[FIC SJ]:::UNFORGIVABLE ROSE...กุหลาบลวง?!:::Yaoi

ลำดับตอนที่ #2 : :::Begin:::

....กุหลาบที่แสนงดงาม...บางที....ก็อาจจะไม่ได้งามงดดังที่เห็นเสมอไป....

......หนามร้ายที่ประดับประดาอยู่รอบก้าน.....บางที...อาจจะทำให้ผู้สัมผัส....เจ็บปวด...จนยากจะเยียวยา..
....

...

..

.

.

.



.....คฤหาสน์สีขาวตั้งตะหง่านอยู่กลางสวนสวยสไตล์ยุโรป....พื้นที่ที่ดูมีบริเวณกว้างไกลจนทำให้ไม่สามารถมองเห็นบ้านเคียงข้างได้.....เรือนไม้หลังเล็กอีกหลายหลังที่ตั้งอยู่ห่างออกไป.....สีขาวบริสุทธิ์ไม่ต่างจากหลังคฤหาสน์หลังใหญ่เท่าใดนัก.......





.....ยิ่งใหญ่....เงียบสงบ.....



......จน....น่าเหงาใจ.....




รถเบนซ์สปอร์ตสีดำรุ่นล่าสุดที่ถูกขับเคลื่อนไปหยุดอยู่หน้าประตูไม้สักสีน้ำตาลที่ประดับด้วยกระจกคริสตัลบานใหญ่สีสดใสหากแต่...ไม่สามารถมองทะลุเข้าไปถึงในตัวบ้านได้แม้แต่นิด......



...ขาเรียวยาวในกางเกงสแล็กสีดำก้าวออกมาจากยานพาหนะคันงามนั้น...........ปากได้รูปสีเชอรี่เม้มกันเล็กๆเหมือนกำลังหวนคิดคำนึงอะไรบางอย่างก่อนรอยยิ้มเล็กๆจะผุดขึ้นที่ริมฝีปาก.........หากแต่ไม่สามารถเห็นความรู้สึกที่แท้จริงที่ซ่อนอยู่นัยน์ตาใต้กรอบแว่นดำได้......คำพูดเบาๆถูกพึมพำออกมา....ก่อนที่คนร่างบางจะก้าวเดินไป...




..."ถึงแล้วสินะ.....คฤหาสน์ตระกูลชเว..."


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



"สวัสดีครับท่าน..."


ชายหนุ่มผู้มาใหม่ถอดแว่นตาสีดำออก ก่อนจะโค้งแนะนำตัวตามมารยาทสากล....สรรพนามที่ใช้เรียกบ่งบอกถึงศักดิ์ที่สูงกว่าของคนตรงหน้า......อีกทั้งใบหน้าที่มีร่องรอยของทั้งวัยวุฒิ..และนัยน์ตาที่แสดงถึงคุณวุฒิ....ก็บอกได้เป็นนัยยะว่าบุคคลผู้นี้เป็นคนสำคัญของตระกูลไม่ผิดแน่...




"สวัสดี....เราคือ..คิม..ฮีชอลสินะ..."

ชายสูงวัยกว่ายื่นมือไปจับคนตรงหน้า.......นัยน์ตาสบกันครั้งหนึ่ง...ก่อนจะยิ้มให้บางๆ.....



"ครับ...ท่าน..ชเว ชินฮวาน"

ฮีชอลยิ้มตอบรับ....ส่งความหมายอะไรบางอย่าง.....ที่.....ไม่ต้องการให้คนตรงหน้าเข้าใจ.......เพียงแค่อยากส่งความรู้สึกไปให้....เพียงเท่านั้น...



"อืม....รู้หน้าที่ของเราแล้วใช่มั้ย.....งั้นก็..ตั้งใจทำงานให้ดีล่ะ....อย่าให้เสียชื่อ คุณลี ที่เขาฝากฝังมาเป็นอย่างดี...."



"ไม่ต้องห่วงครับท่าน...ผม...จะ"ตั้งใจ"ทำงานอย่างดีที่สุด...ยังไงก็ต้องฝากตัวกับท่านไว้ด้วยนะครับ"


คนหน้าหวานก้มโค้งอีกครั้ง....ฝากฝังตัวเองกับเจ้านายใหม่....ตั้งแต่วันนี้ไปสินะ....ที่เค้า...จะได้ทำอะไรๆให้มันเข้าที่เข้าทางเสียที....




.....อะไรที่มันผิด...ก็ต้องทำให้ถูกเสียที~!




"อืม...แล้วยังไงเดี๋ยววันนี้ฉันให้เราพักผ่อนก่อนละกัน....ได้ข่าวว่าเพิ่งบินมาจากประเทศไทยนี่นะ.....เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะให้พ่อบ้านพาเราขึ้นไปที่ห้องนอนก่อนละกัน.....แล้วตอนเย็นนี้ที่บ้านเราจะกินข้าวเย็นกันตอนหกโมง...ยังไงก็ลงมาให้ตรงเวลาแล้วกันนะ...ฮีชอล..."



ผู้สูงวัยกว่ายิ้มให้คนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน....ก่อนจะเรียกพ่อบ้านให้มายกกระเป๋าสีดำใบใหญ่ขึ้นไปบนชั้นสอง....ตามทางเดินบันไดกว้าง....คนฟังได้ยิ้มรับก่อนจะโค้งขอบคุณอีกครั้ง...



"ขอบคุณท่านมากครับที่กรุณา....ถ้าไม่มีอะไรแล้ว....ผมขอตัวก่อนนะครับ...."



"อืม...."


ฮีชอลหันหลังกลับหลังจากได้รับการอนุญาต ร่างบางก้าวเดินไปได้สองสามก้าวก็ต้องสะดุดกับเสียงเรียกจากข้างหลังที่รั้งตัวเค้าเอาไว้...



"อ้อ!~.....เดี๋ยวฮีชอล.."

ชินฮวานเรียกคนตัวเล็กอีกครั้ง.....คนถูกเรียกหันกลับมาตามคำสั่ง.....



"เอ่อ...ห้องตรงข้ามของห้องเราน่ะ.....อย่าไปยุ่งซะล่ะ....มันไม่ดี...."

รอยยิ้มบางอ่อนโยนปรากฎขึ้นอีกครั้ง.....สายตาเป็นห่วง ทำให้คนฟังก้มหัวพยักหน้ารับ....


"ทราบแล้วครับท่าน...ผมไม่ริอาจไปยุ่งหรอกครับ..."


ตาเรียวเหลือบมองไปยังห้องที่ว่า...ปีกซ้ายห้องแรกทางขวามือ...ตรงข้ามกับห้องของเค้า...ห้องทางซ้ายมือ.....คำบอกเล่าที่เคยได้ยินมาจากคนสำคัญที่จากไป....ทำให้รู้ได้ไม่ยาก.....


......ว่าห้องนั้นเป็นห้องของใคร.....


......ยิ้มบางแสยะขึ้นมาเล็กๆ...คำอีกหลายคำในใจที่เอ่ยเอื้อนออกไปไม่ได้.....




.........ผมหมายถึงห้องน่ะนะครับที่จะไม่ยุ่ง......แต่กับเจ้าของห้อง....ผมคงไม่ยุ่งไม่ได้หรอกครับ.......



.......ก็เค้าคือ.....ชเว...ซีวอน.....นี่ครับ....

......................................

............

...
..
หากแต่ผู้เดินจากไปจะรู้มั้ย....รอยยิ้มแสนอ่อนโยนจากเจ้านายใหม่ที่ดูแสนใจดีเมื่อกี้.....



.....แปรเปลี่ยนกลายเป็นรอยยิ้มเย็นชาที่หื่นกระหาย......ราวกับจระเข้ที่ต้องการตะครุบเหยื่อทุกครั้งที่มีคนโยนมาให้.........แล้วเคี้ยว....ก่อนจะกลืนกิน...อย่างเอร็ดอร่อย...และ...เยือกเย็น....
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

...
..
.
.
.
เข็มสั้นของนาฬิกาตีตรงที่เวลาหกนาฬิกา.......แสงแดดสีส้มอ่อนที่รำไรอยู่ด้านนอกบ่งบอกให้รู้ถึงเพลาเย็น.......มื้ออาหารสุดหรูถูกจัดขึ้นบนโต๊ะอาหารสไตล์โกธิคตัวยาว.....สำรับที่ถูกวางไว้สี่ที่เท่านั้น....ช่างดูขัดกับความยาวของโต๊ะเสียนี่กระไร....




แต่จะทำอย่างไรได้......




ตระกูลชเว....จะใช้โต๊ะอย่างคนทั่วไปเขาก็ใช่เรื่อง..




คนตัวเล็กในเสื้อยืดแขนยาวสีดำคอกว้าง...กับกางเกงผ้ายืดสีขาวดูขัดกันแต่ก็ลงตัวอย่างน่าประหลาด........เดินลงมาตามเวลาที่ได้รับการบอกไว้เมื่อตอนบ่าย....เหลือบซ้ายแลขวาก็ยังไม่เห็นมีท่าทีเจ้าของบ้านเลยสักคน....ฮีชอลจึงถือวิสาสะนั่งที่โต๊ะรับแขกรอทุกคนให้พร้อมหน้าตามมารยาทเสียก่อน......




"หึ....ไหนบอก....หกโมง...ให้ตรงเวลา....น่าสมเพชที่สุด...!...."



ฮีชอลนั่งไขว่ห้างก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ....ในใจเขาบัดนี้....ไม่คิดพิศวาสใครในตระกูลนี้สักนิด.....แม้เจ้านายใหม่เข้าจะดูเป็นคนอ่อนโยน ใจดี....ถึงแม้กระนั้น....ก็ไม่ช่วยให้ความเกลียดที่มันซึมเข้าไปราวกับเป็นส่วนหนึ่งของกระแสเลือด.....ลดน้อยลงได้เลย.....





.....แม้สักนิด......





"คราวนี้สินะ....ที่ฉันจะได้เจอกับนาย.......ชเว...ซีวอน....เตรียมรับละครฉากใหญ่ของฉันไว้ให้ดี....เตรียมตัวให้ดีละ..."


"....หืม..นายเป็นใครน่ะ....."

----------------------------------------------------------------------------------------


"...สวัสดีครับ...เอ่อ..."


ฮีชอลลุกขึ้นยืนเต็มตัวหลังจากได้ยินเสียงเรียกมาจากทางด้านหลัง.....นัยน์ตาโตเบ่งกว้างขึ้นโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นผู้มาใหม่..แต่ก็เก็บอาการพิรุธนั้นได้อย่างรวดเร็วจนไม่มีใครสังเกตุเห็น....




...เจอกันจนได้สินะ...เร็วกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ....



"นายเป็นใครกัน..."

คนที่ฮีชอลรอมานานแสนนาน เอ่ยถามอย่างอวดดี....ตาคมพินิจร่างตรงหน้าตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้าอย่างเสียมารยาท.....ก่อนจะเอ่ยปากออกมาตอบคำถามตัวเอง..



"เด็กใหม่คุณพ่อ..?? งั้นสิ..."

จากคำที่ผู้พูดต่อประโยคเองนั้น...ทำให้ฮีชอลดูฉงนใจเล็กๆ.....คำว่า "เด็กใหม่" หมายความอย่างไรกัน...ในเมื่อตัวเขาเองก็ได้พบกับ ชเว ชินฮวาน ที่ท่าทางอ่อนโยนนั่นแล้ว.....


จากลักษณะ...ไม่เห็นจะเป็นคนเจ้าชู้อย่างที่ลูกชายเขากำลังหมิ่นประมาทคนตัวดี คล้ายกับเป็นชิ้นงานในแกลอรี่ของพ่อเขาชิ้นหนึ่งเสียอย่างนั้น....

อีกอย่าง....ประวัติของ ชเว ชินฮวานที่ฮีชอล สืบมา....



ก็สะอาด และ ไม่มีรอยด่างพร้อยจากเรื่องนี้สักนิดเลยนี่......



.....ไม่เหมือนตัวลูก....หึ.....

....แต่ก็ไม่แน่....พ่อ....ลูก.....อาจจะสันดานไม่ต่างกัน.....หึ




"คุณพ่อคุณ...ของหมายถึงท่านชินฮวานสินะ.....อ้อแล้วอีกอย่าง....ผมไม่เข้าใจ...คำว่าเด็กใหม่ของคุณ...แต่ถ้าคุณจะหมายความไปในแง่อย่างว่า....คุณคงเข้าใจผิดอย่างร้ายกาจ.....เพราะผมไม่ใช่เด็กพรรคนั้นที่คุณหมายความไปเอง....ผม คิมฮีชอล เลขาใหม่ของท่าน ชเว ชินฮวาน.....และก็คงจะเป็นมารยาทที่ดี ถ้าหากคุณจะแนะนำตัว และ เลิกกล่าววาจาดูหมิ่นคนที่เพิ่งพบกันครั้งแรก.."



คิมฮีชอล แสยะยิ้มมุมปาก...เค้าไม่ต้องการมาอยู่ในบ้านนี้ลักษณะของคนที่อ่อนแอ......ไม่ได้ต้องการมาอยู่ในบ้านนี้...เพื่อที่จะทำดีกับคนที่เค้าต้องการทำลาย.....




สิ่งที่เค้าต้องทำ.....เพียงแค่ใกล้ชิด....ชเว..ซีวอนให้มากที่สุด...





....เพื่อหาทาง......






ทำลายให้เจ็บปวดที่สุด...!! ก็เท่านั้น...




บทละครฉากร้ายที่นางเอกเป็นคนเริ่มตั้งแต่ต้น...มันคงจะท้าทายผู้ชายอย่างชเว ซีวอนได้มากกว่ามารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนที่ชายหนุ่มเสือหิวอย่าง ชเว ซีวอน เคยได้พบกระมัง..~!



"นาย!! จะมากไปหน่อยมั้ง......หึ...เลขาใหม่งั้นหรอ....ใช้อะไรเข้าแลกมาล่ะ ถึงได้ตำแหน่งนี้มา....ร่างกาย..?!...งั้นสิ..."


ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้ลดละ ....อารมณ์ยินร้ายที่ใส่ไปตอนแรก กลายเป็นการกระแทกกระทั้นประชดประชันที่ท้ายประโยค~! อย่าคิดว่าเค้าจะไม่เคยเจอคนแบบนี้....ลูกไม้ที่จะทำให้เค้าโมโหประสาทเสีย.....เพื่อที่จะได้สนใจในตัวคนกล่าววาจากวนอารมณ์......





เรียกร้องความสนใจแค่นี้........คิดว่าเค้าไม่เคยเจอหรือไงกัน....



....คิดน้อยไปหน่อยมั้ง.....คุณเลขา!!


"..หึ...คนอย่างคุณมันก็คงมองแต่เรื่องอย่างนี้....ไม่น่าล่ะ...อายุเท่านี้แล้วยังไม่ได้เข้ามาบริหารบริษัทสักที.....สงสารท่านเสียจริงๆ~!"


ตาโตสบตาอย่างท้าทาย....ไม่ลดลาวาศอกซึ่งคนตรงหน้า.....




....อยากให้รู้ไว้....ว่าคนอย่างคิม ฮีชอล....




....ไม่ได้เหมือนผู้หญิงอย่าง มินตรา....ที่จะอ่อนแอเพียงเพราะคำพูดสกปรกที่ออกมาจากปากคนสกปรกอย่างคนบางคน!!



"กล้าดีนี่....ตั้งแต่ประโยคแรกที่นายพูดออกมา...มันก็ไม่น่าพิสมัยเอาเสียเลยนะ..! หึ....แต่ฉันจะบอกให้นะคุณเลขาคนสวย.........นายจะพยายามขุดหลุมพรางเท่าไร........แต่การเรียกร้องความสนใจจากฉันด้วยวิธีนี้.......มันไม่สำเร็จหรอกนะ....หึ.."





ตาคมมองคนตรงหน้าอย่างหยามเหยียด.... แสยะยิ้มตอบกลับ....สงครามเย็นที่กำลังก่อตัวขึ้นกรายๆในห้องนั่งเล่น....



บรรยากาศที่แสนจะมาคุ......




แต่กลับเย็นยะเยือกไปถึงขั้วสันหลัง......



"ผมไม่คิดจะเรียกร้องความสนใจอะไรจากคนอย่างคุณอยู่แล้ว....กรุณาอย่าสำคัญตัวผิด....ผม...คิม..ฮีชอล...เป็นลูกน้อง ท่านชินฮวาน..ไม่ใช่ลูกน้องคุณ....โปรดกรุณาเข้าใจไว้ด้วย..."


"นาย!! คิดว่ามีพ่อถือหางให้หรือไงกัน!! หึ....ก็ดี~!....ปากเก่งให้ได้อย่างนี้ไปตลอดก็แล้วกัน....."



..อยากเรียกร้องความสนใจนัก....ก็ทำไป.....คิดว่าจะทำให้คนอย่างเค้าสนใจ....




......คิดผิดไปมั้ย.......คิม...ฮีชอล....


"อ้าว ฮีชอล ลงมาแล้วรึ.....อ้าวนั่น...เจ้าซีวอนก็อยู่ด้วย....ดีๆ...กินพร้อมกัน....แหม่ นานๆทีจะกลับบ้านเร็วนะเจ้าซีวอน.."


ก่อนที่สงครามเย็นจะกลายเป็นสมรภูมิที่นองเลือด.....อัศวินประจำบ้านก็ขี่ม้าที่คนสัมผัสอาจจะแยกไม่ออกว่าเป็นสีอะไร...ระหว่างขาวกับดำ....มาระงับเหตุการณ์ทั้งหมดเสียก่อน...



รอยยิ้มที่ฉายบนใบหน้าทำให้รู้ว่า ประมุขของบ้านคงไม่รู้เรื่องราวการประชันฝีปากเมื่อกี้แม้แต่นิด....



ซีวอนเหลือบมองคนตรงหน้าอีกครั้งด้วยหางตา...ก่อนจะยิ้มรับบิดาที่กำลังเดินลงจากบันได....ขายาวก้าวผ่านคนตัวเล็ก..ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น.......



....หากแต่...ปากแดงเอ่ยคำสองสามประโยคส่งไปกระทบข้างหู ให้รู้กันอยู่สองคน...



"...ถ้าอยากเรียกร้องความสนใจจากฉันนักนะคุณเลขาคนสวย......เสนอมาสิ...แล้วจะสนองตอบ...ให้สะใจนายเลยทีเดียว...หึหึ"



ฮีชอลแสยะยิ้ม....ตอบรับ...ไม่ใช่อารมณ์ที่เกิดจากการถูกดูถูก....แต่รอยยิ้มนี้...เกิดขึ้นเพราะสมเพช....



.....สมเพชคนตรงหน้า......


.....ไหนบอกว่ารู้เท่าทัน......ไหนบอกไม่สนใจ.....หลุมพรางที่เค้าสร้างไว้.....



......แค่แผนการที่หนึ่ง...ก็สำเร็จลุล่วงไปอย่างง่ายดาย.....




.....เปิดทางให้ฉันเองนะ ชเว ซีวอน........





......ฉันจะเสนอ......จนให้นายลืมไม่ลงเลย......คอยดูแล้วกัน!


.......................To be con~........................


"เม้นสิเม้นนนนนนนนน เพี้ยงงงง เม้นจงมาๆ เม้นจงมา ฮ่าฮ่าฮ่า"

ป.ล. หากตอนนี้ออ่านไม่ค่อยรู้เรื่องก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้นะค้า

คนแต่งกำลังป่วงงมากกก~!