คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ภารกิจพิชิตใจนายลีทึก ตอนที่ 6
ความเดิมตอนที่แล้ว
"นายนี่ขี้โกงชะมัด...นายก็ได้เปรียบทั้งสองทางเลยสิ...แล้วถ้าฉันทำไปเท่าไร แล้วสุดท้ายนายไม่ยอมรับ....ฉันก็สูญเปล่า เงินก็ไม่ได้ ตัวนายก็ไม่ได้น่ะสิ" คังอินได้แต่ยิ้มมุมปาก ...แม่ครับ....
ผมหวังว่าลูกสะใภ้คนนี้คงถูกใจแม่นะครับ....ฉลาดเป็นกรดทีเดียว!!!!
"หรือนายทำไมได้?"( ^-^ )
"ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องถึงเดือนหรอก สองอาทิตย์รับรองนายก็ยอมรับฉันแล้ว...แต่มีเงื่อนไข....1เดือนที่นายกำหนด นายต้องไปอยู่กับฉันที่บ้าน!!!" ข้อตกลงที่สร้างขึ้นมาเพื่อหาข้อได้เปรียบของตนเอง ดูเหมือนเกมส์รักย่อยๆกำลังจะเริ่มต้นขึ้นเลยนะเนี่ย....แล้วไปอยู่บ้านคัง
คนสวยของเราจะไม่สูญเวอร์จิ้นก่อนแต่งซะหร๊อ!
"นาย !"
"หรือนายทำไมได้"( ^-^ )
"ตกลง! "
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ภารกิจพิชิตใจนายลีทึก ตอนที่ 6 !!!!
นายน้อยของบ้านนั่งหน้ายู่ไม่สดับอารมณ์อยู่ที่สวนหลังบ้าน ขนาดนี้เป็นเวลาใกล้รับประทานอาหารเย็นแล้ว ตระกูลคิมจึงขออาศัยแม่ครัวตระกูลปาร์คปรนเปรอไขมันใส่ท้องอวบๆของตัวเองหน่อย...ขณะนี้จึงเป็นเวลาสลายตัวหลังจากเสวนาเรื่องการแต่งงานของ ชาย กับ ชาย!!! กันเสร็จ... คนที่เป็นผู้ถูกกระทำทนสภาพที่ต้องเป็นเหยื่อไม่ไหว เลยมานั่งปล่อยอารมณ์อยู่ที่ชิงช้าได้ต้นทุเรียน!!!อย่างสงบ...
แต่ไม่วาย ถูกหมีตามรังควานจนได้...ชิ ฉันไม่ใช่น้ำผึ้งน่ะโว๊ยยย!!!
เจ้าของบ้านอยากจะถีบคนตรงหน้าให้ไปไกลๆให้รู้แล้วรู้รอด แต่เห็นแล้วก็ต้องข่มอารมณ์เอาไว้...ไม่สิ...ไม่ใช่ข่มอารมณ์แต่เหมือนจะ ชินในอารมณ์แล้วมากกว่า เหมือนทึกกี้จะรู้ดีว่าคอนกรีตที่ฉาบหน้าของพี่หมีมันหนาขนาดไหน !!!!!
ทำเป็นไม่เห็นแล้วกัน!! ชิ!
"บ้านนายปลูกทุเรียนด้วยเหรอ??" เสียงที่ไม่อยากได้ยินมาที่สุดลอยกระทบโสตประสาทคนสวยเข้าอย่างจัง คนฟังได้แต่ทำหน้าไม่รู้สึกรู้สา ตาลอยยังคงแดงก่ำอย่างน่าสงสาร....
"น่ากินจัง!!!" เจ้าหมีอ้วนยังไม่รู้สึกสะทกสะท้าน ดูเหมือนสิ่งที่ทึกกี้คิดจะเป็นเรื่องที่ถูกต้อง....พี่หมีมันคงไม่รู้สึกอะไรจริงๆ...เฮ้อ ใครอยากปลูกบ้านหรือสร้างถนน กรุณามาจ้างคังอินไปทำคอนกรีตด้วย ได้โปรด - -"
เจ้าตัวดีไม่พูดเปล่า...กระแดะเดินเอี้ยวตัวหาไม้ยาวไปสอยกิ่งทุเรียนสุกหนามเป้งๆ !! ที่จะหล่นแหล่ไม่หล่นแหล่อย่างตระกละ ตระกลาม...ลิ้นแลบเลีย ขอบริมฝีปากอย่างกับเห็นน้ำผึ้งมาหยดอยู่ตรงหน้าก็ไม่ปาน ทุเรียนใบเบ้อเริ่ม เริ่มขยับตามแรงของกิ่งไม้ อะไรไม่สำคัญเท่า
ลูกทุเรียนลูกนั้นมันดันอยู่ใกล้คนที่กำลังเหม่ออยู่ก็เท่านั้นเอง!!!!!
หมีเขี่ยไม้ไป หมีเขี่ยไม่มา เอ้าเอาละวา ทุเรียนหล่นเอยยยย!!!!!!!
"เฮ้ย ระวัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย" คนที่ตะโกนร้องบอกไม่ใช่คนที่นั่งอ้อยอิ่งอยู่บนชิงช้า กลับเป็นตัวการที่กำลังจะขโมยทุเรียนของชาวบ้านเขากินนั่นเอง...ทุเรียนมันเหมือนกับมีชีวิต เลยหล่นไปในองศาที่เจ้าของบ้านนั่งอยู่เสียได้!!!
ไอตัวเล็กก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าเลย มัวแต่ทำเป็นไม่สนใจคู่กรณี เลยไม่รู้ว่า ภัยทุเรียน ภาคทุเรียนเหินฟ้า กำลังจะบังเกิดขึ้น!!!!
ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ หรือ ความสำนึกผิดก็ไม่รู้ ทำให้สปีดความเร็วในการวิ่งมันมากกว่าการวิ่งปกติเป็นสองเท่า เจ้าอ้วนตัวดี นำความอวบของร่างกายตัวเองไปกำบังร่างเล็กราวกับพระเอกขี่ช้างขาว (ขี่ม้าขาวไม่ได้) เพราะ ม้าคงตัวเล็กไปเกินกว่าจะแบกไหว!!! ไปบังนางเอกจากหนามทุเรียน!!!!
แล้วผลเป็นไง..โล่ไม่มี มีแต่เนื้ออวบๆเข้ารับหนามสมใจอยากไปเต็มๆ!!
\(O 0 O)/
เลือดสีแดงสดไหลมาจากหลายจุดตามแขนของคุณสุภาพบุรุษ ส่วนเจ้าของบ้านนั่งตาโตอยู่ข้างๆ ไม่รู้จะขำ สมน้ำหน้าคนซุ่มซ่าม หรือ จะยิ้มขอบคุณที่ช่วยเหลือเค้าเอาไว้ เอ๊ะ!! แต่ไม่ได้ เจ้านี่มันเป็นศัตรู แล้ว..แล้วจะทำไงอ่าาาาาา T T
"นี่นายจะใจดำดูชั้นเลือดหลายออกจากตัวให้หมดก่อนใช่มั้ยถึงจะช่วยฉันน่ะ!! " หมีคังเริ่มหน้ายู่วีนแตก กับคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่จนคนตัวเล็กที่ถูกผลักให้พ้นจากรัศมีทุเรียนไปอยู่ข้างๆ เกิดอาการหมั่นไส้อยากจะทิ้งให้อยู่นี่ให้ซะรู้แล้วรู้แรดเลยทีเดียว !!! เลือดเริ่มไหล ออกมาเป็นทางยาว
ทึกกี้พินิจแผลแล้วมองหน้า พินิจหน้าแล้วมองแผล เหมือนกำลังสับสนในความรู้สึกของตัวเอง..เอาไงดีฟระ !!!
ชิ ช่วยก็ช่วย เดี๋ยวจะมาคิดค่าเสียหายทีหลังว่าทุเรียนบ้านเค้าทำพิษ !!! (ประเด็นคือ ทึกไม่รู้ว่าอิคังมันแอบขโมยทุเรียนกิน ฮ่าฮ่า)
"ลุกเสะ! อยากตายอยู่ตรงนี้หรือไงล่ะ" เสียงเล็กสะบัดหาง ก่อนจะลุกขึ้นจากพื้นหญ้าแล้วเอื้อมมือไปให้พ่อหนุ่มตัวดีจับ... แต่มือเรียวก็ยังไม่ยอมยื่นมาให้เค้าเสียทีจนเค้าอารมณ์เสีย จะให้แบกไปเลยมั๊ยยยย!!!
ไอ่อ้วน!
"นี่นาย..ฉันอุตส่าห์ช่วยดีๆแล้วนะ จะให้แบกไปเลยมั้ย ห๊า " คนสวยเริ่มวีนแตก มือชักจะเมื่อย ไปท้าวสะเอวบางไว้ข้างหนึ่งเสียแล้ว..คิ้วเรียวยู่หน้าจนขมวดเป็นปม น่าเอาปากไปกดจูบให้คลี่ซะทีจริงๆ!!
"โหหห คุณครับ...ผมจะเอาแขนที่ไหนไปยื่นให้คุณล่ะครับบบบ...ช่วยเอามือสองข้างแหกตาเล็กๆดูหน่อยนะครับว่าผมห้ามเลือดอยู่ คุณคนสวยยยยย" หมีคังลากเสียงยาวประชดประชัน ก่อนจะหันไปทำหน้าเจ็บที่แผลอีกทีให้รู้ว่าเลือดชั้นมันยังไม่หยุดไหล ขาก็เดินไม่ไหว เพราะเมื่อกี้จังหวะที่ไปกันตัวทึกกี้ออกจะทุเรียน ขาเกิดกระโดดสเต็ปผิดทำให้เคล็ด...ข้อเท้าเจ็บแปล๊บๆเลยทีเดียว
"นี่ปาก หรือ ขี้เล็บหัวแม่โป้งเท้ากันที่ใช้พูดน่ะ...ห๊าไอ่อ้วน...คนเค้าอุตส่าห์จะช่วยแล้ว ยังมาเห่าใส่อยู่ได้..ไปเองละกันนะถ้างั้นนะ ฮึ่ย!!!" กะจะไม่ทะเลาะด้วยแล้วนะ กะจะเป็นคนมีน้ำใจแล้วนะ....ไอบ้านี่มันซีวอน (ตีน) เอง ช่วยไม่ได้ ชิ ชิ!! ว่าแล้วคนที่ถูกบอกว่าสวยก็ตัดสินใจสะบัดส้นเท้าเดินจากตรงนั้นไปโดยไม่เหลียวแลกลับมาที่เดิม....
โฮ้ย คนอะไร ปากจัดชะมัด แล้วบอกว่าไม่เหมือนผู้หญิง อ่ะโธ่!!!
"นี่นาย ฉันเดินไม่ไหว..."
"นี่นาย...เลือดไม่ยอมหยุดเลยนะ..."
"นี่นายฉันเจ็บนะ...."
"นี่คุณไม่ใจดำไปหน่อยหร๊อ...คุ๊ณณณ..."สรรพนามเริ่มเปลี่ยนเมื่อต้องการความช่วยเหลือ
"นี่คุณถ้าหากผมตา...."
กึก....มือเรียวทั้งสองพยุงคนบาดเจ็บอย่างทุลักทุเล....ไม่ได้อยากกลับมาหรอกนะ แต่ทำไมขามันเดินกลับมาเองก็ไม่รู้ ชิ!!!
ไม่ได้เป็นห่วงหรอกนะ
ก็แค่ฉะ....ฉัน ฉันไม่อยากให้นายตายในบ้านเท่านั้นเอง ชิ!!!
"นี่...."
"ถ้าขืนพูดอีกสักคำ ฉันทิ้งนายข้างบ่อจระเข้จริงๆด้วย เอาสิ!!!" โอ้วเพิ่งรู้ครับ นอกจากคฤหาสน์ตระกูลปาร์คมีต้นทุเรียนแล้ว ยังมีบ่อจระเข้อีกด้วยยยย...
ช่าง........เสียนี่กระไร (ผู้อ่านกรุณาเติมคำลงในช่องว่าง ฮ่า!)
(ผมพูดไม่ได้ พูดไปอาจโดนตัดตอนเบื้องล่างแล้วโยนให้ตะเข้กิน บรึ๋ย!!! - -" จาก พ่อหนุ่มอาบเลือด ฮือออออ T T)
"...."
"....."
สองร่างที่พยุงกันเข้ามามีแต่ความเงียบและ คาวเลือด (เหมือนฟิกซาดิสม์ยังไงยังงั้น ฮ่าฮ่า) คำพูดต่างๆถูกกลืนกินลงคอไปเพราะประกาศิตจากคุณปาร์คจองซูที่สาบานได้ว่าทึกกี้ พูดจริงทำจริง !!!!
สองร่างสี่เท้า ก้าวเข้ามาในบ้าน เลือดจากหนามทุเรียนเริ่มแข็งตัวบ้างแล้ว แต่ก็ยังซิบๆอยู่ตามปากแผลที่เปิด...ทึกกี้มองได้แต่ทำหน้าระอาใจ...เฮ้อ...นายนี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะอุตส่าห์ปกป้องฉัน...ปกติเห็นห่วงแต่ความหล่อ...
"นายนั่งตรงนี้ก่อน...อย่ายุกยิกไปไหนล่ะ" คนน่ารักปรับสีหน้าให้ดูเคร่งขรึม อยู่กับตานี่ทีไร เค้าเป็นต้องเก็กทุกทีสิน่าาา เบื่อชะมัดเล้ย!
"นายจะไปไหน..ฉันเจ็บอยู่นะ" คนขี้โวยวายเรียกร้องความสงสารของตนเองก่อนจะดึงมือคนกำลังจะเดินมากุมไว้อย่างไม่ได้รับอนุญาต
"คุณคังอินจะทนเจ็บต่อไปให้แม่งตายกันตรงนี้ หรือว่าจะให้กระผมไปหาคนมาทำแผลให้คุณคังอินหายดีล่ะครับ ^_^" อื้มมมม ทึกกี้...ไร้ซึ่งคำบรรยาย..ฮ่า!!
สายตา บวกกับ รอยยิ้มเย็นๆ ทำให้หมีขี้โวยวายกลายเป็นหมีสงบเสงี่ยมขึ้นมาทันควัน...ถ้าเกิดได้แต่งงานกันไปไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามีหวังได้เป็นโรคเดียวกับนายชอย แน่นอน!!! (อยากรู้ว่าโรคอะไรไปหาอ่านเอาในอุ้มรัก ฉบับวอนซิน ฮ่า!)
"ป้าอึนนาครับบบบ ป้าอึนนาอยู่ไหนครับบบบ"เสียงเล็กตะโกนหาป้าแม่บ้านที่ปกติมักจะมานั่งอู้งานอยู่แถวบ่อปลาทอง แต่ตอนนี้เหลือบมองไปก็ไร้ซึ่งเงา ทึกกี้ทำหน้าฉงนใจอีกครั้ง..ก่อนจะมีเสียงสาววัยรุ่น(ดึก) ตะโกนกลับมา
"ป้าทำกับข้าวอยู่ในห้องครัวค่ะคุณทึกกี้ มือป้าไม่ว่างเลย...มีอะไรรึเปล่าคะ" เหมือนสวรรค์เป็นใจ(ให้คังอิน) ทำให้บัดนี้ป้าที่เคยนั่งว่างอู้งานเล่นต้องไปทำกับข้าวต้อนรับตระกูลคิม (กินจุซะด้วย!)
"ไม่มีอะไรครับ ป้าทำต่อไปเถอะ..แล้วคนอื่นๆล่ะครับ" ก็รู้น่ะนะว่าคนเจ็บรออยู่ แต่ยังไงเค้าก็ไม่อยากทำแผลให้หมอนั่นนี่นาาาา ทำไงได้ล่ะ...จะมีใครรรับสมัครทำแผลให้ไอหื่นแทนผมมั้ยครับบบ
"คนอื่นๆไม่อยู่ค่ะ ไปบ้านคุณฮันเกิงกันหมด เห็นบอกว่าจะไปดูลูกหมาตัวใหม่กัน คุณนายเค้าเลยชวนคนอื่นๆไปดูกันหมดน่ะคะ" แล้วทำไมไม่ชวนผมห๊า ม๊า!!!
ฟังคำตอบจบ...ชะตากรรมของทึกกี้ก็คือ
เพื่อลูกหมา แม่ถึงกับต้องทิ้งผ๊มให้ต้องนั่งทำแผลคนเดียวเลยหร๊อครับบบบ!!!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"โอ๊ยยยย เบาๆหน่อยสิ....มือหนักจังตัวเล็กแค่เนี๊ย" แอลกอฮอลล์สีฟ้า ถูกราดบนสำลี แล้วแปะไปที่แขนอย่างไม่ปรานี ถึงจะรู้ว่าเจ็บ แต่ก็นะ เห็นหน้าแล้วมันอดไม่ได้จริงๆนี่ !!!
"นายจะฆ่าฉันให้ตายเลยใช่มั้ยเนี๊ยย โอ๊ยย อูยยย เบาๆ หน่อยสิ T T แว้กกกกกกกกกกกกกก เจ็บๆๆๆๆๆ" ทิงเจอร์สีแดงสดไหลเป็นทางระคนกับเลือด เพื่อฆ่าเชื้อโรค คนโดนถึงกับแทบกรี๊ดเป็นภาษาไก่กันเลยทีเดียว(เกี่ยวไรกับผม - ฮยอก) ก่อนจะพัดๆๆๆๆ เป่าๆๆๆๆ แต่ความแสบมันก็ยังไม่ทุเลาลงไป ได้แต่โอดครวญ เนื่องจากขาใช้การไม่ได้เช่นเดียวกัน
น่าสงสารจริงๆ เฮ้ออ~
"นี่นาย ถ้าฉันตายน่ะนะ ก็ไม่ใช่เพราะถูกทุเรียนตำหรอก แต่จะตายเพราะไอ้สีแดงๆที่นายกำลังราดให้ชั้นมากกว่า โอ๊ยยยย แกล้งกันใช่มั้ยเนี่ย!! แสบชะมัด" อะไรแสบ คนหรือ ทิงเจอร์จ๊ะพ่อหมี...แหม๊ จะอยู่ด้วยกันรอดมั๊ยเนี๊ย ! ยิ่งบ่น เหมือนยิ่งยุ คนที่กำลังจะเบามือ กลับราดความแสบไปให้คนขี้บ่นอีกระลอก....อูว น่าสงสารจัง ฮ่าฮ่า!!
"....ก็รู้ว่าถ้าพูดมากแล้วจะเจออะไร..." (^-^)
"...." ฉึก! เหมือนจะรู้ตัวแล้วว่าไม่ควรพูดมาก ไม่งั้นอาจตายคาทิงเจอร์ คังอินเลยได้แต่นั่งสงบเสงี่ยมเจียมบอดี้ ถึงแม้จะเจ็บแค่ไหน ก็ไม่กล้าร้องไ ไม่กล้าบ่น อย่างมากก็ทำได้แค่
ส่งเสียงซี๊ดซ๊าด พร้อมบิดเบี้ยวไปมาก็เท่านั้น!!!!
"ฉันจะต้องย้ายไปอยู่กับนายเมื่อไร" คนที่กำลังใส่ยาแดงตามหลังทิงเจอร์เปลี่ยนเรื่อง ตากลมไม่ได้สบกับผู้ฟัง แต่มองไปที่รอยแผลที่ตัวเองกำลังใช้สำลีแปะอยู่แทน...
"เห แม่นายเค้าไม่ได้บอกเหรอ" คังอินทำหน้าฉงนใจเป็นรูป ? ไม่รู้ว่าโง่ หรือ ซื่อ แต่ว่า เจ้าตัว(คังอิน)เองเป็นคนตัดสินใจเมื่อกี้หลังลีทึกเดินออกมา แล้วเค้าจะรู้ได้ยังไงกันฟระ!!! ถ้ารู้เค้าคงไม่หาเรื่องถามแกหรอก ชิ!
"ถ้าบอกฉันจะถามนายมั้ยห๊ะ" อยากจะต่อด้วยคำว่า ไอปัญญาอ่อ_ แต่ก็นะ ไม่อยากมีเรื่องเลยได้แต่ละไว้ในฐานที่เข้าใจ...มือน้อยยังบรรจงพันผ้าพันแผลต่อไป
"อืม...ก็หลังกินข้าวเสร็จ นายก็ไปเก็บของได้เลย"( ^-^ )
"......." มือน้อยหยุดทำงาน สายตาที่เคยมองแต่แผลบัดนี้จับจ้องไปที่หน้าคนยิ้มแฉ่ง เพราะหายแสบ แถมมีคนสวยมาทำแผลให้ อย่างอารมณ์ดี
"นายว่าไงนะ" เสียงเย็นเยียบ ราวกับ คลื่นลมที่สงบเกินไป เหมือนสัญญาบอกว่าสึนามิกำลังจะมา สายตาเย็นยิ่งกว่าจับจ้องไปที่ดวงตาลึก!!! (เหมือนกำลังจะมี NC เลย ฮ่าฮ่า)
"อะ...นะ..นายอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ...ก็..ก็จะได้ครบกำหนดหนึ่งเดือนเร็วๆไง...ก็ไป..."
"นายว่าฉันต้องย้ายไปวันไหนนะ" เสียงเย็นเฉียบทุ้มต่ำ ยังคงย้ำคำถามเดิมต่อไป...มือน้อยเริ่มยุ่มย่ามกับแผลที่ทำเสร็จ แล้วค่อยออกแรงบีบเบาๆ
(- -")
คนโดนจับหน้าซีดคล้ายจะเป็นลม มือสั่นเทาราวกับ คนตรงหน้าเป็นแวมไพร์ดูดเลือดมนุษย์ (ทึกกี้ซาดิสม์ขนาดนั้นเลยเหรอคะะะะ???) ก็บอกแล้ว หมีคังน่ะ เป็นโรคเดียวกับซีวอน!!! (ฮ่าฮ่า อย่างที่บอก อยากรู้อ่านเอาในอุ้มรักฉบับวอนซิน)
"....วันไหน...นะ"
"อะ..เอ่อ...เอ่อ...วะ....กะ...ก็....วะ...วันนี้" เสียงสั่นเทาตอบคำถามอย่างประหม่า มือเรียวเล็กออกแรงบีบที่แขนขึ้นมาอีก....หน้าพี่หมีก็ซีดยิ่งขึ้นอีก พยายามแกะมือออก แต่ไม่รู้เพราะอะไร
.....คราวนี้มือทึกเหนียวยิ่งกว่าตุ๊กแก เสียอีก!
"ใครบอกให้ไปวันนี้"
"ฉะ...ฉะ.....ฉะ....ฉันเอง...."
"อ๊ากกกกกกกกกกกก " \(>0<)/ เสียงอะไรไปคิดเอาเองนะจ๊ะ ฮ่าฮ่า (^-^)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อย่างแรกเลย!!!ขอโทษที่มาอัพช้าค่ะ
พักนี้กลับบ้านดึกทุกวัน ที่คณะมีละครเวที ต้องทำงาน ถึง สี่ทุ่มแน่ะ ใครอยากมา มาดูได้นะคะ
โปรโมตๆ
เรื่อง สัต(ว์)บุรุษสุดขอบโลก แสดงวันที่ 23 ส.ค - 2 ก.ย. ละครเวทีของคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ภาควิชาศิลปการละคร...บัตรสำหรับนักเรียน นิสิต นักศึกษา 150 บาทเท่านั้นค่ะ แสดงที่สมาคมนิสิตเก่าจุฬาฯ ข้างๆมาบุญครองค่ะ...โปรโมทๆ ใครชอบดูละครเวทีไม่ควรพลาดนะคะ!!! ซื้อบัตรได้ที่หน้างานค่ะ
เย่ๆ
แล้วก็กลับมาเรื่องฟิกต่อ รู้สึกตอนนี้มันจะ
ไม่มีสาระอะไรเลย!!!เหมือนคนแต่งจริงๆ ขอโทษค่าแหะๆ ยังไงก็ตามต่อไปเรื่อยๆ เนื้อหามันจะเข้มข้นขึ้น กว่านี้ (หรอ?)
สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกคนที่ทวงฟิก ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และ ที่ลืมไม่ได้เลย ขอบคุณคอมเม้นทุกคอมเม้น รักนะ คนสวย!!!
ป.ล. ตอนนี้ก็อย่าลืมคอมเม้นด้วยเนอะ!!!
แล้วเจอกันตอนหน้าค่า
ลืมอีกอย่าง ฝากฟิก เรื่องอุ้มรัก ฉบับวอนซิน กับ Till my last breath ด้วยนะคะ เรื่องอุ้มรักฯ จบแล้ว เดี๋ยวจะมาลงให้เรื่อยๆ ส่วน Till my last breath แต่งไว้นานแล้ว เราชอบเรื่องนี้นะ แต่ว่า มันยังไม่ได้ไปถึงไหนเลย เพราะไม่รู้คนอื่นๆจะชอบกันรึเปล่าเลยอยากให้ลองเข้าไปดู เพราะถ้ามีคนอ่านก็กะจะแต่งต่อ ยังไงฝากด้วยนะคะ ลิ้งๆๆ
http://my.dek-d.com//story/view.php?id=325109 อุ้มรัก ฉบับวอนซิน
http://my.dek-d.com//story/view.php?id=293976 Till my last breath ตราบจนสิ้นลม
ความคิดเห็น