คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ภารกิจพิชิตใจนายลีทึก ตอนที่ 1
แสงไฟจากโคมระย้าขนาดใหญ่ส่องสว่างไสวไปทั่วห้องบอลลูมหรูของโรงแรมชื่อดังใจกลางกรุงโซล ดนตรีจังหวะวอลทซ์จากวงดนตรีออเครสต้าคลอเคล้าละไล้ไปทั่วห้อง...บรรดาหนุ่มสาวมีฐานะในงานต่างจับคู่กันออกสเต็ปกลางฟลอร์อย่างอ่อนหวาน...บรรดาไฮโซมีอายุก็พากันนั่งจับกลุ่มนินทาวงสังคมอย่างออกรส....บรรยากาศงานดำเนินไปด้วยดี..แต่แล้ว....ไฟสีส้มก็ค่อยๆหรี่ลง จนดับสนิทในที่สุด....
เสียงฮือฮาในห้องเกิดขึ้นไปทั่วทุกบริเวณ ก่อนไฟสีส้มจากสปอตไลท์จะฉายไปที่ชายหนุ่มชุดสูทบนเวที...
"สวัสดีครับทุกท่าน...กราบขอบพระคุณแขกผู้มีเกียรติทุกท่านที่มาร่วมงานในวันนี้เป็นอย่างสูงครับ...และยินดีต้อนรับทุกท่านอย่างเป็นทางการ เข้าสู่งาน THE MARVELOUS BLUE DIAMOND IN THE MOONLIGHT....งานเปิดตัวเพชรล้ำค่า ดีไซน์ใหม่ล่าสุดของบริษัทPRINCESS DIAMONDในเครือบริษัทคิม คอเปอเรชั่น ของคุณนาย คิม มิน วา นะครับ และ ในโอกาสเดียวกัน...งานนี้ทางบริษัทก็ถือโอกาสเปิดตัวประธานกรรมการผู้จัดการบริษัทคนใหม่อย่างเป็นทางการ...ขอเสียงปรบมือต้อนรับ...คุณ..คิม ยอง อุน ด้วยครับ..." สิ้นเสียงพิธีกร....ชายหนุ่มร่างสูงดูดี ในชุดสูท เดินมาพร้อมกับรอยยิ้มเป็นมิตร ไปบนเวที...ผู้หญิงไฮโซลูกท่านหลานเธอแถวนั้นแอบส่งเสียงกระซิบกระซาบกันเบาอย่างเก็บอาการไม่อยู่....
"สวัสดีครับท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน...ผม..เอาไงดี..ผมไม่ค่อยเคยชินกับการพูดบนเวทีอย่างนี้...เอาเป็นว่าจะขอแนะนำตัวอย่างเป็นกันเองดีกว่านะครับ ^-^ ผม คิม ยอง อุนครับ...สาวๆคนไหนยังไม่มีแฟนให้เรียกง่ายๆว่า คังอินก็ได้ครับ^-^...ผมก็รู้สึกเป็นเกียรติ ที่หลังจากเรียนจบคุณแม่ก็ประทานงานมาให้ทันที ยังไม่ได้ทันพักเหนื่อยเลย ฮ่าฮ่า แต่ไม่เป็นไรครับ..ผมจะสู้ต่อไป เพื่ออนาคตของบริษัทเรา...ยังไงต่อไปนี้ ผมก็ต้องขอฝากตัว ไว้ในอ้อมใจของทุกท่านด้วยนะครับ หากผมทำอะไรผิดพลาดไป..ก็โปรดให้อภัยแก่เด็กรุ่นใหม่แต่มีไฟเสมอ อย่างผมด้วยนะครับ ขอบคุณมากครับ" ชายหนุ่มก้มหัวโค้งขอบคุณแขกหนึ่งที ก่อนจะขยิบตาให้สาวเล็กสาวใหญ่แถวนั้นได้หัวใจหวั่นไหวกันเป็นระลอกคลื่น ....คำวิจารณ์หลังการแนะนำตัวของชายหนุ่มมีมากมายหลายแบบ...บางคนก็ชมว่าเป็นกันเองดี...บางคนก็คิดว่าท่าทางจะไม่เอาถ่าน...ดูเล่นๆ....หากแต่เจ้าของคำพูดมิได้สนใจแต่อย่างใด......สายตาจับจ้องไปแต่ที่ผู้หญิงเท่านั้น!!!
เขี้ยวเริ่มออกแล้วสินะ พ่อเสือหนุ่ม!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ทึกกี้....ช่วยม๊าเถอะนะลูกกกก...ม๊าขอร้องงงงง ถ้าทึกกี้ไม่ยอม ป๊ากับม๊าต้องจบชีวิตใต้ต้นถั่วงอกแน่นอนนน....น๊าาาาา ลูกรักกก - -" " หญิงสาววัยกลางใส่แว่นท่าทางดูไฮโซคนหนึ่งกำลังออดอ้อนหนุ่มหน้าสวยที่ตอนนี้หน้าไม่สวยอย่างปกติเสียแล้ว มุมปากงอลงล่างทั้งสองข้าง บ่งบอกอาการว่าไม่พอใจอย่างรุนแรง!!!
"พอเลยฮะม๊า....ผมเป็นเด็กดีมาตลอด....ผมยอมม๊ามาตลอด ....แต่เรื่องนี้ผมขอปฎิเสธสถานเดียว!!!!!มันเรื่องของม๊าเองนะฮะใครใช้ให้ไปทำธุรกิจอสังหาบ้าบอจนเราต้องไปเป็นหนี้เค้า...ธุรกิจขายนาฬิกาก็ดีอยู่แล้ว แล้วตอนนี้จะเอาอะไรกินฮะ ม๊าเป็นหนี้เค้าถึงกับต้องเอาลูกสาวไปไถ่หนี้เลยหรอฮะ.. " ชายหนุ่มร่ายยาวมหาเวสฯอย่างไม่พอใจก่อนจะเมินหน้าหนีผู้เป็นแม่ และยืนกอดอกมองออกไปริมระเบียงห้องนอนในโรงแรมหรู....แสงไฟกรุงโซลกระทบกับแววตาคู่งาม ทำให้ความเป็นชายยิ่งลดลงเสียนี่กระไร...
ผู้เป็นแม่ทำหน้ารู้สึกผิด....แต่จะทำยังไงได้ หนทางเดียวที่จะเยียวยาเรื่องนี้ได้ก็คือ ต้องทำตามที่คุณคิมบอกเท่านั้น
คุณนายปาร์ค ลี วาน จึงมุ่งหน้าออดอ้อนลูกชายหัวแก้วหัวแหวนต่อไป...อย่างไม่ลดละ!
"ทึกกี้...ถ้าลูกไม่ช่วยม๊า...ลูกจะปล่อยให้ม๊าตายหรอจ๊าาา..."
"ทึกกี้....ถ้าช่วยม๊า...ม๊ายอมให้ลูกกินข้าววันละหกมื้อเลย...."
"ทึกกี้....ถ้าช่วยม๊านะ...ม๊าจะซื้อคุกกี้รสอัลมอนต์ให้สามลัง...."
"ทึกกี้....ถ้าช่วยม๊า....ม๊าจะยอมให้เจ้าทาโร่อึในบ้าน..."
"ทึก..
"พอแล้ว!!! พอแล้วฮะม๊า..ช่วยก็ช่วย....คืนนี้คืนเดียวนะ...ถ้ามีรอบสองผมไม่เอาด้วยแล้วนะฮะ" หลังจากทนเสียงออดอ้อน คร่ำครวญ และข้อเสนอต่างๆของคุณพระมารดาไม่ไหว...ทึกกี้
ที่หญิงผู้เป็นแม่เรียกก็ยอมตอบตกลงรับข้อเสนออะไรบางอย่างแต่โดยดี..(หรอ)
"พี่ยูรินะพี่ยูริ...เกิดบ้าเรียนอะไรขึ้นมาตอนนี้นะ.....กลับไปจะถอนขนรักแรให้เกลี้ยงเลย (- -") ชิชิ " ชายหนุ่มหน้าหวานบ่นพึมพำสองสามประโยคถึงพี่สาวฝาแฝดตัวเองที่ทำให้ชีวิตเค้าต้องมาตกที่นั่งลำบากอยู่ตอนนี้.....
"ผมจะยอมทำตามที่ม๊าบอก...แต่ม๊าต้องสัญญานะว่าต้องพยามใช้หนี้เค้าให้หมด...ผมจะช่วยม๊าหาเงินอีกแรง สามร้อยล้าน หาไม่ยากเท่าไรหรอก (- -")"
"จ๊า ม๊า สัญญา" (>-<)
---------
เรื่องมันเป็นยังไงน่ะหรอ...
3 ชั่วโมงที่แล้ว...
คฤหาสน์ปาร์ค
"ยูริ เสร็จรึยังลูก....เดี๋ยวไปงานไม่ทันนะ"หญิงสาววัยกลางคน..ตะโกนเรียกลูกที่ป่านนี้รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่ลงมาจากห้องเสียที
..ปาร์ค ยูริ ลูกสาวคนโตของตระกูลปาร์ค...สาวสวยที่กำลังศึกษาปริญญาโทอยู่ที่มหาวิทยาลัยอันดับต้นๆของแดนกิมจิ....ดีกรีระดับลูกสาวตระกูลปาร์ค....รวยระดับประเทศทีเดียว!!!
"ขอโทษค่ะม๊า...งานวันนี้ลูกไปไม่ได้แล้วนะคะ ลืมไปว่าพรุ่งนี้มีสอบ ให้ตาทึกไปแทนก่อนได้มั้ยคะ..." สาวน้อยโผล่หน้าออกมาจากห้องนอนในสภาพที่เรียกได้ว่า ยังไม่ได้แม้แต่จะเสด็จเข้าห้องน้ำเลยทีเดียว - -"
"ลูกกกกกกกกก ทำไมทำกับแม่อย่างนี้ล่ะ ม๊าสัญญากับคุณคิมไว้แล้วนะ....ว่าจะไป....ลูกใจร้ายยยย" คุณนายปาร์คสะดีดสะดิ้งไปมาเหมือนแมวไม่ได้นม....ยูริมองหน้าแม่แล้วส่ายหัว...ม๊าเป็นอย่างนี้ทุกทีเลยหน่า...แต่ยังไงวันนี้ก็ไปไม่ได้จริงๆล่ะนะ...พรุ่งนี้สอบตัวสำคัญด้วย...
"ไม่รู้ล่ะคะ..ลูกไปไม่ได้จริงๆ ม๊าให้ตาทึกไปแทนละกันนะคะ...นู่นกลับมาพอดี" หญิงสาวบุ้ยใบ้ไปให้แก่ร่างที่เพิ่งถอดรองเท้าก้าวเดินเข้ามาในบ้าน....ก่อนจะหาโอกาสปิดประตูลงกลอนซะเรียบร้อย...ยังไงม๊าก็ลากหนูไปไม่ได้ล่ะคะวันนี้!
"แต่ว่า...ยู..." ประตูปิดลงอย่างเรียบร้อยเมื่อคุณนายปาร์คหันไปหาลูกสาวตัวดี...คุณนายปาร์คได้แต่ร่ำให้กระซิกไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตรันทดของตัวเองดี....ก่อนจะเหลือบมองไปเห็นลูกชาย...เอ...เอ...คุณนายปาร์คเหลือบไปเหลือบมาสองสามทีก่อนจะตาโตเท่าไข่ห่านอย่างดีใจ...แล้วก็
กระโดดตระครุบหาเหยื่อทันที!!!
"ทึกกี้จ๋า ไปงานเป็นเพื่อนม๊าหน่อยได้ม้ายยยคะ...คือคุณพี่ยูริของลูกเค้ามีสอบพรุ่งนี้แล้วเค้าก็ไม่ยอมไปเป็นเพื่อนม๊าด้วยเหตุนั้น...ด้วยเหตุนั้น...ม๊าอยากให้ลูกไปด้วยยย"
"ม๊าก็ไปคนเดียวสิฮะ" (- -") ร่างเล็กตอบอย่างเฉยชา....ถึงแม้ปกติเค้าจะตามใจม๊า แต่วันนี้เค้าก็ขี้เกียจอย่างสุดใจ...ทำงานหนักมาทั้งวันจะให้ไปงานอีก...ไม่ไหวล่ะฮะ!
(T T)
(* - *)
(T T)
คุณนายปาร์คไม่พูดอะไร ได้แต่ส่งสายอ้อนวอนอย่างสุดซึ้งไปยังหนุ่มน้อยลูกเดียว.....ทึกกี้ได้แต่ส่ายหน้า....ม๊านะม๊า ใช้วิธีนี้ทุกทีสิหน่า! พอลูกไม่ยอมก็ทำท่าจะร้องให้ลูกเดียว....ติ๊งต๊องจริ๊ง แม่ใครฟระ!!
(- -")
"ไปก็ไปฮะ!"
สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนอยู่ดีแหละน้าพ่อหนุ่มกตัญญู
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ห้อง 503 โรงแรมชื่อดังกลางกรุงโซล
"ม๊า!..ทำไมผมต้องใส่ชุดบ้านี่ด้วย....." หนุ่มน้อยลีทึกโวยวายเสียงดังกลางห้อง....ก็เมื่อเค้าตกลงจะมากับแม่แล้ว....พอมาถึง แม่กลับลากเข้าห้องก่อนจะเอาชุดราตรียาวสีชมพูแสนจะสวยชุดหนึ่งจากตู้ในห้องนั้น....ไอชุดน่ะมันก็สวยอยู่หรอกนะ...ถ้าไม่ติดว่า
ม๊าจะให้เค้าใส่น่ะสิ!!~
"ผมเป็นผู้ชาย ม๊าเข้าใจมั้ยฮะ ลูกม๊าเป็นผู้ชาย มีไอนั่นเหมือนผู้ชายทุกคน" จองซูเริ่มโวยวายเสียงดังอีกครั้ง....หลังจากม๊าเค้าไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นยัดเยียดให้ใส่อย่างเดียว....
"ทึกกี้ลูก....ม๊าสัญญากับคุณคิมไว้แล้วน้า.....ถ้าลูกไม่ใส่...คุณคิมเค้าต้องโกรธแน่ๆ...." (T T)
"แต่ม๊าฮะ...คุณคิมอะไรของม๊านั่นเค้าคงต้องการให้คนใส่และคนเต้นรำเป็นพี่ยูริมากกว่า ถ้าเค้ารู้ว่าผมซึ่งเป็นผู้ชาย ผู้ชายแท้ๆ เนี่ย ใส่ เค้าจะโกรธมาขึ้นกว่าเดิมสามล้านเท่าเลยนะฮะ.." ทึกกี้เริ่มของขึ้น....อยู่ๆก็มาบอกให้ใส่ไอชุดบ้าแล้วเดี๋ยวก็ต้องไปเต้นรำกับไอลูกคุณคิมอะไรนี่อีก...โว๊ยยย....ผมเป็นผู้ชายโว๊ยยย...เข้าใจมั้ย...ผมแม๊นนนน
"น่า...ลูก...ลูกก็ยูริก็หน้าเหมือนกันอย่างกับแก๊ะ....เชื่อม๊าสิ ลูกใส่นะ ไม่มีใครจำได้เลยยยย เชื่อม๊าสิ...." คุณนายปาร์คทำหน้าอ้อนลูกอีกครั้ง....ก่อนจะอ้างเหตุผลที่มันเป็นเรื่องจริงขนานแท้...ใช่เลย ปาร์คจองซู กับ ปาร์คยูริ ฝาแฝดที่แทบไม่มีใครแยกออกกันเลยทีเดียว หากจับแต่งเพศเดียวกัน....ตอนนี้สิ่งที่แยกให้ทั้งสองคนแตกต่างกันได้ก็มีแค่เพียงทรงผม
และเครื่องแต่งกายเท่านั้น...
"โนเวย์!"
"ทึกกี้...ใส่เถ๊อะ...~"
"ผมจะไม่ใส่อะไรทั้งนั้นจนกว่าผมจะได้รับเหตุผลที่ดีพอว่าทำไมม๊าถึงต้องตามใจยัยคุณนายคิมอะไรนั่นขนาดนั้น...ขนาดต้องบังคับจิตใจลูกขนาดนี้" จองซู สะบัดหน้าหนีออกจากผู้เป็นแม่อย่างน้อยใจ....ไม่อยากใส่ๆ บังคับอยู่ได้....ไม่เข้าใจจริงๆ
"อย่าพูดอย่างนั้นสิลูก...ม๊ารู้สึกผิดนะ"คุณนายปาร์คพูดอย่างที่ใจคิด จริงๆเค้าก็ไม่อยากบังคับจิตใจลูกชายที่เค้ารักขนาดนี้หรอกนะ เพียงแต่งานวันนี้มันสำคัญจริงๆเท่านั้น...
"......." เสียงเงียบที่ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับ เหมือนกับไม่ได้คำตอบที่ต้องการ...เค้าไม่ต้องการความรู้สึกผิดของม๊า เค้าต้องการเหตุผลต่างหาก เหตุผลน่ะเหตุผล!!
"ทึก~ " คุณนายปาร์คส่งเสียงเรียกอีกครั้ง เผื่อว่าลูกชายเค้าจะยอมอ่อนลง
"......."
".....เฮ้ออออ...ม๊าจะบอกให้ฟังก็ได้...ทำใจดีๆละกันนะ......ม๊าเป็นหนี้คุณคิมสามร้อยล้านวอน...T T"
"สามร้อยล้านวอน!!!!!!!!!"
พระเจ้าจอร์จ...เฟร็ดอยากตายยยยยยยยย
---------
นี่คือเรื่องราวก่อนที่จะเกิดเรื่องข้างบนขึ้นฉะนั้นแล~
---------
"ครับ ขอบคุณคุณคิม ยอง อุน มากๆครับ และ ในโอกาสนี้ขอเชิญคุณคิม ยอง อุน เป็นผู้เปิดฟลอร์ในเพลงต่อไป.....ซึ่งผู้เปิดฟลอร์ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน..." พิธีกรเว้นจังหวะไว้ ให้สาวๆแถวนั้นได้ลุ้นกันเล่นๆ บางคนพยายามจะยื่นหน้าตัวเองมาอยู่ข้างหน้าอย่างไม่อายใครเลยทีเดียว!
"ขอเชิญคุณ ปาร์ค ยู ริกรรมการผู้จัดการบริษัท PP WATCH มาเป็นคู่เปิดฟลอร์ให้กับคุณคิม ยอง อุนด้วยครับ...."
หนุ่มน้อยในคราบสาวน้อย ก้าวขึ้นบอกแวทีอย่างประหม่า....ร่างบางในชุดราตรีเกาะอกยาวสีชมพูพริ้ว กับ วิกผมยาวสีน้ำตาลทองถูกมัดข้าง เป็นลอนอยู่ระบ่าเปลือย....ผิวขาวที่ต้องกับแสงไฟดึงดูดสายตาคนทั้งห้องบอลลูมให้จับต้องไปที่เขา หรือ เธอ ไปอย่างที่ละไม่ได้ทีเดียว.....ร่างบางยิ่งถูกจ้องยิ่งเดินอย่างประหม่า....ตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้...เคยซะที่ไหน ทำอะไรแบบนี้ แล้วยิ่งต้องมาใส่ชุดผู้หญิ๊งผู้หญิงแบบนี้ยิ่งแล้วใหญ่....คนอื่นมองว่าสวย แต่เจ้าตัวน่ะ
แทบแทรกแผ่นดินหนีแล้ว!!
ขาเรียวที่ไม่ชินกับส้นสูงก้าวเดินไปถึงบันไดขั้นสุดท้าย....หากแต่ส้นที่สูงเกินจะกะได้ว่าจะก้าวให้พ้นบันไดยังไง ทำให้ ก้าวสุดท้ายของทึกกี้พลาดไปอย่างไม่รู้ตัว...
"เหวอออออออออ" โครม...!!! ไม่มีเจ้าชายขีม้าขาวเหมือนในละครมารับ...การล้มกลางเวทีคคงเป็นเรื่องที่หน้าอายทีสุดในชีวิตของนายปาร์ค จอง ซู คนนี้แล้ว สาวๆ หลายคนแถวนั้นแอบขำกันอย่างไร้มารยาท แกม สะใจ แน่นอนล่ะ พวกเธอย่อมต้องอิจฉาเค้าเป็นธรรมดา....
แล้วใครอยากมายืนอยู่ตรงนี้ให้พวกเธออิจฉากันล่ะ (วะ)!
" หึหึ " เสียงหัวเราะแปลกๆ ดังอยู่ตรงหน้า ทำให้คนที่นอนอยู่กับพื้นเวทีเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยหางตาตวัด....นึกว่าใคร ไอประธานบ้าบอหูดำนี่เอง...เมื่อกี้ฟังอยู่นานแล้ว...ประโยคแต่ละประโยคที่มันแนะนำตัว....สายตาที่มันมองผู้หญิงแต่ละคน....หยายย....อย่าหวังจะมาเป็นพี่เขยฉันให้ยากเลย ไอหมีเอ๊ย!!!
"เป็นอะไรมั้ยครับ..."เสียงนุ่มเอ่ยถามออก ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าแล้วค่อยๆพยุงคนหกล้มท่ามกลางสายตานับร้อยคู่....โชว์ความเป็สุภาพบุรุษ...
"ชิ..." ตอแหลได้แนบเนียนจริงๆ ...คิดว่าฉันจะไม่รู้หรือไง สายตานายมันหื่นซะขนาดนั้น....ผู้หญิงเค้าไม่รู้ แต่ฉันชายทั้งแท่งโว๊ยย (หรอ!) ทึกกี้สะบัดมือออกจากความหวังดีของชายหนุ่ม ทำเอา คังอินหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาเก็กเหมือนเดิม...ผู้หญิงคนนี้แปลกจริงแฮะ...ไม่แม้แต่จะหวั่นไหวกับความเจ๊นท์ (gentleman) ของเค้า...
เมื่อสาวน้อย(ตอนนี้ให้เป็นสาวไปก่อนละกัน^-^) ลุกขึ้นยืนเรียบร้อยแล้ว เสียงเพลงจังหวะ สโลวโซป ก็ดังขึ้นเบาๆ...คังอินก้มโค้งลงให้คนที่อยู่ตรงหน้าตามมารยาท ทึกกี้ได้แต่เบะปาก กับการเป็นเพลย์บอยของคนข้างหน้าก่อนจะยื่นมือให้ไปอย่างส่งๆ
สองมือจับจูงกันลงมากลางฟลอร์ ก่อนจะออกเต้นรำกันอย่างสวยงาม....ถึงแม้จะเป็นชาย..แต่จองซูก็ออกสเต็ปเก่งนะ ^-^
"คุณชื่อยูริใช่มั้ยครับ" ชายหนุ่มตรงหน้าเริ่มเปิดประเด็นไปพร้อมกับจังหวะเท้าที่เก้าถอยหลัง...เมื่อคนเริ่มเต็มฟลอร์แล้ว...
"..."
หากแต่คนตรงหน้าก็มิได้ตอบคำถามแต่อย่างใด มีเพียงสายตาที่ไม่สบอารมณ์ส่งไปให้เท่านั้น
เมื่อไรจะจบๆซะทีวะ เพลงบ้านี่ ยาวชะมัดเลย!
"วันนี้คุณยูริสวยจังนะครับ" หูดำเริ่มไหม้....ความหม้อเริ่มทำงาน...สายตาเจ้าชู้ถูกส่งให้สาวน้อยหน้าสวยตลอดเวลา..ยิ่งจีบยากอย่างนี้ยิ่งถูกใจนายคังอินเค้านักแล......คนฟังเบะปากอีกรอบก่อนจะส่งเสียงจิ๊จ๊ะออกมาทางลำคอ....ชอบที่ไหนใครชมว่าสวย...ถ้าลองมาชมตอนที่เค้ากลับสภาพเป็นจองซูสิ....ชกหน้าตั้งแน่ไอหมี!!
"..."
"ทำไมคุณยูริไม่ตอบผมเลยละครับ...หรือว่ารังเกียจผม...." ตาที่ละห้อยเริ่ม จ้องลึกเข้าไปในดวงตาอีกคู่ ...ทำสายตาเหมือนเด็กน้อยใจอ้อนวอนคนตรงหน้า...แต่ผลที่ได้รับ...ก็เป็นเช่นเดิม
คงต้องเปลี่ยนชื่อเป็นชื่อเรื่องเป็น คนใบ้กับนายหมี กระมังนิ!
"หรือผมอยู่ห่างจากคุณมากเกินไป...." คังอินเริ่มสนุก...การที่ทำให้คนตรงหน้าพูดได้คงจะเอาชนะคนได้ดี...มือเรียวเริ่มโอบเอวบางเข้ามาใกล้ตัวยิ่งขึ้น ตาคมจ้องลึกสื่อความหมายอย่างเอาจริงเอาจัง....ถ้าเป็นผู้หญิงคนไหนคงละลายไปกับสายตาลึกซึ้งอย่างนี้แล้ว ใบหน้าเกือบจะชิดกัน ลมหายใจอุ่นที่ผ่อนออกมาเป็นระยะ...คนแข็งๆอย่างจองซูเองก็เกือบจะเคลิ้มไปเช่นเดียวกัน...
คังอินยื่นหน้าเข้าไปเรื่อยๆ...เรื่อย...ปากเรียวกำลังจะประกบทับริมฝีปากเล็กของคนเป็นใบ้...สอนการใช้ลิ้นให้คนตรงหน้าซักนิดก็คงจะดี....
สัญชาตญาณความเป็นชายตื่นขึ้นในตัวจองซูที่กำลังเคลิ้มทันใด...
ไม่ได้ นี่เค้ากำลังจะถูกผู้ชายจูบนะ!!!!
ก่อนที่ลีทึกจะเสียเฟริสคิสโดยอาการหลวมตัวที่เกิดขึ้นจากเสน่ห์ของเจ้าของงาน ปลายส้นเท้าที่มันยกขึ้นตามสัญชาตญาณก็ยกขึ้นทันใด...ก่อนจะ
ทิ่มส้นรองเท้าเข้าไปในที่เท้าฝ่ายตรงข้ามอย่างจัง!!!!!
"โอ๊ยยยยยยยยย" เสียงดังสนั่นไปทั่วห้อง...เพลงทั้งหมดต้องหยุดบรรเลงอย่างกระทันหัน....มาดท่านประธานหายไปจากตัวโดยสิ้นเชิง มือสองมือจับเท้าราวกับว่ามันจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เจ็บชิบเลยย! ทิ่มมาได้ไงฟระ ยัยบ้า!! ชายหนุ่มเงยขึ้นมองหน้าตัวการ..แต่ปรากฎว่า...ร่างบางไม่ได้อยู่ตรงที่เดิมให้เค้าได้สะสางคดีความเสียแล้ว...
คังอินได้แต่ส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ ทำไมเค้าต้องมาขายหน้าในงานของตัวเองด้วยเนี๊ย! ก่อนจะเดินกะเผลกๆ มานั่งที่โต๊ะอย่างเสียมิได้ แต่ก็ไม่วายหันไปยิ้มให้สาวๆแถวนั้นเอาใจไปอีกที
"อูย...เจ็บ....ทำกันได้นะ...ยูริ......"ผู้หญิงอาร๊าย...ใจแข็งอย่างกับหิน....แต่แปลก...กลิ่นน้ำหอมที่เค้าเกือบจะได้สัมผัสปากเจ้าของกลิ่นเมื่อกี้กลับคุ้นจมูกอย่างบอกไม่ถูก......อ๋า จำได้แล้ว
...เบอร์เบอร์ลี่ ไลท์ สินะ...
มิน่าล่ะหอม...นุ่ม แต่แอบแฝงไปด้วยความหนักแน่นอยู่ในตัว
น่าสนใจจริงๆผู้หญิงคนนี้
ฉันต้องทำให้เธอชอบฉันให้ได้คอยดู!!!
TO BE CON~
ป.ล. ทึกกี้ * ทำไมผมถึงไม่ยอมพูดกับไอหมีมันน่ะหรอครับ...ก็ถ้าพูดไปมันก็รู้หมดสิครับว่าผมเป็นผู้ชาย *-*
ความคิดเห็น