ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ...มันเป็นเพียง....บทเริ่มต้น...เท่านั้น.....
TITLE : กุหลาบลวง...?
PART : Introduction~
Author : SuNA
PAIRING : CHOI SIWON, KIM HEECHUL
หมายเหตุ** นิยายเรื่องนี้มีคำไม่สุภาพประกอบอยู่ด้วย ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ขอบคุณค่ะ
อ่า....ขึ้นต้นมาซะทางการ ฮ่าฮ่าฮ่า เอาเป็นว่า ฟิกเรื่องใหม่ เน้นซิมซิน ล้วนๆ บางคำที่ไมสุภาพ แซนขออภัยมา ณ ที่นี้นะคะ ชอบไม่ชอบยังไงบอกด้วยน้า...
สุดท้ายนี้ เม้นท์ๆๆๆๆๆ อิอิอิ
ขอบคุณค่า~
16.00 น. ตามเวลาประเทศไทย
ควันสีเทาโขมงที่ลอยออกมาจากปล่องสีเหลี่ยมทรงยาวที่คนไทยแสนจะคุ้นเคย....สีหม่นของควันทำให้บรรยากาศที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความโศกยิ่งดูเศร้าขึ้นไปอีกเท่าตัว.....
เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วบริเวณพื้นที่สีหม่น.....ชายหญิงหลายรุ่นหลายวัยที่กำลังใส่ชุดดำยืนไว้อาลัยให้กับผู้ล่วงลับเป็นครั้งสุดท้าย.......ความร้อนของไฟตรงหน้าที่กำลังลุกโชติช่วงชัชวาลกว่าปกติ...ราวกับจะเทียนชีวิต....ที่ส่องแสงทิ้งทวนเป็นวาระสุดท้าย....ก่อนจะดับวูบลง....ตลอดกาล....
“ฮึก....ฮึก......ฮึก.....มีน...มีน....ฮึก....มีน..ลูกแม่.....ฮึก...ฮึก....ฮือออออออออ”
น้ำที่ไหลรินอาบแก้มทั้งสองหลั่งออกมาจากความโศกที่บีบรัดไปทั้งจิตใจ.....นัยน์ตาที่เคยสว่างสุกใสบัดนี้กลับแดงกล่ำบวมช้ำและรื้นไปด้วยน้ำ......ปากแดงอิ่มพร่ำเรียกชื่อเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองที่บัดนี้....ได้ล่ำลาไปอยู่ที่อีกแห่งหนึ่งที่ไกล...แสนไกล.....ไกลจนไม่มีวันได้พบกัน.....
ใบหน้าหญิงสาววัยละอ่อน ตานิด จมูกหน่อย กำลังระบายยิ้มที่ปากแดงอย่างมีความสุข ดูจากรูปก็รู้ว่าเป็นคนร่าเริง...เธอกำลังส่งสายตาหวานอยู่ในภาพสีขาวดำที่ดูไม่เข้ากับหน้าตาเสียเหลือเกิน...รอยยิ้ม..ที่ส่งมา....เมื่อพินิจภายในความหม่นหมองของสีขาว และ ดำเช่นนี้..ก็ทำให้รู้สึก.....
....เศร้า...อย่างน่าใจหาย...
“คุณป้า...คุณป้าใจเย็นๆฮะ...ใจเย็นๆ....มีนเค้าไปสบายแล้วฮะคุณป้า....คุณป้าใจเย็นๆนะครับ....”
ชายหนุ่มคนหนึ่ง ดูจากลักษณะแล้ว น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับผู้ที่ล่วงลับ......พร่ำเอ่ยปลอบใจคนที่ร้องไห้ราวกับว่า กำลังจะสิ้นลมไปเสียอีกคน....จนคนที่อยู่รายรอบต้องประคองตัวไว้ ไม่ให้ทรุดลงไป......ทั้งกาย....และใจ.....
18.00 น.
รายรอบเมรุสำหรับเผาร่างที่สิ้นลม ที่เคยวุ่นวายและคลาคลั่งไปด้วยผู้คนในชุดขาวดำเมื่อกี้ บัดนี้ กลับเหลือเพียงคนกลุ่มเดียวเท่านั้น....ที่ยังไม่ได้ขยับเขยื้อนตัวไปไหน...บรรยากาศรอบกาย....มีเพียงเสียงลมที่พัดเบาๆอยู่รอบกาย....เสียงใบไม้ที่สีกันในฤดูแห้งแล้ง.....และเสียง...สะอื้นไห้จากความเศร้า ที่ยังคงไม่จางหายไป.....
“มันมาร่วมงานมีนรึเปล่า!”
ภาษาไทยแปร่งๆ แต่ฟังรู้เรื่อง ส่งมาจากปากแดงของบุรุษหนุ่มที่หน้าหวานราวสตรีเพศคนหนึ่ง.....ที่เชื่อได้ว่า....หากเขาไม่สวมใส่ชุดของเพศตนเองเช่นนี้.....คงมั่นใจได้ว่า เขาเป็นอิสตรีได้แน่นอน.....ตากลมคมโต กับ จมูกโด่งสันเป็นงาม รวมถึงรอยยิ้มเย็นยะเยียบที่ถูกระบายออกมาเมื่อยามโกรธใคร....ทำให้ดูน่าหลงใหลได้อย่างประหลาด......และตอนนี้ รอยยิ้มเย็นๆ ถูกส่งมาจากปากบางอีกครั้ง เมื่อได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้าจากชายหนุ่มอีกคนที่ยืนถือพัด พัดให้เจ้าของงานที่ฟูมฟายอยู่เมื่อกี้...
“ไอสัตว์นรก!!!....หึ....ดี...ให้มันเลวให้สมใจ....เลวให้ถึงที่สุด.....ก่อนมันจะตาย....ตายอย่างทรมาน!”
คนคนเดิมแสยะยิ้ม ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบแต่เยือกเย็นจนคนฟังต้องเสียวสันหลัง.....กับคำพูดที่ฟังดูโหดร้ายเช่นนั้น....เพราะรู้ว่า....เมื่อใด...ที่คำพูดหลุดออกมาจากปากคนตรงหน้า.....
......สิ่งๆนั้น..มันจะต้องเกิดขึ้นจริง!.....
ไม่มีใครพูด หรือ ห้ามปรามอะไร...ภายในหัวทุกคนกำลังนึกไปถึงหน้าของคนที่กำลังถูกหมายหัว.......ดูเหมือนทุกคน...จะยินดีซะด้วยซ้ำ.....หากไอคนที่ถูกเรียกว่า สัตว์นรก....จะตายไปจริงๆ.....
.....เรื่องทีผ่านมา.....มันเลว....เกินจะให้อภัย...
“พี่ฮีชอลจะกลับเกาหลีวันไหน..”
เสียงเล็กๆของผู้หญิงคนนึงที่นั่งข้างๆคุณป้าเจ้าของงาน เอ่ยถามทำลายความเงียบ คนที่เกรี้ยวกราดเมื่อกี้ ไม่ได้หันหน้ามองผู้ถาม.....กลับส่งสายตามุ่งมั่นออกไปไกลแสนไกล.....ไกล...จนแทบจะแทงทะลุหัวใจของใครอีกคน.....
....ใครอีกคนที่ชะตาจะกำหนดให้.....ได้พบกัน....
.....ด้วยความแค้น....
“คืนนี้....พี่จะออกเดินทางคืนนี้......”
“แล้ว ไปอยู่บ้านนั้นเลยรึเปล่า...”
คนถามคนเดิมเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง...สายตาเธอก็ไม่ได้มีความโกรธน้อยไปกว่าพี่ฮีชอลที่เธอเรียกสักเท่าไร......ใจอยากจะให้ คนตรงหน้าเธอ....รีบไปเสียที....ไปหาไอคนเลวคนนั้นเสียที.....
....เพราะเธอเชื่อ...เชื่อมั่นในคนตรงหน้าอย่างสุดใจ....
“หึ แน่นอน.......อีกไม่นาน...เราจะได้พบกันแน่...ชเว...ซีวอน.....”
TO BE CON IN PART 1~
ชอบไม่ชอบบอกกันด้วยน้าจ๊า
PART : Introduction~
Author : SuNA
PAIRING : CHOI SIWON, KIM HEECHUL
หมายเหตุ** นิยายเรื่องนี้มีคำไม่สุภาพประกอบอยู่ด้วย ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ขอบคุณค่ะ
อ่า....ขึ้นต้นมาซะทางการ ฮ่าฮ่าฮ่า เอาเป็นว่า ฟิกเรื่องใหม่ เน้นซิมซิน ล้วนๆ บางคำที่ไมสุภาพ แซนขออภัยมา ณ ที่นี้นะคะ ชอบไม่ชอบยังไงบอกด้วยน้า...
สุดท้ายนี้ เม้นท์ๆๆๆๆๆ อิอิอิ
ขอบคุณค่า~
16.00 น. ตามเวลาประเทศไทย
ควันสีเทาโขมงที่ลอยออกมาจากปล่องสีเหลี่ยมทรงยาวที่คนไทยแสนจะคุ้นเคย....สีหม่นของควันทำให้บรรยากาศที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความโศกยิ่งดูเศร้าขึ้นไปอีกเท่าตัว.....
เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วบริเวณพื้นที่สีหม่น.....ชายหญิงหลายรุ่นหลายวัยที่กำลังใส่ชุดดำยืนไว้อาลัยให้กับผู้ล่วงลับเป็นครั้งสุดท้าย.......ความร้อนของไฟตรงหน้าที่กำลังลุกโชติช่วงชัชวาลกว่าปกติ...ราวกับจะเทียนชีวิต....ที่ส่องแสงทิ้งทวนเป็นวาระสุดท้าย....ก่อนจะดับวูบลง....ตลอดกาล....
“ฮึก....ฮึก......ฮึก.....มีน...มีน....ฮึก....มีน..ลูกแม่.....ฮึก...ฮึก....ฮือออออออออ”
น้ำที่ไหลรินอาบแก้มทั้งสองหลั่งออกมาจากความโศกที่บีบรัดไปทั้งจิตใจ.....นัยน์ตาที่เคยสว่างสุกใสบัดนี้กลับแดงกล่ำบวมช้ำและรื้นไปด้วยน้ำ......ปากแดงอิ่มพร่ำเรียกชื่อเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองที่บัดนี้....ได้ล่ำลาไปอยู่ที่อีกแห่งหนึ่งที่ไกล...แสนไกล.....ไกลจนไม่มีวันได้พบกัน.....
ใบหน้าหญิงสาววัยละอ่อน ตานิด จมูกหน่อย กำลังระบายยิ้มที่ปากแดงอย่างมีความสุข ดูจากรูปก็รู้ว่าเป็นคนร่าเริง...เธอกำลังส่งสายตาหวานอยู่ในภาพสีขาวดำที่ดูไม่เข้ากับหน้าตาเสียเหลือเกิน...รอยยิ้ม..ที่ส่งมา....เมื่อพินิจภายในความหม่นหมองของสีขาว และ ดำเช่นนี้..ก็ทำให้รู้สึก.....
....เศร้า...อย่างน่าใจหาย...
“คุณป้า...คุณป้าใจเย็นๆฮะ...ใจเย็นๆ....มีนเค้าไปสบายแล้วฮะคุณป้า....คุณป้าใจเย็นๆนะครับ....”
ชายหนุ่มคนหนึ่ง ดูจากลักษณะแล้ว น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับผู้ที่ล่วงลับ......พร่ำเอ่ยปลอบใจคนที่ร้องไห้ราวกับว่า กำลังจะสิ้นลมไปเสียอีกคน....จนคนที่อยู่รายรอบต้องประคองตัวไว้ ไม่ให้ทรุดลงไป......ทั้งกาย....และใจ.....
18.00 น.
รายรอบเมรุสำหรับเผาร่างที่สิ้นลม ที่เคยวุ่นวายและคลาคลั่งไปด้วยผู้คนในชุดขาวดำเมื่อกี้ บัดนี้ กลับเหลือเพียงคนกลุ่มเดียวเท่านั้น....ที่ยังไม่ได้ขยับเขยื้อนตัวไปไหน...บรรยากาศรอบกาย....มีเพียงเสียงลมที่พัดเบาๆอยู่รอบกาย....เสียงใบไม้ที่สีกันในฤดูแห้งแล้ง.....และเสียง...สะอื้นไห้จากความเศร้า ที่ยังคงไม่จางหายไป.....
“มันมาร่วมงานมีนรึเปล่า!”
ภาษาไทยแปร่งๆ แต่ฟังรู้เรื่อง ส่งมาจากปากแดงของบุรุษหนุ่มที่หน้าหวานราวสตรีเพศคนหนึ่ง.....ที่เชื่อได้ว่า....หากเขาไม่สวมใส่ชุดของเพศตนเองเช่นนี้.....คงมั่นใจได้ว่า เขาเป็นอิสตรีได้แน่นอน.....ตากลมคมโต กับ จมูกโด่งสันเป็นงาม รวมถึงรอยยิ้มเย็นยะเยียบที่ถูกระบายออกมาเมื่อยามโกรธใคร....ทำให้ดูน่าหลงใหลได้อย่างประหลาด......และตอนนี้ รอยยิ้มเย็นๆ ถูกส่งมาจากปากบางอีกครั้ง เมื่อได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้าจากชายหนุ่มอีกคนที่ยืนถือพัด พัดให้เจ้าของงานที่ฟูมฟายอยู่เมื่อกี้...
“ไอสัตว์นรก!!!....หึ....ดี...ให้มันเลวให้สมใจ....เลวให้ถึงที่สุด.....ก่อนมันจะตาย....ตายอย่างทรมาน!”
คนคนเดิมแสยะยิ้ม ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบแต่เยือกเย็นจนคนฟังต้องเสียวสันหลัง.....กับคำพูดที่ฟังดูโหดร้ายเช่นนั้น....เพราะรู้ว่า....เมื่อใด...ที่คำพูดหลุดออกมาจากปากคนตรงหน้า.....
......สิ่งๆนั้น..มันจะต้องเกิดขึ้นจริง!.....
ไม่มีใครพูด หรือ ห้ามปรามอะไร...ภายในหัวทุกคนกำลังนึกไปถึงหน้าของคนที่กำลังถูกหมายหัว.......ดูเหมือนทุกคน...จะยินดีซะด้วยซ้ำ.....หากไอคนที่ถูกเรียกว่า สัตว์นรก....จะตายไปจริงๆ.....
.....เรื่องทีผ่านมา.....มันเลว....เกินจะให้อภัย...
“พี่ฮีชอลจะกลับเกาหลีวันไหน..”
เสียงเล็กๆของผู้หญิงคนนึงที่นั่งข้างๆคุณป้าเจ้าของงาน เอ่ยถามทำลายความเงียบ คนที่เกรี้ยวกราดเมื่อกี้ ไม่ได้หันหน้ามองผู้ถาม.....กลับส่งสายตามุ่งมั่นออกไปไกลแสนไกล.....ไกล...จนแทบจะแทงทะลุหัวใจของใครอีกคน.....
....ใครอีกคนที่ชะตาจะกำหนดให้.....ได้พบกัน....
.....ด้วยความแค้น....
“คืนนี้....พี่จะออกเดินทางคืนนี้......”
“แล้ว ไปอยู่บ้านนั้นเลยรึเปล่า...”
คนถามคนเดิมเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง...สายตาเธอก็ไม่ได้มีความโกรธน้อยไปกว่าพี่ฮีชอลที่เธอเรียกสักเท่าไร......ใจอยากจะให้ คนตรงหน้าเธอ....รีบไปเสียที....ไปหาไอคนเลวคนนั้นเสียที.....
....เพราะเธอเชื่อ...เชื่อมั่นในคนตรงหน้าอย่างสุดใจ....
“หึ แน่นอน.......อีกไม่นาน...เราจะได้พบกันแน่...ชเว...ซีวอน.....”
TO BE CON IN PART 1~
ชอบไม่ชอบบอกกันด้วยน้าจ๊า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น