ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : อุ้มรัก ฉบับ วอนซิน ตอนที่ ห้า
ความเดิมตอนที่แล้ว(ชื่อยังกะเพลงซาซ่า)
"กริ๊กๆ" เสียงลูกบิดกุญแจสองครั้งก่อนกลอนประตูจะเปิดออก....ป่านนี้ซีวอนกับอินฮวานคงไม่ทะเลาะกันหรอกนะ...ฮีชอลได้แต่ทำหน้าเป็นห่วง...เค้าจากมาตั้งนานนี่นา...
แอ๊ด....ประตูเปิดออก...และภาพที่เห็น......
O-O O-O O-O
นี่คือสายตาทั้งสามคู่......ก่อนจะ....
"กรี๊ดดดดดดดดด" เสียงกรี๊ดดังลั่นกับภาพที่เห็น ดังจนขนาดฮันเจฮีบอมกับหรงๆที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกัน...ต้องหดด้วยความตกใจ (- -")
ก็จะไม่ให้กรี๊ดได้ไงอ่ะ....ก็..ก็...
เด็กน้อย...โ ป๊..ขี่หลัง(ดีนะไม่หน้า555)พ่อเปลือยที่กำลังคลานสี่ขาในผ้าขนหนูผืนกระจิ๋วเดียว !!!!!
WHAT'S HAPPEN????
นี่มันอะไรกันเนี๊ยยยยยย!!!!!!!!!
---------
TO BE CON IN PART 5
อุ้มรัก (VER.วอนซิน) * 5
"กรี๊ดดดดดด" พ่อ**กับลูกเปลือยยยย นีมันเกิดอะไรขึ้น...หรือว่า...หรือว่า...ลิ้งค์....ลิ้งค์กลายเป็น...
โลลิค่อน!!!!!!!!!(- -") คิดได้นะเจ๊...
"ฮะ...เฮ๊ยยยยยยยยย" คนถูกมองด้วยสายตาทั้งหก (3 คนไง) แทบกรี๊ดออกมาเป็นภาษาลิง....รีบวิ่งเข้าห้องนอนโดยไม่แม้แต่จะเอ่ยทักทาย
เด็กน้อยในสภาพเปลือยเปล่าที่ถูกผลักลงมาอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ได้แต่ยิ้มเผล่ทำหน้าเหรอหราให้ทุกคนอย่าง งง งง ก่อนจะ
"อันยองฮะ หม่าม๊า ^-^"
(T T) จะเป็นลม....
---------
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า..." เสียงหัวเราะของหมีอ้วนดังขึ้นเมื่อเฮียวอนแกยอมบากหน้าทิ้งความอายตามคำสั่งเมียมาเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น....โดยมีเจ้าตัวดีนั่งตาแป๋วพยักหน้ารับสิ่งที่คุณปะป๊าเล่าอยู่ข้างๆ
"อ๋อ..ที่เป็นอย่างนี้ก็ลูกเอ็งสัญญากับเอ็งไว้ว่าถ้ายอมเล่นด้วยแล้วคืนนี้จะให้จู๋จี๋กับหม่าม๊าสองต่อสอง 55555 เอ็งก็เลยยอมเล่นยิงฉุบแล้วถอด แล้วก็ตามด้วยขี่ม้าส่งเมืองเนี่ยนะไอวอน 55555" ไอคุณวอนมองหน้าเพื่อนตาเขียวปั๊ด มันน่าขำตรงไหนฟระ!! รักเมียนี่หว่า...
"ลิ้งค์ก็ ไม่เห็นจะต้องเวอร์เลย...ยังไงคืนนี้ก็...ว๊าย..ไม่ได้สิ...ลิ้งเค้าขอโทษ เค้าลืมซื้อที่นอนง่ะ....>3<" ร่างบางอายม้วนต้วนกับความซุ่มซ่ามของตัวเองก่อนจะเกาหัว แหะๆ รับความผิดไปเต็มประตู
"งะ....งั้น..กะ..ก็...ปะแปลว่า...เฮือกกกก!!!!" ตึง เสียงคนตัวโตล้มลงกับพื้น....ก็แปลว่าคืนนี้ต้องให้ไอเจ้าตัวดีนอนตรงกลางเหมื๊อนเดิม..แล้วก็แปลว่า..ที่เค้าเล่นมาทั้งหมด....ม่ายมีความหม๊ายยยยยยยยยเลยสิ...แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(วอนใกล้บ้าเข้าขั้นแล้วนะเนี่ย!!)
"555555555โอ๊ย เจ็บนะทึ่รัก" หมีคังแทบหงายหลัง....ท้องแข็งเพราะความขำ จนคนสวยที่นั่งข้างๆต้องบิดพุงด้วยความหมั่นไส้อย่างแรง
"ไปขำเค้าทำไม...วอนไม่ต้องเครียดหรอก...เฮ้อ...แกก็ไม่น่าลืมเลยนะฮีชอล...แต่ว่าลูกน่ารักนะเนี่ย..ชื่ออะไรจ๊ะ..."ทึกกี้เริ่มเปลี่ยนบทสนทนาก่อนที่ซีวอนผู้น่าสงสารจะช้ำไปมากกว่านี้...
"อินฮวานฮับ..." เด็กน้อยตาแป๋วมองแล้วยิ้มให้น่ารัก จนทึกกี้อดไม่ได้หอมแก้มไปหลายที...ทำไมมันน่ารักกว่าลูกตรูอีกฟระ!!!
"ฮิๆ...จั๊กจี้ฮิๆ" หนูน้อยเอี้ยวตัวหลบจุ๊บแหมเล่นฟัดขนาดหมีคังมองตาเขียวปั๊ดเลยนี่ทึกกี้...
---------
"งือออ...เจ๊ไม่อยู่ทานข้าวเย็นกับเค้าจริงๆหรอออออ"ฮีชอลลากเสียงยาวช้อนตามองทึกกี้ปิ๊งๆ เหมือนฮันเจฮีบอมมี่เวลาอยากจะอะจึ๊กๆกับหรงๆ!!! อ้อนพี่สาวสุดสวยหน่อยสิ...คิดถึงนี่ไม่ได้เจอกันตั้งนานนนนน วันๆมัวแต่ขลุกขลิกอยู่กับอีอ้วนนั่น...ชิ!
"ไม่ได้ๆ ลูกอยู่คนเดียว...เดี๋ยวต้องรีบกลับไป นี่มาตั้งหลายชั่วโมงแล้ว..ป่านนี้แกเป็นไงบ้างก็ไม่รุ้...แล้วอีกอย่างเจ้าวอนมันคงยังกินข้าวไม่ลงหรอก
แกไปดูแลมันเห๊อะ...หึหึ"ทึกกี้พูดปฎิเสธก่อนหันไปหาคงที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่น่าทีวีโดยไม่หันมามองใครเลย...ด้วยเหตุที่ว่า 1. งอนฮีชอล(อีกแร้ว) 2.อายยย (ยังไม่หาย555)
"ไปละๆ บะบายน้องรัก...ไปแล้วคุณ..ชักช้าฉันไปก่อนนะ" ทึกกี้เดินจากห้องไปโดยทิ้งคนหุ่นอวบไว้ด้านหลัง หมีคังหันมาแลบลิ้นให้เจ้าของห้องคู่กัด ก่อนจะรีบวิ่งต๊อกๆออกไปอย่างเชื่องๆ!!!
---------
"ลิ้..."
ติ๊งต่อง....ยังไม่ทันจะไปง้อเสียงกดออกหน้าประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง..ทำให้คนสวยต้องหันหลังกลับไปเปิดประตูอีกครั้ง....ส่วนคนขี้งอนก็ยังคงทำเป็นไม่สนใจต่อไปว่าใครจะไปใครจะมา
แอ๊ด....ด
"ลืมอะไรไว้เหรอพี่ทึ..อ้าว...เอ๊ะ" ฮีชอลเอ่ยปากนึกว่าผู้ที่มาจะเป็นคนๆเดียวกับที่กลับไปเมื่อกี้...แต่คนตรงหน้ากลับกลายเป็นหญิงสาวภูมิฐาน
ผมยาวสลวย ใบหน้าคมคาย ท่าทางสง่างาม ซึ่งเค้าไม่คุ้นหน้าเลยแม้แต่น้อย...
"เอ่อ...สวัสดีครับ...มาหาใครหรอครับ" ฮีชอลทักทายตามมารยาท เอ๊ะ หรือว่าคนนี้เป็นแม่อินฮวานหว่า...แต่จุนซูบอกว่าแม่อินฮวานคือยูชอนนี่นา..แล้วคนนี้เป็นใครล่ะ..
"ดิฉันมาหาซีวอนน่ะค่ะ" O-O ฮีชอลตาโตฉงนใจ..คนนี้เป็นใคร มาหาลิ้งค์เค้าทำไม เอ๊ะ หรือว่าชอยไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหน...มองแล้วอยากจะกรี๊ด..สวยด้วยสิ...ไม่นะๆๆๆๆ ฮีชอลได้แต่ร่ำร้องในใจแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ เพราะคำว่ามารยาทมันค้ำคออยู่..
"อะ อ้าว...คุณยูริ..สวัสดีครับ เชิญครับ..." ชายหนุ่มที่เป็นผู้ถูกเรียกชื่อเมื่อกี้หันมาแล้วเมื่อพบว่าใครเป็นผู้มาหาก็รีบเดินตรงดิ่งมาเชิญไปนั่งท่ามกลางสายตาฉงนงงงวยของผู้เป็นเจ้าของห้องอีกคนหนึ่ง...
"ฮีชอล...นี่คุณจางยูริ...เจ้านายที่บริษัทผม...แล้วนี่ฮีชอลแฟนผมครับคุณยูริ.." เจ้าของบ้านแนะนำคนทั้งสองซึ่งกันและกัน..ฮีชอลแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือกเมื่อรู้ว่าสาวสวยคนนี้ไม่ใช่กิ๊กของซิมบ้าอย่างที่คิด...ก่อนจะยิ้มให้แล้วก้มหัวทักทายอย่างเป็นมิตร...
"สวัสดีครับ ผมคิมฮีชอลครับ"
"สวัสดีค่ะ...จางยูริค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ...แฟนคุณนี่น่ารักดีนะซีวอน" ยูริเอ่ยปากชม..แต่สายตาคมมองฮีชอลตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างรวดเร็วจนทั้งสองไม่ทันสังเกต...
"เอ่อแล้วเด็กคนนั้น..." สายตายูริเหลือบมองไปที่หนูน้อยน่ารัก แต่ในสายตาไม่ได้เอ็นดูอย่างผู้ใหญ่คนอื่น...แต่ทว่ากลับเป็นสายตาแปลกๆที่อธิบายไม่ถูก...ก่อนจะหันมันทำหน้าเป็นคำถามให้วอนได้ตอบอีกครั้ง
"อ่อ.."
"ลูกของเราน่ะฮะ..." ก่อนเฮียจะตอบ เจ๊แกขอชิ่งพูดก่อนด้วยความภูมิใจ ไม่ได้อยากให้ใครหมั่นไส้แต่อย่างใด ยิ้มร่าเริง และกระทุ้งศอกไปที่วอนหนึ่งทีว่าถ้าไม่ตอบว่าลูกนะ แกตายยยย!!!
"อ่ะครับ..เอ่อคุณยูรินั่งก่อนครับ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำกับขนมมาให้" ซีวอนเชิญเจ้านายนั่ง ...ยูรินั่งมองเด็กน้อยตาค้าง ถ้าเค้าฟังไม่ผิด..เมื่อกี้...เด็กนี่ลูกของซีวอนเร๊อะ...คนหล่อคนนี้มีลูกแล้วเหรอเนี่ย....สายตาไม่ชอบใจส่งตรงไปให้เด็กน้อย...ก่อนจะตวัดขึ้นมองไปที่ผู้เป็นแม่...ซึ่งนั่งตาแป๋วๆ อยู่ข้างๆเด็กน้อย..
เมื่อซีวอนไม่อยู่...ลายของคนมันจึงเริ่มออก...
"เอ่อ...ไม่ได้อยากจะละลาบละล้วงหรอกนะคะ..แต่คุณกับซีวอนนี่เป็นแฟนกันมานานรึยังคะ" น้ำเสียงกระแทนกระทั้นเสียดสีเริ่มเปล่งออกมาจากริมฝีปากเรียวแดง...ฮีชอลฟังก็ต้องเหลือบตามองอย่างใช้ความคิดตามผู้ผ่านประสบการณ์มามาก! ...ยัยนี่มาแปลกแหะ...ท่าทางไม่น่าไว้ใจเลย
"อ่อ..ห้าปีครับ^-^" ฮีชอลยังคงรักษามารยาทได้อย่างยอดเยี่ยม...หน้ากากครับหน้ากาก..ตอนนี้อุปกรณ์ที่ต้องนำมาใช้อย่างเดียวคือหน้ากาก...ดูๆ แม่นี่มองเค้าสิ..จะเล่นสงครามประสาทกันหรือไงนะ
"หรอ..."น้ำเสียงตวัดสูงราวกับไม่เชื่อคนตรงหน้า...หากแต่หน้ากากมันยังกำบังไว้อยู่...
"เฮ้อ....ซีวอนน้าซีวอนหน้าตาก็ดีไม่น่า.." ปากเรียวพูดเสียดสีพร้อมเหลือบมองอย่างดูถูกไปกับคนที่กำลังนั่งสกัดกั้นอารมณ์ไว้...
"ไม่น่าอะไรหรอครับ" ความอดทนที่เกือบจะปรี๊ด ยังทำให้ฮีชอลสามารถรักษามารยาทเอาไว้ได้ปกติเค้าไม่เคยที่จะให้คนมามองเค้าอย่างนี้หรอก แต่นี่เห็นว่าเป็นเจ้านายของคนรัก..ความเป็นห่วงกลัวคนรักเดือดร้อนทำให้เค้าต้องเก็บอาการเอาไว้มาก
"อ๊ะ..ไม่มีอะไร...ฉันไม่อยากพูดทำไรจิตใจใครน่ะ...อ๊ะซีวอนมาแล้ว..มาซีวอนฉันช่วยจ๊ะ" สีหน้าเหยียดหยามเมื่อกี้เปลี่ยนไปเป็นยิ้มแย้มอย่างเต็มรัก ราวกับนางร้ายในละครหลังข่าวที่แสนจะน้ำเน่า...ก่อนจะปราดตัวเข้าไปให้นายชอยของเราที่กำลังนำน้ำและขนมมาบริการแขกคนสำคัญ
ฮีชอลมองได้แต่แสยะยิ้ม...เชอะ..ที่แท้ก็หลงผัวชาวบ้าน...ร่านจริง!!! (ได้แต่คิดในใจ...พูดออกไปมีหวังถูกวอนฆ่าแน่!)
หญิงสาวสวมหน้ากากเดินถือวิสาสะนั่งข้างคนหล่อโดยไม่ได้คิดจะขออนุญาติจากใครก่อนจะเริ่มเขยิบไปชิดขึ้นอีก...ทั้งๆที่ฮีชอลยังนั่งอยู่ตรงนั้น...แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้...สองมือได้แต่กำแน่นความร้อนประทุขึ้นมาในอก...แต่ใบหน้ายังคงไปด้วยรอยยิ้มราวกับภาพตรงหน้าเป็นเพียงภาพฮันเจฮีบอมกับหรงๆนั่งเกือบจะก่ายกันเท่านั้น!!
นายชอยของเราก็รับรู้ถึงความผิดปกติของนายสาว จึงได้แต่เขยิบตัวหลบด้วยความมีมารยาท...
ก่อนจะเอ่ยปากถาม
"ไม่ทราบว่าคุณยูริมาหาผมถึงที่นี่มีธุระอะไรรึเปล่าครับ..จริงๆไม่น่าเสียเวลามาเลย...เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็ไปทำงานแล้ว..เอ๊ะหรือว่าจะเป็นเรื่องด่วนมาก.."
ซีวอนทำสีหน้าประหม่า..เค้าไม่รู้เลยว่ายัยจิ้งจอกตรงหน้าคิดอะไรกับเค้า...วันๆเค้าได้แต่จริงจังกับหน้าที่การงานและภักดีต่อความรักที่มีให้ฮีชอล
ก็เลยอย่างว่า...ไม่ได้สนใจผู้หญิงที่ไหน!!
"ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ....เผอิญฉันว่างเลยแวะมาหานิดหน่อย...แล้วก็จะเอาข่าวมาบอกน่ะ" สายตายิ้มกรุ้มกริ่มที่บัดนี้แทบจะไม่สนใจคนรอบข้างแล้วส่งมาให้ซีวอนคนเดียว.....
แกว่างแล้วทำไมไม่กลับไปเลี้ยงแมวที่บ้านล่ะยะ..มาทำอะไรที่นี่..ชิ!! (เสียงในใจของฮีชอล)
"ข่าวอะไรหรือครับ" วอนนี่ยังคงซื่อ(บื้อ)เหมือนเดิม
"คือทางที่ทำงานเค้าจะจัดสัมมนาน่ะ..ฉันเลยคิดว่าจะไปจัดที่ต่างประเทศเพื่อให้พนักงานได้พักผ่อนด้วยน่ะ...กะจะไปประเทศไทยกัน..ก็เลยมาบอกซีวอนคนแรกเลยน๊าาา" *-* ควรจะไปสอนมารยาทหญิงเกาหลีให้ยัยนี่สักทีสองทีนะ...สอนให้รู้ว่าคำพูดที่พูดอย่างนี้กับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้วมันไม่ดี...
"อ๊ะ...ประเทศไทยหรอครับ..โอ้ววว ผมอยากไปประเทศไทยจริงๆเลย...คุณไปด้วยกันมั้ย" ซีวอนทำหน้าระริกระรี้ดีใจที่จะได้ไปประเทศที่เค้าชอบนักหนา (^-^) ก่อนจะหันมาถามฮีชอลอารมณ์ว่าอยากให้ไปด้วยกันอย่างแรง!!!
"ห่ะ..ไม่ได้นะซีวอน..งานนี้เค้าไปแต่เฉพาะ"คนใน"..."คนนอก" ไปคงจะไม่เหมาะ" เสียงแหลมสูงขัดขึ้นก่อน...หน้าตาส่งไปหาซีวอนประมาณว่านี่เป็นคำสั่ง เพราะฉะนั้นกรุณาอย่าขัด...ก่อนจะเหลือบมองไปทางฮีชอลอย่างเริ่มไม่ปิดบังสันดานตัวเอง
"อืม..อย่างที่เจ้านายลิ้งค์ว่าแหละ...เค้าไปด้วยไม่ดีหรอก..เดี๋ยวจะไปขัดลิ้งค์ทำงานซะเปล่าๆ...ไว้เราไปเที่ยวกันเป็น"การส่วนตัว"เฉพาะ"คนในครอบครัว" กันดีกว่านะ" เน้นคำสองคำให้มันกระเด้งไปอยู่ในรูหูหญิงสาว..สงครามประสาทเริ่มต้นขึ้นโดยที่ซีวอนไม่ได้รู้ตัว...ฮีชอลยังคงรักษามารยาทที่งดงามหากแต่เค้ามีหรือจะยอมฝ่ายเดียว...ใครดีมา เค้าดีตอบ...ใครร้ายมา...แม่กัดไม่ปล่อยแน่ รู้จักคิมฮีชอลน้อยไปซะแล้วคุณเจ้านาย!!!
"อ่าวหรอ...ว้า ไปกี่วันเหรอครับคุณยูริ"
"อาทิตย์หนึ่งล่ะ" จางยูริยิ้มหวานก่อนจะหันไปส่งสายตาตวัดบอกฮีชอลไปว่า...คราวนี้ผู้ชายของนายเสร็จฉันแน่...ถ้าซีวอนไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้คงจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นมากกว่านี้ล่ะนะ
"นานจังเลยลิ้งค์...เค้าคิดถึงแย่เลย...." ฮีชอลได้โอกาสจึงดึงมือซีวอนให้มานั่งข้างตัวเอง ด้วยความหมั่นไส้ใครบางคนก่อนจะฉอเลาะสวีทกันต่อหน้าบุคคลที่สาม...ที่เหมือนเป็น"ส่วนเกิน"
"อืม...ผมก็คงคิดถึงคุณมากแน่ๆ..แต่มันเป็นงาน...ผมต้องไปล่ะ.." ภาพตรงหน้าทำให้ยูริแทบสะดีดสดิ้งแสดงกริยาอันน่ารังเกียจออกมาต่อหน้าบุคคลทั้งสอง..แต่หน้ากากมันยังไม่เลือนหายไปจากใบหน้าสวยนั้น
"ไม่เห็นจะต้องคิดถึงมากเลย..อาทิตย์เดียวเองทำยังกับไปหนึ่งปีไปได้" เสียงเสียดสีดังแทรกก่อนที่ฮีชอลจะพูดอะไรหวานๆไปใส่ซีวอนอีก...ตั้งใจจะหักหน้ากันจังเลยนะ...คุณเจ้านายยยยย
"เออ ใช่..ซีวอน...วันนี้ฉันขอฝากท้องไว้กับมื้อเย็นคุณหน่อยนะ...ฉันยังไม่ทานอะไรมาเลยล่ะ^-^" ผู้มีมารยาท"เสนอตัว" ขอกินข้าวที่บ้าน"คนอื่น" โดยไม่ได้รับเชิญ...ซีวอนทำหน้าหวั่นวิตกไปทางคนที่เป็นแม่ครัวอยู่ทุกวัน...ฮีชอลได้แต่แสยะยิ้มก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เอาซี่ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะมาไม้ไหน...คิดจะจับซีวอนเร๊อะ..ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ!!!!
"ได้สิลิ้งค์...ให้คุณเจ้านายเค้าทานข้าวกับเราเนี่ยแหละ...วันนี้เค้าเตรียมวัตถุดิบมาเยอะ...เดี๋ยวจะทำให้อร่อยเลย หึหึ" คนหน้าสวย(แต่โหด) ยิ้มหวานน่ารัก(แต่หารู้ไม่...นั่นล่ะยิ้มพิฆาต) ซีวอนยิ้มรับกับความน่ารักของแฟนตัวเองตามประสาชายหนุ่มผู้ไม่เคยรู้เรื่องอะไรกับเค้าเลย...(ซื่อบื้อนั่นเอง) ฮีชอลลุกออกไปใส่ผ้ากันเปื้อนเตรียมเข้าครัว
"งั้นเค้าไปทำอาหารก่อนนะ...ฝากดู"ลูกของเรา" ด้วยล่ะลิ้ง" นางเอกผู้ไม่ยอมใครหันมายิ้มหวานให้กับสามีหนุ่มก่อนจะยิ้มมุมปากและเหลือบตาไปมอง"ส่วนเกิน"ของบ้านอย่างเยาะๆ
"อ๊ะ...ฉันไปช่วยแฟนนายทำกับข้าวดีกว่า..." นึกหรอว่าคนอย่างจางยูริจะยอม..ตาต่อตา ฟันต่อฟัน..สงครามเย็นคงจะประทุขึ้นมาในบ้านนี้
อย่างจริงจังแล้วล่ะมั้งเนี่ย...ชิ คิมฮีชอล...นายมันก็แค่ผู้ชาย...จะมีอะไรสู้ผู้หญิงอย่างฉันได้...ฉันจะทำให้ดูว่าซีวอนเค้าคิดผิด!!!!!!
"ดีครับ..ขอบคุณมากนะครับคุณยูริ" คนที่ตอบนั้นไม่ใช่ซีวอน...แต่เป็นคนที่ยูริเอ่ยตัวเสนอขอช่วยเหลือนั่นเอง....ฮีชอลชักอยากจะเริ่มเล่นเกมส์นี้ขึ้นมาตงิดๆแล้วสิ....ดูซิว่าจะเป็นยังไงต่อไป...
"ไม่เอาน่าคุณ...เกรงใจคุณยูริเค้า"ซีวอนเอ่ยปากแทรกเมื่อเห็นว่ามันคงไม่เหมาะถ้าจะให้เจ้านายเค้ามาทำงานบ้านในเค้า...ถึงแม้จะเป็นแค่การช่วยเหลือแม่บ้านประจำอย่างฮีชอลก็เถอะ
หากแต่ว่าเจ้านายของซีวอน กลับหันมายิ้มหวานให้ผู้เป็นรุ่นน้องราวกับตัวเองเป็นนางเอกละครผู้แสนดี ก่อนจะเอ่ยส่ายหัวพอน่ารัก(- -) (หรือตอแห ล กันแน่) "ไม่เป็นไรหรอกซีวอน....ลองชิมฝีมือฉันดูบ้างก็ได้ว่าจะอร่อยกว่าแม่บ้านเธอรึเปล่า อิอิ" คำพูดที่เหมือนจะพูดเล่นแต่คงคิดจริง...ฮีชอลตวัดตามอง แล้วยิ้มเย็นให้...หึ เธอคิดจะเอาจริงใช่มั้ย...ได้...
"อือ นั่นสิ..."ผู้หญิงอย่างคุณยูริ" คงทำอาหาร "อร่อย"แน่เลย ดูท่าจะ"เชี่ยวชาญ" " ฮีชอลเน้นคำหนักแต่ละคำเหมือนจงใจไปกระแทกใจใครบางคน ยูริยิ้มเย็นกลับมา ก่อนจะเดินตามฮีชอลที่เดินนำไปห้องครัวแล้ว..จะเกิดสงครามหาที่ให้มันเหมาะหน่อยสิ...อยู่หน้าลิ้งค์มันไม่ถนัดมือหรอกนะ!
"นี่นาย...ทำอาหารเก่งรึเปล่าน่ะ...ถ้าไม่ค่อยเก่งเดี๋ยวมื้อนี้ฉันทำเองก็ได้นะ...เผื่อซีวอนเค้าจะได้เปลี่ยนรสชาติบ้าง" บทสนทนาเปิดศึกขึ้นขนาดย่อมเมื่อลับสายตาเจ้าของบ้านอีกคน...ฮีชอลที่กำลังเดินไปเปิดตู้เย็นก็ชะงัก ก่อนจะหันมายิ้มเย็นตอบตามมารยาท...(อยากตบแล้วทำไงดีล่ะ-เจ๊ฮี)
"อืม ไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมว่าฝีมือผมก็คงพอได้..ไม่งั้นซีวอนเค้าคงไม่ติดผมแจขนาดนี้หรอกครับ ขนาดเวลา"นอน" ยังเกาะติดยังกับลูกแมวแหนะ^-^" ...ขอโทษทีนะคุณเจ้านาย..ที่ชั้นเป็นต่อเธอหลายขุม..
"หรอ...แต่ฝีมือ"ผู้ชาย" มันจะดีกว่า ฝีมือ "ผู้หญิง" จริงๆได้ยังไง..อ้อ..ลืมไป..ตัวนายคงมีความเป็น "ผู้หญิง" เยอะสินะ" เสียงแหลมสูงประชดดังขึ้นตอบโต้...ก่อนจะหยิบไข่จากในตู้เย็นมาสามสี่ฟองโดยไม่ได้รับอนุญาต...แต่ยูริคงไม่แคร์เรื่องมารยาทอยู่แล้ว...
กึก...ฮีชอลชะงัก...ตาลุกวาวด้วยความโกรธ...เรื่องที่ไม่ชอบที่สุดในชีวิต...ถึงแม้เค้าจะมีแฟนเป็นผู้ชาย...แต่เค้าก็ไม่ชอบให้ใครมาพูดว่าเค้าเหมือนผู้หญิงเป็นที่สุด...
เจ้านายลิ้ง...
เจ้านายลิ้ง...
ท่องไว้ในใจฮีชอล..นายทำอะไรเค้าไม่ได้...ไม่งั้นลิ้งค์จะเดือดร้อน อย่างมากก็แค่ใช้สงครามเย็น ซึ่งเป็นสิ่งที่ฮีชอลถนัดน้อยที่สุดน่ะสิ..เพราะอะไรน่ะเหรอ....ในความคิดของฮีชอล...จะมัวนั่งกัดกันทำไมน่ารำคาญ...ลงมือเลยดีกว่า...นี่เห็นว่าเป็นผู้หญิง...และเห็นว่าเป็นเจ้านายของลิ้งค์..เพราะฉะนั้นนายต้องใจเย็นนะฮีชอล!!!!
"เงียบทำไมจ๊ะ..ปกติเห็นพูดเยอะนี่..อ๊อ ขอโทษ คงพูดแทงใจดำสินะ...ฉันก็พวกปากไวใจเร็วอย่างนี้แหละ...เห็นพวก"กระเทย"แล้วมันขัดลูกหูลูกตานิด..อุ๊บส์..ขอโทษฉันปากไวอีกแล้วสินะ..."
เคร้ง!!! เสียงกระทะหล่นจากมือของคนที่กำลังสั่นไปทั้งตัว....จะทำอย่างไรดี...อารมณ์มันถึงจุดเดือดแล้วจะทำยังไงดี!!!! อดทนไว้...ฮีชอล....อดทนไว้.....
"ไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมเข้าใจตัวเองดีว่าผมเป็นอย่างไร....แต่ผมกับไม่เข้าใจคนบางคนนะครับ....ว่าคนอื่นเค้าเป็นอย่างนู้นอย่างนี้ หาว่าเป็นกระเทยบ้าง เป็นอะไรบ้าง...แต่ตัวเองกลับอยากแย่งของของคนอื่นซะเอง...หึ เหมือนหมาแถวบ้านเลย ชอบแย่งอาหารแมวกิน^-^ อ้อ ถ้าคุณยูริว่างก็ช่วยหยิบปลาในตู้ให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ...ผมจะทำ "ปลาแรดต้มยำ"น่ะ " ฮีชอลพยามเก็บอารมณ์ที่มันเดือดสุดริด...แต่ได้ระบายด้วยการตอกกลับบ้าง ถึงแม้จะยังไม่สะใจ...ก็คงจะดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย!
ยูริ แทบกรี๊ด อย่างเก็บอาการไม่อยู่เมื่อฟังคำจากคนหน้าสวยที่เป็นเจ้าของคนที่ตัวเองหมายปองอยู่...ก่อนจะทำได้แค่ทำอะไรเสียงดังๆเท่านั้น..เพราะกลัวว่าถ้าเกิดทำร้ายร่างกายคนตรงหน้าขึ้นมาเค้าจะต้องโดนซีวอนมองเป็นคนไม่ดีแน่ๆ...
ทำร้ายร่างกาย!!!!
ความคิดเลวๆปรากฎขึ้นบนหัวของผู้หญิงตัวเล็กซึ่งจิตใจไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความบริสุทธิ์เหมือนผู้หญิงคนอื่น!!! เมื่อเราทำร้ายมันไม่ได้
ก็ให้มันทำร้ายเราสิ หึหึ ผลตอบแทนมันคงคุ้มค่าล่ะนะงานนี้ คนอย่างจางยูริ อุตส่าห์ยอมเจ็บตัว!!!
สายตาร้ายกาจเหลือบมองหม้อต้มน้ำที่ฮีชอลเพิ่งวางไว้ก่อนจะเดินไปหยิบเครื่องทำต้มยำปลาแรดมา
น้ำกำลังต้มอุ่นๆในหม้อนั่นคงยังไม่ร้อนมากล่ะนะ...
"กรี๊ดดดดดด!!!!!!!!!" เสียงดังพร้อมสภาพร่างกายที่ล้มลงไปกับพื้นพร้อมหม้อต้มยำอุ่นๆที่เจ๊แกเล่นปัดลงมาเองจนทำให้เลอะไปทั้งร่างกายทำให้ฮีชอลต้องตาวาวตกใจ...แต่ยังไงก็เป็นเพื่อนมนุษย์ฮีชอลจึงพยามไปดึงตัวของยูริขึ้นมา....แต่กลายเป็นว่า นางจิ้งจอกกลับดึงตัวฮีชอลให้คร่อมตัวเค้าพอดี....พร้อมกับตบหน้าตัวเองฉาดใหญ่ไปสามที!!!!
"นี่มันอะไรกัน!!!!" ชายหนุ่มผู้ไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่ที่รีบวิ่งตามเสียงมาพอเห็นสภาพแล้วแทบจะลมจับ!!! ก่อนจะรีบไปผลักคนรักของตัวเองให้ออกจากร่างกายเจ้านายตัวเองแล้วพยุงให้นังจิ้งจอกลุกขึ้น...
ทั้งๆที่ยังไม่ได้ถามเหตุผลซักคำ
แต่ภาพเหล่านั้น....มันก็ทำให้ซีวอนคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว....
"ละ...ลิ้ง...เค้ายัง"ฮีชอลไม่ได้ยอมแพ้...แค่กำลังตะลึงว่าในโลกนี้มีคนตอแหลขนาดนี้อยู่ได้ด้วยเหรอ...เค้าไม่คิดไม่ฝันว่าเหตุการณ์ในละครมันจะมาเกิดกับชีวิตของเค้าได้.....โอ้โห นี่มันไม่ได้ต่างอะไรกับละครน้ำเน่าได้เลยนะเนี่ย
"ทำอย่างนี้ทำไมฮีชอล...ผมทำว่าคุณทำอย่างนี้ทำไม!!!!!!!!!" น้ำเสียงที่เคยสงบราบเรียบบัดนี้กลับตะเบ็งด้วยความเหลืออด...คนที่ถูกถามยิ้มเยาะให้กับความเป็นไปของชีวิตเค้า..น่าสมเพชจริงๆ ต้องมาแพ้ผู้หญิงคนเดียวเหรอเนี่ยย
"ฉันทำอะไร..ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย" สรรพนามเปลี่ยนไปเมื่อคนที่ถูกถามถึงขีดสุด.....กับผู้ชายคนที่เค้ารัก....ถามเหตุผลกันก่อนซักคำได้มั้ย...
ถึงแม้ภาพตรงหน้ามันจะเหมือนว่าเค้าเป็นคำทำร้ายยัยนี่มากแค่ไหน..แต่ช่วยถามเค้าก่อนได้มั้ยว่าเค้าได้ทำรึเปล่า...ยัดเยียดข้อหาให้เค้าทำไม...ซีวอน.......ห๊า.....เข้าใจเค้าบ้างรึเปล่า....
"ไม่ได้ทำเหรอ...นี่ยังไม่ได้ทำอีกหรอ...คุณยูริเค้าคงไม่เอาน้ำแกงราดตัวเองหรอกนะ!!! นายมันใจดำ...นายมันใจดำชัดๆ ฮีชอล..ฉันไม่คิดเลยว่านายเป็นคนแบบนี้....ที่ผ่านมานายจะเคยวีน จะเคย ทำอะไรของนายฉันก็รับได้...แต่เรื่องนี้ฉันทนไม่ไหวหรอกนะฮีชอล!!!! ทำไม ทำไมนายเป็นคนอย่างนี้ !!!" เสียงตะโกนดังตัดพ้อต่อว่าทั้งๆที่สายตาของคนที่เค้ากำลังด่า ส่งความหมายตรงจากใจไปถึงซีวอนได้เป็นอย่างดี...เค้าไม่ได้ทำ...
แต่ซีวอนไม่รับความรู้สึกนั้นเลยสักนิด....
"ฉันไม่ได้ทำ...นายก็รู้ว่าฉันไม่ใช่คนขี้โกหก...ซีวอน..นายก็รู้....ฉันทำก็คือทำ...แต่นี่ฉัน...ไม่ได้ทำ..ผู้หญิงคนนี้เค้า.."
"เลิกปั้นน้ำเป็นตัวซะที!!! พอได้แล้ว..คุณยูริ ไปกันเถอะครับ...ผมจะไปส่งที่บ้าน" ถึงแม้สายตายิ้มเยาะจะถูกส่งตรงมาให้ฮีชอล...แต่นั่นไม่ได้ทำให้ฮีชอลเจ็บปวดใจเลย...แต่กลับกลายเป็นสายตาแห่งความผิดหวัง...ความไม่เข้าใจ..ทีส่งจากคนรักเค้าถึงเค้า....มากกว่า..ที่ทำให้เค้าเจ็บจนแทบยืนไม่อยู่....
หลังคนทั้งสองเดินออกไป....จากที่ตรงนั้น...จากห้องครัวที่นั่น...น้ำต้มในหม้อยังคงเลอะเต็มพื้น..แต่ตอนนี้ น้ำตาที่ไม่ได้ไหลเมื่อกี้กลับเอ่อนองเต็มเบ้าตาของคนที่ไม่ได้ร้องให้ตั้งแต่รู้จักกับผู้ชายที่ชื่อซีวอน...ผู้ชายที่ทำให้ทั้งโลกสดใสที่สุด...แต่ก็...มืดมิดที่สุดได้เหมือนกัน....เข่าทั้งสองข้างทรุดลงกับพื้น....ฮีชอลทำอะไรไม่ถูก...เค้ากำลังช๊อกกับสิ่งที่เกิดขึ้น...ตั้งแต่สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นกระทำ..จนถึงทุกประโยคของซีวอน....
"นายมันใจดำ...นายมันใจดำชัดๆ ฮีชอล" คำนี้ยังดังก้องอยู่ในจิตใจที่ร้องให้อย่างจะเป็นจะตาย....หัวใจที่บีบรัดตัวช้าๆ แต่รัดแน่นอย่างทรมาน....
.........
.........
.........
จบแล้วเหรอ...เรื่องของเรา...หรือว่าเราแค่ทะเลาะกัน....ช่วยบอกเค้าหน่อยเถอะ..ที่รัก....
.........
"กริ๊กๆ" เสียงลูกบิดกุญแจสองครั้งก่อนกลอนประตูจะเปิดออก....ป่านนี้ซีวอนกับอินฮวานคงไม่ทะเลาะกันหรอกนะ...ฮีชอลได้แต่ทำหน้าเป็นห่วง...เค้าจากมาตั้งนานนี่นา...
แอ๊ด....ประตูเปิดออก...และภาพที่เห็น......
O-O O-O O-O
นี่คือสายตาทั้งสามคู่......ก่อนจะ....
"กรี๊ดดดดดดดดด" เสียงกรี๊ดดังลั่นกับภาพที่เห็น ดังจนขนาดฮันเจฮีบอมกับหรงๆที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกัน...ต้องหดด้วยความตกใจ (- -")
ก็จะไม่ให้กรี๊ดได้ไงอ่ะ....ก็..ก็...
เด็กน้อย...โ ป๊..ขี่หลัง(ดีนะไม่หน้า555)พ่อเปลือยที่กำลังคลานสี่ขาในผ้าขนหนูผืนกระจิ๋วเดียว !!!!!
WHAT'S HAPPEN????
นี่มันอะไรกันเนี๊ยยยยยย!!!!!!!!!
---------
TO BE CON IN PART 5
อุ้มรัก (VER.วอนซิน) * 5
"กรี๊ดดดดดด" พ่อ**กับลูกเปลือยยยย นีมันเกิดอะไรขึ้น...หรือว่า...หรือว่า...ลิ้งค์....ลิ้งค์กลายเป็น...
โลลิค่อน!!!!!!!!!(- -") คิดได้นะเจ๊...
"ฮะ...เฮ๊ยยยยยยยยย" คนถูกมองด้วยสายตาทั้งหก (3 คนไง) แทบกรี๊ดออกมาเป็นภาษาลิง....รีบวิ่งเข้าห้องนอนโดยไม่แม้แต่จะเอ่ยทักทาย
เด็กน้อยในสภาพเปลือยเปล่าที่ถูกผลักลงมาอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ได้แต่ยิ้มเผล่ทำหน้าเหรอหราให้ทุกคนอย่าง งง งง ก่อนจะ
"อันยองฮะ หม่าม๊า ^-^"
(T T) จะเป็นลม....
---------
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า..." เสียงหัวเราะของหมีอ้วนดังขึ้นเมื่อเฮียวอนแกยอมบากหน้าทิ้งความอายตามคำสั่งเมียมาเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น....โดยมีเจ้าตัวดีนั่งตาแป๋วพยักหน้ารับสิ่งที่คุณปะป๊าเล่าอยู่ข้างๆ
"อ๋อ..ที่เป็นอย่างนี้ก็ลูกเอ็งสัญญากับเอ็งไว้ว่าถ้ายอมเล่นด้วยแล้วคืนนี้จะให้จู๋จี๋กับหม่าม๊าสองต่อสอง 55555 เอ็งก็เลยยอมเล่นยิงฉุบแล้วถอด แล้วก็ตามด้วยขี่ม้าส่งเมืองเนี่ยนะไอวอน 55555" ไอคุณวอนมองหน้าเพื่อนตาเขียวปั๊ด มันน่าขำตรงไหนฟระ!! รักเมียนี่หว่า...
"ลิ้งค์ก็ ไม่เห็นจะต้องเวอร์เลย...ยังไงคืนนี้ก็...ว๊าย..ไม่ได้สิ...ลิ้งเค้าขอโทษ เค้าลืมซื้อที่นอนง่ะ....>3<" ร่างบางอายม้วนต้วนกับความซุ่มซ่ามของตัวเองก่อนจะเกาหัว แหะๆ รับความผิดไปเต็มประตู
"งะ....งั้น..กะ..ก็...ปะแปลว่า...เฮือกกกก!!!!" ตึง เสียงคนตัวโตล้มลงกับพื้น....ก็แปลว่าคืนนี้ต้องให้ไอเจ้าตัวดีนอนตรงกลางเหมื๊อนเดิม..แล้วก็แปลว่า..ที่เค้าเล่นมาทั้งหมด....ม่ายมีความหม๊ายยยยยยยยยเลยสิ...แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(วอนใกล้บ้าเข้าขั้นแล้วนะเนี่ย!!)
"555555555โอ๊ย เจ็บนะทึ่รัก" หมีคังแทบหงายหลัง....ท้องแข็งเพราะความขำ จนคนสวยที่นั่งข้างๆต้องบิดพุงด้วยความหมั่นไส้อย่างแรง
"ไปขำเค้าทำไม...วอนไม่ต้องเครียดหรอก...เฮ้อ...แกก็ไม่น่าลืมเลยนะฮีชอล...แต่ว่าลูกน่ารักนะเนี่ย..ชื่ออะไรจ๊ะ..."ทึกกี้เริ่มเปลี่ยนบทสนทนาก่อนที่ซีวอนผู้น่าสงสารจะช้ำไปมากกว่านี้...
"อินฮวานฮับ..." เด็กน้อยตาแป๋วมองแล้วยิ้มให้น่ารัก จนทึกกี้อดไม่ได้หอมแก้มไปหลายที...ทำไมมันน่ารักกว่าลูกตรูอีกฟระ!!!
"ฮิๆ...จั๊กจี้ฮิๆ" หนูน้อยเอี้ยวตัวหลบจุ๊บแหมเล่นฟัดขนาดหมีคังมองตาเขียวปั๊ดเลยนี่ทึกกี้...
---------
"งือออ...เจ๊ไม่อยู่ทานข้าวเย็นกับเค้าจริงๆหรอออออ"ฮีชอลลากเสียงยาวช้อนตามองทึกกี้ปิ๊งๆ เหมือนฮันเจฮีบอมมี่เวลาอยากจะอะจึ๊กๆกับหรงๆ!!! อ้อนพี่สาวสุดสวยหน่อยสิ...คิดถึงนี่ไม่ได้เจอกันตั้งนานนนนน วันๆมัวแต่ขลุกขลิกอยู่กับอีอ้วนนั่น...ชิ!
"ไม่ได้ๆ ลูกอยู่คนเดียว...เดี๋ยวต้องรีบกลับไป นี่มาตั้งหลายชั่วโมงแล้ว..ป่านนี้แกเป็นไงบ้างก็ไม่รุ้...แล้วอีกอย่างเจ้าวอนมันคงยังกินข้าวไม่ลงหรอก
แกไปดูแลมันเห๊อะ...หึหึ"ทึกกี้พูดปฎิเสธก่อนหันไปหาคงที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่น่าทีวีโดยไม่หันมามองใครเลย...ด้วยเหตุที่ว่า 1. งอนฮีชอล(อีกแร้ว) 2.อายยย (ยังไม่หาย555)
"ไปละๆ บะบายน้องรัก...ไปแล้วคุณ..ชักช้าฉันไปก่อนนะ" ทึกกี้เดินจากห้องไปโดยทิ้งคนหุ่นอวบไว้ด้านหลัง หมีคังหันมาแลบลิ้นให้เจ้าของห้องคู่กัด ก่อนจะรีบวิ่งต๊อกๆออกไปอย่างเชื่องๆ!!!
---------
"ลิ้..."
ติ๊งต่อง....ยังไม่ทันจะไปง้อเสียงกดออกหน้าประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง..ทำให้คนสวยต้องหันหลังกลับไปเปิดประตูอีกครั้ง....ส่วนคนขี้งอนก็ยังคงทำเป็นไม่สนใจต่อไปว่าใครจะไปใครจะมา
แอ๊ด....ด
"ลืมอะไรไว้เหรอพี่ทึ..อ้าว...เอ๊ะ" ฮีชอลเอ่ยปากนึกว่าผู้ที่มาจะเป็นคนๆเดียวกับที่กลับไปเมื่อกี้...แต่คนตรงหน้ากลับกลายเป็นหญิงสาวภูมิฐาน
ผมยาวสลวย ใบหน้าคมคาย ท่าทางสง่างาม ซึ่งเค้าไม่คุ้นหน้าเลยแม้แต่น้อย...
"เอ่อ...สวัสดีครับ...มาหาใครหรอครับ" ฮีชอลทักทายตามมารยาท เอ๊ะ หรือว่าคนนี้เป็นแม่อินฮวานหว่า...แต่จุนซูบอกว่าแม่อินฮวานคือยูชอนนี่นา..แล้วคนนี้เป็นใครล่ะ..
"ดิฉันมาหาซีวอนน่ะค่ะ" O-O ฮีชอลตาโตฉงนใจ..คนนี้เป็นใคร มาหาลิ้งค์เค้าทำไม เอ๊ะ หรือว่าชอยไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหน...มองแล้วอยากจะกรี๊ด..สวยด้วยสิ...ไม่นะๆๆๆๆ ฮีชอลได้แต่ร่ำร้องในใจแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ เพราะคำว่ามารยาทมันค้ำคออยู่..
"อะ อ้าว...คุณยูริ..สวัสดีครับ เชิญครับ..." ชายหนุ่มที่เป็นผู้ถูกเรียกชื่อเมื่อกี้หันมาแล้วเมื่อพบว่าใครเป็นผู้มาหาก็รีบเดินตรงดิ่งมาเชิญไปนั่งท่ามกลางสายตาฉงนงงงวยของผู้เป็นเจ้าของห้องอีกคนหนึ่ง...
"ฮีชอล...นี่คุณจางยูริ...เจ้านายที่บริษัทผม...แล้วนี่ฮีชอลแฟนผมครับคุณยูริ.." เจ้าของบ้านแนะนำคนทั้งสองซึ่งกันและกัน..ฮีชอลแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือกเมื่อรู้ว่าสาวสวยคนนี้ไม่ใช่กิ๊กของซิมบ้าอย่างที่คิด...ก่อนจะยิ้มให้แล้วก้มหัวทักทายอย่างเป็นมิตร...
"สวัสดีครับ ผมคิมฮีชอลครับ"
"สวัสดีค่ะ...จางยูริค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ...แฟนคุณนี่น่ารักดีนะซีวอน" ยูริเอ่ยปากชม..แต่สายตาคมมองฮีชอลตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างรวดเร็วจนทั้งสองไม่ทันสังเกต...
"เอ่อแล้วเด็กคนนั้น..." สายตายูริเหลือบมองไปที่หนูน้อยน่ารัก แต่ในสายตาไม่ได้เอ็นดูอย่างผู้ใหญ่คนอื่น...แต่ทว่ากลับเป็นสายตาแปลกๆที่อธิบายไม่ถูก...ก่อนจะหันมันทำหน้าเป็นคำถามให้วอนได้ตอบอีกครั้ง
"อ่อ.."
"ลูกของเราน่ะฮะ..." ก่อนเฮียจะตอบ เจ๊แกขอชิ่งพูดก่อนด้วยความภูมิใจ ไม่ได้อยากให้ใครหมั่นไส้แต่อย่างใด ยิ้มร่าเริง และกระทุ้งศอกไปที่วอนหนึ่งทีว่าถ้าไม่ตอบว่าลูกนะ แกตายยยย!!!
"อ่ะครับ..เอ่อคุณยูรินั่งก่อนครับ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำกับขนมมาให้" ซีวอนเชิญเจ้านายนั่ง ...ยูรินั่งมองเด็กน้อยตาค้าง ถ้าเค้าฟังไม่ผิด..เมื่อกี้...เด็กนี่ลูกของซีวอนเร๊อะ...คนหล่อคนนี้มีลูกแล้วเหรอเนี่ย....สายตาไม่ชอบใจส่งตรงไปให้เด็กน้อย...ก่อนจะตวัดขึ้นมองไปที่ผู้เป็นแม่...ซึ่งนั่งตาแป๋วๆ อยู่ข้างๆเด็กน้อย..
เมื่อซีวอนไม่อยู่...ลายของคนมันจึงเริ่มออก...
"เอ่อ...ไม่ได้อยากจะละลาบละล้วงหรอกนะคะ..แต่คุณกับซีวอนนี่เป็นแฟนกันมานานรึยังคะ" น้ำเสียงกระแทนกระทั้นเสียดสีเริ่มเปล่งออกมาจากริมฝีปากเรียวแดง...ฮีชอลฟังก็ต้องเหลือบตามองอย่างใช้ความคิดตามผู้ผ่านประสบการณ์มามาก! ...ยัยนี่มาแปลกแหะ...ท่าทางไม่น่าไว้ใจเลย
"อ่อ..ห้าปีครับ^-^" ฮีชอลยังคงรักษามารยาทได้อย่างยอดเยี่ยม...หน้ากากครับหน้ากาก..ตอนนี้อุปกรณ์ที่ต้องนำมาใช้อย่างเดียวคือหน้ากาก...ดูๆ แม่นี่มองเค้าสิ..จะเล่นสงครามประสาทกันหรือไงนะ
"หรอ..."น้ำเสียงตวัดสูงราวกับไม่เชื่อคนตรงหน้า...หากแต่หน้ากากมันยังกำบังไว้อยู่...
"เฮ้อ....ซีวอนน้าซีวอนหน้าตาก็ดีไม่น่า.." ปากเรียวพูดเสียดสีพร้อมเหลือบมองอย่างดูถูกไปกับคนที่กำลังนั่งสกัดกั้นอารมณ์ไว้...
"ไม่น่าอะไรหรอครับ" ความอดทนที่เกือบจะปรี๊ด ยังทำให้ฮีชอลสามารถรักษามารยาทเอาไว้ได้ปกติเค้าไม่เคยที่จะให้คนมามองเค้าอย่างนี้หรอก แต่นี่เห็นว่าเป็นเจ้านายของคนรัก..ความเป็นห่วงกลัวคนรักเดือดร้อนทำให้เค้าต้องเก็บอาการเอาไว้มาก
"อ๊ะ..ไม่มีอะไร...ฉันไม่อยากพูดทำไรจิตใจใครน่ะ...อ๊ะซีวอนมาแล้ว..มาซีวอนฉันช่วยจ๊ะ" สีหน้าเหยียดหยามเมื่อกี้เปลี่ยนไปเป็นยิ้มแย้มอย่างเต็มรัก ราวกับนางร้ายในละครหลังข่าวที่แสนจะน้ำเน่า...ก่อนจะปราดตัวเข้าไปให้นายชอยของเราที่กำลังนำน้ำและขนมมาบริการแขกคนสำคัญ
ฮีชอลมองได้แต่แสยะยิ้ม...เชอะ..ที่แท้ก็หลงผัวชาวบ้าน...ร่านจริง!!! (ได้แต่คิดในใจ...พูดออกไปมีหวังถูกวอนฆ่าแน่!)
หญิงสาวสวมหน้ากากเดินถือวิสาสะนั่งข้างคนหล่อโดยไม่ได้คิดจะขออนุญาติจากใครก่อนจะเริ่มเขยิบไปชิดขึ้นอีก...ทั้งๆที่ฮีชอลยังนั่งอยู่ตรงนั้น...แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้...สองมือได้แต่กำแน่นความร้อนประทุขึ้นมาในอก...แต่ใบหน้ายังคงไปด้วยรอยยิ้มราวกับภาพตรงหน้าเป็นเพียงภาพฮันเจฮีบอมกับหรงๆนั่งเกือบจะก่ายกันเท่านั้น!!
นายชอยของเราก็รับรู้ถึงความผิดปกติของนายสาว จึงได้แต่เขยิบตัวหลบด้วยความมีมารยาท...
ก่อนจะเอ่ยปากถาม
"ไม่ทราบว่าคุณยูริมาหาผมถึงที่นี่มีธุระอะไรรึเปล่าครับ..จริงๆไม่น่าเสียเวลามาเลย...เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็ไปทำงานแล้ว..เอ๊ะหรือว่าจะเป็นเรื่องด่วนมาก.."
ซีวอนทำสีหน้าประหม่า..เค้าไม่รู้เลยว่ายัยจิ้งจอกตรงหน้าคิดอะไรกับเค้า...วันๆเค้าได้แต่จริงจังกับหน้าที่การงานและภักดีต่อความรักที่มีให้ฮีชอล
ก็เลยอย่างว่า...ไม่ได้สนใจผู้หญิงที่ไหน!!
"ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ....เผอิญฉันว่างเลยแวะมาหานิดหน่อย...แล้วก็จะเอาข่าวมาบอกน่ะ" สายตายิ้มกรุ้มกริ่มที่บัดนี้แทบจะไม่สนใจคนรอบข้างแล้วส่งมาให้ซีวอนคนเดียว.....
แกว่างแล้วทำไมไม่กลับไปเลี้ยงแมวที่บ้านล่ะยะ..มาทำอะไรที่นี่..ชิ!! (เสียงในใจของฮีชอล)
"ข่าวอะไรหรือครับ" วอนนี่ยังคงซื่อ(บื้อ)เหมือนเดิม
"คือทางที่ทำงานเค้าจะจัดสัมมนาน่ะ..ฉันเลยคิดว่าจะไปจัดที่ต่างประเทศเพื่อให้พนักงานได้พักผ่อนด้วยน่ะ...กะจะไปประเทศไทยกัน..ก็เลยมาบอกซีวอนคนแรกเลยน๊าาา" *-* ควรจะไปสอนมารยาทหญิงเกาหลีให้ยัยนี่สักทีสองทีนะ...สอนให้รู้ว่าคำพูดที่พูดอย่างนี้กับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้วมันไม่ดี...
"อ๊ะ...ประเทศไทยหรอครับ..โอ้ววว ผมอยากไปประเทศไทยจริงๆเลย...คุณไปด้วยกันมั้ย" ซีวอนทำหน้าระริกระรี้ดีใจที่จะได้ไปประเทศที่เค้าชอบนักหนา (^-^) ก่อนจะหันมาถามฮีชอลอารมณ์ว่าอยากให้ไปด้วยกันอย่างแรง!!!
"ห่ะ..ไม่ได้นะซีวอน..งานนี้เค้าไปแต่เฉพาะ"คนใน"..."คนนอก" ไปคงจะไม่เหมาะ" เสียงแหลมสูงขัดขึ้นก่อน...หน้าตาส่งไปหาซีวอนประมาณว่านี่เป็นคำสั่ง เพราะฉะนั้นกรุณาอย่าขัด...ก่อนจะเหลือบมองไปทางฮีชอลอย่างเริ่มไม่ปิดบังสันดานตัวเอง
"อืม..อย่างที่เจ้านายลิ้งค์ว่าแหละ...เค้าไปด้วยไม่ดีหรอก..เดี๋ยวจะไปขัดลิ้งค์ทำงานซะเปล่าๆ...ไว้เราไปเที่ยวกันเป็น"การส่วนตัว"เฉพาะ"คนในครอบครัว" กันดีกว่านะ" เน้นคำสองคำให้มันกระเด้งไปอยู่ในรูหูหญิงสาว..สงครามประสาทเริ่มต้นขึ้นโดยที่ซีวอนไม่ได้รู้ตัว...ฮีชอลยังคงรักษามารยาทที่งดงามหากแต่เค้ามีหรือจะยอมฝ่ายเดียว...ใครดีมา เค้าดีตอบ...ใครร้ายมา...แม่กัดไม่ปล่อยแน่ รู้จักคิมฮีชอลน้อยไปซะแล้วคุณเจ้านาย!!!
"อ่าวหรอ...ว้า ไปกี่วันเหรอครับคุณยูริ"
"อาทิตย์หนึ่งล่ะ" จางยูริยิ้มหวานก่อนจะหันไปส่งสายตาตวัดบอกฮีชอลไปว่า...คราวนี้ผู้ชายของนายเสร็จฉันแน่...ถ้าซีวอนไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้คงจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นมากกว่านี้ล่ะนะ
"นานจังเลยลิ้งค์...เค้าคิดถึงแย่เลย...." ฮีชอลได้โอกาสจึงดึงมือซีวอนให้มานั่งข้างตัวเอง ด้วยความหมั่นไส้ใครบางคนก่อนจะฉอเลาะสวีทกันต่อหน้าบุคคลที่สาม...ที่เหมือนเป็น"ส่วนเกิน"
"อืม...ผมก็คงคิดถึงคุณมากแน่ๆ..แต่มันเป็นงาน...ผมต้องไปล่ะ.." ภาพตรงหน้าทำให้ยูริแทบสะดีดสดิ้งแสดงกริยาอันน่ารังเกียจออกมาต่อหน้าบุคคลทั้งสอง..แต่หน้ากากมันยังไม่เลือนหายไปจากใบหน้าสวยนั้น
"ไม่เห็นจะต้องคิดถึงมากเลย..อาทิตย์เดียวเองทำยังกับไปหนึ่งปีไปได้" เสียงเสียดสีดังแทรกก่อนที่ฮีชอลจะพูดอะไรหวานๆไปใส่ซีวอนอีก...ตั้งใจจะหักหน้ากันจังเลยนะ...คุณเจ้านายยยยย
"เออ ใช่..ซีวอน...วันนี้ฉันขอฝากท้องไว้กับมื้อเย็นคุณหน่อยนะ...ฉันยังไม่ทานอะไรมาเลยล่ะ^-^" ผู้มีมารยาท"เสนอตัว" ขอกินข้าวที่บ้าน"คนอื่น" โดยไม่ได้รับเชิญ...ซีวอนทำหน้าหวั่นวิตกไปทางคนที่เป็นแม่ครัวอยู่ทุกวัน...ฮีชอลได้แต่แสยะยิ้มก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เอาซี่ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะมาไม้ไหน...คิดจะจับซีวอนเร๊อะ..ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ!!!!
"ได้สิลิ้งค์...ให้คุณเจ้านายเค้าทานข้าวกับเราเนี่ยแหละ...วันนี้เค้าเตรียมวัตถุดิบมาเยอะ...เดี๋ยวจะทำให้อร่อยเลย หึหึ" คนหน้าสวย(แต่โหด) ยิ้มหวานน่ารัก(แต่หารู้ไม่...นั่นล่ะยิ้มพิฆาต) ซีวอนยิ้มรับกับความน่ารักของแฟนตัวเองตามประสาชายหนุ่มผู้ไม่เคยรู้เรื่องอะไรกับเค้าเลย...(ซื่อบื้อนั่นเอง) ฮีชอลลุกออกไปใส่ผ้ากันเปื้อนเตรียมเข้าครัว
"งั้นเค้าไปทำอาหารก่อนนะ...ฝากดู"ลูกของเรา" ด้วยล่ะลิ้ง" นางเอกผู้ไม่ยอมใครหันมายิ้มหวานให้กับสามีหนุ่มก่อนจะยิ้มมุมปากและเหลือบตาไปมอง"ส่วนเกิน"ของบ้านอย่างเยาะๆ
"อ๊ะ...ฉันไปช่วยแฟนนายทำกับข้าวดีกว่า..." นึกหรอว่าคนอย่างจางยูริจะยอม..ตาต่อตา ฟันต่อฟัน..สงครามเย็นคงจะประทุขึ้นมาในบ้านนี้
อย่างจริงจังแล้วล่ะมั้งเนี่ย...ชิ คิมฮีชอล...นายมันก็แค่ผู้ชาย...จะมีอะไรสู้ผู้หญิงอย่างฉันได้...ฉันจะทำให้ดูว่าซีวอนเค้าคิดผิด!!!!!!
"ดีครับ..ขอบคุณมากนะครับคุณยูริ" คนที่ตอบนั้นไม่ใช่ซีวอน...แต่เป็นคนที่ยูริเอ่ยตัวเสนอขอช่วยเหลือนั่นเอง....ฮีชอลชักอยากจะเริ่มเล่นเกมส์นี้ขึ้นมาตงิดๆแล้วสิ....ดูซิว่าจะเป็นยังไงต่อไป...
"ไม่เอาน่าคุณ...เกรงใจคุณยูริเค้า"ซีวอนเอ่ยปากแทรกเมื่อเห็นว่ามันคงไม่เหมาะถ้าจะให้เจ้านายเค้ามาทำงานบ้านในเค้า...ถึงแม้จะเป็นแค่การช่วยเหลือแม่บ้านประจำอย่างฮีชอลก็เถอะ
หากแต่ว่าเจ้านายของซีวอน กลับหันมายิ้มหวานให้ผู้เป็นรุ่นน้องราวกับตัวเองเป็นนางเอกละครผู้แสนดี ก่อนจะเอ่ยส่ายหัวพอน่ารัก(- -) (หรือตอแห ล กันแน่) "ไม่เป็นไรหรอกซีวอน....ลองชิมฝีมือฉันดูบ้างก็ได้ว่าจะอร่อยกว่าแม่บ้านเธอรึเปล่า อิอิ" คำพูดที่เหมือนจะพูดเล่นแต่คงคิดจริง...ฮีชอลตวัดตามอง แล้วยิ้มเย็นให้...หึ เธอคิดจะเอาจริงใช่มั้ย...ได้...
"อือ นั่นสิ..."ผู้หญิงอย่างคุณยูริ" คงทำอาหาร "อร่อย"แน่เลย ดูท่าจะ"เชี่ยวชาญ" " ฮีชอลเน้นคำหนักแต่ละคำเหมือนจงใจไปกระแทกใจใครบางคน ยูริยิ้มเย็นกลับมา ก่อนจะเดินตามฮีชอลที่เดินนำไปห้องครัวแล้ว..จะเกิดสงครามหาที่ให้มันเหมาะหน่อยสิ...อยู่หน้าลิ้งค์มันไม่ถนัดมือหรอกนะ!
"นี่นาย...ทำอาหารเก่งรึเปล่าน่ะ...ถ้าไม่ค่อยเก่งเดี๋ยวมื้อนี้ฉันทำเองก็ได้นะ...เผื่อซีวอนเค้าจะได้เปลี่ยนรสชาติบ้าง" บทสนทนาเปิดศึกขึ้นขนาดย่อมเมื่อลับสายตาเจ้าของบ้านอีกคน...ฮีชอลที่กำลังเดินไปเปิดตู้เย็นก็ชะงัก ก่อนจะหันมายิ้มเย็นตอบตามมารยาท...(อยากตบแล้วทำไงดีล่ะ-เจ๊ฮี)
"อืม ไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมว่าฝีมือผมก็คงพอได้..ไม่งั้นซีวอนเค้าคงไม่ติดผมแจขนาดนี้หรอกครับ ขนาดเวลา"นอน" ยังเกาะติดยังกับลูกแมวแหนะ^-^" ...ขอโทษทีนะคุณเจ้านาย..ที่ชั้นเป็นต่อเธอหลายขุม..
"หรอ...แต่ฝีมือ"ผู้ชาย" มันจะดีกว่า ฝีมือ "ผู้หญิง" จริงๆได้ยังไง..อ้อ..ลืมไป..ตัวนายคงมีความเป็น "ผู้หญิง" เยอะสินะ" เสียงแหลมสูงประชดดังขึ้นตอบโต้...ก่อนจะหยิบไข่จากในตู้เย็นมาสามสี่ฟองโดยไม่ได้รับอนุญาต...แต่ยูริคงไม่แคร์เรื่องมารยาทอยู่แล้ว...
กึก...ฮีชอลชะงัก...ตาลุกวาวด้วยความโกรธ...เรื่องที่ไม่ชอบที่สุดในชีวิต...ถึงแม้เค้าจะมีแฟนเป็นผู้ชาย...แต่เค้าก็ไม่ชอบให้ใครมาพูดว่าเค้าเหมือนผู้หญิงเป็นที่สุด...
เจ้านายลิ้ง...
เจ้านายลิ้ง...
ท่องไว้ในใจฮีชอล..นายทำอะไรเค้าไม่ได้...ไม่งั้นลิ้งค์จะเดือดร้อน อย่างมากก็แค่ใช้สงครามเย็น ซึ่งเป็นสิ่งที่ฮีชอลถนัดน้อยที่สุดน่ะสิ..เพราะอะไรน่ะเหรอ....ในความคิดของฮีชอล...จะมัวนั่งกัดกันทำไมน่ารำคาญ...ลงมือเลยดีกว่า...นี่เห็นว่าเป็นผู้หญิง...และเห็นว่าเป็นเจ้านายของลิ้งค์..เพราะฉะนั้นนายต้องใจเย็นนะฮีชอล!!!!
"เงียบทำไมจ๊ะ..ปกติเห็นพูดเยอะนี่..อ๊อ ขอโทษ คงพูดแทงใจดำสินะ...ฉันก็พวกปากไวใจเร็วอย่างนี้แหละ...เห็นพวก"กระเทย"แล้วมันขัดลูกหูลูกตานิด..อุ๊บส์..ขอโทษฉันปากไวอีกแล้วสินะ..."
เคร้ง!!! เสียงกระทะหล่นจากมือของคนที่กำลังสั่นไปทั้งตัว....จะทำอย่างไรดี...อารมณ์มันถึงจุดเดือดแล้วจะทำยังไงดี!!!! อดทนไว้...ฮีชอล....อดทนไว้.....
"ไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมเข้าใจตัวเองดีว่าผมเป็นอย่างไร....แต่ผมกับไม่เข้าใจคนบางคนนะครับ....ว่าคนอื่นเค้าเป็นอย่างนู้นอย่างนี้ หาว่าเป็นกระเทยบ้าง เป็นอะไรบ้าง...แต่ตัวเองกลับอยากแย่งของของคนอื่นซะเอง...หึ เหมือนหมาแถวบ้านเลย ชอบแย่งอาหารแมวกิน^-^ อ้อ ถ้าคุณยูริว่างก็ช่วยหยิบปลาในตู้ให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ...ผมจะทำ "ปลาแรดต้มยำ"น่ะ " ฮีชอลพยามเก็บอารมณ์ที่มันเดือดสุดริด...แต่ได้ระบายด้วยการตอกกลับบ้าง ถึงแม้จะยังไม่สะใจ...ก็คงจะดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย!
ยูริ แทบกรี๊ด อย่างเก็บอาการไม่อยู่เมื่อฟังคำจากคนหน้าสวยที่เป็นเจ้าของคนที่ตัวเองหมายปองอยู่...ก่อนจะทำได้แค่ทำอะไรเสียงดังๆเท่านั้น..เพราะกลัวว่าถ้าเกิดทำร้ายร่างกายคนตรงหน้าขึ้นมาเค้าจะต้องโดนซีวอนมองเป็นคนไม่ดีแน่ๆ...
ทำร้ายร่างกาย!!!!
ความคิดเลวๆปรากฎขึ้นบนหัวของผู้หญิงตัวเล็กซึ่งจิตใจไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความบริสุทธิ์เหมือนผู้หญิงคนอื่น!!! เมื่อเราทำร้ายมันไม่ได้
ก็ให้มันทำร้ายเราสิ หึหึ ผลตอบแทนมันคงคุ้มค่าล่ะนะงานนี้ คนอย่างจางยูริ อุตส่าห์ยอมเจ็บตัว!!!
สายตาร้ายกาจเหลือบมองหม้อต้มน้ำที่ฮีชอลเพิ่งวางไว้ก่อนจะเดินไปหยิบเครื่องทำต้มยำปลาแรดมา
น้ำกำลังต้มอุ่นๆในหม้อนั่นคงยังไม่ร้อนมากล่ะนะ...
"กรี๊ดดดดดด!!!!!!!!!" เสียงดังพร้อมสภาพร่างกายที่ล้มลงไปกับพื้นพร้อมหม้อต้มยำอุ่นๆที่เจ๊แกเล่นปัดลงมาเองจนทำให้เลอะไปทั้งร่างกายทำให้ฮีชอลต้องตาวาวตกใจ...แต่ยังไงก็เป็นเพื่อนมนุษย์ฮีชอลจึงพยามไปดึงตัวของยูริขึ้นมา....แต่กลายเป็นว่า นางจิ้งจอกกลับดึงตัวฮีชอลให้คร่อมตัวเค้าพอดี....พร้อมกับตบหน้าตัวเองฉาดใหญ่ไปสามที!!!!
"นี่มันอะไรกัน!!!!" ชายหนุ่มผู้ไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่ที่รีบวิ่งตามเสียงมาพอเห็นสภาพแล้วแทบจะลมจับ!!! ก่อนจะรีบไปผลักคนรักของตัวเองให้ออกจากร่างกายเจ้านายตัวเองแล้วพยุงให้นังจิ้งจอกลุกขึ้น...
ทั้งๆที่ยังไม่ได้ถามเหตุผลซักคำ
แต่ภาพเหล่านั้น....มันก็ทำให้ซีวอนคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว....
"ละ...ลิ้ง...เค้ายัง"ฮีชอลไม่ได้ยอมแพ้...แค่กำลังตะลึงว่าในโลกนี้มีคนตอแหลขนาดนี้อยู่ได้ด้วยเหรอ...เค้าไม่คิดไม่ฝันว่าเหตุการณ์ในละครมันจะมาเกิดกับชีวิตของเค้าได้.....โอ้โห นี่มันไม่ได้ต่างอะไรกับละครน้ำเน่าได้เลยนะเนี่ย
"ทำอย่างนี้ทำไมฮีชอล...ผมทำว่าคุณทำอย่างนี้ทำไม!!!!!!!!!" น้ำเสียงที่เคยสงบราบเรียบบัดนี้กลับตะเบ็งด้วยความเหลืออด...คนที่ถูกถามยิ้มเยาะให้กับความเป็นไปของชีวิตเค้า..น่าสมเพชจริงๆ ต้องมาแพ้ผู้หญิงคนเดียวเหรอเนี่ยย
"ฉันทำอะไร..ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย" สรรพนามเปลี่ยนไปเมื่อคนที่ถูกถามถึงขีดสุด.....กับผู้ชายคนที่เค้ารัก....ถามเหตุผลกันก่อนซักคำได้มั้ย...
ถึงแม้ภาพตรงหน้ามันจะเหมือนว่าเค้าเป็นคำทำร้ายยัยนี่มากแค่ไหน..แต่ช่วยถามเค้าก่อนได้มั้ยว่าเค้าได้ทำรึเปล่า...ยัดเยียดข้อหาให้เค้าทำไม...ซีวอน.......ห๊า.....เข้าใจเค้าบ้างรึเปล่า....
"ไม่ได้ทำเหรอ...นี่ยังไม่ได้ทำอีกหรอ...คุณยูริเค้าคงไม่เอาน้ำแกงราดตัวเองหรอกนะ!!! นายมันใจดำ...นายมันใจดำชัดๆ ฮีชอล..ฉันไม่คิดเลยว่านายเป็นคนแบบนี้....ที่ผ่านมานายจะเคยวีน จะเคย ทำอะไรของนายฉันก็รับได้...แต่เรื่องนี้ฉันทนไม่ไหวหรอกนะฮีชอล!!!! ทำไม ทำไมนายเป็นคนอย่างนี้ !!!" เสียงตะโกนดังตัดพ้อต่อว่าทั้งๆที่สายตาของคนที่เค้ากำลังด่า ส่งความหมายตรงจากใจไปถึงซีวอนได้เป็นอย่างดี...เค้าไม่ได้ทำ...
แต่ซีวอนไม่รับความรู้สึกนั้นเลยสักนิด....
"ฉันไม่ได้ทำ...นายก็รู้ว่าฉันไม่ใช่คนขี้โกหก...ซีวอน..นายก็รู้....ฉันทำก็คือทำ...แต่นี่ฉัน...ไม่ได้ทำ..ผู้หญิงคนนี้เค้า.."
"เลิกปั้นน้ำเป็นตัวซะที!!! พอได้แล้ว..คุณยูริ ไปกันเถอะครับ...ผมจะไปส่งที่บ้าน" ถึงแม้สายตายิ้มเยาะจะถูกส่งตรงมาให้ฮีชอล...แต่นั่นไม่ได้ทำให้ฮีชอลเจ็บปวดใจเลย...แต่กลับกลายเป็นสายตาแห่งความผิดหวัง...ความไม่เข้าใจ..ทีส่งจากคนรักเค้าถึงเค้า....มากกว่า..ที่ทำให้เค้าเจ็บจนแทบยืนไม่อยู่....
หลังคนทั้งสองเดินออกไป....จากที่ตรงนั้น...จากห้องครัวที่นั่น...น้ำต้มในหม้อยังคงเลอะเต็มพื้น..แต่ตอนนี้ น้ำตาที่ไม่ได้ไหลเมื่อกี้กลับเอ่อนองเต็มเบ้าตาของคนที่ไม่ได้ร้องให้ตั้งแต่รู้จักกับผู้ชายที่ชื่อซีวอน...ผู้ชายที่ทำให้ทั้งโลกสดใสที่สุด...แต่ก็...มืดมิดที่สุดได้เหมือนกัน....เข่าทั้งสองข้างทรุดลงกับพื้น....ฮีชอลทำอะไรไม่ถูก...เค้ากำลังช๊อกกับสิ่งที่เกิดขึ้น...ตั้งแต่สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นกระทำ..จนถึงทุกประโยคของซีวอน....
"นายมันใจดำ...นายมันใจดำชัดๆ ฮีชอล" คำนี้ยังดังก้องอยู่ในจิตใจที่ร้องให้อย่างจะเป็นจะตาย....หัวใจที่บีบรัดตัวช้าๆ แต่รัดแน่นอย่างทรมาน....
.........
.........
.........
จบแล้วเหรอ...เรื่องของเรา...หรือว่าเราแค่ทะเลาะกัน....ช่วยบอกเค้าหน่อยเถอะ..ที่รัก....
.........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น