คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ++start++
“-O-ชางมินโรงเรียนนายมีเด็กต้องการทำงานมั้ย! ฉันหมายถึงพวกที่มั่ยรุจักพวกเราหน่ะ” มิกกี้พูดขึ้นระหว่างที่เขาไปรับแมกน้องชายสุดหล่อที่โรงเรียนตามเคย
“ อืม...ไอ้มีมันก้อมีนะเจ้าพวกทำงานเนี่ยะ- - แต่ที่มั่ยรุจักพวกเราเนี่ยะสิ พี่ยูชอน ผมว่าเดี๋ยวผมหั้ยเพื่อนผมจัดการหั้ยดีกว่านะ ง่ายกว่ากันเยอะ พี่จะได้มั่ยต้องวุ่นวายงัยล่ะ”
“ เห้ยๆ!มั่ยเอาๆ ฉันบอกแล้วงัยว่าฉันจะรับผิดชอบเรื่องนี้หน่ะ...”
“ อ้อ..เอางั้นก้อได้- -ผมว่าพี่รีบไปเอารถมาเถอะเดี๋ยวผมรอตรงทางออกตรงนี้ก้อแล้วกัน”
“ เคๆ งั้นนายรอฉันอยู่ตรงนี้นะ”
+++++
ทำไมชีวิตฉันถึงได้อยู่ในจุดตกอับแบบนี้นะ..งานที่โรงเรียนก้อเยอะ แถมงานพิเศษก้อโดนไล่ออก งี้แล้วค่าห้องเดือนนี้จะเอาอะไรจ่ายล่ะ ฉันยืมเงินทาวอนมาจ่ายค่าไฟสองเดือนแล้ว ถ้าจะยืมมาจ่ายค่าห้องอีก...-*- มั่ยได้ๆ
ลองไปสมัครร้านอาหารดู- -แต่เงินที่ได้ก้อคงมั่ยทันจ่ายเดือนนี้
ฉันคิดอะไรไปเรื่อยสลับกับการมองตาแว่นเพื่อนสนิทข้างๆ
“ มีไรป่าวลีมิน” ในที่สุด ทาวอนก้อรู้ความหมายในสายตาฉัน
“ ป่าวๆ “ ฉันก้อบอกปัดไป ด้วยความเป็นคนดี หุหุ แต่ในหัวตอนนี้น่ะหรอ~~
กำเวนจิงๆ จะต้องจ่ายแล้วอีกสองอาทิตย์ เงินล่ะ จะเอาเงินจากไหน
“ ทาวอนฉันต้องกลับแล้วล่ะ นายรีบกลับบ้านเหอะ ฉันจะรีบไปทำงานน่ะ”
“ อืมใช่สินี่มัน4โมงกว่าแล้วเทอไปสายได้งั้นรึไง”
“*-- คือ...อ๋อ...ได๊- -ได้สิ ฉันรีบไปอยู่แล้ว งั้นกลับบ้านดีๆนะ ฮะๆ^”^”
^-^
เขายิ้มก่อนที่จะโบกมือบ้ายบายแล้ววิ่งจากไป ค่อยๆไกล เรื่อยๆ โอ๋ย ตัวช่วยของคุณหายไปแล้วอันนึง ตัวช่วยอันแรกและอันสุดท้าย-*-
“ >[]<ฉันจะเอาเงินจากที่ไหนดี๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!อ้ากกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงแปดหลอดของฉันกังวานกึกก้องไปทั่วฟุตบาทหน้าโรงเรียน อัดอั้นตันใจว้อยยย หึ!เพราะไอ้เอเย่นโจรห้อาร้อยคนนั้นคนเดียยววว!!
“ >O< โอ๋ๆ น่ารำคานชิบเป๋ง-*- เออนี่ เทอรุจักชั้นมั้ย??”
ฉันมองชายแต่งตัวเสื้อเชิ้ตลายสก้อตสีแดง กับเสื้อกล้ามลายเพ้นเท่ห์ๆสีดำข้างใน กางเกงยีนส์ที่ขาดรุ่ยและแว่นเรแบนด์สีชาข้างหน้า
-[]-ฉันอ้าปากเหวอ ชุดหมอนี่เจ๋งชะมัด ใช่ลืมไป เค้าถามว่าฉันรุจักเค้ามั้ยน่ะหรอ
“ –O-จะรู้จักมั้ยล่ะ มั่ยชั่ยญาติฝั่งไหนของฉันซะหน่อย ว่าแต่เดินๆมา เห็นไอ้มนุษย์อัปลักษณ์คนนึงมั้ย ที่แต่งตัวแบบโจรชิงทรัพย์หน่ะ เอาผ้าคลุมเยอะๆใส่แว่นสีดำ”
-*-
“ =_=....ที่ชอบยืนหน้าโรงเรียนรึป่าว”
“-O-เอ้อ!นั่นแหละใช่เลย OoOนี่!นายรูจักเค้าหรอหา!?~”
“ อืม..ดีซะด้วย”
“งั้นก้อหมายความว่า- - -นายเป็นพวกเดียวกะมัน!!!!! >[]<ไปบอกไอ้มืดนั่นด้วยนะ แกทำหั้ยฉันตกงาน!!!!!~ แน่จิงก้อมาเจอกันหลังโรงเรียนสิฟะ!!” ฉันบ่น อารมณ์ขึ้นน อารมณ์ขึ้น=*=
“ –O-ถามจริง ไม่รุ้หรอว่าฉันเป็นคัย “ นายนี่วกกลับมาคำถามเดิม
“ บ้าป่าว!โรคจิตหรอ เที่ยวเดินถามชาวบ้านว่าตัวเองเป็นใครไหนดูสิตัวร้อนป่าว- -ตัวก้อเย็นเจี้ยบ โรงบาลอยู่ซอยโน้นนะ นั่งรถเมล์ต่อเดียวก้อถึง ฉันบอกได้แค่นี้ ไปที่อื่นได้ละ น่ารำคานเดี๋ยวหมอจะตามหาปล่าวๆ”
“ เห้ย!นี่เทอแตะหน้าฉันนะ!!!”
“-O-เอ้า แล้วนายเป็นใครฉันแตะไม่ได้รึงัย!! สงสัยจะบ้าจิงๆ นี่ๆรู้จักรถเมล์รึป่าวล่ะ เดี๋ยวฉันพาไปส่งก้อได้นะ แต่บอกหั้ยฉันไม่มีเงินพอสำหรับสองคนหรอก”
“ ฉันมิคกี้ ยูชอนแห่งดงบังชินกิงัย!!!!!”
“ บังเบิงไร อาบังรึงัย?นี่ เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วหน่า”
“ เทอนี่ยังงัยนะ สงสัยบ้านมั่ยมีทีวี อะรัยกันมั่ยรู้จักฉัน ไม่รู้จักดงบังชินกิ”
“ =_=เรื่องนั้นน่ะ...แล้วไงล่ะ!!!นายจะมาอวดรึงัยว่าบ้านนายมีทีวีของฉันก้อมีหรอกนะ แต่มัน.มัน.....เจ้งไปครึ่งปีแล้วล่ะ คนบ้าอย่างนายจะไปรู้อะไรเล่า- -ชิวิตของฉันเส้ายิ่งกว่าละครอีกรู้ไว้ซะด้วย”
“ –O-หู้ววว ไม่มีทีวี!!นี่เทออยู่ได้ยังงัยเนี่ยะ “
“ >O<ทำไม!! ถอยไปเลยไป!!!ฉันไม่พานายไปส่งโรงพยาบาลแล้ว อยากไปก้อไปเองไป๊! +++ คนสมัยนี้นี่ยังงัยนะ ติดนิสัยดูถูกคนจน เเม้กระทั่งคนบ้าก้อยังมั่ยเว้น!!เออใช่!ฉันมันจนนี่” ฉันร้องโวยวาย จะว่าไป ฉันไม่ได้รับรู้เรื่องภายนอกโรงเรียนแล้วก้อผับคาราโอเกะเลยนี่นา เงินที่ได้มาก้อลงเรื่องเรียนไปหมดแล้ว อีตานี่ก้อจี้ใจดำชิบเป๋งเลย ” เออ—นี่ เอาเงินไป ฉันเหลือแค่นี้แล้วล่ะ เดี๋ยวจะมาหาว่าใจจืดใจดำกับคนพิการอีก ทำไมวันนี้มันซวยจังนะ”
“ ยัยเด็กบ๊อง! นี่ เอาเงินเทอคืนไป!! “
“ปล่อยมือฉันไอ้โรคจิต=*=”
“เดี๋ยว~ฉันไม่ได้บ้านะรู้ไว้ อีกอย่าง—สนใจจะทำงานมั้ย”
“ เฮอะ!!ไม่ได้บ้า ไม่ได้บ้าก้อคงโรคจิต นี่ฉันบอกหั้ยปล่อย หัดสำนึกบุญคุณซะมั่งเซ่”
“ ทำงานที่บ้านฉัน เดือนละ600,000วอน “
O[]O
ตัวเลขมันทำหั้ยฉันสะดุด หมอนี่พูดเล่นงั้นสิเงินตั้งมากตั้งมายขนาดนั้น หักค่าห้องไป350,000วอนเหลืออีกร่วมครึ่งในหนึ่งเดือน ว้าว~วิเศษชะมัดเลยแหะ - - แต่ตานี่มันบ้านี่หว่าคนบ้าก้อคงชอบพูดอะรัยเลอะเลือนแบบนี้
“ นี่เป็นเด็กเป็นเล็กน่ะ อย่าสงสัยอะรัยหั้ยมันมากนักไม๊ จะบอกหั้ยนะฉันมั่ยได้บ้า ฉันมารับน้องที่นี่แล้วถ้าเทอมั่ยอยากได้เงิน ก้อ..ไม่เป็นไร ฉันไปละ เสียเวลาน้องชายชั้นรอปล่าวๆ”
“เดี๋ยวๆ!!!>O< ฉันจะแน่จัยได้งัยว่านายไม่บ้าและไม่ได้โม้”
“ ก้อเพราะฉันอายุมากว่าเทอน่ะสิ “ เขาตอบแล้วเดินจ้ำอ้าว ทิ้งหั้ยฉันวิ่งตามต้อยๆ เหมือนหมามาเดินเล่นกับเจ้านายยังไงหยั่งงั้นเลย
“แต่ฉันก้อมั่ยใช่เด็ก ฉันโตแล้วนะ!!ฉันทำงานเลี้ยงตัวเองมา2ปีแล้วรู้ไว้ซะด้วย!! “
“ แล้วไงล่ะ ฉันถามว่าตกลงจะไปกับฉันมั้ย..”
“....
+++++++++++
รู้สึกว่าเเต่งไปเเต่งมามิคกี้จะแปลกๆ ง่า ขอบคุณzonkที่เข้ามาเม้นหั้ยทั้งสองอันเลย TOTเจิมเม้นแรกเรยแหะในรอบหลายวัน ซบเซาแระเน่าซะจริงฟิคช้านน อ่านแร้วเม้นกานโหน่ยน้า~ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง=_= โชคดีในสัปดาห์นี้ บ้าบายจ้า
ความคิดเห็น