คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : อุ้มรักฉบับวอนซิน ตอนที่ 7 คับผ๊ม!!!
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ม่ะม๊า....ม่ะม๊า....อุ๋ย...ทำไมม่ะม๊าตัวเย็นจังฮะ..." อินฮวานที่นั่งบนตักคนหน้าซีดจับใบหน้าของแม่เค้าเบาๆ ก่อนจะทำหน้าเหรอหราตกใจตามประสาเด็ก ....
"มะม๊า...ไม่ได้เป็นไรหรอกลูก...อินฮวานง่วงยังคับ"ฮีชอลยิ้มบางๆอย่างอ่อนแรงให้กับเจ้าตัวเล็ก...เหมือนอยากให้หายห่วง...ก่อนจะลูบหัวเบาๆหนึ่งที...ที่ตัวเย็นคงเป็นเพราะเค้าไม่สบายล่ะมั้ง....ก็คิดมากจนกินไม่ได้ นอนไม่หลับ...ให้กินก็กินไม่ลง ให้นอนก็นอนไม่ลง...ไม่ใช่ไม่อยากกินไม่อยากนอน แต่มันไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลยจริงๆ...ขนาดพูดยังไม่อยากจะขยับปากเลย...ฮีชอลเข้าใจสภาพตัวเองดี...ตอนนี้เค้าก็มึนหัวไปหมดแล้ว...กะว่าหลังจากที่พาอินฮวานไปนอนจะไปกินพาราซักเม็ด...เผื่อมันจะแก้ปวดหัวได้....แต่แก้ปวดใจ...คงหาอะไรมาแก้ไม่ได้ล่ะมั้ง....นอกเสียจาก....คนๆนั้น
.....
"ฝันดีนะลูกนะ....แม่..
ติ๊ง..ต่องงงง
ยังไม่ทันจะพูดจบเสียงกดออดหน้าบ้านก็ดังร้องเรียกเป็นสัญญาณให้คนป่วยกายและใจต้องเดินออกไปรับ....ฮีชอลทุลักทุเลเดินออกไปอย่างลำบาก ก่อนออกก็จุ๊บหน้าผากและห่มผ้าให้อินฮวานอย่างทุกวัน...
ใครมานะ...ดึกขนาดนี้แล้ว...??
แต่ก่อนที่จะถึงประตู...ความมึนจากการอ่อนแรงทำให้ร่างบางเดินไม่ค่อยจะอยู่ตัว....แต่ก็ยังดันทุรังเอื้อมไปที่ลูกบิดอีก....
แอ๊ด...
"ส..วั...ส..ดี..คร..."ตึง!!!! เสียงล้มลงของเจ้าของบ้านที่ตอนนี้ลงไปกองกับพื้น หน้าซีดขาวโพลน ปากที่เคยแดงบัดนี้ขาวเฉกเช่นใบหน้า ร่างกายเย็นเฉียบเหมือนกับน้ำ...
"ฮีชอลลลลลลลลล!!!!!" ผู้มาใหม่ตะโกนเสียงดังลั่นด้วยความตกใจ...ฮีชอลไม่ทันได้เห็นหน้าคนที่เค้าคิดถึงอย่างสุดใจ...เค้าหมดสติก่อน....มือสั่นเทารีบพาร่างบางที่ตอนนี้เค้าอุ้มได้แทบตัวปลิว...ขึ้นรถ...ก่อนบึ่งออกไปเหมือนใจที่เต้นรัวกับคิ้วที่ขมวดผูกเป็นปมด้วยความเครียดและความห่วงหาอย่างสุดหัวใจ.....
ฮีชอล...นายอย่าเป็นอะไรนะ...นายอย่าเป็นอะไรนะ......ฮีชอล!!!!
+++อุ้มรัก เวอร์ชั่น วอนซิน part # 7
มืออันสั่นเทากุมอีกมือนึงที่บัดนี้ซีดเซียวไร้สีเลือด....ร่างกายอ่อนแอนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงสีขาว...สายน้ำเกลือระโยงไปจากข้อมือที่ถูกเข็มฉีดยาแทงเข้าไป...น้ำตาของคนที่นั่งเฝ้าคนป่วยไหลไปตามมือซีด เนื่องจากแก้มของคนร้องให้ซบอยู่ที่มือเรียวตลอด....สายฝนกระหน่ำลงมาเหมือนจะตอกย้ำความรู้สึกผิดในใจของซีวอนได้เป็นอย่างดี.....
หลังจากที่เค้าไปนอนค้างบ้านคังอินหนึ่งคืน เพราะยังสับสนกับชีวิตอยู่...เค้าจึงไม่อยากกลับบ้านในวันที่เกิดเรื่อง...แต่เมื่อเค้าได้คุยกับทึกกี้แล้ว...เค้าก็เข้าใจอะไรๆดีขึ้น...ที่ปรึกษาผู้แสนดีทำให้เค้าสงบสติอารมณ์ได้มาก...เค้าจึงตัดสินใจกลับมาเคลียร์ทุกสิ่งกับคนรักเค้าในวันนี้ และเค้าเองก็ตั้งใจว่าถ้าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นฮีชอลผิดจริง.....เค้าก็พร้อมจะให้อภัย...ทำไมน่ะหรอ....
ก็คนมันรัก...นี่นา
แต่หลังจากที่ซีวอนตะบึงรถคนสวยกลับบ้านมาหาคนหน้าหวานที่ถูกเค้าทิ้งไป...กลับต้องตกใจเมื่อคนที่เปิดประตูมารับเค้าล้มลงไปต่อหน้าต่อตา!!!!
ยังไม่ทันจะเคลียร์อะไร...ซีวอนก็แทบจะหายโกรธหายบ้ากับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นปลิดทิ้ง...เมื่อเห็นสภาพของคนรัก...ความรัก...ความห่วงหาคนตรงหน้า...มันเข้ามาแทนในพื้นที่ในหัวใจอย่างชัดเจน
และบัดนี้ เค้าถึงต้องมานั่งที่นี่...ข้างเตียงคนป่วย...ที่โรงพยาบาล...
"คนไข้อ่อนเพลียมากเกินไปครับ...อาจจะเป็นเพราะว่า ร่างกายพักผ่อนไม่เพียงพอ อาจจะเกิดการอดนอนมานาน...เกล็ดเลือดและความดันก็ค่อนข้างต่ำนะครับ...แล้วอีกอย่าง...ท่าทางคนไข้คงจะไม่ได้ทานข้าวมานานพอสมควร เนื่องจากกระเพาะของคนไข้โดนน้ำย่อยกัดเล็กน้อย..แต่ไม่เป็นอันตรายอะไรครับ...เดี๋ยวหมอจะให้ยาลดกรดในกระเพาะก่อน แล้วเมื่อคนไข้ฟื้นคงต้องให้รับประทานอาหารเบาๆทันที...เพราะหมอ ยังไม่อยากให้อาหารทางสายยางตอนนี้เพราะอาการคนไข้ยังไม่รุนแรงขนาดนั้น..เดี๋ยวเมื่อคนไข้ฟื้นให้ญาติรีบกดเรียกพยาบาลเลยนะครับ...เเล้วเดี๋ยวพยาบาลจะรีบจัดอาหารไปให้...ส่วนตอนนี้ญาติก็ต้องรอให้คนไข้ฟื้นเท่านั้นครับ..ถ้าไม่มีอะไรแล้ว..หมอขอตัวก่อนนะครับ" แพทย์หนุ่มในชุดกราวกล่าวรายละเอียดต่อหน้าคนหน้าเครียดอย่างสุภาพ ซีวอนฟังก็รู้สึกผิดอยู่ในใจ...เค้าไม่น่าทิ้งฮีชอลไปเลยจริงๆ....น่าจะกลับมาเคลียร์ให้รู้เรื่องเสียแต่ทีแรก....ไม่น่าเลย...ไม่น่าปล่อยให้คนดื้อไม่ยอมดูแลตัวเองเป็นแบบนี้เลย.....
ทำไมต้องเครียดขนาดนี้ด้วยนะ.....ฮีชอล....
"หมอครับ..แล้วเค้าจะฟื้นเมื่อไรครับ.."ซีวอนถามเสียงเบา...ความเป็นห่วงเต็มตื้นในหัวใจแล้วตอนนี้...
"หมอ ยังให้คำตอบกับคุณไม่ได้นะครับ...ขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของคนไข้ว่าจะมีประสิทธิภาพในการฟื้นตัวเร็วแค่ไหน..แต่สิ่งที่ญาติต้องทำก็คือ...ให้กำลังใจครับ..หมอเชื่อว่าคนที่นอนไม่หลับ...และไม่กินข้าวแบบนี้...คงต้องเกิดมาจากความเครียดแน่นอน...ยังไงก็ตามเมื่อเค้าฟื้นขึ้นมาช่วยอยู่ข้างๆเค้าคอยดูแลเค้าก็จะดีที่สุดครับ" หมอหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ อย่างสุภาพ ราวกับรู้สถานภาพระหว่างฮีชอลและซีวอน..ก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้ซีวอนทำหน้ารู้สึกผิดอยู่หน้าห้องไอซียูในตอนแรก..ก่อนฮีชอลจะถูกส่งไปอยู่ห้องธรรมดา ณ เวลาปัจจุบัน
เวลาที่เค้ากำลังกุมมือคนรักที่นอนไม่ได้สติอยู่ตรงหน้านี้....."เมื่อไรจะฟื้นซักทีนะฮีชอล...ฉันรักนายนะ..." คำพูดแผ่วเบาซ้ำๆกันรอบที่เท่าไรไม่รู้ รู้แต่ว่ามันเปล่งออกมาจากปากของคนหล่อบ่อยเหลือเกิน ราวกับอยากจะส่งความรู้สึกในใจไปให้ถึงใจของอีกฝ่ายให้ได้อย่างนั้น....คำว่า
"รัก"
---------
6.30 น. ณ โรงพยาบาล XXX
ตรุ๊ด...ตรุ๊ด...
ตรุ๊ด.......ตรุ๊ด.....
เครื่องมือสื่อสารประจำตัวดังขึ้นในยามรุ่งอรุณราวกลับจะปลุกให้ร่างที่กุมมือคนป่วยทั้งคืนตื่นจากภวังค์...ซีวอนเงยหน้าอย่างงัวเงียเล็กน้อย...ก่อนจะกดปุ่มรับอย่างสะลึมสะลือ..พร้อมทั้งขยี้ตาสองสามทีให้หายงัวเงีย...
"ฮัลโหล.." คำทักทายปกติทั่วไปในเวลารับโทรศัพท์...เสียงอู้อี้บ่งบอกได้ว่าคนรับคงยังไม่ตื่นเต็มที่
"ไอฉ่อยยยยยยยยย.....ฮีชอลเป็นอะไร...ตอนนี้อยู่ไหน...แล้วแกไปทำอะไรเค้า!!!!" เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายลอดผ่านมาทางสายโทรศัพท์...น้ำเสียงคนคุ้นเคยที่เค้าเพิ่งไปหามาเมื่อวาน...ไอคังอินมันรู้ได้ไงฟระว่าคนรักของเค้าไม่สบาย....เป็นหมีสายพันธุ์ใหม่หรือไงก็ไม่รู้...
ซีวอนเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนจะตอบคำถามของคนขี้โวยวายออกไป
"ก็ไม่มีอะไร...เป็นลม...เนื่องจากร่างกายอ่อนเพลียไปหน่อยเท่านั้นเอง..แล้วแกรู้ได้ไงว่าฮีชอลไม่สบาย..."ซีวอนเอ่ยถามกลับไปยังปลายสาย ที่ตอนนี้มีคนหน้าสวยอีกคนยืนกระวนกระวายอยู่ข้างๆแล้ว..
"ก็เนี่ย..ฉันอยู่หน้าห้องของแก....แล้วพอดียามเดินผ่านมาพอดี..เค้าก็เลยบอกฉันว่าถ้าจะมาหาเจ้าของห้องน่ะ ไม่อยู่ทั้งคู่เลย...เพราะเมื่อคืนเค้าเห็นแกอุ้มฮีชอลที่เหมือนเป็นลมไปที่รถแล้วก็ออกไปอย่างเร็ว.." คังอินรายงานข้อมูลที่เกิดขึ้น ซีวอนก็ร้องอ๋อในใจ
"แล้วตอนนี้แกอยู่ไหน.." คราวนี้เสียงเปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่งที่ไม่ใช่คนเดิม คนหน้าสวยที่นั่งข้างๆคังอินร้อนใจจนอดรนทนไม่ไหวต้องแย่งหูโทรศัพท์มาคุยเอง...รำคาญ เล่าเรื่องอยู่ได้ อยากจะรีบไปหาน้องสาว(*-*) ของเค้าแล้ว..ทึกกี้ผู้ไม่เคยโหดขึ้นเสียงก็คราวนี้ล่ะ
"อยู่โรงพยาบาลXXX ครับพี่...ตอนนี้ฮีชอลยังไม่ฟื้นเลย...เฮ้อ" น้ำเสียงถอนหายใจเหนื่อยอ่อนเหมือนต้องการระบายให้ใครสักคนได้รับรู้ความห่วงใยของเค้าที่มีต่อคนรัก..ทึกกี้ได้ฟังก็ยิ่งกลุ้มหนัก..อยากจะด่าซีวอนสักสามตลบว่าทำอะไรน้องเค้า แต่ก็เข้าใจ ว่าตอนนี้ซีวอนเองก็คงห่วงซินไม่น้อยไปกว่าเค้าหรอก..
"อืม แล้วเดี๋ยวพี่จะรีบไป..แค่นี้.."
"เดี๋ยวก่อนครับพี่.." เสียงปลายสายรีบขัดขึ้นในขณะที่ทึกกี้กำลังจะกดปุ่มวางสาย..คนหน้าสวยเลิกคิ้วงง งง อะไรอีกล่ะ คนกำลังรีบ
"เอ่อ...ช่วยรับ..เอ่อ.."ลูกผม"..มาด้วยได้มั้ยครับ..คือ.." ..กว่าซีวอนจะพูดคำนี้ออกมาได้...ใช้ระยะเวลานานแค่ไหนกันนะ...ความผูกพันที่ผ่านมา...อินฮวานกับเค้า ถึงแม้ใจเค้าจะเกลียดเด็กแค่ไหน...แต่เมื่อได้มาอยู่กับเด็กคนนี้แล้ว...ก็รับรู้ได้ด้วยความรู้สึกตลอดเวลาว่า เด็กคนนี้ไม่เคยเกลียดเค้าสักนิด...แล้วก็ยังคิดว่าเค้าเป็นคนสำคัญเสมออีกต่างหาก...ถึงแม้จะขี้แยไปบ้าง ถึงแม้จะซนไปบ้าง...แต่เวลาว่าง...เค้าก็ไม่เคยเหงา..ตั้งแต่ที่อินฮวานเข้ามาล่ะมั้ง..ถึงแม้อินฮวานจะติดซินมากกว่า..แต่ยังไง..
เค้าก็ต้องยอมรับว่า...หัวใจเค้าเปิดรับเด็กน้อยทีละนิด ทีละนิดโดยไม่รู้ตัว...
"คือ...ตอนนี้ลูกแกอยู่คนเดียวใช่มั้ย...เเล้วแกก็เป็นห่วง ...เอาเป็นว่า เดี๋ยวพี่จะรับอินฮวานไปให้...แล้วเดี๋ยวไปถึงแกต้องอธิบายให้พี่ฟังทั้งหมดว่าเกิดอะไรขึ้น แค่นี้ล่ะ...ตู๊ด..ตู๊ด..ตู๊ด"
"คะ..ครับ" ซีวอนยังไม่ทันจะได้ตอบรับ แต่คนหน้าสวยรีบร้อนวางสายก่อน...ซีวอนได้แต่ถอนหายใจ...เฮ้อ...เวลาใจร้อนนี่ก็เป็นเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยเว่ย..อย่าเจอทึกกี้เวลาโกรธล่ะ...ที่รักเค้าว่าน่ากลัวแล้ว..ทึกกี้ขอเพิ่มอีกสิบเท่าตัว....บรึ๋ย~ ซีวอนคิดแล้วก็ขนลุกซู่...ก่อนจะเหลือบไปมองร่างบางที่ขณะนี้ยังไม่หลุดจากภวังค์เลย....ไม่รู้อีกนานแค่ไหน....ตื่นขึ้นมาได้แล้วฮีชอล
...นายจะไม่เสียใจอีกแล้ว...นะ...ฉันสัญญา...
"อะ....อืม..." เหมือนฝันไป..แต่เสียงครางลอดหลุดออกมาจากลำคอของร่างที่ไร้ซึ่งการตอบโต้ไปนาน....เปลือกตาบางกระพริบเล็กน้อยเพื่อปรับรับกับแสงสว่างที่มากระทบกับม่านตา...สมองร่างบางสั่งการให้มีสติอีกครั้ง...มือเรียวพยามจะยกขึ้นมาทั้งๆที่ปราศจากเรี่ยวแรง...คนเฝ้าเห็นก็รีบถลาเข้าไปกุมไว้แทบไม่ทัน
"ฮีชอลลลล.....ฮี...ฮีชอล...เป็นไงบ้าง...เป็นไงบ้าง...นาย...นายเป็นไงบ้าง..." น้ำเสียงสั่นระรัวไปด้วยความตื่นเต้น น้ำตา ไหลรื้นออกมาเล็กน้อย...ความอึดอัดใจที่มันคุอยู่ในออกบัดนี้ได้มลายหายไปหมดสิ้น....ตอนนี้มีแต่ความโล่งใจ และ ความดีใจเท่านั้น..ล่ะมั้ง..
ฮีชอลกระพริบตาปริบๆสองสามทีเหมือนจะปรับสภาพตา...ก่อนจะยิ้มหวานอย่างเหนื่อยอ่อนออกมา.....ลิ้งค์นี่นา...ดีจัง
"ลิ้งค์....เค้า...ขอ.." ปากบางเตรียมเอื้อนเอ่ยสิ่งที่อยากบอก...ถึงแม้เรื่องที่เกิดเค้าไม่ได้ผิด แต่ถ้าจะทำให้ความหมางใจระหว่างเค้ากับซีวอนจบลงได้ เค้าก็จะเป็นฝ่ายยอมลงให้ก่อนล่ะ...ทั้งๆที่เค้าไม่เคยยอมให้ใคร....แต่คนตรงหน้านี่เปลี่ยนเค้าได้โดยสิ้นเชิงเลยแฮะ
...พลังรักล่ะมั้ง..ที่ทำให้เค้าเป็นอย่างนี้...
ก่อนฮีชอลจะพูดคำขอโทษออกมา มือเรียวของคนเฝ้าไข้ ก็ปิดปากเอาไว้....พอเถอะ...อย่าพูดถึงมันอีกเลย.....ให้มันจบไป...กับอดีตเสียดีกว่า....ใครจะเป็นยังไงก็ช่างแล้ว...ตอนนี้คนตรงหน้าสำคัญที่สุด...จริงๆ
"ไม่ต้องพูดหรอก..ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นนะ...ที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป..อย่าไปคิดมากเลยนะ...ตอนนี้พักผ่อนให้มากก็พอ...นะคนดี"ซีวอนอยากให้เรื่องมันจบซะตรงนั้น....สิ่งที่ฮีชอลทำไปคงจะมีเหตุผล...ฮีชอลอาจจะหึงเค้าก็ได้...เพราะฉะนั้นเค้าจะไม่คิดมาก...อีกแล้ว...สิ่งที่เค้าควรทำตอนนี้คือดูแลคนตรงหน้าให้ดีที่สุด...ซีวอนนึกพลางลูบหัวคนรักอย่างอ่อนโยน...
"ฮึก..ฮือ....ฮืออออ...."เสียงร่ำให้ดังระงมไปทั่วห้องสีขาว....คนตัวเล็กที่ไม่เคยจะเก็บอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองได้ปล่อยโฮออกมา...หากแต่มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเศร้า...กลับเป็นน้ำตาแห่งความตื้นตันใจต่างหาก...เค้ารักคนไม่ผิดจริงๆ
...รักคนไม่ผิดจริงๆ...
ไม่ว่าเค้าจะเลวร้าย..คนตรงหน้าก็รับเค้าได้...
ไม่ว่าเค้าจะดีจะร้าย...คนตรงหน้าก็อยู่เคียงข้างเค้าเสมอ....
.........รัก.........
ไม่รู้จะเอื้อนเอ่ยคำใดมาบรรยายนอกเสียจากคำนี้แล้ว.....เค้ากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จริงๆ.....ความรู้สึกมันพาไปจริงๆ
"ร้องให้ทำไมล่ะคุณ....ฮื้อ....ผมยังไม่ได้ว่าอะไรคุณเลยนะ...ไม่เอาๆไม่ร้อง" ซีวอนรีบตาลีตาเหลือกหาทิชชู่เป็นพัลวัน...เมื่อเห็นน้ำตาคนตรงหน้า...ทนได้ที่ไหนกันล่ะ ...ซีวอนได้แต่รีบเช็ดน้ำตาคนตรงหน้าอย่างเบามือ....
"ฮึก...ป่าว....เค้าไม่ได้ร้องเพราะลิ้งว่าอะไร...เค้าแค่...ฮือ...เค้า..ฮึก..เค้าแค่ดีใจ...ดีใจ...ที่เค้ารัก...รักลิ้ง....เค้าดีใจ...ฮึก...เท่านั้นเอง..." คนฟังแทบยิ้มแก้มปริออกมา...ก่อนจะรั้งตัวคนตรงหน้ามาสู่อ้อมกอดของตัวเอง...ไม่ได้ถ่ายทอดผ่านทางคำพูด หากแต่ถ่ายทอดผ่านทางไออุ่นทางร่างกายที่มอบให้จากใจต่างหาก....สัมผัสข้างแก้มแผ่วเบา...มือที่เคยเช็ดน้ำตาบนหน้าคนตรงหน้าบัดนี้มาเป็นสัมผัสจากริมฝีปากเรียวไล้ไปตามข้างแก้มแทน...ความอ่อนโยนที่มอบให้....สัมผัสที่เต็มไปด้วยความรัก.....ทำให้คนรับหลับตาพริ้มรับด้วยหัวใจที่พองโต.....
ริมฝีปากเรียวระไล่จนไปถึงขอบริมฝีปากแดงสด...ที่บัดนี้รอคนตรงหน้ามาเติมเต็มบางสิ่งให้....สายตาสองคู่สบกันสื่อความหมายที่ลึกซึ้งก่อนซีวอนจะค่อยบรรจงประท...
"ม่าม๊าค้าบบบบบบบบบ........."เสียงเล็กเรียกขัดจังหวะจนซีวอนนึก**ปั๊ปป้า ที่ใส่อยู่ที่เท้าซ้ายขว้างไปให้รู้แล้วรู้รอดซักที...ที่เคยนึกว่าอินฮวานน่ารักตอนนี้ขอเปลี่ยนเป็นน่า ถี บได้มั้ยเนี๊ยยยย ให้ตายเหอะ...คนกำลังเข้าได้เข้าเข็มหลังจากอดทนอดกลั้นมานาน...ไอเด็กบร้าาา...ซีวอนร้องกรี๊ดภายในใจราวกับตุ๊ดแตก!!! ก่อนจะผละจากสิ่งเย้ายวนตรงหน้า(?)อย่างเสียไม่ได้....
อีเด็กบร้าาาาา.....โกรธแล่ว!!!*-*
"ว่าไงจ๊ะลูกกกก...มามะ มาให้ม่ะม๊าหอมสามสิบทีเลยยย....."ฮีชอลผู้ที่แอบเสียดายช๊อตเมื่อกี้นิดๆ ได้แต่ยิ้มแห้งๆก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยการอุ้มลูกน้อยที่วิ่งมาขัดจังหวะฟัดไปมาอย่างน่าเอ็นดู ถึงแม้เจ๊ซินของเราจะแอบกรี๊ดอยู่ในใจนิดนึงก็เหอะ...เกือบจะได้จูบกับลิ้งแล้วเชียววว...แงๆ
"เอ้า...ใจเย็นๆ เดี๋ยวเด็กมันก็ช้ำหมดหรอก" เสียงคนหน้าสวยอายุมาก- -" ดังตามขึ้นมาก่อนจะตามมาด้วยร่างอวบๆอีกร่างนึง...ซีวอนเห็นก็ตวัดหางตาใส่ทั้งสองคนอย่างแค้นเคือง...รู้แล้วไอคนพาตัวมารผจญมา...ชิชะ...จับเดี๊ยวพ่อจับไอหมีคังตอนเลยซะนี่.....ทึกกี้เห็นค้อนลอยมาตรงหน้าก็กระแอมเบาๆสองที
"อย่ามาทำตาเขียว...ไอวอน...ชั้นจะไม่ให้อภัยแกเลยถ้าน้องชั้นเป็นอะไรไป ชิชะ...ทีหลังจะทำอะไรก็หัดใจเย็นๆมีเหตุผลซะบ้าง...เรื่องราวมันเป็นยังไงแกอย่าตัดสินด้วยตา...เข้าใจมั้ย...ทีหลังแกก็เชื่อใจน้องชั้นบ้าง แกก็รู้ว่าฮีชอลโกหกไม่เป็น..."
"โธ่พี่ที่พี่เทศน์ผมไปเมื่อคืนผมก็เข้าใจจนทะลุปรุโปร่งแล้วคร้าบบบบบ" คนหล่อโยกมือไหว้ขอโทษเจ๊โหดเหนือหัว.....อย่างน่าหมั่นไส้...จนคนรับไหว้ค้อนมาให้วงใหญ่
"แต่เอาเถอะ...ชั้นว่าตอนนี้แกคงดีกันเรียบร้อยแล้ว...ดูจากสภาพไอเจ้าน้องชายชั้น...ก็พอจะเดาออกล่ะน๊าาา....." หลังจากทึกเทศนาหนุ่มหน้าหล่อเสร็จก็เดินไปหยิกแก้มน้องชายสุดที่รักของตัวเองด้วยอารมณ์ที่ดูจะต่างจากตอนแรกเสียเหลือเกิ๊น!!!
"โอ๊ยยย เจ็บบบ พี่ทึกกี้ง่าาาา.....อย่าหยิกแก้มดิ๊..."ฮีชอลทำหน้างอนๆ ไม่ใช่งอนแค่เรื่องเดียวแต่ยังงอนที่ทึกกี้พาอินฮวานมาผิดเวลาอีก(ยังไม่เลิกๆ55)
"ม่ะม๊าเจ็บตงหนายยฮับ...มะเช้าอาทึกกี้บอกว่ามะม๊าม่ายฉะบาย เพาะป่ะป๊าม่ายดูแล ป่ะป๊าซีวอน ป่ะป๊ารู้ม้าย วันน้านนะ ม่ะม๊าร้องห้ายหย่ายเลย ถ้าป่ะป๊าไม่ดูแลม่ะม๊าฮีชอลอีกนะ ต่อไปนี้อินฮวานจะดูแลม่ะม๊าเองเลยด้วย!!! " เด็กน้อยน่ารักพูดเสียงสะบัด ก่อนจะทำหน้าเชอะ ใส่ซีวอนไปหนึ่งที ก็ใครใช้ให้ไปทำแม่สุดที่รักของเค้าร้องให้กันล่ะ...เด็กน้อยเจื้อยแจ้วต่อไปเรียกเสียงหัวเราะในรอบห้องได้อย่างครื้นเครง
"อินฮวาน หนูเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นที่หนูเห็นให้ป่ะป๊าซีวอนฟังสิลูก...ที่เล่าให้อาทึกกี้กับอาคังอินฟังเมื่อกี้น่ะ" ทึกกี้พูดพลางลูบหัวพลางแล้วหันไปมองหน้าซีวอนอย่างอารมณ์ไม่ดีนิดๆเมื่อนึกถึงเรื่องที่อินฮวานเล่าให้ฟัง
"เรื่องอะไร...."ซีวอนทำหน้าเหรอหราก่อนจะหันมองหน้าทึกกี้ทีอินฮวานที....
"พอเถอะน่า...พี่ จะรื้อฟื้นทำไม...ยังไงฉันกับลิ้งก็ดีกันแล้ว"ฮีชอลหน้ายู่ ไม่อยากให้พูดถึงเรื่องวันนั้นอีกเลยไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม ถึงแม้เค้าเชื่อว่าเรื่องที่อินฮวานกำลังจะเล่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้ซีวอนเข้าใจเค้ามากขึ้น แต่ถ้าสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้มันดีอยู่แล้วก็จบเรื่องทุกอย่างเสียจะดีกว่า
"ไม่เป็นไรหรอกฮีชอล...ฉันอยากฟังมันค้างคาน่ะ อินฮวานไหนเล่ามาสิ" ซีวอนเอ่ยปากขัด...หัวใจเค้าเต้นเร็วขึ้นนิดหน่อยกับสิ่งที่อินฮวานจะเล่า มันต้องเป็นเรื่องที่เค้าไม่รู้มาก่อนแน่ๆ
"อ๋ออออ เรื่องที่ป่ะป๊าทิ้งม่ะม๊าไปทั้งๆที่ม่ะม๊ายังม่ายด้ายทำอะไรผิดน่ะหรอฮะ...."
ซีวอนฟังแล้วแทบจำสำลักน้ำลายตัวเอง....อินฮวานเอ๊ย ช่างสรรหาคำมาจริงๆน่ะเจ้าเด็กบ้า
"เก๊าะ วันนั้นที่ป่ะป๊ากับม่ะม๊าทะเลากานอ่ะ........." แล้วอินฮวานก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่เค้าเห็นให้ทุกคนในห้องที่เคยฟังเรื่องนี้แล้วยกเว้นซีวอนฟัง....
"จริงหรอ....ฮีชอล...จริงหรอ" ซีวอนเขย่าตัวคนป่วยด้วยรอยยิ้มกว้างกับความตื่นเต้น...เค้าไม่ได้เสียใจเลยที่คุณยูริแกล้งฮีชอล แต่เค้ากลับดีใจที่ฮีชอลไม่ได้เป็นคนทำสิ่งไม่ดีเหล่านั้น...เค้าดีใจที่คนรักเค้ายังเป็นคนน่ารักคนเดิม....
"ก็จริงน่ะสิ...ก็เค้าบอกลิ้งค์แล้วนะว่าลิ้งค์ไม่ได้ทำ"ฮีชอลเบือนหน้างอนคนรัก.....เมื่ออดีตแห่งความจริงถูกรื้อฟื้นออกมา...
"จริงหรอ...ผม...ผม....ดีใจอ่าาาาาาาา......ผมดีใจ.....ผม..." ซีวอนแทบดิ้นไปดิ้นมาอยู่ไม่สุข ก่อนจะโอบกอดคนตรงหน้าด้วยความรัก...อินฮวานกระพริบตาปริบๆงง งง ว่าป่ะป๊าเป็นอะไร...เค้าแค่เล่าเรื่องที่เค้าเห็นเองนะ!!!
"นี่ๆ ไม่ต้องมากอดเลย...ถ้าจะขอบคุณน่ะ ไปขอบคุณเจ้าตัวเล็กนู่น..."ฮีชอลพยักเพยิดหน้าไปทางเจ้าตัวเล็กข้างเตียง ที่บัดนี้ไปนั่งจ๋องมองคนนู้นคนนี้ทีอยู่ตาปริบๆ ซีวอนหันมองก่อนจะยิ้ม....เดินไปอุ้มเจ้าตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด....อินฮวานเกาะคอป่ะป๊าอย่างว่าง่าย...แต่ทุกสายตารอบห้องกับอึ้งเล็กน้อย...เนื่องจากในชีวิตยังไม่เคยเห็นสักครั้งที่ซีวอนจะอุ้มเด็ก....
"เจ้าตัวเล็ก...ขอบคุณมากนะ.....'ลูก' " คำพูดที่ไม่เคยเปล่งออกมาจากปาก การกระทำที่ไม่เคยแสดงออกมาให้เห็น...บัดนี้มันกลับถ่ายทอดออกมาจากตัวผู้ชายคนนี้ด้วยความจริงใจ...ฮีชอลน้ำตาไหลริน...เค้าไม่ได้ขี้แย แต่ภาพนี้ทำเอาเค้าตื้นตันจนไม่รู้จะพูดยังไงเลย.....สิ่งที่เค้าอยากให้เป็น ถึงแม้ว่ามันจะเป็นไปได้ยากที่สุด ที่จะทำให้ซีวอนรับอินฮวานเป็นลูกด้วยหัวใจ แต่บัดนี้มันเป็นไปแล้ว....บัดนี้คำอธิษฐานของเค้าเป็นจริงแล้ว...
"จั๊กจี้ฮะ ป่ะป๊า คิกๆๆ อ๊าาา จั๊กจี้ คิกๆๆๆ"
ซีวอนยิ้มนิดๆก่อนจะฟัดเจ้าตัวน้อยเสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นรอบห้อง.....ที่อบอวลไปด้วยไอแห่งความสุข...ตอนนี้เค้า คงรักเจ้าเด็กตัวน้อยคนนี้จริงๆแล้วล่ะมั้ง....
^-^
---------
18.00 ณ ห้อง hee&won
"วันนี้ไม่ต้องทำอาหารหรอกนะคุณ...เดี๋ยวผมทำให้กินเอง" ว้าววว วันนี้ซิมบ้าของเราลงทุนแฮะ ปกติ ไม่เคยจะจับตะหลิว....แต่นั่นก็ทำให้ฮีชอลทำหน้าประหลาดขึ้นมาได้อย่างทันควัน โอ้ว โน ซิมบ้าทำอาหาร....อาหารคน คงกลายเป็นอาหารสิงโตแน่นอน
"เย้ย..ไม่อาวอ่ะ ลิ้ง...จำไม่ได้หรอ คราวที่แล้วลิ้งทำกับข้าวที ห้องครัวแทบจะเกิดระเบิด...จนเค้านึกว่ามีใครมาก่อการร้ายในห้องซะอีกแน่ะ" ฮีชอลส่ายหน้าระรัวว ไม่เอา ไม่เอาจริงๆ งือออ ...ถึงแม้จะรักก็เหอะ...แต่ถ้าให้กินอาหารฝีมือสุดหล่อ คนสวยขอลา....เง้ออ
"อ้าว อะไรว้าาาา คราวที่แล้วทำมันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยเองงงงงง วันนี้จะตั้งใจทำอย่างดีเลย...เนี่ยผมซื้อคู่มือทำอาหารมาแล้วนะคุณ คุณนั่งพักเถอะ..." เฮือก เหงื่อยิ่งตกแล้วใหญ่....เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย!! แน่ใจว่านิดหน่อย...กระเบื้องสีขาวยังเปลี่ยนเป็นสีดำเลย....ซอกโลหะในซิ้งล้างจานยังร้องให้เลยยยย....พอเห๊อะลิ้งงงง.....
"ง่าา....อาหารที่ลิ้งทำมันคงออกมาหน้าตาเหมือนคู่มือน่าดูเลยเนอะ - -""
"อย่าประชดซี่...ผมจริงจังนะะ"
"อย่าเลย..."
"จะทำ..."
"ไม่ดีนะ...."
"ก็จะทำ..อ่ะ"
"อย่า..
ตู๊ด....ตุ๊ดๆๆๆๆๆๆๆ เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ(ทำไมริงโทนมันส่อจะแฮะ- -") การถกเถียงเรื่องการทำครัวของคู่สามีภรรยาติ๊งต๊อง...ฮีชอลคว้าโทรศัพท์มารับ แต่อีกมือก็จับซีวอนที่กำลังจะเดินเข้าครัวอย่างดื้อรั้น...ก็คนมันอยากทำอาหารจริงๆนี่นา....งือออ
"ฮะ..ฮัลโหล....ลิ้งอย่าดิ้นสิ...ฮาโหลฮีชอลพูดจ้าาา" เสียงใสรับโทรศัพท์...ก่อนจะหันมาแยกเขี้ยวใส่สุภาพบุรุษหนึ่งที แล้วก็ทำเสียงปัญญาอ่อนรับโทรศัพท์ต่อไป
"คะ..ใครนะ...ลิ้ง..อย่าเดินหนี...ฮะ..อ๊ะเซียเหรอ...ลิ้ง..แปปนึงนะเซีย...นี่ลิ้ง..ถ้ายังขืนดื้ออีกคืนนี้ไม่ให้นอนด้วยจริงๆนะ!!!!" ฮีชอลยื่นคำขาด...คำประกาศศิตทำให้สิงโตผู้กล้าหงอลงทันควัน...แหม แม่สิงห์สาวเค้าแรงจริงนี่นา!!!
"อือ..มาและเซีย...อ๋อไม่มีอะไรหรอก ฉันจัดการกับเด็กดื้อแถวนี้หน่อยน่ะ" เจ๊โหดเหลือบมองคนข้างกายที่ตอนนี้หน้ายู่อย่างบอกไม่ถูกก่อนจะสะดีดสะดิ้งสะบัดมือซินไปนั่งจุ้มปุ๊กแก้มป่องงอนเมียอยู่ที่โซฟาแล้ว!
"เซียมีอะไรหรอ....อินฮวานสบายดี...อือ...ฉันหรอฉันก็สบายดีน่ะ.....ช่าย" ฮีชอลพูดพลางเหลือบมองลูกน้อยยิ้มๆด้วยความรักและเอ็นดู
ก่อนจะรอยยิ้มนั้น จะหุบลง ความสุขเปลี่ยนเป็นความตกใจ ตาเรียวเบิกโพลง ปากบางอ้ากว้าง สมองตีบตันคิดอะไรไม่ออก!!!!
"ห๊า...อะไรน๊า พรุ่งนี้จะมารับอินฮวานคืน!!!"
to be con in next part!!
ความคิดเห็น