ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ภารกิจพิชิตใจนายลีทึก ตอนที่ 2
STORY : ภารกิจพิชิตใจนายลีทึก
PART : 2
AUTHOR : SuNA!!
ณ คฤหาสน์ตระกูลปาร์ค ใจกลางเมืองกรุงโซล
"ม๊าฮะ ผมไม่มีวันให้พี่สาวผมไปแต่งงานกับไอหมีสัปปะรังเคนั่นหรอกนะ คนอะไร หื่นสิ้นดี นี่ขนาดกับผู้ชายนะ!!(แล้วเค้าจะรู้มั้ยว่านายเป็นผู้ชาย ทึกเอ๊ยยย! ) ผมไม่อยากให้ตระกูลเราไปเกี่ยวดองข้องเกี่ยวกับไอหมีบ้านั่น ชิ"
หนุ่มหน้าสวยที่ยังคงอยู่ในร่างสาวน้อยนั่งบนเป็นหมีกินผึ้ง? อยู่ที่โซฟาสีแดงสุดหรูในห้องนั่งเล่นสไตล์ตะวันตก
ตอนนี้อารมณ์ของเขาคงเรียกได้ว่า นมหมดอายุยังชิดซ้าย...บูดสนิท
ตั้งแต่ก้าวเท้าออกจะงานยันเหยียบธรณีประตูบ้านอารมณ์เธอก็ยังรักษาระดับได้อย่างมั่นคง
ช่างน่าทึ่งจริง (- -")
"ทึกก.."
"ผมรู้ถึงแม้ว่าเราจะเป็นหนี้เค้าหลายล้าน แต่ผมก็จะใช้สติปัญญาอันล้ำเลิศของผมหาเงินมาใช้เจ้าบ้านั่นให้ได้ม่ะม๊าไม่ต้องเป็นห่วง...แค่สามร้อยล้านวอน เบาะๆ (- -") "
ปากบางอย่างคงพล่ามยาวเทศมหาชาติต่อไป...ผู้เป็นมารดาทำกำลังจะขัดจังหวะก็ต้องสงบปากสงบคำไปอีกครั้ง...ตั้งแต่งานยันบ้าน....จนถึงตอนนี้...นายลีทึกยังไม่ได้หยุดบ่นเลย...(น่ากลัวจริงๆผู้ชายคนนี้)
(- -")
"ทึกก..."
"แม่ฮะ..ผมรู้ฮะว่าแม่กังวลใจ แต่เจ้านั่นมัน..
"ทึกกี้!!!! เลิกบ่นสักสามวิ มันจะลงแดงตายมั้ยลูก...โอ้โห หนูบ่นยังกับเป็นผู้หญิงแน่ะ! "
เปรี้ยง!!!
ราวฟ้าผ่ากลางหอไอเฟล หรือ โตเกียวทาวเวอร์ก็ไม่ปาน...สิ่งที่ทึกกี้เกลียดที่สุดก็คือ การถูกแม่เรียกว่า
"หนู" และ การถูกเปรียบเทียบให้เป็น "ผู้หญิง" !!
"ม่ะ....ม๊าาาาาาา....."ร่างบางกำมือแน่น
เสียงสูดหายใจสงบสติอารมณ์สามสี่ครั้ง..ม๊า 1 ม๊า 2 ม๊า...ฮึ่ยยยยยยยยย
อยากจะกรี๊ดให้ลั่นโลก(*-*)ถ้าไม่ติดว่าเป็นแม่นะ ...พ่อต่อยหน้าคว่ำไปแล้ว!
ม๊านะม๊า!!
"...."
ความเงียบเข้าครอบคลุมบ่งบอกให้รู้ว่าร่างบางโกรธ...คุณนายปาร์คเริ่มสำนึกผิดเล็กน้อย (เล็กน้อยจริงๆ) เพราะถึงแม้ลูกเค้าจะเหมือนผู้หญิงและก็ดูสวยแค่ไหน ก็เข้าใจว่าลูกเค้าเกลียดที่สุดการที่มีคนมาพูดอย่างนี้..เมื่อสำนึกตัวได้คุณนายปาร์คก็เลยจำยอมต้องไปง้อเจ้าลูกชายตัวดี
(T T)
"ทึกกี้..ม๊าขอโทษ....อย่าโกรธม๊าเลย...ม๊าเห็นว่าลูกเหนื่อย ก็ลูกเล่นบ่นซะยืดยาว (ผู้ชายที่ไหนเค้าบ่นกันขนาดนี้ล่ะ) แล้วอีกอย่าง
เท่าที่ม๊าดูก็ไม่เห็นคุณคังอินเค้าจะเลวร้ายขนาดที่ลูกพูดด้วย ท่าทางดูน่ารักน่าชัง แล้วก็เป็นสุภาพบุรุษดีออก...แต่ม๊าก็เข้าใจลูกนะ.."
คุณนายปาร์คลูบหัวลูกชายสองที่เป็นการปลอบประโลม เหมือนว่า
เข้าใจลูกดีว่ามีปัญหาทุกข์ใจอะไรบางอย่าง ถึงได้บ่นพล่ามได้ตลอดทางขนาดนั้น..
แล้ว ม๊าเข้าใจว่าอะไรล่ะ...
"ม๊าเข้าใจว่าที่ลูกบ่น ก็เพราะลูกขายหน้าที่ล้มกลางเวทีใช่มั้ยล่ะลูก...แล้วแถมคุณคังอินเค้ารับลูกไม่ได้อีก ลูกก็เลยพาลโมโหแล้วก็ใส่อารมณ์กับเค้าแบบนี้" (* - *)
โอ้วโนวววววววววม่ะม๊าสุดที่รัก...นี่หรือคือเหตุผล ที่ม๊าคิด โอ้วโนว
พระเจ้าจอร์จ เฟร็ดอยากกตายอีกรอบ...
"ม่ะม๊าาาา จำไว้เลยนะฮะ..ผมไม่เคยอายที่จะล้ม แล้วก็ดีซะอีกที่หมอนั่นไม่ได้มาโดนตัวผม
ผมแค่...ผมแค่..ช่างมันเถอะฮะ..ผมขอตัวขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน อยู่ในชุดนี้นานๆ
แล้วมันสยิว" หนุ่มน้อยสะบัดชายชุดราตรี
ก่อนจะก้าวขาเรียวขึ้นไปทางบันได...เหตุผลที่ผมบ่นน่ะหรอ....มันก็แค่..มันก็แค่
ผม เกือบจะโดนไอหมอนั่นจูบก็แค่นั้น ชิ!
*///*
"อ๊อ ม๊าฮะ..."
ทึกกี้หันไปเรียกคุณนายปาร์คก่อนจะก้าวขึ้นบันได้ขั้นแรกไปอีกครั้งเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
"อะไรจ๊ะลูกรัก ^-^ "
"ยังไงผมก็ไม่มีวันให้หมอนั่นมาแต่งงานกับพี่ยูริแน่นอนฮะ ม๊ารับรู้ไว้ได้เลย ! "
---------
วันที่ XX เดือน XX ปี XXXX
"ฮัลโหล...ค่ะ..ค่ะคุณคิม มาได้เลยค่ะ..ค่ะ พร้อมแล้วค่ะพร้อมแล้ว...แหม เรียบร้อยสิคะ..อ๋อ เค้าไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ ถ้าพี่เค้ายอม....แน่นอนค่ะ แน่นอน..ค่าาา แล้วเจอกันนะคะ กริ๊ก ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตุ๊ด..เอ๊ย ตู๊ด"
เสียงสัญญาโทรศัพท์ตัดไป ปลายสายยิ้มแป้นที่มุมปากกว้าง
ก่อนจะเดินขึ้นไปห้องนอนประตูสีน้ำตาลข้างบนชั้นสอง
ที่หน้าห้องมีป้ายลายดอกไม้แขวนไว้อย่างน่ารักว่า
"ยูริจ้า"
"ก๊อก ก๊อก ยูริลูก เสร็จรึยังค้าาา" เสียงคุณนายปาร์คแจ๋วแหววดังลั่นหน้าห้อง
ลิปกลอสสีแดงแวววับอยู่ที่ปากคนพูดอย่างสะดุดตา อายแชโดว์สีน้ำตาลอ่อนถูกปัดบนเปลือกตาบนอย่างสวยงาม
ราวกับว่าวันนี้เป็นวันสำคัญยังไงยังงั้น
"เสร็จแล้วค่ะ ม๊า กำลังจะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ" ประตูสีน้ำตาลถูกเปิดออก หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มที่ดูยังไงก็เป็นคนเดียวกับที่ไปงานวันนั้น รวบผมสีน้ำตาลอ่อนไว้ข้างๆ โบว์สีฟ้าถูกผูกไว้อย่างสาวงาม ตากลมเบื้องหลังคอนแทคเลนส์สีฟ้าสะท้อนแสงสวยงามอย่างไม่มีที่ติ
แก้มชมพูถูกปัดด้วยบรัชออนสีหวานระเรื่อ...สวย ...จริงๆแหะ...
"โอ้ววว...ลูกม๊าสวยจริงๆ เหมือนตาทึกวันนั้นเลย..." เป็นคำชมที่ฟังประแล่มๆหู
ยูริทำหน้ายิ้มขำ ก่อนจะเดินจูงมือมารดาลงมาจากชั้นบน
"ม๊าอย่าไปพูดอย่างนี้ให้ตาทึกได้ยินล่ะ...มีหวังได้จับม๊าทุ่มสระว่ายน้ำแน่นอน คึคึ^-^" สาวน้อยยิ้มอารมณ์ดี ราวกับว่าวันนี้เป็นวันปกติของเธอ วันทั่วๆไปที่จะต้องไปเรียนหนังสือ แต่วันนี้ที่จริงแล้ว กำลังจะมีพิธีสำคัญเกิดขึ้นต่างหาก
"ยูริไม่เครียดเลยเหรอลูก " ผู้เป็นมารดายิ้มถาม...ดีใจที่ลูกคนนี้หัวอ่อน
ไม่หัวดื้อเหมือนเจ้าตัวเล็กอีกคน...พูดเกลี้ยกล่อมสองสามที
ก็ตกปากรับคำอย่างง่ายดาย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องราวของอนาคตก็ตามที
"ลูกยอมแลกอนาคตเพื่อบริษัทของเราเลยเหรอลูก...ลูกช่างเป็นคนดีเหลือเกิน...ฮือ...ม๊า..ฮือ..ม๊ารักลูกนะ..ฮือ..แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ม่ะม๊าของเราเริ่มเข้าโหมดเด็กอีกครั้ง
ความปลาบปลื้มใจทำให้น้ำตาไหลเป็นปี่แตก...ยูริเห็นก็ต้องส่ายหน้าอย่างเคยชิน
เฮ้อ..ม๊าใครเนี่ย เด็กจริง จริ๊งงง(- -")
"ลูกไม่เครียดหรอกค่ะม๊า...ตาทึกสิ ดื้อรั้นจะไม่ยอมให้ลูกแต่งถ้าเดียวเลย จนลูกบอกเหตุผลน้อง น้องก็เลยยอม"ยูริทำหน้ายิ้มแย้มสบายใจไม่ทุกร้อน...จนคนเป็นแม่เริ่มเป็นไก่ตาแตก..
"เหตุผลอะไรลูก"
"ก็...กะอิแค่แต่งงาน ทำไมลูกต้องเครียด...แต่งได้ก็หย่าได้ (* - *) ลูกก็แต่งๆไปก่อน แล้วลูกค่อยทำให้ตานั่นทนไม่ไหว ขอหย่ากับลูกเอง แล้วลูกก็เรียกร้องค่าเสียหาย สามร้อยล้าน เท่านี้เราก็สูญหนี้ เป็นไงคะ
ง่ายจะตาย ลูกฉลาดมั้ย...ฮิฮิ"
โอ้โห!!! ขอถอนคำพูดที่บอกว่ายูริหัวอ่อนครับผ๊ม!
"O-O"
ก่อนที่คุณนายปาร์คจะได้ตกตะลึงกับความคิดของลูกสาว เสียงบีบแตรรถก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณบ่งบอกให้รู้ว่าแขกที่เชิญ
ได้มาถึงบ้านแล้ว...ประตูอัติโนมัติแสนไฮโซถูกเปิดขึ้น
รถเฟอรารี่สีขาวสองคันขับเคลื่อนเข้ามายังหน้าคฤหาสน์
"สวัสดีค่าาาา คุณนายคิมมมม "
เจ้าของบ้านวิ่งแจ้นไปหน้าประตูรอรับหญิงสาววัยกลางคนที่ใบหน้าถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางสีจัดไม่แพ้กัน
กระบังลมที่อยู่บนผมคงบอกได้ว่าตอนเช้าเจ๊แกเซ็ทมาอย่างดี...รอยยิ้มบนลิปกลอสแวววับจับตาเสียนี่กระไร
"สวัสดีค่าาาา...คุณนายปาร์ค....แหม ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะคะ เดี๊ยนต้องขอโทษจริงๆ พักนี้ธุรกิจมันรัดตั๊ว รัดตัว
เดี๊ยนเลยไม่มีเวลาโทรหาเลย.."
คุณนายไฮโซสองคนจ้อกันอย่างสนุกสนาน...จนไม่ได้สนใจผู้ที่ก้าวลงมาจากรถเฟอรารี่อีกคันเลย
ชายหนุ่มในชุดลำลองดูดี เสื้อโปโลแขนสั้น ถึงจะดูไม่เรียบร้อย
แต่ถ้ารู้ราคาก็คงจะดูดีขึ้นมาทันควัน
กางเกงลีวายส์สีน้ำเงินก็โดดเด่นมาคู่กับเข็มขัดแบรนด์ดังได้เป็นอย่างดี
ผมที่ถูกเซ็ทมาเป็นทรง (คงทำร้านเดียวกับแม่) รวมถึงแว่นตาสีชาที่คาดอยู่
ทำให้...สรุปได้คำเดียวว่า
หล่อ!!
ส่วนหล่อขนาดไหนน่ะหรอ?
เอาเป็นว่า แม้แต่หมาตัวเมียยังมอง ก็แค่นั้น!!!
"คังอิน มานี่สิลูก " เสียงแหลมของคุณนายคิม
เรียกลูกชายตัวดีที่บัดนี้สายตามองไปรอบบ้านปาร์คอย่างกำลังสำรวจหาอะไรบางอย่าง
"ครับ"
"คุณนายปาร์คคะ นี่คังอิน จำได้มั้ยคะ...ที่เดี๊ยนพามาวิ่งแรด เอ๊ย วิ่งเล่นที่นี่ตอนเด็กๆน่ะค่ะ...ตาแว่นตอนเด็กๆน่ะค่ะ จำได้มั้ย"
เห...นี่มีความหลังกันด้วยหรือเนี่ย... คุณนายปาร์คฟังคำแล้วก็ยิ้ม
"จำได้สิคะ...แหม ใครจะจำไม่ได้แสบซ่าท้าตะลุยขนาดนั้น..เข้าขากับลูกชายเดี๊ยนจะตายย อาฮิ อาฮิ เข้าไปข้างในกันดีกว่าค่ะตรงนี้แดดแรง เดี๋ยวเป็นมะเร็งผิวหนังไม่ดีนะคะ คุณนายคิม" ว่าแล้วคุณนายไฮโซทั้งสองก็เดินจูงมือกันเข้าบ้าน - -"
ไม่ยืนรอชายหนุ่มที่บัดนี้กำลัง งง งง กับการแนะนำที่ยังไม่ทันเสร็จเลย...
แล้วเค้าจะรู้มั้ยว่าป้าปากแดงเมื่อกี้ที่แม่เรียกว่าเป็นคุณนายปาร์คเค้าคือใคร...รู้ก็แค่ว่าเป็นเจ้าของบ้านของลูกสาวที่เค้ากำลังจะต้องแต่งงานด้วยเท่านั้น
"ตอนเด็กๆ...ตอนเด็กๆเราเคยมาที่นี่ด้วยเหรอฟระ!"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เอาล่ะ...ตอนนี้ก็ถึงเวลาแนะนำอย่างเป็นทางการ...นี่..คุณนาย ปารค์ แม่ของหนูยูริ แล้วนี่ก็หนูยูริ คนที่แม่บอกแกไว้ ว่าจะให้แต่งงานด้วย ที่แกเคยเจอแล้วในงานนั่นแหล่ะ"
คังอินเมื่อเห็นหน้าสาวน้อยก็ส่งสายตากรุ้มกริ่มไปให้ พร้อมกับยิ้มประหลาดๆ
"ผมจำได้ดีครับแม่..ยูริ..ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะ...วันนั้นก่อนกลับเธอน่ารักมากนะ..."
น่ารักจนทำฉันเจ็บเลยทีเดียว ยูริ หึหึ....
"ขอบคุณที่ชมค่ะ"
ยูริยิ้มรับกับคำตอบอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ว่าตาหมีข้างหน้านั่นหมายความว่ายังไง..แต่สงสัยตาทึกไปทำเสน่ห์อะไรเข้า
ดูยิ้มซะหื่นได้ใจทีเดียวเชียว - - " ท่าทางจะชอบยูริในงานมากนะนั่น
(โอ้ว กวนใช้ได้ทีเดียวนะสาวน้อย - จากคังอิน)
"ก็คงเป็นที่รู้กันทั้งคู่นะ แม่ทั้งสองคงไม่ต้องอ้อมค้อม...เราสองคนแม่จะให้เวลาทำความรู้จักกันเดือนนึง
แล้วก็เดือนหน้าเตรียมตัวเรื่องงานแต่งได้เลย" คุณนายคิมสรุปความให้เรียบร้อย ทำให้ทั้งสองฝ่ายอยากจะร้องกรี๊ดกันเป็นภาษาอียิปต์กันเลยทีเดียว
O-O เดือนเดียว ไม่เร็วไปหน่อยเร๊อะจ๊ะแม่จ๋าาา หนูยังอยากโสดนะครับบบ -
จากคังอินเพลย์บอย
"เอ่อ ไม่เร็วไปหน่อยเหรอคะ คุณนายคิม" ยูริเอ่ยปากอย่างมีมารยาท หน้าเริ่มเสีย ตาทึก แกไปทำเสน่ห์อะไรใส่คุณนายคิมนี่รึเปล่าทำไมเดือนเดียวก็จะแต่งแล้ว แต่ก็ดี จะได้รีบทำให้เค้าขอหย่า - -"
"ไม่เร็วหรอกจ๊ะ..ใช่มั้ยคะคุณนายปาร์ค..จะได้ทันตามสัญญากำหนดด้วย...แล้วอีกอย่าง...แม่อยากมีหลานเร็วๆ
อาฮิๆๆๆ" คุณนายคิมหัวเราะราวกับสะใจยิ่งนัก...
"สัญญาอะไรครับ" เจ้าอ้วนหูดีหันไปถามแม่ของตนทันที ราวกับรู้สึกว่าเรื่องนี้มีลับลมคมในอะไรอยู่...ไม่ใช่แค่เงินสามร้อยล้าน...เพราะไม่งั้นแม่เค้าไม่เร่งแต่งให้เค้าทำลูกอย่างนี้หรอก (ไอหื่นเอ๊ย!คิดได้แต่เรื่องทำลูก)
"ป๊าวว ^-^"
"มานั่งข้างๆพี่เค้าสิลูกยูริ ...แล้วต่อไปห้ามเรียกคุณนายคิมนะ ให้เรียกว่าแม่แทน ดีมะ ๆ^-^ " คุณนายคิมปฎิเสธทุกข้อกล่าวหาก่อนจะเบี่ยงเบนความสนใจไปที่สาวน้อยที่นั่งหน้าจิ้มลิ้มอยู่ตรงข้าม สบสายตาปิ๊งๆ *-*
"ใช่ไปนั่งข้างๆพี่เค้าสิลูก..จะได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น"คุณนายปาร์คเอ่ยยุยงเสริมส่งกันได้เข้าขาดีทีเดียว
กะจะให้ทำลูกกันตรงนี้เลยหรอคะม๊าา!
ยูริ ทำหน้าเป็นตูด ..ก่อนจะขยับก้นไปนั่งข้างนางหมีอย่างจำใจ...ชิ ไอ่อ้วน
ไม่ได้อยากนั่งข้างนายเท่าไรหรอกนะ...
ตาทึกพูดไม่มีผิด....ไม่หล่อ แล้วยังหื่นอีก ชิ ดู๊ดูทำหน้า (- -")
(หน้าหมีมันออกอย่างนั้นเลยหรอ 5555)
"ดีมาก...อาฮิๆ จะได้ใกล้ชิดๆกันเนอะคุณนายปาร์ค แล้วก็นะ ....เดี๋ยวแม่สองคนขอตัวไปช๊อปปิ้งก่อนนะลูก ลูกจะทำอะไรกันก็ทำนะ..เดี๋ยวแม่จะกลับมารับนะคังอิน ดูแลน้องดีๆล่ะลูก"
คุณนายคิมสั่งเสียก่อนจะรีบลากมือคุณแม่ตาลีทึกออกจากโต๊ะไป กะว่า ถ้าอยู่นานบรรดาคุณลูกคงไม่ยอมแน่ๆ ก็ดูหน้ายูริสิ...NO COMMENT มากๆ (- -")
สามวินาทีแห่งความเงียบผ่านพ้นไป คังอินก็เป็นฝ่ายเริ่มต้นบทสนทนากับคนข้างๆ
"น้องยูริ..เรื่องวันนั้น....พี่......เดี๋ยว...เดี๋ยว" คังอินกำลังจะเอ่ยอ้างย้อนความหลังโดยใช้สรรพนาม ราวกับสนิทสนมกันมานาน กับบุคคลที่อยู่ตรงหน้าอย่างใกล้ชิด...ใกล้ซะจน...เกือบ
เหมือนวันนั้นแล้วสินะ....แต่...แต่......
แต่.......
"เดี๋ยว...!!! ไม่ใช่! "
"ไม่ใช่อะไรคะ..."
"เธอไม่ใช่ยูรินี่!! "
PART : 2
AUTHOR : SuNA!!
ณ คฤหาสน์ตระกูลปาร์ค ใจกลางเมืองกรุงโซล
"ม๊าฮะ ผมไม่มีวันให้พี่สาวผมไปแต่งงานกับไอหมีสัปปะรังเคนั่นหรอกนะ คนอะไร หื่นสิ้นดี นี่ขนาดกับผู้ชายนะ!!(แล้วเค้าจะรู้มั้ยว่านายเป็นผู้ชาย ทึกเอ๊ยยย! ) ผมไม่อยากให้ตระกูลเราไปเกี่ยวดองข้องเกี่ยวกับไอหมีบ้านั่น ชิ"
หนุ่มหน้าสวยที่ยังคงอยู่ในร่างสาวน้อยนั่งบนเป็นหมีกินผึ้ง? อยู่ที่โซฟาสีแดงสุดหรูในห้องนั่งเล่นสไตล์ตะวันตก
ตอนนี้อารมณ์ของเขาคงเรียกได้ว่า นมหมดอายุยังชิดซ้าย...บูดสนิท
ตั้งแต่ก้าวเท้าออกจะงานยันเหยียบธรณีประตูบ้านอารมณ์เธอก็ยังรักษาระดับได้อย่างมั่นคง
ช่างน่าทึ่งจริง (- -")
"ทึกก.."
"ผมรู้ถึงแม้ว่าเราจะเป็นหนี้เค้าหลายล้าน แต่ผมก็จะใช้สติปัญญาอันล้ำเลิศของผมหาเงินมาใช้เจ้าบ้านั่นให้ได้ม่ะม๊าไม่ต้องเป็นห่วง...แค่สามร้อยล้านวอน เบาะๆ (- -") "
ปากบางอย่างคงพล่ามยาวเทศมหาชาติต่อไป...ผู้เป็นมารดาทำกำลังจะขัดจังหวะก็ต้องสงบปากสงบคำไปอีกครั้ง...ตั้งแต่งานยันบ้าน....จนถึงตอนนี้...นายลีทึกยังไม่ได้หยุดบ่นเลย...(น่ากลัวจริงๆผู้ชายคนนี้)
(- -")
"ทึกก..."
"แม่ฮะ..ผมรู้ฮะว่าแม่กังวลใจ แต่เจ้านั่นมัน..
"ทึกกี้!!!! เลิกบ่นสักสามวิ มันจะลงแดงตายมั้ยลูก...โอ้โห หนูบ่นยังกับเป็นผู้หญิงแน่ะ! "
เปรี้ยง!!!
ราวฟ้าผ่ากลางหอไอเฟล หรือ โตเกียวทาวเวอร์ก็ไม่ปาน...สิ่งที่ทึกกี้เกลียดที่สุดก็คือ การถูกแม่เรียกว่า
"หนู" และ การถูกเปรียบเทียบให้เป็น "ผู้หญิง" !!
"ม่ะ....ม๊าาาาาาา....."ร่างบางกำมือแน่น
เสียงสูดหายใจสงบสติอารมณ์สามสี่ครั้ง..ม๊า 1 ม๊า 2 ม๊า...ฮึ่ยยยยยยยยย
อยากจะกรี๊ดให้ลั่นโลก(*-*)ถ้าไม่ติดว่าเป็นแม่นะ ...พ่อต่อยหน้าคว่ำไปแล้ว!
ม๊านะม๊า!!
"...."
ความเงียบเข้าครอบคลุมบ่งบอกให้รู้ว่าร่างบางโกรธ...คุณนายปาร์คเริ่มสำนึกผิดเล็กน้อย (เล็กน้อยจริงๆ) เพราะถึงแม้ลูกเค้าจะเหมือนผู้หญิงและก็ดูสวยแค่ไหน ก็เข้าใจว่าลูกเค้าเกลียดที่สุดการที่มีคนมาพูดอย่างนี้..เมื่อสำนึกตัวได้คุณนายปาร์คก็เลยจำยอมต้องไปง้อเจ้าลูกชายตัวดี
(T T)
"ทึกกี้..ม๊าขอโทษ....อย่าโกรธม๊าเลย...ม๊าเห็นว่าลูกเหนื่อย ก็ลูกเล่นบ่นซะยืดยาว (ผู้ชายที่ไหนเค้าบ่นกันขนาดนี้ล่ะ) แล้วอีกอย่าง
เท่าที่ม๊าดูก็ไม่เห็นคุณคังอินเค้าจะเลวร้ายขนาดที่ลูกพูดด้วย ท่าทางดูน่ารักน่าชัง แล้วก็เป็นสุภาพบุรุษดีออก...แต่ม๊าก็เข้าใจลูกนะ.."
คุณนายปาร์คลูบหัวลูกชายสองที่เป็นการปลอบประโลม เหมือนว่า
เข้าใจลูกดีว่ามีปัญหาทุกข์ใจอะไรบางอย่าง ถึงได้บ่นพล่ามได้ตลอดทางขนาดนั้น..
แล้ว ม๊าเข้าใจว่าอะไรล่ะ...
"ม๊าเข้าใจว่าที่ลูกบ่น ก็เพราะลูกขายหน้าที่ล้มกลางเวทีใช่มั้ยล่ะลูก...แล้วแถมคุณคังอินเค้ารับลูกไม่ได้อีก ลูกก็เลยพาลโมโหแล้วก็ใส่อารมณ์กับเค้าแบบนี้" (* - *)
โอ้วโนวววววววววม่ะม๊าสุดที่รัก...นี่หรือคือเหตุผล ที่ม๊าคิด โอ้วโนว
พระเจ้าจอร์จ เฟร็ดอยากกตายอีกรอบ...
"ม่ะม๊าาาา จำไว้เลยนะฮะ..ผมไม่เคยอายที่จะล้ม แล้วก็ดีซะอีกที่หมอนั่นไม่ได้มาโดนตัวผม
ผมแค่...ผมแค่..ช่างมันเถอะฮะ..ผมขอตัวขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน อยู่ในชุดนี้นานๆ
แล้วมันสยิว" หนุ่มน้อยสะบัดชายชุดราตรี
ก่อนจะก้าวขาเรียวขึ้นไปทางบันได...เหตุผลที่ผมบ่นน่ะหรอ....มันก็แค่..มันก็แค่
ผม เกือบจะโดนไอหมอนั่นจูบก็แค่นั้น ชิ!
*///*
"อ๊อ ม๊าฮะ..."
ทึกกี้หันไปเรียกคุณนายปาร์คก่อนจะก้าวขึ้นบันได้ขั้นแรกไปอีกครั้งเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
"อะไรจ๊ะลูกรัก ^-^ "
"ยังไงผมก็ไม่มีวันให้หมอนั่นมาแต่งงานกับพี่ยูริแน่นอนฮะ ม๊ารับรู้ไว้ได้เลย ! "
---------
วันที่ XX เดือน XX ปี XXXX
"ฮัลโหล...ค่ะ..ค่ะคุณคิม มาได้เลยค่ะ..ค่ะ พร้อมแล้วค่ะพร้อมแล้ว...แหม เรียบร้อยสิคะ..อ๋อ เค้าไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ ถ้าพี่เค้ายอม....แน่นอนค่ะ แน่นอน..ค่าาา แล้วเจอกันนะคะ กริ๊ก ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตุ๊ด..เอ๊ย ตู๊ด"
เสียงสัญญาโทรศัพท์ตัดไป ปลายสายยิ้มแป้นที่มุมปากกว้าง
ก่อนจะเดินขึ้นไปห้องนอนประตูสีน้ำตาลข้างบนชั้นสอง
ที่หน้าห้องมีป้ายลายดอกไม้แขวนไว้อย่างน่ารักว่า
"ยูริจ้า"
"ก๊อก ก๊อก ยูริลูก เสร็จรึยังค้าาา" เสียงคุณนายปาร์คแจ๋วแหววดังลั่นหน้าห้อง
ลิปกลอสสีแดงแวววับอยู่ที่ปากคนพูดอย่างสะดุดตา อายแชโดว์สีน้ำตาลอ่อนถูกปัดบนเปลือกตาบนอย่างสวยงาม
ราวกับว่าวันนี้เป็นวันสำคัญยังไงยังงั้น
"เสร็จแล้วค่ะ ม๊า กำลังจะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ" ประตูสีน้ำตาลถูกเปิดออก หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มที่ดูยังไงก็เป็นคนเดียวกับที่ไปงานวันนั้น รวบผมสีน้ำตาลอ่อนไว้ข้างๆ โบว์สีฟ้าถูกผูกไว้อย่างสาวงาม ตากลมเบื้องหลังคอนแทคเลนส์สีฟ้าสะท้อนแสงสวยงามอย่างไม่มีที่ติ
แก้มชมพูถูกปัดด้วยบรัชออนสีหวานระเรื่อ...สวย ...จริงๆแหะ...
"โอ้ววว...ลูกม๊าสวยจริงๆ เหมือนตาทึกวันนั้นเลย..." เป็นคำชมที่ฟังประแล่มๆหู
ยูริทำหน้ายิ้มขำ ก่อนจะเดินจูงมือมารดาลงมาจากชั้นบน
"ม๊าอย่าไปพูดอย่างนี้ให้ตาทึกได้ยินล่ะ...มีหวังได้จับม๊าทุ่มสระว่ายน้ำแน่นอน คึคึ^-^" สาวน้อยยิ้มอารมณ์ดี ราวกับว่าวันนี้เป็นวันปกติของเธอ วันทั่วๆไปที่จะต้องไปเรียนหนังสือ แต่วันนี้ที่จริงแล้ว กำลังจะมีพิธีสำคัญเกิดขึ้นต่างหาก
"ยูริไม่เครียดเลยเหรอลูก " ผู้เป็นมารดายิ้มถาม...ดีใจที่ลูกคนนี้หัวอ่อน
ไม่หัวดื้อเหมือนเจ้าตัวเล็กอีกคน...พูดเกลี้ยกล่อมสองสามที
ก็ตกปากรับคำอย่างง่ายดาย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องราวของอนาคตก็ตามที
"ลูกยอมแลกอนาคตเพื่อบริษัทของเราเลยเหรอลูก...ลูกช่างเป็นคนดีเหลือเกิน...ฮือ...ม๊า..ฮือ..ม๊ารักลูกนะ..ฮือ..แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ม่ะม๊าของเราเริ่มเข้าโหมดเด็กอีกครั้ง
ความปลาบปลื้มใจทำให้น้ำตาไหลเป็นปี่แตก...ยูริเห็นก็ต้องส่ายหน้าอย่างเคยชิน
เฮ้อ..ม๊าใครเนี่ย เด็กจริง จริ๊งงง(- -")
"ลูกไม่เครียดหรอกค่ะม๊า...ตาทึกสิ ดื้อรั้นจะไม่ยอมให้ลูกแต่งถ้าเดียวเลย จนลูกบอกเหตุผลน้อง น้องก็เลยยอม"ยูริทำหน้ายิ้มแย้มสบายใจไม่ทุกร้อน...จนคนเป็นแม่เริ่มเป็นไก่ตาแตก..
"เหตุผลอะไรลูก"
"ก็...กะอิแค่แต่งงาน ทำไมลูกต้องเครียด...แต่งได้ก็หย่าได้ (* - *) ลูกก็แต่งๆไปก่อน แล้วลูกค่อยทำให้ตานั่นทนไม่ไหว ขอหย่ากับลูกเอง แล้วลูกก็เรียกร้องค่าเสียหาย สามร้อยล้าน เท่านี้เราก็สูญหนี้ เป็นไงคะ
ง่ายจะตาย ลูกฉลาดมั้ย...ฮิฮิ"
โอ้โห!!! ขอถอนคำพูดที่บอกว่ายูริหัวอ่อนครับผ๊ม!
"O-O"
ก่อนที่คุณนายปาร์คจะได้ตกตะลึงกับความคิดของลูกสาว เสียงบีบแตรรถก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณบ่งบอกให้รู้ว่าแขกที่เชิญ
ได้มาถึงบ้านแล้ว...ประตูอัติโนมัติแสนไฮโซถูกเปิดขึ้น
รถเฟอรารี่สีขาวสองคันขับเคลื่อนเข้ามายังหน้าคฤหาสน์
"สวัสดีค่าาาา คุณนายคิมมมม "
เจ้าของบ้านวิ่งแจ้นไปหน้าประตูรอรับหญิงสาววัยกลางคนที่ใบหน้าถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางสีจัดไม่แพ้กัน
กระบังลมที่อยู่บนผมคงบอกได้ว่าตอนเช้าเจ๊แกเซ็ทมาอย่างดี...รอยยิ้มบนลิปกลอสแวววับจับตาเสียนี่กระไร
"สวัสดีค่าาาา...คุณนายปาร์ค....แหม ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะคะ เดี๊ยนต้องขอโทษจริงๆ พักนี้ธุรกิจมันรัดตั๊ว รัดตัว
เดี๊ยนเลยไม่มีเวลาโทรหาเลย.."
คุณนายไฮโซสองคนจ้อกันอย่างสนุกสนาน...จนไม่ได้สนใจผู้ที่ก้าวลงมาจากรถเฟอรารี่อีกคันเลย
ชายหนุ่มในชุดลำลองดูดี เสื้อโปโลแขนสั้น ถึงจะดูไม่เรียบร้อย
แต่ถ้ารู้ราคาก็คงจะดูดีขึ้นมาทันควัน
กางเกงลีวายส์สีน้ำเงินก็โดดเด่นมาคู่กับเข็มขัดแบรนด์ดังได้เป็นอย่างดี
ผมที่ถูกเซ็ทมาเป็นทรง (คงทำร้านเดียวกับแม่) รวมถึงแว่นตาสีชาที่คาดอยู่
ทำให้...สรุปได้คำเดียวว่า
หล่อ!!
ส่วนหล่อขนาดไหนน่ะหรอ?
เอาเป็นว่า แม้แต่หมาตัวเมียยังมอง ก็แค่นั้น!!!
"คังอิน มานี่สิลูก " เสียงแหลมของคุณนายคิม
เรียกลูกชายตัวดีที่บัดนี้สายตามองไปรอบบ้านปาร์คอย่างกำลังสำรวจหาอะไรบางอย่าง
"ครับ"
"คุณนายปาร์คคะ นี่คังอิน จำได้มั้ยคะ...ที่เดี๊ยนพามาวิ่งแรด เอ๊ย วิ่งเล่นที่นี่ตอนเด็กๆน่ะค่ะ...ตาแว่นตอนเด็กๆน่ะค่ะ จำได้มั้ย"
เห...นี่มีความหลังกันด้วยหรือเนี่ย... คุณนายปาร์คฟังคำแล้วก็ยิ้ม
"จำได้สิคะ...แหม ใครจะจำไม่ได้แสบซ่าท้าตะลุยขนาดนั้น..เข้าขากับลูกชายเดี๊ยนจะตายย อาฮิ อาฮิ เข้าไปข้างในกันดีกว่าค่ะตรงนี้แดดแรง เดี๋ยวเป็นมะเร็งผิวหนังไม่ดีนะคะ คุณนายคิม" ว่าแล้วคุณนายไฮโซทั้งสองก็เดินจูงมือกันเข้าบ้าน - -"
ไม่ยืนรอชายหนุ่มที่บัดนี้กำลัง งง งง กับการแนะนำที่ยังไม่ทันเสร็จเลย...
แล้วเค้าจะรู้มั้ยว่าป้าปากแดงเมื่อกี้ที่แม่เรียกว่าเป็นคุณนายปาร์คเค้าคือใคร...รู้ก็แค่ว่าเป็นเจ้าของบ้านของลูกสาวที่เค้ากำลังจะต้องแต่งงานด้วยเท่านั้น
"ตอนเด็กๆ...ตอนเด็กๆเราเคยมาที่นี่ด้วยเหรอฟระ!"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เอาล่ะ...ตอนนี้ก็ถึงเวลาแนะนำอย่างเป็นทางการ...นี่..คุณนาย ปารค์ แม่ของหนูยูริ แล้วนี่ก็หนูยูริ คนที่แม่บอกแกไว้ ว่าจะให้แต่งงานด้วย ที่แกเคยเจอแล้วในงานนั่นแหล่ะ"
คังอินเมื่อเห็นหน้าสาวน้อยก็ส่งสายตากรุ้มกริ่มไปให้ พร้อมกับยิ้มประหลาดๆ
"ผมจำได้ดีครับแม่..ยูริ..ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะ...วันนั้นก่อนกลับเธอน่ารักมากนะ..."
น่ารักจนทำฉันเจ็บเลยทีเดียว ยูริ หึหึ....
"ขอบคุณที่ชมค่ะ"
ยูริยิ้มรับกับคำตอบอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ว่าตาหมีข้างหน้านั่นหมายความว่ายังไง..แต่สงสัยตาทึกไปทำเสน่ห์อะไรเข้า
ดูยิ้มซะหื่นได้ใจทีเดียวเชียว - - " ท่าทางจะชอบยูริในงานมากนะนั่น
(โอ้ว กวนใช้ได้ทีเดียวนะสาวน้อย - จากคังอิน)
"ก็คงเป็นที่รู้กันทั้งคู่นะ แม่ทั้งสองคงไม่ต้องอ้อมค้อม...เราสองคนแม่จะให้เวลาทำความรู้จักกันเดือนนึง
แล้วก็เดือนหน้าเตรียมตัวเรื่องงานแต่งได้เลย" คุณนายคิมสรุปความให้เรียบร้อย ทำให้ทั้งสองฝ่ายอยากจะร้องกรี๊ดกันเป็นภาษาอียิปต์กันเลยทีเดียว
O-O เดือนเดียว ไม่เร็วไปหน่อยเร๊อะจ๊ะแม่จ๋าาา หนูยังอยากโสดนะครับบบ -
จากคังอินเพลย์บอย
"เอ่อ ไม่เร็วไปหน่อยเหรอคะ คุณนายคิม" ยูริเอ่ยปากอย่างมีมารยาท หน้าเริ่มเสีย ตาทึก แกไปทำเสน่ห์อะไรใส่คุณนายคิมนี่รึเปล่าทำไมเดือนเดียวก็จะแต่งแล้ว แต่ก็ดี จะได้รีบทำให้เค้าขอหย่า - -"
"ไม่เร็วหรอกจ๊ะ..ใช่มั้ยคะคุณนายปาร์ค..จะได้ทันตามสัญญากำหนดด้วย...แล้วอีกอย่าง...แม่อยากมีหลานเร็วๆ
อาฮิๆๆๆ" คุณนายคิมหัวเราะราวกับสะใจยิ่งนัก...
"สัญญาอะไรครับ" เจ้าอ้วนหูดีหันไปถามแม่ของตนทันที ราวกับรู้สึกว่าเรื่องนี้มีลับลมคมในอะไรอยู่...ไม่ใช่แค่เงินสามร้อยล้าน...เพราะไม่งั้นแม่เค้าไม่เร่งแต่งให้เค้าทำลูกอย่างนี้หรอก (ไอหื่นเอ๊ย!คิดได้แต่เรื่องทำลูก)
"ป๊าวว ^-^"
"มานั่งข้างๆพี่เค้าสิลูกยูริ ...แล้วต่อไปห้ามเรียกคุณนายคิมนะ ให้เรียกว่าแม่แทน ดีมะ ๆ^-^ " คุณนายคิมปฎิเสธทุกข้อกล่าวหาก่อนจะเบี่ยงเบนความสนใจไปที่สาวน้อยที่นั่งหน้าจิ้มลิ้มอยู่ตรงข้าม สบสายตาปิ๊งๆ *-*
"ใช่ไปนั่งข้างๆพี่เค้าสิลูก..จะได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น"คุณนายปาร์คเอ่ยยุยงเสริมส่งกันได้เข้าขาดีทีเดียว
กะจะให้ทำลูกกันตรงนี้เลยหรอคะม๊าา!
ยูริ ทำหน้าเป็นตูด ..ก่อนจะขยับก้นไปนั่งข้างนางหมีอย่างจำใจ...ชิ ไอ่อ้วน
ไม่ได้อยากนั่งข้างนายเท่าไรหรอกนะ...
ตาทึกพูดไม่มีผิด....ไม่หล่อ แล้วยังหื่นอีก ชิ ดู๊ดูทำหน้า (- -")
(หน้าหมีมันออกอย่างนั้นเลยหรอ 5555)
"ดีมาก...อาฮิๆ จะได้ใกล้ชิดๆกันเนอะคุณนายปาร์ค แล้วก็นะ ....เดี๋ยวแม่สองคนขอตัวไปช๊อปปิ้งก่อนนะลูก ลูกจะทำอะไรกันก็ทำนะ..เดี๋ยวแม่จะกลับมารับนะคังอิน ดูแลน้องดีๆล่ะลูก"
คุณนายคิมสั่งเสียก่อนจะรีบลากมือคุณแม่ตาลีทึกออกจากโต๊ะไป กะว่า ถ้าอยู่นานบรรดาคุณลูกคงไม่ยอมแน่ๆ ก็ดูหน้ายูริสิ...NO COMMENT มากๆ (- -")
สามวินาทีแห่งความเงียบผ่านพ้นไป คังอินก็เป็นฝ่ายเริ่มต้นบทสนทนากับคนข้างๆ
"น้องยูริ..เรื่องวันนั้น....พี่......เดี๋ยว...เดี๋ยว" คังอินกำลังจะเอ่ยอ้างย้อนความหลังโดยใช้สรรพนาม ราวกับสนิทสนมกันมานาน กับบุคคลที่อยู่ตรงหน้าอย่างใกล้ชิด...ใกล้ซะจน...เกือบ
เหมือนวันนั้นแล้วสินะ....แต่...แต่......
แต่.......
"เดี๋ยว...!!! ไม่ใช่! "
"ไม่ใช่อะไรคะ..."
"เธอไม่ใช่ยูรินี่!! "
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น