ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [SF]....SweeT LaTTE (kihae).......Yaoi

    ลำดับตอนที่ #2 : ลาเต้เย็นแก้วที่หนึ่ง~

    • อัปเดตล่าสุด 7 มี.ค. 51


    กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กริ๊ง.....เสียงกระดิ่งกระทบกันในเวลาบ่ายคล้อยเช่นนี้บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังมีคนเบื่อโลกข้างนอก อยากหาที่หลบมุมเข้ามาพักใจ หรือ ไม่ก็ใครสักคนที่กำลังง่วงเหงาหาวนอนจากการทำงาน ต้องการหาสารกระตุ้นร่างกายให้ดีขึ้น.........ซึ่งก็จะเป็นอะไรถ้าไม่ใช่....




    ...กาแฟ...



    .....และ....ผมก็ภาวนาหวังว่าให้คนที่กำลังเดินเข้ามานั้นเป็น....เป็น....



    นั่นไง ใช่เลย!!!

    บ่ายโมงสี่สิบสองนาที พอดีเป๊ะ!

    ที่เก่าเวลาเดิมเลยนะฮะ....คนน่ารักของผม


    "ลาเต้เย็นที่นึงฮะ..."

    อ๊าาา...คุณทงแฮอ่าาา อย่างนี้ผมก็อดคุยกับคุณไปหนึ่งประโยคสิครับวันนี้.....เฮ้อออ.....ยังไม่ทันได้ถามเลยว่า "รับอะไรดีครับ..." โธ่เอ๊ยยย.....


    แต่ทำไมวันนี้คนน่ารักของผมดูเนือยๆยังไงก็ไม่รู้....รอยยิ้มที่มุมปากดูหดหายไปมากกว่าวันปกติสักเซนต์สองเซนต์นะ.....



    อ๊ะ...อย่าว่าผมเป็นโรคจิตเลยครับ....ผมก็แค่...บังเอิญรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวคนน่ารักของผมเท่านั้นเอง.....


    .....ก็จะให้ทำไงล่ะครับ...ในเมื่อ....สายตาของผมมันไม่ยอมมองที่คนอื่นเลยนี่นา....~


    อุ่ย....พูดแล้วก็เขิลลล >///<


    "ลาเต้เย็นได้แล้วครับ....."

    ผมเดินมาส่งเจ้ากาแฟใส่นมที่โต๊ะประจำริมหน้าต่างข้างสวนหย่อมเล็กๆของคุณทงแฮตามปกติ....คุณทงแฮก็ยังน่ารัก อุตส่าห์ยิ้มตอบรับให้ผมมาหนึ่งทีแม้เค้าจะดูอารมณ์ไม่ค่อยดีก็ตาม (ผมก็รู้อยู่หรอกครับว่ามันเป็นยิ้มตามมารยาท T T) .....เห็นหน้าหวานๆเศร้าซึมอย่างนั้นแล้ว...


    ....อดเป็นห่วงไม่ได้เลยนะครับ......


    "มีอะไรรึเปล่าฮะ"


    อ๊ะ!!! ผมพลาด....ผมยืนตรงนี้ทำไมเนี่ย....ผมเสริฟกาแฟเสร็จแล้ว.....ผมน่าจะกลับไปที่เคาน์เตอร์...แต่ทำไมไม่รู้...จิตใต้สำนึกล่ะมั้งครับ....ที่บอกให้ผมยืนมองหน้าคนน่ารักอยู่ที่เก่า ไม่ยอมขยับไปไหน.....แล้วแถมยังโรคจิตเพ่งไปที่ปากชมพูนั่น....สั่งให้มันยิ้มอีกแหนะ~

    โอววว ...ผมกลัวตัวเองจัง~

    "อ๊ะ เปล่าครับ...ขอโทษครับ..."

    ผมก้มหัวกล่าวคำขอโทษกับเค้าแล้วก็เดินจากไป....แต่ใจผมน่ะสิครับ...มันไม่ยอมตามมาด้วย...มันยังพะว้าพะวังกับนัยน์ตาเศร้าคู่นั้น......


    เป็นอะไรไปน้า....คนดีของผม...


    "เฮ้ย....ไอบอมน้อย......ที่รักแกเค้าเป็นอะไรป่าววะ ทำหน้าเหมือนหมาหงอยอย่างนั้น..."

    โอวววว ใครก็ได้ช่วยบอกให้ผมซัดหมัดเข้าปากรุ่นพี่สักเปรี้ยงสองเปรี้ยงสิครับ เปรียบกับอะไรไม่เปรียบ ดันไปเปรียบกับเจ้าตูบ!!


    คุณทงแฮเค้าน่ารักกว่าเจ้าตูบตั้งเยอะ ไอซาลาเปาไส้เน่า!

    "ผีเจาะปากมาพูดหรือพี่"

    หึหึ...อย่านึกว่าผมไม่กล้า ถ้าเรื่องอื่นน่ะผมยอม แต่เรื่องนี้ผมไม่ยอมนะเฟ่ย~!



    "โอ๊ะ น้องบอมโกรธซะแล้ววว พี่เย่ขอโทษคร้าบบ พี่น้องคร้าบบ เอาใหม่ๆ ทำไมแฟนแกเค้าดูเหงาหงอยเศร้าสร้อย ราวกับ..."

    คนพูดต้องหยุดเปรียบเทียบไวเท่านั้น เมื่อเห็นผมตวัดสายตาโหดๆออกไป 

    จะเปรียบกับอะไรอีกล่ะ ไอคุณพี่ซาลาเปาไส้ถั่วแระ!


    "ผมก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ ผมไม่ใช่ที่แฟนเค้า!!!"

    ผมพูดจบ ผมก็เดินปึงปังออกไป...ไม่ใช่อะไรหรอกนะครับ...

    ....ผมเพียงแค่คิดว่า....เค้ามีค่าเกินกว่าจะมาเป็นแฟนผมน่ะนะ (เฮ้อ...เรื่องมันน่าเศร้า T T)


    แต่ก็ไม่วาย เสียงสวรรค์ (หรือนรกก็ไม่รู้) ดันตามรังควานก่อกวนไม่เลิก...

    "เค้าไม่ใช่แฟนแก แต่ใจแกก็เป็นแฟนเค้าล่ะวะ ไอตี่!!!" (ตัวเองตาโต๊ โต เนอะเย่  - -")

    -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    เข็มนาฬิกาล่วงเลยจากเวลาที่เค้าเข้ามาในร้านไปแล้วหนึ่งชั่วโมง กับ สิบสองนาที.....


    แต่บัดนี้...ลาเต้เย็นถ้วยเดิม...มันไม่ยอมพร่องไปเลยแม้แต่นิด......แป้นพิมพ์โน้ตบุ๊คตัวโปรดก็ดูเหมือนจะถูกจิ้มไปเพียงสองสามครั้งหลังจากเค้าเข้ามาในร้าน.....ดวงตาที่เคยสุกใสบัดนี้หม่นหมอง...และเหม่อมองออกไปข้างนอกอย่างน่าเศร้า.....



    ฮืออออ....คุณทงแฮของผมเป็นอะไร.........



    ......ทำยังไงดี......ทำยังไงดี.......~


    ผมทนไม่ได้หรอกครับที่จะเห็นคนน่ารักของผมอยู่ในสภาพแบบนี้......ผม.....

    ผมรู้สึกว่า.... ผมต้องทำอะไรสักอย่าง.....

    ทำอะไรสักอย่างให้เค้ากลับมายิ้มเหมือนเดิม.....

    .....แต่ผมจะทำได้หรือครับ.....เพราะผมก็คือ...ผม....ผมจะมีความสามารถพอหรือครับ......เฮ้อ....


    แต่ก็ เอาวะ เป็นไง เป็นกัน!!! เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ!


    "...เอ่อ....ขอโทษนะครับ...."


    ผม....ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาเค้า.....เค้าที่นั่งเหม่อไม่สนใจสิ่งรอบข้างอยู่.....

    (ตื่นเต้นจังครับ.....)

    แต่ทว่า.....





    "....."

    เค้าไม่รู้สึกตัว......ไม่รู้สึกแม้กระทั่งเสียงของผม....

    ผมเกาหัวอย่างประหม่า...ทำไงดี...ทำไงดี..ผม...จะทำไงดี....

    "เอ่อ...ขะ...ขอโทษนะค..."

    กรุ๊ง...กริ๊ง!!! เสียงกระดิ่งดังอีกครั้ง...ประตูหน้าร้านถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว!!!

    ก่อนจะมีเสียงดังทำให้ทุกคนต้องหันไปมองที่มา....แม้กระทั่ง....


    "ทงแฮ!!!!!!!!!!!!"

    เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกจากผู้มาใหม่!


    .......ผู้มาใหม่.....ใครกัน.....






    ....ใครกันติดตามตอนต่อไป......ฮ่าฮ่าฮ่า....


    เม้นเยอะ จะต่อภายในดึกๆคืนนี้เลยเอ้า...ฮ่าฮ่า

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×