[Yaoi]จะดี จะร้าย สุดท้าย เพราะเธอ SJ

ลำดับตอนที่ #5 : .......LET"S GET AWAY FROM HERE.....

TITLE : จะดี จะร้าย สุดท้าย เพราะเธอ CHAP : 5 PART : LET"S GET AWAY FROM HERE AUTHOR : SuNA! ..ตึ๊ก...ตึ๊ก...ตึ๊ก....เข็มวินาทีของนาฬิกาของร่างที่ยืนเกร็งอยู่ดังตามจังหวะการหมุนของโลก...หากแต่ผ่านไปสิบห้านาทีแล้ว คนที่เค้าบอกให้ไปตามหากุญแจก็ยังไม่โผล่มา... ตอนนั้นคนตัวโตได้แค่รับคำตามคำสั่งแล้วก็วิ่งหนีหายออกไป.... "เจ้าบ้า...ทำไมมาช้าอย่างนี้นะ!!...เดี๋ยวก็ตัดเงินเดือนหรอก จึ๊!" ประธานลีคิมคนใหม่เอ่ยอย่างไม่พอใจ...ก็จะพอใจได้ยังไง...ทั้งบรรยากาศ ทั้งสภาพแวดล้อม...ทั้งยังต้องทำตัวหลบๆซ่อนๆจากพวกการ์ด....ทั้งสายตาไอหื่นแต่ละตัวที่จ้องมาที่เค้าก็ทำเค้าแทบยืนไม่ติดกับที่แล้ว......ดูมันมอง.... เห็นแล้วอยากจะให้กินลูกกระสุนสักนัดสองนัด!!!! หงุดหงิดไปพลาง ก็สลดใจไปพลาง....ร่างเล็กอีกร่างหนึ่งภายในห้อง....นั่งชันเข่า สายตาเหม่อลอยออกไปอย่างไร้จุดหมาย...และสิ้นหวัง....คนที่มองผ่านช่องประตูได้แต่ถอนใจออกมาอีกเฮือกหนึ่ง.... รอเดี๋ยวนะเด็กน้อย....ฉันจะปลดปล่อยนายเอง... หมับ!!! มือใหญ่ของใครสักคนที่มากอบกุมมือเล็กของคนที่หันหลังโดยไม่ได้ขออนุญาต อึนฮยอกสะดุ้งอย่างตกใจก่อนจะ... "อ๊ะ...." ผัวะ!!!! แรงต่อยประทะไปตามหน้าของคนที่บังอาจมาจับมือประธานของลีคิม....ไม่ว่าจะเป็นไอหน้าแก่ ไอหน้าหล่อที่ไหน ด้วยสัญชาตญาณของการเป็นมาเฟีย....ทำให้เค้าไม่สามารถประมาทได้แม้เพียงเสียงฝีก้าวของคนเดิน....ศัตรูที่อยู่รายล้อมทำให้เค้าต้องคอยระวังตัวเช่นนี้.... "โอ๊ยยยยย....นายน้อยยยย.....ผมเองๆๆ" ทงแฮโอดร้องเสียงเบา..เพราะถึงแม้เค้าจะเจ็บจากแรงหมัดสักเพียงไหน...เค้าก็ยังมีสติพอที่จะไม่ทำให้คนที่นั่นแตกตื่น..... ก็จะให้เป็นจุดสนใจได้ยังไง...ในเมื่อตอนนี้... นายน้อยแสนดื้อของเค้ากำลังจะขโมยสินค้าสำคัญของที่นี่อยู่น่ะสิ!!!! "อะ..อ้าว...ขอโทษ...ฉันก็นึกว่าศัตรูที่ไหน" คนตัวเล็กได้แต่ทำหน้าเหยเกอย่างตกใจ.....แต่ก็ยังเก็กขรึมทำตัวเหมือนไม่ผิดต่อไป... ".....ซี๊ดดด....แรงไม่สมกับตัวเลยนะครับเนี่ย.....ผมนึกว่านายน้อยรู้แล้วซะอีกว่าผมเดินมา" คนตัวโตได้แต่ทำหน้าเจ็บปวดลูบแก้มตัวเองเบาๆ....จนอึนฮยอกจึ๊ปากอย่างหมั่นไส้....จะเจ็บอะไรขนาดนั้น... ตัวใหญ่ซะเปล่า! เว่อร์ไปหน่อยละ! "อย่ามาเว่อร์...จะเจ็บอะไรขนาดนั้นกัน! ไม่ได้ต่อยแรงซะหน่อย" "OoO ไม่แรงเลยครับ...แค่ปากแตก - -"" เลือดที่ซิบออกมาจากปากเป็นหลักฐานแสดงคำพูดของคนตัวโตได้ดี...ทงแฮมองหน้าคนตัวเล็กอย่างน้อยใจนิดๆ....สรุปเรื่องนี้เค้า ผิดที่เจ็บงั้นสิ!! เกิดมาเป็นลูกน้องนี่มันช่างอาภัพ..เฮอะ! "อย่ามาทำสายตากับฉันอย่างนั้นนะทงแฮ!...ไหนละกุญแจน่ะ!" คนตัวเล็กออกคำสั่งคนที่กำลังค้อนประหลักประเหลื่อก่อนจะแบมือให้ขอสิ่งที่เค้าต้องการหลังจากให้บอดี้การ์ดปากมากไปขวนขวายหามา.... "หาไม่ได้ครับ" เจ้าคนตัวดีไม่เพียงแต่ตอบคำตอบที่เค้าแทบจะเป็นลมตึง...แต่ยังตอบด้วยรอยยิ้มแฉ่งอีกตะหาก.... ง่ายไปไหมทงแฮ~ "นายอยากจะกินอีกสักหมัดหรือไงกัน!" ประธานลีคิมเริ่มอารมณ์เดือด...กลับไปจะไปรายงานพ่อว่า ไอคนที่พ่อว่าดีนักดีหนา แล้วส่งมาให้ผมนี่มันไม่ได้เรื่องสักกะนิด! กวนพระบาทอีกด้วย! "เดี๊ยว! แต่ผมได้ไอนี่มาแทนนะนายน้อย!" คนพูดเกือบจะมากส่งเสียงห้ามปรามเจ้านายตัวเองเป็นการพัลวัน รสเลือดที่ได้ลิ้มลองจากหมัดที่แล้วก็ทำให้เค้ารู้ดีว่าเจ้านายเค้าก็ต่อยแรงไม่แพ้ชายใด! "อะไร!" "กิ๊บติดผม" OoO!!! ....................................................................................................................................................................................... กริ๊ก~ กลอนประตูที่ล๊อคถูกเปิดอกอย่างง่ายดาย....ประตูของห้องที่นายลี ทงแฮ ไม่อยากเข้ามาที่สุดได้ค่อยๆแง้มออกอย่างเบาๆ.... ตึก..ตึก...ตึก.. "นายสะเดาะกุญแจเป็นก็ไม่บอกแต่ทีแรก" อึนฮยอกกระซิบเสียงเบาเมื่อมีคนเดินผ่านเข้ามา....สองร่างที่หลบกันอยู่ที่หลังกองกล่องกระดาษลังที่ไม่ใช้แล้วที่มุมหนึ่งใกล้ๆหน้าประตูห้อง.... "อ๊าว! มาโทษกันอีก..ก็นายน้อยสั่งให้ผมไปหากุญแจ ผมก็ไปหาตามคำสั่งสิครับ....ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ทำคำสั่งเดี๋ยวก็ถูกตัดเงินเดือนพอดี!" คนตัวโตทำหน้าทะเล้นย้อนคำพูดของเจ้านายไปอย่างไม่เกรง จนคนฟังได้แต่เบ้ปากอย่างหมั่นไส้ "เหอะ! ทำตามคำสั่ง ให้ไปหากุญแจ แต่ได้กิ๊บติดผมมาแทนเนี่ยนะ!" อึนฮยอกยังคงกระซิบเสียงเบาตอบกลับไป ตอนนี้ทั้งคู่แทบจะต้องอยู่ติดกันแทบจะสัมผัสลมหายใจ จะทำไงได้ในเมื่อพื้นที่หลังกล่องกระดาษลังมาแสนแคบเกินจะบรรยาย! "โธ่..นายน้อยจะให้ผมไปตายคามือไอหยวนหรอครับ..กุญแจมันมีดอกเดียวนะครับ...แล้วก็อยู่ในกระเป๋าเสื้อมัน....ผมไม่ต้องฆ่ามันก่อนหรอครับถึงจะเอามาได้น่ะ..." "แล้วทำไมไม่ฆ่าซะล่ะ....เก่งนักนี่เห็นขามานี่ต่อยเอาๆ จะเอาเรื่องเค้าตลอดเวลา...แค่ฆ่าเจ้านายเก่าคงไม่คณามือนายเท่าไหร่หรอกมั้ง" อึนฮยอกเอ่ยสายตาท้าทายให้คนตรงหน้า....คำที่กล่าวชมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงประชดประชันอย่างจริงใจ! "โธ่...ถ้าผมฆ่าก็ไม่มีคนจ่ายเงินค่าคุ้มครองให้นายสิครับ แล้วถ้าผลประโยชน์ของพรรคไม่ดี ลูกน้องอย่างผมก็ต้องกินแกลบ....ผมไม่เสี่ยงด้วยหรอก!" จริงๆแล้วคนตัวเล็กก็เข้าใจว่ากุญแจนั่นถ้าเสี่ยงไปหยิบมา... ไม่บู๊เก่ง....ก็คงโง่มากล่ะนะ! เพราะฉะนั้นที่ทงแฮไม่เข้าไปเอา....แล้วหาสิ่งอื่นที่ดูเหมือนจะง่ายกว่าก็คงจะเป็นความคิดที่ดูมีสติไม่น้อย... แต่หลังจากฟังคำเอ่ยอ้างเหตุผลทั้งหมดของทงแฮ...สิ่งที่เจ้านายอยากจะพูดก็มีเพียงแต่.... "นายน่าจะเปลี่ยนชื่อ เป็น ลี กวน ตีน นะ!" (^-^) -------------------------------------------------------------------------------- แอ๊ด...ประตูบานเดิมได้ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง หลังมั่นใจว่าไม่มีใครเดินผ่านแถวนั้น...ก่อนประตูจะปิดลงไปอย่างเดิม....แต่สิ่งที่เปลี่ยนคือ...สองร่างที่หายไป....เข้าไปในห้องนั้นอย่างรวดเร็ว... สายตาคมของผู้ไม่คุ้นเคยกวาดไปรอบห้องสีขาวที่แสนน่ารันทด...รอยเลือดที่มองจากภายนอกเห็นแค่บนเตียง หากแต่บัดนี้ ร่องรอยแห่งความทรมานดูเหมือนจะกระจัดกระจายไปทั่วกำแพงห้อง...เลือดสีแดงเป็นปื้น ทำให้รู้ว่าคนในห้องนี้คงขัดขืนเสียขนาดไหน.....และเมื่อขัดขืน ก็คงไม่พ้นจะต้องมีการลงโทษทางร่างกายที่รุนแรงเกิดขึ้นเสมอๆ...เพราะรอยต่างๆยังคงดูใหม่ราวกับเกิดเรื่องราวโหดร้ายขึ้นทุกวัน ....จนน่าหดหู่ใจ..... คนตัวเล็กที่นั่งตาลอยชันเข่า...ยังคงตาลอยไม่รับรู้การมาของคนทั้งสอง.... อีกคนที่เห็นภาพนั้นบัดนี้....ใบหน้าที่เคยดูทะเล้น เข้มแข็ง....กลับเปลี่ยนเป็นสีขาวอย่างเห็นได้ชัด...คิ้วเรียวขมวดเป็นปม...สายตาแห่งที่ไม่ได้มีเพียงแต่ความกลัว....หากแต่...ยังแฝงรอยด้วยความแค้นที่ก่อตัวประทุเป็นเปลวไฟอยู่ในความรู้สึกอยู่ลึกๆ...ปากบางเม้มเป็นเส้นตรงจนสีซีด....ดูเหมือนการมีสติรู้สึกตัวของทงแฮจะเลือนหายไปชั่วขณะ... "ทงแฮ....ทงแฮ...นายลี..ทงแฮ!!" "ฮะ..ครับๆ.." คนถูกทำให้หลุดจากภวังค์สะดุ้งขึ้นมา...เหงื่อที่ไหลโซมทั่วกายทำให้รู้ว่าคนตัวโตประหม่าอย่างเห็นได้ชัด... คนเห็นก็ได้แต่รู้สึกสงสารอย่างประหลาด "บอกแล้วว่าไม่ต้องตามมา ไม่ต้องตามมา....เอาเถอะ..เข้มแข็งหน่อยสิเจ้าคนปากดี! เอ้า มาช่วยกันพาเด็กน้อยคนนี้ออกไปหน่อย~" คนตัวเล็กตบบ่าให้กำลังใจ ก่อนจะลากแขนคนหน้าซีดให้ไปที่เตียงสีขาวด้วยกัน... "นี่..นาย...ไปกับเราเถอะ...ไปให้พ้นจากตรงนี้เถอนะ...." อึนฮยอกเอ่ยอย่างอ่อนโยน ก่อนจะจับแขนคนที่ห่อตัวอยู่ท่าเดิมอย่างเบาๆ.... "...." หากแต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ...ไร้ซึ่งการรู้สึกตัว.....เหมือนกับ.... ....ตุ๊กตาไร้ชีวิต.... "เค้าโดนยา...เค้า..โดนยา.." เสียงแหบพร่าอ่อนแรงดังมาจากคนที่อยู่ข้างเตียง...ทงแฮมองภาพนั้นสะท้อนออกมาเป็นเงาใครคนหนึ่งในใจ... ภาพใครคนหนึ่งที่แสนสำคัญปรากฎขึ้นในความทรงจำที่แสนชัดเจน...... คนหนึ่งคนนั้นที่สำคัญของเค้า.....คนคนนั้น..... ...ก็เคยมีสภาพไม่ต่างจากเด็กน้อยตรงหน้าเหมือนกัน.... .....และตอนนั้น....เค้า...... ....ช่วยอะไรไม่ได้เลย...... ...น้ำที่ไหลรินเป็นสายลงมาจากสายตาแสนเศร้า....หยาดน้ำที่ไม่ได้หยดลงมานับห้าปี....บัดนี้กลับไหลลง....หากแต่ไม่ใช่การสั่งของสมอง....แต่เป็นการสั่งของจิตใจ... ....มันกลั้นไม่ไหว....เกินจะทน....โดยไม่รู้ตัว... "ทงแฮ...นาย..." "คะ....ครับ....เอ่อ...เค้าโดนวางยาครับ...จะไม่รู้สึกอะไร...มันจะวางยาหลังจาก...เอ่อ..หลังจากทำร้าย...เสร็จน่ะครับ....แล้วฤทธิ์..เอ่อ...สภาพก็จะเหมือนคนไม่รู้ตัวอย่างนี้ล่ะครับ" คำว่าทำร้ายที่ทงแฮว่า...คงไม่เพียงแต่ร่างกาย....หากแต่จิตใจก็คง.....เจ็บปวดแสนสาหัส....ไม่แพ้กัน... "เค้าเอ่อ..." อึนฮยอกอยากถามต่อว่าเค้าโดนทำร้ายยังไงบ้าง...แต่เมื่อเห็นสภาพของอีกคนแล้ว ก็ระลึกได้ด้วยสติว่าควรหยุดคำพูดที่จะทำร้ายจิตใจทงแฮมากไปกว่านี้จะดีกว่าดูเหมือนนายจะมีความหลังอะไรกับห้องนี้มามากนะ...... "เอ่อ...ช่างเถอะ.....ตอนนี้เค้าคงไม่ค่อยจะได้สติ...เรารีบพาเค้าไปเถอะ......" "ละ...แล้วจะพาเค้าไปยังไงล่ะครับ..." ทงแฮเองตอนนี้ก็คงไม่มีเรี่ยวแรงพอจะคิดอะไรทั้งนั้น.....จึงได้แต่เอ่ยปากถามหาที่พึ่ง...ซึ่งก็คงไม่พ้นบุคคลที่เป็นเจ้านาย.... "...อืมมม....." คนตัวเล็กคิ้วขมวดครุ่นคิดวิธีการจะลักลอบสินค้าสำคัญโดยแยบยลที่สุด...หากถามว่าทำไมไม่ใช้กำลังเข้าขู่....นั่นคงเป็นวิธีที่แสนจะง่ายสำหรับผู้ทรงอิทธิพลอย่างพรรคลีคิม.... หากแต่นั่นคงเป็นวิธีสุดท้ายที่อึนฮยอกคิด.... การเป็นผู้นำ...ไม่ใช่ว่าจะทำอะไรได้ง่ายๆ.....เพราะหากผู้นำของลีคิมกระทำการทุกสิ่งโดยไร้ซึ่งสมอง..... มังกรของเค้า...คงโดนโค่นมานานแล้ว...... เวลาคืบคลานไปช้าๆ...ความทรมานและความกังวลก็ยังไม่มีที่สิ้นสุด.....สักพัก... รอยยิ้มก็ปรากฎบนหน้าประธานลีคิม "...อืม..คิดออกและ..." อึนฮยอกยกเครื่องมือสื่อสารขนาดพกพาสีดำราคาแพงคู่ใจขึ้นมา ก่อนจะกดตัวเลขโทรศัพท์ของใครบางคนลงไปแล้วกดเครื่องหมาย โทรออก..... ตู๊ด.....ตู๊ด......ตู๊ด...... "ฮัลโหล...เจ๊...อยู่ไหน..."เสียงจากต้นสายกรอกลงไปยังโทรศัพท์...ก่อนจะพยักหน้ารับคำตอบจากปลายสาย.... "อืม...มีงานให้ช่วยเหลือ" -------------------------------------------------------------------------------- หญิงสาวร่างสูงในชุดผ้ากำมะหยี่สีดำขนเฟอร์ที่หุ้มอยู่ที่คอคงบ่งบอกความหรูหราของสภาพชุดได้ดี.....เพชรน้ำงามหลายเม็ดประดับประดาอยู่ที่ตุ้มหู และสร้อยคอ...ผมยาวสลวยโดยไม่ต้องเซ็ตระมาถึงกลางหลัง....แว่นดำแบรนด์ดังยิ่งสนองความโดดเด่นในตัวได้อย่างดี.....หากแต่เธอไม่ได้มาเพียงคนเดียว....หญิงสาวตัวเล็กอีกคนในชุดสีขาวลักษณะคล้ายกัน...ต่างกันที่ตุ้มหูสีชมพูยี่ห้อกุ๊ชชี่....กับแว่นดำกรอบขาวประดับประดาไปด้วยเพชร ผมสีบลอนด์สลวยยาวไปกลางหลัง...กับหน้าม้าที่ทำให้ดูสดใสมากขึ้น.... "สวัสดีครับ..ขอเช็คกระเป๋าด้วยครับ" ชายหนุ่มหลังประตูในชุดดำเอ่ยเสียงเข้ม....ก่อนจะเช็คกระเป๋าที่หญิงสาวทั้งสองเปิดออกให้ดู....เงินจำนวนมากมายที่พร้อมสำหรับการเล่นพนันถูกเตรียมไว้อย่างดี....มากมายจนคนที่เช็คกระเป๋าต้องรีบโค้งคำนับแล้วเชิญเข้าสถานที่แห่งคาวโลกีย์อย่างทันควัน "เชิญครับ" หญิงสาวในชุดดำกวาดตามองไปรอบๆก่อนจะกดโทรศัพท์สีดำอีกครั้งด้วยท่าทางสง่างาม....อย่างน่าเกรงขาม "อยู่ไหน....อืม...รู้แล้ว....เดี๋ยวเจอกัน" ห้องแห่งความทรมานถูกเปิดออกอีกครั้ง....หญิงสาวทั้งสองคนค่อยๆเข้ามาอย่างเงียบสงบ....ก่อนจะถอดแว่นตาดำออกทั้งคู่.... "เจ๊...สายมาก..." อึนฮยอกที่นั่งกระวนกระวายอยู่ข้างๆกับคนที่หน้าซีดเอ่ยทักเสียงเบา...ลุ้นแทบตายกลัวว่าจะมีคนอื่นเข้ามา หากเป็นเช่นนั้นเค้าเองก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไง... เพราะว่าห้องนี้ ไม่มีที่ให้หลบแม้แต่น้อย หากแต่จะออกไปอยู่ข้างนอกก็จะดูน่าสงสัยว่าจะอยู่ทำอะไรนักหนา...... ตำราเค้าบอกไว้ว่า สถานที่ที่คิดว่าไม่ปลอดภัยที่สุด มันคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด....เพราะฉะนั้น...ห้องนี้ก็คงจะปลอดภัยที่สุดละมั้ง... "ขอโทษย่ะ....แกโทรมาบอกฉันเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ...ฉันก็รีบลางานออกมาอย่างรีบที่สุด แล้วจะเอาอะไรนักหนา ไอไก่ต้ม!!!แล้วนี่กว่าจะแอบเข้ามาได้....หาทางหลบแทบแย่ ไอพวกหน้าหื่นไม่เจียมบอดี้ตัวเองก็ส่งสายตาหื่นๆมาให้อยู่ได้ นึกแล้วขยะแขยง อี๊~" หญิงสาวในชุดดำเปลี่ยนบุคลิกราวกับคนละคนโดยสิ้นเชิง...ตอนนี้ดูเหมือนเด็กเล็กๆแสนขี้เล่นยังไงก็ไม่รู้......ตาสวยที่โตไม่ได้มากไปกว่าประธานลีคิมเบิ่งขึ้นน้อยๆด้วยความหมั่นไส้ในตัวคนพูด...ก่อนจะเบ้ปากวางกระเป๋าสีเงินใบโตที่พกมาด้วยไว้บนเตียง... "เจ๊...เลิกเรียกฉันอย่างงั้นซักที ขอร้อง! แล้วก็นะ เลิกบ่นแล้วรีบจัดการดีกว่า" อึนฮยอกเบ้หน้าใส่คนที่เค้าเรียกว่า "เจ๊" ก่อนจะชี้ไปที่ร่างที่นั่งชันเข่าอยู่บนเตียง...เหมือนหุ่นยนต์ หรือตุ๊กตา..ถึงแม้จะมีคนมากขึ้นเพียงไร..... ก็ยังไม่รู้สึกตัว....ไม่ได้หลับ....ไม่ได้ตื่น...เหมือนฝัน..... ที่มีแต่ความโหดร้าย.... "โอ...น่าสงสารจริงๆเด็กน้อย...ไอคนชั่วสมัยนี้มันเล๊วเลว....เลวได้อีก....ไอพวกระยำพวกนี้ไม่ใช่มนุษย์ มันไม่มีจิตใจ.." พี่สาวชุดดำพูดไปพลางจับเด็กชายเปลื้องอาภรณ์ที่น้อยชิ้นไปพร้อมกับ หญิงสาวอีกคนที่ถอดเสื้อโค้ทสีขาวของตัวเองออกเหมือนกัน...... "เซยอน อ๊ะ เธอไม่ว่างนี่นะ...พ่อหนุ่มน้อยทีนั่งข้างกระเป๋าน่ะจ่ะ ช่วยหยิบเครื่องสำอางในกระเป๋าใบนั้นมาให้ทีซิจ๊ะ" คนพูดเอ่ยปากสั่งทงแฮ ก่อนชายหนุ่มจะมองหน้าผู้หญิงคนนั้นงงๆ แต่สำหรับบทสนทนาที่ผ่านมา เค้าก็เข้าใจว่าน่าจะเป็น .....คนรู้จักของอึนฮยอกซักคนล่ะนะ "อ่ะครับ....เอ๊ะ..." คนเปิดกระเป๋าเอ่ยปากอย่างสงสัย...ก็ในเมื่อกระเป๋าสีเงินใบโตมีแต่แบ๊งค์นับไม่ถ้วน...เงินวอนหลายล้านถูกบรรจุอยู่เต็มสตรีม...จนคนตัวโตต้องเงยหน้ามอง... "อ๋อ....อยู่ข้างใต้เงินน่ะจ๊ะ..หยิบมันออกมาเธอก็จะเจอ อ่า นั่นแหละ ดีมากพ่อคนหน้ามน" ทงแฮทำตามที่คนหน้าสวยบอก ตาเรียวเบิ่งโตกว้าง...เมื่อมองเห็นว่าไอเงินที่เห็นข้างในนั้นมัน ของปลอมทั้งนั้น...ที่ดูเหมือนเยอะ เพราะข้างใต้เต็มไปด้วย กล่องเครื่องสำอางและชุดสูทคล้ายชุดเค้าหนึ่งชุด.... คนคนนี้เป็นใครกันแน่..... "อ๊ะ....เซยอน ชุดที่เธอต้องเปลี่ยนอยู่ในนี้นะจ๊ะ...." หญิงสาวคนเดิมบอกหญิงสาวชุดขาวก่อนเธอจะจัดแจงจับหน้าตาที่เหม่อลอยของเด็กชายตัวน้อยมาแตะแต้มสีสรรลงไปอย่างเชี่ยวชาญ..... "ค่ะ คุณยูริ..." ยูริ....คือชื่อของคนที่ทงแฮอยากรู้....หญิงสาวในชุดดำ....ยูริ... ยูริ.... "หรือว่าคุณคือ..." ทงแฮแทบจะเก็บเสียงร้องไม่อยู่....สติที่เกือบจะหลุดลอย....เมื่อได้ยินชื่อนี้.... ผู้หญิงคนนี้...คือ "ใช่จ๊ะ....ฉันลี ยูริ....พี่สาวแท้ๆของเจ้าไก่...น้องสาวแท้ๆของพี่ฮีชอลจ๊ะ....ยินดีที่ได้รู้จัก หนุ่มน้อย...." คุณยูริ....จะเป็นไปได้ยังไง...ก็ในเมื่อ...พี่ฮันเกิงบอกว่า..... คุณยูริ....หายตัวไปตั้งแต่สองปีที่แล้วแล้วนี่!!!!! -------------------------------------------------------------------------------- ทู บี คอน ค่า~ ทำไมเด็กคนนั้นต้องเปลื้องผ้า ?? ทำไมผู้หญิงชุดขาวต้องเปลื้องผ้า ??? ยูริ...มีประวัติเบื้องหลังยังไง...?? ติดตามตอนต่อไป... ป.ล.เด็กคนนั้นคือใครหว่า อิอิ ตอนหน้าจะมีสมาชิกใหม่เพิ่มอีกคนนะคะ สุดท้ายนี้ เม้นเยอะ แต่งเร็วจริงๆด้วยเอ้า !!! ป.ล.อีกรอบ ตอนนี้อาจไม่ค่อยสนุก เพราะว่าแต่งตอนง่วง ขอโทษ ณ ที่นี้น้าจ๊า