ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [SF]....SweeT LaTTE (kihae).......Yaoi

    ลำดับตอนที่ #3 : ลาเต้เย็นแก้วที่สอง~

    • อัปเดตล่าสุด 11 มี.ค. 51


    SweeT LaTTE ~ 2  BY :: SuNA!

    "ปล่อยนะซีวอน!!! บอกให้ปล่อยไงเล่า~"

    หลังจากไอหนุ่มหน้าขาวที่ไหนไม่รู้เดินเข้ามาตะโกนเรียกหาคนน่ารักของผม คนที่นั่งหน้าซีดตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านก็รีบเก็บข้าวเก็บของทันทีเมื่อเห็นผู้มาใหม่ ลาเต้เย็นที่เค้าสั่งก็แทบจะไม่ได้แตะ
    ด้วยซ้ำ ก่อนจะวางเงินแล้วรีบหอบของพะรุงพะรัง รวมถึงโน้ตบุ๊คตัวโปรดออกไปจากร้านทั้งๆที่ยังไม่ได้ชัทดาวน์.....ไม่ได้ไปหาไอหนุ่มนั่น...



    ดูเหมือนเค้าจะวิ่งหนีไอคนที่ชื่อซีวอนนั่นตะหาก~



    ไอหน้าหล่อ (หล่อจริงๆนะครับ...~) ก็ใจกล้าหน้าด้านวิ่งตามไปอย่างไม่ลดละ....และก็แน่ล่ะครับ....ขาที่ยาวกว่า (- -") ทำให้หมอนั่นถึงตัวคุณทงแฮ(ของผม) ได้อย่างรวดเร็วก็จะรวบตัวคุณทงแฮเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด (T T) 


    ไม่นะ!!! หรือเค้าจะเป็นแฟนกัน~ T T





    ท่าทางผมจะอกหักจริงๆแล้วล่ะครับคราวนี้.....ฮืออออ....



    ผมทนไม่ไหวต้องแอบขอผู้จัดการไปสังเกตุการณ์อยู่ในมุมสงบนอกร้าน เผื่อมีอะไรไม่ชอบมาพากล ผมจะได้เป็นพระเอกขี่ม้าขาวเข้าไปช่วย....







    "ซีวอน ปล่อยนะ ปล่อยซี่!! อย่ามายุ่งกับเรา กลับไปหาคนของนายนู่นไป ไป ปล่อยซี่!"



    คุณทงแฮร้องไห้....ไม่นะ น้ำตาของเค้าไหลพรากๆ มือเล็กที่ไร้ซึ่งสัมภาระ (เพราะถูกไอหนุ่มนั่นปัดตกลงพื้นไปหมดแล้ว รวมทั้งโน้ตบุ๊คเครื่องโปรด..(T T)) ทุบอักๆๆๆๆ ลงไปที่อกแกร่ง...แต่ก็ดู
    เหมือนตัวเล็กๆนั่นจะทำอะไรไอหล่อนั่นไม่ได้ซักนิด.....


    "ปล่อยเราาาา.....ฮือออออออออออออ...."

    น้ำตาคุณทงแฮไหลออกมาไม่ขาด ปากเล็กนั่นพร่ำพูดแต่คำว่าปล่อย....ก่อนจะดันตัวไอหนุ่มนั่นออก แต่มันจะรอดหรือครับ...แรงน้อยขนาดนั้น..



    "ทงแฮ...ฟังผมก่อน....ฟังผม...!!!"



    ไอหนุ่มนั่นตะคอกใส่คนน่ารักของผม......ไม่ไหวแล้ว มันกล้าดียังไง! ขนาดพูดผมยังไม่กล้าเลย แล้วหมอนี้กล้าดียังไงมาตะคอกใส่คนของผม (หรอ??)  มือผมตอนนี้มันกำเป็นหมัดแน่น.......


    มือสองข้างของมัน (ขอโทษที่ต้องใช้มัน แต่มันไม่ไหวแล้ว...!) เขย่าตัวคนที่ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังอย่างไม่กลัวช้ำ...

    "ไม่ฟัง!!! ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น ไม่รักเราก็ไปไกลๆ ไปหาคนอื่นเลย ไอผู้ชายสำส่อน ไอผู้ชายห่วยแตก!!!"



    ผมไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกนะครับ แต่ถ้าทำให้คนใจเย็นอย่างคุณทงแฮเอ่ยปากด่าขึ้นมาได้ แสดงว่า ไอหมอนี่ไม่ใช่คนดีแน่ๆ~

    (เข้าข้างกันจั๊ง!)


    "ทงแฮ!!!"


    ไอหนุ่มนั่นกัดฟันกรอดๆ ก่อนจะบีบไหล่เล็กให้หนักขึ้นไปอีก นัยน์ตาคมดุนั่นจ้องมองคนตัวเล็กอย่างไม่ลดละ.......


    "ไอผู้ชายเฮงซวย!!! ปล่อยเรา!!! เราเลิกกันแล้ว อย่ามายุ่งกับเราอีก!!!"


    คุณทงแฮตะโกนลั่นทั้งน้ำตา ดูเหมือนเค้าจะไม่สนใจหน้าใครที่ไหน  ที่กำลังจ้องมองมาทางเค้ากับไอผู้ชายคนนั้นอย่างเป็นจุดสนใจ....เค้าไม่สนใจอะไรอีกแล้ว....นอกจากการที่จะได้หลุดจาก
    พันธนาการของผู้ชายคนนั้น...




    "ได้....ได้....ไม่อยากให้ยุ่งใช่มั้ย!! ดี งั้นต่อไปนี้ไม่ต้องมาร้องไห้อ้อนวอนขอกลับมาคืนดีอีกนะ !! ดีเหมือนกัน จะได้เลิกยุ่งกับคนน่ารำคาญอย่างนายซะที !!!!! ฉันเองก็เบื่อนายเต็มทนแล้ว!!"


    ไอหนุ่มนั่นก็ปล่อยให้คุณทงแฮหลุดจากพันธนาการดังใจอยาก แต่การปล่อยมันคือ การผลักคุณทงแฮให้ล้มลงบนพื้นปูนอย่างแรง!!! มือเล็กมืออันเปื้อนเลือดเพราะไถไปกับซีเมนต์แข็งนั่น!!



    น้ำตาที่ไหลยังไม่หยุด!!

    ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!!!! 



    ไอ่เวรเอ๊ย!!!
    (ขออภัยที่ใช้คำหยาบค่ะ ^ ^)







    ผลั่ก!!!!

    ผมวิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อไอหน้าหล่อนั่น แล้วตั๊นท์หน้าหล่อๆของมันไปหลายยกใหญ่จนมันล้มลงกับพื้น ก่อนจะซัดเข้าไปอีกหลายหมัด....ไอเลว ไอชั่ว ทำคุณทงแฮร้องไ..


    "หยุดนะ!!! หยุดนะะ!!! พอได้แล้ว!!! ฮืออ..ปล่อยเค้าๆ..."



    คุณทงแฮวิ่งมาเอามือเปื้อนเลือดของตัวเองมาดันผมที่กำลังเลือดขึ้นหน้า....ปกป้องไอผู้ชายเวรตะไลนั่น!  ก่อนจะวิ่งไปกอดไอผู้ชายที่บัดนี้มันล้มไปกองกับพื้น หน้าเต็มไปด้วยรอยหมัดของผมก่อน
    จะร้องไห้หนักกว่าเดิม....






    "เจ็บมั้ย...ฮือ....เจ็บมั้ย.....ต่อยเค้าทำไม...นายต่อยเค้าทำไม....ฮือ....."


    คุณทงแฮหันมาตวาดใส่ผมทั้งน้ำตา.....ก่อนจะเอามือเล็กไปไล้รอยแผลเป็นไอบ้านั่น!!!  .....




    ....สายตาเกรี้ยวกราดของเค้าทำให้ผมเจ็บจี๊ดลงไปในใจอีก.........ผมไม่ได้สนใจว่าไอคนที่ถูกผมต่อยมันจะโกรธผมแค่ไหน....ผมสนใจแต่ว่า....







    ......ตอนนี้......ผมคงโดนคุณทงแฮเกลียดแล้วใช่มั้ยครับ......ใช่มั้ยครับ......



    .......ผมผิดใช่มั้ยครับที่ผม.......ผมปกป้องคนที่ผมรัก......



    .......ผมผิดใช่มั้ยครับ....ที่ผมทนไม่ไหว......ที่มีใครมาว่าเค้า.......


    ......ผมผิดใช่มั้ยครับ.......ที่ผมรักเค้ามากไป........

    "มึง!!! ต่อยกูทำไม ไอเวร!"


    ไอหนุ่มนั่น ตะโกนลั่นขึ้นมา ก่อนเอาแขนเสื้อเช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วลุกขึ้นยืนเพื่อจะเข้ามาซัดหมัดใส่ผม....

    เอาเลย....จะต่อยแค่ไหนก็เอาเลยถ้าทำให้คุณทงแฮหายโกรธ........ต่อยเลย........


    ......ไม่เจ็บหรอก......ถ้าเทียบกับหัวใจของผมตอนนี้.......


    "พอเถอะซีวอน!!! ไป กลับบ้านกัน...กลับบ้าน....."


    ไอเจ้านั่นส่งตาเขียวไปให้คนที่กำลังพยุงตัวมันไว้ ก่อนจะหันหน้ามาหาผม....

    "เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว ลีทงแฮ...."

    "ส่วนแก...ฉันมาเอาคืนแน่!!"

    เรื่องที่ต้องคุยกับคุณทงแฮ.....คงเป็นเรื่องที่ต้องสะสางที่คุณทงแฮเป็นเหตุทำให้เค้าเจ็บตัว............






    แล้ว....ไอบ้านั่น.....มันจะทำอะไรคุณ.......มันจะทำอะไร.....






    .....นี่....ผม....ทำร้ายคนที่ผมรักงั้นหรือครับ........

    .........ผม............




    .................ผมขอโทษครับ......คนดีของผม..............

    ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
    "เฮ้ยยยยยยยย ไอบอมมม แกร้องไห้....แกร้องไห้ทำไมเนี๊ยยย~"

    เสียงสวรรค์ที่ดังมาจากนรก....ดังมาแต่ไกล ภาษาอย่างนี้ไม่บอกก็รู้ว่ามีคนเดียว....

    "...."

    ผมไม่ได้ตอบอะไรคนที่มันตาตี่กว่าผม.....ผมได้แต่เดินน้ำตาไหลออกไปเก็บโต๊ะ โดยไม่สนใจสายตาของลูกค้า....และก็ไม่มีอารมณ์จะยิ้มต้อนรับลูกค้าด้วย....




    ......ผมมันเป็นพนักงานที่แย่มากใช่มั้ยครับ........




    ......ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองในสถานการณ์อย่างนี้ได้เลย........ไม่ได้เลยจริงๆ....


    ....ผม....ยิ้มไม่ออกจริงๆครับ......เมื่อคิดถึงสายตาของคนคนนั้น.........ยิ้มไม่ออกจริงๆ.......


    "คิบอม...ไปพักหน่อยดีกว่ามั้ย....."

    เจ้าของร้านที่นั่งมองเหตุการณ์ตั้งแต่เมื่อกี้ จนเห็นสภาพของผมตอนนี้.......เค้าคงทนไม่ได้......ที่จะเห็นลูกน้องตัวเองรินกาแฟไปทั้งน้ำตา.....


    ......เฮ้อ....ผมขอโทษครับลีทึก.....

    ....ทั้งๆที่ลีทึกไม่ได้ว่าอะไรผมเลยที่ผมชกต่อยหน้าร้าน.......ทั้งๆที่ผม....





    .....ผมแย่ขนาดนี้......

    "ขอโทษครับลีทึก...."
    (T T)
    --------------------------------------------------------------------------------------------------------

    กรุ๊ง....กริ๊ง...เสียงกระดิ่งกระทบกันหน้าร้านดังขึ้น.......ให้รู้ว่ากำลังมีคนที่เข้ามาเพื่อต้องการเครื่องดื่มคาเฟอีน....ด้วยเหตุเพื่อให้แก้ง่วง...หรือมาพักผ่อน หรือมาทำงาน....อันนั้นก็ไม่อาจทราบได้....


    ที่ผมทราบก็มีเพียงอย่างเดียว.....


    คือ....คุณทงแฮไม่ได้มาร้านเราอาทิตย์หนึ่งแล้ว.....





    ......หรือ.....เค้าจะเกลียดผมจริงๆ............



    .....ผมทำใจที่เจ็บปวดให้มันด้านชา....ด้านชาขึ้นเรื่อยๆ......ให้มันเริ่มชิน.....แต่ลึกๆแล้ว.....

    ........แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมมันไม่ชินเสียที...........


    .....แค่รักเค้าข้างเดียวมันเจ็บขนาดนี้เลยหรือครับ.......




    ...ผมสะดุ้งทุกครั้งที่มีเสียงกระดิ่งดังหน้าร้าน....ผมคิดทุกครั้งว่าบางทีเสียงกระดิ่งอาจจะนำพาคนที่ผมรักมาเจอผมอีกครั้ง.....ผมเฝ้าภาวนาอ้อนวอนขอพระเจ้าให้ลูกค้าคนต่อไปคือเค้า.....


    ....ผมก็ทำได้แค่หวัง.....และมันก็ไม่เป็นจริง.......

    ลูกค้าคนล่าสุดเป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่หอบหิ้วโน้ตบุ๊คมานั่งเล่นที่ร้านเช่นกัน........


    "รับอะไรดีครับ..."

    ผมเดินเข้าไปหาลูกค้าผู้มาใหม่ที่นั่งร้านประจำ........เค้าเดินไปนั่งโต๊ะริมหน้าต่าง......ที่นั่งตรงนั้น...ทำให้ผมคิด.....คิดถึงคนที่ชอบมานั่งประจำ.....เวลาบ่ายๆ.....

    ทั้งเวลา ทั้งสถานที่.....เฮ้อ.....คุณทงแฮครับ......คุณอยู่ไหนกัน.......



    กลับมาให้ผมบอกคำขอโทษหน่อยไม่ได้หรือ......

    "เอา คาปูชิโน่เย็นค่ะ.."


    หญิงคนนั้นสั่งออเดอร์ ผมยิ้มรับจางๆ ตั้งแต่อาทิตย์ที่ผ่านมา ผมหน้าเหมือนคนไม่สบายตลอดเวลาเลยให้ตายสิ....สงสารลีทึกจังที่ต้องมีลูกน้องอย่างผม~......

    ผมจดออเดอร์เสร็จแล้วก็เดินจากไป....แต่ผู้หญิงคนนั้นเรียกผมไว้ก่อน...

    "อ๊ะ น้องคะ ลืมไป.....เอาลาเต้เย็นอีกแก้วนึงด้วยค่ะ"


    ......ทำไมต้องสั่งด้วยครับ.....มีเมนูเป็นล้าน....ทำไมต้องสั่งไอลาเต้บ้าบอนี่ด้วยครับ.......คุณสั่งไปแล้วแก้วนึงไม่ใช่หรือครับ สั่งอะไรเยอะแยะ....ยิ่งนั่งตรงนี้ด้วย....





    สั่งอย่างอื่นไม่ได้หรือครับ....... สั่งอะไรที่ไม่เกี่ยวกับเค้า...ไม่ได้หรือครับ...T T

    "ครับ"

    ผมอยากจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจของผมออกไปให้รู้แล้วรู้รอด......แต่แค่นี้ผมก็สงสารลีทึกจะแย่อยู่แล้ว...ผมไม่อยากให้ลีทึกต้องยุ่งยากไปมากกว่านี้เลยได้แต่รับออเดอร์อย่างเสียมิได้ .....

    .........ผมเดินไปสั่งออเดอร์อยู่หน้าเคาน์เตอร์อยู่เงียบๆ....รอพี่เยซองปั่นฟองนมใส่คาปูชิโน่เงียบๆ....


    ...กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กริ๊ง.....เสียงกระดิ่งเจ้ากรรมดังขึ้นอีกครั้ง....ผมปลงแล้วครับ.....ผมเลือกที่จะเลิกหันไปมองแล้วว่าใครมา.....


    ผมเอื้อมมือไปรับแก้วคาปูชิโน่จากพี่เยซอง...แต่แล้ว....


    "ไอบอม นั่นมัน!!"

    พี่เยซองตระโกนเรียกชื่อผมเสียงดัง..ทั้งๆที่อยู่ใกล้กันแค่นี้ ตาตี่เบิกกว้างราวกับเห็นผี.....แล้วผมก็รู้คำตอบ....เมื่อหญิงสาววัยกลางคนคนนั้นตะโกนเรียกผู้มาใหม่...





    "ทงแฮ ทางนี้จ๊ะ!"

    นั่นมัน.......


    "คุณทงแฮ...."


    ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    มาต่อแระ....รู้สึกยังไงกับฟิกเรื่องนี้กันบ้าง ฮ่าฮ่า....แต่ไปเบลอๆนะตอนนี้ ถ้าไม่สนุกยังไงก็ขอโทษด้วยนะค้า......

    อย่าลืมเม้นท์น้า....จะได้มาต่อเร็วๆ คาดว่า ตอนหน้าก็คงจบแล้วมั้งงงง

    ชอร์ทฟิกนี่นา อิอิ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×