คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ~ลาเต้เย็นแก้วสุดท้ายจ้า~
โอวว นั่น..คนน่ารักของผม....เค้ากลับมา...ผมควรจะดีใจ....
แต่...แต่...แต่ผมทำอะไรไม่ถูกเลยอ๊ะ~
คุณทงแฮเดินยิ้มแย้มเข้ามาอย่างอารมณ์ดีราวกับไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้นที่นี่......
แต่..แต่ยังไงผมก็ยังรู้สึกผิดกับเค้าอยู่ดี...โอยยย..เหตุการณ์หลังจากตอนนั้น...เค้าจะโดนไอหล่อนั่นทำอะไรบ้างก็ไม่รู้!
ใหตายสิ..ภาพทุกอย่างมันผุดกลับเข้ามาในสมองผม....ภาพที่เห็นเค้าน้ำตาไหล..ภาพที่เห็นเค้าจ้องมองผมด้วยสายตาไม่พอใจ!!
...โฮ...เค้าคงไม่อยากเห็นหน้าดำๆของผมไปรับออเดอร์แล้วล่ะมั้งครับ...
"ไอบอม..แกเป็นอะไร..ไปรับออเดอร์คุณทงแฮสิ"
พี่ซาลาเปาเดินมาดันหลังผม..บอกให้ผมไปทำหน้าที่ประจำ..ลีทึกก็มองหน้าผมอย่างชั่งใจ...ว่าผมจะกล้า...หรือปอด...
แต่สุดท้าย...ผมก็...
"เอ่อ ลีทึกครับ ผมไม่สบายปวดหัว ขอพักห้านาทีนะครับ"
ผมเอ่ยอ้างกับหัวหน้าผู้แสนดีของผม...จริงๆผมก็ไม่ได้ป่วยอะไรมากมายหรอกครับ..แต่...แต่...ผมไม่อยากให้คุณทงแฮต้องเห็นหน้าที่เค้าเกลียดแสนเกลียดอย่างผม...เค้าคงจะสบายใจกว่าถ้าไม่ได้เห็นหน้าผม...เพราะบางที หน้าไม่หล่ออย่างผมอาจจะทำให้เค้าคิดถึงเหตุการณ์วันนั้นก็ได้....แต่...แต่...
"แกน่ะไปเลยไอบอม ไม่ต้องมาทำเป็นพ้งเป็นพักเป็นบ้าเป็นบออะไรเลย ไปเลย ไปเลย..แล้วก็ไปขอโทษคุณทงแฮเค้าด้วยเรื่องเหตุการณ์วันนั้น"
พี่เยซองรีบดันหลังผมให้เดินไปยังโต๊ะที่เคยคุ้น..แต่...แต่..ไม่ได้ครับ..ผมไปไม่ได้..ผม..ผมไม่กล้า..ผมไปไม่ได้จริงๆ..
"ไม่เอาพี่! ผมปวดหัว! แล้ว..แล้วอีกอย่างคุณผู้หญิงคนนั้นเค้าคงสั่งลาเต้เย็นเผื่อคุณทงแฮไปแล้วแหละ ไม่ต้องไปรับหรอก..ผมขอตัวก่อนนะ"
ผมก้มหลบมือที่ดันหลังผมมา ก่อนตัดสินใจเดินดุ่มๆเข้าไปหลังร้าน....ไม่เอา ยังไงก็ไม่เอา.....
...แค่มองหน้าผมยังไม่กล้ามองเลยให้ตายเหอะ!...
"ไอบอมเอ๊ยย ทำไมป๊อดอย่างนี้ว้าา...เฮ้อ..ชาตินี้จะได้แอ้มมั้ยเนี่ยคุณทงแฮเนี่ย!"
พี่เย่ปากหมาพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องตอนผมเดินลับเข้าหลังร้านไป..ใช่ว่าผมจะไม่ได้ยินนะไอซาลาเปาเอ๊ย! ใครเค้าจะไปกล้าหน้าด้านอย่างพี่ล่ะ !
ผม มันชื่อ คิมคิบอม ไม่ใช่ คิมจองอุน ระลึกด้วย! (พี่เย่ ชื่อจริง คือ คิมจองอุนนะจ๊ะ เผื่อใครไม่รู้..อิอิ)
"นี่ น้อยๆหน่อย ใครเค้าจะไปทะลึ่งลามกตลอดเวลาอย่างนาย พูดอะไรก็หัดคิดหน่อย นี่มันในร้านนะ ไม่ใช่ตลาดสด~"
นั่นไง! สมน้ำหน้า โดนลีทึกด่าไปเลย...หึหึ..ปากไม่รู้จักดีนัก!
อ๊ะ แต่มันก็ถูกอย่างที่พี่เย่พูด..ผมไม่กล้าอย่างนี้..ชาตินี้อย่าว่าแต่เรื่องแอ้มเลย..(*//*) แค่ทำความรู้จัก...ก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องรอให้ถึงชาติหน้ารึเปล่าเลยครับ..เฮ้อ...
ตอนนี้ผมคงได้แต่แอบมองเค้าจากหลังร้านแบบนี้ล่ะครับ...ให้พบกันซึ่งๆหน้า...ผม..ผมคงทำอย่างนั้นไม่ได้อีกแล้วล่ะครับ...
"มัวแต่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่อย่างนี้จะดีหร๊อ....พี่ว่า..เราไปทำผิดไว้กับเค้าน่าจะไปขอโทษเค้าหน่อยนะคิบอม.."
อ๊า..ลีทึกมาตั้งแต่เมื่อไรเนี๊ย...อย่างนี้ก็รู้สิครับว่าผม..ว่าผมแอบดูคุณทงแฮอยู่..แต่ที่ลีทึกพูด....ผม..ผมต้องขอโทษเค้า...ผมทำผิดต่อเค้า...
แต่...แต่...
"แต่วันนั้น..ผมก็แค่อยากปกป้องเค้าเองนะครับลีทึก.."
ก็ผมคิดอย่างนั้นจริงๆนี่ครับ..ผมไม่ได้อยากทำตัวเป็นพระเอกลิเก หรือ พระเอกขี่ม้าขาว ม้าดำ ม้าแดงอะไรหรอกนะครับ ผมเพียงแค่อยากจะปกป้องเค้าจากไอหล่อนิสัยไม่ดีคนนั้นก็เท่านั้นเอง...
แต่อยู่ๆลีทึกก็ยิ้ม ไม่รู้ว่ายิ้มทำไม..ก่อนปากบางจะเอ่ยกับผมเสียงเรียบๆแต่เฉียบขาด!
"ยังไงวันนั้นเค้าก็ไม่พอใจไม่ใช่หรอ...ถึงเราจะทำในสิ่งที่เราควรทำแต่ทำให้ลูกค้าไม่พอใจ มันก็ถือว่าเป็นเรื่องผิดของงานบริการนะ..เพราะฉะนั้น...ไม่รู้ล่ะเราทำให้ลูกค้าประจำร้านพี่หายไปตั้งอาทิตย์นึงเต็มๆ..ยังไงเราก็ต้องรับผิดชอบ ถือเป็นคำสั่งนะจ๊ะ.."
ผมต้องก้มหน้ารับอย่างเสียไม่ได้...ก็จะให้ทำยังไงในเมื่อ..
มันเป็นคำสั่งนี่ครับ~ T*T
-------------------------------------------------------------------
"สำเร็จมั้ยครับพี่"
หนุ่มหน้าซาลาเปาเดินออกจากมุมที่แอบซ่อนอยู่เข้ามาถามข่าวคราวอย่างใจจดใจจ่อ...แกล้งคนขี้อายนี่มันช่างเป็นเรื่องสนุกสำหรับเค้าเสียจริง...
ก็รู้ทั้งรู้อยู่ว่าคนมันไม่กล้า..ก็ยังจะ..นะ!
ลีทึกไม่ตอบอะไรเพียงยิ้มขำ จ้องมองไปทางเด็กหนุ่มที่มือไม้สั่นเทาจับกระดาษกับปากกาประจำตัวขึ้นมาในมือ..ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดอีกสามที...แล้วค่อยๆเดินเข้าไปที่โต๊ะประจำ..
"เจ้าเด็กคนนี้นี่มันซื่อจังเลยน้า...ถ้าไม่ขอโทษ..แล้วเมื่อไรมันจะได้เริ่มคุย! เฮ้อ ไอเด็กบื้อ..ที่เค้าเห้นว่าเก่งทุกอย่าง ยกเว้นสองเรื่อง..สองเรื่องจริงๆ!!
ก็เรื่องความรัก กับ เรื่องพูดยังไงเล่า~..เฮ้อ~"
เจ้าของร้านพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะยิ้มขำๆ...คอยส่งใจเชียร์ให้พ่อหนุ่มขี้อายกลายเป็นหนุ่มหน้าด้านอยู่ด้านหลัง...มีซาลาเปาคอยยืนแอบมองด้วยอยู่ไม่ห่าง...แต่ท่าทางจะสอดรู้สอดเห็นมากกว่าส่งกำลังใจเชียร์ล่ะมั้งนั่น~
------------------------------------------------------------------
ตายล่ะหว่า~ ผม..ผมมือไม้สั่นไปหมดแล้ว ทำไงดีครับ ทำไงดี...เพียงอีกสามก้าว ผมจะเดินไปถึงเค้าแล้วนะ..ทำไงดี...ทำไงดี...
โอยยยย..
"มีอะไรรึเปล่าฮะ"
ไม่ทันที่ผมจะได้ตอบคำถามตัวเองว่าควรทำยังไง...ผมก็ไม่ต้องมานั่งคิดให้เสียเวลาอีกต่อไป....เพราะคนที่ผมกำลังหาวิธีที่จะเอ่ยปากกับเค้า เค้าได้เอ่ยปากกับผมก่อนซะแล้วล่ะครับ..สงสัยผมคงเหมือนโจรร้านกาแฟที่ทำตัวลับๆล่อๆอยู่นานสองนาน...
คุณทงแฮเอ่ยด้วยน้ำเสียงธรรมดา..ธรรมดามากๆจนผมคิดว่า...หรือว่า..วันนั้นคุณ..จะจำไม่ได้แม้แต่นิดเดียวว่าเกิดอะไรขึ้น..ไม่สิ เป็นไปไม่ได! หรือว่า..คุณจะไม่ได้โกรธผม! ไม่สิ....
คงไม่ได้อยู่ในสายตาเค้าเลยซะมากกว่า เค้าถึงลืมใส่ใจว่ามีตัวตนของคนอย่างผมอยู่บนโลกนี้~ ฮืออออ~
"ปะ ป่าวครับ..คือ ผม..ผม..เอ่ออ...รับอะไรดีครับ"
ผมติดอ่างอยู่นานสองนาน ..คำขอโทษก็ไม่หลุดออกจาปากผมเสียที..จริงๆเมื่อผมเห็นเค้าระยะประชิดขนาดนี้...ผมพลันนึกถึงน้ำตาของเค้าอย่างประหลาด..คิดถึงสายตาไม่พอใจของเค้าอย่างประหลาด..และเพียงสองสิ่งนั้น ก็ทำให้ความรู้สึกผิดมันเต็มตื้นในหัวใจผม..ทำยังไงดีล่ะครับ...ผม...
ผมพูดคำขอโทษไม่ออก..ไม่ออกจริงๆ..
"อ่อ ไม่ต้องแล้วล่ะฮะ พี่เค้าสั่งลาเต้เย็นให้ผมเรียบร้อยแล้ว นี่ไงฮะ.."
คุณทงแฮ ยิ้มให้ผมตามปกติ..เค้าไม่ได้ดูเศร้าสร้อยเลยสักนิด..หรือ..หรือว่า..เค้าจะกลับไปคืนดีกับไอหล่อนั่นแล้ว ! ไม่นะ ไม่นะครับคุณทงแฮ..ไอนั่นมันไม่ดีพอสำหรับคุณทงแฮหรอกครับ เชื่อผมสิ! เชื่อผมมม! อย่างคุณทงแฮต้องเจอคนที่ดีกว่านี้ คนที่รักคุณทงแฮกว่านี้ คนที่ยอมคุณทงแฮกว่านี้สิครับ ไม่ใช่แบบไอหมอนั่น...คนดีๆสิครับถึงจะเหมาะกับคุณทงแฮ...
อ๊ะ...ไม่ใช่ผมหรอกครับ...อย่างผม...คำว่าวคู่ควรยังไม่ต้องสะกดเลยซะด้วยซ้ำ...เค้าเป็นดอกฟ้า...นะครับ..
ผมน่ะ...หมาร้านกาแฟ! เฮ้อ...
"คะ..ครับ.."
ผมยืนอ้ำอึ้งอยู่นานตอบรับคุณทงแฮที่ชูแก้วลาเต้เย็นเครื่องดื่มประจำให้ผมดู...ผมสบตากับเค้าแว๊บหนึ่ง ขอย้ำว่าแว๊บเดียวจริงๆ ใจผมก็แทบจะระเบิดออกมานอกอก ราวกับว่ามีคนตีกลองรุมบ้าอยู่ในหัวใจซะอย่างนั้น...โอยยยยยยย ....มันเต้นแรง..จนเค้าจะได้ยินเลยทีเดียว...
ตอนนี้ผมต้องทำอะไรนะครับ ผมงง ผมงงไปหมดแล้ว..โอยย ...ผมเป็นอย่างนี้ทุกทีสิหน่าที่เห็นหน้าเค้า..ให้ตายสิ..มันเขินจัง...!
ใช่แล้ว...ผมต้องขอโทษเค้าใช่มั้ยครับ...นั่นสินะ..คุณลีทึกสั่งมา..โอยย แค่พูดยังไม่กล้า...
แต่ถ้าไม่พูด...ก็ไม่ได้สินะ...เอ๊ะเดี๋ยว..ถ้าไม่พูด...ถ้าไม่พูด...
"เอ่อ คุณทงแฮครับ..."
ผมเรียกชื่อเค้าโดยไม่สบสายตา ได้แต่ก้มมองนิ้วเท้าตัวเอง ราวกับว่ามันสวยมากซะอย่างนั้น....
"ฮะ.."
ผมไม่แม้แต่จะเห็นหน้าที่เค้าตอบกลับมาซะด้วยซ้ำ....กระดาษพับครึ่งแผ่นนึงถูกหยิบยืน่ให้แก่คนดีของผม...ผมวางกระดาษแผ่นนั้นเสร็จ ผมก็รีบหันหลังจ้ำอ้าวกลับมาโดยไม่ได้บอกลา..มันอาจจะดูไม่มีมารยาท แต่ผมทนยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้จริงๆครับ!!
ผม ไม่แม้แต่จะสังเกตุปฎิกริยาตอนเค้าอ่านกระดาษแผ่นนั้น..ผม..กลัว..ผมกลัวเค้าคิดถึงเรื่องนั้นอีก ผมกลัวเค้าอารมณ์ไม่ดีอีก ผมกลัว..กลัวไปซะทุกอย่าง..
"เฮ้ย ไอบอมม เดี๋ยวนี้พัฒนานะเว่ยย..มีการให้บงให้เบอร์ด้วยหรอวะเนี่ยย ฮิ้ววว"
ไอพี่ปากหมามันยังมาตามตอแยผมไม่เลิก...ผมได้แต่ก้มหน้างุดๆไม่ตอบอะไร..แล้วเดินจ้ำอ้าวไปหลังร้าน ก่อนจะไปนั่งสงบสติอารมณ์ที่มันไม่ปกติของตัวเองอยู่ที่ม้านั่ง...มันไม่ใช่อารมณ์ดี มันไม่ใช่อารมณ์เสีย ผมรู้แค่เพียงว่ามันไม่ปกติ ..ก็เท่านั้นล่ะ...
ผมขอโทษเค้าไปแล้ว...หวังว่าเค้าคงยกโทษให้ผมนะครับ....
ผม..ขอโทษเค้าไปแล้ว...หวังว่าเค้าคงจะไม่เกลียดผมนะครับ...
30 นาทีผ่านไป...แต่ผมยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ...ตอนนี้ลูกค้าในร้านไม่ค่อยเยอะมาก ผมจึงนั่งพักได้..ไม่ต้องช่วยอะไรมากมายนัก...ถึงจะต้องช่วย ผมก็ยังไม่กล้าเดินผ่านโต๊ะเค้าตอนนี้หรอกครับ..ให้ผมขัดส้วมยังจะดีซะกว่า (- -")
"คิบอม..มานี่หน่อยสิ.."
เสียงลีทึกตะโกนมาจากหน้าร้าน...หรือว่าลีทึกจะเรียกให้ผมไปเก็บเงินโต๊ะนั้น..ไม่นะ..ไม่เอานะครับ...ผมขอร้อง...แต่คงไม่ใช่ล่ะมั้งครับ..ก็ผมเห็นไอเจ้าพี่ซาลาเปาเข้าไปเช็คบิลแล้ว...แล้วแถมยังพูดอะไรกับคุณทงแฮอีกสองสามประโยคแหนะ! น่าอิจฉาจังนะครับ...
"ลีทึกเรียกผมมามีอะไรครับ..."
ผมหันไปถามลีทึกที่กำลังคาปูชิโน่ร้อนให้กับลูกค้าอีกคนนึง..
"....ป่าว เรียกมาเล่นๆ...^-^"
ลีทึกยิ้มหวานให้ผม ตอบคำถามอย่างอารมณ์ดีแล้วยืนคนกาแฟต่อไป....นี่มาไม้ไหนเนี่ยลีทึกครับ~
พลันสายตาผม....ก็เหลือบไปมอง...เค้า....เค้าคนนั้น.....
เค้าคนที่ผมรัก...เฮ้อ.... (ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ ตาผมมันพาไปเอง..)
อ๊ะ..เค้าลุกแล้วครับ..เค้าลุกจากโต๊ะแล้วกำลังจะเดินออกจากร้านแล้ว.....สรุปกระดาษที่เขียนคำขอโทษของผมไป...มันคงไม่มีความหมายอะไรกับเค้าเลย...
เค้าก็คงแค่รับฟังล่ะครับ...คงไม่ได้มานั่งสนใจอะไรคนอย่างผม....เฮ้อ..~ ความรักของผมมันคงไม่มีวันสมหวังเป็นแน่ครับ...
คิดแล้วก็เศร้า..แต่มันก็ทำใจได้แล้วล่ะครับ.....
เค้าคงดีกับผู้ชายคนนั้นแล้วจริงๆ เหตุการณ์วันนั้นคงไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์ของเค้ากับไอหล่อนั่นแย่ลง...อาจจะทำให้ดีขึ้น..แล้ว...แล้วเค้ากำลังจะกลับบ้าน..
โอยย ขอโทษจริงๆครับ...ผมคงพูดจาไม่รู้เรื่องวกไปวนมา...ตอนนี้หัวสมองผมมันตีปั่นป่วน ใจนึงก็อยากจะเห็นหน้าเค้านานนาน...แต่อีกใจนึงก็..ไม่อยากให้เค้าจากไป.....(เอ..ได้ข่าวมันก็ความหายเดียวกันไม่ใช่หรือครับ)...ผมคงได้แต่ต้องนั่งเฝ้ารอวันพรุ่งนี้..เหมือนๆกับทุกวันที่ผมนั่งเฝ้ารอเค้า..เป็นความสุขเล็กในหัวใจที่ช่วยหล่อเลี้ยงชีวิตวันละนิดให้ผะ.....ผม....ทะ...ทำไม...เค้า....
เค้า....มะ...มา..ยะ..ยืน..หยะ..อยู่..ตรง..ตรง...
ตรงหน้าผมแล้วล่ะครับ!!
ผมเงยหน้าขึ้นมาก็เจ๊อะกับหน้าคนที่ผมรักมายืนอยู่ตรงหน้าผม! ไม่นะ ประสาทผมหลอนขนาดนั้นเลยหรือครับ..ผมคิดถึงเรื่องของเค้ามากขนาดนั้นเชียวหรือครับหน้าเค้าถึงหลอนขึ้นมาอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้! ผมขยี้ตาอยู่หลายครั้งจนกลัวตามันจะช้ำ....
แต่เค้าก็ยังไม่หายไปไหน..!
เค้า..ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม!!! ...เค้ายืนอยู่นิ่งๆก่อนจะยิ้มเล็กๆเมื่อเห็นท่าทางของผม...ก่อนจะเอ่ยปะ...ปากเบาๆ..
"ลาเต้เย็นกลับบ้านที่นึงสิฮะ..."
อ๋า~ ที่แท้ก็จะมาสั่งกาแฟ....โอยย....โอย..ใจมันเต้นแรงอย่าบอกใครแล้วรู้มั้ยครับคุณทงแฮ....~ ผมนึกว่าคุณจะมาพูดกับผมเรื่องจดหมายซะอีก..
โอยยยย...แล้ว..สั่งกับพี่เยซองหรือลีทึกไม่ได้หรอฮะ.....ทำไมต้องสั่งกับผมด้วยล่ะฮะ!!!
ผม..ผมเขินนะฮะ! (จะเขินทำไมคิบอม - -")
ผมเดินดุ่มๆไปรับลาเต้เย็นแก้วโปรดของคุณทงแฮที่ลีทึกทำมาให้ตามออเดอร์..มือไม้ก็สั่นเหมือนเจ้าเข้า..ตอนแรกกะจะให้พี่เยซองเดินเอามาให้ แต่ดันหายศรีษะไปจีบสาวที่ไหนไม่รู้น่ะสิ! ผมเลยต้องทำหน้าที่เดินมาเอง..แถมเดินมาก็ยังไม่มองทาง..ชนเก้าอี้ไปอีกแหน่ะ~ โอย น่าอายจัง..นั่น...ผมแอบได้ยินเสียงคุณทงแฮหัวเราะด้วย...โอย...
ตายๆๆๆ...ภาพพจน์ที่ไม่เคยมี..จากศูนย์ตอนนี้คงติดลบไปแล้ว! เฮ้อออ..
"ดะ..ได้แล้วฮะ.."
ผมเอ่ยเสียงไม่เป็นภาษากับเค้าไป...เค้ายิ้มรับ..ก่อนจะยื่นเงินที่พอดีมาให้....
"นี่ฮะ..ขอบคุณนะฮะ..."คิบอม""(^-^)
\(*o*)/
ตึง!! เสียงใครเป็นลมไปเดากันเอาเองนะคะ อิอิ
จบแล้วค่า~
555...จบแล้วจริงนะ ไม่ได้โม้...เรื่องนี้ไม่ได้อยากให้ดูรักกันหวานชื่น แต่อยากให้ดูเป็นแนวๆขี้อายๆมากกว่า เพราะว่า ปกติฟิกจะไม่ค่อยเป็นแบบนี้ไง แต่แซนรู้สึกว่า คนที่มีความรัก แล้วไม่กล้าบอกไปมีเยอะ...คิบอมคงจะอึ้งแตก มากที่อยู่ๆ คนที่แทบจะไม่เคยคุยกัน ไม่กล้าทำความรู้จัก กลับมาเรียกชื่อเค้าซะอย่างงั้น...
กระดาษแผ่นนั้นจะเขียนว่าอะไรไปเดากันเองดีกว่าเนอะ อิอิ...กำลังคิดอยู่ว่าจะมีspecial part ของตอนนี้ อาจจะทำให้หวานกันนิดนึง...แต่ขอดูเสียงตอบรับก่อนนะคะ ว่าอยากให้มีกันหรือป่าว หรือว่า อยากให้จบแค่นี้ล่ะ ดีแล้ว ยังไงตอนนี้ก็อาจจะไม่ค่อยรู้เรื่องนิดนึง ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ คนแต่งไม่สบาย ฮ่าฮ่าฮ่า โหมต ป่วงกาย ป่วงใจ คิดถึงคุณทงแฮอยู่ทุกวัน ฮ๋าฮ๋าฮ่า~ ยังไงก็ถ้าชอบไม่ชอบยังไงก็บอกด้วยนะค้า....
"คอมเม้นท์คือกำลังใจของคนแต่งจริงๆนะคะ"
อิอิ ไปแล้วค่ะ...เจอกันใหม่ถ้ามี special part
อ่าที่สำคัญ ฝากผลงานเรื่องอื่นๆด้วยนะคะ ขอบคุณค่า~^-^
ความคิดเห็น