ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : .........การโกหก...ที่แสนทรมาน....(วอนซิน)
TITLE : จะดี จะร้าย สุดท้าย เพราะเธอ
PART : 4 ....การโกหก..ที่แสนทรมาน..
MAIN CHA : HEECHUL * WONCIN // DONGHAE * EUNHYUK
AUTHOR : SuNA!!
"อะ...อะ..เร็วขึ้นอีกสิ....ซีวอน....เร็วขึ้นอีกหน่อย...." เสียงเล็กครางกระเส่าอยู่เบื้องล่างของชายหนุ่มร่างใหญ่.....เวลาที่บัดนี้หลายครอบครัวกำลังพากันหลับใหลสู่ห้วงนิทรายามค่ำคืน......หากแต่ใต้เงาแสงจันทร์ที่สาดส่องผ่านทางกระจกบานใหญ่บนคอนโดหรูชั้นสูงใจกลางกรุงโซล...สะท้อนเงาสองร่างที่กำลังหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวในยามค่ำคืน......ร่างที่ไร้อาภรณ์กำลังดิ้นรนหาความสุขอยู่เบื้องล่างของชายหนุ่มอีกผู้หนึ่งที่กำลังปรนเปรอความสุขนั้นให้....มือใหญ่กอบกุมสะโพกมนไว้ก่อนจะขยับส่วนของร่างกายที่ตอนนี้เข้าไปฝังอยู่ในตัวอีกคนนึงราวกับว่าอยากจะให้หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว.....คนถูกเรียกได้แต่ขยับสะโพกให้ถี่ขึ้นตามจังหวะที่คนเบื้องล่างเรียกร้องด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าอย่างเชิญชวน...
"ฮีชอล...พร้อมนะครับ...."
"อะ...อะ....อย่ามัว..อื้อ...อย่ามัวแต่ถาม...ระ..รีบทำ..อื้อ...เข้าเถอะ...!" เสียงเล็กครางกระเส่าไม่เป็นจังหวะ มีหลายครั้งที่ฟันบนขบริมฝีปากร่างเพราะความต้องการของร่างกายที่ร้อนรุ่มจนไม่รู้จะไประบายที่ไหน...ปากแดงแตกเป็นเลือดซิบจากแรงฟัน จนชายหนุ่มเบื้องบนต้องรีบประกบปากตัวเองเข้าไปแทนที่เพราะทนไม่ได้ที่จะเห็นปากอิ่มจะชุ่มไปด้วยโลหิตมากกว่านี้....
"เร็วอีกซีวอน..ระ..อื้อ...อื้อ" คนตัวโตได้แต่รีบทำตามค่ำสั่ง รอยเล็บสีแดงเป็นจ้ำตามแผ่นหลังอยู่หลายที่.....แต่ตอนนี้คนทำรอยแทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว...สิ่งที่รู้สึกเพียงตอนนี้คือต้องการคนตรงหน้าเท่านั้น!!
"อะ....อะ...อา...อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา" ในที่สุดความสุขก็ถึงที่หมาย อารมณ์ปราถนาที่ถูกปรนเปรอจนถึงขีดสุด ร่างกายที่ร้อนรุ่มเริ่มเย็นลงเมื่อได้ระบายความต้องการออกมา.....
"แฮ่กๆๆ...เสร็จรึยังน่ะซีวอน....ดูเหมือนจะยังไม่เสร็จนะ" คนตัวเล็กถามร่างใหญ่ที่บัดนี้ยังไม่ได้ถอนกายออกมาจากร่างเล็ก....ดูเหมือนความร้อนรุ่มของคนนึงจะดับไปแล้ว....หากแต่อีกคนไฟยังประทุไม่เปลี่ยนแปลง...เหงื่อที่เริ่มซึมออกมาตามอกหนากำยำ......ร่างกายที่เริ่มบิดเบี้ยวไม่เป็นภาษา...หากแต่เมื่อคนตัวเล็กเสร็จแล้ว....เค้าก็ยินยอมที่จะไม่ทรมานคนตัวเล็กต่อไป....ร่างใหญ่ทำได้เพียงถอนกายออกมาจากคนตัวเล็กเท่านั้น...ถึงแม้อารมณ์ของเค้าจะยังไปไม่ไปถึงสวรรค์ก็ตาม.....
"มะ...ไม่เปะ..เป็นไร...ครับ...เดี๋ย...เดี๋ยว...ผม..ไปเข้า..หะห้องน้ำก่อน...นะครับ" คนตัวโตพยายามพาร่างสั่นเทาที่เปลือยเปล่าออกจากเตียง....มือใหญ่เลิ่กผ้าห่มขึ้น ก่อนจะยันตัวเองจากที่นอน.....สองขาพยายามพยุงตัวเองไปที่ห้องน้ำ...เพื่อทำสิ่งที่มันคั่งค้างอยู่ให้เสร็จ.....
"....เฮ้อ...มานี่มา" คนตัวเล็กเห็นสภาพแล้วดูเหมือนจะทนไม่ไหว....จับคนตัวใหญ่ให้ยืนนิ่งอยู่กับที่....หน้าเล็กมีเส้นเลือดไปหล่อเลี้ยงแก้มเล็กน้อย...ก่อนจะ...ก้มหน้าไปหาสิ่งที่กำลังชูชันอยู่ ราวกับว่าทรมานเต็มที่.....ยิ้มยั่วน้อยๆก่อนจะ...แลบลิ้นเลียริมฝีปาก.....
"ฮีชอล.......อะ อย่าแกล..แกล้งผะ..ผมสิครับ.." คนตัวโตได้แต่หลับตาใบหน้าคมเริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดมากขึ้นกว่าเดิม...คนตัวเล็กได้แต่ยิ้มขำ...สุดท้ายแล้วก็ก้มลงไปทำความช่วยเหลือกับส่วนนั้นของคนตรงหน้าอยู่ดี....
ลิ้นชื้นค่อยตวัดไปทั่วแกนกลางของชายหนุ่มก่อนจะค่อยลากถูไปจนถึงโคน....คนโดนได้แต่กัดฟันไม่รู้จะทำยังไง...ใจนึงก็อยากเรียกร้องให้คนตรงหน้าช่วยจัดการให้เร็วๆ....แต่อีกใจนึงก็ไม่กล้าพูดออกไป...
"ร้องสิ...ไม่ได้สั่งให้เก็บไว้ซักหน่อย"
"เร็วๆ....สิครับ...อาาา ฮีชอ..ฮีชอลลลลล" ปากเล็กเริ่มครอบครองส่วนนั้นไว้ทั้งอัน ก่อนจะรูดขึ้นรูดลงด้วยปากสีเชอรี่....น้ำไหลที่ประสมปนเปกันจนไม่รู้ว่ามาจากฝ่ายใด....มือใหญ่ขยุ้มผมบางไว้ก่อนจะกดหน้าของคนตัวเล็กให้เข้าไปให้ลึกอีกตามความต้องการ...เท้าสองขาจิกกับพื้นโดยไม่รู้ตัวด้วยความเกร็ง....
ร่างสูงบิดเอี้ยวตัวไปมาอย่างทรมานเหงื่อที่ไหลรินระใบหน้า ปากแดงที่ถูกขบเม้มไว้ด้วยฟันบน...เสียงครางที่ออกมาเป็นระยะระยะก่อนจะ....
"อะ....อ่ะ..อ๊ะ....ฮะ...ฮีชอล..อ๊าาาาาาาาาาา~" น้ำสีขาวที่ทะลักออกมาราวกับว่าสิ่งที่อัดอั้นมันมีมากมายเสียเหลือเกิน...ลิ้นชื้นที่โลมเลียทำความสะอาดให้อย่างไม่รังเกียจ.....คนตัวโตได้แต่หน้าแดงกับการกระทำของคนตัวเล็ก....
ได้ข่าวว่าเค้าเป็นฝ่ายรุก....เหตุใดจึงหน้าแดงกว่าคนรับล่ะเนี่ย....ซีวอนเอ๊ยยย~
"ฮีชอล...พอเถอะครับ....มันสกปรก..." ซีวอนส่งเสียงร้องห้าม...หากแต่มีหรือนางพญาหงส์อย่างคิมฮีชอลจะสนใจ....จัดการกับสิ่งตรงหน้าต่อไป...
"อืมมมม....พอเถอะครับ..ฮีชอล...เดี๋ยวได้เหนื่อยอีกครั้งนะครับคนดี" เจ้าซิมบ้าพูดทีเล่นทีจริง ทำเอาคนที่กำลังตวัดลิ้นเล่นกับสิ่งตรงหน้าหยุดชะงัก....ก่อนจะส่งสายตาค้อนประหลักประเหลื่อไปแล้วยันตัวขึ้นไปอยู่บนเตียงที่เดิม....
"อย่ามาเลยนะ....วันนี้กี่รอบแล้ว....ซีวอน...เราบอกว่าเราเหนื่อย..เราเหนื่อย...ก็ยังจะดื้ออยู่นั่นแหละ..." คนอารมณ์เสียเริ่มออกอาการ...อาการที่ไม่มีใครได้เห็น....และจะไม่มีวันได้เห็น...อาการที่ดูแตกต่างจากนางพญาหงส์หัวหน้าพรรคลีคิมโดยสิ้นเชิง...อาการที่เหมือนเด็กน้อยที่คุณครูใช้ให้วิ่งรอบสนามหลายรอบ...อาการที่มีเพียง....ชายหนุ่มข้างกายเพียงคนเดียว...
คนเดียวเท่านั้น....ที่จะได้รับมันไป...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"วันนี้ว่างหรือครับ...ถึงมาหาผมได้" ร่างใหญ่เอ่ยถามคนที่เค้ากำลังโอบกอดจากทางด้านหลัง....สองร่างที่ไร้ซึ่งอาภรณ์บนเตียงสีขาวที่เพิ่งผ่านบทรักที่เปรียบเหมือนสมรภูมิรบมาเมื่อสักครู่ จะยังไงได้ ก็พ่อตัวดีเมื่อได้โอกาสก็ไม่คิดจะออมแรงให้คนตัวเล็กซะเลย...ทำกิจกรรมเข้าจังหวะไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ...รู้อีกทีก็เกือบเช้า!! ไม่ให้เหนื่อยยังไงไหว...
"อืม....ก็พรุ่งนี้มีงานตอนบ่าย....เราถึงกล้ามา...แต่ถึงตอนนี้ไม่รู้ว่าบ่ายยังจะไปไหวรึเปล่าเนี่ย...ใครก็ไม่รู้บ้าพลังชะมัด...ทำไปได้เป็นสิบรอบ..." นางพญาหงส์เอ่ยอย่างอารมณ์ไม่พอใจ...แต่ก็ไม่ได้ดูโกรธเคืองอะไร....ก็แค่ดูหยอกล้อเล่นธรรมดาเท่านั้น....คนฟังก็ได้แต่หัวเราะยอมรับในความบ้าพลังของตัวเอง.....ก่อนจะเขี่ยปอยผมคนตรงหน้าเล่น....
"ก็ไม่ได้เจอตั้งนาน...คนมันคิดถึงนี่ครับ" จะต่อว่า แค่นั้นยังไม่หายคิดถึงก็กลัวจะโดนฆ่าเสียก่อน...เลยได้แต่สงบเสงี่ยมเจียมตัวไว้....ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น...
จะทำยังไงให้ผมหายคิดถึงดีครับ..ฮีชอล....
"เว่อร์จริงๆ...นายก็รู้ว่างานเรายุ่ง" คนตัวเล็กตอบก่อนจะกระเถิบตัวหันหน้ามาเมื่อดูเหมือนบทสนทนาจะเป็นจริงเป็นจรังมากขึ้น....ซีวอนได้แต่ยิ้มให้ก่อนจะสัมผัสริมฝีปากคนตรงหน้าด้วยริมฝีปากตัวเองเบาๆหนึ่งที...
"เฮ้อ.....ผมก็รู้ล่ะน้า....แต่ผมก็อดคิดถึงฮีชอลไม่ได้ซักทีนี่นา.....ผมน่ะอยากเจอฮีชอลทุกวินาทีเลยรู้มั้ยครับ....ฮื้อออ" คนตัวโตแสนขี้อ้อนยื่นจมูกไปใกล้หวังสูดดมความหอมจากร่างตรงหน้าอีกที.....
"พอแล้วๆ....จะนอนแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เราลุกไม่ไหวจะโทษใครดีล่ะเนี่ย...พอเลย...นอนแล้วนะ..." คนตัวเล็กแกล้งหลับตาไม่อยากสนทนาต่อ เพราะรู้ว่าถ้าขืนพูดอะไรไปมากกว่านี้อาจจะทำให้มีกิจกรรมเกิดขึ้นอีก....พรุ่งนี้ต้องไปพรรค ขืนมีอีกสภาพเค้าคงได้ย่ำแย่จนลูกน้องจับหามส่งโรงพยาบาลเลยมั้งนั่น!
"อ๊า..ฮีชอลอย่าขี้โกงสิครับ...โถ่...นานๆทีจะได้เจอกัน...ทำไมทำอย่างนี้ล่าาาาาา โธ่!" เจ้าซิมบ้านี่กะจะให้คุยยันเช้าเลยหรือไงกันนะ...ให้ตายสิหน่า..คนตัวเล็กได้แอบยิ้มกับคำพูดแสนขี้อ้อน ผสมด้วยความน้อยใจ...แต่เค้าก็ยังคงหลับตาต่อไป....โดยเป็นการบอกกลายๆว่า ยังไงๆ วันนี้ก็พอแค่นี้....
ซีวอนเห็นได้แต่ถอนหายใจด้วยความขัดเคือง.....แต่จะทำยังไงได้....เมื่อนางพญาเค้าอยากนอน...เค้าจะไปห้ามยังไงได้...
คนตัวโตถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะจ้องไปที่ใบหน้าแสนสวยด้วยความพินิจพิจารณาเหมือนอยากจะจดจำภาพทุกภาพที่เป็นคนตรงหน้า...คิม...ฮีชอล....
"ฮีชอลครับ..."
"ฮื๊อ...."คนตัวเล็กตอบทั้งๆที่ดวงตายังปิดอยู่....บัดนี้ความง่วงเข้าครอบงำอย่างจริงจังเสียแล้ว...
"ผมระ..."
"ซีวอน....เราบอกว่าอะไร จำไม่ได้หรือไง!!!" ก่อนจะได้ยินคำที่ออกมาจากอวัยวะที่เต้นอยู่ทีอกข้างซ้ายของชายหนุ่ม.....ฮีชอลก็เอ่ยเสียงจริงจังขัดจังหวะขึ้นมาก่อน....
"...."คนตัวโตไม่ได้ตอบคำถาม.....หากแต่กลับหลับตาลงอย่างเจ็บปวด.....คนตัวเล็กก็ไม่ได้ลืมตามอง....คิ้วเรียวขมวดบ่งบอกให้รู้ว่าเจ็บปวดไม่แพ้กัน...เมื่อต้องพูดคำต่อไป...
คำที่ตอกย้ำภายในจิตใจว่า ห้ามลืม...!!! คำที่ต้องย้ำเตือนตัวเองอยู่เสมอว่า...ให้จำ!!
"คิดถึงเราได้ กอดเราได้....จูบเราได้....แต่...รักเราไม่ได้...เพราะฉะนั้น....อย่ารักเรา...."
เข้าใจมั้ยซีวอน...
...........ห้ามรักเรา........................
และเรา......
........ก็ห้ามรักซีวอน....เหมือนกัน........
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังเรียวไหวๆในชุดนอนตัวยาวสีขาวอยู่ที่โซฟาสีแดงที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้องนั่งเล่นสีขาวที่ดูเรียบง่ายแต่มีสไตล์ ห้องครัวเล็กๆที่จัดวางอุปกรณ์ทำอาหารอยู่ข้างๆห้องนั่งเล่น หน้าต่างที่เปิดโล่งทำให้บรรยากาศดูไม่น่าอึดอัด...ถึงแม้จะไม่ใหญ่แต่ดูสบายๆ อย่างน่าประหลาด...ประตูห้องนอนด้านหลังโซฟาเปิดออกมาเบาๆ....คนที่นั่งอยู่ไม่ได้รู้สึกตัวถึงการมาของคนเบื้องหลัง....คนที่มาใหม่ลอบยิ้มกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินไปโอบรอบคอคนที่นั่งทำอะไรบางอย่างอยู่ที่โซฟาสีแดงสไตล์ยุโรบตัวนั้น แล้วจุมพิตที่แก้มเบาๆ
"ทำอะไรอยู่ครับคนดี...." คนตัวโตถามก่อนจะจุมพิตลงไปที่แก้มใสอีกครั้ง...
"อย่าสิ...เดี๋ยวมีดก็บาดเราหรอก...ตื่นตั้งแต่เมื่อไร..หืมซิมบ้า" คนตัวเล็กไม่ได้เหลือบตามามอง กลับยังจะจดจ่อกับการกระทำตรงหน้าต่อไป...ผลไม้สีส้มถูกปลอกเปลือกด้วยมีดบางๆ เปลือกที่ถูกปลอกเป็นทางยาวไม่ขาดออกจากกัน....ดูสภาพก็รู้ว่าคนปลอกมืออาชีพแค่ไหน...
"โธ่ นางพญาหงษ์ครับ....ผมเดินมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว...ไม่รู้ตัวอย่างนี้ระวังศัตรูทำร้ายเอาง่ายๆนะครับ" คนตัวใหญ่ยิ้มแซว
ก่อนจะกระโดดข้ามเก้าอี้มานั่งตรงข้ามคนตัวเล็ก จนผลไม้ที่อยู่ในจานกระเด็นหล่นไปลงพื้น...คนตาโตมองอย่างเสียดาย
"อ๊าาาา...ลูกพลับของเรา...ซีวอนเห็นมั้ย กระโดดมาทำไมน่ะ...ลูกพลับหกหมดแล้ว" คนตัวเล็กหน้างอ ก่อนจะปลอกเปลือกผลไม้ราคาแพงลูกสุดท้ายเสร็จแล้ว กระแทกมีดลงอย่างอารมณ์ไม่ดี อุตส่าห์ตั้งใจปลอก ตั้งใจทำ แล้วนี่ไม่ได้ระวังอะไรเลย! ไม่แปลกที่คนตัวเล็กจะงอน...
"อ๋าๆๆๆ ขอโทษครับๆ..." ซีวอนรีบลุกลี้ลุกลนขอโทษเป็นพัลวัน ก่อนจะหยิบลูกพลับที่ตกพื้นนั้นขึ้นมาแล้วเอาเข้าปากอย่างฉับพลัน!!!
"ซีวอน! "
"คะ คับ" ซีวอนตอบคำถามคนตัวเล็กไม่ได้ชัดเพราะกำลังเคี้ยวผลไม้ลูกใหญ่อยู่ในปาก ฮีชอลจิ๊ปากอย่างรำคาญใจ ทำไมเจ้านี่ทำให้ขัดใจได้ทุกทีเลยนะ ฮึ่ย สั่งเก็บดีมั้ยเนี่ย (โหดไปแล้วเจ๊ ฮ่าฮ่า)
"กินเข้าไปทำไม มันสกปรกนะ!" ฮีชอลพูดไม่ทันจบ ลูกพลับที่เคี้ยวอยู่ก็ถูกกลืนลงคอโดยปริยาย!
"ก็ฮีชอลทำอะไรให้ผมกิน ถึงมันจะสกปรก ผมก็กินทั้งนั้นแหละครับ" ซีวอนเอ่ยปากหวานอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหยอกเย้าคนตัวเล็ก และก็หยิบลูกพลับชิ้นที่สองเข้าปากโดยไม่ได้ขออนุญาต
"ใครบอกว่าเราทำให้กิน....เราปลอกกินเองต่างหาก" ฮีชอลตู่เรื่องขึ้นมา...หมั่นไส้คนหลงตัวเองนิดๆ ก่อนจะเดินหยิบมีดไปล้างที่อ่างล้างจาน.....หายงอนแล้ว....ก็ในเมื่อสิ่งที่เค้าเสียดายมันลงไปอยู่ในท้องของคนที่บอกว่าตัวเองเป็นเจ้าของลูกพลับแล้วนี่นา..
"ฮีชอลวางไว้ตรงนั้นแหละครับ เดี๋ยวผมล้างเอง" ซีวอนตะโกนมาจากโซฟาตัวเดิม ปากกำลังเคี้ยวลูกพลับสีส้มอย่างเพลินใจ
"ไม่เป็นไรหรอก...กินไปเถอะน่ะ..."
ติ๊ดๆๆๆๆๆ เสียงเครื่องมือสื่อสารสีแดงที่วางอยู่คู่กันบนโต๊ะกับอีกเครื่องสีดำ กำลังส่งเสียงเรียกให้เจ้าของรู้ว่ามีคนกำลังอยากคุยด้วย....ฮีชอลเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนก่อนจะเดินออกมารับ...
"ฮัลโหล...อืม..ฉันเอง.." สรรพนามเปลี่ยนไปเมื่อสนทนากับบุคคลอื่นที่ถึงแม้คุ้นเคย แต่คำว่า 'เรา' เค้าใช้กับคนเพียงคนเดียวเท่านั้น...
ไม่ได้อยากให้สำคัญกว่าใคร แต่การกระทำมันพาไปเอง.....
พาไปตามอวัยวะที่อกข้างซ้ายสั่งงาน.....
"อืม..เข้าใจแล้ว...จัดการมันซะ....ให้มันเปิดปากออกมาให้ได้...อืม...อย่าเอาให้ถึงตาย...ยังไงก็ต้องเหลือซากให้มันเอาปากไปบอกหัวหน้ามัน...ว่าอย่ามาสะเออะยุ่งกับเราอีก....อืม...เข้า....อืม แล้วเดี๋ยวฉันจะรีบตามไป...แค่นี้นะ" เสียงเล็กเอ่ยเรียบๆราวกับว่าสิ่งที่เค้าพูดไปเมื่อกี้เป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวัน..
ความรุนแรง......
การใช้กำลัง.........
เรื่องปกติสินะ...ฮีชอล....
ชีวิตประจำวันแสนปกติ....ที่ทำให้อีกคนเป็นห่วงจนแทบขาดใจ....
"จะต้องไปแล้วหรือครับ" ซีวอนเอ่ยสีหน้าเหนื่อยใจอย่างปิดไม่อยู่....เสียงทุ้มน่าสงสารอย่างน่าใจหาย...ต้องจากกันอีกแล้วหรือครับ...ทำไมเวลาของเรามันผ่านไปเร็วอย่างนี้ล่ะครับ....คนดีของผม
"อืม...อย่าทำหน้าอย่างนั้นซี่....ไม่น่ารักเลยนะ...เดี๋ยวเราก็มาหาอีก..จะคิดมากทำไมล่ะ" คนตัวเล็กบีบจมูกคนตัวโตแกล้งๆ ก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า มือเรียวหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวกับการเกงขายาวสีดำออกมาจากตู้ของเค้าใบหนึ่งในห้อง....ของๆเค้ามันอยู่ที่นี่มากมายราวกับเป็นบ้านอีกหลังหนึ่ง....เข็มเข็ดตราลีคิมทุกคาดเข้าไปที่รอบเอว ที่ปกเสื้อมีเข็มเก็บเป็นรูปหงส์ปักอยู่.....
"อ๊ะ แล้วเงินรายอาทิตย์ เรียววุคโอนให้แล้วใช่มั้ย..." ฮีชอลเอ่ยถามก่อนจะเดินไปให้คนตรงหน้าจับเน็กไท้เส้นสวยสีน้ำเงินเข้มรูปหงส์ให้เข้าที่เข้าทาง.....
"ครับ" คนตัวโตไม่ได้สบตาตอบ..กลับมองจดจ่อไปอยู่ที่เน็กไทเส้นเล็กอย่างเดียว....สิ่งที่เค้ารู้สึกละอายก็มีเพียงสิ่งนี้.
.....การที่เค้าต้องแบมือขอเงินจากคนตรงหน้า...การที่เค้าเป็นเพียงคนที่คนตรงหน้าเก็บมาเลี้ยง....เป็นเพียงคนที่ต้องพึ่งพาอาศัยร่างเล็กอยู่ตลอดเวลา....ก็ในเมื่อ....ชีวิตเค้า...
ไม่มีอะไรเลย.....
เป็นเพียงเด็กจรจัดคนนึงที่โชคชะตาพาลิขิตให้ได้พบกับนางฟ้าของเค้าเท่านั้น.....
.....เป็นเพียงหมาวัดที่ควรรู้ตัวว่ารักนางฟ้าไม่ได้.....เท่านั้นเอง......
......นี่หรือเปล่าครับฮีชอล...เหตุผลที่ฮีชอลบอกว่าผมรักฮีชอลไม่ได้....
.....ความต่างระหว่างเราใช่มั้ยครับฮีชอล.....ที่ทำให้ผมต้องเจ็บปวดที่หัวใจจนแสนทรมานเช่นนี้....
.....เจ็บปวด.....แทบขาดใจ...เมื่อต้องห้ามไว้เพราะ..."เรารักกันไม่ได้".....ต้องห้ามหัวใจไว้...ไม่ให้มันคิดไปไกลเกินกว่าที่เป็น...
.....ฮีชอลครับ....ผมไม่ได้รักฮีชอลครับ.....ผมแค่ผูกพันกับฮีชอลทางร่างกายเท่านั้น...ใช่มั้ยครับ......
.....แต่ฮีชอลครับ......
........ผมก็ไม่รู้....ว่าจะหลอกตัวเอง....ไปได้นานเท่าไรนะครับ...ฮีชอล...
----------------------------------------------------------------------------------
TO BE CON~
อ๊า เอ็นซีครั้งแรก เป็นยังไงบ้าง...กลัวคนอ่านแบบบบ อ่านแล้วแบบว่า อะไรเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า
เอาเป็นว่าเอาใจคนรักวอนซินนะคะตอนนี้
ฟิกเรื่องนี้แซนแต่งเร็วมากไม่รู้เพราะอะไร แต่แซนชอบนะ อยากให้อ่านกัน
แต่ที่สำคัญ "อย่าลืมคอมเม้นท์" คอมเม้นสำคัญที่สุดน้า...
ส่วนภารกิจฯ เดี๋ยวไปแต่งต่อและ ฮ่าฮ่า
PART : 4 ....การโกหก..ที่แสนทรมาน..
MAIN CHA : HEECHUL * WONCIN // DONGHAE * EUNHYUK
AUTHOR : SuNA!!
"อะ...อะ..เร็วขึ้นอีกสิ....ซีวอน....เร็วขึ้นอีกหน่อย...." เสียงเล็กครางกระเส่าอยู่เบื้องล่างของชายหนุ่มร่างใหญ่.....เวลาที่บัดนี้หลายครอบครัวกำลังพากันหลับใหลสู่ห้วงนิทรายามค่ำคืน......หากแต่ใต้เงาแสงจันทร์ที่สาดส่องผ่านทางกระจกบานใหญ่บนคอนโดหรูชั้นสูงใจกลางกรุงโซล...สะท้อนเงาสองร่างที่กำลังหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวในยามค่ำคืน......ร่างที่ไร้อาภรณ์กำลังดิ้นรนหาความสุขอยู่เบื้องล่างของชายหนุ่มอีกผู้หนึ่งที่กำลังปรนเปรอความสุขนั้นให้....มือใหญ่กอบกุมสะโพกมนไว้ก่อนจะขยับส่วนของร่างกายที่ตอนนี้เข้าไปฝังอยู่ในตัวอีกคนนึงราวกับว่าอยากจะให้หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว.....คนถูกเรียกได้แต่ขยับสะโพกให้ถี่ขึ้นตามจังหวะที่คนเบื้องล่างเรียกร้องด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าอย่างเชิญชวน...
"ฮีชอล...พร้อมนะครับ...."
"อะ...อะ....อย่ามัว..อื้อ...อย่ามัวแต่ถาม...ระ..รีบทำ..อื้อ...เข้าเถอะ...!" เสียงเล็กครางกระเส่าไม่เป็นจังหวะ มีหลายครั้งที่ฟันบนขบริมฝีปากร่างเพราะความต้องการของร่างกายที่ร้อนรุ่มจนไม่รู้จะไประบายที่ไหน...ปากแดงแตกเป็นเลือดซิบจากแรงฟัน จนชายหนุ่มเบื้องบนต้องรีบประกบปากตัวเองเข้าไปแทนที่เพราะทนไม่ได้ที่จะเห็นปากอิ่มจะชุ่มไปด้วยโลหิตมากกว่านี้....
"เร็วอีกซีวอน..ระ..อื้อ...อื้อ" คนตัวโตได้แต่รีบทำตามค่ำสั่ง รอยเล็บสีแดงเป็นจ้ำตามแผ่นหลังอยู่หลายที่.....แต่ตอนนี้คนทำรอยแทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว...สิ่งที่รู้สึกเพียงตอนนี้คือต้องการคนตรงหน้าเท่านั้น!!
"อะ....อะ...อา...อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา" ในที่สุดความสุขก็ถึงที่หมาย อารมณ์ปราถนาที่ถูกปรนเปรอจนถึงขีดสุด ร่างกายที่ร้อนรุ่มเริ่มเย็นลงเมื่อได้ระบายความต้องการออกมา.....
"แฮ่กๆๆ...เสร็จรึยังน่ะซีวอน....ดูเหมือนจะยังไม่เสร็จนะ" คนตัวเล็กถามร่างใหญ่ที่บัดนี้ยังไม่ได้ถอนกายออกมาจากร่างเล็ก....ดูเหมือนความร้อนรุ่มของคนนึงจะดับไปแล้ว....หากแต่อีกคนไฟยังประทุไม่เปลี่ยนแปลง...เหงื่อที่เริ่มซึมออกมาตามอกหนากำยำ......ร่างกายที่เริ่มบิดเบี้ยวไม่เป็นภาษา...หากแต่เมื่อคนตัวเล็กเสร็จแล้ว....เค้าก็ยินยอมที่จะไม่ทรมานคนตัวเล็กต่อไป....ร่างใหญ่ทำได้เพียงถอนกายออกมาจากคนตัวเล็กเท่านั้น...ถึงแม้อารมณ์ของเค้าจะยังไปไม่ไปถึงสวรรค์ก็ตาม.....
"มะ...ไม่เปะ..เป็นไร...ครับ...เดี๋ย...เดี๋ยว...ผม..ไปเข้า..หะห้องน้ำก่อน...นะครับ" คนตัวโตพยายามพาร่างสั่นเทาที่เปลือยเปล่าออกจากเตียง....มือใหญ่เลิ่กผ้าห่มขึ้น ก่อนจะยันตัวเองจากที่นอน.....สองขาพยายามพยุงตัวเองไปที่ห้องน้ำ...เพื่อทำสิ่งที่มันคั่งค้างอยู่ให้เสร็จ.....
"....เฮ้อ...มานี่มา" คนตัวเล็กเห็นสภาพแล้วดูเหมือนจะทนไม่ไหว....จับคนตัวใหญ่ให้ยืนนิ่งอยู่กับที่....หน้าเล็กมีเส้นเลือดไปหล่อเลี้ยงแก้มเล็กน้อย...ก่อนจะ...ก้มหน้าไปหาสิ่งที่กำลังชูชันอยู่ ราวกับว่าทรมานเต็มที่.....ยิ้มยั่วน้อยๆก่อนจะ...แลบลิ้นเลียริมฝีปาก.....
"ฮีชอล.......อะ อย่าแกล..แกล้งผะ..ผมสิครับ.." คนตัวโตได้แต่หลับตาใบหน้าคมเริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดมากขึ้นกว่าเดิม...คนตัวเล็กได้แต่ยิ้มขำ...สุดท้ายแล้วก็ก้มลงไปทำความช่วยเหลือกับส่วนนั้นของคนตรงหน้าอยู่ดี....
ลิ้นชื้นค่อยตวัดไปทั่วแกนกลางของชายหนุ่มก่อนจะค่อยลากถูไปจนถึงโคน....คนโดนได้แต่กัดฟันไม่รู้จะทำยังไง...ใจนึงก็อยากเรียกร้องให้คนตรงหน้าช่วยจัดการให้เร็วๆ....แต่อีกใจนึงก็ไม่กล้าพูดออกไป...
"ร้องสิ...ไม่ได้สั่งให้เก็บไว้ซักหน่อย"
"เร็วๆ....สิครับ...อาาา ฮีชอ..ฮีชอลลลลล" ปากเล็กเริ่มครอบครองส่วนนั้นไว้ทั้งอัน ก่อนจะรูดขึ้นรูดลงด้วยปากสีเชอรี่....น้ำไหลที่ประสมปนเปกันจนไม่รู้ว่ามาจากฝ่ายใด....มือใหญ่ขยุ้มผมบางไว้ก่อนจะกดหน้าของคนตัวเล็กให้เข้าไปให้ลึกอีกตามความต้องการ...เท้าสองขาจิกกับพื้นโดยไม่รู้ตัวด้วยความเกร็ง....
ร่างสูงบิดเอี้ยวตัวไปมาอย่างทรมานเหงื่อที่ไหลรินระใบหน้า ปากแดงที่ถูกขบเม้มไว้ด้วยฟันบน...เสียงครางที่ออกมาเป็นระยะระยะก่อนจะ....
"อะ....อ่ะ..อ๊ะ....ฮะ...ฮีชอล..อ๊าาาาาาาาาาา~" น้ำสีขาวที่ทะลักออกมาราวกับว่าสิ่งที่อัดอั้นมันมีมากมายเสียเหลือเกิน...ลิ้นชื้นที่โลมเลียทำความสะอาดให้อย่างไม่รังเกียจ.....คนตัวโตได้แต่หน้าแดงกับการกระทำของคนตัวเล็ก....
ได้ข่าวว่าเค้าเป็นฝ่ายรุก....เหตุใดจึงหน้าแดงกว่าคนรับล่ะเนี่ย....ซีวอนเอ๊ยยย~
"ฮีชอล...พอเถอะครับ....มันสกปรก..." ซีวอนส่งเสียงร้องห้าม...หากแต่มีหรือนางพญาหงส์อย่างคิมฮีชอลจะสนใจ....จัดการกับสิ่งตรงหน้าต่อไป...
"อืมมมม....พอเถอะครับ..ฮีชอล...เดี๋ยวได้เหนื่อยอีกครั้งนะครับคนดี" เจ้าซิมบ้าพูดทีเล่นทีจริง ทำเอาคนที่กำลังตวัดลิ้นเล่นกับสิ่งตรงหน้าหยุดชะงัก....ก่อนจะส่งสายตาค้อนประหลักประเหลื่อไปแล้วยันตัวขึ้นไปอยู่บนเตียงที่เดิม....
"อย่ามาเลยนะ....วันนี้กี่รอบแล้ว....ซีวอน...เราบอกว่าเราเหนื่อย..เราเหนื่อย...ก็ยังจะดื้ออยู่นั่นแหละ..." คนอารมณ์เสียเริ่มออกอาการ...อาการที่ไม่มีใครได้เห็น....และจะไม่มีวันได้เห็น...อาการที่ดูแตกต่างจากนางพญาหงส์หัวหน้าพรรคลีคิมโดยสิ้นเชิง...อาการที่เหมือนเด็กน้อยที่คุณครูใช้ให้วิ่งรอบสนามหลายรอบ...อาการที่มีเพียง....ชายหนุ่มข้างกายเพียงคนเดียว...
คนเดียวเท่านั้น....ที่จะได้รับมันไป...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"วันนี้ว่างหรือครับ...ถึงมาหาผมได้" ร่างใหญ่เอ่ยถามคนที่เค้ากำลังโอบกอดจากทางด้านหลัง....สองร่างที่ไร้ซึ่งอาภรณ์บนเตียงสีขาวที่เพิ่งผ่านบทรักที่เปรียบเหมือนสมรภูมิรบมาเมื่อสักครู่ จะยังไงได้ ก็พ่อตัวดีเมื่อได้โอกาสก็ไม่คิดจะออมแรงให้คนตัวเล็กซะเลย...ทำกิจกรรมเข้าจังหวะไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ...รู้อีกทีก็เกือบเช้า!! ไม่ให้เหนื่อยยังไงไหว...
"อืม....ก็พรุ่งนี้มีงานตอนบ่าย....เราถึงกล้ามา...แต่ถึงตอนนี้ไม่รู้ว่าบ่ายยังจะไปไหวรึเปล่าเนี่ย...ใครก็ไม่รู้บ้าพลังชะมัด...ทำไปได้เป็นสิบรอบ..." นางพญาหงส์เอ่ยอย่างอารมณ์ไม่พอใจ...แต่ก็ไม่ได้ดูโกรธเคืองอะไร....ก็แค่ดูหยอกล้อเล่นธรรมดาเท่านั้น....คนฟังก็ได้แต่หัวเราะยอมรับในความบ้าพลังของตัวเอง.....ก่อนจะเขี่ยปอยผมคนตรงหน้าเล่น....
"ก็ไม่ได้เจอตั้งนาน...คนมันคิดถึงนี่ครับ" จะต่อว่า แค่นั้นยังไม่หายคิดถึงก็กลัวจะโดนฆ่าเสียก่อน...เลยได้แต่สงบเสงี่ยมเจียมตัวไว้....ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น...
จะทำยังไงให้ผมหายคิดถึงดีครับ..ฮีชอล....
"เว่อร์จริงๆ...นายก็รู้ว่างานเรายุ่ง" คนตัวเล็กตอบก่อนจะกระเถิบตัวหันหน้ามาเมื่อดูเหมือนบทสนทนาจะเป็นจริงเป็นจรังมากขึ้น....ซีวอนได้แต่ยิ้มให้ก่อนจะสัมผัสริมฝีปากคนตรงหน้าด้วยริมฝีปากตัวเองเบาๆหนึ่งที...
"เฮ้อ.....ผมก็รู้ล่ะน้า....แต่ผมก็อดคิดถึงฮีชอลไม่ได้ซักทีนี่นา.....ผมน่ะอยากเจอฮีชอลทุกวินาทีเลยรู้มั้ยครับ....ฮื้อออ" คนตัวโตแสนขี้อ้อนยื่นจมูกไปใกล้หวังสูดดมความหอมจากร่างตรงหน้าอีกที.....
"พอแล้วๆ....จะนอนแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เราลุกไม่ไหวจะโทษใครดีล่ะเนี่ย...พอเลย...นอนแล้วนะ..." คนตัวเล็กแกล้งหลับตาไม่อยากสนทนาต่อ เพราะรู้ว่าถ้าขืนพูดอะไรไปมากกว่านี้อาจจะทำให้มีกิจกรรมเกิดขึ้นอีก....พรุ่งนี้ต้องไปพรรค ขืนมีอีกสภาพเค้าคงได้ย่ำแย่จนลูกน้องจับหามส่งโรงพยาบาลเลยมั้งนั่น!
"อ๊า..ฮีชอลอย่าขี้โกงสิครับ...โถ่...นานๆทีจะได้เจอกัน...ทำไมทำอย่างนี้ล่าาาาาา โธ่!" เจ้าซิมบ้านี่กะจะให้คุยยันเช้าเลยหรือไงกันนะ...ให้ตายสิหน่า..คนตัวเล็กได้แอบยิ้มกับคำพูดแสนขี้อ้อน ผสมด้วยความน้อยใจ...แต่เค้าก็ยังคงหลับตาต่อไป....โดยเป็นการบอกกลายๆว่า ยังไงๆ วันนี้ก็พอแค่นี้....
ซีวอนเห็นได้แต่ถอนหายใจด้วยความขัดเคือง.....แต่จะทำยังไงได้....เมื่อนางพญาเค้าอยากนอน...เค้าจะไปห้ามยังไงได้...
คนตัวโตถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะจ้องไปที่ใบหน้าแสนสวยด้วยความพินิจพิจารณาเหมือนอยากจะจดจำภาพทุกภาพที่เป็นคนตรงหน้า...คิม...ฮีชอล....
"ฮีชอลครับ..."
"ฮื๊อ...."คนตัวเล็กตอบทั้งๆที่ดวงตายังปิดอยู่....บัดนี้ความง่วงเข้าครอบงำอย่างจริงจังเสียแล้ว...
"ผมระ..."
"ซีวอน....เราบอกว่าอะไร จำไม่ได้หรือไง!!!" ก่อนจะได้ยินคำที่ออกมาจากอวัยวะที่เต้นอยู่ทีอกข้างซ้ายของชายหนุ่ม.....ฮีชอลก็เอ่ยเสียงจริงจังขัดจังหวะขึ้นมาก่อน....
"...."คนตัวโตไม่ได้ตอบคำถาม.....หากแต่กลับหลับตาลงอย่างเจ็บปวด.....คนตัวเล็กก็ไม่ได้ลืมตามอง....คิ้วเรียวขมวดบ่งบอกให้รู้ว่าเจ็บปวดไม่แพ้กัน...เมื่อต้องพูดคำต่อไป...
คำที่ตอกย้ำภายในจิตใจว่า ห้ามลืม...!!! คำที่ต้องย้ำเตือนตัวเองอยู่เสมอว่า...ให้จำ!!
"คิดถึงเราได้ กอดเราได้....จูบเราได้....แต่...รักเราไม่ได้...เพราะฉะนั้น....อย่ารักเรา...."
เข้าใจมั้ยซีวอน...
...........ห้ามรักเรา........................
และเรา......
........ก็ห้ามรักซีวอน....เหมือนกัน........
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังเรียวไหวๆในชุดนอนตัวยาวสีขาวอยู่ที่โซฟาสีแดงที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้องนั่งเล่นสีขาวที่ดูเรียบง่ายแต่มีสไตล์ ห้องครัวเล็กๆที่จัดวางอุปกรณ์ทำอาหารอยู่ข้างๆห้องนั่งเล่น หน้าต่างที่เปิดโล่งทำให้บรรยากาศดูไม่น่าอึดอัด...ถึงแม้จะไม่ใหญ่แต่ดูสบายๆ อย่างน่าประหลาด...ประตูห้องนอนด้านหลังโซฟาเปิดออกมาเบาๆ....คนที่นั่งอยู่ไม่ได้รู้สึกตัวถึงการมาของคนเบื้องหลัง....คนที่มาใหม่ลอบยิ้มกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินไปโอบรอบคอคนที่นั่งทำอะไรบางอย่างอยู่ที่โซฟาสีแดงสไตล์ยุโรบตัวนั้น แล้วจุมพิตที่แก้มเบาๆ
"ทำอะไรอยู่ครับคนดี...." คนตัวโตถามก่อนจะจุมพิตลงไปที่แก้มใสอีกครั้ง...
"อย่าสิ...เดี๋ยวมีดก็บาดเราหรอก...ตื่นตั้งแต่เมื่อไร..หืมซิมบ้า" คนตัวเล็กไม่ได้เหลือบตามามอง กลับยังจะจดจ่อกับการกระทำตรงหน้าต่อไป...ผลไม้สีส้มถูกปลอกเปลือกด้วยมีดบางๆ เปลือกที่ถูกปลอกเป็นทางยาวไม่ขาดออกจากกัน....ดูสภาพก็รู้ว่าคนปลอกมืออาชีพแค่ไหน...
"โธ่ นางพญาหงษ์ครับ....ผมเดินมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว...ไม่รู้ตัวอย่างนี้ระวังศัตรูทำร้ายเอาง่ายๆนะครับ" คนตัวใหญ่ยิ้มแซว
ก่อนจะกระโดดข้ามเก้าอี้มานั่งตรงข้ามคนตัวเล็ก จนผลไม้ที่อยู่ในจานกระเด็นหล่นไปลงพื้น...คนตาโตมองอย่างเสียดาย
"อ๊าาาา...ลูกพลับของเรา...ซีวอนเห็นมั้ย กระโดดมาทำไมน่ะ...ลูกพลับหกหมดแล้ว" คนตัวเล็กหน้างอ ก่อนจะปลอกเปลือกผลไม้ราคาแพงลูกสุดท้ายเสร็จแล้ว กระแทกมีดลงอย่างอารมณ์ไม่ดี อุตส่าห์ตั้งใจปลอก ตั้งใจทำ แล้วนี่ไม่ได้ระวังอะไรเลย! ไม่แปลกที่คนตัวเล็กจะงอน...
"อ๋าๆๆๆ ขอโทษครับๆ..." ซีวอนรีบลุกลี้ลุกลนขอโทษเป็นพัลวัน ก่อนจะหยิบลูกพลับที่ตกพื้นนั้นขึ้นมาแล้วเอาเข้าปากอย่างฉับพลัน!!!
"ซีวอน! "
"คะ คับ" ซีวอนตอบคำถามคนตัวเล็กไม่ได้ชัดเพราะกำลังเคี้ยวผลไม้ลูกใหญ่อยู่ในปาก ฮีชอลจิ๊ปากอย่างรำคาญใจ ทำไมเจ้านี่ทำให้ขัดใจได้ทุกทีเลยนะ ฮึ่ย สั่งเก็บดีมั้ยเนี่ย (โหดไปแล้วเจ๊ ฮ่าฮ่า)
"กินเข้าไปทำไม มันสกปรกนะ!" ฮีชอลพูดไม่ทันจบ ลูกพลับที่เคี้ยวอยู่ก็ถูกกลืนลงคอโดยปริยาย!
"ก็ฮีชอลทำอะไรให้ผมกิน ถึงมันจะสกปรก ผมก็กินทั้งนั้นแหละครับ" ซีวอนเอ่ยปากหวานอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหยอกเย้าคนตัวเล็ก และก็หยิบลูกพลับชิ้นที่สองเข้าปากโดยไม่ได้ขออนุญาต
"ใครบอกว่าเราทำให้กิน....เราปลอกกินเองต่างหาก" ฮีชอลตู่เรื่องขึ้นมา...หมั่นไส้คนหลงตัวเองนิดๆ ก่อนจะเดินหยิบมีดไปล้างที่อ่างล้างจาน.....หายงอนแล้ว....ก็ในเมื่อสิ่งที่เค้าเสียดายมันลงไปอยู่ในท้องของคนที่บอกว่าตัวเองเป็นเจ้าของลูกพลับแล้วนี่นา..
"ฮีชอลวางไว้ตรงนั้นแหละครับ เดี๋ยวผมล้างเอง" ซีวอนตะโกนมาจากโซฟาตัวเดิม ปากกำลังเคี้ยวลูกพลับสีส้มอย่างเพลินใจ
"ไม่เป็นไรหรอก...กินไปเถอะน่ะ..."
ติ๊ดๆๆๆๆๆ เสียงเครื่องมือสื่อสารสีแดงที่วางอยู่คู่กันบนโต๊ะกับอีกเครื่องสีดำ กำลังส่งเสียงเรียกให้เจ้าของรู้ว่ามีคนกำลังอยากคุยด้วย....ฮีชอลเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนก่อนจะเดินออกมารับ...
"ฮัลโหล...อืม..ฉันเอง.." สรรพนามเปลี่ยนไปเมื่อสนทนากับบุคคลอื่นที่ถึงแม้คุ้นเคย แต่คำว่า 'เรา' เค้าใช้กับคนเพียงคนเดียวเท่านั้น...
ไม่ได้อยากให้สำคัญกว่าใคร แต่การกระทำมันพาไปเอง.....
พาไปตามอวัยวะที่อกข้างซ้ายสั่งงาน.....
"อืม..เข้าใจแล้ว...จัดการมันซะ....ให้มันเปิดปากออกมาให้ได้...อืม...อย่าเอาให้ถึงตาย...ยังไงก็ต้องเหลือซากให้มันเอาปากไปบอกหัวหน้ามัน...ว่าอย่ามาสะเออะยุ่งกับเราอีก....อืม...เข้า....อืม แล้วเดี๋ยวฉันจะรีบตามไป...แค่นี้นะ" เสียงเล็กเอ่ยเรียบๆราวกับว่าสิ่งที่เค้าพูดไปเมื่อกี้เป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวัน..
ความรุนแรง......
การใช้กำลัง.........
เรื่องปกติสินะ...ฮีชอล....
ชีวิตประจำวันแสนปกติ....ที่ทำให้อีกคนเป็นห่วงจนแทบขาดใจ....
"จะต้องไปแล้วหรือครับ" ซีวอนเอ่ยสีหน้าเหนื่อยใจอย่างปิดไม่อยู่....เสียงทุ้มน่าสงสารอย่างน่าใจหาย...ต้องจากกันอีกแล้วหรือครับ...ทำไมเวลาของเรามันผ่านไปเร็วอย่างนี้ล่ะครับ....คนดีของผม
"อืม...อย่าทำหน้าอย่างนั้นซี่....ไม่น่ารักเลยนะ...เดี๋ยวเราก็มาหาอีก..จะคิดมากทำไมล่ะ" คนตัวเล็กบีบจมูกคนตัวโตแกล้งๆ ก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า มือเรียวหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวกับการเกงขายาวสีดำออกมาจากตู้ของเค้าใบหนึ่งในห้อง....ของๆเค้ามันอยู่ที่นี่มากมายราวกับเป็นบ้านอีกหลังหนึ่ง....เข็มเข็ดตราลีคิมทุกคาดเข้าไปที่รอบเอว ที่ปกเสื้อมีเข็มเก็บเป็นรูปหงส์ปักอยู่.....
"อ๊ะ แล้วเงินรายอาทิตย์ เรียววุคโอนให้แล้วใช่มั้ย..." ฮีชอลเอ่ยถามก่อนจะเดินไปให้คนตรงหน้าจับเน็กไท้เส้นสวยสีน้ำเงินเข้มรูปหงส์ให้เข้าที่เข้าทาง.....
"ครับ" คนตัวโตไม่ได้สบตาตอบ..กลับมองจดจ่อไปอยู่ที่เน็กไทเส้นเล็กอย่างเดียว....สิ่งที่เค้ารู้สึกละอายก็มีเพียงสิ่งนี้.
.....การที่เค้าต้องแบมือขอเงินจากคนตรงหน้า...การที่เค้าเป็นเพียงคนที่คนตรงหน้าเก็บมาเลี้ยง....เป็นเพียงคนที่ต้องพึ่งพาอาศัยร่างเล็กอยู่ตลอดเวลา....ก็ในเมื่อ....ชีวิตเค้า...
ไม่มีอะไรเลย.....
เป็นเพียงเด็กจรจัดคนนึงที่โชคชะตาพาลิขิตให้ได้พบกับนางฟ้าของเค้าเท่านั้น.....
.....เป็นเพียงหมาวัดที่ควรรู้ตัวว่ารักนางฟ้าไม่ได้.....เท่านั้นเอง......
......นี่หรือเปล่าครับฮีชอล...เหตุผลที่ฮีชอลบอกว่าผมรักฮีชอลไม่ได้....
.....ความต่างระหว่างเราใช่มั้ยครับฮีชอล.....ที่ทำให้ผมต้องเจ็บปวดที่หัวใจจนแสนทรมานเช่นนี้....
.....เจ็บปวด.....แทบขาดใจ...เมื่อต้องห้ามไว้เพราะ..."เรารักกันไม่ได้".....ต้องห้ามหัวใจไว้...ไม่ให้มันคิดไปไกลเกินกว่าที่เป็น...
.....ฮีชอลครับ....ผมไม่ได้รักฮีชอลครับ.....ผมแค่ผูกพันกับฮีชอลทางร่างกายเท่านั้น...ใช่มั้ยครับ......
.....แต่ฮีชอลครับ......
........ผมก็ไม่รู้....ว่าจะหลอกตัวเอง....ไปได้นานเท่าไรนะครับ...ฮีชอล...
----------------------------------------------------------------------------------
TO BE CON~
อ๊า เอ็นซีครั้งแรก เป็นยังไงบ้าง...กลัวคนอ่านแบบบบ อ่านแล้วแบบว่า อะไรเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า
เอาเป็นว่าเอาใจคนรักวอนซินนะคะตอนนี้
ฟิกเรื่องนี้แซนแต่งเร็วมากไม่รู้เพราะอะไร แต่แซนชอบนะ อยากให้อ่านกัน
แต่ที่สำคัญ "อย่าลืมคอมเม้นท์" คอมเม้นสำคัญที่สุดน้า...
ส่วนภารกิจฯ เดี๋ยวไปแต่งต่อและ ฮ่าฮ่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น