจะมานั่งหอบหลังจากใช้พลังงานในการทำเรื่องติ๊งต๊องไปเยอะ...ร่างบางนอนซบอกหนาหอบหน้าแดงเชียว....
"คุณก็หน้าแดงเหมือนเพิ่งจะ......"
"เหมือนอะไร!"
"เหมือน...."
"ลิ้ง...พูดให้ดีๆนะ"
"เหมือน....เพิ่งแต่งหน้ามาไงจ๊ะ....แหมๆๆๆๆคิดอะไรไปได้...คุณนี่ทะลึ่งเหมือนกันนะเนี่ย..."ซีวอนยิ้มขำกวนพระบาทนางพญาได้นี่มีความสุขจริงๆ ตอนแรกก็อยากจะบอกไปเหมือนกันว่ามัน...เหมือน...เหมือนเพิ่งเสร็จกิจกรรมเข้าจังหวะยามค่ำคืน ต่างหาก.....>///< แต่ถ้าบอกไปอย่างนั้นอาจโดนเขี้ยวเล็บตะปปได้...สุภาพบุรุษไม่ขอเสี่ยงดีฝ่าาาา
"อย่ามาเลย..ในใจลิ้งมันคิดอย่างอื่น...เค้ารู้...ชิชิ..." มือสองข้างจิ้มไปที่แก้มก่อนจะบิดไปมาด้วยความหมั่นไส้....
"รู้ได้งายยย มั่วแล่ว....ผมไม่เคยคิดอย่างอื่นซะหน่อย..." (คิดเป็นอยู่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ ^-^) อยากจะต่อท้ายประโยคซะหน่อยแต่ยังเกรงใจศรีภรรยาอยู่..
"พอๆๆ....หมั่นไส้จริงๆเลย...เปลี่ยนชื่อเป็นปลาไหลดีมั้ยฮะ...ลื่นจริงๆเลยลิ้งนี่....."ฮีชอลส่ายหัวก่อนจะกลับไปพิงพนักบนแผ่นอกกว้างอีกทีแล้วพริ้มตาหลับ....ในใจนึกขอบคุณผู้ชายคนนี้จริงๆที่ทำให้เค้าไม่ต้องอยู่คนเดียวในเวลาที่เศร้าแบบนี้ แถมยังทำให้เค้าหายทุกข์ได้อีกด้วย....เป็นผู้วิเศษหรือไงนะ....เรียวปากบางยิ้มน้อยๆ มือเรียวเล็กควานหามือของคนตัวใหญ่เอามารัดรอบเอวตัวเองแล้วกุมไว้.....อ้อมกอดแห่งรักจริงๆเล๊ยยย!!!!!
------------------------------------------------------------------------------------------------------
"คุณ...คุณ....ตื่นได้แล้ว....ไปรับอินฮวานที่โรงเรียนกัน..."คุณพ่อสุดหล่อปลุกคุณแม่ที่นอนหลับอุตุอยู่ให้ตื่นจากภวังค์เมื่อเวลารับลูกมาถึง....วันสุดท้ายแล้วสินะที่เค้าจะได้รับอินฮวานจากโรงเรียน พรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานตามปกติแล้วด้วย(ถ้าใครไม่ลืมก็จะรู้ว่าบริษัทของซีวอนไปสัมมนาที่ไทยกันแต่ซีวอนไม่ได้ไปเลยอยู่บ้าน...จำได้มั้ย ตอนยัยยูรินั่นล่ะ) ซีวอนคิดแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ใช่แค่ฮีชอลคนเดียวหรอกที่เสียใจ...เค้าเองก็เหมือนกัน...แค่เวลานั้นมันยังไม่มาถึงเท่านั้นเอง
"หืม...อืมมม...เย็นแล้วเหรอ.....ไปๆไปรับลูก...ฮ้าวววว" สองมือขยี้ตาเบาๆ ก่อนจะบิดขี้เกียจไปทางซ้ายทีขวาทีให้หายเมื่อย...ก่อนจะหันมายิ้มเผล่ๆให้ชายหนุ่มที่ตัวเองนอนทับอยู่นานสองนานเมื่อกี้...แล้วจุ๊บแก้มไปหนึ่งที....จะหอมทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าอยากหอม อิอิ ^///^ ก่อนจะลูกเดินไปล้างหน้าล้างตาแล้วเก็บของเตรียมตัวไปรับเจ้าตัวเล็ก
...เฮ้อ...วันสุดท้ายแล้วสินะ
.....ที่จะได้ทำหน้าที่แม่......
.........คิดแล้วก็เศร้า.........
--------------------------------------------------------------------------------------------------
.........พรุ่งนี้เธอจะลาฉัน วันเวลาได้พาเธอไป
และไม่เคยรู้เลย ว่าฉันจะต้องรอ ไปนานเท่าไร.........
.....ได้พบกันแค่วันนี้ มีเพียงความเงียบงัน ในใจ
อยากให้เราสองคน ร่วมกันจดจำ เวลานี้ไป.........
.........แววตาที่มองฉัน แค่เห็นก็เข้าใจ ว่ามีคำมากมาย อยู่ในนั้น.........
......... ฉันจะจำเธอไปในแบบนี้ จำความรู้สึกนี้ เก็บอยู่ในหัวใจ เมื่อยามที่ไกลกัน.........
.........ฉันจะมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย จะจำทุกอย่างไว้
และจะมีหัวใจ เก็บไว้ให้เธอคนเดียว.........
......... ฉันสัญญา.........
.........พรุ่งนี้คงต้องทนเหงา ในเวลาที่เธอไปไกล
สิ่งที่เราสองคน คิดจะบอกกัน ยังมีเต็มหัวใจ .........
.........ถ้าเธอยังมีใจ และรักฉันดังเดิม เราคงได้เจอกันใหม่.........
.........เพื่อเติมวันเวลา ที่งดงามในใจ ทำให้ยาวนาน กว่าวันนี้ .........
.........ฉันสัญญา.........
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮีชอลมองไปรอบๆแล้วก็ยิ้มเศร้า เด็กน้อยผู้ไม่รู้เรื่องอะไรก็วิ่งเข้ามากอดแม่ของเค้าเหมือนทุกวัน..ก่อนจะทำหน้าตาหวงแม่ไปใส่เพื่อนๆที่วิ่งมาเกาะขอบหน้าต่างมุงดูผู้เป็นแม่ ของ
เพื่อนตัวน้อย...ฮีชอลยิ้มไปให้ทุกๆคนอย่างทุกวัน...เด็กๆพากันดี๊ด๊ากันไปใหญ่....อินฮวานทำหน้าไม่พอใจขึ้นมาทวีคูณ...ก็แหม...เพื่อนๆเล่นมาบอกทุกวันว่า เมื่อไรแม่สุดสวยของอิน
ฮวานจะมา อยากเจ๊อ~ บ้างล่ะ รักแม่ของอินฮวานม๊ากก~ บ้างล่ะ แม่นายส๊วย สวย~ บ้างล่ะ...ตั้งแต่วันแรกที่ฮีชอลมาส่งมารับจนถึงวันนี้เหตุการ์ณนี้จึงเกิดขึ้นเป็นชีวิตประจำวันของ
สองแม่ลูกเสียแล้ว...แต่เจ้าตัวเล็กก็อดหวงแม่เค้าไม่ได้ทุกที.....
ก็แม่เค้าน่ารักนี่นา!!!!!!!!
ฮีชอลอุ้มลูกรักออกมาจากโรงเรียนก่อนจะเดินออกไปที่รถที่บัดนี้สารถีคนดีนั่งชิวๆฟังเพลงรออยู่แล้ว
"อ๊าาา วันนี้ป๊ะป๋ามาซีวอนมาด้วยหรออออ ดีใจ๊...ป๊ะป๋าฮับบบบบ" เจ้าตัวเล็กเห็นซีวอนก็รีบวิ่งแจ้นไปหา ดี๊ด๊าใหญ่แหม ปกติเคยมารับที่ไหนกันเล่า...กลับบ้านดึกดื่นซะอย่างนั้น...วันนี้
ป๊ะป๋ามารับ ดีใจสุดๆเลย....
ซีวอนเห็นก็ยิ้มแก้มปริ....เดี๋ยวนี้เค้ากลายเป็นมนุษย์รักเด็กไปแล้ว...รับลูกน้อยมานั่งตักก่อนจะหอมแก้มสองข้าง...ฮีชอลเห็นแล้วก็อดจะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้....มีลูกนี่มันช่างสุขสันต์
จริงๆน้าาา....
อิจฉาเซียจริงๆเลยยย...เห้อ
"ว่าไงเจ้าตัวเล็ก....วันนี้ป่ะป๊าจะพาไปกินไอติมไปมั้ย...."คุณพ่อใจดีลูบหัวเจ้าตัวเล็กที่นั่งบนตักคุณแม่อย่างน่าเอ็นดู....อินฮวานน้อยยิ้มแก้มปริดีใจ วันนี้ป่ะป๊าสุดหล่อจะพาไปเลี้ยงไอติม
เย่!!! รีบตอบตกลงเร็วดังใจคิด
"ไปฮับบบบบบบ..อิน..อินฮวาน..อยากกินไอติมรสชอกโกแลตตตตมากกกกกกกกกเยยยยย คึคึ " (เลียนแบบการหัวเราะมาจากใครรึเปล่า55) อินฮวานน้อยดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมาบนตักฮีชอล
ชูมือหมุนๆ ตามจังหวะเสียงเพลงที่ดังคลอจากวิทยุในรถเด็กน้อยสร้างบรรยากาศที่ครื้นเครงอบอุ่นได้เช่นทุกวัน....
และวันนี้...ก็คงเป็นเป็นวันสุดท้าย....
---------
"อ๊าาาาา อาหย่อยยยยยย.....อาหย่อยจิงๆ อิอิ" อินฮวานน้อยเลยไอติมคำสุดท้ายเข้าปากก่อนจะแลบลิ้นเลยรอบๆปากอีกที สุขใจจริงๆ
"อร่อยลูกไม่ใช่อาหย่อย....กินเลอะทั่วไปหมดเลยนะลูก มานี่แม่เช็ดให้..." ปลายนิ้วเร็วหยิบกระดาษทิชชู่จากบนโต๊ะขึ้นมาเช็ดให้ลูกน้อยเบาๆ ก่อนจะส่ายหัว ก็ช๊อกโกแลตมันเปื้อนไปทั่วหน้าเด็กน้อยเลยนี่...อินฮวานเห็นหน้าแม่ยู่ๆ ก็อารมณ์ดี นิ้วเล็กจิ้มไอติมกาแฟจากถ้วยป่ะป๊าข้างๆ แล้วเอาไป จิ้ม!!! จมูกแม่ซะงั้น...
"ย้ายยยย อินฮวานแกล้งม่ะม๊าทำไมนี่ลูกน่าตีจริงๆเล๊ยยยย" ฮีชอลโดนแกล้ง ก็อมยิ้ม ก่อนจะ....จิ้มไอติมกาแฟของคนรักอีกรอบแล้วจิ้มจมูกอินฮวานเป็นการแก้แค้น (สรุปว่าที่เช็ดรอยเปื้อนที่ผ่านมาไม่มีความหมายเรย เหอๆ - -") คนกินไอติมถ้วยนั้นก็ได้แต่นั่งงง เอ๊ะ เห็นไอติมตรูเป็นของเล่นหรือไงฟระ สองแม่ลูกนี่!!! ซีวอนส่ายหัวก่อนจะอมยิ้ม แม่ลูกเล่นกันเป็น
เด็กอีกแล้ว...
"ม่ะม๊าอย่าแกล้งอินฮวานสิ...อ๋ายๆๆๆๆๆ หนีแย้วๆๆๆๆ แบร่ๆ"
"มานี่ซะดีๆ...มานี่เลย...ๆๆๆ อินฮวานอย่าหนีนะ...มานี๊" สองแม่ลูกเล่นกันร้านแทบแตก ตอนเย็นๆคนก็เยอะ แต่สองคนนี้ยังเล่นวิ่งไล่จับกันไปทั่วร้าน...แต่ก็ไม่ทำให้เจ้าของร้านมาว่า
แต่อย่างไร...ในเมื่อเจ้าของร้านก็คุ้นเคยกับเค้าดี....ก็นี่มันร้านเค้กทึกกี้นี่นา...แล้วอีกอย่าง คนผ่านไปผ่านมาเห็นก็ต้องอมยิ้มในความน่ารักของสองคนนี้ซะอีกแหน่ะ!!!.....
เฮ้อ...ทำไมวันนี้มันมีความสุขจังนะ...
-----------------------------------------------------------------------------------------------
22.00น. ณ ห้อง HEE&WON
"อินฮวาน...นอนได้แล้วลูก..พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้านะคับ" ฮีชอลที่นั่งถักนิ๊ตติ้ง (O-O)อยู่บนโซฟาเอ่ยปากเรียกเจ้าตัวเล็กที่กำลังนั่งอยู่บนตักพ่อดูวีซีดีชินจังที่เพิ่งซื้อมาวันนี้อยู่ให้เข้านอน...
ปกติไม่เค๊ยไม่เคยที่อินฮวานจะได้แย่งดูการ์ตูน..แต่วันนี้มันสเปเชี่ยว.....ซีวอนยอมทุกอย่างให้ลูกน้อย...
"เห...พรุ่งนี้วันเสาร์....ทำมายต้องตื่นเช้าล่ะฮับ ?-? " อินฮวานเอียงคอถามละสายตาจากการ์ตูนเรื่องโปรดครู่หนึ่ง...สบสายตากับฮีชอล....
"เอ่อ.." ฮีชอลได้แต่อึกอักไม่รู้ว่าควรจะบอกความจริงกับลูกไปรึเปล่า...ใจนึงก็คิดว่าลูกคงจะเสียใจท่าต้องแยกจากกัน...แต่อีกใจนึงเค้าก็คงจะดีใจที่จะได้กลับไปหาพ่อแม่ที่แท้จริงของเค้า
"คือพรุ่งนี้พ่อเซียจะมารับเรากลับไปน่ะ" ซีวอนรู้ว่าร่างบางเค้าคงไม่อยากพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจตัวเอง เค้าจึงตัดสินใจพูดประโยคนั้นแทน.....ไม่ว่ายังไง ความจริงก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ....ไม่ว่ายังไง ฮีชอลและเค้าก็ไม่สามารถหลีกหนีความจริงไปได้....
"เห.........จริงหรอฮับ........." อินฮวานตาโตกว่าปกติ
ก่อนจะเงียบ....และก็เงียบ.....
"........."
"........."
ทั้งห้องที่มีแต่ความเงียบ เด็กน้อยหรุบตาลงต่ำ ไม่มีใครรู้ว่าเค้าคิดอะไร...ฮีชอลได้แต่รอดูปฎิกริยาของเด็กน้อยอย่างใจจดใจจ่อ...แต่เด็กน้อยก็ยังคงเงียบ....
"ไม่ดีใจหรอลูก...." ฮีชอลถามด้วยความสงสัย เพราะในใจนึงส่วนลึกเค้าคิดว่าอินฮวานคงจะดีใจที่ได้กลับบ้าน....
"....อินฮวานจะได้เจอป่ะป๊ากับม่ะม๊าอีกมั้ยฮับ" เด็กแสนฉลาดไม่ตอบคำถาม...แต่กลับถามคำถามที่เค้าครุ่นคริดอยู่ในใจอยู่ออกมา..เค้าเป็นเด็กเปิดเผย...คิดอะไรไม่ต้องรอให้ใครถาม...จะเป็นฝ่ายเรียนรู้เองก่อนเสมอ...
"เจอสิลูก...เจอ...ต้องเจอแน่นอน....ฮึก...ฮึก....เจอ..ม่ะม๊า....จะไปเยี่ยมอินฮวานบ่อยๆนะ....ฮืออ....ฮึก...ฮือออออ" ฮีชอลพยายามกลั้นเสียงสะอื้นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้...หากแต่น้ำตาที่เค้ากลั้นไม่อยู่เลย...ไม่อยู่เลยจริงๆ...ซีวอนเองก็เช่นเดียวกัน...ถึงเค้าจะไม่สะอื้น...แต่หยาดน้ำกลับรินออกมาได้ยังไงก็ไม่รู้....ฮีชอลสวมกอดอินฮวานอย่างแนบแน่น ราวกลับลูกรักจะหายไป...อินฮวานกอดตอบเบาๆ...ก่อนจะเอานิ้วโป้งเล็กๆปาดน้ำตาให้ฮีชอลอย่างอ่อนโยน
"ม่ะม๊าอย่าร้องให้จิฮับ...อินฮวานดีใจที่จะได้กลับไปหาพ่อเซีย...แต่อินฮวานอยากบอกว่าอินฮวานรักป่ะป๊าซีวอน กับม่ะม๊าฮีชอลมาก...มากๆๆๆๆๆๆๆที่สุดในโลกเหมือนกัน..เพาะชานั้น ม่ะม๊าต้องไม่ร้องให้นะฮับ...อินฮวานจะห้ายพ่อเซียพามาหาบ่อยๆ....นะฮับบบ..."ในใจของเด็กน้อยคงแยกไม่ถูกระหว่างความดีใจกับความเสียใจ ในใจนึงเค้าก็ดีใจที่จะได้กลับไปหาพ่อเค้า...แต่อีกใจ พ่อแม่ชั่วคราวของเค้าก็ดีจนเกินคำบรรยาย...หัวใจดวงน้อยๆดวงนี้ให้ไปหมดทุกคนเลยล่ะ...
"ม่ะม๊า....ฮึก...ม่ะม๊า...รักลูกนะ...ม่ะม๊ารักลูกมากที่สุดในโลกเลยนะอินฮวานนน ...ฮือออ" อ้อมกอดที่แน่นหนา คงบรรยายความรักของแม่คนนี้ได้ดี....ถึงแม้เค้าจะเป็นผู้ชาย..ถึงแม้เค้าจะไม่สามารถมีลูกได้...แต่เด็กน้อยคนนี้มาเติมเต็มความใฝ่ฝันให้เค้า.....ให้เค้าได้รู้สึกถึงความาเป็นครอบครัว..ให้รู้สึกถึงความรักที่แม่มีให้ลูก และลูกมีให้แม่...ให้ได้เป็นแม่คน.
....และให้รอยยิ้มกับเค้าเสมอ.....
รักลูกนะ...
"อินฮวานก็รักม่ะม๊าฮับ...ป่ะป๊าฮับ....ป่ะป๊าต้องม่ายทามให้ม่ะม๊าของอินฮวานร้องให้อีกนะฮับ...อินฮวานรักป่ะป๊านะฮะ...ฮับ...ฮึก...ฮึก....ฮือออออออออ" ในที่สุดอินฮวานก็ปล่อยโฮออกมา ก่อนหน้านี้เด็กน้อยไม่ได้กลั้นน้ำตาไว้...เค้าแยกไม่ได้ระหว่างความเศร้ากับความสุข..แต่ในตอนนี้ที่เค้ารับรู้คือเมื่อเค้าเห็นคนที่เค้ารักนั้นร้องให้ เค้าก็แทบทนไม่ได้เหมือนกัน...
ใจน้อยๆร้องให้ตามแม่ของเค้า....ก่อนจะหันไปกอดป่ะป๊าของเค้าที่มานั่งอยู่ข้างๆด้วยเช่นเดียวกัน.....
"ป่ะป๊าก็รักลูก...อินฮวาน...ป่ะป๊ารักลูก" คำที่ซีวอนเอื้อนเอ่ยคงดูแปลกประหลาดหูผู้ฟังมาก ถ้าหากผู้ฟังรู้จักซีวอนก่อนหน้านี้...แต่ว่าจิตใจของเค้าตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว ...เค้าไม่ได้รู้สึกสับสนว่าเค้ารักเด็ก หรือ เกลียดเด็ก...แต่เค้ามั่นใจ...ว่าเค้ารักอินฮวาน...เด็กผู้ชายที่ไม่ได้มาเติมเต็ม หากแต่มาเปลี่ยนแปลงโลกของเค้าให้มีสีสันที่สวยงามต่างหาก....วันเวลาที่นึกย้อนไป
เวลาที่เคยเล่นด้วยกัน เวลาที่อินฮวานมาตามตื๊อให้ไปกินข้าว เวลาที่ลูกงอนที่เค้าไม่ยอมให้ดูการ์ตูน เวลาที่เด็กน้อยแบ่งขนมให้เค้ากิน...เหตุการ์ณที่เป็นประสบการณ์ชีวิตอันล้ำค่าเหล่า
นี้จะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าไม่มีเด็กน้อยคนนี้....
รักลูกนะ....
---------------------------------------------------------------------------------------------
8.00 น.
ที่โต๊ะอาหารตอนนี้ครอบครัวสุขสันต์ใช้เวลาที่เหลือน้อยให้มีค่ามากที่สุด กิจกรรมที่ทำร่วมกันในยามเช้าคือการรับประทานอาหารซึ่งวันนี้ลงมือทำกันทั้งสามคน โดยมีมืออาชีพเป็นหัวโจก รับหน้าที่ทำกับข้าว...มือสมัครเล่นซีวอนรับหน้าที่จัดโต๊ะอาหาร...(ฮีชอลไม่ไว้ใจพอที่จะให้ซีวอนทำกับข้าวให้ลูกกิน...) และ มือป่วน อินฮวาน ที่คอยสร้างบรรยากาศดีๆรอบกายป่ะป๊า กับม่ะม๊า
"อินฮวาน เอาแปรงสีฟันเข้ากระเป๋ารึยังลูก..." ฮีชอลถามเสียงใส หลังจากที่เค้าพยามทำใจไม่ให้เศร้า เพราะไม่อยากให้ลูกกังวลใจอีก....
"เอาแล้วฮับ" เด็กน้อยตอบก่อนจะเอาหมูในข้าวต้มเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย...กินจุจริงๆเด็กน้อย....
"อินฮวาน..เอานี่ไปด้วยป่ะป๊าให้.." สุภาพบุรุษหนุ่มยื่นตุ๊กตามดเอ็กซ์ของรักของหวงของเค้าตั้งแต่สมัยเด็กให้ลูกน้อย อินฮวานรับก่อนจะยิ้มแฉ่ง ชอบเหมือนป่ะป๊าเลยล่ะ!!!
"อินฮวา..."
"ติ๊งต่อง..." ฮีชอลกำลังจะเอ่ยเช็คข้าวของลูกน้อย แต่เสียงกริ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะช่วงเวลาความสุข ตอนนี้คงต้องกลับสู่ความจริงเสียแล้วสินะ.....
"ว่าไงเซียรออยู่พอดีเลย" ฮีชอลเปิดประตูรับแขกที่เค้ารู้ว่าจะเป็นใคร....ทั้งที่ทำใจไว้แล้วแต่ก็อดจะรู้สึกเจ็บนิดๆขึ้นมาไม่ได้...ฮีชอลเอี้ยวตัวเชิญผู้มาใหม่เข้ามาในบ้าน...
"พ่อเซียยยยยยยยย"
"อินฮวานนนนนนนนน"
สองพ่อลูกกระโดดกอดกันอย่างน่าเอ็นดูในสายตาคนทั่วไป....แต่มันคงเศร้าใจในสายตาของคนสองคน..เจ้าของเค้ามารับของคืนแล้ว....จะให้ทำเช่นไร....
"เป็นไงบ้างลูก...อยู่กับฮีชอลสนุกมั้ย"เซียถามก่อนจะหอมแก้มลูกไปสองที คิดถึงจริงๆเลยแหะ....
"สนุกฮับ...ม่ะม๊ากับป่ะป๊าน่ารักมากเลย...แหะๆ..." อินฮวานหันไปยิ้มให้ผู้ถูกกล่าวถึงทั้งสองที่นั่งอยู่ตรงข้าม และทั้งคู่ก็ยิ้มตอบรับลูกน้อยด้วยความรัก....
"ตอนแรกฉันก็นึกว่าเค้าจะเข้ากับซีวอนไม่ได้ซะอีก....แต่เท่าที่ดูก็น่าจะโอเคนะ"หนุ่มตาตี่เอ่ยเสียงใสเช็คสภาพความเป็นอยู่ของลูกน้อย..แต่เท่าที่ดูก็เห็นรักกันดี...นะ
"อืม ลูกนายน่ารักมากๆเลย**.." ซีวอนตอบกลับญาติคนรักด้วยใจจริง มิได้ประชดแต่อย่างใด...ซิมบ้าหนุ่มยิ้มให้เซียน้อยๆ กับคำกล่าวของเซีย ชื่อเสียงในเรื่องเกลียดเด็กของเค้านี่คงกระฉ่อนมากเลยนะเนี่ย...
"อ๊ะแน่นอน...ลูกฉันน่ารักเหมือนพ่อเว่ย...มามะลูกหอมแก้มอีกที..จุ๊บๆ" เซียเอี้ยวตัวลงหอมแก้มเด็กน้อยสองที คนเห็นภาพก็ยิ่งเศร้าใจขึ้นไปเท่านั้น...เค้ารักกันมากเลยเนอะ....
"มิกกี้เป็นไงบ้างอ่ะ" ฮีชอลเอ่ยถามถึงผู้เป็นแฟนใหม่เซีย(อาจดูเป็นคู่แปลกไปซักนิดก็เถอที่มิกกี้กลายเป็นสาวและเซียกลายเป็นแมน...เรื่องนี้มันก็ประหลาด ขอโทษผู้อ่านจริงๆ 5555)...จริงๆแล้วแม่ของอินฮวานก็เลิกกับเซียไปนานแล้ว....และคนที่เป็นแม่ปัจจุบันของอินฮวานก็คือมิกกี้ที่เค้าถามถึง....
"สบายดีน่ารักเหมือนเดิม อิอิ...แกฉันต้องไปก่อน**...เผอิญมีธุระต้องทำต่อ ขอบใจแกสองคนมากที่ดูแลลูกฉันมาโดยตลอดนะเว่ย...ไว้จะพาไปเลี้ยงงงง แต๊งหลาย มายเลิฟลาล่ะ" เซียขอตัวแบบฉบับคนอารมณ์ดีตลอดเวลา.... ก่อนจะยกกระเป๋าอินฮวานไปถือ....ก่อนจะจูงมือลูกน้อยไปที่ประตู....
การจากลา....
ที่แสนจะง่ายดาย.......
เวลา........
ที่กำลังจะหมดไป........
"อินฮวาน.....ม่ะม๊ารักลูกนะ....ดูแลตัวเองให้ดีนะ.....อย่าลืมแปรงฟันก่อนนอนอย่างที่ม่ะม๊าสอน....อย่าลืม..อึก....ดูแล...ตะ..ตัวเอง..ฮึก...นะลูก" ฮีชอลพยามกลืนก้อนสะอื้นเข้าไปในลำคออย่างยากลำบาก เค้าต้องไม่ร้องให้
เค้าต้องไม่ร้องให้!!!!
"ฮับม่ะม๊า...ม่ะม๊าก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีๆนะฮับ...อินฮวานรักม่ะม๊านะฮับ..จุ๊บ" บทลาฉากสุดท้ายอ้อมกอดและรอยจูบของแม่และลูกชั่วคราว...
....ความรักที่มีให้ ถึงแม้จะสั้น แต่ก็ยิ่งใหญ่ไม่แพ้ใคร.....
......จะเก็บเธออยู่ในใจตลอดไป.........
.........รักลูกที่สุด.........
.........THE END.........
555555555 ล้อเล่น.....หลายคนคงด่าบุพการีเราอยู่ในใจ....ถ้าจบอย่างนี้น่ะนะ...ได้ข่าวว่ามันเป็นฟิกชิวๆ...5555
ต่อๆๆ...ยังไม่จบ...
ประตูปิดลง....พ่อเซียจูงมือลูกน้อยไปที่จอดรถบทสนทนาต่างๆมากมาย เกี่ยวกับความเป็นอยู่ที่ผ่านมาทำให้เซียยิ้มอยู่หลายครั้งเมื่ออินฮวานพูดถึงสองคนที่เค้าเพิ่งจากมา.....
"นี่นะฮับพ่อ..ป่ะป๊าซีวอนนะ กลัวแมลงสาปด้วย...วันนั้นมีแมลงสาปตายป่ะป๊าเห็นวิ่งจู๊ดเลยยยยย ฮ่าฮ่า" อินฮวานยิ้มอย่างน่ารักเมื่อเค้าคิดถึงสองคนที่มีค่าในช่วงชีวิตของเขาเสียเหลือเกิน สองคนที่เปรียบเหมือนพ่อแม่อีกคนนึง สองคนที่เคยทะเลาะกันแล้วเค้าเองที่เป็นคนปลอบใจฮีชอล...โดยไม่รู้ตัว...สองคนที่เค้ารัก...มากที่สุด...
"จริงหรอ...ไอวอนมันตลกดีแหะ..."
ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด เสียงเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กสีดำถูกหยิบขึ้นมาแทรกระหว่างบทสนทนา....เซียอุ้มลูกรักเข้าที่เบาะที่นั่งก่อนจะกดรับโทรศัพท์
"ฮัลโหล...อ้าวยูชอนเหรอจ๊ะ....ว่าไงที่รัก...จ๊ะ..จ๊ะ....รับแล้วจ๊ะ....เห...ห๊ะ...ห๊าาาาาาาาา จริงหรอ.....ดีใจมันก็ดีใจหรอก....แล้วอินฮวานล่ะ...จะทำไง...ไม่ได้ๆ...อืม..อืม...โอเคๆ...น่าจะได้แหละ...ใช่ๆๆโอเคๆ เดี๋ยวจะรีบไปหานะจ๊ะ บะบาย...เลิฟจ๊ะ" หน้าตาตื่นเต้นของเซียบอกให้รู้ว่าเค้าเพิ่งได้รับข่าวตื่นเต้นมาจากปลายสาย....
ก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่างอีกครั้ง
------------------------------------------------------------------------------------------
ติ๊งต่อง.......
"อ้าวเซีย ลืมอะไรหรอ...." คราวนี้ไม่ใช่ฮีชอลที่มาเปิดประตู แต่กลายเป็นเจ้าของบ้านอีกคนนึงแทน...ซีวอนมองหน้าเซียงง งง ก่อนจะหันไปยิ้มให้เด็กน้อยที่ยืนข้างๆอีกรอบ.....
"เอ่อ...คือฉันมีเรื่องจะรบกวนแกอีกรอบล่ะ....เอ่อคือ.." เซียทำท่าลำบากใจเล็กน้อย อึกอัก จนซีวอนต้องเป็นฝ่ายถามเอง
"อะไรของแก.." ซีวอนคิ้วขมวด...เค้ามาเปิดประตูเองเพราะไม่อยากให้ฮีชอลเห็นหน้าอินฮวานอีก เพราะเมื่อกี้หลังจากอินฮวานกลับไปเจ้าหล่อนก็ปล่อยโฮระลอกใหญ่ออกมาอีกที...
"คือถ้าฉันจะบอกว่า......."
"ว่า?"
"ฉันจะฝากอินฮวานกับแกต่อไปอีกสักหน่อยจะได้มั้ย..."
"ห๊าอะไรนะ"
"ฉันจะฝากอินฮวานกับแกต่อไปอีกสักหน่อยจะได้มั้ย.........เผอิญฉันได้รับทุนไปวิจัยที่เมกาอ่ะ (โห เว่อร์จริงๆ555) ตอนแรกฉันก็ตั้งใจว่าจะเอาอินฮวานไปด้วย...แต่ว่ามันไปแค่ปีเดียว มันไม่ได้ไปตลอดชีวิต...ถ้าเอาไปด้วยคงลำบากลูกต้องย้ายไปย้ายมาก็เลย....อยากจะ..ฝา"
"ได้..ได้เลยยยยยย แกจะฝากนานเท่าไรก็ได้..มารับช้าๆ ไปทำงานวิจัยของแกให้เสร็จเรียบร้อยเถอะ...จะฝากปี สองปี สามปี หรือตลอดชีวิต ฉันก็ยินดีรับเว่ย..."ซีวอนดีใจจนแทบเนื้อเต้น เสียงสวรรค์ทรงโปรดจากเซียจุนซู ขอบคุณมิกกี้ทำให้เซียต้องไปไกล...
(- -") ทำให้อินฮวานได้อยู่กับเค้าต่อ...ถ้าฮีชอลรู้...คงกรี๊ดตีลังกาสามตลบ...แน่นอน...
"แล้วลูกแกรู้ยังเนี่ย"ซีวอนแอบกังวลใจ ขืนอินฮวานรู้ว่าจะต้องจากพ่อมาอีกจะเสียใจมั้ยนะ...
"โอยยย รู้แล้ว...ลูกฉันมันไม่เสียใจหรอก...ลูกฉันมันเด็กหลายใจ...รักพวกแกพอๆกับรักฉันแหละ...พอฉันบอกให้อยู่กับแกอีกสักปี เจ้านี้ยิ้มแฉ่งรีบพยักหน้าถือกระเป๋าลงรถเลย...แถมยังบอกอีกนะว่า คราวหน้าให้ฉันมาซื้อห้องข้างๆแกไว้เลย จะได้ไม่ต้องจากกันไปไหนอีก...ไอเด็กฉลาดเอ๊ยยย" เซียหันไปเขกหัวเจ้าตัวเล็กทีด้วยความหมั่นไส้...อินฮวานยิ้มแฉ่งรับทุกประการ ...ฉลาดจริงๆเจ้าเด็กน่ารัก....
"อยู่กับป่ะป๊าซีวอนกับม่ะม๊าฮีชอลก็มีฟามฉุข อยู่กับพ่อเซียกับแม่มิกกี้ก็มีฟามฉุข อยู่ด้วยกันหมดเลยยิ่งมีฟามฉุขขขข ฮี่ฮี่ พ่อเซีย อินฮวานไปก่อนล่ะ จะไปหาม่ะม๊าสุดสวย....บะบายยยย จุ๊บๆๆๆๆ " หอมแก้มพ่อหลายทีด้วยความรักก่อนจะวิ่งแจ้นเข้าไปในบ้านหลังเก่าที่แสนจะอบอุ่นหน้าตาเฉ๊ยยยยย...^-^
"เฮ้ย ไอลูกนิสัยไม่ดี เดี๋ยวนี้รักคนอื่นมากกว่าพ่อแล้วเร๊อะ ชิชะ....เดี๋ยวจะฟ้องแม่มิกกี้...."เซียตะโกนด่าไล่หลังเจ้าตัวเล็กไปอย่างขำๆ เค้าเห็นอย่างนี้ก็สบายใจ ถึงแม้จะน้อยใจอยู่นิดๆก็เถ๊อะ!!! แต่ก็อย่างที่ว่า ลูกเค้ามันเป็นเด็กหลายใจ.....เค้ารู้ดีว่าอินฮวานเองก็รักเค้าไม่น้อยไปกว่าใครหรอก...
"โทษทีว่ะ เด็กมันเลือกคนหน้าตาดีกว่าก็เงี๊ยแหละ....555" ซีวอนเยาะเย้ยอย่างขำๆ...เซียเลยฝากฝ่ามือไว้ที่กบาลหนึ่งทีเป็นของตอบแทน
"โอ๊ยไอบ้าเจ็บ ไปเลยไปชิ่วๆ " ซีวอนคลำหัวป้อยๆ ก่อนจะยิ้มร่า...ส่งแขกอย่างอารมณ์ดี....จะไม่ให้ดีได้ไง ของรักของหวงเค้ากลับมาแล้วนี่นา...
"เออ ไปแล้วๆ....ฝากลูกด้วยนะเว้ยยยย ลาล่ะ" เซียยัดกระเป๋าเดินทางของเด็กน้อยที่วิ่งเข้าไปหาม่ะม๊าไว้ในมือซีวอน ก่อนจะโบกมืออำลาคนรักของญาติ แล้วเดินจากไปอย่างสบายใจ
ถึงแม้จะคิดถึงลูก...แต่อยู่ที่นี่คงปลอดภัยกว่าที่ไหนๆล่ะน้าาาา ^-^
แต่แล้วจุนซู สุดหล่อก็หันกลับมาฝากฝังซีวอนไว้อีกเรื่อง...
"เออ ...แล้วแกดูห้องไว้ให้ชั้นด้วยนะ เอาห้องติดๆกันเนี่ยแหละ...ทำอย่างที่ลูกแสนฉลาดของฉันว่าก็ดีเหมือนกัน กลับมาจากเมกาเมื่อไรฉันจะย้ายมาอยู่ที่นี่เลยก็ดี" เซียตัดสินใจทำตามคำบอกของลูกน้อย...ซีวอนยิ่งยิ้มแก้มปริ...ทีนี้...เวลาของเค้ากับลูก ก็อีกยาวไกลแล้วสินะ....ดีใจจังที่เซียตัดสินใจอย่างนี้....^-^
"ได้เลย....แล้วก่อนไปแกก็มาหาพวกฉันทีนึงก่อนล่ะ....."
"ทำไม แกคิดถึงเหรอไง"
"ป่าว จะฝากซื้อของ 55555"
"ไอบ้า...เออๆ ไว้มาหา ไปจริงๆแล้วเว่ย บ๊ายบาย..."
------------------------------------------------------------------------------------------
ณ ห้อง HEE & WON ณ เวลาใดเวลาหนึ่ง
เด็กน้อยร่างเล็กกำลังนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนตักของซิมบ้าอย่างสบายใจ ในมือถือป๊อปคอร์นแสนอร่อย...อีกมือถือแป๊ปซี่แก้วเล็กๆไว้
"อินฮวาน กินอย่างนั้นเดี๋ยวก็อ้วนหรอกลูก..." คนในครัวเตือนร่างเล็กที่กำลังเคี้ยวหงุบๆอยู่.....
"ไม่ได้หรอกฮับ...ตอนนี้อินฮวานต้องกินเพื่อให้เจริญเติบโต..." เด็กน้อยยิ้มแฉ่งตอบกลับผู้เป็นแม่ได้อย่างอารมณ์ดี ^-^
"โห แล้วดูของที่กิน...เพื่อการเจริญเติบโตทั้งนั้นเลยนะลูกนะ..." ฮีชอลเดินล้างมือมานั่งข้างๆ
"ง่าาา....ไม่กินแล้วก็ได้ฮับ...แต่มันเหลือเยอะเลยนะฮับ..." เด็กน้อยโชว์ปริมาณของป๊อปคอร์นครึ่งกล่องให้ฮีชอลดู....ฮีชอลหยิบมาจากมือเล็ก
"ทิ้งไปก็ได้ลูก..."
"เฉียดายยยยฮับ"
"ป่ะป๊าฮับ...ป่ะป๊าช่วยกินหน่อยได้มั้ยฮับ" อินฮวานเสนอไปให้คนที่รองรับเค้าอยู่กินแทน...
"กินแล้วอ้วน เดี๋ยวไม่หล่อ" - -" ผู้เป็นพ่อปฎิเสธด้วยคำตอบอันมีเหตุผล อินฮวานทำหน้ายู่ คิดๆๆๆๆ เป็นอิคคิวซังสักสามวิ ก่อนจะปิ๊งหาวิธีให้ป่ะป๊ะเค้ากินป๊อปคอร์นได้...
"ถ้าป่ะป๊ากินนะ....คืนนี้อินฮวานจะยกม่ะม๊าให้นอนข้างๆแล้วอินฮวานจะไปนอนกับพี่ฮันเกิงให้เลยเอ๊า" ข้อเสนอที่ทำให้ฮีชอลต้องหันควับมาทันที นี่พ่อลูกเค้าเห็นชั้นเป็นตัวอะไรเนี๊ยยยย มีการยกให้กันด้วย....อะไรฟระ...ก่อนฮีชอลจะอ้าปากเอ่ยด่าสองพ่อลูกออกไป ปอปคอร์นในมือก็ถูกสิงโตเขมือบหมดกล่องภายในครั้งเดียวโดยไม่มีการพูดอะไรทั้งสิ้น เหตุผลที่ปฎิเสธไปเมื่อกี้ถูกล้างออกจากสมองโดยสิ้นเชิง...ข้อเสนอนี้ ซิมบ้าชอบบบบบบ ^-^
"อย่าลืมที่สัญญาไว้นะลูก คึคึ"
"ได้เลยป่ะป๊า...คึคึ"
"นี่!!! ทั้งสองคนเห็นชั้นเป็นตัวอะไรไม่ทราบห๊าาาา!!! "
"อินฮวานหนีเร็วลูก....ไปเร็วๆ ฮ่าฮ่า..."
"ไปเร็วป่ะป๊า....หนีๆๆๆ ฮ่าฮ่า"ล
"มานี่เลย...มาให้ตีซะดีๆ ทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะ...."
"คืนนี้ค่อยตีก็ได้ที่รัก....จะตีเท่าไรผมยอมมมมมม ^-^"
"ลิ้งบ้า >///<"
"ฮิๆ...ป่ะป๊าสู้ๆ ฮิๆ"
"อือ สู้ๆ คืนนี้ป่ะป๊าจะเผด็จศึกเลยลูก ฮ่าฮ่าฮ่า"
^-^
สามหัวใจรวมกันให้เป็นหนึ่ง....คนนึงซึ้งคนนึงรักคนนึงห่วงหา
สามหัวใจผูกกันด้วยเวลา....ที่นำพาให้เราได้ผูกพัน....
HAPPY ENDING ค่าาาาาาาาา
เป็นไงกันบ้างคะ จบแล้ว...แหะๆ
ขอบคุณ ผู้อ่านทุกท่าน..ที่อ่านจนมาถึงตอนนี้....ขอบคุณคนเม้น ที่ให้กำลังใจกันมาเสมอ.....ขอบคุณที่คอยทวงฟิกนะคะ...ขอบคุณจริงๆ...พูดจริงๆแล้วฟิกเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราแต่งจบ ดีใจมากๆเลย อิอิ ^-^ ขอบคุณจริงๆ เราอาจจะต่อช้า อาจจะแต่งไม่ดีไปบ้าง ยังไงก็ต้องขอโทษ มา ณ ที่นี้นะคะ..ยังไง คราวนี้ก็เป็นตอนสุดท้ายแล้ว....จริงๆแล้วฟิกเรื่องนี้เคยลงในสยามโซนแล้ว....เพราะเป็นฟิกเรื่องแรกที่แต่งจบก็เลยกะจะมาลงไว้ที่เด็กดีเพื่อเก็บไว้เฉยๆ...ไม่คิดว่าจะมีคนอ่าน แต่พอเห็นคนอ่านและคนเม้น คนทวง ก็ดีใจ....ขอบคุณทุกๆคนมากนะคะ...ที่อย่างน้อยก็ทำให้เรามีกำลังใจที่จะทำสิ่งที่เรารักต่อไป...
สุดท้ายนี้..เรื่องนี้ก็จบแล้ว...ว่างๆอย่าลืมไปอ่านภารกิจพิชิตใจนายลีทึกกันเนอะ..แล้วก็ชอร์ทฟิก อีกนิดเดียวจริงๆค่ะ จะเสร็จแล้ว..เป็นเรื่องเกี่ยวกับวอนซิน...แต่ออกจะคนละแนวเลย..แล้วก็หลังจากวอนซินเสร็จก็ต้องรีบไปปั่นอุ้มรักฉบับพิเศษเพื่อจะรวมในหนังสือต่อ..สำหรับคนที่สั่งหนังสือไว้ เดี๋ยวหนังสือแซนโทรหานะคะ...สำหรับใครที่ยังไม่ได้สั่งและสนใจ..
แอดเอ็มมาคุยกันได้เลยนะคะที่ suna_bluemoon@hotmail.com
แล้วเจอกันเรื่องต่อไปค่า....
ความคิดเห็น