ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : .......โลกแห่งโลกีย์...........
TITLE : จะดี จะร้าย สุดท้าย เพราะเธอ
PART : 3
AUTHOR : SuNA!
MAIN CHA : DONGHAE * EUNHYUK // SIWON * HEECHUL
.....ระยะเวลาผ่านไปช่วงหนึ่ง....รถคันงามสามสี่คันของตระกูลลีคิมก็จอดเทียบชานชาลาหน้าตึกใหญ่ที่ดูคลับคล้ายเป็นร้านขายของชำ....หากแต่ใครจะรู้...ร้านขายของชำที่มีเพียงแต่เบื้องหน้า...หากแต่เบื้องหลังคือสถานที่ที่นักพนันนับร้อยเข้าไปเสพสุขกันอย่างเมามัน....
สถานที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของกิเลสของมนุษย์.....
"ที่นี่คือที่ไหน" คนตัวเล็กหันไปถามบุรุษที่ยืนอยู่ข้างกาย ถึงแม้ว่าจะคุยกันอย่างไม่ถูกคอเมื่อกี้ แต่เมื่อถึงเวลาทำงาน เรื่องส่วนตัวที่ขุ่นเคืองใจก็ต้องลบออกไปให้สิ้น...
"บ่อนเมียงดงครับ วันนี้เราต้องมาเก็บค่าคุ้มครอง" ทงแฮตอบก่อนจะมองสำรวจไปรอบๆ.....ใช่ว่าจะเคยมาที่นี้เป็นครั้งแรก...สถานที่นี้เค้าออกจะคุ้นเคยเสียด้วยซ้ำ ....ก็ชีวิตอันน่าบัดซบตอนเด็กๆของเค้า...มันมีความทรงจำที่เกี่ยวกับที่นี่มากมายเลยนี่นา...
"ไม่เปลี่ยนไปเลยแฮะ" ทงแฮเปรยลอยๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจ
"นายเคยอยู่ที่นี่ด้วยหรอ" คนตัวเล็กพูดไปก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปในร้านขายของชำเบื้องหน้า....ก่อนจะเหลือบมองบอดี้การ์ดหนุ่มนิดหนึ่ง แล้วก็หันมาให้ความสนใจกับสถานที่ต่อ
"ก็ไม่เชิงหรอกครับ....ผมเคยทำงานที่นี่น่ะ...อ๊ะเดี๋ยวเราต้องขึ้นไปชั้นสองสินะ อ๊ะป้าอึนนาสวัสดีครับ" ทงแฮเอ่ยอย่างชำนิ ชำนาญในหนทาง ก่อนเค้าจะโค้งหัว ทำความเคารพและยิ้มให้ป้าแก่ๆที่นั่งพัดพัดจีนอยู่มุมร้านมุมหนึ่ง เสมือนเป็นเจ้าของกิจการร้านขายของชำนี้ ....เมื่อคนถูกทักเห็นว่าใครมา รอยยิ้มดีใจก็ปรากฎขึ้นเหมือนกับว่า โลกที่เงียบเหงาถูกแต่งแต้มด้วยสีสันอีกครั้งหนึ่ง
"ทงแฮ!!! คิดถึง คิดถึงจังเลย...ทงแฮ....หายไปไหนมา...ทำไมป้าไม่เจอเราเลย ตั้งแต่ออกจากที่นี่ไปไม่เคยมาเยี่ยมเลย ไม่เคยเลยนะ เจ้าเด็กดื้อ" ป้าอึนนาที่ทงแฮเรียกเดินมากอดเจ้าตัวดีอย่างคิดถึงดังคำพูด ร่างสูงได้แต่ยิ้มแล้วกอดตอบ ร่องรอยความอ่อนโยนที่ไม่น่าจะปรากฎให้เห็นบนใบหน้าบากที่ดูแข็งแกร่งนี้ได้เลย...
"ผมก็คิดถึงป้าครับ อ๊ะ แต่ตอนนี้ผมสบายดี อ้วนท้วนสมบูรณ์ ป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ...ดูแลตัวเองให้ดีดีกว่า....เดี๋ยวผอมไป ผมกอดแล้วไม่อุ่นเหมือนเดิม ผมไม่รักด้วยนา....ว่าแต่ ตอนนี้ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับป้า รับรองเวลาว่างผมจะมาหาป้าแน่นอน" คนตัวใหญ่ยิ้มให้ป้าอ้วนๆคนนึงอย่างน่ารัก...น่ารักจนคนที่ยืนข้างๆเพลินไปกับการกระทำอันแสนอ่อนโยนเหล่านั้น....นัยน์ตาบ่งบอกถึงความรู้สึก....ที่เหมือนกับจะเรียกร้องความรัก ความอ่อนโยนเหล่านั้นบ้าง....สิ่งเหล่านั้นที่เค้าไม่เคยได้...
"ไปเถอะลูก...แต่ขึ้นไปบนนั้นก็ระวังตัวให้ดีนะ...พักนี้เฮียหยวนยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่ด้วย" ป้าอึนนาเอ่ยถึงใครสักคนที่อยู่บนนั้น ใครสักคนที่ทงแฮรู้จักดี
"ไม่ต้องห่วงครับ วันนี้ผมมีคนคุ้มกันดี^-^" คนตัวโตพูดตอบคนเตือน แต่คำที่พูดทำให้เจ้านายข้างกายถึงกับต้องตวัดตามอง คนคุ้มกันดี ได้ข่าวว่านายต้องคุ้มกันฉัน ไม่ใช่ฉันคุ้มกันนาย
นายนี่มันน่านัก!!!!
อึนฮยอกไม่ได้พูดด่าโต้ตอบ แต่กระแทกเท้าตึงตังทำให้รู้ว่าไม่พอใจ ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสองตามคำบอกของทงแฮ แล้วจัดการเปิดประตูไม้ทึบนั้นซะ.....
คนเดินตามได้แต่ยิ้มๆ...
เปิดไปแล้วจะร้องมั้ยนั่น!! คุณหนูอึนฮยอกผู้ไร้เดียงสา.....ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคุณไม่เคยเจออะไรแบบนี้....ก่อนทำงานผมสืบประวัติคุณมาหมดแล้วนะ~ สะอาด...ราวกับว่าอยู่คนละโลกกับมาเฟีย.....ถึงแม้จะเคยเห็นเหตุการณ์โหดร้ายมา...แต่ก็ยังน้อยเกินกว่าชีวิตจริงเยอะ คุณหนู!
แล้วก็เป็นอย่างที่ทงแฮว่า....คนตัวเล็กรีบปิดประตูก่อนจะหันหน้าซีดของตัวเองออกมา...หลับตาหนึ่งครั้งแล้วลืมขึ้นใหม่ เหมือนกับสิ่งที่เห็นมันเป็นเพียงจินตนาการ....ทำไม..
ทำไม....
"มันสกปรกมากใช่มั้ยล่ะ......ก็อย่างนี้แหละน้า...บ่อนน่ะ ไม่ใช่โรงเหล้า...คนมั่วสุมกันมันไม่ใช่เรื่องแปลก....เข้มแข็งหน่อยสินายน้อย....ครั้งแรกของคุณอย่าทำตัวเหมือนไก่อ่อนไปหน่อยเลย....เดี๋ยวลูกน้องก็ปีนเกลียวกันหมดหรอก" คนปากหมายิ้มอารมณ์ดีที่ได้ยั่วน้ำโห หากแต่จะรู้มั้ย สิ่งที่มันแฝงอยู่ข้างใน มันคือกำลังใจที่จะทำให้คนตัวเล็กสู้ต่อไปทั้งนั้น......คนตัวเล็กได้แต่หน้าซีดต่อไป....ถึงแม้จะถูกสบประมาท แต่เค้าก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี...
กะ...ก็ข้างในนั้น....
...ปึง...ประตูเปิดออก....ชายชุดดำคนหนึ่งเดินออกมาอย่างเมาๆ....เหมือนกับการพนันจะทำให้เค้าหมดตัว....เลยดื่มเหล้าย้อมใจไปซะหลายขวด....ความเมาทำให้คนไม่ได้สติ....สายตาไม่ประสงค์ดีพินิจพิจารณาที่ร่างบางก่อนจะ
กระชากเข้ามาหาตัวอย่างง่ายดาย!
ผัวะ! ไม่ทันถึงสามวิ หมัดโตๆของบอดี้การ์ด ก็ทำหน้าที่ปกป้องนายน้อยก่อนที่ชายคนนั้นจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น....คนเมาถึงกับลงไปกองกับพื้นแล้วโวยวายเสียงดังลั่น.....ลั่นจนคนทั้งหลายเริ่มออกมาสังเกตุการณ์ว่ามีเรื่องอะไรกัน...
"แกเป็นใคร มาก่อเรื่องอะไรในร้านฉะ..ฉัน อะ....อ้าว ทงแฮ...ไม่ได้เจอกันนาน...แกยังดูอ่อนหัดเหมือนเดิมนะ..."ชายที่ใส่เสื้อกล้ามขาวอีกคนเดินเข้ามาหาทงแฮ ก่อนจะแสยะยิ้มให้ รอยยิ้มที่ดูไม่เป็นมิตรสักนิด...
"หึ....อย่าพล่ามมากดีกว่า...ฉันไม่อยากเสียเวลากับแก...เฮียหยวนอยู่ไหน" ชายหนุ่มตวัดตามองชายเสื้อกล้ามขาวด้วยความไม่เป็นมิตร ไม่สิ เหมือนจะรังเกียจเสียด้วยซ้ำ....
"ทำไม...อ๋อ....แกเอาเด็กใหม่มาให้เฮียหรือไง....ฉลาดนี้...เป็นหมาหัวเน่าที่คิดจะกลับมาของานทำเลยใช้เด็กใหม่เป็นตัวล่อ....หึ"
ผัวะ!
หมัดที่สองของวันนี้...ถูกส่งให้คนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง จริงๆเค้าอยากปล่อยไปอีกสักสามสี่หมัด ไอคนปากไม่เจียม จะได้ฉลาดๆขึ้นบ้าง วอนหาที่ตายเกินไปมั้ย....เล่นกับใครไม่เล่น...
"พอเถอะ...อย่าเสียเวลากับคนงี่เง่าพรรคนี้เลย รีบทำธุระของเราให้เสร็จเถอะ....ส่วนนายไว้ฉันเสร็จธุระแล้วจะกลับมาจัดการ" คนตัวเล็กสูดลมหายใจหนึ่งทีก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน....ถึงแม้ภาพที่เห็นมันจะไม่น่าภิรมย์นัก แต่เค้าก็จำเป็นต้องไปเผชิญ.....เวลาพักใหญ่เมื่อกี้พอจะให้เค้าทำใจได้...
กลิ่นคาวเหล้าคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ผู้คนเสพสุขกับยาอะไรบางอย่างมากมายหลายชนิดกำลังยืนเต้นเร่าๆท่ามกลางเสียงเพลงที่เปิดดังสนั่น ราวกับประหนึ่งอยู่ในดิสโก้ยามค่ำคืน ระคนไปกลับเสียงคนต่อไพ่ ทายพนันกัน อย่างลุ่มหลงในกิเลส.....และสิ่งที่อึนฮยอกทนดูไม่ได้ที่สุดก็คงจะเป็น ชาย หญิงที่ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์กำลังเสพสุขให้คนอื่นดูบนเตียงๆหนึ่ง ราวกับว่าเป็นการแสดงที่แสนน่าภิรมย์ คนดูหื่นกามหลงในคาวโลกีย์จ้องมองทุกกริยาท่วงท่าอย่างไม่กระพริบตา....เสียงเฮดังกึกก้องเมื่อทั้งชายหนุ่มเสร็จสิ้นไปถึงจุดหมาย หากแต่ไม่มีผู้ใดเลยที่จะเสียใจไปพร้อมกับหญิงสาวที่ดูแสนจะทรมาน....การข่มขืนที่น่าเจ็บปวดใจ....กับความสนุก และ ความสุขเพียงชั่วไม่กี่นาทีของคนบางกลุ่ม...การลงเงินเสร็จสิ้นหลังจากที่ได้รับชมความทุกข์ของหญิงสาวเสร็จเรียบร้อย...
น่ารังเกียจเกินคำบรรยาย!!!
"เค้า....ทำอะ"
"เค้าเก็บค่าดูน่ะครับ" ทงแฮตอบคำถามของคนไร้เดียงสาเหมือนจะรู้คำถามในใจคนข้างกาย ก่อนจะหันไปยิ้มเหมือนเรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องปกติที่เค้าเคยชิน....อึนฮยอกได้แต่ทำหน้าเศร้าก่อนสายตาจะกลับไปดูแข็งแกร่งเช่นเดิม......ก่อนจะเดินนำลิ่วไปที่ห้องที่เขียนไว้ว่า "คนนอกห้ามเข้า ก่อนได้รับอนุญาต" เมื่อความสงสัยหมดไป...
"ห้องนี้ใช่มั้ย ทงแฮ" อึนฮยอกหันไปถามบอดี้การ์ด ทงแฮก้มหัวครั้งหนึ่งเป็นคำตอบ.....คนตัวเล็กจึงเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ได้เคาะตามมารยาท.....ก็เค้าเป็นผู้เหนือกว่านี่...จะเคาะทำไม!
"ใคร....อะอ้าว..ทงแฮ..ไม่ได้เจอกันนานนะ...อ้าวนั่นใคร...นายพาเด็กใหม่มาให้ฉันหรือไง!" ชายตัวอ้วนหน้าจีนตาเป็นขีดนั่งสูบบุหรี่ปล่อยควันพิษลอยอบอวลอยู่เต็มห้อง...คำพูดที่สามหาวเกือบจะทำให้ทงแฮต้องปล่อยหมัดไปที่หน้าอวบๆที่เค้าแสนรังเกียจอีกครั้ง..
"คุณคือเฮียหยวนสินะ....."อึนฮยอกวางมาดนิ่ง ก่อนจะลงไปนั่งบนเก้าอี้อย่างไม่ได้รับอนุญาต....ชายตาตี่ไม่ได้สนใจเข็มกลัดที่ปักบนหน้าอก..หากแต่นั่งพินิจพิจารณาใบหน้าหวานของคนที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่หน้าเขาตอนนี้เสียต่างหาก..
"อืม...รู้จักฉันด้วยเหรอแม่หนู....น่ารักดีนี่" เสี่ยตัวอ้วนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะจับคางคนหน้าหวานเบาๆ.....อึนฮยอกได้แต่แสยะยิ้ม...ก่อนจะปัดมือสกปรกออกไปอย่างรังเกียจ.....
"กรุณาอย่ามาระรานผมโดยไม่ได้รับอนุญาตนะครับ...."คนตัวเล็กที่ตอนนี้ถึงแม้มือจะสั่น....เมื่อต้องมาเจอสภาพสังคมที่เค้าไม่คุ้นเคย...สังคมที่เลวร้าย...แต่ภายนอกของเค้าตอนนี้คงต้องเคลือบไว้ซะด้วยความเข้มแข็งที่ดูขัดกับตัวตนเสียเหลือเกิน
"ปากดีนี่! แตะนิดแตะหน่อยทำเป็น...เธอก็รู้ไม่ใช่หรอว่าฉันเป็นใคร...อยากจะกินกระสุนก่อนวัยอันควรหรือเด็กน้อย" เสี่ยบ้ากามเจ้าของบ่อนตัวดีเริ่มละไล้ไปบนใบหน้าของคนตัวเล็ก ก่อนจะบีบคางร่างบางเบาๆ....
กริ๊ก....
เสียงเหนี่ยวไกดังให้รู้ว่าปืนที่จ่อต้นคออ้วนนั้นพร้อมปลิดชีพร่างอ้วนได้ทุกนาที.....เสี่ยอวบหน้าซีดก่อนจะจ้องไปในตาคม......
"แก...."
"ขอโทษนะครับ...แต่ว่าผมไม่ได้มาขายตัว...ผมมาเก็บค่าคุ้มครอง...กรุณาจ่ายผมมาด้วย...ตอนนี้ครบกำหนดเดือนแล้ว"
สิ้นคำ...คนตัวอ้วนแทบจะลงไปกองกับพื้น....
เมื่อครู่....เมื่อครู่เค้าได้รับโทรศัพท์จากพรรคลีคิม....ว่าวันนี้ผู้นำพรรคคนใหม่...จะมาเก็บค่าคุ้มครองด้วยตัวเองเพื่อเป็นการเรียนรู้งาน......หากแต่ใครจะรู้....ว่าคนที่ตัวเล็กบอบบางหน้าหวานคนนี้.....
จะเป็นมังกรตัวใหม่ของลีคิม!
"คะ..คุณคือ....คุณ...คื..อ"
"ผม ลี ฮยอก แจ ผู้นำคนใหม่ของพรรคลีคิมครับ..." ฮยอกแจแสยะยิ้มให้ ไม่ได้ก้มหัวทำความเคารพไอหน้าหื่นตรงหน้า เพราะไม่อยากจะเคารพ...เพียงแต่อยากแนะนำตัวให้รู้จักเท่านั้น....เผื่อหูตาไออ้วนตรงหน้ามันจะได้สว่างขึ้นมั่ง!
"ผะ...ผมขอโทษครับ..ทะ..ท่าน...เอ่อ...ผะ...ผม...ผม..ไว้ชีวิตผมดะ..ด้วยครับทะ...ท่าน...." เสี่ยอ้วนรีบทรุดลงไปกองกับพื้นโดยยังไม่ทันที่อึนฮยอกจะทำอะไร....แค่รู้ว่าเป็นใครเข่าก็อ่อนจนแทบจะกลายเป็นเศษธุลีซะเดี๋ยวนั้น....มือสองกอบกุมขาคนตัวเล็กเพื่อขอให้ยกโทษให้...
ก็เค้ารู้ดี....ใครก็ตามที่บังอาจหมิ่นประมาทตระกูลลีคิม ไม่ว่าจะเป็นผู้นำหรือไม่ หากเพียงแค่บุคคลนั้นมีสายเลือดของลีคิมแล้วล่ะก็ ผู้ที่หมิ่นประมาท หรือ ทำร้ายร่างกาย....
ถ้าเป็นคนที่อยู่ในการปกครอง...โทษคือ ตายสถานเดียว!!
"เอาเถอะ...คราวนี้ผมอภัยให้..ถือว่าคุณไม่รู้....แต่หากมีคราวหน้า...ผมคงปล่อยคุณไว้ไม่ได้....อ้อแล้วอีกอย่าง การกระทำแบบนี้...แม้จะกับผม หรือใครก็ตาม......มันคือการกระทำของคนชั้นล่างทั้งนั้น....หากคุณไม่อยากทำตัวเป็นขยะสังคม...ผมแนะนำให้คุณเลิกทำอย่างนี้ซะดีกว่านะ..." อึนฮยอกเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง สายตาคมแข็งกร้าว....ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสงบนิ่งอย่างเยือกเย็น......
คนที่มาด้วยต้องแอบขมวดคิ้ว...พร้อมกับยิ้มนิดๆในสถานการณ์ตึงเครียด...
ใช้ได้เลยนะนายน้อย....ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้ใหญ่กว่าที่คิดแฮะ!
-----------------------------------------------------------------------------------------------
สองร่างที่ก้าวออกมาจากห้องนั้นพร้อมกับเงินจำนวนหนึ่งที่ได้รับ...ตามกำหนดการ...รอยยิ้มภูมิใจปรากฎขึ้น....งานแรก...อืม ผ่านไปด้วยดีสินะ....
"อ๊ะ....นั่น....ห้องอะไรน่ะทงแฮ..." คำถามขี้สงสัยปรากฎในตัวนายน้อยผู้ไร้เดียงสาอีกครั้ง.....ทงแฮได้แต่ยิ้ม...ช่างสงสัยจังแฮะ...ก่อนจะเหลือบตามองตามห้องที่ว่า...
ห้องที่หลบอยู่ในซอกหลีบข้างห้องน้ำในมุมลึกมุมหนึ่งของร้าน....ห้องที่เป็นประตูไม้เพียงบานเดียว แล้วเหมือนมีหน้าต่างบานเล็กเจาะเป็นรูอยู่หน้าห้องเพียงเท่านั้น....ห้องที่ทงแฮเห็นแล้วต้องผวา....ความทรงจำต่างๆหวนคืนกลับมาเกินกว่าเค้าจะพูดถึงมัน....
"ไม่มีอะไรหรอกครับนายน้อย...เป็นห้องเก็บของธรรมดาน่ะครับ เราไปกันเถอะ" บุรุษหนุ่มที่เริ่มทำตัวไม่ปกติ หน้าที่ขาวอยู่แล้วเริ่มซีดขึ้นไป...ปกติคนปากกล้าอย่างทงแฮไม่น่าจะเป็นเช่นนี้....อึนฮยอกฉลาดพอที่จะประเมินสถานการณ์ออก....
"นายไปรอที่รถไป..." คนตัวเล็กมองดูก็รู้ว่าทงแฮคงไม่ประสงค์ที่จะให้เค้าเข้าไปยุ่งกับห้องนั้น...แต่ในส่วนเบื้องลึก ความไม่เกรงกลัวใคร และ ความทะนงในความเป็นลีคิม ก็ทำให้อึนฮยอกเป็นเสมือนเด็กดื้อคนหนึ่งที่อยากจะลองไปเสียทุกสิ่ง...แม้สิ่งนั้นจะแขวนอยู่บนความเสี่ยงก็ตาม...
"แต่..."
"นี่เป็นคำสั่ง..คงไม่ต้องมีแต่" นายน้อยของทงแฮตัดบทก่อนจะเดินลิ่วๆไปที่ห้องนั้น
"ตามมาทำไม" คำถามดังขึ้นเมื่อเห็นบอดี้การ์ดหนุ่มตามมา....ไม่ชอบห้องนี้ แล้วตามมาทำไม....ก็บอกว่าให้ไปรอที่รถแล้วนี่นา...
"หน้าที่ครับ...ผมต้องดูแลนายน้อยยี่สิบสี่ชั่วโมง....ขืนผมทำพลาด...โดนตัดเงินเดือนก็ไม่มีอะไรกินสิครับ" คนตัวโตพูดติดตลก...ทั้งๆที่หน้ายังซีด...อึนฮยอกได้แต่ส่ายหน้า...ยิ้มขำกับความบ้าของคนตรงหน้า...ขนาดกลัวยังกวนได้.....นายนี่มันประหลาดจริงๆ!
"ตามใจ"
สายตามคมมองลอดผ่านกระจกที่ดูเหมือนจะขาดการทำความสะอาดมาเป็นเวลานาน....ห้องสี่เหลี่ยมสีขาวจะดูเหมือนห้องนอนปกติมาก...เตียงสีขาวที่วางตระหง่านอยู่กลางห้อง....ห้องนี้คงจะเหมือนห้องนอนทั่วไป....ถ้าไม่มีร่างเล็กร่างหนึ่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้กระซิกอย่างน่าสงสาร...ถึงแม้หากมองลอดผ่านกระจก...มันจะมองได้ไม่ชัดเจน...แต่อึนฮยอกก็รู้ว่ามือข้างหนึ่งของร่างเล็กนั้นถูกตรึงไว้กับหัวเตียงรอยช้ำแดงรอบตัวเปลือยเปล่าดูเหมือนจะถูกผ่านการกระทำอันโหดร้ายมาอย่างน่าสงสาร....เตียงสีขาวที่มีเลือดเกรอะกรังอยู่หลายจุด......เลือดอะไรคงไม่ต้องเดาให้ใจสลดไปมากกว่านี้....
"นี่มันห้องอะไรกันแน่ทงแฮ" คนถามหลับตาพริ้มกับภาพที่เค้ารับไม่ได้...น้ำตารื้นที่ต้องกลั่นเก็บไว้...ความอ่อนไหวและความสงสารในตัวเพื่อนมนุษย์มันเต็มตื้นในอกข้างซ้าย..
"....มันคือ...ห้องเก็บเด็กครับ.....ไว้ผมจะเล่าให้นายน้อยฟังถึงรายละเอียดเมื่อเรากลับไป...แต่ว่าถ้าจะให้คร่าวๆ....นายน้อยเห็นกิจกรรมที่เค้าทำอะไรกันแล้วเก็บค่าดูอยู่ตรงนั้นใช่มั้ยล่ะครับ" การกระทำอุบาทว์ที่ยังติดตาตั้งแต่เดินเข้ามายันออกไป....ใครเล่าจะจำไม่ได้..
คนตัวเล็กได้แต่เพียงพยักหน้า รอฟังคำอธิบายต่อไป
"นั่นล่ะครับ....เด็กคนนี้....จะเป็นรายต่อไปที่จะต้อง...เอ่อ..ต้องโดนกระทำเช่นนั้น" ...ทงแฮพูดไปก็ยิ่งหน้าซีดขึ้นไปอีก....ถึงแม้จะเป็นบอดี้การ์ดทีแข็งแกร่ง..ถึงแม้จะผ่านประสบการณ์ที่เลวร้ายกว่านี้มาแล้วโชกโชน...หากแต่ถ้าเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับห้องนี้...อดีตที่ยังฝังใจ...ภาพที่ยังติดตา...ทำให้เค้าแทบจะอยากหนีออกมาซะเดี๋ยวนั้น.....ส่วนอีกคนนึงแทบไม่ต้องพูดถึง....ประสบการณ์ที่ไม่เคยมี....ภาพที่ไม่เคยเห็น
อึนฮยอกตระหนักได้เดี๋ยวนั้นเอง.....ว่าอย่างน้อย
โลกนี้ก็มีคนเจออะไรที่เลวร้ายกว่าเค้ามากนัก!
"ขอซื้อตัวเด็กคนนี้ได้มั้ยทงแฮ..."เสียงเรียบเอ่ยถามทั้งที่ยังหลับตาอยู่.....เค้าไม่อยากจะมองภาพอะไรทั้งสิ้น...ทั้งที่ตอนนี้ในสมองยังวนเวียนไปด้วยสภาพห้องที่เค้าเห็นไม่ชัด...
"ไม่ได้หรอกครับ...มีคนจะขอซื้อตั้งหลายคน....เด็กที่อยู่ในห้องนี้เป็นเด็กที่คัดสรรแล้วว่ามีคุณภาพ...เพราะฉะนั้น บ่อนไม่ขายให้ง่ายๆหรอกครับ...ถึงแม้จะเป็นนายน้อย...ผมรู้จักไอหยวนดี...มันจะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เสียเด็กไป...เพราะการเก็บค่าดูแต่ละครั้ง...จำนวนเงินมันมากกว่าที่จะขายให้ใครได้อีกครับ...อีกอย่าง...เด็กคนนี้คงไม่ได้ถูกใช้แค่ครั้งเดียวด้วย" ทงแฮเอ่ยน้ำเสียงสลดใจ....เค้าได้แต่ส่ายหน้า..พร้อมทั้งกลั้นใจมองเข้าไปในห้องที่เค้าไม่อยากมองอีกครั้ง...
น่าสงสารเกินจะบรรยาย....เด็กน้อย...
"ไปหากุญแจห้องนี้มาให้ฉันที...ทำยังไงก็ได้ให้ได้กุญแจมา ทงแฮ!"
ซื้อไม่ได้ใช่มั้ย..ซื้อไม่ได้ใช่มั้ย....ถ้าอย่างนั้นก็คงต้อง
"นายน้อยจะทำอะไรครับ"ทงแฮเอ่ยเสียงตกใจ...เค้ารู้ดีว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างไอหยวนมันไม่มีทางขายเด็กให้แน่ๆ
"พาหนี!"
TO BE CON IN PART 4 ~
แต่งสองพาร์ทใช้เวลาสองวัน....เหนื่อยโฮกกกกกกกกก
เหนื่อยจริงๆนะคะ....เม้นเป็นกำลังใจคนแต่งหน่อยนะคะ นะค้า..
PART : 3
AUTHOR : SuNA!
MAIN CHA : DONGHAE * EUNHYUK // SIWON * HEECHUL
.....ระยะเวลาผ่านไปช่วงหนึ่ง....รถคันงามสามสี่คันของตระกูลลีคิมก็จอดเทียบชานชาลาหน้าตึกใหญ่ที่ดูคลับคล้ายเป็นร้านขายของชำ....หากแต่ใครจะรู้...ร้านขายของชำที่มีเพียงแต่เบื้องหน้า...หากแต่เบื้องหลังคือสถานที่ที่นักพนันนับร้อยเข้าไปเสพสุขกันอย่างเมามัน....
สถานที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของกิเลสของมนุษย์.....
"ที่นี่คือที่ไหน" คนตัวเล็กหันไปถามบุรุษที่ยืนอยู่ข้างกาย ถึงแม้ว่าจะคุยกันอย่างไม่ถูกคอเมื่อกี้ แต่เมื่อถึงเวลาทำงาน เรื่องส่วนตัวที่ขุ่นเคืองใจก็ต้องลบออกไปให้สิ้น...
"บ่อนเมียงดงครับ วันนี้เราต้องมาเก็บค่าคุ้มครอง" ทงแฮตอบก่อนจะมองสำรวจไปรอบๆ.....ใช่ว่าจะเคยมาที่นี้เป็นครั้งแรก...สถานที่นี้เค้าออกจะคุ้นเคยเสียด้วยซ้ำ ....ก็ชีวิตอันน่าบัดซบตอนเด็กๆของเค้า...มันมีความทรงจำที่เกี่ยวกับที่นี่มากมายเลยนี่นา...
"ไม่เปลี่ยนไปเลยแฮะ" ทงแฮเปรยลอยๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจ
"นายเคยอยู่ที่นี่ด้วยหรอ" คนตัวเล็กพูดไปก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปในร้านขายของชำเบื้องหน้า....ก่อนจะเหลือบมองบอดี้การ์ดหนุ่มนิดหนึ่ง แล้วก็หันมาให้ความสนใจกับสถานที่ต่อ
"ก็ไม่เชิงหรอกครับ....ผมเคยทำงานที่นี่น่ะ...อ๊ะเดี๋ยวเราต้องขึ้นไปชั้นสองสินะ อ๊ะป้าอึนนาสวัสดีครับ" ทงแฮเอ่ยอย่างชำนิ ชำนาญในหนทาง ก่อนเค้าจะโค้งหัว ทำความเคารพและยิ้มให้ป้าแก่ๆที่นั่งพัดพัดจีนอยู่มุมร้านมุมหนึ่ง เสมือนเป็นเจ้าของกิจการร้านขายของชำนี้ ....เมื่อคนถูกทักเห็นว่าใครมา รอยยิ้มดีใจก็ปรากฎขึ้นเหมือนกับว่า โลกที่เงียบเหงาถูกแต่งแต้มด้วยสีสันอีกครั้งหนึ่ง
"ทงแฮ!!! คิดถึง คิดถึงจังเลย...ทงแฮ....หายไปไหนมา...ทำไมป้าไม่เจอเราเลย ตั้งแต่ออกจากที่นี่ไปไม่เคยมาเยี่ยมเลย ไม่เคยเลยนะ เจ้าเด็กดื้อ" ป้าอึนนาที่ทงแฮเรียกเดินมากอดเจ้าตัวดีอย่างคิดถึงดังคำพูด ร่างสูงได้แต่ยิ้มแล้วกอดตอบ ร่องรอยความอ่อนโยนที่ไม่น่าจะปรากฎให้เห็นบนใบหน้าบากที่ดูแข็งแกร่งนี้ได้เลย...
"ผมก็คิดถึงป้าครับ อ๊ะ แต่ตอนนี้ผมสบายดี อ้วนท้วนสมบูรณ์ ป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ...ดูแลตัวเองให้ดีดีกว่า....เดี๋ยวผอมไป ผมกอดแล้วไม่อุ่นเหมือนเดิม ผมไม่รักด้วยนา....ว่าแต่ ตอนนี้ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับป้า รับรองเวลาว่างผมจะมาหาป้าแน่นอน" คนตัวใหญ่ยิ้มให้ป้าอ้วนๆคนนึงอย่างน่ารัก...น่ารักจนคนที่ยืนข้างๆเพลินไปกับการกระทำอันแสนอ่อนโยนเหล่านั้น....นัยน์ตาบ่งบอกถึงความรู้สึก....ที่เหมือนกับจะเรียกร้องความรัก ความอ่อนโยนเหล่านั้นบ้าง....สิ่งเหล่านั้นที่เค้าไม่เคยได้...
"ไปเถอะลูก...แต่ขึ้นไปบนนั้นก็ระวังตัวให้ดีนะ...พักนี้เฮียหยวนยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่ด้วย" ป้าอึนนาเอ่ยถึงใครสักคนที่อยู่บนนั้น ใครสักคนที่ทงแฮรู้จักดี
"ไม่ต้องห่วงครับ วันนี้ผมมีคนคุ้มกันดี^-^" คนตัวโตพูดตอบคนเตือน แต่คำที่พูดทำให้เจ้านายข้างกายถึงกับต้องตวัดตามอง คนคุ้มกันดี ได้ข่าวว่านายต้องคุ้มกันฉัน ไม่ใช่ฉันคุ้มกันนาย
นายนี่มันน่านัก!!!!
อึนฮยอกไม่ได้พูดด่าโต้ตอบ แต่กระแทกเท้าตึงตังทำให้รู้ว่าไม่พอใจ ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสองตามคำบอกของทงแฮ แล้วจัดการเปิดประตูไม้ทึบนั้นซะ.....
คนเดินตามได้แต่ยิ้มๆ...
เปิดไปแล้วจะร้องมั้ยนั่น!! คุณหนูอึนฮยอกผู้ไร้เดียงสา.....ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคุณไม่เคยเจออะไรแบบนี้....ก่อนทำงานผมสืบประวัติคุณมาหมดแล้วนะ~ สะอาด...ราวกับว่าอยู่คนละโลกกับมาเฟีย.....ถึงแม้จะเคยเห็นเหตุการณ์โหดร้ายมา...แต่ก็ยังน้อยเกินกว่าชีวิตจริงเยอะ คุณหนู!
แล้วก็เป็นอย่างที่ทงแฮว่า....คนตัวเล็กรีบปิดประตูก่อนจะหันหน้าซีดของตัวเองออกมา...หลับตาหนึ่งครั้งแล้วลืมขึ้นใหม่ เหมือนกับสิ่งที่เห็นมันเป็นเพียงจินตนาการ....ทำไม..
ทำไม....
"มันสกปรกมากใช่มั้ยล่ะ......ก็อย่างนี้แหละน้า...บ่อนน่ะ ไม่ใช่โรงเหล้า...คนมั่วสุมกันมันไม่ใช่เรื่องแปลก....เข้มแข็งหน่อยสินายน้อย....ครั้งแรกของคุณอย่าทำตัวเหมือนไก่อ่อนไปหน่อยเลย....เดี๋ยวลูกน้องก็ปีนเกลียวกันหมดหรอก" คนปากหมายิ้มอารมณ์ดีที่ได้ยั่วน้ำโห หากแต่จะรู้มั้ย สิ่งที่มันแฝงอยู่ข้างใน มันคือกำลังใจที่จะทำให้คนตัวเล็กสู้ต่อไปทั้งนั้น......คนตัวเล็กได้แต่หน้าซีดต่อไป....ถึงแม้จะถูกสบประมาท แต่เค้าก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี...
กะ...ก็ข้างในนั้น....
...ปึง...ประตูเปิดออก....ชายชุดดำคนหนึ่งเดินออกมาอย่างเมาๆ....เหมือนกับการพนันจะทำให้เค้าหมดตัว....เลยดื่มเหล้าย้อมใจไปซะหลายขวด....ความเมาทำให้คนไม่ได้สติ....สายตาไม่ประสงค์ดีพินิจพิจารณาที่ร่างบางก่อนจะ
กระชากเข้ามาหาตัวอย่างง่ายดาย!
ผัวะ! ไม่ทันถึงสามวิ หมัดโตๆของบอดี้การ์ด ก็ทำหน้าที่ปกป้องนายน้อยก่อนที่ชายคนนั้นจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น....คนเมาถึงกับลงไปกองกับพื้นแล้วโวยวายเสียงดังลั่น.....ลั่นจนคนทั้งหลายเริ่มออกมาสังเกตุการณ์ว่ามีเรื่องอะไรกัน...
"แกเป็นใคร มาก่อเรื่องอะไรในร้านฉะ..ฉัน อะ....อ้าว ทงแฮ...ไม่ได้เจอกันนาน...แกยังดูอ่อนหัดเหมือนเดิมนะ..."ชายที่ใส่เสื้อกล้ามขาวอีกคนเดินเข้ามาหาทงแฮ ก่อนจะแสยะยิ้มให้ รอยยิ้มที่ดูไม่เป็นมิตรสักนิด...
"หึ....อย่าพล่ามมากดีกว่า...ฉันไม่อยากเสียเวลากับแก...เฮียหยวนอยู่ไหน" ชายหนุ่มตวัดตามองชายเสื้อกล้ามขาวด้วยความไม่เป็นมิตร ไม่สิ เหมือนจะรังเกียจเสียด้วยซ้ำ....
"ทำไม...อ๋อ....แกเอาเด็กใหม่มาให้เฮียหรือไง....ฉลาดนี้...เป็นหมาหัวเน่าที่คิดจะกลับมาของานทำเลยใช้เด็กใหม่เป็นตัวล่อ....หึ"
ผัวะ!
หมัดที่สองของวันนี้...ถูกส่งให้คนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง จริงๆเค้าอยากปล่อยไปอีกสักสามสี่หมัด ไอคนปากไม่เจียม จะได้ฉลาดๆขึ้นบ้าง วอนหาที่ตายเกินไปมั้ย....เล่นกับใครไม่เล่น...
"พอเถอะ...อย่าเสียเวลากับคนงี่เง่าพรรคนี้เลย รีบทำธุระของเราให้เสร็จเถอะ....ส่วนนายไว้ฉันเสร็จธุระแล้วจะกลับมาจัดการ" คนตัวเล็กสูดลมหายใจหนึ่งทีก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน....ถึงแม้ภาพที่เห็นมันจะไม่น่าภิรมย์นัก แต่เค้าก็จำเป็นต้องไปเผชิญ.....เวลาพักใหญ่เมื่อกี้พอจะให้เค้าทำใจได้...
กลิ่นคาวเหล้าคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ผู้คนเสพสุขกับยาอะไรบางอย่างมากมายหลายชนิดกำลังยืนเต้นเร่าๆท่ามกลางเสียงเพลงที่เปิดดังสนั่น ราวกับประหนึ่งอยู่ในดิสโก้ยามค่ำคืน ระคนไปกลับเสียงคนต่อไพ่ ทายพนันกัน อย่างลุ่มหลงในกิเลส.....และสิ่งที่อึนฮยอกทนดูไม่ได้ที่สุดก็คงจะเป็น ชาย หญิงที่ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์กำลังเสพสุขให้คนอื่นดูบนเตียงๆหนึ่ง ราวกับว่าเป็นการแสดงที่แสนน่าภิรมย์ คนดูหื่นกามหลงในคาวโลกีย์จ้องมองทุกกริยาท่วงท่าอย่างไม่กระพริบตา....เสียงเฮดังกึกก้องเมื่อทั้งชายหนุ่มเสร็จสิ้นไปถึงจุดหมาย หากแต่ไม่มีผู้ใดเลยที่จะเสียใจไปพร้อมกับหญิงสาวที่ดูแสนจะทรมาน....การข่มขืนที่น่าเจ็บปวดใจ....กับความสนุก และ ความสุขเพียงชั่วไม่กี่นาทีของคนบางกลุ่ม...การลงเงินเสร็จสิ้นหลังจากที่ได้รับชมความทุกข์ของหญิงสาวเสร็จเรียบร้อย...
น่ารังเกียจเกินคำบรรยาย!!!
"เค้า....ทำอะ"
"เค้าเก็บค่าดูน่ะครับ" ทงแฮตอบคำถามของคนไร้เดียงสาเหมือนจะรู้คำถามในใจคนข้างกาย ก่อนจะหันไปยิ้มเหมือนเรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องปกติที่เค้าเคยชิน....อึนฮยอกได้แต่ทำหน้าเศร้าก่อนสายตาจะกลับไปดูแข็งแกร่งเช่นเดิม......ก่อนจะเดินนำลิ่วไปที่ห้องที่เขียนไว้ว่า "คนนอกห้ามเข้า ก่อนได้รับอนุญาต" เมื่อความสงสัยหมดไป...
"ห้องนี้ใช่มั้ย ทงแฮ" อึนฮยอกหันไปถามบอดี้การ์ด ทงแฮก้มหัวครั้งหนึ่งเป็นคำตอบ.....คนตัวเล็กจึงเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ได้เคาะตามมารยาท.....ก็เค้าเป็นผู้เหนือกว่านี่...จะเคาะทำไม!
"ใคร....อะอ้าว..ทงแฮ..ไม่ได้เจอกันนานนะ...อ้าวนั่นใคร...นายพาเด็กใหม่มาให้ฉันหรือไง!" ชายตัวอ้วนหน้าจีนตาเป็นขีดนั่งสูบบุหรี่ปล่อยควันพิษลอยอบอวลอยู่เต็มห้อง...คำพูดที่สามหาวเกือบจะทำให้ทงแฮต้องปล่อยหมัดไปที่หน้าอวบๆที่เค้าแสนรังเกียจอีกครั้ง..
"คุณคือเฮียหยวนสินะ....."อึนฮยอกวางมาดนิ่ง ก่อนจะลงไปนั่งบนเก้าอี้อย่างไม่ได้รับอนุญาต....ชายตาตี่ไม่ได้สนใจเข็มกลัดที่ปักบนหน้าอก..หากแต่นั่งพินิจพิจารณาใบหน้าหวานของคนที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่หน้าเขาตอนนี้เสียต่างหาก..
"อืม...รู้จักฉันด้วยเหรอแม่หนู....น่ารักดีนี่" เสี่ยตัวอ้วนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะจับคางคนหน้าหวานเบาๆ.....อึนฮยอกได้แต่แสยะยิ้ม...ก่อนจะปัดมือสกปรกออกไปอย่างรังเกียจ.....
"กรุณาอย่ามาระรานผมโดยไม่ได้รับอนุญาตนะครับ...."คนตัวเล็กที่ตอนนี้ถึงแม้มือจะสั่น....เมื่อต้องมาเจอสภาพสังคมที่เค้าไม่คุ้นเคย...สังคมที่เลวร้าย...แต่ภายนอกของเค้าตอนนี้คงต้องเคลือบไว้ซะด้วยความเข้มแข็งที่ดูขัดกับตัวตนเสียเหลือเกิน
"ปากดีนี่! แตะนิดแตะหน่อยทำเป็น...เธอก็รู้ไม่ใช่หรอว่าฉันเป็นใคร...อยากจะกินกระสุนก่อนวัยอันควรหรือเด็กน้อย" เสี่ยบ้ากามเจ้าของบ่อนตัวดีเริ่มละไล้ไปบนใบหน้าของคนตัวเล็ก ก่อนจะบีบคางร่างบางเบาๆ....
กริ๊ก....
เสียงเหนี่ยวไกดังให้รู้ว่าปืนที่จ่อต้นคออ้วนนั้นพร้อมปลิดชีพร่างอ้วนได้ทุกนาที.....เสี่ยอวบหน้าซีดก่อนจะจ้องไปในตาคม......
"แก...."
"ขอโทษนะครับ...แต่ว่าผมไม่ได้มาขายตัว...ผมมาเก็บค่าคุ้มครอง...กรุณาจ่ายผมมาด้วย...ตอนนี้ครบกำหนดเดือนแล้ว"
สิ้นคำ...คนตัวอ้วนแทบจะลงไปกองกับพื้น....
เมื่อครู่....เมื่อครู่เค้าได้รับโทรศัพท์จากพรรคลีคิม....ว่าวันนี้ผู้นำพรรคคนใหม่...จะมาเก็บค่าคุ้มครองด้วยตัวเองเพื่อเป็นการเรียนรู้งาน......หากแต่ใครจะรู้....ว่าคนที่ตัวเล็กบอบบางหน้าหวานคนนี้.....
จะเป็นมังกรตัวใหม่ของลีคิม!
"คะ..คุณคือ....คุณ...คื..อ"
"ผม ลี ฮยอก แจ ผู้นำคนใหม่ของพรรคลีคิมครับ..." ฮยอกแจแสยะยิ้มให้ ไม่ได้ก้มหัวทำความเคารพไอหน้าหื่นตรงหน้า เพราะไม่อยากจะเคารพ...เพียงแต่อยากแนะนำตัวให้รู้จักเท่านั้น....เผื่อหูตาไออ้วนตรงหน้ามันจะได้สว่างขึ้นมั่ง!
"ผะ...ผมขอโทษครับ..ทะ..ท่าน...เอ่อ...ผะ...ผม...ผม..ไว้ชีวิตผมดะ..ด้วยครับทะ...ท่าน...." เสี่ยอ้วนรีบทรุดลงไปกองกับพื้นโดยยังไม่ทันที่อึนฮยอกจะทำอะไร....แค่รู้ว่าเป็นใครเข่าก็อ่อนจนแทบจะกลายเป็นเศษธุลีซะเดี๋ยวนั้น....มือสองกอบกุมขาคนตัวเล็กเพื่อขอให้ยกโทษให้...
ก็เค้ารู้ดี....ใครก็ตามที่บังอาจหมิ่นประมาทตระกูลลีคิม ไม่ว่าจะเป็นผู้นำหรือไม่ หากเพียงแค่บุคคลนั้นมีสายเลือดของลีคิมแล้วล่ะก็ ผู้ที่หมิ่นประมาท หรือ ทำร้ายร่างกาย....
ถ้าเป็นคนที่อยู่ในการปกครอง...โทษคือ ตายสถานเดียว!!
"เอาเถอะ...คราวนี้ผมอภัยให้..ถือว่าคุณไม่รู้....แต่หากมีคราวหน้า...ผมคงปล่อยคุณไว้ไม่ได้....อ้อแล้วอีกอย่าง การกระทำแบบนี้...แม้จะกับผม หรือใครก็ตาม......มันคือการกระทำของคนชั้นล่างทั้งนั้น....หากคุณไม่อยากทำตัวเป็นขยะสังคม...ผมแนะนำให้คุณเลิกทำอย่างนี้ซะดีกว่านะ..." อึนฮยอกเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง สายตาคมแข็งกร้าว....ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสงบนิ่งอย่างเยือกเย็น......
คนที่มาด้วยต้องแอบขมวดคิ้ว...พร้อมกับยิ้มนิดๆในสถานการณ์ตึงเครียด...
ใช้ได้เลยนะนายน้อย....ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้ใหญ่กว่าที่คิดแฮะ!
-----------------------------------------------------------------------------------------------
สองร่างที่ก้าวออกมาจากห้องนั้นพร้อมกับเงินจำนวนหนึ่งที่ได้รับ...ตามกำหนดการ...รอยยิ้มภูมิใจปรากฎขึ้น....งานแรก...อืม ผ่านไปด้วยดีสินะ....
"อ๊ะ....นั่น....ห้องอะไรน่ะทงแฮ..." คำถามขี้สงสัยปรากฎในตัวนายน้อยผู้ไร้เดียงสาอีกครั้ง.....ทงแฮได้แต่ยิ้ม...ช่างสงสัยจังแฮะ...ก่อนจะเหลือบตามองตามห้องที่ว่า...
ห้องที่หลบอยู่ในซอกหลีบข้างห้องน้ำในมุมลึกมุมหนึ่งของร้าน....ห้องที่เป็นประตูไม้เพียงบานเดียว แล้วเหมือนมีหน้าต่างบานเล็กเจาะเป็นรูอยู่หน้าห้องเพียงเท่านั้น....ห้องที่ทงแฮเห็นแล้วต้องผวา....ความทรงจำต่างๆหวนคืนกลับมาเกินกว่าเค้าจะพูดถึงมัน....
"ไม่มีอะไรหรอกครับนายน้อย...เป็นห้องเก็บของธรรมดาน่ะครับ เราไปกันเถอะ" บุรุษหนุ่มที่เริ่มทำตัวไม่ปกติ หน้าที่ขาวอยู่แล้วเริ่มซีดขึ้นไป...ปกติคนปากกล้าอย่างทงแฮไม่น่าจะเป็นเช่นนี้....อึนฮยอกฉลาดพอที่จะประเมินสถานการณ์ออก....
"นายไปรอที่รถไป..." คนตัวเล็กมองดูก็รู้ว่าทงแฮคงไม่ประสงค์ที่จะให้เค้าเข้าไปยุ่งกับห้องนั้น...แต่ในส่วนเบื้องลึก ความไม่เกรงกลัวใคร และ ความทะนงในความเป็นลีคิม ก็ทำให้อึนฮยอกเป็นเสมือนเด็กดื้อคนหนึ่งที่อยากจะลองไปเสียทุกสิ่ง...แม้สิ่งนั้นจะแขวนอยู่บนความเสี่ยงก็ตาม...
"แต่..."
"นี่เป็นคำสั่ง..คงไม่ต้องมีแต่" นายน้อยของทงแฮตัดบทก่อนจะเดินลิ่วๆไปที่ห้องนั้น
"ตามมาทำไม" คำถามดังขึ้นเมื่อเห็นบอดี้การ์ดหนุ่มตามมา....ไม่ชอบห้องนี้ แล้วตามมาทำไม....ก็บอกว่าให้ไปรอที่รถแล้วนี่นา...
"หน้าที่ครับ...ผมต้องดูแลนายน้อยยี่สิบสี่ชั่วโมง....ขืนผมทำพลาด...โดนตัดเงินเดือนก็ไม่มีอะไรกินสิครับ" คนตัวโตพูดติดตลก...ทั้งๆที่หน้ายังซีด...อึนฮยอกได้แต่ส่ายหน้า...ยิ้มขำกับความบ้าของคนตรงหน้า...ขนาดกลัวยังกวนได้.....นายนี่มันประหลาดจริงๆ!
"ตามใจ"
สายตามคมมองลอดผ่านกระจกที่ดูเหมือนจะขาดการทำความสะอาดมาเป็นเวลานาน....ห้องสี่เหลี่ยมสีขาวจะดูเหมือนห้องนอนปกติมาก...เตียงสีขาวที่วางตระหง่านอยู่กลางห้อง....ห้องนี้คงจะเหมือนห้องนอนทั่วไป....ถ้าไม่มีร่างเล็กร่างหนึ่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้กระซิกอย่างน่าสงสาร...ถึงแม้หากมองลอดผ่านกระจก...มันจะมองได้ไม่ชัดเจน...แต่อึนฮยอกก็รู้ว่ามือข้างหนึ่งของร่างเล็กนั้นถูกตรึงไว้กับหัวเตียงรอยช้ำแดงรอบตัวเปลือยเปล่าดูเหมือนจะถูกผ่านการกระทำอันโหดร้ายมาอย่างน่าสงสาร....เตียงสีขาวที่มีเลือดเกรอะกรังอยู่หลายจุด......เลือดอะไรคงไม่ต้องเดาให้ใจสลดไปมากกว่านี้....
"นี่มันห้องอะไรกันแน่ทงแฮ" คนถามหลับตาพริ้มกับภาพที่เค้ารับไม่ได้...น้ำตารื้นที่ต้องกลั่นเก็บไว้...ความอ่อนไหวและความสงสารในตัวเพื่อนมนุษย์มันเต็มตื้นในอกข้างซ้าย..
"....มันคือ...ห้องเก็บเด็กครับ.....ไว้ผมจะเล่าให้นายน้อยฟังถึงรายละเอียดเมื่อเรากลับไป...แต่ว่าถ้าจะให้คร่าวๆ....นายน้อยเห็นกิจกรรมที่เค้าทำอะไรกันแล้วเก็บค่าดูอยู่ตรงนั้นใช่มั้ยล่ะครับ" การกระทำอุบาทว์ที่ยังติดตาตั้งแต่เดินเข้ามายันออกไป....ใครเล่าจะจำไม่ได้..
คนตัวเล็กได้แต่เพียงพยักหน้า รอฟังคำอธิบายต่อไป
"นั่นล่ะครับ....เด็กคนนี้....จะเป็นรายต่อไปที่จะต้อง...เอ่อ..ต้องโดนกระทำเช่นนั้น" ...ทงแฮพูดไปก็ยิ่งหน้าซีดขึ้นไปอีก....ถึงแม้จะเป็นบอดี้การ์ดทีแข็งแกร่ง..ถึงแม้จะผ่านประสบการณ์ที่เลวร้ายกว่านี้มาแล้วโชกโชน...หากแต่ถ้าเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับห้องนี้...อดีตที่ยังฝังใจ...ภาพที่ยังติดตา...ทำให้เค้าแทบจะอยากหนีออกมาซะเดี๋ยวนั้น.....ส่วนอีกคนนึงแทบไม่ต้องพูดถึง....ประสบการณ์ที่ไม่เคยมี....ภาพที่ไม่เคยเห็น
อึนฮยอกตระหนักได้เดี๋ยวนั้นเอง.....ว่าอย่างน้อย
โลกนี้ก็มีคนเจออะไรที่เลวร้ายกว่าเค้ามากนัก!
"ขอซื้อตัวเด็กคนนี้ได้มั้ยทงแฮ..."เสียงเรียบเอ่ยถามทั้งที่ยังหลับตาอยู่.....เค้าไม่อยากจะมองภาพอะไรทั้งสิ้น...ทั้งที่ตอนนี้ในสมองยังวนเวียนไปด้วยสภาพห้องที่เค้าเห็นไม่ชัด...
"ไม่ได้หรอกครับ...มีคนจะขอซื้อตั้งหลายคน....เด็กที่อยู่ในห้องนี้เป็นเด็กที่คัดสรรแล้วว่ามีคุณภาพ...เพราะฉะนั้น บ่อนไม่ขายให้ง่ายๆหรอกครับ...ถึงแม้จะเป็นนายน้อย...ผมรู้จักไอหยวนดี...มันจะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เสียเด็กไป...เพราะการเก็บค่าดูแต่ละครั้ง...จำนวนเงินมันมากกว่าที่จะขายให้ใครได้อีกครับ...อีกอย่าง...เด็กคนนี้คงไม่ได้ถูกใช้แค่ครั้งเดียวด้วย" ทงแฮเอ่ยน้ำเสียงสลดใจ....เค้าได้แต่ส่ายหน้า..พร้อมทั้งกลั้นใจมองเข้าไปในห้องที่เค้าไม่อยากมองอีกครั้ง...
น่าสงสารเกินจะบรรยาย....เด็กน้อย...
"ไปหากุญแจห้องนี้มาให้ฉันที...ทำยังไงก็ได้ให้ได้กุญแจมา ทงแฮ!"
ซื้อไม่ได้ใช่มั้ย..ซื้อไม่ได้ใช่มั้ย....ถ้าอย่างนั้นก็คงต้อง
"นายน้อยจะทำอะไรครับ"ทงแฮเอ่ยเสียงตกใจ...เค้ารู้ดีว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างไอหยวนมันไม่มีทางขายเด็กให้แน่ๆ
"พาหนี!"
TO BE CON IN PART 4 ~
แต่งสองพาร์ทใช้เวลาสองวัน....เหนื่อยโฮกกกกกกกกก
เหนื่อยจริงๆนะคะ....เม้นเป็นกำลังใจคนแต่งหน่อยนะคะ นะค้า..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น